Απόδειξη μάλλον ότι δεν τους κουράζει, δεν τους προβληματίζει, διαβάζεται ευχάριστα. Το οποίο δεν είναι καθόλου κακό, έτσι;
Αλλά όπως τόσα χρόνια δέχονται πυρά τα Άρλεκιν π.χ. ή η Αγκάθα Κρίστι, έτσι είναι εξίσου θεμιτό να δέχεται αρνητική κριτική κι ο Κοέλιο από όσους διάβασαν τον Αλχημιστή, που ήταν πολύ καλό βιβλίο, και συνεχίζοντας να διαβάζουν τα επόμενα βιβλία του, περίμεναν κάτι περισσότερο, που δεν το βρήκαν όμως. Προσωπικά, είμαι σ' αυτήν την κατηγορία αναγνωστών του Κοέλιο, τόσο που τον έκοψα τελείως τα τελευταία χρόνια. Μου δίνει την εντύπωση ότι επαναλαμβάνεται, ότι κάνει μεγάλους κύκλους γύρω από τα ίδια ζητήματα εσωτερισμού. Τον βαρέθηκα, με δυο λόγια.
(<-μ'άρεσε αυτό, εγώ τα βιβλία αυτά τα λέω "βιβλία πατερίτσες"). Και μπορεί να μην χρησιμοποιώ τα βιβλία του Πάουλου ως πατερίτσες, έχω άλλα όμως που κάνω χάπι ντάνς στη σκέψη και μόνο πως κάποια στιγμή θα τα πιάσω. Όλο μαυρίλα, μαυρίλα, μαυρίλα την βαρέθηκα! 
(ειδικά από τους σύγχρονους δεν την μπορώ. Μου φαίνεται επιτηδευμένη). Το οτι life sucks and then you die, το εμπεδώσαμε. Φτάνει.
