'Οχι και τόσο γνωστά λογοτεχνικά ή άλλου είδους διαμάντια. Προτάσεις;

[Λένκοβιτς]

Τώρα τελευταία έχω κουραστεί να βλέπω να κυκλοφορούν ή να σχολιάζονται γενικότερα τα ίδια και τα ίδια δημοφιλή βιβλία και έχω αρχίσει να ψάχνω κάποια που δεν είναι τόσο γνωστά ή καθόλου γνωστά στις μέρες μας αλλά που όμως έχουν καλές πιθανότητες να είναι ίσως και αριστουργήματα. Και δεν εννοώ μόνο λογοτεχνία αλλά και άλλα είδη.

Κάπως έτσι ανακάλυψα και τα ακόλουθα:

1. Οι ακρωτηριασμένοι, του Hermann Ungar.
2. Θαμμένος ζωντανός, του 'Αρνολντ Μπέννετ.
3. Ανθρώπινα λείψανα, της Elizabeth Haynes.
4. Οι σκλάβοι της μοναξιάς, του Patrick Hamilton.
5. Το σύμπαν στα χέρια σας, του Christophe Galfard.
6. Η λευκή φρουρά, του Michail Bulgakov.
7. 33 στροφές, του Canek Sanchez Guevara.
8. Οι περιπέτειες του 'Ωγκι Μαρτς, του Saul Bellow.
9. Τα λιβάδια του ουρανού, του John Steinbeck.
10. Σε αναζήτηση σκοπού σε έναν κόσμο χωρίς σκοπό, του Λευτέρη Ζούρου.
11. Θέα στο σκοτάδι, του William Styron.
12. 'Ενας αλήτης παίζει με σουρντίνα, του Knut Hamsun.
13. Η τέχνη της καθαρής σκέψης, του Rolf Dobelli.
14. Η τέλεια ζωή του Γουίλιαμ Σίντις, του Morten Brask.
15. Το αγριολούλουδο, του Παύλου Νιρβάνα.
16. Ιωάννα της Λωρραίνης, του Mark Twain.
17. Ο ανθυποπλοίαρχος, της Kate Grenville.
18. Hitch-22: Αμφισβητίας εκ πεποιθήσεως, του Christopher Hitchens.
19. Η δεσποινίς Τζην Μπρόντι στην ακμή της, της Muriel Spark.
20. Ρωσικό παράθυρο, του Dragan Velikic.
21. Η δόμηση του εαυτού, του Alexandre Jollien.


Λέω να μην γράψω άλλα γιατί είναι πολλά και θα με πάρετε με τις πέτρες. Αν τυχόν θέλετε κι άλλες προτάσεις, πείτε μου.

Θα ήθελα πολύ αν ξέρετε κάποιο βιβλίο που να μην είναι από αυτά που κυκλοφορούν σήμερα ευρέως να μου προτείνετε. Απλά να επισημάνω ότι δεν μου αρέσει η σουρεαλιστική γραφή. Προτιμώ τη ρεαλιστική. Ευχαριστώ!

Υ.Γ. Φυσικά μπορείτε να προτείνετε και τα σουρεάλ βιβλία, ό,τι σας αρέσει δηλαδή, απλά θα ήθελα να κάνετε μια διευκρίνηση αν δεν είναι ρεαλιστικό για να μην την πατήσω.

 

[Κόμης]

Μου θύμισες την ατάκα του Murakami: “If you only read the books that everyone else is reading, you can only think what everyone else is thinking.”

Δύο πράγματα μου ρχονται στο μυαλό κατευθείαν όταν σκέφτομαι για διαμάντια για τα οποία δεν μιλάει κανείς, ένα λογοτεχνικό και ένα όχι:
1. Ιωάννα Μπουραζοπούλου. Το "Τι Είδε η Γυναίκα του Λωτ" είναι στα τοπ βιβλία που έχω διαβάσει. Μου το έδωσε ένας φίλος "να το διαβάσω οπωσδήποτε", και πίστευα ότι μου κάνει πλάκα (έκανα το τεράστιο λάθος να πάω με συγγραφέα και τίτλο, και να προϊδεαστώ ότι θα διαβάσω ένα της σειράς του "γνωστού είδους" ελληνικής λογοτεχνίας) Καπάκι διάβασα και το "Μυστικό Νερό", και έχω αγοράσει και τα υπόλοιπα.

2. Το "Wilflul Blindness" της Margaret Heffernan ανήκει στο είδος των βιβλίων που χωρίζουν την ζωή κάποιου σε "πριν το διαβάσω" και "αφού το διάβασα" περιόδους. Δυστυχώς, δεν υπάρχει στα ελληνικά από όσο ξέρω. Δεύτερο στο είδος, σε απόσταση αναπνοής, είναι το "Thinking Fast and Slow" των Daniel Kahneman και Amos Tversky, το οποίο έχει κυκλοφορήσει στα ελληνικά από τις εκδόσεις Κάτοπτρο με τίτλο "Σκέψη Αργή και Γρήγορη"

Τα παραπάνω τα προτείνω άμεσα σε κάθε έναν με τον οποίο μιλάω για βιβλία!

 

[Λένκοβιτς]

Ευχαριστώ πολύ για τις προτάσεις Κόμη Κάπου το είχα δει παλιά αλλά δεν του έδωσα σημασία. Μπήκα και είδα την υπόθεση και θα το τολμήσω. 'Εχει και καλές κριτικές. Μόλις είδα για το βιολετί αλάτι που εθίζει, υποδουλώνει, καταδυναστεύει μου ήρθε στο μυαλό το melange στο Dune. The spice.

To "Σκέψη αργή και γρήγορη", του Kahneman το έβλεπα επίσης κατά καιρούς να κυκλοφορεί. Και θα σου πω γιατί απέρριψα κατά λάθος να το διαβάσω. Μόλις τώρα το συνειδητοποίησα που μπήκα να το ξαναδώ. Νόμιζα ότι και αυτό το έχει γράψει ο Goleman (έμπλεξα τα μπούτια μου με τους δύο man) που είχε γράψει το βιβλίο "Η συναισθηματική νοημοσύνη" και με είχε κουράσει αλλά δεν μου πολυάρεσε κιόλας. Να'σαι καλά που ήσουν η αφορμή να διαπιστώσω το λάθος μου. Οπότε θα μπει και αυτό στη λίστα.

Το άλλο, το αγγλικό που προτείνεις δεν θα το διαβάσω γιατί, παρόλο που γνωρίζω πολύ καλά αγγλικά, με κουράζει να διαβάζω σε άλλη γλώσσα.

 

[Κόμης]

Ελπίζω να μεταφραστεί και αυτό κάποια στιγμή. Η αλήθεια είναι, πάντως, πως, αν τα είχα διαβάσει με διαφορετική σειρά, μπορεί να τα τοποθετούσα και ανάποδα ως #1 και #1καικατιψιλα. Το Willful Blindness ήταν η πρώτη μου επαφή με τα λεγόμενα inherent biases*, και άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου! Από τότε έχω αποκτήσει μία "τρέλα" με το θέμα, και έχω διαβάσει ό,τι βιβλίο και άρθρο έχω πετύχει. Αυτό και το "Σκέψη Αργή και Γρήγορη" είναι τα πιο περιεκτικά και κατανοητά που έχω διαβάσει.

* δεν ξέρω πως θα ήταν σωστότερο να μεταφραστεί αυτό, αλλά υποθέτω στη μετάφραση του βιβλίου θα υπάρχει ο σωστός ελληνικός όρος

 

[Λένκοβιτς]

δεν ξέρω πως θα ήταν σωστότερο να μεταφραστεί αυτό, αλλά υποθέτω στη μετάφραση του βιβλίου θα υπάρχει ο σωστός ελληνικός όρος

Αυτό βρήκα στο google ως μετάφραση: Η φράση "εγγενής προκατάληψη" αναφέρεται στην επίδραση των υποκείμενων παραγόντων ή παραδοχών που παρακάμπτουν τις απόψεις ενός υπό συζήτηση θέματος. Υπάρχουν πολλοί επίσημοι ορισμοί της «έμφυτης προκατάληψης» που εξαρτώνται από το συγκεκριμένο πεδίο σπουδών.

Φαίνεται τρομερά ενδιαφέρον. Μακάρι να μεταφραζόταν...κάποτε.

 

[Κόμης]

Ίσως η λέξη "προκατάληψη" να είναι η πιο κοντινή, αν και η λέξη "bias" έχει μια πιο ευρεία έννοια.
Πάντως, και το "Σκέψη..." αυτό το θέμα διαπραγματεύεται, οπότε υπάρχει επιλογή.
Γενικά, οι εκδόσεις Κάτοπτρο έχουν μεταφράσει πολλά καλά μη λογοτεχνικά βιβλία. Δεν ξέρω πόσο καλές είναι οι μεταφράσεις, αφού όσα έχω διαβάσει τα έχω διαβάσει στα Αγγλικά, αλλά φαίνεται να είναι ο μόνος Οίκος στην Ελλάδα που να ασχολείται σοβαρά με τέτοια βιβλία.

 

[Τσίου]

11. Θέα στο σκοτάδι, του William Styron.
18. Hitch-22: Αμφισβητίας εκ πεποιθήσεως, του Christopher Hitchens.

To #11 θέλω να το διαβάσω καιρό. Τον Χίτσενς δεν τον ήξερα (ήξερα τον καλό του φίλο και συγγραφέα Μάρτιν Έιμις), τον έμαθα από φίλη μου που τον λατρεύει. Σε μία από τις συζητήσεις μας, μου είχε προτείνει για αρχή το Why Orwell matters και το Letters to a young contrarian. Αντί να ξεκινήσω με αυτά, πήγα καρφί για συνανάγνωση στο Arguably: Selected essays, αλλά δεν ήταν κατάλληλη η στιγμή και το βάλαμε στον πάγο. Από όσο διάβασα, όμως, γρήγορα κατάλαβα γιατί ο άνθρωπος είχε επιτυχία.
Υ.Γ Θα ψάξω όσα βιβλία αναφερθήκαν εδώ και δεν τα είχα ακουστά

 

[Λένκοβιτς]

ήξερα τον καλό του φίλο και συγγραφέα Μάρτιν Έιμις

Πρώτη φορά τον ακούω αυτόν τον συγγραφέα. Και βλέπω ότι τα περισσότερα βιβλία του είναι εξαντλημένα. Θα το ερευνήσω όμως.

Ο Χίτσενς λοιπόν ανήκει στους "τέσσερις καβαλάρηδες - όχι της αποκάλυψης - της Αθεϊας", μαζί με τους: Richard Dawkins (αυτός που έγραψε το εγωϊστικό γονίδιο κ.ά.), Sam Harris (αυτός που έγραψε το "Ανελεύθερη βούληση" κ.ά.) και Daniel Dennett (αυτός που έγραψε το "Απομυθοποίηση" κ.ά.). Έχουν γράψει και βιβλίο οι τέσσερίς τους, το: "Οι τέσσερις καβαλάρηδες: Η συζήτηση που πυροδότησε μια αθεϊστική επανάσταση".

 

[Έλλη Μ]

1. Ιωάννα Μπουραζοπούλου. Το "Τι Είδε η Γυναίκα του Λωτ" είναι στα τοπ βιβλία που έχω διαβάσει. Μου το έδωσε ένας φίλος "να το διαβάσω οπωσδήποτε", και πίστευα ότι μου κάνει πλάκα (έκανα το τεράστιο λάθος να πάω με συγγραφέα και τίτλο, και να προϊδεαστώ ότι θα διαβάσω ένα της σειράς του "γνωστού είδους" ελληνικής λογοτεχνίας) Καπάκι διάβασα και το "Μυστικό Νερό", και έχω αγοράσει και τα υπόλοιπα.

2. Το "Wilflul Blindness" της Margaret Heffernan ανήκει στο είδος των βιβλίων που χωρίζουν την ζωή κάποιου σε "πριν το διαβάσω" και "αφού το διάβασα" περιόδους. Δυστυχώς, δεν υπάρχει στα ελληνικά από όσο ξέρω. Δεύτερο στο είδος, σε απόσταση αναπνοής, είναι το "Thinking Fast and Slow" των Daniel Kahneman και Amos Tversky, το οποίο έχει κυκλοφορήσει στα ελληνικά από τις εκδόσεις Κάτοπτρο με τίτλο "Σκέψη Αργή και Γρήγορη"

Τα παραπάνω τα προτείνω άμεσα σε κάθε έναν με τον οποίο μιλάω για βιβλία!

Θα σου πω οτι ειχα πάθει κι εγώ λαλά με το βιβλίο της Μπουραζοπούλου και εξακολουθω πάντα να το προτείνω.
Η "Σκεψη..." ειναι ο (μοναδικός) αναγνωστικός μου στόχος για το 2021.

 

[ΚρίτωνΓ]

Δεν ξέρω πόσοι από εσάς τα έχετε διαβάσει / τα έχετε υπόψη αλλά έχω δύο (μη λογοτεχνικά) φιλοσοφικά έργα να προτείνω με μεγάλο ενδιαφέρον (όσοι δεν είστε εξοικειωμένοι με τη φιλοσοφία μην τρομάζετε - διαβάζονται εύκολα και ευχάριστα):
1. Οι βασικοί νόμοι της ανθρώπινης ηλιθιότητας (Carlo Cipola, Κέδρος)
2. Η Τέχνη του να έχεις πάντα δίκιο (του Α Σοπενχάουερ, Πατάκης)

 

[Φιλιπ]

το πρώτο διαμαντακι που μου έρχεται στο μυαλό είναι το "Εκείνοι που πυρπόλησαν το ρύζι" του Μαρεκ Χουασκο.

 

[Λένκοβιτς]

2. Η Τέχνη του να έχεις πάντα δίκιο

Το έχω διαβάσει. Ενδιαφέρον ήταν. Επίσης, έχω διαβάσει Οι νόμοι της ηλιθιότητας και του συμφέροντος, του Λιανού Θεόδωρου, που είναι κάτι αντίστοιχο του Cipola.

 

[Λένκοβιτς]

Εκείνοι που πυρπόλησαν το ρύζι

Μπήκε στη λίστα. Thanks.

 

[ΚρίτωνΓ]

Επίσης πολύ ωραίο, απλά δοσμένο φιλοσοφικό ανάγνωσμα - εάν ενδιαφέρει - και ΠΑΡΑ πολύ επίκαιρο (ειδικά στην εποχή μας) το
"Μιλώντας στο γιο μου για την ηθική και την Ελευθερία" του Fernando Savater (εκδ Πατάκη). Το συστήνω ανεπιφύλακτα.

 

[Αντίβαρο]

Ωραίες προτάσεις παιδιά...
Υπάρχει και ένα νήμα (παραπλήσιο με αυτό εδώ), με τίτλο "μικρά βιβλία... αλλά θαυματουργά".