Ουμπέρτο Έκο (Umberto Eco) : "Το όνομα του ρόδου"
- Thread starter Χόλντεν
- Start date
Πιθανότατα είμαι ο μόνος που βάζει το "Νησί της προηγούμενης ημέρας" στο ίδιο επίπεδο με τα άλλα δύο. Ίσως επειδή μου αρέσουν στόρι που ξετυλίγονται σε απομονωμένα νησιά, φυλακές, στρατόπεδα συγκέντρωσης κλπ 
Αντίθετα, με είχε κουράσει η Λοάνα (απο ένα σημείο και μετά, όταν ο Ουμπέρτο δεν το παιρνε απόφαση να προχωρήσει την πλοκή, έστω με την ιδιαιτερότητα που έχει το συγκεκριμένο έργο )
Αντίθετα, με είχε κουράσει η Λοάνα (απο ένα σημείο και μετά, όταν ο Ουμπέρτο δεν το παιρνε απόφαση να προχωρήσει την πλοκή, έστω με την ιδιαιτερότητα που έχει το συγκεκριμένο έργο
)
Δεν έχω διαβάσει τη Λοάνα αλλά από τα άλλα 3 του Έκο προσωπικά (νησί, Μπαουντολίνο και κοιμητήριο) ξεχωρίζω το Κοιμητήριο της Πράγας αν και δε μπορεί να συγκριθεί με το εκκρεμές
Κι εγώ, έχω σαν νούμερο 1 το εκκρεμές
Διαβάζοντας πρώτα το "Όνομα του Ρόδου" και μετά το "Εκκρεμές του Φουκώ", όταν έπιασα το "Μπαουντολίνο" δεν το πίστευα τι δίαβαζα. Μετά από δύο πολύ σκοτείνα βιβλία αντίκρυσα ένα ολοζώντανο φωτεινό βιβλίο. Χρώματα, ζωηρές περιγραφές, ήλιος, φανταστικά τέρατα. Κάτι εντελώς διαφορετικό δηλαδή από αυτό που ήξερα για τον Έκο. Με έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση και μετά από πολλά χρόνια που περάσαν από την ανάγνωση του, οι περιγραφές του παραμένουν μέσα μου ζωντανές.
Όντως, επειδή κι εγώ με αυτη περίπου τη σειρά τα διάβασα, έμεινα έκπληκτη με τον "Μπαουντόλινο". Διέφερε αρκετα από τα άλλα δυο αφού δεν ήταν τόσο "βαρύ" ανάγνωσμα και οι περιγραφές του ήταν πράγματι πολύ ζωντανές. Το βιβλίο αυτό ήταν μια ευχάριστη έκπληξη, αφού μάλιστα δεν είχα διαβάσει και τις καλύτερες κριτικές για αιυτό.
Σχετικά πάντως με το "Όνομα του Ρόδου", συμφωνώ πως είναι φανταστικό βιβλίο. Δε θεωρώ πως είναι το καλύτερο του Έκο -αυτή τη θέση την κατέχει το Εκκρεμές κατά τη γνώμη μου- αλλά δεν παύει να είναι ένα μεγάλο έργο ενός εξίσου μεγάλου συγγραφέα.
Το μόνο βιβλίο του Έκο που έχω διαβάσει (Δυστυχώς) είναι το Κοιμητήριο της Πράγα! Δεν είναι ότι δεν μου άρεσε καθόλου. Απλά με κούρασε και με έκανε να το διαβάζω απλά για να τελειώσει. Η πλοκή δε με συγκίνησε αλλά ήθελα να μάθω πως τελειώνει ... το Καλοκαίρι ευελπιστώ να πάρω το Φουκκό και το Ρόδο!!
Γιατί να περιμένεις; Πολύ εύκολα μπορείς να τα δανειστείς από κάποια δανειστική βιβλιοθήκη κάπου κοντά σου. Κι αν ακόμα εκεί δεν το έχουν (ίσως γιατί άλλοι σε πρόλαβαν), ζήτησε τους να σου το κρατήσουν όταν τους επιστραφεί και να σε ειδοποιήσουν ότι το έχουν για να πας να το δανειστείς.
αχού, καλό μου Πνεύμα! Γιατί της Πράγα κι όχι της Πράγας; όπως της Ρώμης και της της Ιταλίας;Ήταν απλά μια παράληψη! Είχα γράψει κάτι σαν "της Πγαγας!". Είδα ότι έκανα λάθος το διόρθωσα και ξέχασα το "ς"
Το "Όνομα του Ρόδου" το διάβασα και εγώ στο γυμνάσιο...το είχα δανειστεί από ένα φίλο και θυμάμαι πως με είχε ενθουσιάσει! Θα ήθελα να το ξαναδιαβάσω τώρα που μεγάλωσα ( 
) αφού το αγοράσω! Επίσης, αγορασμένο εδώ και καιρό έχω το "Εκκρεμές του Φουκώ" αλλά δεν το έχω αγγίξει ακόμη...ίσως μέσα στο 2014... 
) αφού το αγοράσω! Επίσης, αγορασμένο εδώ και καιρό έχω το "Εκκρεμές του Φουκώ" αλλά δεν το έχω αγγίξει ακόμη...ίσως μέσα στο 2014... Η έκδοση του Ψυχογιού είναι κάπου 700 σελίδες.
Το "Όνομα του Ρόδου" με δυσκόλεψε πολύ. Εκεί κοντά στη σελίδα 250 το παράτησα... είχε εξαντληθεί η υπομονή μου με τις περιγραφές του μοναστηριού, τις ιστορίες των μεσαιωνικών ταγμάτων κι εκείνη την ατέλειωτη συζήτηση με τον Ηγούμενο. Λίγο αργότερα είπα να του δώσω ακόμα μια ευκαιρία. Το βιβλίο με "έπιασε" αμέσως! Η πλοκή πήρε μπρος και δεν μπορούσα να το αφήσω απ' τα χέρια μου. Το είχα παρατήσει πάνω που άρχιζε το καλύτερο. Μόνο η φήμη του και οι ύμνοι που διάβαζα εδώ απ' όλους, καθώς και η εξαιρετική εντύπωση που μου είχε αφήσει το "Εκκρεμές" με έπεισαν να το συνεχίσω. Ευτυχώς!
Το "Όνομα του Ρόδου" με δυσκόλεψε πολύ. Εκεί κοντά στη σελίδα 250 το παράτησα... είχε εξαντληθεί η υπομονή μου με τις περιγραφές του μοναστηριού, τις ιστορίες των μεσαιωνικών ταγμάτων κι εκείνη την ατέλειωτη συζήτηση με τον Ηγούμενο. Λίγο αργότερα είπα να του δώσω ακόμα μια ευκαιρία. Το βιβλίο με "έπιασε" αμέσως! Η πλοκή πήρε μπρος και δεν μπορούσα να το αφήσω απ' τα χέρια μου. Το είχα παρατήσει πάνω που άρχιζε το καλύτερο. Μόνο η φήμη του και οι ύμνοι που διάβαζα εδώ απ' όλους, καθώς και η εξαιρετική εντύπωση που μου είχε αφήσει το "Εκκρεμές" με έπεισαν να το συνεχίσω. Ευτυχώς!
Ίζι, τα βιβλία δεν ακούν φήμες, ύμνους και κριτικές, ακούν εσένα. Και μόνον. Ξέρουν αυτά πότε θα έρθουν στα χέρια σου, ποτέ νωρίτερα. Για κάποια, δεν θα είμαστε ποτέ έτοιμοι σε όλη μας τη ζωή. Ας είναι! Για κάποια άλλα, θα είμαστε έτοιμοι "λίγο αργότερα" (ευτυχώς).
Αλήθεια, πόσος καιρός ήταν αυτό το "λίγο αργότερά" σου;
Αλήθεια, πόσος καιρός ήταν αυτό το "λίγο αργότερά" σου;
Όμορφα τα λες, και συμφωνώ μαζί σου. Τα βιβλία σαν να ξυπνούν κάποια ώρα, ίσως μετά από μήνες ή και χρόνια παραμονής στη βιβλιοθήκη σου, και σου φωνάζουν πως ήρθε η ώρα τους. Κάποια μπορεί να μην ξυπνήσουν και ποτέ
Στην περίπτωση αυτού του βιβλίου, όμως, οι ύμνοι και οι κριτικές έπαιξαν για μένα ρόλο. Καλώς-κακώς, είμαι άνθρωπος που επηρεάζεται από τον ενθουσιασμό των άλλων. Όπου βλέπω πολύ ενθουσιασμό ζηλεύω, και θέλω να τον νιώσω κι εγώ. 
Δύο-τρεις εβδομάδες. Μπορεί και μήνας
Πάντως και σε άλλα βιβλία του Έκο παίζει να συμβαίνει αυτό. Και στο Κοιμητήριο της Πράγας μέχρι να ξεκινήσεις να καταλαβαίνεις τι γίνεται κινδυνεύεις να το παρατήσεις. Αντίθετα, στο Μπαουντολίνο η αρχή είναι μια χαα αλλά όσο προχωράμε στο τέλος τόσο αρχίζουν οι ατελείωτες περιγραφές και τα «παραληρηματικά» (δικός μου όρος αυτός) κομμάτια.
Ο Άντσο στο πρωτότυπο γράφεται Adso.
Ως όνομα, δεν ήταν κάτι που φαντάστηκε ο Έκο, καθώς, με το ίδιο όνομα, υπήρξε ένας σημαντικός συγγραφέας του 10ου αιώνα.
Όμως, "πονηρή" σκέψη:
Adso... Antso... (ας πάω το n στο τέλος)... Αtson... atson... (W)atson... Watson??!!
Εlementary, my dear Watson!))
Ως όνομα, δεν ήταν κάτι που φαντάστηκε ο Έκο, καθώς, με το ίδιο όνομα, υπήρξε ένας σημαντικός συγγραφέας του 10ου αιώνα.
Όμως, "πονηρή" σκέψη:
Adso... Antso... (ας πάω το n στο τέλος)... Αtson... atson... (W)atson... Watson??!!
Εlementary, my dear Watson!
))
Δεν είναι η δουλειά μου να κάνω κριτικές βιβλίων. Όμως το βιβλίο αυτό, νομίζω ότι, άνοιξε καινούριους δρόμους στην παγκόσμια λογοτεχνία. Ήρθε βέβαια στην κατάλληλη στιγμή. Τη στιγμή που το μορφωτικό επίπεδο των αναγνωστών, στην Ευρώπη τουλάχιστον, είχε ανέβει. Έτσι ένα μυθιστόρημα που γράφτηκε επειδή δεν υπήρχαν επαρκή επιστημονικά στοιχεία να γραφτεί ένα δοκίμιο, μια διδακτορική διατριβή, βρήκε τους αναγνώστες που του άξιζαν. Έτσι γίνεται πάντα με τις μεγάλες επιτυχίες. Είναι πολυπαραγοντικό αποτέλεσμα που περιέχουν: σοβαρή προσπάθεια, κατάλληλη χρονική στιγμή, ταλέντο, ξεχείλισμα ψυχής, ευνοϊκές οικονομικές συνθήκες κλπ.
Από τα υπόλοιπα βιβλία του Έκο λάτρεψα το Μπουαντουλίνο. Επίσης μου άρεσε πολύ το: Μην ελπίζετε να απαλλαγείτε από τα βιβλία. Δεν με απογοήτευσε κανένα βιβλίο του. Με απογοήτευσαν κάποιοι μιμητές του Έκο, όχι όλοι.
Από τα υπόλοιπα βιβλία του Έκο λάτρεψα το Μπουαντουλίνο. Επίσης μου άρεσε πολύ το: Μην ελπίζετε να απαλλαγείτε από τα βιβλία. Δεν με απογοήτευσε κανένα βιβλίο του. Με απογοήτευσαν κάποιοι μιμητές του Έκο, όχι όλοι.
Ενα βιβλιο που με εχει κυριολεκτικα βυθισει στον κοσμο του...
Υπεροχο αναγνωσμα που μεχρι προτινος αγνοουσα...
Υπεροχο αναγνωσμα που μεχρι προτινος αγνοουσα...