Και ένα "λογοτεχνικό" παράκουσμα, απόσπασμα από τα "Ματωμένα Χώματα" της Διδώς Σωτηρίου. Ας μην σας ξεγελάσει το εύθυμο ύφος του, είναι ένα από τα ελάχιστα ανάλαφρα σημεία του βιβλίου- το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, το συνιστώ ανεπιφύλακτα προς ανάγνωση.
...τότες τ΄άρεζε (του πατέρα) να σηκώνει εμένα που μ' έβλεπε πάντα σαν το γραμματιζούμενο του σπιτιού, να λέω το "Πάτερ ημών". Δεν καταλάβαινα γρι απ' ότι έλεγε τούτη η προσευχή και μια μέρα είπα στη μάνα μου.
- Το "Πατ", μπρε μάνα, ξέρω τι θα πει. Μα εκείνο το "ερημών" με μπερδεύει...
...τότες τ΄άρεζε (του πατέρα) να σηκώνει εμένα που μ' έβλεπε πάντα σαν το γραμματιζούμενο του σπιτιού, να λέω το "Πάτερ ημών". Δεν καταλάβαινα γρι απ' ότι έλεγε τούτη η προσευχή και μια μέρα είπα στη μάνα μου.
- Το "Πατ", μπρε μάνα, ξέρω τι θα πει. Μα εκείνο το "ερημών" με μπερδεύει...