Πάουλου Κουέλιου (Πάουλο Κοέλο, Paulo Coelho)

Εχω διαβασει μικρη τον "Αλχημιστη" και θυμαμαι οτι μου ειχε αρεσει. Βεβαια, το διαβαζα καθε μεσημερι στο καμπινγκ ξαπλωμενη στην αιωρα μου στην ησυχια και με το κυμα να σκαει εκει διπλα, οποτε νομιζω οτιδηποτε θα μου αρεζε τη δεδομενη στιγμη. Παρολα αυτα, δεν μπορω να παρω θεση, γιατι πολυ απλα εχω διαβασει μονο ενα βιβλιο του :/ Αν εμψυχωνει τον κοσμο και βοηθαει να βλεπουν θετικα τα πραγματα, δεν βλεπω που ειναι το κακο να το διαβαζουν τοσο πολυ... Γουστα ειναι αυτα... Παντως το δευτερο (μπορω να το πω) βιβλιο ( ; ) του που διαβασα περυσι, ηταν το "Εγχειριδιο του Πολεμιστη του Φωτος" και μου αρεσε πολυ. Αλλα περα απο αυτα τα δυο, δε νομιζω να αγορασω αλλο βιβλιο του γτ δεν ειναι πολυ του στυλ μου.

(βλέπε "Το μυστικό" της Rhonda Byrne, 19.000.000 αντίτυπα και κατά την γνώμη μου αξίζει μόνο για διακόσμηση)
Το εχω ακουσει κι εγω αυτο για το συγκεκριμενο βιβλιο. Μια φιλη μου που το πηρε μου ειχε πει οτι ειναι απαισιο και να μην το αγορασω με τπτ. Απο την αλλη ενας φιλος μου που ειχε καρκινο σε πολυ μικρη ηλικια, μου ειπε οτι το διαβαζε εκεινο τον καιρο και τον βοηθησε πολυ. Οποτε μπορω να πω οτι τουλαχιστον ενα καλο εκανε...
 
Έχω διαβάσει και τον Αλχημιστή και το Μυστικό, της Rhonda Byrne. Πράγματι, έχουν πολλά κοινά σημεία μεταξύ τους. Σχετικά με το δεύτερο, το είχα διαβάσει σε μια περίεργη φάση της ζωής μου και μπορώ να πω πως απλά με έκανε να συνειδητοποίησω κάποια πράγματα τα οποία ούτως ή άλλως τα ήξερα (απλά τα είχα καταχωνιάσει στο βάθος του μυαλού μου). Το Μυστικό ωστόσο δεν το κατατάσσω στη λογοτεχνία, κι αυτό γιατί μου έδωσε την αίσθηση ότι πρόκειται για ένα βιβλίο με σημειώσεις παρά κάτι άλλο....
 

Αντέρωτας

Ξωτικό του Φωτός
Προσωπικό λέσχης
Η ιδέα πάντως που πραγματεύεται και που πολύ επιδέξια λανσάρει σε όλα του σχεδόν τα βιβλία είναι παμπάλαια, απλά μάλλον αυτός βρήκε τον τρόπο να την κάνει εύπεπτη και να την περάσει στο ευρύ κοινό.Δεν είναι και πολύ κακό αυτό είναι??. Από την αρχαιότητα υπήρχε κυρίως στον ανατολικό μυστικισμό ή άποψη ότι η ανθρώπινη συνείδηση επηρεάζει και διαμορφώνει την πραγματικότητα, ζούμε δηλαδή την ζωή που επιλέγουμε να ζήσουμε, μετά δε την ανάπτυξη της κβαντομηχανικής έλαβε κατα καιρούς διαστάσεις φρενιτιώδεις και έχει διατυπωθεί κατά καιρούς από πολλούς συγγραφείς με τον ένα ή τον άλλο τρόπο( βλέπε ρήση Καζαντζάκη "Αν κάτι θέλησες στην ζωή σου και δεν το απέκτησες είναι γιατί δεν το θέλησες πολύ" κλπ)Ισως να μην έχουν και άδικο όλοι αυτοί.Τα τελευταία χρόνια τέτοιες συγγραφικές προσπάθειες, που πραγματεύονται παρόμοιες ιδέες ισορροπώντας μεταξύ μυστικισμού και πραγματίκότητος, γνωρίζουν μεγάλη επιτυχία και είναι πολύ της μόδας.(βλέπε "Το μυστικό" της Rhonda Byrne, 19.000.000 αντίτυπα και κατά την γνώμη μου αξίζει μόνο για διακόσμηση)
Μου αρεσαν πολυ αυτες οι επισημάνσεις σου και η συγκριση με κβαντομηχανικη και την ιδεα "θελω=μπορω".

Ο Κοέλιο κατα τη γνώμη μου ανήκει σε ένα κίνημα κοντά στο New Age, που θα ελεγα οτι επαιξε πολυ στη δεκαετια του 80-90 (ο Κοελιο ηρθε στη χωρα μας γυρω στο 95). Σύμφωνα με αυττο οποίο δεν υπαρχει δόγμα και αντικειμενική πραγματικότητα, αλλά υποκειμενισμός. Ο άνθρωπος είναι μικρός θεός και μπορει να επιβαλει τις προσωπικες του επιθυμιες.

Αυτο που μου εχει κολησει ασχημα, ειναι οτι ο Κοελιο υποτιθεται οτι παιζει πολυ με Χριστιανισμο, αλλα οι παραπανω ιδεες ειναι εντελως ξενες, αν οχι αντιθετες με αυτον

ισορροπώντας μεταξύ μυστικισμού και πραγματίκότητος
Με λιγα λογια "ψευδοεπιστήμη"
 
Έχω διαβάσει και τον Αλχημιστή και το Μυστικό, της Rhonda Byrne. Πράγματι, έχουν πολλά κοινά σημεία μεταξύ τους. Σχετικά με το δεύτερο, το είχα διαβάσει σε μια περίεργη φάση της ζωής μου και μπορώ να πω πως απλά με έκανε να συνειδητοποίησω κάποια πράγματα τα οποία ούτως ή άλλως τα ήξερα
Φαίη, δεν ξέρεις πόσες φορές ξεκίνησα να γράψω κριτική για το περίφημο πλέον Μυστικό, αλλά μου βγαίνει τόσο επιθετική που δεν το έκανα ποτέ. Το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι το δίκτυο είναι γεμάτο με τέτοιου είδους κριτικές, στα Αγγλικά κυρίως. Θα μου πεις, βέβαια, τι να την κάνεις την ύπαρξη των αρνητικών κριτικών όταν το βιβλίο έχει κάνει απλώς πάταγο... Είναι κι αυτό ένα θέμα :ουχ:
 
Κι εγώ νομίζω πως πολύ κακό για το τίποτα, όπως ακριβώς έγινε και με τον Αλχημιστή. Έχουν απλά βρει μια ''συνταγή'' για να πουλήσουν όλοι αυτοί οι συγγραφείς, βλέπεις...
Τα παρουσιάζουν όλα ωραιοποιημένα και προσπαθούν να μας κάνουν να πιστέψουμε πως το μόνο που αρκεί για να πετύχουμε αυτά που θέλουμε είναι να αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης μας. Δε λέω, χρειάζεται κανείς να είναι αισιόδοξος στη ζωή του αλλά μακάρι να έφτανε μόνο αυτό!!!
 
Εχω διαβάσει και τον Αλχημιστή, και το Μυστικό, και τα έργα του Λίο Μπουσκάλια, και πολλά ακόμη του είδους. Σημαντικότερο όλων των παρεμφερών θα χαρακτήριζα την "Ουράνια Προφητεία" του Τζέημς Ρέντφιλντ (The Celestine Prophecy). Η κεντρική ιδέα είναι ένα μίγμα Χριστιανικής πίστης, Βουδιστικών επιρροών και θετικής σκέψης. Το αποτέλεσμα αυτού του αχταρμά είναι η ευνοική έκβαση των προσωπικών επιδιώξεων του "πιστού". Εμφαση δίδεται στην ιδέα του "συγχρονισμού" (synchronicity), κατά την οποία τα γεγονότα που συμβαίνουν ταυτόχρονα συνδέονται με κάποια μυστική σχέση. Η ιδέα αυτή εξετάστηκε με αριστουργηματικό τρόπο στο (προγενέστερο) μνημειώδες έργο του Αρθουρ Καίστλερ "Οι Ρίζες της Σύμπτωσης", το οποίο και συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όποιον ενδιαφέρεται για την παραψυχολογία. Από όλα τα σχετικά βιβλία προσωπικής βελτίωσης, μακράν το καλύτερο είναι το "Γίνετε Πλούσιοι με τη Δύναμη της Σκέψης" του Ναπολέοντος Χιλλ (Think and Grow Rich), το οποίο κυκλοφόρησε το 1937. Ολα τα μεταγενέστερα στηρίζονται λίγο- πολύ σ' αυτό. Αξίζει να αναφερθεί και το κλασσικό "Πως να Κερδίζετε Φίλους και να Επηρεάζετε τους Ανθρώπους" (How to Win Friends and Influence People) του Ντέιλ Κάρνεγκι, σύγχρονο του προηγούμενου (1936). Το τελευταίο το είχα ανακαλύψει στην πατρική βιβλιοθήκη σε ηλικία δημοτικού, και είχα θεωρήσει τα γραφόμενά του πολύ φυσιολογικά. Οσον αφορά την τεράστια επιτυχία των πολλών βιβλίων αυτής της θεματολογίας, η εξήγηση είναι απλούστατη. Οι άνθρωποι αναζητούν υποκατάστατα της παραδοσιακής "Θείας Πρόνοιας", που καθοδηγούσε, προστάτευε και παρηγορούσε τις προηγούμενες γενιές.
 
Μόλις τώρα τις βρήκα τις ρίζες της σύμπτωσης , διατίθενται για ανάγνωση εδώγια όποιον ενδιαφέρεται.Θα τους ρίξω μια ματιά γιατί με ενδιαφέρει το θέμα. Σ ευχαριστώ Φένια
 
είναι όμως τόσο βαρετός (ειδικά το 11 λεπτα) που σε εντυπωσιαζει.Αρα μήπως κάτι μεταφυσικό συμβαίνει τελικα?Το σύμπαν συνωμοτεί για την επιτυχία κάποιων.
 
Ο Κοέλο για μένα είναι ένας συγγραφέας, ο οποίος μπορεί να διαβαστεί και από αυτούς που το διάβασμα δεν είναι καθημερινή τους συνήθεια..
Απλός και επιφανειακός ναί, αλλά δεν θα τον χαρακτήριζα κακό συγγραφέα!Προσωπικά έχω διαβάσει στην εφηβεία τον αλχημιστή και το "έντεκα λεπτά".Πρόσφατα διάβασα παράλληλα με κάποιο άλλο βιβλίο που διάβαζα και το "Η Βερόνικα αποφασίζει να πεθάνει".Μπορώ να πω ό,τι μου άρεσε αρκετά!
 
εχω διαβασει στο παρελθον βιβλια του Κοελο αρχιζοντας κλασικα με τον Αλχημιστη, τον Πιεδρα κλπ .στην εφηβεια τον διαβαζα ευχαριστα αλλα πλεον αυτη η τρελη εμπορευματοποιηση με ξενιζει. ημερολογια με φρασεις του Κοελο, υπογραφες σε τοιχους φρασεις του Κοελο,μαγνητακια, καρτ ποσταλ με φρασεις του Κοελο (αυτη την καρτ ποσταλ στο Σαν Τζιμινιανο δε θα την ξεχασω). βεβαια ειναι ενα αλλο θεμα αυτο.αν εξετασουμε απλα τη συγγραφικη του αξια θα τον ελεγα τρελο ατακαδορο, κατι σαν τους αντιστοιχους ρηγα-αποστολου
 
Ο πάολο(ή παουλου) είναι από τους πρώτους συγγραφείς που διάβασα στην εφηβεία μου. Δεν μπορώ να πω ότι με μάγεψε αλλά όταν ξεκίνησα τον συγγραφέα με -κλασικά- τον Αλχημιστή απλά μου άφησε μία ευχάριστη αίσθηση, καθώς αν και εξέταζε με έναν τετριμμένο τρόπο πολυσυζητημένα θέματα και πέρναγε με απλό και άμεσο τρόπο ανθρωπιστικά και αισιόδοξα μηνύματα. Μετά, όμως, όταν διάβασα αργότερα τα 11 λεπτά, αν και είχε διαλέψει ένα ενδιαφέρον θέμα, ο τρόπος που το προσέγγισε, το ύφος και ο ρυθμός του έργου έμεινε απαράλαχτος με τον Αλχημιστή. Έτσι, συνειδητοποίησα την εμπορευματοποιημένη "πτυχή" του συγγραφέα. Κοινώς αποτελεί έναν πολυδιαβασμένο συγγραφέα στους κύκλους των ρηχών ψευτοδιαννοούμενων
 
Εγω πάλι δεν το βλέπω έτσι πολλοί συγγραφείς έχουν ένα δικό τους "στυλ" άλλοι γράφουν αστυνομικά μόνο, άλλοι Ε.Φ και πάει λέγοντας, δεν είναι λογικό αν κάποιος δει ότι το πρώτο του βιβλίο "πουλάει" να συνεχίσει σε αυτό το στυλ; Δεν ξέρω αν ο Κοέλο το παράκανε καθώς έχω διαβάσει μόνο τον Αλχημιστή και μπορώ να πω πως μου άρεσε αρκετά,δεν με απασχολεί το αν γράφει αυτά που θέλουμε να ακούμε γιατί καμιά φορά το έχω ανάγκη να διαβάζω και κάτι τέτοιο.Δεν είναι απαραίτητο να πιστέψει κανείς πως "'Οταν θέλεις πάρα πολύ κάτι,όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να τα καταφέρεις" γιατί φυσικά κάτι τέτοιο δεν ισχύει και πολύ,εγώ τον Αλχημιστή τον είδα περισσότερο σαν μια όμορφη ιστορία, ένα ευχάριστο ανάγνωσμα,ένα βιβλίο που κυλούσε εύκολα και πέρασα καλά τις μέρες που το διάβασα.
 
Δυστυχώς, συμμερίζομαι την άποψη των περισσοτέρων εδώ, ότι ο Κοέλο κάπου το "παραξήλωσε".. Εμένα με κούρασε το επαναλαμβανόμενο ύφος του στα βιβλία και εκτός από τον Αλχημιστή που τον ξεχωρίζω, μετά με έχασε από αναγνώστρια.

Ελπίζω σε ένα καλύτερο μέλλον, μιας και δεν θα πάψω να τον παρακολουθώ.
 
Από όσα βιβλία του διάβασα, μου άρεσε περισσότερο το "Στις όχθες του ποταμού Πιέδρα...", παρόλο που διαφωνώ κάθετα με πολλά από όσα λέει εκεί μέσα και τα παρουσιάζει και ως de facto μάλιστα. Προσωπικά, με έχει χάσει προ πολλού, απεχθάνομαι την επανάπαυση των συγγραφέων στις δάφνες τους και την ανακύκλωση βάσει της λογικής, όνομα είμαστε, θα πουλήσουμε. Η φιλοσοφία του δε, με άφηνε ασυγκίνητη, ούτως ή άλλως.
 
Πριν καποια χρονια διαβασα τον Αλχημιστη και το Η Βερονιμα αποφασιζει να πεθανει.Δε νομιζω οτι θα ξαναδιαβασω κατι δικο του.Καταλαβαινω οτι αν εισαι νεος και σε καταπιεζουν οι δικοι σου(π.χ.θελουν να γινεις σωνει και καλα γιατρος ενω εσυ λατρευεις το θεατρο),ο Κοελιο μπορει να σου δωσει δυναμη για να ακολουθησεις το ονειρο σου.Δεν ειρωνευομαι,το πιστευω αυτο που λεω.Εαν ομως εχεις περασει τα 30 κι εχεις φαει και μια δυο κατραπακιες,ε δε νομιζω οτι μπορεις να τον παρεις στα σοβαρα.
 
Ο κοελο ειναι απο τους συγγραφεις που πραγματικα δεν τους αντεχω.....εχω διαβασει κανα δυο βιβλια του και δεν σκοπευω να διαβασω αλλο.
 

Αντέρωτας

Ξωτικό του Φωτός
Προσωπικό λέσχης
Παντως οφειλω να ομολογησω οτι η αισιοδοξια του Κοελο πηγαζει απο προσωπικα στοιχεια. Περασε απο χιπηδες, αποκρυφισμο, δικτατοριες, φυλακές κλπ και τελικα βρηκε μια γαληνη. Εμεις ναι μεν τρωμε χαστουκια απο την πραγματικοτητα, αλλα δεν εχουμε περασει αυτα που περασαν οι γονεις και οι παππουδες μας. Δεν το λεω για να υποστηριξω τον Κοελο, απλα για να φερω το θεμα σε μια πραγματικη βαση.
 
Καποιοι μπορει να εχουν περασει και χειροτερα.Δεν υπαρχουν μονο οικονομικα προβληματα.Τελος παντων,το θεμα ειναι οτι αν οντως περασε ο ιδιος ασχημα και τελικα βρηκε τη γαληνη τοτε μ αυτα που γραφει απλος κρινει εξ ιδιων τ αλλοτρια.
 
Top