Παρακούσματα

[Τσίου]

Το συγκεκριμένο δεν ήξερα ότι υπήρχε. Μου το είπε ο Αντέρωτας του οποίου τα παρακούσματα με έκαναν να γελάω δυνατά.
Μέχρι ΚΑΙ ΑΝ θυμηθώ άλλα, άνοιξέ μας την καρδιά σου. Μη ντρέπεσαι, υπάρχει κατανόηση

 

[Χρυσόστομος]

)) Δεν θυμαμαι κανενα καλη μου Τσιου. Αν θυμηθω (που θα θυμηθώ) θα επανέλθω.

 

[Τσίου]

Χρυσόστομε, όσο γράφω μπες youtube και πάτα ελληνικά χιτς! Μόνο έτσι θα θυμηθείς
Έκανα λάθος σε έναν απ'τους ύμνους, δηλαδή παράκουγα στίχους από την εισαγωγή του Dragon Ball. Ο κύριος έλεγε: "Πρέπει και μπορώ και στον ουρανό". Εγώ άκουγα "Πρώτη και χορό και στον ουρανό" αλλά επειδή το τραγουδούσα συχνά και η πρόταση δεν έβγαζε νόημα, του άλλαξα τα φώτα σε "Πρώτη στο χορό και στον ουρανό".
Edit: Φαίνεται μου άρεσε το aerial dance πριν γίνει της μόδας.

 

[Ιωάννα Μος]

Σήμερα σας έχω παρακούσματα από ψαλμωδίες!!
Σαν παιδί τα καλοκαίρια τα περνούσα στο χωριό (ένα πολύ-πολύ μικρό χωριό) κι εκεί η εκκλησία ήταν λίγο σαν πανηγυράκι, πηγαίναμε όλοι σύσσωμοι. Κοντά στο σπίτι μου, δε, έμενε μια οικογένεια της οποίας ο μπαμπάς λεγόταν Παράσχος και η κόρη Πελαγία. Ένας ξάδελφός μου, λοιπόν, όταν ο παπάς έλεγε "υπεραγία θεοτόκε, σώσον ημάς", άκουγε "η Πελαγία θεοτόκε, σώσον ημάς" και συνδυάζοντας το με το "Παράσχου, Κύριε" αναρωτιόταν, πάρα πολύ ζοχαδιασμένος, τι κολλητιλίκα έχει αυτή η οικογένεια με τον παπά και όλο τους αναφέρει.
Ένα άλλο παιδάκι απ' την παρέα, όταν έψαλαν "άλαλα τα χείλη των ασεβών" άκουγε "λάλαλα, τα χείλη των ασεβών". Κι αναρωτιόταν, γιατί σ' αυτό το σημείο χαίρονται τόσο πολύ.

 

[Τσίου]

Ο Μαζώ τραγουδούσε "Στενά με φωτάκια, καμμένα λαμπάκια. Με γκράφιτι βάφουν τον τοίχο παιδιά." Εγώ άκουγα "Με γκραφίτι μπάφου." *facepalm*

 

[Στιλλ ιλλ]

Στο machine gun funk του Notorious Big, στο ρεφρέν το hook λέει i live for the funk, εγώ ακόμα και τώρα που ξέρω το σωστό, ακούω a big leprecon. Go figure !!

 

[Φαροφύλακας]

Ο Μαζώ τραγουδούσε "Στενά με φωτάκια, καμμένα λαμπάκια. Με γκράφιτι βάφουν τον τοίχο παιδιά." Εγώ άκουγα "Με γκραφίτι μπάφου." *facepalm*

 

[Τσίου]

^ Για δευτερη φορα

Ο Τζώρτζης (Τσαλίκης) τραγουδούσε: "Όταν με κοιτάζουν δυο ματάκια, και ζαλάδες και ιλίγγους κι αστεράκια".
Εγώ άκουγα "και ζαλάδες καίει λύκους κι αστεράκια".

 

[Τσίου]

Μικρή αναρωτιόμουν τι δεν μπορούσε να κλείσει η Βίσση και ένιωθε πως θα τρελαθεί.
Εκείνη τραγουδούσε: "Σ’ έχω επιθυμήσει, ο χωρισμός μας φοβερά μου ’χει στοιχίσει. Mάτι να κλείσω δεν μπορώ, νιώθω πως θα τρελαθώ."
Κι εγώ άκουγα "Μα τί να κλείσω; Δεν μπορώ, νιώθω πως θα τρελαθώ."

 

[Κόρτο Μαλτέζε]

Ας κλείσει κανένα ρήμα...

 

[Έλλη Μ]

Εγω θα προτεινα να έκλεινε το στομα της.

 

[Μαύρο τριαντάφυλλο]

οχι πραγματικα θα ηθελα να δω τα γκραφιτι μπαφου

 

[Τσίου]

@ Έλλη, μ'αρέσει όταν γίνεσαι σκληρή, σου πάει το αδυσώπητο ύφος
Τριαντάφυλλο, δες πιο πάνω την ανάρτηση του Φαροφύλακα :χαχαχα:

 

[Κλασικιστής]

Αλήθεια, φοβερό νήμα. Έχει πονέσει το στομάχι μου απ' τα γέλια.

Παλεύω ώρα να θυμηθώ δικά μου ή των οικείων μου, και θυμήθηκα ουκ ολίγα, ένα δικό μου, ένα της κουνιάδας μου και τέσσερα της γυναίκας μου. Όλα παρακούσματα από την παιδική μας ηλικία. Έχω κι άλλα δικά μου, αλλά τώρα δεν με βοηθάει η μνήμη μου.

Το δικό μου
Στο τραγούδι "Λευτέρη" των Γκάτσου, Ξαρχάκου, που τραγουδάει η Βουγιουκλάκη, ακούγεται στην αρχή:
"Λευτέρη, Λευτέρη, Λευτέρη/σ' έχω σταμπάρει στο παλιό μου το τεφτέρι", ενώ εγώ άκουγα:
"Λευτέρη, Λευτέρη, Λευτέρη/σ' έχω στ' αμπάρι, στο παλιό μου το τεφτέρι" (φουκαρά Λευτέρη, πού σ' έκρυβα!)

Της κουνιάδας μου
Στο τραγούδι της Jennifer Rush, "I'm Your Lady" ακούγεται στο ρεφρέν:
"'Cause I'm your lady/and you are my man", κι εκείνη μικρή άκουγε:
"Κοζάνη your lady..." (είδες η Κοζάνη; )

Της γυναίκας μου
1. Στο νησιώτικο "Που αγαπιόμαστε αλλά", που τραγουδάει ο Πάριος, λέει το ρεφρέν:
"Τα βάσανα του Ιησού/περνώ για το χατίρι σου", ενώ εκείνη άκουγε:
"Τα βάσανα του Ιλισσού/περνώ για το χατίρι σου" (τι βάσανα περνάνε και τα ποτάμια!)

2. Στο παλιό ωραίο λαϊκό του Απ. Καλδάρα, "Τώρα κλαις", λέει στην αρχή:
"Θα σου φύγω, σ' το 'χα πει/θα σου φύγω και γέλαγες εσύ" και η σύζυγος άκουγε:
"Θα σου φύγω στο ΚΑΠΗ/θα σου φύγω..." (ιδανική απόδραση για τον καημένο τον σύζυγο)

3. Στο "Καμαρούλα", των Πλέσσα-Παπαδόπουλου, που τραγουδάει ο Πουλόπουλος, ακούγεται στο ρεφρέν:
"Κόχη και λατρεία/τοίχος και φιλιά", κι εκείνη άκουγε:
"Όχι και λατρεία/δίχως κέφι, Λια" (αυτός ο ... Λιας άγνωστο ποιος είναι).

4. Στο τραγούδι του Σαββιδάκη "Το κορίτσι μου κοιμάται" λέει, μεταξύ άλλων, στο ρεφρέν:
"Να 'μουν λέει ταξιδιώτης/στο γαλάζιο τ' όνειρό της/να 'ξερα τι βλέπει και γελά", και η καημένη η σύζυγος άκουγε:
"Να 'μουν λέει ... τ' όνειρό της/τα ξερά της βλέπει και γελά" (ωραία φιλοφρόνηση για κορίτσι!)

 

[Ίζι]

Καλά Κλασικιστή, την Καμαρούλα νομίζω όλοι την έχουμε σκοτώσει λίγο-πολύ

 

[Λιακαδα]

Το σαντουροβιόλι είναι μουσικό παραδοσιακό όργανο, το συναντάμε στην Κρήτη, αλλά και σε άλλα μέρη.

 

[Καλικάντζαρος]

Εγώ δεν έχω καταλάβει ακόμα ποιος είναι ο Έντι Σουρανής στο πάτερ ημών.

 

[Φαροφύλακας]

Καλά αυτό... Κι έχεις απόλυτο δίκιο. Επειδή η γλώσσα είναι κάπως απαρχαιωμένη ο κόσμος δεν πολυκαταλαβαίνει τί λέει με αποτέλεσμα να τονίζει λάθος το κείμενο.

Σε αυτό το ρημάδι το ο εν τοις ουρανοίς θα έπρεπει να τονίζεται (ακουστικά) μόνο η τελευταία συλλαβή. Αντί αυτού, ο κόσμος βάζει μια ένταση στο "εν", με αποτέλεσμα να ακούω κι εγώ, περίπου όπως κι εσύ: "Ο Eddie" και κάθε φορά να φαντάζομαι εκείνον τον Eddie των Iron Maiden να μας κοιτάζει από τους ουρανούς:

 

[Τσίου]

Η αμήχανη στιγμή που καταλαβαίνεις ότι ο Καλ μιλάει για το πάτερ ημών την προσευχή και όχι το πάτερ ημών με τον Καρρά (τον Κώστα βρε, όχι τον Βασίλη) ενώ είσαι έτοιμη να πας στο γιούτουμπ για να δεις τους τίτλους αρχής και να εντοπίσεις τον ελληνοαμερικανό.

Spoiler

 

[Φαροφύλακας]

αγνοώντας τότε το πολιτικό περιεχόμενο του τραγουδιού, φανταζόμουν πως ο Ανδρέας ήταν κάποιος φασαρτζής γείτονας που έμενε σε δώμα στην ταράτσα και που οι γείτονες εναλλάξ του χτυπούσαν από κάτω τα με σκουπόξυλα για ησυχία.

Μια φίλη μου νόμιζε ότι ο Ανδρέας ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Ίσως κάμποσοι να πιστέψαν πως το τραγούδι αναφέρεται στον Ανδρέα Παπανδρέου. Μου έρχεται τώρα η εικόνα το Παπανδρέου, ήδη με φαλάκρα, με ζιβάγκο και στενά ρούχα δεκαετίας '70, να κείται στο πάτωμα, σαν βγαλμένος από ταινία του Γαβρά.

Από την Βικιπαίδεια, σχετικά με το τραγούδι:

Είναι μέρος του έργου του "Τα τραγούδια του Ανδρέα", έργο αφιερωμένο στον αγωνιστή του αντιδικτατορικού αγώνα Ανδρέα Λεντάκη.​