Ο Κένο Ντον Ρόσα είναι ένας απ’ τους πιο αγαπημένους κομίστες στη χώρα μας, ιδιαίτερα γνωστός για τις ιστορίες του με την οικογένεια Ντακ που δημοσιεύονταν από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 μέχρι και πρόσφατα στα κόμιξ της Ντίσνεϊ. Παρότι Αμερικανός, έχει αγαπηθεί περισσότερο στην Ευρώπη, ενώ είναι ιδιαίτερα αγαπητός στο ελληνικό κοινό που τον γνώρισε απ’ το περιοδικό ΚΟΜΙΞ.
Ο Ρόσα ξεχωρίζει και για το εξαιρετικά λεπτομερές σχέδιό του, (τα καρέ του κρύβουν πολλές μικρές κωμικές ή συμβολικές λεπτομέρειες, όπως και μικρές αφιερώσεις) και το ευφυές, λεπτό του χιούμορ. Τα σενάρια των πιο μεγάλων του ιστοριών πολλές φορές στηρίζονται σε μελετημένα ιστορικά γεγονότα και περιέχουν πληθώρα ιστορικών και αρχαιολογικών λεπτομερειών που εντυπωσιάζουν τον αναγνώστη (π.χ. Οι Φύλακες της Χαμένης Βιβλιοθήκης, Οι Χαμένοι Χάρτες του Κολόμβου). Εξίσου ευφυείς και εντυπωσιακές οπτικά είναι οι ιστορίες του που παίζουν με τους φυσικούς νόμους, όπως για παράδειγμα ο Κλεμμένος Χρόνος ή το Ζήτημα Βαρύτητας. Διάσπαρτες είναι, επίσης, στο έργο του οι κινηματογραφικές αναφορές.
Γνώμη μου είναι ότι ο Ρόσα απευθύνεται περισσότερο στο ενήλικο κοινό. Ήταν ο πρώτος που τόλμησε να εισάγει στο σύμπαν των παπιών ενήλικα θέματα, όπως η γέννηση και ο θάνατος, ο έρωτας, ο χωρισμός και η σεξουαλικότητα (όλα με μεγάλη διακριτικότητα βέβαια).
Κάτι άλλο που ξεχωρίζει στον Ρόσα είναι η προσπάθειά του να διατηρεί τη συνέχεια και τη συνοχή ανάμεσα στις ιστορίες του, μια συνοχή ανύπαρκτη σχεδόν μέχρι τότε στον κόσμο των παπιών, καθώς κάθε δημιουργός χειριζόταν τους χαρακτήρες, το παρελθόν τους, τις μεταξύ τους σχέσεις κατά το δοκούν και εξυπηρετώντας την πλοκή της εκάστοτε ιστορίας. Για να το κάνει αυτό, ο Ρόσα πάτησε επάνω στο έργο του Καρλ Μπαρκς, δημιουργού πολλών από τους χαρακτήρες του σύμπαντος των παπιών, όπως του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Ο Ρόσα κράτησε τα στοιχεία που εισήγαγε ο Μπαρκς στον κόσμο των παπιών και απέρριψε όλα τα υπόλοιπα. Για παράδειγμα, στις ιστορίες του Ρόσα το δεύτερο πλουσιότερο παπί του κόσμου είναι ο Σκληρόκαρδος Χρυσοκούκης όπως ήθελε ο Μπαρκς, και όχι ο Τζον Ρόμπαξ, όπως επικράτησε στα ιταλικά κόμιξ. Δημιουργία του Ρόσα είναι το περίφημο γενεαλογικό δέντρο των Ντακ, που ξεκαθαρίζει τις περίπλοκες οικογενειακές σχέσεις των κατοίκων της Λιμνούπολης.
Αγαπημένος του Ρόσα δεν ήταν ποτέ ο Ντόναλντ, αλλά ο Σκρουτζ, ένας χαρακτήρας στον οποίο έδωσε μυθιστορηματική αίγλη, μετατρέποντάς τον από καρικατούρα σε ήρωα γεμάτο συναισθήματα, βάθος και αντιθέσεις. Ο Ρόσα κατάφερε να συγκεντρώσει όλες τις πληροφορίες για το παρελθόν του αγαπημένου του ήρωα που περιλαμβάνονταν στο έργο του Καρλ Μπαρκς, και να στήσει με βάση αυτές το αριστούργημά του: τον Βίο και την Πολιτεία του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Το 200ων σελίδων έργο κυκλοφορεί σε έναν καλαίσθητο τόμο 12 κεφαλαίων, ενώ σε έναν δεύτερο τόμο, με τίτλο Τα Χαμένα Επεισόδια, υπάρχουν οι συμπληρωματικές ιστορίες που έγραψε ο Ρόσα μετά την ολοκλήρωση του βασικού κορμού του έργου του.
Μια καθαρά προσωπική γνώμη: Νομίζω ότι ο Ρόσα ενηλικίωσε τα κόμιξ με τα παπιά, δίνοντας βάθος και συναισθήματα στους χαρακτήρες του, αποτελώντας έτσι τον κορυφαίο σχεδιαστή Ντίσνεϋ όλων των εποχών. Βάδισε με σεβασμό και αγάπη επάνω στο έργο του Καρλ Μπαρκς, καταφέρνοντας όμως να το ξεπεράσει και φτάνοντας σε επίπεδα που πολύ δύσκολα θα προσεγγιστούν από άλλους.
Θα τολμήσω να προτείνω τις δέκα αγαπημένες μου ιστορίες του Ντον Ρόσα, ξεχνώντας σίγουρα πολλές και εξαιρώντας βέβαια τον Βίο και Πολιτεία και τα Χαμένα Επεισόδια:
Ο Ρόσα ξεχωρίζει και για το εξαιρετικά λεπτομερές σχέδιό του, (τα καρέ του κρύβουν πολλές μικρές κωμικές ή συμβολικές λεπτομέρειες, όπως και μικρές αφιερώσεις) και το ευφυές, λεπτό του χιούμορ. Τα σενάρια των πιο μεγάλων του ιστοριών πολλές φορές στηρίζονται σε μελετημένα ιστορικά γεγονότα και περιέχουν πληθώρα ιστορικών και αρχαιολογικών λεπτομερειών που εντυπωσιάζουν τον αναγνώστη (π.χ. Οι Φύλακες της Χαμένης Βιβλιοθήκης, Οι Χαμένοι Χάρτες του Κολόμβου). Εξίσου ευφυείς και εντυπωσιακές οπτικά είναι οι ιστορίες του που παίζουν με τους φυσικούς νόμους, όπως για παράδειγμα ο Κλεμμένος Χρόνος ή το Ζήτημα Βαρύτητας. Διάσπαρτες είναι, επίσης, στο έργο του οι κινηματογραφικές αναφορές.
Γνώμη μου είναι ότι ο Ρόσα απευθύνεται περισσότερο στο ενήλικο κοινό. Ήταν ο πρώτος που τόλμησε να εισάγει στο σύμπαν των παπιών ενήλικα θέματα, όπως η γέννηση και ο θάνατος, ο έρωτας, ο χωρισμός και η σεξουαλικότητα (όλα με μεγάλη διακριτικότητα βέβαια).
Κάτι άλλο που ξεχωρίζει στον Ρόσα είναι η προσπάθειά του να διατηρεί τη συνέχεια και τη συνοχή ανάμεσα στις ιστορίες του, μια συνοχή ανύπαρκτη σχεδόν μέχρι τότε στον κόσμο των παπιών, καθώς κάθε δημιουργός χειριζόταν τους χαρακτήρες, το παρελθόν τους, τις μεταξύ τους σχέσεις κατά το δοκούν και εξυπηρετώντας την πλοκή της εκάστοτε ιστορίας. Για να το κάνει αυτό, ο Ρόσα πάτησε επάνω στο έργο του Καρλ Μπαρκς, δημιουργού πολλών από τους χαρακτήρες του σύμπαντος των παπιών, όπως του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Ο Ρόσα κράτησε τα στοιχεία που εισήγαγε ο Μπαρκς στον κόσμο των παπιών και απέρριψε όλα τα υπόλοιπα. Για παράδειγμα, στις ιστορίες του Ρόσα το δεύτερο πλουσιότερο παπί του κόσμου είναι ο Σκληρόκαρδος Χρυσοκούκης όπως ήθελε ο Μπαρκς, και όχι ο Τζον Ρόμπαξ, όπως επικράτησε στα ιταλικά κόμιξ. Δημιουργία του Ρόσα είναι το περίφημο γενεαλογικό δέντρο των Ντακ, που ξεκαθαρίζει τις περίπλοκες οικογενειακές σχέσεις των κατοίκων της Λιμνούπολης.
Αγαπημένος του Ρόσα δεν ήταν ποτέ ο Ντόναλντ, αλλά ο Σκρουτζ, ένας χαρακτήρας στον οποίο έδωσε μυθιστορηματική αίγλη, μετατρέποντάς τον από καρικατούρα σε ήρωα γεμάτο συναισθήματα, βάθος και αντιθέσεις. Ο Ρόσα κατάφερε να συγκεντρώσει όλες τις πληροφορίες για το παρελθόν του αγαπημένου του ήρωα που περιλαμβάνονταν στο έργο του Καρλ Μπαρκς, και να στήσει με βάση αυτές το αριστούργημά του: τον Βίο και την Πολιτεία του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Το 200ων σελίδων έργο κυκλοφορεί σε έναν καλαίσθητο τόμο 12 κεφαλαίων, ενώ σε έναν δεύτερο τόμο, με τίτλο Τα Χαμένα Επεισόδια, υπάρχουν οι συμπληρωματικές ιστορίες που έγραψε ο Ρόσα μετά την ολοκλήρωση του βασικού κορμού του έργου του.
Μια καθαρά προσωπική γνώμη: Νομίζω ότι ο Ρόσα ενηλικίωσε τα κόμιξ με τα παπιά, δίνοντας βάθος και συναισθήματα στους χαρακτήρες του, αποτελώντας έτσι τον κορυφαίο σχεδιαστή Ντίσνεϋ όλων των εποχών. Βάδισε με σεβασμό και αγάπη επάνω στο έργο του Καρλ Μπαρκς, καταφέρνοντας όμως να το ξεπεράσει και φτάνοντας σε επίπεδα που πολύ δύσκολα θα προσεγγιστούν από άλλους.
Θα τολμήσω να προτείνω τις δέκα αγαπημένες μου ιστορίες του Ντον Ρόσα, ξεχνώντας σίγουρα πολλές και εξαιρώντας βέβαια τον Βίο και Πολιτεία και τα Χαμένα Επεισόδια:
- Ο Παγκόσμιος Διαλυτής (The Universal Solvent)
- Ζήτημα Βαρύτητας (A Matter of Some Gravity)
- Ο Μικροσκοπικός Τσιγγούνης (The Incredible Shrinking Tightwad)
- Τελευταίο Έλκηθρο για το Ντώσον (Last Sled for Dawson)
- Η Αυτού Μεγαλειότης Σκρουτζ Μακ Ντακ (His Majesty McDuck)
- Επιστροφή στην Ζαναντού (Return to Xanadu)
- Ο Μαύρος Ιππότης (The Black Knight)
- Το Νόμισμα (The Coin)
- Μυθολογική Ζωολογία (Mythological Menagerie)
- Η Επιστροφή του Σούπερ Σνούπερ (Super Snooper Strikes Again)
Last edited:
) Οπως και να χει ομως, δεν μου κανει πλεον αισθηση, και εχω ξαναδιαβασει περιστασιακά ή απο περιεργεια.
Εσύ μιλάς μάλλον για όλα τα κόμιξ της Ντίσνεϊ, όχι συγκεκριμένα για τις ιστορίες του Ρόσα. Προσωπικά δεν μπορώ να διαβάσω πλέον Μίκι Μάους, Κλασσικά κι όλα αυτά, τα βρίσκω πια πολύ παιδικά 
