Παραμύθια.. και τα διδάγματά τους!

[Δεν είναι ποίηση]

Να καταθέσω και εγώ μια δυό σκέψεις πάνω στα παραμύθια...

Όταν κάποτε είχαν ρωτήσει τον Σουηδό σκηνοθέτη Ίνγκμαρ Μπέργκμάν ποιά είναι η διαφορά ανάμεσα στο ψέμα και το παραμύθι αυτός έκανε την φοβερή παρατήρηση οτι το ψέμα(είτε το λές στους άλλους είτε στον εαυτό σου) σε βοηθά να υπεκφύγεις τις δυσκολίες της ζωής,ενώ το παραμύθι να τις αντιμετωπίσεις...

Αυτός είναι και ο σκοπός του παραμυθιού,να σου προτείνει μια λύση...Οι άνθρωποι από τα αρχαία χρόνια αντιλαμβάνονταν,ανέλυαν και κατανοούσαν την πραγματικότητα μέσα από ιστορίες...Για αυτό και η Παλαιά διαθήκη π.χ. έχει τόσες διηγήσεις ,για αυτό και ο Χριστός πολλές φορές κήρυσσε στα πλήθη διηγούμενος ιστορίες(παραβολές).Για τους λαούς της ανατολής κυριώς ,τα παραμύθια ήταν ο τρόπος να κατανοήσουν κάτι άγνωστο...Ο σύγχρονος άνθρωπος του διαφωτισμού,του ορθολογισμου και της επιστήμης τώρα στηρίζει την κατανόηση του πάνω στην ανάλυση εννοιών.

Όσον αφορά τις προκαταλήψεις και τα στερεότυπα που αναπαράγουν πολλά παραμύθια,είναι λογικό να συμβαίνει καθότι συνήθως είναι δημιουργήματα του λαού και όχι ψυχολόγων και κοινωνικών επιστημόνων και εντάσσονται και αναφέρονται στις κοινωνίες που τα γέννησαν.Και εφ'οσον δεχτούμε αυτή την πρόταση,οτι δηλαδή το κάθε παραμύθι ανήκει σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο που έχει να κάνει κυριώς με τον τόπο και τον χρόνο και παραδεχτούμε τον διδακτικό χαρακτήρα τους,τότε θα πρέπει μάλλον να αναθεωρήσουμε τον λόγο για τον οποίο λέμε παραμύθια στα παιδιά(που έχουν καταντήσει απλά νανουρίσματα),καθως και το περιέχομενο των παραμυθιών ώστε να δημιουργήσουμε καινούρια που θα έχουν απεύθυνση στις ανάγκες της συγχρονης κοινωνίας...Όμως όχι...ο μεταμοντέρνος άνθρωπος που έχει κόψει κάθε δεσμό με την παραδοσιακή κοινωνιά,έχει μετατρέψει και τα παραμύθια(όπως και καθε εκδήλωμα του πολιτισμού που γέννησε η παραδοσιακή κοινωνία)σε μουσειακό είδος...

 

[Άλφα]

Να θίξω μια ακόμη πτυχή ...
Τα παραμύθια είναι καμουφλαρισμένα μηνύματα, η γνωστή επίκληση στο συναίσθημα μέσω της ταύτισης του ...''παραμυθιαζόμενου'' (?) με τον κεντρικό ήρωα , ο οποίος είναι ο αδικημένος της υπόθεσης που στο τέλος δικαιώνεται.
Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που το παιδί αναγνωρίσει τον εαυτό του σε κάποιον άλλο ήρωα του παραμυθιού, ο οποίος παρουσιάζεται ως κακομοίρης , λειψός ,αδύναμος, ο οποίος δεν προοδεύει σε κάτι αλλά αντίθετα , παραμελείται ,μιας και δεν είναι ο κεντρικός πρωταγωνιστής άρα ούτε άξιος ασχολίας?
Γιατί μη μου πείτε πως όλα τα παιδιά είναι όμορφα , υγιή και ρωμαλέα...
Ακόμα όμως και να'ναι , τι μήνυμα παίρνουν για τα υπόλοιπα παιδιά που δεν είναι?
Δεν είμαι κατά των παραμυθιών ,και εγώ προσωπικά τα λάτρεψα και τα λατρεύω κάποια ακόμη, όμως είμαι αντίθετη στα παραμύθια που αντί να ωφελούν ,διαιωνίζουν στερεότυπα.Και αφού οι καιροί και οι λαοί άλλαξαν ,αν άλλαξαν όντως πραγματικά, τότε πρέπει να αποφεύγεται και η προσκόλληση ,με άκριτο τρόπο , σε ιδέες τέτοιας φύσης.

 

[Χρυσηίδα]

Αυτό που λες, Άλφα, μου συμβαίνει και τώρα, πολύ συχνά όταν διαβάζω. Μπορεί να ταυτιστώ όχι με τον πρωταγωνιστή ενός βιβλίου αλλά με έναν δευτερεύοντα χαρακτήρα. Αν αυτό συμβαίνει και με τα παραμύθια, εγώ μόνο σαν προσόν τους μπορώ να το πάρω. Είναι, δηλαδή, άρτια λογοτεχνήματα, που εκτός από πλοκή προσφέρουν και κάμποσους χαρακτήρες για ταύτιση. Παρά τη μικρή τους έκταση.

Και μπορεί να γίνω κουραστική, ίσως να το έχω ξαναπεί παραπάνω αλλά δεν μπορώ να δεχτώ ότι τα παιδιά "κινδυνεύουν" με οποιονδήποτε τρόπο από τα παραμύθια. Από τη δική μας υπερπροστατευτικότητα ίσως κινδυνεύουν περισσότερο.

 

[Άλφα]

Συμφωνώ πως η υπερπροστατευτικότητα είναι πολλάκις πιο επικίνδυνη ,ακόμη και από την επαφή με κάτι δυνάμει επικίνδυνο. Προτιμώ ένα παιδί που αντικρίζει τον κόσμο από ένα που ζει σε μια εξιδανικευμένη φούσκα.
Επίσης συμφωνώ απόλυτα με την πολυφωνία ηρώων προς ταύτιση.Όμως διαφωνώ με την μονόπλευρη ανάδειξη ηρώων για παιδιά.Έχουμε δει ποτέ κάποιον ήρωα με ξεχωριστές ανάγκες?Κάποιον ήρωα πραγματικά άσχημο ή παραμορφωμένο που να καταλήγει με την πανέμορφη ηρωίδα χωρίς να χρειαστεί να μεταμορφωθεί σε καλλονό για να ζήσουν για πάντα μαζί?Κάποιον όμορφο που να 'ναι ο αστειούλης και χαζούλης ακόλουθος ενός όχι και τόσο γοητευτικού ήρωα?Νομίζω πως όχι.
Και φυσικά και δεν πιστεύω πως είναι κίνδυνος για τα παιδιά τα παραμύθια, τουλάχιστον όχι ο νούμερο ένα. Ο μεγαλύτερος είναι η αδιαφορία , ή η λανθασμένη έκφραση του ενδιαφέροντος ,κατά τη γνώμη μου πάντα. Θεωρώ όμως θλιβερό και άδικο , να διαβάζονται παραμύθια από παιδιά που είτε υστερούν σε κάτι , ή είναι απλά διαφορετικά και να νιώθουν ακόμη πιο περιθωριοποιημένα επειδή απλώς σε κάτι διαφέρουν.
Η αλήθεια είναι πως η κοινωνία μας έτσι είναι.Περιθωριοποιεί τους διαφορετικούς.Η κοινωνία μας αποτελείται από εμάς .Και εμείς περιθωριοποιούμε κάποιες φορές τους διαφορετικούς. Το θέμα είναι πως και εμείς , ο καθένας για διαφορετικό λόγο, είναι διαφορετικός , και αυτός είναι ένας ρατσισμός προς τον ίδιο μας τον εαυτό.Τα παραμύθια απλά λένε την αλήθεια...

 

[Παραμυθού]

Θεωρώ όμως θλιβερό και άδικο , να διαβάζονται παραμύθια από παιδιά που είτε υστερούν σε κάτι , ή είναι απλά διαφορετικά και να νιώθουν ακόμη πιο περιθωριοποιημένα επειδή απλώς σε κάτι διαφέρουν.
Η αλήθεια είναι πως η κοινωνία μας έτσι είναι.Περιθωριοποιεί τους διαφορετικούς.Η κοινωνία μας αποτελείται από εμάς .Και εμείς περιθωριοποιούμε κάποιες φορές τους διαφορετικούς. Το θέμα είναι πως και εμείς , ο καθένας για διαφορετικό λόγο, είναι διαφορετικός , και αυτός είναι ένας ρατσισμός προς τον ίδιο μας τον εαυτό.Τα παραμύθια απλά λένε την αλήθεια...

Καλησπέρα. Διάβασα με προσοχή όσα γράφτηκαν απ' όλους σας και θέλησα να θυμίσω πως το παραμύθι, αρχικά δεν απεθυνόταν σε παιδιά. Ξεκίνησε από τις διηγήσεις που αντάλασσαν οι ενήλικες για να κρατηθούν ξύπνιοι, για να εντυπωσιάσουν την ομήγυρη, να ξορκίσουν τους φόβους τους, για να μεταφέρουν ένα μήνυμα κ.λ.π. Γι αυτό και αναφέρουν μάγια, δράκους και στοιχειά, τιμωρίες (καμιά φορά και βασανιστήρια), έρωτες (ευτυχισμένους ή απελπισμένους), καταστροφές και φονικά κ.λ.π. Αλοίμονο αν όλα τούτα είχαν στόχο τα παιδικά αυτιά. Το παραμύθι θα κατέληγε συνώνυμο του εφιάλτη.
Παλιότερα βέβαια, που οι αντιλήψεις ήσαν πιό τραχιές και η ψυχολογία του παιδιού ήταν χώρος άγνωστος, πολλοί ενήλικες ξέφευγαν από τα όρια κι αφήνονταν να διηγηθούν ιστορίες ακατάλληλες για την παιδική ψυχή, με την ευρύτερη έννοια. Το σύγχρονο παραμύθι προσέχει πολύ την "εμφάνισή του". Εκφράζεται σωστά, καλλιεργεί τη φαντασία και διαπαιδαγωγεί χωρίς να τραυματίζει.
Και σίγουρα το παραμύθι αποτελεί δείγμα πολιτισμού αλλά σε καμιά περίπτωση δεν έγινε "μουσειακό είδος". Είναι παρόν στην εκπαίδευση της μικρής ηλικίας, στην ψυχαγωγία του ανήλικου αναγνώστη-ακροατή, στην προσπάθεια για την αισθητική καθοδήγηση του αυριανού ενήλικα. Το παραμύθι ανεβαίνει στη σκηνή, το παραμύθι χρωματίζει χαρτιά, τα παραμύθι έφτασε ακόμα και να τραγουδιέται.
Κι όσο για τους χαρακτήρες και τους ήρωες, τα (σωστά) κείμενα που κυκλοφορούν, νοιάζονται πάρα μα πάρα πολύ να στηρίξουν και να ενθαρύνουν την εικόνα ακριβώς του μη όμορφου, του μη τέλειου, του διαφορετικού κ.λ.π. Ξεφυλλίστε αν σας τύχει το "Θέλω μόνο να παίξω μαζί σου" του Μερκούρη Αυτζή ή παραμύθια της Κάντζολα-Σαμπατάκου π.χ. (Ενδεικτικά τα αναφέρω, υπάρχουν πάρα πολλά).
Έχουν ξεχάσει προ πολλού οι σημερινοί συγγραφείς, τις βασιλοπούλες και τις κακές μητριές κι όλοι αγαπούν (όχι λυπούνται) τον λύκο.
Συμφωνώ πέρα για πέρα με τη Χρυηίδα. Αν κάπου κινδυνεύουν τα παιδιά, είναι από το ΚΑΚΟΓΡΑΜΜΕΝΟ παραμύθι.

 

[Λορένα]

Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που το παιδί αναγνωρίσει τον εαυτό του σε κάποιον άλλο ήρωα του παραμυθιού, ο οποίος παρουσιάζεται ως κακομοίρης , λειψός ,αδύναμος, ο οποίος δεν προοδεύει σε κάτι αλλά αντίθετα , παραμελείται ,μιας και δεν είναι ο κεντρικός πρωταγωνιστής άρα ούτε άξιος ασχολίας?
Γιατί μη μου πείτε πως όλα τα παιδιά είναι όμορφα , υγιή και ρωμαλέα...

Νομιζω πως το παιδι, επειδη ακριβως ειναι μικρο, οσο αδυναμο λειψο κτλ και αν ειναι, εχει το μελλον μπροστα του, και το φανταζεται ιδανικο (Σαν το ασχημοπαπο που εγινε κυκνος ενα πραγμα).
Σ' αυτο βοηθα ο καθε γονιος (εστω και αυτος που δεν εχει στοιχειωδεις γνωσεις διαπεδαγωγησης) με φρασεις τυπου : οταν μεγαλωσεις.. φατο και θα γινεις δυνατος.. μια μερα θα μεγαλωσεις και θα κανεις οτι θες.. κτλ κτλ, οποτε οπως και να ναι ενα παιδι, παντα εχει την ελπιδα μεσα του για το καλυτερο (το τελειο, να πω καλυτερα).

Και αν θυμηθω πως διαβαζα τα παραμυθια εγω, θυμαμαι ακριβως αυτο το πραγμα, πως ελπιζα καποια μερα να γινω μια απο τις ηρωιδες των παραμυθιων μου (εννοω να γινω ευτυχισμενη).

Σαν μεγαλη πια, ακριβως σαν την Χρυς, αναγνωριζω τον εαυτο μου με δευτερευοντες ηρωες, ασε.. που πλεον προτιμω αυτους τους ηρωες

 

[Άλφα]

. Αν κάπου κινδυνεύουν τα παιδιά, είναι από το ΚΑΚΟΓΡΑΜΜΕΝΟ παραμύθι.

Σίγουρα !συμφωνώ 100%
Στις παραπάνω μου αναρτήσεις αναφέρομαι σε κάποια παραμύθια παλαιάς κοπής , όπως και σε κάποια της ντίσνεϊ.
Γνωρίζω πως υπάρχει ποιιλία παραμυθιών κατάλληλων για την ψυχολογία όλων των παιδιών και προσωπικά και η ίδια τα αγαπώ πολύ.

 

[Φαροφύλακας]

από την φρίκη στο "πολιτικά ορθό"

Φαίνεται τελικά πως τα παραμύθια αλλάξαν πολύ στο πέρασμα των αιώνων. Πολύ ενδιαφέρον αυτό που είπε η Παραμυθού, πως τα παραμύθια ξεκίνησαν σαν ιστορίες για μεγάλους. Μου φέρνει στο μυαλό εκείνη την πιο φρικτή εκδοχή τής Κοκκινοσκουφίτσας από το A Doll's House τής σειράς Sandman τού Νιλ Γκάιμαν (Neil Gaiman).

Παραθέτω εδώ τις δύο σελίδες σε μεγάλη ανάλυση ώστε να μπορείτε να διαβάζετε τα κείμενα.

Αρκετά φρικτή. Δεν ξέρω κατά πόσο ο Γκάιμαν ανέσυρε εδώ πράγματι μια παλιά εκδοχή ή σκαρφίστηκε μια δικιά του.

Ίσως το παραμύθι ξεκίνησε πρωτόγονο, έγινε έπειτα γλυκανάλατο (βασιλοπούλες και ευτυχισμένοι γάμοι) και σήμερα... σήμερα γίνεται "πολιτικά ορθό" κι έτσι έχουμε δει για παράδειγμα τα ανάποδα παραμύθια.

Μου έρχεται επίσης στο μυαλό το υπέροχο "Ψάχνοντας τον Νέμο" όπου ο μικρός Νέμο έχει ένα ψεγάδι: ένα ατροφικό πτερύγιο. Κι όμως, παρά αυτό το ελάττωμα θα φανεί πολύ ικανός.

 

[Φαροφύλακας]

Επίσης, σε σχέση με το "πολιτικά ορθό" παραμύθι: ο Λούκυ Λουκ έχει πάψει να καπνίζει το τσιγάρο που κάποτε τον χαρακτήριζε και στην θέση του μπορεί να έχει καμιά φορά ένα στάχυ. Κι έβλεπα σε μια νέα ταινία κινουμένων σχεδίων Λούκυ Λουκ, όταν βρεθούν σε ένα Ινδιάνικο χωριό και μια κοπέλα παρατηρήσει "Α, είναι η ώρα για την πίπα τής ειρήνης;" ο αρχηγός των Ινδιάνων απαντά "Όχι πίπα: εδώ έχουμε το αυτοκόλλητο τής ειρήνης!" και ξεριζώνει ένα αυτοκόλλητο από πάνω του, αναφορά στα αυτοκόλλητα νικοτίνης! Μου άρεσε το χιούμορ.

 

[Λορένα]

Το σταχυ το ειχα προσεξει και εγω, αλλα παντα νομιζα πως ηταν στο πλαισιο της γενικοτερης διαφοροποιησης του Λουκ απο των λοιπων καουμποι.

Το .. αυτοκολλητο της ειρηνης, πραγματικα ειναι εξυπνο αστειο )

 

[Οκτάνα]

χαχαχα...εξαιρετική λύση το στάχυ, μετά τη διακοπή καπνίσματος του Λούκυ Λούκ! Τον φαντάζεστε με κομπολόϊ;

 

[Λορένα]

Μπορουμε στα παραμυθια να ξεχωρισουμε ποια απευθυνονται αποκλειστικα στα αγορια ή στα κοριτσια; (πέρα απο τις κραυγαλέες περιπτώσεις όπως Χιονατη, Σταχτοπούτα κτλ)

Ισχυει εδω ότι λεγαμε στην λογοτεχνία η τα παραμύθια διαβάζονται απο κοινού;

 

[Φαροφύλακας]

Και για του λόγου το αληθές, ιδού η εξέλιξη του Λούκυ Λουκ από καπνίζοντα σε άκαπνο, ασορτί με την πολιτικώς ορθή εποχή μας:

 

[Δροσούλα]

Το παραμύθι είναι και αυτό ένα λογοτεχνικό έργο, ανεξάρτητα από το μέγεθός του. Σύγχρονα βιβλία, όπως οι σειρές του "Χάρι Ποτερ" και του "Χρονικού της Νάρνια" διαφέρουν από τα κλασικά παραμύθια μόνο ως προς τον όγκο τους. Εγώ δεν διάβασα τα συγκεκριμένα βιβλία, εντυπωσιάστηκα από την κινηματογραφική μεταφορά του πρώτου βιβλίου του Χ.τ.Ν (που εκδόθηκε το 1950) και είδα περιλήψεις της υπόθεσης που θα μπορούσαν να σταθούν από μόνες τους σαν μικρά παραμύθια.

 

[Αριάδνη]

Λορενα καταρχην συγχαρητηρια για το θέμα οντως στα παραμυθια των παιδικων μας χρονων κρυβονται αλήθειες αναλοιωτες και σύχρονοι προβληματισμοι ! μπραβο που το σκέφτηκες! για μενα δυο παραμυθια εχουν απύθμενο περιεχόμενο: ο μαγεμένος αυλος και τα ρουχα του βασιλιά!

για τον μαγεμένο αυλό τι να πω! ειναι ολοκληρη συζήτηση που πρέπει να γινει! ο πονηρος μουσικος που φτανει μια μερα σε ενα χωριο απο το πουθενα και προσπαθει να το σωσει απο τους αρουραιους που το κατακλυζουν αλλα το συμβουλιο αποδεικνυεται κατωτερο των περιστάσεων και δεν κραταει τις οικονομικες υποσχέσεις που δινει απέναντι του! τοτε ο μουσικός με τις κρυφες δυνάμεις τους κάνει κακό, ο αυλός του μαγευει τα παιδια του χωριού και τα οδηγει στο ξέφωτο του δάσους με σκοπό το κακό τους! αυτη η μουσική απο τον αυλό τι μπορει να συμβολίζει, ειναι η μουσική που ευκολα κοιμιζει συνειδήσεις και οδηγει στον όλεθρο..οι αρουραιοι πάλι που βασανίζουν τους κατοικους ανελέητα και το συμβουλιο διχασμένο απο αυτους που ζητουν οικονομικά οφέλη απο την κατάσταση δεν μπορει να βρει την λύση αλλα την βρισκει ενας παράξενος ξενος τι σας λέει..και το αντιτιμο που τελικα ζητα να πληρωσουν οι κατοικοι ειναι λίγο βαρύ...και τελικα το συμβουλιο δεν εμμενει στις υποσχεσεις του..

αλλα και τα ρουχα του βασιλιά , οταν όλοι αυλικοι και μη του λενε ποσο ωραια ειναι τα ανυπαρκτα ρουχα του και μονο ενα παιδι με αγνη ψυχή του λεει την αλήθεια, τι σημαινει..πως η αλήθεια κρυβεται πισω απο ανυπαρκτα ρουχα και δεν λέγεται ποτε και πως η προπαγάνδα και η κολακεια μπορουν να σε κάνουν να δεις αλλιως τα πραγματα, το ασπρο-μαυρο και το μαυρο-άσπρο!! θα ξανασκεφτω το θεμα και θα ξαναεπανέρθω!

 

[Αριάδνη]

Η ιστορία όμως της μικρής γοργόνας, περνάει, ένα από τα πλέον ολόσωστα μηνύματα : ποτέ.. μα ποτέ, μην αλλάξεις τον εαυτό σου, για χάρη κάποιου άλλου. Πιθανότατα, δεν θα το αναγνωρίσει, μπορεί και να διαλέξει άλλη, και εσύ, το μόνο που θα θες τότε, είναι να πέσεις στην θάλασσα, και να πνιγείς!


νομιζω οτι αυτο πρεπει να ειναι το μηνυμα του παραμυθιου προς όλους μας δυστυχισμένος εισαι οταν οταν αλλαζεις αυτο που εισαι αυθεντικα για να αρεσεις στον άλλον, αχ, το εχω κάνει και το ξερω καλα , ποσο λειψο μετέπειτα αυτό σε αφήνει και μόνο δυο φορές περισσότερο!
οποτε θα χασεις και τον άλλον και τον ίδιο σου τον εαυτο στο τέλος!
τα παραμυθια με τα οποια μεγαλώσαμε ειναι ουσιαστικά για μενα, θα μου πεις ανήκουν σε ενα άλλο κόσμο , σε εναν κόσμο που στο τελος νικά το καλό αλλα γιατι οχι να μην συμβει κάποτε αυτο και στον δικό μας, αληθινό, περιεργο κόσμο!

Σταχτομπουτα: Ζησε ταπεινα, μην προσδοκάς τιποτα και όλα θα σου δοθουν, για μενα αυτο ειναι το νοημα!

Τοσοδουλα: Πως στο παρασκηνιο πολλες φορες ειναι κρυμμένα πραγματα που δεν μπορουμε να δουμε , πραγματα με σπουδαια αξια για εμας που οταν αποκαλυφθουν θα αλλάξουν την ζωή μας και εμεις απλως δεν ειχαμε την εαισθητη εκεινη οραση να τα δουμε πιο πριν, αυτο το μαθαινει η μητερα της Τοσοδουλας οταν το κοριτσακι της, εμφανιζεται με τους νεους φίλους! αλλα το σημαντικότερο μηνυμα, το ταξίδι που οφειλει να κάνει ενας άνθρωπος χωρις την φυση της υπερπροστασιας από πάνω του, θα ερθει πίσω αναγνωρίζοντας τον πραγματικο, φυσικο κόσμο, εστω και με τους κινδυνους που αυτος περικλειει!

Πενταμορφη και το τερας :
ο πριγκηπας πριν γινει τερας δεν φερονταν καλά στους υπηκοους του, γι' αυτο μια μαγισσα τον μεταμορφωνει σε τερας και τον περνά ετσι απο την διαδικασια της ταπεινωσης , ωστε να βγάλει το καλο απο μέσα του και οταν αυτο γινεται με την βοηθεια ενος κοριτσιου, ξαναπαιρνει την αληθινη του μορφη και ζει ευτυχισμένος!

 

[Φαροφύλακας]

Σταχτομπουτα: Ζησε ταπεινα, μην προσδοκάς τιποτα και όλα θα σου δοθουν, για μενα αυτο ειναι το νοημα!

Εάν είναι αυτό το νόημα τότε μου φαίνεται ένα κακό παραμύθι ειδικά για παιδιά. :ε;: Αν κάθεσαι παθητικά δίχως προσδοκία και περιμένεις όλα να σου δοθούν τότε μήτε τον εαυτό σου αξιοποιείς κι εδώ που τα λέμε, στην πραγματική ζωή, δεν πρόκειται να σου έρθει και τίποτα.

Τα πράγματα που αξίζουν τα ξεχωρίζεις, τα διεκδικείς και τα κερδίζεις. Στην ζωή τίποτα δεν πέφτει έτοιμο από τον ουρανό.

 

[Λορένα]

Νομιζω πως το νοημα της Σταχτοπουτας, στην ευρυτερη εννοια ειναι : πως οσο πιο πολυ βασανιστεις στην ζωη, αν εισαι καλος ανθρωπος, μια μερα θα ανταμειφθεις.
Αυτη.. η ιδεα του "καλου" ανθρωπου, που η καλοσυνη του ειναι αξια μιας ανταμοιβης, υπαρχει παντου γυρω μας. Απο την οικογενεια, που παραδειγματιζει τα παιδια να ειναι καλα και φρονιμα, για να τους παρει καποιο παιχνιδι που ζητησαν πχ, στο σχολειο που ειναι σχεδον κανονας (που διαδιδεται) πως τα φρονιμα παιδια θα ειναι εκεινα που προκοψουν, του νεου ανθρωπου που καποια μερα θα επιτυχει στην ζωη του, γιατι.. του αξιζει τοσο καλος ανθρωπος που ειναι.

Και μετα.. ξυπνησαμε!

 

[Αριάδνη]

Εάν είναι αυτό το νόημα τότε μου φαίνεται ένα κακό παραμύθι ειδικά για παιδιά. :ε;: Αν κάθεσαι παθητικά δίχως προσδοκία και περιμένεις όλα να σου δοθούν τότε μήτε τον εαυτό σου αξιοποιείς κι εδώ που τα λέμε, στην πραγματική ζωή, δεν πρόκειται να σου έρθει και τίποτα.

Τα πράγματα που αξίζουν τα ξεχωρίζεις, τα διεκδικείς και τα κερδίζεις. Στην ζωή τίποτα δεν πέφτει έτοιμο από τον ουρανό.

σε αυτο εχεις δικιο , τιποτα δεν θα σου δοθει αν δεν προσπαθησεις, μα υπάρχουν και πράγματα που όσο και αν παλέψεις δεν τα βρισκεις πχ. εναν καλόν συντροφο ή κατι αλλο που το βρισκεις εντελώς τυχαια, μαλλον αυτο θελει να πει το παραμυθι οτι υπάρχει και η ανωθεν δύναμη που δινει τα πιο καλά και πρεπει να εισαι ταπεινος για να σου δοθει μια τετοια χάρη και να τα αποκτησεις! οποτε εσυ μην τα προσδοκάς απο την αρχή κάνε το καθήκον σου και οταν ερθει η ωρα αυτα θα φανερωθούν! νομίζω πως η σταχτομπουτα περισσότερο απο κάθε άλλο παραμυθι, ειναι κοντα στο χριστιανικό προτυπο ζωής που γνωριζουμε !!

 

[Φαροφύλακας]

Πάντως (και συγχώρεσέ μου τον αντίλογο, Αριάδνη ) αυτό το να κάθεσαι και να περιμένεις και θα βγεις κερδισμένος νομίζω πως ούτε στην χριστιανική φιλοσοφία υπάρχει. Αν θυμάσαι ο Χριστός είπε εκείνη την παραβολή για τους υπηρέτες που πήραν από το αφεντικό ο καθένας από ένα νόμισμα κι ο ένας το έχασε, ο άλλος το επέστρεψε κι ο τρίτος το επένδυσε και το πολλαπλασίασε και σωστός ήταν μονάχα ο τρίτος.

Βέβαια εδώ έχει παρεισφρήσει στην διδαχή η εβραϊκή αντίληψη για την σπουδαιότητα τής χρηματικής επένδυσης :ε;: όμως ακόμα και έτσι η ιδέα που προκύπτει είναι πως και στον Χριστιανισμό πρέπει να κινείσαι δημιουργικά.

Αν και τελικά η Σταχτομπούτα δεν ήταν τελείως καρτερική αφού σηκώθηκε και πήγε στον χορό και διπλάρωσε τον λεβέντη.