Σκέφτηκα να δοκιμάσουμε εδώ λογοτεχνικές παραλλαγές σ’ ένα θέμα όμοια με αυτές του Ραιυμόν Κενώ που μας παρουσίασε αλλού ο Γλωσσολάγνος.
Σκάρωσα λοιπόν ένα κειμενάκι εμπνευσμένο από ένα βουλευτή μας τον οποίο συνέλαβε η κάμερα στο έδρανο τής βουλής να κάνει όλα όσα αποδίδω εδώ στον οδηγό τής μερσεντές.
—το έβλεπα και πάλι χθες βράδυ στο "Όλα 9"
—
Ο καθένας ας δοκιμάσει όποια παραλλαγή θελήσει!
Ιδού το θέμα:
Περίμενα σταματημένος στο φανάρι, η ταχύτητα στο νεκρό και το μυαλό αφηρημένο. Δεξιά από εμένα είχε σταματήσει μία ασημί μερσεντές και σκέφτηκα πως είναι αμαρτία να δώσεις τόσα πολλά χρήματα για να μοιάζεις με ταξί! Στο τιμόνι καθόταν ένας κύριος γύρω στα πενήντα με γκρίζο μούσι κι μικρή φαλακρίτσα. Τον κοιτούσα για λίγο αφηρημένος να κοιτά αφηρημένος και τότε συνέβη! Έφερε τον δείκτη του δεξιού του χεριού, ανασήκωσε με αυτόν το πάνω χείλι και καταπιάστηκε σε έναν μικρό αγώνα να καθαρίσει κάτι από τα δόντια. Το θέαμα ήταν αρκετά αποκρουστικό και για κάποιον άγνωστο λόγο παρότι πάσχιζα δεν μπορούσα ν' αποτραβήξω το βλέμμα μου μακριά. Τότε το δάχτυλο υποχώρησε και πραγματικά ξεφύσησα ανακουφισμένος όμως η λύτρωση κράτησε μονάχα μια στιγμή γιατί αυτό το ίδιο δάχτυλο επέστρεψε και αυτή την φορά άρχισε να σκαλίζει το αυτί του! Πρέπει να είχα μια μοναδική έκφραση με τα μάτια γουρλωμένα από τρόμο, μάρτυρας μιας σκηνής που γινόταν όλο και πιο φρικιαστική γιατί την επόμενη στιγμή αυτό το ίδιο δάχτυλο βυθίστηκε μέσ' στο ρουθούνι όπου έμοιαζε να ψάχνει για κάτι απεγνωσμένα! Σε βοήθεια έσπευσε ο αντίχειρας και τα δυο δάχτυλα μείναν να συνεργάζονται εκεί κάμποση ώρα. Κοιτούσα αποσβολωμένος... υπνωτισμένος! Μου ήταν πια παντελώς αδύνατον να αποστρέψω το βλέμμα κι ήξερα πως θα έπινα μέχρι το τέλος αυτό το πικρό ποτήρι. Και τότε ήρθε η χαριστική βολή! Γιατί το ανεπαίσχυντο δάχτυλο αποτραβήχτηκε και στάθηκε σχεδόν συνεσταλμένα για λίγο στο σαγόνι, όμως μόνο και μόνο για να επιστρέψει δριμύτερο μέσα στο στόμα και στην αρχική εργασία που προφανώς άφησε ατέλειωτη! Ένοιωθα ανακατεμένος κι εξαντλημένος. Το φανάρι μάλλον πρασίνισε γιατί η μερσεντές έφυγε εμπρός βγάζοντάς με από τον εφιάλτη ενώ κόρνες από πίσω με καλούσαν να ξεκινήσω όμως εγώ απλά πια δεν μπορούσα.
Σκάρωσα λοιπόν ένα κειμενάκι εμπνευσμένο από ένα βουλευτή μας τον οποίο συνέλαβε η κάμερα στο έδρανο τής βουλής να κάνει όλα όσα αποδίδω εδώ στον οδηγό τής μερσεντές.
—το έβλεπα και πάλι χθες βράδυ στο "Όλα 9"

Ο καθένας ας δοκιμάσει όποια παραλλαγή θελήσει!
Ιδού το θέμα:
Περίμενα σταματημένος στο φανάρι, η ταχύτητα στο νεκρό και το μυαλό αφηρημένο. Δεξιά από εμένα είχε σταματήσει μία ασημί μερσεντές και σκέφτηκα πως είναι αμαρτία να δώσεις τόσα πολλά χρήματα για να μοιάζεις με ταξί! Στο τιμόνι καθόταν ένας κύριος γύρω στα πενήντα με γκρίζο μούσι κι μικρή φαλακρίτσα. Τον κοιτούσα για λίγο αφηρημένος να κοιτά αφηρημένος και τότε συνέβη! Έφερε τον δείκτη του δεξιού του χεριού, ανασήκωσε με αυτόν το πάνω χείλι και καταπιάστηκε σε έναν μικρό αγώνα να καθαρίσει κάτι από τα δόντια. Το θέαμα ήταν αρκετά αποκρουστικό και για κάποιον άγνωστο λόγο παρότι πάσχιζα δεν μπορούσα ν' αποτραβήξω το βλέμμα μου μακριά. Τότε το δάχτυλο υποχώρησε και πραγματικά ξεφύσησα ανακουφισμένος όμως η λύτρωση κράτησε μονάχα μια στιγμή γιατί αυτό το ίδιο δάχτυλο επέστρεψε και αυτή την φορά άρχισε να σκαλίζει το αυτί του! Πρέπει να είχα μια μοναδική έκφραση με τα μάτια γουρλωμένα από τρόμο, μάρτυρας μιας σκηνής που γινόταν όλο και πιο φρικιαστική γιατί την επόμενη στιγμή αυτό το ίδιο δάχτυλο βυθίστηκε μέσ' στο ρουθούνι όπου έμοιαζε να ψάχνει για κάτι απεγνωσμένα! Σε βοήθεια έσπευσε ο αντίχειρας και τα δυο δάχτυλα μείναν να συνεργάζονται εκεί κάμποση ώρα. Κοιτούσα αποσβολωμένος... υπνωτισμένος! Μου ήταν πια παντελώς αδύνατον να αποστρέψω το βλέμμα κι ήξερα πως θα έπινα μέχρι το τέλος αυτό το πικρό ποτήρι. Και τότε ήρθε η χαριστική βολή! Γιατί το ανεπαίσχυντο δάχτυλο αποτραβήχτηκε και στάθηκε σχεδόν συνεσταλμένα για λίγο στο σαγόνι, όμως μόνο και μόνο για να επιστρέψει δριμύτερο μέσα στο στόμα και στην αρχική εργασία που προφανώς άφησε ατέλειωτη! Ένοιωθα ανακατεμένος κι εξαντλημένος. Το φανάρι μάλλον πρασίνισε γιατί η μερσεντές έφυγε εμπρός βγάζοντάς με από τον εφιάλτη ενώ κόρνες από πίσω με καλούσαν να ξεκινήσω όμως εγώ απλά πια δεν μπορούσα.