Πόσο πόσο μ'αρέσει που το παραμύθι έχει δημιουργήσει ένα νήμα 9 σελίδων
Ελπίζω να μπορέσω να συγκεντρώσω όλες μου τις σκέψεις σε ένα μήνυμα(και να βγάζουν και νόημα).
Τα παραμύθια τότε, δεν ήταν επιστήμη! Η συγγραφή δε διδασκόταν (ούτε τώρα πιστεύω πως διδάσκεται).
Ήταν έμπνευση, κατάθεση ψυχής του δημιουργού τους, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο που εμείς τώρα αφορίζουμε.
Δυστυχώς η ρίζα των παραμυθιών δεν είναι ακριβώς αυτή,δεν είχαν ένα δημιουργό,δεν ήταν κατάθεση ψυχής.Ήταν λαικές δοξασίες και θρύλοι που γιγαντώνονταν απο στόμα σε στόμα,καθένας κάτι πρόσθετε και κάτι αφαιρούσε.Δεν υπήρχε ούτε έμπνευση ούτε κατάθεση ψυχής,μόνο οργιώδης φαντασία και υπερβολή.
Η μορφή του παραμυθιού όπως σήμερα την ξέρουμε θεμελιώθηκε πολλά χρόνια αργότερα.Συμφωνώ πάραυτα πως η συγγραφή δεν διδάσκεται(άσχετο).
Και στο σημείο αυτό εμφανίζονται οι αδελφοί Γκριμ και επιχειρούν για πρώτη φορά να καταγράψουν τις χιλιάδες δοξασίες της γερμανικής υπαίθρου,εμπλουτισμένες με δικά τους στοιχεία και δημιουργούν μια συλλογή απο
Σκοτεινές Ιστορίες που με το πέρασμα των χρόνων καθιερώθηκαν(πάλι απο στόμα σε στόμα) ως τα πιο γνωστά παραμύθια, που όλοι έχουμε διηγηθεί κι όλοι έχουμε ακούσει.
Γιατί η Χιονάτη,η Ραπουνζέλ,η Κοκκινοσκουφίτσα,Χανσελ και Γκρέτελ,ο Λύκος και τα εφτά κατσικάκια δεν είναι τίποτε άλλο από
Σκοτεινές Ιστορίες.
Δεν ξέρω κατά πόσο ισχύουν(αρκετά πιθανό)........
Παντως τα μηνυματα των παραμυθιων αλλαξαν με την λογοκρισια τους!
Πχ η κοκκινοσκουφιτσα στην αρχικη εκδοση δεν γλιτωνει. Οποτε το μηνυμα ηταν μην παρακους τους γονεις γιατι μπορει να παθεις μεγαλο κακο. Επισης υπηρξε εξαρση-δυστυχως- στις...δολοφονιες λυκων.
Η ωραια κοιμωμενη δε σωθηκε απο τον πριγκιπα. Ενας βασιλιας τη βιασε ενω κοιμοταν, εμεινε εγκυος, γεννησε και το νεογνο ενω προσπαθουσε να θηλασει βρηκε το δαχτυλο της, ρουφηξε την ακιδα κι εκεινη ξυπνησε. Που μαλλον θα επαιρνα σαν διδαγμα οτι οταν εισαι ανισχυρος θα βρεθει καποιος που θα θελει να σε εκμεταλλευτει αλλα ακομη και απο κατι ασχημο μπορει να βγει κατι καλο στη συνεχεια.
Και η τοσο καλοκαρδη σταχτοπουτα στην αρχικη εκδοση βαζει μαγεμενα παπουτσια στην κακια μητρια και τις εξισου κακες αδερφες και τις βαζει να χορεψουν μεχρι θανατου... Αρα καλη καλη αλλα αμα της πατησουν τον καλο και βρει ευκαιρια θα παρει εκδικηση!
Στον Χανσελ και τη Γκρετελ απο την αλλη, λενε πως η ιστορια ειναι αληθινη. Στη Γερμανια μια γρια ειχε σκοτωσει και ψησει δυο παιδακια που της εκλεβαν τα γλυκα που εφτιαχνε και αφηνε στο περβαζι του παραθυρου της να κρυωσουν.
...όμως δεν είναι τυχαίος ο ρόλος του δάσους σε όλες τις ιστορίες.
Μην ξεχνάμε πως την εποχή εκείνη οι άνθρωποι ταξίδευαν κυρίως με τα πόδια οπότε οι αποστάσεις ήταν τριπλάσιες,τα δάση φάνταζαν αχανή,γεμάτα κινδύνους,ένας ξεχωριστός κόσμος όπου ζούσαν τρομακτικά πλάσματα.
Αρκετές φτωχές οικογένειες όταν υποσιτίζονταν εγκατέλειπαν τα μικρά τους παιδιά στο δάσος,στη μοίρα τους και στα χέρια των μυθικών πλασμάτων που νόμιζαν ότι κατοικούσαν εκεί(ιστορική αλήθεια).
Η φράση "χάθηκε στο δάσος" ουσιαστικά μεταφράζεται "εγκατελείφθηκε στο δάσος".
Εδώ υπάρχει ένα "διπλοδέσιμο" των παιδιών,από την μία ο φόβος μήπως δεν είναι αρεστά στους γονείς τους και εγκαταλειφθούν,από την άλλη αποτρέπονταν απο άσκοπες περιπλανήσεις στα άγνωστα δάση.
Το στοιχείο του δάσους και μόνο ήταν αρκετό για να προκαλέσει φόβο και άγχος στο παιδί.
Αν τώρα θέλουμε να αναλύσουμε παραπέρα την κάθε ιστορία θα δούμε πως περιέχει αρκετά επιπλέον τρομακτικά στοιχεία.
πχ.-οι περισσότεροι ήρωες είναι ορφανοί από έναν ή δύο γονείς(περιττό να αναλυθεί τι άγχος προκαλεί αυτό σε ένα παιδί)
- συναντούν πλάσματα παραμορφωμένα
- τιμωρούνται όταν παρακούσουν(αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί ηθικό δίδαγμα αν η τιμωρία δεν ήταν ο κανιβαλισμός ή ο θάνατος)
Και μην ξεχνάμε πως αυτές οι αρχικές ιστορίες στην πλειοψηφία τους δεν είχαν αίσιο τέλος.
Ο λόγος που εμείς, όπως κάποιος ανέφερε, δεν "τρομοκρατηθήκαμε" από αυτά τα παραμύθια είναι πως μας διηγήθηκε 200 χρόνια μετά μια πιο λάιτ εκδοχή η μαμά ή η γιαγιά μας,έχοντας μας αγκαλιά με σκοπό να μας διασκεδάσει κι όχι να μας τρομάξει,στην ασφάλεια του σπιτιού μας,πολύ μακρυά από δάση(για όσους μεγαλώσαμε στην πόλη τουλάχιστον) όπου ο καλός στο τέλος νικούσε και ζούσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
Να σημειώσω πως αρκετές απο τις δοξασίες που χρησιμοποίησαν οι αδελφοί Γκριμ, προερχόταν απο τη Γαλλία και το τέλος τους ήταν αίσιο και το περιεχόμενο λιγότερο σκοτεινό. Άγνωστο γιατί περνώντας τα σύνορα της Γερμανίας οι ιστορίες αποκτούσαν όλο και περισσότερα στοιχεία τρόμου.
Τα σύγχρονα παραμύθια επιδιώκουν να είναι περισσότερο φιλικά προς το παιδί χωρίς ωστόσο να λείπει απο πολλά η παρουσία του τρομαχτικού στοιχείου (πχ.κάπταιν Χουκ).
