Ο μεγαλύτερος σας εφιάλτης;

[Αλίκη]

Και πάλι για μένα δεν είναι λύση να αναλάβεις το ρόλο εκείνου που θα αποδώσει δικαιοσύνη. Αν μη τι άλλο θα γίνεις ίδιος με αυτόν και δε θα νιώθεις καλύτερα στο τέλος. Όσο για τη δικαιοσύνη, όποιος κι αν είναι, ό,τι κι αν έγινε θα το βρει μπροστά του, αυτό είναι σίγουρο!

 

[Αμφισβητίας]

Η εκδίκηση που ειναι κατι ευκολο σου χαρίζει χαρά που διαρκεί μερικές στιγμες ωστόσο το να εχεις μέσα σου τη δυναμη να συγχωρείς και να πας παρακάτω θελει μεγάλα κότσια και δεν είναι κάτι που το μπορεί ο καθενας

 

[Λορένα]

Ο καρκίνος, το μπες-βγες στα νοσοκομεία, οι τρομερές θεραπείες του, ο αγώνας για την επιβίωση.

Ο θάνατος των αγαπημένων μου.

Η φτώχεια και το αδιέξοδο.

Τα μοναχικά γεράματα.

Ακριβως ολα αυτα.. αν και το τελευταιο... εχει λιγο συζητηση.. Οταν η ζωη ολη ειναι μοναχικη δηλ ή εχεις μαθει επιτελους να περνας καλα και μονος, ισως σ'αρεσει και στα γεραματα, αν βρεις και εκει τροπο να περνας καλα

 

[Στράτης]

Τι έγινε βρε παιδιά, αλλού έβλεπα τα ματσάκια κι εδώ άρχισε η μπαλίτσα;

Καλέ μου φίλε, για τον ξύπνιο σου, δεν έχεις να φοβηθείς τίποτε. Το αν θα γίνεις Νταντές ή Πρόσπερο, στο δικό σου χέρι. Και φυσικά, μην ρωτάς εμένα ποια είναι η άποψη μου για τον γδικιωμό. Πόσο γλυκός φαντάζει μερικές φορές... Μα και πάλι, τί δύναμη, τί μεγαλείο όμορφης ψυχής το χέρι που μπορεί να συγχωρέσει! Η πάλη μου μαζί του διαρκεί όσο η ζωή μου...

Πίσω από κάθε φόβο μου, και μας, ο θάνατος. Κάθε φόβος μας εκεί οδηγεί αν προεκτείνουμε τα χνάρια του, αν τα αναλύσουμε βήμα-βήμα. Νομίζω ότι είναι ένας φόβος πανανθρώπινος, φόβος που ενέπνευσε θρησκείες και φιλοσοφίες. In fact, δεν νομίζω ότι θα είχαμε καμιά θρησκεία αν δεν υπήρχε αυτός ο φόβος. Όλες μιλούν για αυτόν, και πολλές φορές, μας αφηγούνται γλαφυρά τα μετά από αυτόν. Άλλες μας καλούν να τον ατενίσουμε με χαμόγελο και δίχως φόβο, άλλες άλλα. Όμως κι εδώ, πάλι είναι χρήσιμοι οι ειδικοί: ένας φιλόσοφος, ένας θρησκειολόγος κι ένας ψυχίατρος θα είχαν τόσα να μας πουν...

Πάτερ μου, εσύ θα έπρεπε να το ξέρεις καλύτερα.
Το κακό δεν είναι με ουρές και κέρατα, θα σου 'ρθει με ωραία λόγια κι ευωδιές. Όλα αυτά που θες ν' ακούσεις. Όλα τ' άλλα ο καλός Σαμαρείτης θα τα σφάξει στο γόνατο.

Ένας κόσμος βυθισμένος στο έρεβος της άγνοιας....

Μιχάλη, αν θες τη γνώμη μου.
Η άγνοια είναι η αδερφούλα της βεβαιότητας και της απειρίας.

Κι αν εκδικηθείς θα πάρουν πίσω το κακό που σου κάναν;

Όχι.



Σημ. Η κακοψυχία, η ανωνυμία και η βλακεία χτυπιούνται με διάλογο.

 

[Βου Παπ]

Ο μεγαλύτερος εφιάλτης μου είναι να πάθουν κάτι, οτιδήποτε, οι άνθρωποι που αγαπώ, με πρώτη στη λίστα την αδελφή μου. Αγχώνομαι συχνά αν δεν απαντάει στο τηλέφωνο. Ευτυχώς, πλέον έχουμε πολύ καλή σχέση και ξέρουμε ανά πάσα στιγμή που βρίσκεται η άλλη.
Οι ασθένειες και ο θάνατος εμένα δεν με απασχολούν τόσο, φυσικά προσέχω και φυσικά δεν θέλω να πεθάνω από τώρα, αλλά ακόμα και σ αυτήν την περίπτωση, σκέφτομαι πιο πολύ πόσο θα στοιχίσει στους ανθρώπους που με αγαπάνε. Δεν με απασχολεί το μετά θάνατον (προσωπικά, δεν πιστεύω πως υπάρχει κάτι). Τα νοσοκομεία και οι βαρυές ασθένειες δεν με φοβίζουν τόσο για μένα, όσο για τους ανθρώπους μου.
Και νομίζω πως στη βάση όλων αυτών είναι η φοβία μου πως δεν θα μπορέσω να τους βοηθήσω. Δηλαδή, ότι θα πάθουν κάτι και δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα ουσιαστικό για να τους βοηθήσω. Αυτό.

 

[Χρυσηίδα]

Ακριβως ολα αυτα.. αν και το τελευταιο... εχει λιγο συζητηση.. Οταν η ζωη ολη ειναι μοναχικη δηλ ή εχεις μαθει επιτελους να περνας καλα και μονος, ισως σ'αρεσει και στα γεραματα, αν βρεις και εκει τροπο να περνας καλα

Γίνεται, αλλά πρέπει να είσαι και λίγο τυχερός...

Αν πχ σου αρέσει το διάβασμα, αλλά δεν σε βοηθάνε τα μάτια σου, να διαβάσεις...

Ή αν σου αρέσουν οι βόλτες, αλλά δεν μπορείς να περπατήσεις...

Τα μοναχικά γεράματα είναι το χειρότερο απ' όλα νομίζω τελικά...

 

[Φεγγαράδα]

Λορενα, Ιζυ και Χρυσηιδα με εκφράζετε και οι τρεις σας πολύ. Θα προσθέσω κάτι για τα "μοναχικά γεράματα". Τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει από μόνο του. Παρέες 'αφθονες και υπηρεσίες αρκεί να διαθέτεις οικονομική σου άνεση αυτήν,που ήσουνα συνηθισμένος-η. Φτωχά γεράματα, με υποβαθμισμένη ζωή είναι κακό και άρρωστα φτωχά γεράματα ό τι χειρότερο ...για μοναξιά.
Θυμάμαι μια περίπτωση του μεγαλύτερου αδελφού ενός φίλου μου στη Γαλλία που στα γεράματα έμεινε πάμφτωχος και είχε πάθει σοβαρής μορφής κατάθλιψη και δεν έβγαινε απο το σπίτι "γιατί δεν είχε πια τίποτε να βάλει" αλλά κανένα από τα 3 υπόλοιπα αδέλφια του δεν έβαζε το χέρι στην τσέπη να του αγοράσει ένα ευπρεπές κουστούμι (ο ένας μάλιστα ήταν και ψυχίατρος ).

 

[Βασιλεύς Θέοντεν]

Ο μεγαλύτερος μου εφιάλτης είναι να μην πραγματοποιήσω τα όνειρά μου (ναι ακούγεται λίγο εγωιστικό) και έτσι να ζώ μια ζώη μες στη μιζέρια με αποτέλεσμα την αυτοκαταστροφή και τέλος τον θάνατο...

 

[Φαντινα]

Συχνα η ζωη μπορει να γινει πιο σκληρη απο το θανατο!
Υπαρχουν τρομερα σεναρια που δειχνουν τν κυνισμο της!
Ο πονος,ειναι δυναστης της ανθρωποτητας και ειναι συμφυτος με τη ζωη οχι με το θανατο!
Μερικες πηγες αμετρου πονου:
Ασθενεια του παιδιου σου
Καρκινος
Τυφλωση
Μοναξια!

Και ο βιασμος ειναι μεγαλος γυναικειος φοβος γιατι καλα η στιγμη!Αν το θηριο που σε βιασει εχει κανα AIDS???Γενικα αυτο με φοβιζει!
Επισης το ενδεχομενο να δεις οτι κυοφορεις παιδι με συνδρομο Down,οποτε ανακυπτει ενα τρομακτικο διλημμα ηθικο!
Επισης ,εχω φοβο για περιπτωσεις που μια γυναικα διαγιγνωσκεται με καρκινο ενω ειναι εγκυος!Αν κανεις χημειοθεραπεια μπορει να βλαψεις τ μωρο σου ,αν οχι ο καρκινος θα σε κατατρωει ωσπου να γεννησεις κ τοτε θαναι αργα!Εφιαλτικα κυνικο σεναριο...!
Τρεμω μη δω τους οικειους μου να υποφερουν κ γω να μην μπορω να τους ανακουφισω!
Τρεμω στη σκεψη να αποκτησω ενα παιδι κ να γινει ενας ασπλαχνος ανθρωπος!Ο,τι κι αν γινει θελω να εχει συμπονια γιατι αυτη προστατευει απο τ να κανει πραγματικα κακο!
Αυτα!Μπολικοι οι φοβοι...Μακρυα απο ολους μας!

 

[Λορένα]

!Μπολικοι οι φοβοι...Μακρυα απο ολους μας!

Μπορει να ειναι μπολικοι οι φοβοι Φαντινα.. αλλα καταφερες και κατεγραψες τους περισσοτερους και επικρατεστερους που τρομαζουν συνηθως τους ανθρωπους..

Ολοι αυτοι.. χωρις εξαιρεση, τρομαζουν και μενα..

 

[Στράτης]

Καλά θυμόμουνα, υπάρχει σχετικό νήμα, (πήγα να γράψω για φοβίες).

φοβία η [fovίa]: 1. φόβος παθολογικής φύσης, αδικαιολόγητος, ψυχαναγκαστικός και αγχώδης: Στις φοβίες ανήκουν η αγοραφοβία, η κλειστοφοβία κ.ά. 2. αδικαιολόγητος και έμμονος φόβος: Όταν βρίσκομαι στην εξοχή, έχω μια ~ με τα ζωύφια.
[λόγ. < γαλλ. phobie (δες -φοβία)]

Δεν νομίζω Τάκη. Δεν ξέρω αν είναι παθολογικό ή αδικαιολόγητο ή άστοχο άγχος, αυτό που ξέρω είναι πως η άγνοια είναι καθημερινό μας στοιχείο, και πολλές φορές χωρίς να φταίμε, απλώς δεν ξέρουμε κάτι και το μαθαίνουμε όταν έρθει.

Μικρό παράδειγμα. Μέσα από ζόρικο κρύωμα είχε χαθεί η όσφρηση για 10, 15 μέρες. Απλά χέστηκα επάνω μου. Ή το ανάποδο, απ' το τσιγάρο υπάρχει τρελός βήχας, κάποια ανέμελα πρωινά. Απλά αδιαφορώ (αν μου πει παρατράγουδα ο ντόκτορ..., τότενες θα κλάσω μέντες / χωρίς να το κόψω... μάλλον).

 

[Πωλίνα]

Να κλειστώ σε ασανσερ. Γι' αυτό έχω πάνω από 10χρόνια να μπω. Δεν αντέχω ούτε την σκέψη .
Οποιαδήποτε αρρώστια.

 

[Δασοφύλακας]

Πέρα από τους φυσιολογικούς φόβους για τους ανθρώπους που αγαπώ, φοβάμαι όταν δεν μπορώ να ελέγξω μια κατάσταση και δεν είναι στο χέρι μου! Με φοβίζει η ιδέα ότι ίσως δε μπορέσω να κάνω 1-2 πράγματα που θέλω στη ζωή μου! Και φοβάμαι να χαθεί η ανθρώπινη επαφή από αυτήν την εξέλιξη της τεχνολογίας, όπως με φόβισε όταν είδα μια ταινία όπου οι άνθρωποι στο μέλλον θα φιλιούνται και θα κάνουν έρωτα μέσο μηχανημάτων, έτσι με φοβίζει η αποξένωση όπου βλέπεις ζευγάρια έξω και ο ένας όλη την ώρα χαζεύει στο κινητό ή παρέες και όλοι είναι με αυτό το διαβολάκι στο χέρι, αντί να ζήσουν την στιγμή!

 

[Πωλίνα]

Μετά από κάθε οικογενειακό τραπέζι, ξαφνικά μεγαλύτερος μου εφιάλτης είναι τα κληρονομικά γονίδια.

 

[Κόρτο Μαλτέζε]

Κάνε αποποίηση κληρονομιάς (εμείς που σαρανταρίζουμε ο εφιάλτης των κληρονομικών γονιδίων μας επισκέπτεται όταν κοιτάζουμε τον καθρέφτη)

 

[Στράτης]

Μετά από κάθε οικογενειακό τραπέζι, ξαφνικά μεγαλύτερος μου εφιάλτης είναι τα κληρονομικά γονίδια.

Xoxo xo θεά (και κούκλα)

 

[Φαροφύλακας]

Η Βραζιλία σταματάει να παράγει καφέ!...

 

[Αμάντα]

Εφιάλτης μου εδώ και πολλά χρόνια είναι να βρεθώ αντιμέτωπη με έναν διαρρήκτη. Ένας ξαφνικός θόρυβος μες τη νύχτα, ενώ είμαι μόνη, μία ξένη κι απειλητική φιγούρα στο σπίτι που μου ανήκει. Η παρηγοριά είναι ότι δεν θα προλάβαινε να με βλάψει: θα με είχε βρει πρώτη η καρδιακή προσβολή.

Φοβάμαι επίσης απίστευτα τους καρχαρίες και τις αράχνες. Και μόνο φωτογραφία μιας αράχνης -ακόμη και μιας μικροσκοπικής και άκακης- να δω, αισθάνομαι τάση για λιποθυμία.
Ο φόβος μου για τους καρχαρίες μερικές φορές με κρατάει μακριά από τη θάλασσα, αν και ζω σε ένα πολύ όμορφο νησί.

 

[Τσίου]

Αν εξαιρέσω τις εξής αρρώστιες: 1. Αλτσχάιμερ 2. Νεφρική ανεπάρκεια 3. Καρκίνο. Ο μεγαλύτερος μου φόβος, και ο μοναδικός, είναι ο σεισμός (άντε και τα ι.χ). Και μιλάμε για dread όχι fear, λίγο να τρανταχτεί το πάτωμα ή το τραπέζι και νιώθω την καρδιά μου να ανεβαίνει στο στόμα. Λογικό για όσους έζησαν τον σεισμό της Πάρνηθας το 1999

 

[Αμάντα]

Και μένα δεν με ενθουσιάζουν οι σεισμοί... πιο τρομακτικό βέβαια μου φαίνεται το τσουνάμι.