Πρώτα θα σχολιάσω ότι το ίδιο το άρθρο μας τα έλεγε λίγο μπερδεμένα: Στην αρχή καταλάβαινε κανείς ότι η κοπέλα θα μιλούσε για την ψυχολογική ανάπτυξη της ως υιοθετημένο παιδί αλλά μετά, καθώς μου φαίνεται, το θέμα άλλαξε τελείως και κατέληξε να μας λέει ότι, στην ουσία, στον Καναδά απαγορεύεται να είσαι ρατσιστής σε σεξουαλικές και φυλετικές μειονότητες. Αν ισχύουν όλα αυτά που λέει, όντως στον Καναδά η πολιτική ορθότητα έχει χτυπήσει κόκκινο! Πάντως, ορισμένα από τα παραδείγματα και τα επιχειρήματα που παρέθεσε είναι κάπως σαθρά/ακατανόητα, συγκεκριμένα βρίσκω προβληματικά τα εξής τρία:
Η συγγραφέας ισχυρίζεται ότι ένα παιδί έχει το δικαίωμα να μένει με τους βιολογικούς του γονείς. συμφωνώ και επαυξάνω και δεν νομίζω να διαφωνεί και κανείς. Όμως, ξέρεις, τα παιδιά που δίνονται για υιοθεσία είτε είναι ορφανά είτε τα έχουν εγκαταλείψει οι πραγματικοί τους γονείς, δεν τα κλέβουν από τους γονείς τους για να τα δώσουν σε άτεκνα ζευγάρια/ομοφυλόφιλους(μια και για το δεύτερο συζητάμε εδώ μέσα).
Στο κείμενο συνδέεται πάρα πολύ στενά το δικαίωμα γάμου των ομοφυλόφιλων με την υιοθεσία παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια. Είμαι η μόνη που βρίσκει ότι άλλο θέμα είναι το ένα άλλο θέμα το άλλο; Ως τώρα ο γάμος ήταν συνδεδεμένος, αυτονόητα, με ζευγάρι άντρα-γυναίκας. Αυτό ήταν καλό. Για τη ρύθμιση των έννομων συμφερόντων των ομόφυλων ζευγαριών προτάθηκε το δικαίωμα γάμου και σε αυτά τα ζευγάρια. Και αυτό είναι καλό, καθώς μπορούν να ρυθμιστούν ευκολότερα διαδικαστικά που αφορούν τη σχέση δύο ανθρώπων, όπως κληρονομικά, ζητήματα υγείας και τέτοια. Επίσης, από ότι ξέρω, το δικαίωμα γάμου των ομοφυλόφιλων δεν καταπατάει κάποιο δικαίωμα των ετεροφυλόφιλων, ούτε αποτελεί επιβάρυνση για το κράτος και το μόνο πρόβλημα που έχει είναι ότι χαλάει την αισθητική κάποιων ανθρώπων. Αντίθετα, η υιοθεσία, επειδή συνδέεται με ένα τρίτο άτομο, μικρής ηλικίας, χρειάζεται πάρα πολύ προβληματισμό, καθώς η κοινωνία χρειάζεται σταθερούς ψυχολογικά ανθρώπους. Οπότε, θεωρώ ότι δεν συσχετίζονται τα δύο ζητήματα σωστά, καθώς ο γάμος αφορά μόνο το ζευγάρι, ενώ η υιοθεσία τη διάπλαση ενός νέου ατόμου. Εδώ που τα λέμε, συμφωνώ με το Φαροφύλακα, ας περιοριστούμε στα ετερόφυλα ζευγάρια για γονείς. Ήδη στις συμβατικές οικογένειες είναι πιθανό να δημιουργηθούν πολλά προβλήματα στα παιδιά. Αν προστεθεί και το μη συμβατικό στα φύλα, το μόνο αποτέλεσμα θα είναι ένα φοβερό μπέρδεμα.
Δεν καταλαβαίνω πώς συσχετίζεται το δικαίωμα του συνεταιρίζειν με την απαγόρευση των απόψεων περί γκει γάμου και υιοθεσίας. Εντάξει, λέει ότι απαγορεύτηκαν κάποιες ομαδούλες θρησκευτικά αυστηρές, πράγμα που, φυσικά, σωστό δεν το λες. Όμως, αν αυτές οι ομαδούλες χρησιμοποιούσαν ρατσιστικό λόγο που προέτρεπε σε πράξεις βίας, λογικό δεν ήταν να απαγορευθούν; Η συγγραφέας μας διηγείται επίσης την περίπτωση ενός τύπου που τον καταδικάσανε για ρατσιστικό λόγο, επειδή μοίραζε φυλλάδια για την ομοφυλοφιλία. Αποκλείεις δηλαδή να χρησιμοποιούσε όντως ρατσιστικό λόγο, του τύπου "εξαφανίστε τους ομοφυλόφιλους", ή να έγραφε ότι είναι ασθένεια(όταν θεωρούσαν την ομοφυλοφιλία ασθένεια και προσπαθούσαν τη θεραπεύσουν με ιδιαίτερα σκληρούς τρόπους, πολλές φορές η υπόθεση κατέληγε σε τραγωδία, για αυτό σταμάτησε να θεωρείται ασθένεια από τους ψυχολόγους-ψυχιάτρους).
Για τη χρήση ουδέτερου-άφυλου λόγου θα συμφωνήσω ότι είναι ένα ιδιαίτερο φαινόμενο, που παρατηρείται ιδιαίτερα στα αγγλικά. Για παράδειγμα, πολλές φορές, χρησιμοποιείται σε επίσημο λόγο/έγγραφα, το they, αντί για he/she. Πάντως, μη φοβάσαι, δεν νομίζω ότι ποτέ η ελληνική γλώσσα θα καταλήξει να χρησιμοποιεί επίκοινους τύπους, καθώς στα ελληνικά είναι πολύ δύσχρηστοι

Για αυτό, όμως, καλύτερα να ανοιχθεί καινούριο νήμα, στα γλωσσολογικά
Πάντως, δεν νομίζεις ότι είναι λίγο βαρύ, αγαπητέ Τζαρλαξλ, να αποκαλείς θολοκουλτουριάρηδες αυτούς που συμφωνούν με την υιοθεσία από γκει ζευγάρια; Δεν είναι κακό να διαφωνείς, το αντίθετο μάλιστα, αλλά εγώ προσωπικά δεν είδα κάτι θολό στην όλη συζήτηση και τα επιχειρήματα που παρατέθηκαν. Φιλικά.