Πελασγική γλώσσα

[Αντέρωτας]

Πολύ μελάνι έχει χυθεί για τους Πελασγούς, ενα εθνικό όνομα το οποίο αναφέρεται στην Ιλιάδα αλλά και σε άλλους συγγραφείς.

Δεν ξερω και παρα πολλα για την Αρχαια Ελληνικη Ιστορία, τη Μυθολογία, τουλάχιστον όχι παραπάνω απο όσα μάθαμε στο σχολείο. Μια γρήγορη έρευνα στο διαδίκτυο δείχνει οτι γενικότερα θεωρούνται είτε πρόγονοι των Ελλήνων, είτε βάρβαροι που οι Έλληνες τους έδιωξαν ή τους απορρόφησαν. Μια εικόνα που απομόνωσα (βλ. Ηρόδοτος) είναι οτι οι Πελασγοί ζούσαν στον Αθηναϊκό χώρο μέχρι που οι Αθηναίοι τους μετακίνησαν στον Ελλήσποντο ή στη Λήμνο. Μια άλλη εικόνα είναι οτι οι Πελασγοί ίσως είχαν σχέση με τους Τυρρηνιους. Γενικότερα όμως φαίνεται οτι στις αρχαίες πηγές το όνομα χρησιμοποιούταν αυθαίρετα, άλλοτε ως όνομα συγκεκριμένου λαού, αλλοτε ως "ταμπέλα" αλλά σαφής εικόνα δεν μπορεί να σχηματιστεί.

Αλλοι μυστηριώδεις λαοί που αναφέρονται είναι οι Λέλεγες, οι Κάρες, οι Καύκωνες, οι Τελχίνες. Ενίοτε αναφέρoνται όλοι αυτοί γενικότερα "Πελασγοί" ή κατα μια άλλη έννοια, εναλλακτικά ονόματα των Πελασγών.

Το σίγουρο είναι οτι στον Ελλαδικό χώρο δεν μιλούνταν μόνο, ή απο πάντα, οι Ελληνικές γλώσσες. Κάποιες μονάδες πληθυσμών, παρότι είχαν υιοθετήσει το Ελληνικό αλφάβητο, μιλουσαν και έγραφαν σε ξενες, απομονωμένες γλώσσες. Έτσι έχουμε την άγνωστη γλώσσα της Λήμνου, ή την Ετεοκρητική γλώσσα.

Δείγμα Λημνιακής γλώσσας: ρομ hαραλιυ ζιϝαι επτεζιυ αραι τιζ φυκε ))

Στα πλαίσια της ελληνοκεντρικης πεποιθησης, αυτες οι ξενες γλωσσες μπορουν να θεωρηθουν βαρβαροι που ηρθαν την Ελλαδα καποια στιγμη.

Συμφωνα με την επισημη Ιστορια, η Ευρωπη κατοικουνταν απο ιθαγενεις πληθυσμους πριν ερθουν οι λαοι που μιλουσαν πρωτο-Ινδο-Ευρωπαικες γλωσσες ενω οι ιθαγενεις εξαφανιστηκαν ή αφομοιωθηκαν. Οι πιο γνωστοι "ιθαγενεις ευρωπαιοι" ηταν οι Βασκοι και οι Ετρούσκοι. Σε αυτο το πλαισιο, οι Πελασγοι ειναι οι προ-Ελληνες που κατοικουσαν στον Ελληνικο χωρο πριν ερθουν αυτοι που ξερουμε ως "Ελληνικα φυλα", που ηταν ομιλητες της Πρωτο-Ινδο-Ευρωπαικης γλωσσας. Ο αρχαίος Ελληνικος πολιτισμος λοιπον, η μυθολογια και η γλωσσα, ειναι αναμειξη των "Πελασγών" και των νεοφερμένων.

Η Ελληνική γλώσσα θεωρειται οτι ανήκει στην Ινδο-Ευρωπαϊκή οικογενεια, και μεγαλο μερος του Α. Ελληνικου λεξιλογιου εχει ανταποκριση σε αλλες ΙΕ γλωσσες. Αν ομως αφαιρεσουμε αυτες τις λεξεις, και το λεξιλογιο που πιστευεται οτι ειναι δανεικο απο αλλες ξενες γλωσσες (πχ. Αιγυπτιακα), μενουμε με ενα ογκο λεξιλογιου που ειναι αδυνατο να ερμηνευθουν απο την ΙΕ θεωρια. Και φανταζομαι αυτες οι λεξεις αποτελουν ενδειξεις για τους αρνητες της ΙΕ θεωριας.

Εαν λοιπον βαλουμε ολες αυτες τις μυστηριωδεις λεξεις μαζι, βγαινουν καποια κοινα στοιχεια, οποτε καποιοι ειδικοι εχουν αποφανθει για τη φωνολογια και το λεξιλογιο των προ-Ελληνων. Ενα πρωτο συμπερασμα ειναι οτι αυτες τις λεξεις αφορουν τοπονυμια (πχ. Λάρισσα, Κόρινθος), αλλα και τη χλωριδα και πανίδα (άμπελος, ακρίς) της Ελλαδας. Κατι τετοιο ειναι φυσιολογικο, αν σκεφτουμε οτι οι ομιλητες της π-Ι-Ε γλωσσας ερχοταν απο διαφορετικα περιβαλλοντα, οποτε υιοθέτησαν απο τους "ντοπιους" τα ονοματα των ντοπιων φυτων.

Πεντε λογια για τη γλωσσα των Πελασγων και ενα μικρο λεξιλογιο "ντόπιων" Αρχαιοελληνικων λεξεων (που δεν ειναι ΙΕ προέλευσης) μπορείτε να βρείτε εδώ.

Η παραπανω σελιδα κανει παραπομπη σε ενα επιστημονικο εργο που ειναι σαφως μεγαλυτερο. Το εχω βρει εδω περα. Περιεχει μια μεγαλη λιστα απο λεξεις που ο μελετητης θεωρει προ-Ελληνικες, με πολλες φωνολογικες κυριως αναλυσεις.

Προσωπικα δεν εχω υποψη αν οι παραπανω ανσυνθέσεις έχουν ανταπόκριση σε καποιες απο τις γνωστες-αγνωστες γλωσσες του Ελληνικου χωρου (οπως της Λημνου παραπανω)

Κατα τα αλλα δεν ξερω αν μπορουμε να οδηγηθουμε σε αλλα ασφαλη συμπερασματα οπως αν η "Πελασγική" ηταν μια γλωσσα ή περισσοτερες, σε ποια οικογενεια ανηκε/αν, ποιες λεξεις ειναι ιθαγενεις ή αν ηταν δανεια απο αλλες κλπ.

 

[Αντέρωτας]

Για την ιστορια, να πω οτι εδω ενας προτεινει οτι οι προ-Ελληνικες γλωσσες σχετιζονταν με τις γλωσσες του Καυκασου.

 

[Μπου Ραντλι]

Έριξα μία ματιά στις πηγές* μου και βρήκα τα εξής:

Το όνομα "Πελασγός" προέρχεται από τις ινδοευρωπαικές ρίζες "bhel" (=ανθώ, ακμάζω) και "osgho" (=κλαδί) και χαρακτήριζε ανθρώπους που λάτρευαν ένα βλαστικό πνεύμα ή πολύ απλά ήταν καλλιεργητές (σκλάβοι; ). H γλώσσα τους θεωρείται ινδοευρωπαική προελληνική.Το αν ήταν ένας ενιαίος λαός ή είχαν μία γλώσσα που κάποια εποχή (αρχές 3ης χιλιετίας π.Χ.) ήταν κοινή στον ελληνικό χώρο δεν είναι εξακριβωμένο.

Μαρτυρίες ύπαρξης Πελασγών σε κατάσταση συνεχούς καταδίωξης εκ μέρους των Ελλήνων έχουμε σε Θεσσαλία,Εύβοια, Αττική, Αχαία, Αρκαδία κλπ.

* "Ιστορία του Ελληνικού Έθνους",τόμος Α', σελ.358-360

 

[Αντέρωτας]

Μπου, ηλπιζα σε ενα σχολιο απο σενα ))

Εχω διαβασει για την υποθεση οτι μπορει οι Πελασγοί να ηταν ΙΕ λαος/γλώσσα, αλλα φαινεται οτι μαλλον δεν εχει αποδειχτει κατι τετοιο, ή οτι δεν ειναι γενικως αποδεκτο. Οι πηγες που παραθετω υποστηριζουν το αντιθετο. Εξαρταται βεβαια και τί οριζουμε ως Πελασγός. Εδώ συμβατικα αναφερομαι στους προ-Ελληνες.

Για την ετυμολογια της λεξης, η Βικι αναφερει τις εξης πηγες:

• An ancient etymology based on mere similarity of sounds linked pelasgos to pelargos
• Gilbert Murray summarizes the derivation from pelas gē
• Julius Pokorny derives Pelasgoi from *pelag-skoi

Αλλα μαλλον κυριαρχει αυτο:

Michel Sakellariou collects fifteen different etymologies proposed for it by philologists and linguists during the last 200 years, though he admits that "most...are fanciful"

Ερωτηση, ποια χρονια κυκλοφορησε η ΙτΕΕ;

 

[Μπου Ραντλι]

Οι τόμοι έβγαιναν σταδιακά από 1976- 1982, ο τελευταίος (ΙΣΤ') για την περίοδο 1941-2000 το 2005/6 περίπου.

Ας δούμε το παρακάτω όμως

[video=youtube;cdUzHoVv1R4]https://www.youtube.com/watch?v=cdUzHoVv1R4[/video]

Νεολιθικοί οικισμοί Σέσκλου - Διμηνιού στη Θεσσαλία (5000 -4000 π.Χ.) δημιουργίες των Προελλήνων (Πελασγών ίσως ). Πρέπει να ήταν γεωργικοί, απόλεμοι πληθυσμοί αν σκεφτεί κανείς πως στις ελληνικές εισβολές μετανάστευαν πανικόβλητοι (όσοι προλάβαιναν) χωρίς να προβάλουν σπουδαία αντίσταση.

 

[Ιάλεμος]

Αν δεν απατώμαι, στον Επιτάφιο του Περικλή, ο Θουκυδίδης, όταν αναφέρεται στην αυτοχθονία των Αθηναίων, με έμμεσο τρόπο μιλά για τα προ-Ελληνικά φύλα και μάλλον αποτελεί δείγμα αξιοποίησης της ιστορικής μνήμης που είχαν οι Αθηναίοι τότε.

 

[Αντέρωτας]

Πως το εννοεις αυτο;

Δηλ. οι Αθηναιοι θεωρουσαν τους εαυτους τους Ελληνες (= μη Πελασγους) και παραλληλα απογονους των αυτοχθονων;

 

[Ιάλεμος]

Ακριβώς! Ίσως να μην το συνειδητοποιούσαν όπως εμείς το βλέπουμε, αλλά πιστεύω πως ναι. Θεωρούσαν μέρος της κληρονομιάς τους και τους Πελασγούς (ως προς την αυτοχθονία). Ας μην ξεχνούμε ότι ενώ ο Κέκροπας και ο Ερεχθέας ήταν προϋπάρχουσες θεότητες του τόπου, ο Θησέας ήταν ο πρώτος κατεξοχήν Αθηναίος ήρωας. Αυτή η μυθολογική μετάβαση (καθώς και κάποιες άλλες, όπως του Δαίδαλου ή του Αιγέα) υποκρύπτουν ενδεχομένως αυτήν την κληρονομιά.

 

[Δασοφύλακας]

Σύμφωνα με τον Ησίοδο, τον Έφορο, τον Στράβων οι πρώτοι Πελασγοί ήταν στην Αρκαδία! Καθώς και σύμφωνα με τον Παυσανία τον περιηγητή οι Αρκάδες είναι το αρχαιότερο φύλο στον Ελληνικό χώρο με κέντρο την Λυκόσουρα! Ο Διονύσιος Αλικαρνασσεύς είχε γράψει: "των Πελασγών το γένος εκ Πελοποννήσου το αρχαίον"! Στον Ευριπίδη στο έργο "Αρχέλαος" βλέπουμε τους Πελασγούς στην Πελοπόννησο να προϋπάρχουν των Δαναών και αυτό το σημειώνει και ο Ηρόδοτος! Σύμφωνα με την μυθολογία ο Αρκάς ήταν γιος του Πελασγού και απλά άλλαξε το όνομα Πελασγία σε Αρκαδία και αυτό επιβεβαιώνεται από τον Ηρόδοτο που θα αποφανθεί με κατηγορηματικότητα "Της νυν Ελλάδος πρότερον δε Πελασγίης καλουμένης"! Οι Αρκάδες αποτέλεσαν λοιπόν κατεξοχήν Πελασγικό λαό και γι' αυτό και η πρώτη ονομασία της Αρκαδίας ήταν Πελασγία από τον πρώτο βασιλιά της, τον Πελασγό! Για το αν ήταν Ελληνικό ή όχι φύλο απαντά ο Θουκυδίδης! Κατά τον Θουκυδίδη "το Πελασγικό φύλο επικράτησε κάποτε στην Ελλάδα όχι ως όνομα κάποιου άλλου έθνους , αλλά αυτού τούτου του Ελληνικού"! Κατά τον ποιητή Αίσιο, οι Πελασγοί θεωρούνται αυτόχθονες της Αρκαδίας! Ο Πελασγός κατά τον Απολλώνιο τον Ρόδιο "ανεδύθη από την γη και έγινε γενάρχης των ανθρώπων πριν από την εμφάνιση της Σελήνης. Γι' αυτό οι Αρκάδες εθεωρούντο Προσέληνοι ή Προσεληναίοι! Ο Στράβωνας βεβαιώνει ότι "Δοκεί δε παλαιότατα έθνη των Ελλήνων είναι τα Αρκαδικά"! Σημαντική πηγή που ενισχύει τις θέσεις περί της προέλευσης του Αρκαδικού φύλου αποτελεί ο ισχυρισμός του Ηροδότου ότι "Οικούσι δε την Πελοπόννησον ενθέα επτά τούτων δε τα μεν δύο αυτόχθονες έοντα κατά χώρην ιδρυταί νυν τη και το πάλαι οίκησι , Αρκάδες τε και Κυνούριοι", δηλαδή ότι (κατοικούν δε την Πελοπόννησο επτά έθνη, από αυτά τα δύο είναι αυτόχθονες, είχαν ιδρυθεί εκεί όπου κατοικούσαν από παλιά οι Αρκάδες και οι Κυνούριοι)! Η αρκαδική αυτοχθονία έγινε αντικείμενο παραδοχής και από τον Αθηναίο ρήτορα Δημοσθένη, λέγοντας "Πρέπει στους Αρκάδες να μεγαλοφρονούν καθόσον μόνο αυτοί και οι Αθηναίοι εξ' όλων των Ελλήνων είναι αυτόχθονες"!

Τώρα το πως οι Πελασγοί βρέθηκαν σε μέρη όπως Θεσσαλία και σε νησιά, αν δεχθούμε όλους αυτούς τους αρχαίους ιστορικούς όπως Ησίοδος, Όμηρος, Έφορος, Στράβων, Ηρόδοτος, Παυσανίας, Θουκυδίδης, Ευριπίδης, Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς και άλλους που ταυτίζουν τους Αρκάδες με τους Πελασγούς, θα πρέπει να ανατρέξουμε στις αποικίες των Αρκάδων Πελασγών και στις μεταναστεύσεις τους, όπως: Κύπρος, Πόντος, αλλά και παλαιότερες αποικίες στο Ανατολικό Αιγαίοo, την Κρήτη, τα παράλια της Μεσογείου και του Εύξεινου Πόντου (Ρώμη, Τραπεζούντα, Γόρτυς Κρήτης, παράλια Ιταλίας κλπ)!

Ο Διόδωρος Σικελιώτης αναφέρει ότι σύμφωνα με το Διονύσιο Σκυτέα, στην Ελλάδα πριν από τη σημερινή Ελληνική γραφή υπήρχε μια άλλη, η Πελασγική, άρα η γραφή αυτή είναι εκείνη που ο Έβανς ονομάζει Γραμμική! Ο Διόδωρος αναφέρει επίσης ότι τα γράμματα δεν είναι έργο των Φοινίκων, όπως λέγεται, αλλά των Πελασγών! Η Πελασγική Γραφή καταργήθηκε μετά το 1200/1100 π.Χ.
Σημειώνεται επίσης ότι όταν ανακαλύφθηκε η Γραμμική γραφή, πολλοί έλεγαν ότι δεν είναι Ελληνική! Σήμερα, επειδή ο Μ. Ventris απέδειξε ότι η Γραμμική γραφή Β' είναι Ελληνική, οι ίδιοι λένε αφενός ότι οι Αχαιοί κατέλαβαν την Κρήτη το 1450 π.Χ. και γι αυτό η Γραμμική γραφή Β' είναι Ελληνική και αφετέρου ότι η Γραμμική γραφή Α' δεν είναι Ελληνική! Ωστόσο το συμπέρασμά τους αυτό είναι λάθος συμπέρασμα, αφού οι πρώτοι άνθρωποι που ήρθαν και κατοίκησαν την Κρήτη, σύμφωνα με τον Παυσανία κ.α., ήταν τα αδέλφια Γόρτυς, Κύδων και Αρχέδιος από τη Αρκαδία και Γορτυνία της Πελοποννήσου (εξού και η Γόρτυνα Κρήτης)! Σύμφωνα με τους ερευνητές και ιστορικούς είναι Πελασγικές γραφές, Ελληνικές γραφές δηλαδή, από όπου προήλθε μετέπειτα και η Αρκαδική διάλεκτος! Η ετυμολογία της λέξης είναι Ελληνική, από το "πελός" ή πέλοψ" (μελαψός) καθώς και το πελάζω! Σύμφωνα με την νεότερη θεωρία του Ινδοευρωπαισμού το όνομα είναι σύνθετο από τις λέξεις bhel-osgho (ανθισμένο κλαδί)! Σύμφωνα με άλλη σοβαρή θεωρία απαιτεί κάποιον αναγραμματισμό ώστε να σημάνει τους θαλασσινούς λαούς, τους λαούς της θάλασσας! Σύμφωνα με την παλαιότερη εκδοχή Πελαγ-σοί (οπότε έχουμε και σε αυτό το όνομα το ύδωρ, όπως και στα
Δαναός, Αχαιός, Αιγαίος κλπ)! Φυσικά υπάρχουν και άλλες ετυμολογίες όπως "πέλας" (κοντινός, γείτων), "πέληος" (παλιός, δηλαδή. ο παλαιός κάτοικος)!

 

[Αντέρωτας]

(Εχουμε νημα και για τη Γραμμική Β )) http://www.λεσχη.gr/forum/showthread.php?6410)

 

[Αντέρωτας]

Η παραπανω σελιδα κανει παραπομπη σε ενα επιστημονικο εργο που ειναι σαφως μεγαλυτερο. Το εχω βρει εδω περα. Περιεχει μια μεγαλη λιστα απο λεξεις που ο μελετητης θεωρει προ-Ελληνικες, με πολλες φωνολογικες κυριως αναλυσεις.

Σημερα εψαχνα αυτη τη σελιδα, αλα ειδα οτι μαλλον κατεβηκε, ή υπαρχει καποιο τεχνικο προβλημα. Παντως τη βρηκα χαρη στο wayback machine
http://web.archive.org/web/20140824151705/http://iedo.brillonline.nl/dictionaries/content/greek/loanwords.html

 

[Τιμολέων]

Για το αν ήταν Ελληνικό ή όχι φύλο απαντά ο Θουκυδίδης! Κατά τον Θουκυδίδη "το Πελασγικό φύλο επικράτησε κάποτε στην Ελλάδα όχι ως όνομα κάποιου άλλου έθνους , αλλά αυτού τούτου του Ελληνικού"!

Επειδή διάβασα πριν από κάνα εξάμηνο τον Θουκυδίδη και δε θυμάμαι τίποτα τέτοιο, που ακριβώς το λέει αυτό;

Επίσης ο Θουκυδίδης αναφέρει οτι οι νησιώτες ήταν Κάρες και Φοίνικες και όχι Πελασγοί. Έχω εδώ μπροστά μου τον Θουκυδίδη τώρα. Πέσμου που ακριβώς είναι αυτά που λες;

 

[Αντέρωτας]

Καμια φορα ακουω στην εκπομπη του Βελοπουλου, και δη οταν μιλαει για τους Αλβανους και τη σχεση μας μαζι τους, το εξης: Οτι το εθνος τους αποτελειται απο δυο φυλες, τους Γκέγκηδες (Geget) και τους Τόσκηδες (Tosket). Οι μεν Γκέγκηδες ειναι άλλη ράτσα, που ηρθε πχ. απο τα Ουράλια όρη, ενώ οι Τόσκηδες ειναι αδέλφια μας γιατι "είναι Πελασγοί". Πολιτικά, καταληγει οτι η οποια σχεση μας με την Αλβανια πρεπει να βελτιωθει πανω στην ιδεα της κοινης καταγωγης ή συγγένειας.

Κατ'αρχας οι Αλβανοι οντως ειναι (ξ)αδελφια μας, καθοτι καταγονται απο το Ινδοευρωπαικο φυλλο των Ιλλυριων, οπως (ξ)αδελφια μας ειναι οι Ιταλοι, οι Σκανδιναβοι, οι Κελτες, οι Σλαβοι κλπ. Ως εκ τουτου αυτο σημαινει οτι το φυλλο των Ιλλυριων χωριστηκε σε δυο υπο-ομαδες, Τοσκ και Γκεγκ ενω κατοπιν υπηρξαν διαφορετικες προσμιξεις με αλλα φυλλα, οπως Θρακες, Σλαβοι, Ιταλοι, Οθωμανοι κλπ.

Τωρα θα επιχειρησω να μπω στο μυαλο του Βελόπουλου

Πουθενα δε βρηκα καποια πληροφορια οτι οι Γκεγκ ηρθαν απο τα Ουραλια, τον Καυκασο ή ό,τι αλλο λεει ο Βελοπουλος. Πιθανοτατα εννοει οτι οι Γκεγκ απο τις φυλες των Ιλλυριων ειχαν τις περισσοτερες προσμιξεις με ξενα φυλα, ενω αντιθετα οι Τοσκ μπορει να εχουν πιο καθαρο "Ιλλυρικο" αιμα, ή να ειχαν πιο πολλες προσμιξεις με Ελληνες, ή να καταγονται (εν μερει) απο ενα ποσοστο ελληνων που εξαλβανιστηκαν κατα τα βυζαντινά ή οθωμανικά χρόνια. Ή ενας συνδυασμος των παραπανω.

Αλλο προβλημα ειναι η χρηση της φρασης "ειναι Πελασγοι". Αυτο δεν μπορουμε να το πουμε ουτε για εμας. Ειναι το ιδιο σαν να λεμε οτι ο Κορτο (που είναι Κρητικός) "ειναι Μινωίτης". Μπορουμε να πουμε οτι καταγονται απο τους Πελασγους αλλα ακομα κι αυτο ειναι προβληματικο αφου (συμφωνα με ολη την παραπανω συζητηση) δεν υπαρχει σαφης ορισμος των "Πελασγών" και δεν μου φαινεται δόκιμος όρος. Ας με διορθωσει καποιος αν κανω λαθος.

Τέλος, οταν μιλαμε για Πελασγους, αναφερομαστε στην προϊστορια, ενω η αλβανικη ταυτοτητα και ο διαχωρισος σε Γκεγκ, Τοσκ και αλλες φυλες, αναγεται στα βυζαντινα χρονια, οχι νωριτερα. Εκτος αν "Πελασγοι" ειναι ενας τροπος του Βελοπουλου να πει οτι καταγονται απο ινδοευρωπαϊκα φυλα (το οποιο ομως δε λεει τιποτα αφου αυτο ισχυει για το 90% των Ευρωπαιων).

 

[Μπου Ραντλι]

Υπάρχουν όντως αυτές οι δύο αλβανικές φυλές. Οι Γκέγκηδες κατοικούν στα βόρεια της χώρας, μεταξύ Τιράνων και Σκόδρας, μέχρι το Μαυροβούνιο και το Κοσσυφοπέδιο. Ένα μεγάλο ποσοστό τους είναι καθολικοί. Ιστορικά είχαν ελάχιστες σχέσεις με τους Έλληνες, σχετίζονταν πάντοτε με τους Ρωμαίους πρώτα και τους Βενετούς αργότερα (εξ ου και η θρησκευτική μεταστροφή). Οι γνωστοί από την Ελληνική Επανάσταση μουσουλμάνοι Τουρκαλβανοί (Αλή πασάς, Ομέρ Βρώνης κλπ.) και οι χριστιανοί Αρβανίτες (Σουλιώτες κλπ.) ήταν σχεδόν αποκλειστικά Τόσκηδες. Αποτελούν ακόμη και σήμερα το βασικό αλβανικό πληθυσμό του νότου από τα Τίρανα μέχρι τα ελληνικά σύνορα. Βρίσκονταν από την αρχαιότητα υπό ελληνική επίδραση αλλά αυτό δεν μπορώ να καταλάβω τι σχέση έχει με τους Πελασγούς.

 

[Ναπολέοντας]

Ενώ έχω διαβάσει κάποια βιβλία πάνω στο θέμα, δεν έχω καταλήξει ακόμα στο αν οι Πελασγοί ήταν Έλληνες ή όχι. Κάποιοι συγγραφείς (και αρχαίοι και νεότεροι) τους αναφέρουν ως Έλληνες αλλά άλλοι (και αρχαίοι και νεότεροι) τους αναφέρουν ως φύλο που υπήρχε στην Ελλάδα πριν έρθουν οι Έλληνες.

 

[Αντέρωτας]

Κατι αλλο που μπορει να εννοει ο Βελοπουλος, και λαμβανοντας υποψη οτι το ονομα "Πελασγοι" αναφερεται στους ιθαγενεις προ-Έλληνες, είναι οτι πιθανοτατα ενα μερος του λαου της Αλβανιας να εχει κοινη καταγωγη με τους προ-Ελληνες. Αλλα οπως ειπα αυτο αναγεται στην προϊστορια, και δεν μπορω να φανταστω πώς καποιος ιστορικός ή ανθρωπολόγος θα μπορουσε να βρει κοινα μεταξυ προ-Ελληνων και προ-Ιλλυρίων. Πόσο μάλλον να βρουν εαν απόγονοί τους είναι οι σημερινοί Έλληνες και οι σημερινοί Τόσκηδες.

Την παραπανω εκδοχη τη σκεφτηκα επειδη οι Σκοπιανοι (ΠΓΔΜίτες) βασιζουν τη σχεση τους με την αρχαια Μακεδονια σε αυτο, οτι δηλ, οι αρχαιοι Μακεδονες καταγονται απο προ-Ελληνες οι οποιοι εξελληνίστηκαν, και οτι οι ΠΓΔΜίτες ειναι γνησιοι απόγονοί τους (το οποιο μου ακουγεται καπως γελοιο βεβαια).


Α, μη ξεχασω: ο Βελοπουλος επισης λεει οτι οι Γερμανοί "είναι Ούννοι"

 

[Μπου Ραντλι]

Όλα αυτά είναι άλματα λογικής, υποκρύπτουν σκοπιμότητες. Το δυστύχημα είναι πως οι μελέτες για τους Πελασγούς καθυστέρησαν στην πατρίδα μας για να μη θιγεί το "γηγενές" της ελληνικής φυλής. Σίγουρα μία εμπεριστατωμένη έρευνα για τη Νεολιθική Περίοδο θα μας δώσει κάποια στιγμή ορισμένες απαντήσεις. Παραμένει ωστόσο γοητευτικό πεδίο για σκέψεις η πελασγική προέλευση.

Ο Κόρτο Μινωίτης; Γιατί όχι; Έτσι κι αλλιώς οι άνθρωποι αυτοί δεν άφησαν κληρονόμους, οπότε "δικοί" μας είναι και οι συγκεκριμένοι...

 

[Αλή αλΓιουνάνι]

Καμια φορα ακουω στην εκπομπη του Βελοπουλου, και δη οταν μιλαει για τους Αλβανους και τη σχεση μας μαζι τους, το εξης: Οτι το εθνος τους αποτελειται απο δυο φυλες, τους Γκέγκηδες (Geget) και τους Τόσκηδες (Tosket). Οι μεν Γκέγκηδες ειναι άλλη ράτσα, που ηρθε πχ. απο τα Ουράλια όρη...

Οι Αλβανοί προέρχονται από τον Καύκασο;

Σύμφωνα με την παράδοση, την οποία διασώζουν οι Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς και Ιουστίνος, η παρακαυκάσια Αλβανία είναι δημιούργημα των Αλβανών, κατοίκων της ιταλικής πόλεως Άλβα, οι οποίοι μετανάστευσαν με αρχηγό τον Ηρακλή. Οι επίμαχες λοιπόν λέξεις σχετίζονται με την ελληνική γλώσσα καθώς και με τη λατινική, συνάμα δε με τον απώτερο Ελληνισμό, αφού η ίδρυση της απόμακρης Αλβανίας του Καυκάσου ανάγεται στον κύκλο των άθλων του Ηρακλή (Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, 1927, τ. 3ος, 403γ-406β).

Λαοί με το όνομα Αλβανία υπήρχαν στην Κρήτη, στην Ιταλία και σε άλλα μέρη της Ευρώπης. Σύμφωνα λοιπόν με τις αρχαίες ελληνικές παραδόσεις οι Αλβανοί του Καυκάσου ήταν μετανάστες από τους Αλβανούς του Λατίου, τους οποίους οδήγησε εκεί ο Ηρακλής, όπως υποστηρίζουν οι Κουπιτώρης, Θωμόπουλος και άλλοι (αν και ορισμένοι από αυτούς επιμένουν να ομιλούν περί ελληνικής καταγωγής των Αλβανών λόγω ομοιότητας πολλών αλβανικών λέξεων με αρχαίες ελληνικές και λόγω της Πελασγικής και άρα ελληνικής όπως λένε καταγωγής των Ιλλυριών).

Για τους Αλβανούς του Λατίου (οι οποίοι αποίκησαν τον Καύκασο και όχι το αντίθετο) αναφέρεται ο Διόδωρος Σικελιώτης, στο Βιβλίο 8, κεφ. 25, όπου αναφέρεται σε παλαιό πόλεμο Ρωμαίων-Αλβανών επί βασιλείας στην Ρώμη του Οστιλίου Τύλλου, ενώ στον ίδιο πόλεμο αναφέρεται ο Πολύαινος στα Στρατηγήματα, Βιβλίο 8, κεφ. 5.

Σύμφωνα επίσης με τον Τάκιτο, Πελασγοί από την Θεσσαλία μετανάστευσαν στον Καύκασο μετά που εκστράτευσαν με τον Ιάσονα στους Κόλχους και την Ιβηρία και Αλβανία, φτάνοντας μέχρι την Κασπία. (Tacit, annal, 6/34)

Τέλος, έχει αποδειχθεί ότι η αλβανική γλώσσα είναι ινδο-ευρωπαϊκή γλώσσα, ανήκει σε έναν διακριτό/ξεχωριστό κλάδο της ινδοευρωπαϊκής οικογένειας γλωσσών και δεν σχετίζεται με τις λεσγικές γλώσσες και διαλέκτους των Αλβανών του Καυκάσου:

«Η αλβανική γλώσσα απότελεί την μόνη επιβιώσα διάλεκτο του θρακο-ιλλυρικού κλάδου των ινδο-ευρωπαϊκών γλωσσών. Φαίνεται να επιβεβαιώνει τη θέση των Αλβανών ότι είναι οι παλαιότεροι αυτόχθονες κάτοικοι της βαλκανικής χερσονήσου.» (One Europe, many nations: a historical dictionary of European national groups, By James Minahan, History, 2000, Page 29)

Το δέντρο των ινδο-ευρωπαϊκών γλωσσών δημιουργήθηκε το 1974 από το Ινστιτούτο Γλωσσών στη Σουηδία και δημοσιεύτηκε το 1975:

«Η αλβανική γλώσσα πληρεί τις προϋποθέσεις - Η αλβανική γλώσσα είναι το πιο παλιό ινδο-ευρωπαϊκό ιδίωμα.» (WEBSTER’S NEW TWENTIETH CENTURY DICTIONARY, Unabridged Second Edition, De Luxe Color, William Collins and World Publishing Co., Inc., 1975, ISBN: 0-539-048523-3)

Αξίζει να πούμε εδώ ότι οι Αλβανοί πήγαν στον Καύκασο και όχι το αντίθετο - «Βαρβάρων τε αυ Θράκας και Παίονας και Ιλλυριούς και Αγριάνας τους ευρωστοτάτους τε των κατά την Ευρώπη και μαχιμωτάτους προς τα της Ασίας γένη αντιτάξεσθαι.» (Αρριανός Ζ’, 5)

Όταν ο θρυλικός στρατηλάτης (ο Μέγας Αλέξανδρος) πέρασε το μεγάλο φαράγγι του ορεινού όγκου που χωρίζει την Ασία και που αποτελεί τον μοναδικό διάδρομο εισόδου στην αχανή ανατολική Ασία – γι’ αυτό και “πύλη του Καυκάσου” ονομάζεται – τοποθέτησε εκεί ισχυρή φρουρά.

«Ούτω δη τα της Ασίας ώδε έχει προς του Ταύρου και του Καυκάσου τέμνεσθαι απ’ ανέμου ζεφύρου ως επ’ απηλιώτην…» (Αρριανός Ε’, 25, 5)

«Όταν έφτασε η άνοιξη, ο Αλέξανδρος προχώρησε προς την Ινδία, αφήνοντας πίσω τον Αμύντα με 3.500 ιππείς και 10.000 πεζούς.» (Αρριανός Δ’, 22, 4)

Αυτή η οπισθοφυλακή χωρίστηκε σε φυλές και κάθε φυλή ανέλαβε τη φύλαξη ενός συγκεκριμένου χώρου. Ο Κωνσταντινος Πορφυρογέννητος, σημειώνει: «Ίνα γίνηται σύνορον Φασιανής, ο ποταμός Ιέραξ, ήτοι ο Φάσις, και τα μεν αριστερά μέρη τα προ Ιλλυρίαν, κατέχωσιν οι Ίβηρες.» (P.G.T. 113, Περί Ιβήρων)

Εκεί, γύρω από αυτόν τον ποταμό, δημιούργησαν την πόλη τους. Αυτή η επαρχία ακόμη και σήμερα ονομάζεται “Αλβανικές Πύλες”. «Επί δ’ αυτοίς Κάσπιοι άνδρες. Αλβανοί τ’ επί τήσιν Αρήιοι. Εκεί δε και το έθνος οι Αλβανοί πολεμικοί και ποιμενικοί…ω Κυκλώπειος φησίν, ο βίος τουτέστιν ευδαίμων και άπονος.» (Διονύσιος “Οικουμένης Περιήγησις”, σελ. 180, στίχος 73)

Την αξία αυτών των ακριτών συνοριοφυλάκων αντελήφθη και ο στρατηγός Στηλίχων (415 μ.Χ.), ο οποίος ενίσχυσε αυτές τις φρουρές με αρκετούς Ιλλυριούς από την Αλβανία και εκχριστιανισθέντες Γότθους, για να τον μιμηθεί αργότερα ο Βελισσάριος.

 

[Αλή αλΓιουνάνι]

Καμια φορα ακουω στην εκπομπη του Βελοπουλου, και δη οταν μιλαει για τους Αλβανους και τη σχεση μας μαζι τους, το εξης: Οτι το εθνος τους αποτελειται απο δυο φυλες, τους Γκέγκηδες (Geget) και τους Τόσκηδες (Tosket). Οι μεν Γκέγκηδες ειναι άλλη ράτσα, που ηρθε πχ. απο τα Ουράλια όρη, ενώ οι Τόσκηδες ειναι αδέλφια μας γιατι "είναι Πελασγοί"...οι Αλβανοι οντως ειναι (ξ)αδελφια μας, καθοτι καταγονται απο το Ινδοευρωπαικο φυλλο των Ιλλυριων...

Λοιπόν, η αλήθεια είναι ότι μία μεγάλη σειρά επιστημόνων - ορισμένοι από τους οποίους είναι Αλβανοί αλλά οι περισσότεροι τους ξένοι - που υποστηρίζουν την ιλλυρική καταγωγή της αλβανικής γλώσσας, μαζί με τα έργα τους και τη χρονολογία εκδόσεως των, είναι οι εξής:

• 1705: Leibniz, Gottfried Wilhelm. Albaner – Brife. Hanover.
• 1774: Thunmann, Johann. Untersuchungen über die Geschichte der östlichen europäischen Völker. Laipzig.
• 1829: Kopitar, B. J. Albanische, walachische und bulgarische Sprache. Wien.
• 1853: Hahn, Georg von. Albanesische Studien. Wien.
• 1855: Bopp, Franz. Über das Albanesische in seinen verwandtschaftlichen Beziehungen. Berlin.
• 1864: Camarda, Demetrio. Saggio di grammatologia comparata sulla lingua albanese. Livorno.
• 1866: Camarda, Demetrio. Appendice al Saggio di grammatologia sulla lingua albanese. Prato.
• 1870: Miklosich, Franz. Albanische Forschungen. I: Die slavischen Elemente im Albanischen; Albanische Forschugen, II: Die romanischen Elemente im Albanischen. Wien.
• 1883-1892: Meyer, Gustav. Albanesische Studien. Wien.
• 1894: Pedersen, Holger. Bidrag til den albanesiske sproghistorie. (Festskrift til Vilhelm Thomsen). Kobenhavn.
• 1896: Kretschmer, Paul. Einleitung in die Geschichte der griechischen Sprache (Hyrje në historinë e gjuhës greke). Göttingen.
• 1905: Pedersen, Holger. "Albanesisch", Rom. Jb., 9.
• 1926: Thumb, Albert. "Altgriechische Elemente des Albanesischen". Indogerm. Forschungen, 26.
• 1930: Sandfeld, Kristian. Linguistique balkanique, problemes et resultats. Paris.
• 1935: Kretschmer, Paul. Sprachliche Vorgeschichte des Balkans (Parahistoria gjuhësore e Ballkanit). Revue Internationale des e'tudes balkaniquee, Volume II.
• 1950: Cimochowski, Waclaw. "Recherches sur l'histoire du sandhi dans la langue albanaise". Lingua Posnaniensis, 2, pp. 220-255.
• 1950: Pisani, Vittore. "L'albanais et les autres langues indoeuropéennes",Annuaire de l'Institut de philologie et d'histoire orientales et slaves, 10.
• 1954: Çabej, Eqrem. "Rreth disa Çështjeve të historisë së gjuhës shqipe".BUSHT, SSHSH, 3.
• 1954: Lambertz, Maximilian. Lehrgang des Albanischen – Teil I: Albanisch-Deutsches Wörterbuch. Berlin.
• 1955: Lambertz, Maximilian. Lehrgang des Albanischen – Teil II: Albanische Chrestomathie. Berlin.
• 1956: Lambertz, Maximilian. Lehrgang des Albanischen – Teil III: Grammatik der albanischen Sprache. Saale.
• 1959: Mayer, Antun. Die Sprache der alten Illyrier. Wien.
• 1960: Cimochowski, Waclaw. "Des recherches sur la toponomastique de l'Albanie". Lingua Posnaniensis, 8, pp. 133-145.
• 1962: Çabej, Eqrem. "Disa probleme themelore të historisë së vjetër të gjuhës shqipe". BUSHT, SSHSH, 4.
• 1964: Pisani, Vittore. "Les origines de la langue albanaise". Stud. alban., 1.
• 1965: Tagliavini, Carlo. La stratificazione del lessico albanese. Elementi indoeuropei. Bologna.
• 1966: Mihaescu, Haralambie. "Les elements latins de la langue albanaise".Revue des études sud-est européennes, 4.
• 1968: Desnickaja, A. V. Albanskij jazyk i ego dialekty. Leningrad.
• 1968: Ajeti, Idriz. "La presence de l'albanais dans les parlers des populations slaves de la Peninsule Balkanique а la lumiere de la langue et de la toponymie". Stud. alban., 2.
• 1968: Gjinari, Jorgji. "Për historinë e dialekteve të gjuhës shqipe". Studime filologjike, 4.
• 1969: Gjinari, Jorgji. "Mbi vazhdimësinë e ilirishtes në gjuhën shqipe". Studime filologjike, 3.
• 1970: Çabej, Eqrem. "Mbi disa rregulla të fonetikës historike të shqipes".Studime filologjike, 1970, 2.
• 1972: Ajeti, Idriz. "Për historinë e marrëdhënieve të hershme gjuhësore shqiptare-sllave". Studime filologjike, 4.
• 1972: Çabej, Eqrem. "L'ancien nom national des albanais". Stud. alban., 9(1), pp. 31-40.
• 1972: Çabej, Eqrem. "Problemi i vendit të formimit të gjuhës shqipe". Studime filologjike, 4, pp. 5-23.
• 1972: Ölberg, Hermann. "Einige Uberlegungen zur Autochtonie der Albaner auf der Balkanhalbinsel". Akten Innsbruck.
• 1972: Pisani, Vittore. "Sulla genesi dell'albanese". Akten Innsbruck.
• 1973: Cimochowski, Waclaw. "Pozicioni gjuhësor i ilirishtes ballkanike në rrethin e gjuhëve indoevropiane". Studime filologjike, 2.
• 1973: Desnickaja, A. V. "Language Interferences and Historical Dialectology Linguistics", Linguistics, 113, pp. 41-52.
• 1974: Çabej, Eqrem. "Karakteristikat e huazimeve latine të gjuhës shqipe". Studime filologjike.
• 1976: Çabej, Eqrem. Studime etimologjike në fushë të shqipes. Tiranë.
• 1974: Domi, Mahir. "Prapashtesa ilire dhe shqipe, përkime dhe paralelizma". Studime filologjike, 4.
• 1975: Domi, Mahir. "Considerations sur les traits communs ou paralleles de l'albanais avec les autres langues balkaniques et sur leur etude". Stud. alban.,1.
• 1976: Gjinari, Jorgji. "Struktura dialektore e shqipes e parë në lidhje me historinë e popullit". Studime filologjike, 3.
• 1976: Katičić, Radoslav. Ancient Languages of the Balkans (Trends in Linguistics). The Hague and Paris: Mouton.
• 1977: Mann, Stuart E. An Albanian Historical Grammar. Hamburg: Helmut Buske Verlag.
• 1978: Mihaescu, Haralambie. La langue latine dans le sud-est de l’Europe. Bucuresti-Paris: Editura Academiei-Les Belles Lettres.
• 1979: Riza, Selman. Studime albanistike. Pristina.
• 1980: Pellegrini, Giovan Battista. "Rapporti linguistici interadriatici e l’elemento latino dell’albanese", Abruzzo, 19.
• 1980: Reiter, M. "Leibnizen's Albanel – Briefe". Zeitschrift fur Balkanologie, 16.
• 1981: Hamp, Eric P. "On Leibniz's Third Albanian Letter". Zeitschrift fur Balkanologie, 16.
• 1982: Çabej, Eqrem. Studime etimologjike në fushë të shqipes. Tiranë.
• 1982: Gjinari, Jorgji. "Dëshmi të historisë së gjuhës shqipe për kohën dhe vendin e formimit të popullit shqiptar". Studime filologjike, 3.
• 1982: Ölberg, Hermann. "Kontributi i gjuhësisë për çështjen e atdheut ballkanik të shqiptarëve". Studime filologjike, 3.
• 1982: Pellegrini, Giovan Battista. "Disa vëzhgime mbi elementin latin të shqipes", Studime filologjike, 3.
• 1984: Huld, Martin E. Basic Albanian Etymologies. Columbus, OH: Slavica Publishers.
• 1985: Banfi, Emanuele. Linguistica Balcanica. Bologna.
• 1986: De Simone, Carlo. "Gli illiri del Sud. Tentativo di una definizione". Iliria(Tiranë), 1.
• 1987: Buchholz, Oda; Fiedler, Wilfried. Albanische Grammatik, Leipzig: VEB Verlag Enzyklopädie.
• 1990: Desnickaja, A. V. Osnovy balkanskogo jazykoznanija, Cast 1. Leningrad: Nauka Press.
• 1991: Banfi, Emanuele. Storia linguistica del sud-est europeo. Milano.
• 1996: Demiraj, Shaban. Fonologjia historike e gjuhës shqipe. Akademia e Shkencave e Shqiperise. Instituti i Gjuhesise dhe i Letersise. Tirane: TOENA.
• 1997: Pellegrini, Giovan Battista. Avviamento alla linguistica albanese.
• 1998: Demiraj, Shaban. Gjuha shqipe dhe historia e saj. Tirane: Shtëpia botuese e librit universitar.
• 1999: Demiraj, Shaban. Prejardhja e shqiptarëve në dritën e dëshmive të gjuhës shqipe. Tirane: Shkenca.
• 2002: Demiraj, Shaban. Gramatikë historike e gjuhës shqipe. Akademia e Shkencave e Shqiperise. Instituti i Gjuhesise dhe i Letersise.
• 2004: Demiraj, Shaban. Gjuhësi Ballkanike. Akademia e Shkencave e Shqiperise. Instituti i Gjuhesise dhe i Letersise.

Ξέρουμε ότι από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, δεν έχει σημειωθεί κάποια μεγάλη μετανάστευση προς τον χώρο της σημερινής Αλβανίας. Αυτό είναι ένα πρόσθετο επιχείρημα που μας κάνει να πιστεύουμε ότι οι Αλβανοί είναι απόγονοι των Ιλλυριών. Καταγράφοντας την άποψη του Thunmann, ο Κροάτης ιστορικός-αρχαιολόγος Aleksandar Stipčević (γεννημένος στις 10 Οκτωβρίου 1930), καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Zagreb από το 1987 μέχρι τη σύνταξη του το 1997, στο βιβλίο του ‘Iliri: povijest, život, kultura’ (Οι Ιλλύριοι: ιστορία, ζωή, πολιτισμός) που εκδόθηκε το 1974 στα κροατικά και μεταφράστηκε στα αγγλικά από την Stojana Čulić Burton, είπε: «Από την άλλη πλευρά, με το γεγονός ότι κάποιος δεν μπορεί να αποδείξει ότι από την προϊστορία μέχρι σήμερα συνέβη κάποια μετανάστευση προς την περιοχή της σημερινής Αλβανίας (και σίγουρα κάποια τέτοια μετανάστευση θα είχε κάπου καταγραφεί), ο Thunmann έφτασε στο συμπέρασμα ότι οι άνθρωποι που κατοικούν σ’ αυτά τα μέρη σήμερα, πρέπει εθνικά να είναι οι ίδιοι άνθρωποι που κατοικούσαν εδώ κατά τους προϊστορικούς χρόνους.» (Aleksandar Stipčević, The Illyrians: history and culture, Park Ridge, New Jersey: Noyes Press (1977), p.73)

Ο Κλαύδιος Πτολεμαίος (πέθανε το 160-168 μ.Χ.) αναφέρει μια φυλή στην Ιλλυρία με το όνομα Άλβανες, που ζούσε στο χώρο μεταξύ Δυρραχίου και Δίβρης. Είναι φανερό ότι πρόκειται για ένωση πατριών που συγκροτήθηκε για αυτοάμυνα (και ενδεχομένως όχι συγκεκριμένη φυλή). Αυτή η ένωση ενισχύεται πολύ την εποχή των μεγάλων βαρβαρικών επιδρομών του 4ου-7ου μ.Χ. αιώνα (άλλες Ιλλυρικές φυλές ήταν οι Εγχελοί, οι Ταυλάντιοι/Ταουλάντιοι, οι Βυλιόνοι (ή Μπουλιόνοι ή Μπουλιόνες), οι Δασσαρέτες, οι Αρδιαίοι, οι Παρθίνοι, οι Λαβεάτες, οι Γραβαίοι, οι Σκιρτάροι, οι Ατιντάνες, οι δίγλωσσοι Κάονοι ή Χάονες κ.α.).

Ο Νίκος Καράμπελας στο βιβλίο του «Ο Άγγλος θεολόγος Thomas S. Hughes στην Πρέβεζα και στη Νικόπολη» λέει: «Οι βυζαντινοί συγγραφείς φαίνεται να έχουν πάρει το όνομα ‘Αλβανοί’ από τον Πτολεμαίο. Οι βυζαντινοί ιστορικοί αναφέρονται σε αυτούς με τα επίθετα ‘Αλβάνοι’, ‘Αρβάνοι’, ‘Αλβανίτες’, ‘Αρβανίτες’ κ.τ.λ.».

Ορισμένοι συσχετίζουν το όνομα «Άλβα» ή «Άρβα» με την πόλη «Άρβα» (σημερινό ‘Ραμπ’ της Κροατίας) που κατοικήθηκε από τους ημι-Ιλλιριούς Λιβούρνιους (πρωτοαναφέρονται από το 360 μ.Χ.). Ενδέχεται όμως το «αλβ» («Αλβανία») να έχει κοινή ινδο-ευρωπαϊκή ρίζα με το «αλπ» (Άλπεις κ.τ.λ)’ δηλαδή Αλβανία=ορεινή χώρα, χώρα των βράχων, λευκή χώρα (στα λατινικά albus=λευκός) κ.τ.λ. Άλλοι πάλι λένε ότι το όνομα «Αλβανία» προέρχεται από την ονομασία του χωριού Άρβανο/Arbanë, δηλαδή Άρβανο/Αρβανία/Αλβανία/Αρβανιτιά κ.α.

Η Αλβανία λέγεται και «Αρμπερία» (Arbëria). Είναι μηδενικής σημασίας η διαφορά ανάμεσα στο «λ» και στο «ρ» (π.χ. Αλβανοί/Αρβανίτες, Άρβανο/Arbanë κ.α.). Ακόμα, και άλλες περιοχές της Αλβανίας (και όχι μόνο) αποκαλούνται συνήθως με ονόματα προερχόμενα από τις Αλβανικές φυλές/φάρες που τις κατοικούν, π.χ. Λιάπηδες~Λαμπερία (Labë~Labëria), Τσάμηδες~Τσαμερία (Çamë~Çamëria), Τόσκοι~Τοσκαρία (Toskë-Toskëria) κ.α. Στο λεξικό Στέφανου Βυζαντίου διαβάζουμε: «Άρβων ή Αρβών ην Ιλλυρίας πόλις, ης κάτοικος Αρβωνίτης. Το εθνικόν Αρβώνιος και Αρβωνίτης.». Ότι υπήρχε τέτοιο τοπωνύμιο στην αρχαιότητα αποδεικνύεται από τον Πολύβιο, ο οποίος γράφει: «Οι δ’ άλλοι πάντες έφυγον εις τον Άρβωνα σκεδασθέντες.». Όμως κατά πάσα πιθανότητα, η πόλη αυτή βρισκόταν κάπου στις βορειοανατολικές ακτές της Αδριατικής (κάπου στη σημερινή Κροατία) και όχι στη νότια Ιλλυρία.

Από όλα αυτά γίνεται πρόδηλο ότι όλα αυτά τα ονόματα και τοπωνύμια (Αλβανοί, Άλβανα, Αρβανίτες, Άρβανον, Αρβωνίτες, Άρβων) έχουν κοινή ρίζα. Το ότι αυτοί οι Αρβανίτες/Αλβανίτες σχετίζονταν με τους Ιλλυριούς φαίνεται και από τους βυζαντινούς συγγραφείς. Ο Φραντζής γράφει: «Τω αυτώ δε φθινοπώρω του s&ηβ έτους (6962 ήτοι 1454 μ.Χ.) δηλονότι επανεστάτησαν οι της Πελοποννήσου Αλβανίται κατά των Δεσποτών και των Αυθεντών αυτών.». Ο Κριτόβουλος γράφει: «Οι γαρ της Πελοποννήσου Δεσπόται, της Βυζαντίδος αλούσης, ευθύς νεωτερισάντων των εν Πελοποννήσω Ιλλυριών και επαναστάντων αυτοίς…» (Κριτοβούλου, Ιστορία των πράξεων του Μωάμεθ, Β’-Γ’, 1)

 

[Αλή αλΓιουνάνι]

Καμια φορα ακουω στην εκπομπη του Βελοπουλου, και δη οταν μιλαει για τους Αλβανους και τη σχεση μας μαζι τους, το εξης: Οτι το εθνος τους αποτελειται απο δυο φυλες, τους Γκέγκηδες (Geget) και τους Τόσκηδες (Tosket). Οι μεν Γκέγκηδες ειναι άλλη ράτσα, που ηρθε πχ. απο τα Ουράλια όρη, ενώ οι Τόσκηδες ειναι αδέλφια μας γιατι "είναι Πελασγοί"...οι Αλβανοι οντως ειναι (ξ)αδελφια μας, καθοτι καταγονται απο το Ινδοευρωπαικο φυλλο των Ιλλυριων...

Τί έχουν γράψει οι Βυζαντινοί συγγραφείς;

Ας δούμε εδώ ένα σημαντικό ιστορικό κείμενο, το Corpus Scriptorum Historiae Byzantinae (αναφέρεται και ως CSHB ή Bonn Corpus). Είναι μία σειρά κειμένων προερχόμενων από πρωταρχικές πηγές (από Βυζαντινούς και όχι μόνο συγγραφείς), και αφορά την ιστορία του Βυζαντίου από το 330 μέχρι το 1453 μ.Χ. Το Corpus αυτό αποτελείται από 50 τόμους. Εκδόθηκε στη Βόννη το 1828 με 1897 μ.Χ. Κάθε τόμος περιέχει από ένα ιστορικό κείμενο γραμμένο στα ελληνικά, ακολουθούμενο από μία λατινική μετάφραση. Μεταφράστηκε στα λατινικά από τον Καρδινάλιο Angelo Mai (7 Μαρτίου 1782 - 8 Σεπτεμβρίου 1854).

Το έργο αυτό το επιμελήθηκε ο ιστορικός Barthold Georg Niebuhr (27 Αυγούστου 1776 - 2 Ιανουαρίου 1831). Το έργο ήταν μία επέκταση/αναθεώρηση του Corpus Scriptorum Historiae Byzantinae (από μερικούς ονομαζόταν ως Byzantine du Louvre), που εκδόθηκε στο Παρίσι ανάμεσα στο 1648 και 1711 υπό την επιμέλεια του Ιησουίτη λόγιου Philippe Labbe. Αρχικά η επιμέλεια του έργου έγινε στο Πανεπιστήμιο της Βόννης αλλά μετά τον θάνατο του Niebuhr το 1831, η επιμέλεια πέρασε στον συνεργάτη του Immanuel Bekker στην Πρωσσική Ακαδημία Επιστημών στο Βερολίνο.

Ορισμένα κείμενα του συνολικού έργου αναθεωρήθηκαν ύστερα από απόφαση του 13ου Διεθνούς Συμποσίου Βυζαντινών Σπουδών (International Congress of Byzantine Studies) στην Οξφόρδη το 1966 από τον Διεθνή Σύνδεσμο Βυζαντινών Σπουδών (International Association of Byzantine Studies).

Στον 21ο τόμο (εκδόθηκε στη Βόννη το 1840 υπό την επιμέλεια του Immanuel Bekker) βρίσκονται κείμενα του Εφραίμ του χρονογράφου (τέλη 13ου - πρώτο μισό 14ου αιώνα). Αναφερόμενος ο Εφραίμ στην Ιλλυρία στον στίχο 7674 χαρακτηρίζει τους κατοίκους της Ιλλυρίας ως Αλβανούς: «Ιλλυρίδα γην, Αλβανούς οριτρόφους».

Οι στίχοι 7671-7674 στα ελληνικά είναι:

……χρατεΐ Θεσσαλίας τε συν Αχαΐα
Μακεδονίας χαι μέρους τίνος θράχης
αίρει Λαλματίαν τι συν Έπιδάμνω
Ιλλυρίδα γην, Αλβανούς οριτρόφονς

και στα λατινικά:

……THESSALIAM OCCUPAVIT CUM ACHAIA,
ET MACEDONIAM CUM THRACIAE PARTICULA ;
DALMATIAM ACQUISIVIT CUM EPIDAURO,
ILLYRI TRACTOS MONTICOLAS ALBANOS

Σε νεότερη ελληνική μετάφραση το κείμενο είναι:

……κατέκτησε τη Θεσσαλία και την Αχαΐα
τη Μακεδονία και μέρος της Θράκης,
προσάρτησε τη Δαλματία με την Επίδαμνο
ιλλυρική γη των ορεινών Αλβανών

Στον στίχο 9149 χαρακτηρίζει την Αχρίδα ως τόπο των Αλβανών: «δε’ Αχρίδος πέφθακεν Αλβάνου τόπον».

Ο Μιχαήλ Κριτοβούλος (1410-1470), γνωστός και ως Κριτόβουλος ο Ιμβριώτης, ήταν ιστορικός, λόγιος και αξιωματούχος κατά την ύστερη βυζαντινή περίοδο. Στο τρίτο του βιβλίο «Ιστορία του Μωάμεθ του Πορθητή», όταν αναφέρεται στις οθωμανικές εκστρατείες στην Πελοπόννησο και την Ιλλυρία/Αλβανία, χαρακτηρίζει την αλβανική αντίσταση εναντίον των Οθωμανών ως ιλλυρική αντίσταση και αναφέρεται στους Αλβανούς ως Ιλλυριούς… Περιγράφοντας την καταστροφή που επέφεραν στην περιοχή τα οθωμανικά στρατεύματα λέει: «…και οι Ιλλυριοί πήραν τα παιδιά τους, τις συζύγους τους, τα ζώα τους και οτιδήποτε άλλο μπορούσε να μεταφερθεί, στα ψηλά και μη προσβάσιμα ορεινά καταφύγια» και σε άλλο σημείο λέει: «…τότε, με μία ισχυρή φωνή, το ελαφρά οπλισμένο πεζικό, το βαριά οπλισμένο πεζικό και οι τουφεκιοφόροι επέδραμαν εναντίον των Ιλλυριών και κάνοντας τους να προσπαθούν να ξεφύγουν, τους κυνήγησαν με όλη τους τη δύναμη και τους ξεπέρασαν και τους σκότωσαν. Και κάποιους τους έπιασαν ζωντανούς. Αλλά κάποιοι από αυτούς, πιεζόμενοι από το βαριά οπλισμένο πεζικό, έριξαν τους εαυτούς τους από τα βάραθρα και τους γκρεμούς και σκοτώθηκαν…Ένας μεγάλος αριθμός Ιλλυριών έχασαν τη ζωή τους, άλλοι στη μάχη και άλλοι εκτελέστηκαν…»

Ο Λαόνικος Χαλκοκονδύλης (Αθήνα 1430-Ιταλία 1490), βυζαντινός Έλληνας ιστορικός και μέλος της ομώνυμης αρχοντικής οικογένειας της Αθήνας, η οποία ανέδειξε αρκετούς λογίους κατά τον 15ο αιώνα, γράφει: «Ουδόλως φρονώ ότι οί Αλβανοί ύπάρχουσιν Ίλλυρικόν γένος ώς τίνες λέγουσιν …», δηλαδή «καθόλου δεν συμφωνώ ότι οι Αλβανοί είναι ιλλυρικός λαός όπως λένε κάποιοι…» (Αποδείξεις Ιστοριών, βιβλίο Α, Λαόνικος Χαλκοκονδύλης)

Οι Έλληνες και οι Σέρβοι εθνικιστές, χρησιμοποιούν το παραπάνω απόσπασμα από την ιστορία του Χαλκοκονδύλη, ώστε να το παρουσιάσουν ως απόδειξη για την μη ιλλυρική καταγωγή των Αλβανών. Εδώ ο Χαλκοκονδύλης λοιπόν κατά πολλούς αρνείται στους Αλβανούς την ιλλυρική τους καταγωγή. Ωστόσο, κατά τον Χαλκοκονδύλη οι Αλβανοί είτε είναι άποικοι από την Ιαπυγία της Ιταλίας, είτε ιθαγενές στοιχείο από την περιοχή της Επιδάμνου (σημερινό Δυρράχιο): «…είτε μεν από την Ιαπυγία, όπως κάποιοι λένε, πέρασαν στην Επίδαμνο…είτε είναι από την περιοχή της Επιδάμνου, όπου ως όμοροι των Ιλλυριών, κατείχαν τη γύρω περιοχή» όπως χαρακτηριστικά λέει.

Όποιος έχει μελετήσει τα γραπτά του Χαλκοκονδύλη, θα πρέπει να ξέρει ότι ο Χαλκοκονδύλης χρησιμοποιεί παλαιά ονόματα για να χαρακτηρίσει τους διάφορους λαούς. Για παράδειγμα τους Σέρβους τους ονομάζει ‘Τριβαλλούς’, τους Βούλγαρους τους ονομάζει ‘Μυσούς’, τους Τούρκους τους θεωρεί ‘Σκύθες’ κ.α. Ο Χαλκοκονδύλης βλέπει μια ευρύτερη ιλλυρική ομογλωσσία που έχει διασπαρθεί σε όλη την Ευρώπη και εκτείνεται από τον Ταΰγετο μέχρι την ψυχρή Ρωσία. Αντιλαμβανόμαστε εδώ πως λέγοντας ο Χαλκοκονδύλης ‘Ιλλυριούς’, εννοεί τους Σλάβους. Αυτό φαίνεται και από την αναφορά του στον Ταΰγετο, όπου είχαν εγκατασταθεί οι σλαβικές φυλές των Μηλιγγών και των Εζεριτών.

Όταν ο Χαλκοκονδύλης αναφέρεται στους Σέρβους (τους οποίους ονομάζει ‘Τριβαλλούς’), τους περιγράφει σαν γένος «Ἱλλυρικόν». Γίνεται κατανοητό ότι εφόσον με τον όρο ‘Ιλλυριούς’ ο Χαλκοκονδύλης εννοεί τους Σλάβους, άρα λοιπόν όταν αρνείται την ιλλυρικότητα των Αλβανών, εννοεί ότι οι Αλβανοί δεν είναι Σλάβοι. Τους θεωρεί είτε αυτόχθονες της βαλκανικής χερσονήσου (και συγκεκριμένα της περιοχής γύρω από το σημερινό Δυρράχιο) είτε αποίκους από την Ιαπυγία της νότιας Ιταλίας.

Ας δούμε κάτι. Οι Ιάπυγες, οι Μεσάπιοι και άλλα φύλα που κατοικούσαν στην περιοχή, έχουν άμεση σχέση με τους Ιλλυριούς αφού από την Ιλλυρία πέρασαν στην Ιταλία περίπου τον 11ο αιώνα π.Χ. Γιατί όμως ο Χαλκοκονδύλης αναφέρει ότι ενδέχεται οι σημερινοί Αλβανοί να προέρχονται από τη νότια Ιταλία; Προφανώς μπερδεύεται εδώ και θα εξηγήσω τι εννοώ. Ο βυζαντινός ιστορικός Μιχαήλ Ατταλειάτης στην «Ιστορία» του αναφέρεται στους Αλβανούς και σε μία σε εξέγερση εναντίον της Κωνσταντινούπολης το 1043 μ.Χ. Εάν εξετάσουμε προσεκτικά το κείμενο, ο Ατταλειάτης αναφέρεται στους Νορμανδούς οι οποίοι προέρχονταν από την «πέραν των Άλπεων Γαλατία» (όπως λέει και ο Κεδρηνός ο οποίος τους ονομάζει «Φράγγους») και έφτασαν μέχρι τη νότια Ιταλία, όπου ίδρυσαν το Βασίλειο των δύο Σικελιών. Επιτέθηκαν στη Βυζαντινή αυτοκρατορία, καταλαμβάνοντας την Κέρκυρα, την Αλβανία, την Ήπειρο κι έφτασαν ως τη Θεσσαλονίκη, χωρίς να καταφέρουν τίποτα περισσότερο. Μάλιστα η Άννα η Κομνηνή στο βιβλίο της ‘Αλεξιάδα’ περιγράφει τις ταραχές που προκάλεσαν οι Νορμανδοί στρατιώτες στην περιοχή του Αρβάνου (Ιλλυρίας) κατά τη διάρκεια της βασιλείας του πατέρα της, Αυτοκράτορα Αλέξιου Α' Κομνηνού (1081-1118).

Γιατί όμως ο Ατταλειάτης αναφέρει αυτούς τους Νορμανδούς ως ‘Αλβανούς’; Στη μεσαιωνική λατινική γλώσσα της εποχής του, η λέξη ‘albani’ σήμαινε ‘εισβολείς’, ‘επήλυδες’. Στο λεξικό της μεσαιωνικής λατινικής του J.F.Niermeyer η λέξη ‘albanus’ μεταφράζεται στα γαλλικά ως ‘etranger’ και στα αγγλικά ως ‘alien’. Η λέξη αυτή συνδέεται με τη φράγγικη λέξη ‘aliban’ (από το λατινικό alibi) η οποία πέρασε στα λατινικά του Μεσαίωνα ως ‘alibanus’, ‘albanus’, ‘aubanus’ κ.τλ. Ακόμα και σήμερα για παράδειγμα στα γαλλικά υπάρχει η λέξη ‘aubaine’ (συνόνυμη της μεσαιωνικής λατινικής albanagium) που μεταφράζεται στα ελληνικά ως ‘ευκαιρία’, ‘κοψοχρονιά’, ‘κελεπούρι’, ‘λαχείο’, ‘ευλογία’, ‘μάννα’ κ.α. Με λίγα λόγια το γαλλικό aubaine σημαίνει κάτι που ήρθε, κάτι που δόθηκε, κάτι αρχικά ξένο κ.τλ.

Οι Νορμανδοί λοιπόν εμφανίστηκαν στη νότια Ιταλία το 1017 μ.Χ. και την περίοδο 1038-1043 στην οποία αναφέρεται ο Ατταλειάτης, θεωρούνταν albani (στα γαλλικά aubain) δηλαδή επήλυδες και ξένοι σε σχέση με τους ντόπιους Ιταλούς. Για τον λόγο αυτόν, οι πληθυσμοί αυτοί αποκαλούνταν ως ‘Αλβανοί’. Η ονομασία ‘Νορμανδοί’ επικράτησε πολύ αργότερα.

«Θεωρήθηκε ότι αυτοί οι Αλβανοί του 1042 ήταν Νορμανδοί από τη Σικελία, αποκαλούμενοι έτσι από ένα αρχαϊκό όνομα (οι Αλβανοί ήταν μια ανεξάρτητη φυλή από τη νότια Ιταλία). Η αυτή περίπτωση είναι αδιαμφισβήτητη. Προέρχεται από τον ίδιο τον Ατταλιάτη, που έγραψε ότι οι Αλβανοί (Αρβανίτες) σχετίζονταν με την εξέγερση του 1078…» (Alexandru Madgearu, "The wars of the Balkan Peninsula: their medieval origins", Lanham: Scarecrow Press, 2008, p. 25;)

Βυζαντινοί ιστορικοί αποκαλούν αυτούς τους νορμανδικούς πληθυσμούς με διάφορα ονόματα. Ο Ατταλειάτης τους αποκαλεί ‘Αλβανούς’. Ο Σκυλίτζης-Κεδρηνός και ο Βρυέννιος τους αποκαλούν ‘Φράγγους’. Ως ‘Νορμάνους’ τους αποκαλεί όπως είδαμε αργότερα η Άννα η Κομνηνή στην Αλεξιάδα. Αργότερα Νορμανδοί στρατιώτες από τη νότια Ιταλία οι οποίοι επιτέθηκαν εναντίον της βυζαντινής Αυτοκρατορίας και τελικά προσεχώρησαν στις αυτοκρατορικές στρατιωτικές δυνάμεις, ονομάστηκαν ‘Μανιακάτοι’ από το όνομα του βυζαντινού πρώην αρχηγού τους Γεωργίου Μανιάκη, ο οποίος είχε στασιάσει κατά της Αυτοκρατορίας και σκοτώθηκε κοντά στην Θεσσαλονίκη. (Διονύσιος Ζακυθηνός, Βυζαντινή Ιστορια 324-1071, σελ. 399)

Αξίζει να αναφέρουμε κάτι ακόμα από την ‘Ιστορία’ του Μιχαήλ Ατταλειάτη. Ο Ατταλειάτης λοιπόν αναφέρει ότι ο δούκας του Δυρραχίου Νικηφόρος ο Βασιλάκης στα 1078-1079 στασίασε εναντίον της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και ετοίμασε στρατό για να βαδίσει εναντίον της. Ο στρατός του αυτός αποτελούνταν από Ρωμαίους, Αρβανίτες, Βούλγαρους κ.α. Εδώ ο Ατταλειάτης αναφέρεται σε Αρβανίτες και όχι σε Αλβανούς. Οι Έλληνες εθνικιστές χρησιμοποιούν αυτή την αναφορά του Ατταλειάτη για να διαχωρίσουν τους Αρβανίτες από τους Αλβανούς και λένε για παράδειγμα ότι «σε άλλο σημείο ο Ατταλειάτης αναφέρεται σε Αλβανούς και σε άλλο σημείο σε Αρβανίτες…άρα άλλο οι Αλβανοί και άλλο οι Αρβανίτες» όμως όπως δείξαμε, ο Ατταλειάτης με την ονομασία ‘Αλβανούς’ αναφέρεται στους Νορμανδούς της νότιας Ιταλίας που ήταν αλβανοί (ξένοι) στον τόπο εκείνον και όχι στους Αλβανούς της σημερινής Αλβανίας.

Ας δούμε το συμπέρασμα από το απόσπασμα του Χαλκοκονδύλη. Αποδείξαμε ότι λέγοντας ο Χαλκοκονδύλης ‘Ιλλυριούς’ εννοούσε τους Σλάβους και ότι αρνήθηκε ότι οι Αλβανοί είχαν σλαβική καταγωγή. Επειδή υπάρχει μία σύγχιση στις ιστορικές πηγές, γι’ αυτό προφανώς μπερδεύτηκε και ο Χαλκοκονδύλης. Παλαιότερα υπήρχε κοντά στη Ρώμη περιοχή με την ονομασία ‘Alba Longa’ και βουνό με το όνομα ‘mons Albanus’. Οι κάτοικοι της Άλμπα Λόγγα ονομάζονταν Αλβανοί. Χώρα με το όνομα ‘Αλβανία’ υπήρχε και στον Καύκασο. ‘Αλβανία’ ονομαζόταν και η Σκοτία παλαιότερα. Albany υπάρχει στις Η.Π.Α και στην Αυστραλία. Πρόκειται ασφαλώς για συνωνυμίες. Χρειάζεται επομένως μία προσεκτική μελέτη των πηγών, ώστε να μην πέφτουμε σε σφάλματα και να καταλάβουμε το τι πραγματικά εννοεί και θέλει να πει ο κάθε συγγραφέας.

Ας δούμε κάτι ακόμα για τον Χαλκοκονδύλη. Τι είπε ο Χαλκοκονδύλης; «Καθόλου δεν συμφωνώ ότι οι Αλβανοί είναι ιλλυρικός λαός όπως λένε κάποιοι», εννοώντας όπως εξήγησα ότι δεν θα έπρεπε να θεωρηθούν οι Αλβανοί ως σλαβικό έθνος, αφού τους Σλάβους στην ουσία τους ονόμαζε Ιλλυριούς και όχι τους Αλβανούς. Τι είπε σε άλλο σημείο όμως; «Θα έπρεπε να θεωρήσουμε τους Αλβανούς ως ανήκοντες στους Μακεδόνες, παρά σε οποιοδήποτε άλλο από τα έθνη της οικουμένης.» (Αποδείξεις Ιστοριών, Λαόνικος Χαλκοκονδύλης, Βιβλίο Β)

Είναι γνωστό ότι στη δυτική Μακεδονία αρχικά κατοικούσαν Ιλλυριοί, Βοτιαίοι και διάφορα άλλα ηπειρωτικά φύλα (ενώ στα ανατολικά Θράκες, Φρύγες και άλλοι). Θεωρούσε λοιπόν ο Χαλκοκονδύλης τους Αλβανούς ως απογόνους εκείνων των φυλών που κατοικούσαν παλαιότερα τις δυτικές περιοχές της Μακεδονίας, δηλαδή των Ιλλυριών!!!