Γενικά, οι έννοιες 'ίσος' και 'όμοιος' δεν είναι ταυτόσημες αλλά δεν καταλαβαίνω, εν προκειμένω, τι εννοείς με την ερώτηση σου. Οσο για την δεύτερη ερωτηση, για να μην επαναλαμβάνομαι, παραπέμπω σε όσα έγραψα στην προηγούμενη ανάρτηση (#134). Για να συνεχίσω όμως λίγο παραπάνω τον συλλογισμό, πιστεύω ότι μια πράξη δεν χαρακτηρίζεται εξ ορισμού σαν αντισυμβατική, συντηρητική ή αντίθετα επαναστατική, αντισυμβατική κτλ αλλά χαρακτηρίζεται σαν τέτοια ανάλογα με τις εκάστοτε συνθήκες και δεδομένα. Οπότε ναι, σε μια κοινωνία που εμμένει στο παραδοσιακό πρότυπο 'οικογένεια=άντρας, γυναίκα και παιδιά', το να παντρεύεται ένα γκέι ζευγάρι και να υιοθετεί μάλιστα και παιδί, κόντρα σε όλα τα στερεότυπα και τα εμπόδια και κυρίως κόντρα στην βαθιά ριζωμένη ιδέα ότι το παραπάνω παραδοσιακό πρότυπο είναι το μόνο φυσιολογικό, το λες άνετα κοινωνική χειραφέτηση και επαναστατική πράξη.μεταλλαγμένη, το ''ίση μεταχείριση'' ταυτίζεται κατα σέ με το ''όμοια μεταχείριση'' ; αυτό που κοινωνικά χειραγωγεί μιά μερίδα ανθρώπων, ας πούμε τους ετερόφιλους, μπορεί να χειραφετεί μιά άλλη, ας πούμε τους ομόφιλους ;
και πάλι, όπως σωστά επισημαίνει ο φαροφύλακας, προς τί η γενίκευση ; αυτός έιναι ο λόγος που έκανα στην προηγούμενή μου απάντηση μια σαφή διάκριση ανάμεσα στο ''κοινωνικά'' και το ''προσωπικά''.
βεβαίως και δέν σκέπτονται (ευτυχώς ...) όλοι οι ομόφιλοι το ίδιο, και, ευτυχέστερα ακόμη, δέν δέχονται αναγκαστικά να εγκωβιστούν στην ανελευθερία προτυποποιημένων σχέσεων !
Πίστεψέ με, δεν διαφωνούμε καθόλου ότι ο γάμος είναι μια σύμβαση και τίποτα άλλο. Μια απλή τζίφρα σε ένα χαρτί, που κατοχυρώνει νομικά την σχέση δύο ανθρώπων αλλά δεν προσθέτει τίποτα παραπάνω στην ουσία της μεταξύ τους σχέσης και στην αγάπη που τους δένει. Μάλιστα, για αυτούς ακριβώς τους λόγους (και γιατί βγάζω φλύκταινες με την ιδέα του νυφικού, της μπομπονιέρας, των πεθερικών, του κουμπάρου, του τραπεζώματος μετά την εκκλησία κτλ) έχω καταλήξει ότι δεν θέλω να παντρευτώ αλλά να επιλέξω το σύμφωνο συμβίωσης, αν φτάσει εκείνη η ώρα.φίλε αντέρωτα, ο γάμος δέν είναι δικαίωμα ΄ ο γάμος είναι μιά επιλογή, που επισφραγίζεται με ένα σύμφωνο δύο ανθρώπων που συγκατατίθενται να δημιουργήσουν οικογένεια κάτω απο πολύ εμπράγματους όρους, ας μή γελιόμαστε. Σε όλες, πλήν των χριστιανικών καθολικών και ορθοδόξων, τις κοινωνίες, ο γάμος δέν είναι κάν μυστήριο - άν και συνήθως η ευχή ενός ιερέως είναι επιθυμητή - και βέβαια, σε όλες υπάρχουν τα απαραίτητα πεζά συμπαρομαρτούντα του γάμου - προίκες, συμφωνίες, συνεισφορές, περιουσιακά. Αυτό όλο το πλαίσιο καθιστά το γάμο μιά απλή συμφωνία ή συμβόλαιο, και τίποτε περισσότερο (άν δεχθούμε βέβαια ότι η αγάπη προϋπάρχει αυτού).
άνθρωποι πραγματικά ελεύθεροι δέν θέλουν και δέν χρειάζονται κατ' αρχήν ούτε τη συναίνεση της κοινωνίας, ούτε την επιβεβαίωση των μαρτύρων, ούτε φυσικά την ευλογία κάποιας εκκλησίας για να ζήσουν μαζί, κι ούτε επιζητούν κάποια εγγύηση πίστης ή σύμπνοιας ή στήριξης απο αλλήλους, διότι τις θεωρούν δεδομένες - ή μήπως διαφωνεί κάποιος στην πρόταση αυτή ;.
βέβαια, ζούμε σε μιά κοινωνία, και υπάρχουν και μερικές νομικής φύσεως υποθέσεις, που απαιτούν αυτή η σχέση να είναι γνωστοποιημένη στην κοινωνία. Έ, γι' αυτό, υπάρχει το σύμφωνο.
ό,τιδήποτε άλλο εκτός αυτού, γάμοι, τελετές, ψευδαισθήσεις συγκινήσεων, θεμιτά βέβαια όλα και κατανοητά, όπως κι άν τα ονοματίσει κανείς, ''ευλογία'', ''ευόδωση'', ''πραγμάτωση'', ''μέθεξη'' ή δέν ξέρω τί άλλο, δέν είναι παρά μιά περιττή συμβατικότητα, συνήθως μάλιστα επιβλαβής και φθαρτική, όπως κι όλες οι συμβατικότητες.
Μεταφερω την κουβεντα εδω.Στο ποστ μου μιλούσα για τη θρησκευτική δεξιά που θέλει το κράτος να προωθεί 'χριστιανικές αξίες', κλπ. Αυτό εννοούσα όταν έλεγα ότι δεν πιστεύω ότι το κράτος πρέπει να επιβάλει κάποιου είδους ‘ηθική’ ή να λέει στους πολίτες τι μπορούν να κάνουν στην ιδιωτική τους ζωή (αν μπορούν ή δεν μπορούν να είναι ομοφυλόφιλοι, κλπ).