Λέμε και ξαναλέμε για την αισιοδοξία και τα ελπιδοφόρα μηνύματα του Κοέλιο, όμως όταν είχα διαβάσει το "Η Βερόνικα αποφασίζει να πεθάνει" μου έβγαλε μόνο θλίψη και μαυρίλα (και βαρεμάρα, άσχετο αυτό). Φαντάζομαι είχε χάπι εντ (δεν θυμάμαι), όμως η γενική αίσθηση που μου άφησε δεν ήταν πολύ θετική.
Πάουλου Κουέλιου (Πάουλο Κοέλο, Paulo Coelho)
- Thread starter Πεταλούδα
- Start date
Το θέμα (στον Κοέλιο και αλλού) δεν είναι αν υπάρχει αισιοδοξία, αλλά πώς αυτή εδραιώνεται.
Ο πατέρας μου στην ηλικία που είμαι τώρα είχε γυναίκα, δύο μωρά, αυτοκίνητο, και του περίσσευαν χρήματα για να πηγαίνουμε διακοπές, μίνι εκδρομές, θέατρο και σινεμά. Είχε τη δουλειά του, είχε ελεύθερο χρονο για τα χόμπι του, είχε τη δυνατότητα να μας πηγαίνει σε ρεστοράν κάθε Κυριακή να τρώμε φιλετάκι.
Φυσικα και ειχε χαπι εντ.Μια ιστορια που εξελισσεται σε ψυχιατρειο και ολοι βρισκουν το δρομο τους.Αστειο.
Ο δικος μου πατερας στην ηλικια που εισαι τωρα ηταν (δυστυχώς) ακομα ανύπαντρος οποτε δεν μπορω να συγκρινω σε αυτη τη βασηΟ πατέρας μου στην ηλικία που είμαι τώρα είχε γυναίκα, δύο μωρά, αυτοκίνητο, και του περίσσευαν χρήματα για να πηγαίνουμε διακοπές, μίνι εκδρομές, θέατρο και σινεμά. Είχε τη δουλειά του, είχε ελεύθερο χρονο για τα χόμπι του, είχε τη δυνατότητα να μας πηγαίνει σε ρεστοράν κάθε Κυριακή να τρώμε φιλετάκι.
η γενια του ομως ηταν αυτοι που εζησαν την Κατοχη, τον εμφυλιο και τη Χούντα. Ο πατερας μου δεν περασε φυλακες και βασανιστηρια βεβαια, αλλα περασαν αλλοι που τους ξερουμε, βλεπουμε, ακουμε και διαβαζουμεΚαι νομιζω αυτο ειναι ενα "λαθος" (?) που κάνουν όλοι οι εμψυχωτές. Σου λενε κολύμπησα στα σκατα και βγήκα, επομένως μπορείς να βγείς κι εσύ, χωρις να λαμβανουν υποψη οτι δεν μπορουν ουτε ξερουν ολοι να κολυμπησουν.
Και νομίζω ότι άλλο ένα λάθος που κάνουν όλοι οι εμψυχωτές, είναι ότι δεν καταλαβαίνουν πάντα πως ο άλλος στην πραγματικότητα δεν θέλει να εμψυχωθεί, ή θέλει να εμψυχωθεί και να τα καταφέρει όπως πιστεύει ο ίδιος πως γίνεται, χωρίς να μπει καν στη διαδικασία να δοκιμάσει αυτό που του προτείνουν γιατί το αποκλείει με τη μία. Δεν είναι εφικτό κατά τη γνώμη του, δεν γίνεται να κολυμπήσει, δεν θέλει να δοκιμάσει, ξέρει καλύτερα, έχει περάσει πιο δύσκολα και αυτά του φαίνονται κούφια κλπ.
Δεν διαβάζω Κοέλο γιατί δεν είναι από τους αγαπημένους μου συγγραφείς. Αλλά δεν βρίσκω το λόγο να μην υπάρχουν βιβλία αισιοδοξίας, ή να τα κράζουν τόσο οι απανταχού αναγνώστες. Η αισιοδοξία είναι κάτι θετικό. Δεν βλέπω να ζορίζεται ιδιαίτερα ο κόσμος για συγγραφείς τύπου Μάρτιν, όπου δεν υπάρχει αισιοδοξία για δείγμα. Εκείνο μας φαίνεται "αληθοφανές" και "ρεαλιστικό" ενώ τα αισιόδοξα μηνύματα είναι "παραμύθια" και η αληθινή αγάπη "δεν υπάρχει". Πότε γίναμε τόσο κυνικοί και απόλυτοι;
Ποιοί;
)Το διατυπωσες τελεια κατα τη γνωμη μου.
Σωστή η ΝικολέταΠοιοί;
Φυσικά και δεν γίναμε όλοι κυνικοί. Φυσικά και οι περισσότεροι είμαστε αισιόδοξοι, γιατί αυτή πιστεύω είναι η φυσική ροπή του ανθρώπου. Δεν καταλάβαίνω γιατί εδώ κατηγορούμε και κατακρίνουμε τον Κοέλιο για αισιοδοξία
Κατά τον ίδιο τρόπο θα πρέπει να κατακρίνουμε τον Ντοστογιέφσκι και ένα σωρό άλλους σπουδαιότατους συγγραφείς που ήταν κι αυτοί αισιόδοξοι, που τόνιζαν την σημασία της αγάπης και φυσικά πίστευαν σ' αυτήν κλπ. Ο Κοέλιο είναι μια χαρά πιστός και σαφής σ' αυτό που θέλει να διακηρύξει. Αν το κάνει με μια μορφή που θυμίζει παραμύθι, αυτός είναι ο τρόπος του, τι να κάνουμε; Ας τον διαβάζουν μόνο αυτοί που τους ταιριάζει το είδος.
Αλικη εμενα προσωπικα δεν μ ενοχλει καθολου η αισιοδοξη οπτικη των πραγματων σ ενα συγγραφεα οταν κατατιθεται ως προσωπικο βιωμα.Αυτο που μ ενοχλει με τον Κοελιο αλλα και με παρομοιους συγγραφεις δεν ειναι το πως βλεπουν τα πραγματα,αλιμονο,αλλα το γεγονος οτι προσπαθουν να με πεισουν οτι ειναι ετσι οπως τα βλεπουν αυτοι.Γινονται δηλαδη διδακτικοι.Πιστεψε το,παλεψε,μπορεις,θα τα καταφερεις αρκει να το θελεις αρκετα κτλπ,ολα αυτα με απωθουν.Πες ρε μεγαλε την ιστορια σου κι ασε με να βγαλω οτι συμπερασματα θελω.Αν αυτο με κανει κυνικο και απολυτο τοτε ειμαι
ΩραίοςΑλικη εμενα προσωπικα δεν μ ενοχλει καθολου η αισιοδοξη οπτικη των πραγματων σ ενα συγγραφεα οταν κατατιθεται ως προσωπικο βιωμα.Αυτο που μ ενοχλει με τον Κοελιο αλλα και με παρομοιους συγγραφεις δεν ειναι το πως βλεπουν τα πραγματα,αλιμονο,αλλα το γεγονος οτι προσπαθουν να με πεισουν οτι ειναι ετσι οπως τα βλεπουν αυτοι.Γινονται δηλαδη διδακτικοι.Πιστεψε το,παλεψε,μπορεις,θα τα καταφερεις αρκει να το θελεις αρκετα κτλπ,ολα αυτα με απωθουν.Πες ρε μεγαλε την ιστορια σου κι ασε με να βγαλω οτι συμπερασματα θελω.Αν αυτο με κανει κυνικο και απολυτο τοτε ειμαι
και εγώ μαζί σου Χρήστο
Πιστεύω πραγματικά, όπως λέει και η Χρυς, πως και αυτός αλλά και άλλοι παρόμοιοι συγγραφείς, απευθύνονται σε συγκεκριμένο κοινό που χρειάζεται αυτήν ακριβώς την ενθάρυνση. Κάποιον να τους σπρώξει, να τους εμψυχώσει. Αλλιώς δεν θα έκανε και τόσο τρελές πωλήσεις. Απλά αν δεν ανήκει κάποιος σε αυτό το κοινό, το προσπερνάει και τέλος. Εγώ ας πούμε που δεν διαβάζω ψυχολογικά βιβλία, δεν θα σταματήσω καν στον τομέα της ψυχολογίας. Τα πολιτικά θα τα προσπεράσω τρέχοντας. Αντίστοιχα όπως δεν θα μπεις κι εσύ στον διάδρομο των εφηβικών βιβλίων φαντασίας, όπου εγώ πιθανών να κατασκηνώσω.Αλικη εμενα προσωπικα δεν μ ενοχλει καθολου η αισιοδοξη οπτικη των πραγματων σ ενα συγγραφεα οταν κατατιθεται ως προσωπικο βιωμα.Αυτο που μ ενοχλει με τον Κοελιο αλλα και με παρομοιους συγγραφεις δεν ειναι το πως βλεπουν τα πραγματα,αλιμονο,αλλα το γεγονος οτι προσπαθουν να με πεισουν οτι ειναι ετσι οπως τα βλεπουν αυτοι.Γινονται δηλαδη διδακτικοι.Πιστεψε το,παλεψε,μπορεις,θα τα καταφερεις αρκει να το θελεις αρκετα κτλπ,ολα αυτα με απωθουν.Πες ρε μεγαλε την ιστορια σου κι ασε με να βγαλω οτι συμπερασματα θελω.Αν αυτο με κανει κυνικο και απολυτο τοτε ειμαι
Φυσικά δεν αναφέρομαι σε εσένα προσωπικά Χρήστο, να μην παρεξηγηθώ, φέρνω ένα παράδειγμα. Αν δεν μας αρέσει ένα βιβλίο δεν το διαβάζουμε, αλλά δεν το βγάζουμε και σκάρτο, γιατί σε άλλους αρέσει και πολλούς τους έχει βοηθήσει.
Συμφωνώ. Για μένα είναι βέβαιο ότι κάθε επιτυχημένος συγγραφέας έχει κάτι καλό, απόδειξη ότι αρέσει σε πολύ κόσμο. Δεν γίνεται να φτιάξεις μπεστσελερίστα μόνο με τη σωστή προώθηση. Η άποψη "αρέσει στις μάζες, είναι mainstream, είναι ευπώλητος, άρα κακός" μου ακούγεται σνομπίστικη. Αυτό το πιστεύω φυσικά για τους συγγραφείς που δεν συμπαθώ, όπως ο Κοέλιο, αλλά και για άλλους που μου φαίνονται πραγματικά πολύ πολύ κακοί.
Κάθισα και διάβασα κι εγώ τον περιβόητο "Αλχημιστή".
Να πω εδώ ότι αν και είχα διαβάσει το "Πέμπτο Βουνό" σε σχετικά νεαρή ηλικία (21-22; κάπου εκεί) ήμουν προκατειλημμένος αρνητικά για τον συγγραφέα, όπως κάνω με καθετί που γνωρίζει ξαφνική επιτυχία και γίνεται μόδα. Μου είχε κάνει αρκετά καλή εντύπωση εκείνο το βιβλίο, την υπόθεση του οποίου δεν θυμάμαι και πολύ καλά πλέον, αλλά ως εκεί. Ευχάριστο ανάγνωσμα, ένα μηνυματάκι "φορτωμένο" με 1-2 πομπώδεις φράσεις, αλλά μην τρελαθούμε. Δεν ήταν κανένα αριστούργημα.
Ετσι και με τον "Αλχημιστή" ήξερα περίπου τι να περιμένω. Ωραίο παραμυθάκι, απλά γραμμένο και με την ατάκα για το σύμπαν που συνομωτεί να είναι εν μέρει λογικό να προκαλεί εντύπωση -ειδικά σε νεαρούς αναγνώστες. Καλό και το μήνυμα που περνάει, αλλά όταν έχεις διαβάσει έναν "Ζορμπά", π.χ., που πάνω-κάτω πραγματεύεται το ίδιο ζήτημα ("να ζεις κάθε στιγμή της ζωής με όλο σου το είναι") δεν σου κάνει εντύπωση.
Εν κατακλείδι, δεν είναι σε καμία περίπτωση για πέταμα ο Κοέλιο, αλλά σίγουρα έχει υπερεκτιμηθεί.
Να πω εδώ ότι αν και είχα διαβάσει το "Πέμπτο Βουνό" σε σχετικά νεαρή ηλικία (21-22; κάπου εκεί) ήμουν προκατειλημμένος αρνητικά για τον συγγραφέα, όπως κάνω με καθετί που γνωρίζει ξαφνική επιτυχία και γίνεται μόδα. Μου είχε κάνει αρκετά καλή εντύπωση εκείνο το βιβλίο, την υπόθεση του οποίου δεν θυμάμαι και πολύ καλά πλέον, αλλά ως εκεί. Ευχάριστο ανάγνωσμα, ένα μηνυματάκι "φορτωμένο" με 1-2 πομπώδεις φράσεις, αλλά μην τρελαθούμε. Δεν ήταν κανένα αριστούργημα.
Ετσι και με τον "Αλχημιστή" ήξερα περίπου τι να περιμένω. Ωραίο παραμυθάκι, απλά γραμμένο και με την ατάκα για το σύμπαν που συνομωτεί να είναι εν μέρει λογικό να προκαλεί εντύπωση -ειδικά σε νεαρούς αναγνώστες. Καλό και το μήνυμα που περνάει, αλλά όταν έχεις διαβάσει έναν "Ζορμπά", π.χ., που πάνω-κάτω πραγματεύεται το ίδιο ζήτημα ("να ζεις κάθε στιγμή της ζωής με όλο σου το είναι") δεν σου κάνει εντύπωση.
Εν κατακλείδι, δεν είναι σε καμία περίπτωση για πέταμα ο Κοέλιο, αλλά σίγουρα έχει υπερεκτιμηθεί.
Last edited:
Διάβασα κι εγώ τις τελευταίες μέρες, λόγω της προσφορά του Βήματος, δύο βιβλία του τα οποία είχα ξαναδιαβάσει παλιότερα.
Ο Αλχημιστής μου άφησε μέτρια συναισθήματα. Σαν παραμυθάκι το βλέπω κι εγώ με ένα πολύ ωραίο μήνυμα, ότι δηλαδή θα πρέπει ο καθένας να ακολουθήσει τον Προσωπικό του Μύθο. Από κει και πέρα, θα συμφωνήσω πως από τη στιγμή που έχει διαβάσει κανείς άλλα βιβλία, τα οποία πραγματεύονται πάνω κάτω τα ίδια θέματα και είναι και πιο ωραία γραμμένα, βιβλία του τύπου Αλχημιστής δεν σου κάνουν πλέον μεγάλη εντύπωση.
Η Βερόνικα αποφασίζει να πεθάνει, αντιθέτως, μου άρεσε αρκετά ακόμα και τη δεύτερη φορά που το διάβασα. Αυτό που δεν γνώριζα έως τώρα είναι πως και ο ίδιο ο Κοέλιο είχε νοσηλευτεί σε τρελοκομείο (όπως και η ηρωίδα του βιβλίου αυτού) από τους ίδιους του γονείς του λόγω των καλλιτεχνικών του τάσεων!
Το Πέμπτο Βουνό είναι το επόμενο βιβλίο της λίστας μου...
Αν και είμαι κι εγώ γενικώς της άποψης πως ο συγγραφέας λίγο πολύ επαναλαμβάνεται, δεν μπορώ παρά να του βγάλω το καπέλο καθώς αυτός τον δικό του προσωπικό μύθο τον έχει προφανώς ζήσει!
Ο Αλχημιστής μου άφησε μέτρια συναισθήματα. Σαν παραμυθάκι το βλέπω κι εγώ με ένα πολύ ωραίο μήνυμα, ότι δηλαδή θα πρέπει ο καθένας να ακολουθήσει τον Προσωπικό του Μύθο. Από κει και πέρα, θα συμφωνήσω πως από τη στιγμή που έχει διαβάσει κανείς άλλα βιβλία, τα οποία πραγματεύονται πάνω κάτω τα ίδια θέματα και είναι και πιο ωραία γραμμένα, βιβλία του τύπου Αλχημιστής δεν σου κάνουν πλέον μεγάλη εντύπωση.
Η Βερόνικα αποφασίζει να πεθάνει, αντιθέτως, μου άρεσε αρκετά ακόμα και τη δεύτερη φορά που το διάβασα. Αυτό που δεν γνώριζα έως τώρα είναι πως και ο ίδιο ο Κοέλιο είχε νοσηλευτεί σε τρελοκομείο (όπως και η ηρωίδα του βιβλίου αυτού) από τους ίδιους του γονείς του λόγω των καλλιτεχνικών του τάσεων!
Το Πέμπτο Βουνό είναι το επόμενο βιβλίο της λίστας μου...
Αν και είμαι κι εγώ γενικώς της άποψης πως ο συγγραφέας λίγο πολύ επαναλαμβάνεται, δεν μπορώ παρά να του βγάλω το καπέλο καθώς αυτός τον δικό του προσωπικό μύθο τον έχει προφανώς ζήσει!