Ποια ήταν τα πρώτα σας βιβλία;

[Χήθκλιφ]

Σε μικρή ηλικία είχα την ( τραγική να την χαρακτηρίσω; ) εντύπωση πως τα βιβλία είναι βαρετά, όπως και όσοι τα διαβάζουν (...) Οι καταβολές αυτής της γελοίας και αφελούς προκατάληψης βρίσκονταν στο ότι είχα ταυτίσει το διάβασμα με το σχολείο το οποίο μισούσα με μένος.

Ώσπου μία μέρα η μητέρα μου πήρε την πρωτοβουλία να μου δωρίσει πειραματικά μερικά βιβλία... ένα από αυτά έτυχε να είναι «Ο γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες», το οποίο γνώριζα έμμεσα μέσω μιας σειράς κινουμένων σχεδίων που έβλεπα φανατικά όταν ήμουν μικρότερη, κάτι που μέτρησε θετικά ώστε να αποπειραθώ, με επιφύλαξη, να το ξεκινήσω (πόσο βαρετό να είναι πια, αφού η σειρά ήταν υπέροχη!)

Βυθίστηκα λοιπόν στον κόσμο του ενώ όλα γύρω μου έπαψαν να υπάρχουν. Παθιάστηκα με τον Φιλέα Φογκ σε βαθμό εμμονής (πολύ του χαρακτήρα μου άλλωστε) και ήθελα να γίνω εκείνος. Με θυμάμαι να κοιτώ με προσήλωση την εικόνα του (από το βιβλίο) και ακολουθώντας το πρότυπο του να κάθομαι με την πλάτη άκαμπτη, να μετράω τα βήματα μου στις καθημερινές μου διαδρομές προς το σχολείο και να ζητάω από τη μητέρα μου φράκο και ημίψηλο! Το κουβαλούσα καθημερινά μαζί μου για να με εμπνέει, σαν μυστικό φίλο από έναν μαγικό κόσμο που ανακάλυψα για να δραπετεύω από την μουντή πραγματικότητα και το διάβασα τόσες φορές που είχα αποστηθίσει ολόκληρες σελίδες (την πρώτη τη θυμάμαι ακόμα).

Η αρχή είχε γίνει και έτσι ανακάλυψα έναν τρόπο για να ονειρεύομαι και να ζω μια διαφορετική ζωή μέσα από τα βιβλία μου.

 

[Αερικό Της Νύχτας]

Από πολύ μικρή είχα κόλλημα με τα βιβλία,πόσο μάλλον με τα εξωσχολικά!!!! Λάτρευα να έχω οποιοδήποτε βιβλίο ακόμη κι εάν δεν μπορούσα να το κατανοήσω λόγω της μικρής μου ηλικίας. Ξεκίνησα διαβάζοντας κυρίως κόμιξ όπως ΤενΤεν (τον λάτρευα!!) και πολλά ακόμη με κλασσικές ιστορίες-παραμύθια όπως Τον Αλή Μπαμπά Και Τους Σαράντα Κλέφτες κλπ. Τα πρώτα μου βιβλία συνδέονται με το σχολείο.Ενα εικονογραφημένο "Ο Φτερούλης και η Νεραιδολιμνούλα" του Βασίλη Λύκου.Και τα επόμενα είναι δώρα από τον πολυαγαπημένο μου δάσκαλο,κύριο Ανδρέα ο οποίος μας δώριζε πρίν τις καλοκαιρινές διακοπές βιβλία με ευχές για καλή πρόοδο για την επόμενη σχολική χρονιά. Αυτά είναι τα εξής: "Η ιστορία ενός άσπρου γατούλη" της Ελένης Δικαίου και "Τα δάκρυα της Περσεφόνης" της Λίτσας Ψαραύτη.

 

[Αστράρχης]

Τι τυχεροί που είστε και θυμάστε τα πρώτα σας βιβλία! Εγώ δεν είμαι καθόλου σίγουρος, πέρα από τα περιοδικά (Μίκυ Μάους), νομίζω πως το πρώτο (ή τυολάχισοτν από τα πρώτα) που διάβαζα μόνος μου ήταν τα παραμύθια της θείας Λένας και μια συλλογή παραμυθιών το Άκουσέ με Μαρία. Αυτά μου τα διάβαζαν οι γονείς μου και μετά άρχισα να τα διαβάζω και μόνος μου. Κατόπιν... δε σταμάτησα!

 

[Μίθρι]

Το πρώτο μου βιβλίο ήταν ο Τρελαντώνης της Δέλτα το οποίο το διάβασα στην τρίτη δημοτικού. Μου το είχε δώσει η μητέρα μου να το διαβασω μιας και είναι τύπος που γενικά διαβάζει πολύ. Από τότε το ταξίδι μου στα βιβλία δεν έχει σταματήσει καθώς διαβάζω ασταμάτητα από τότε.

 

[Αστράρχης]

Τώρα που το θυμήθηκα, ήταν κάτι νεκρές περίοδοι που έχοντας διαβάσει 2-3 φορές το καθετί που είχα στο σπίτι ξέσπαγα στην Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάνικα

 

[Πινόκιο]

Το πρώτο βιβλίο που διάβασα ήταν όταν τελείωσα το δημοτικό και το είχε δωρίσει το σχολείο σε όλα τα παιδιά ως αποχαιρετιστήριο δώρο..ήταν το "Όταν ο ήλιος" της Ζωρζ Σαρή..

 

[Αστράρχης]

Α, μου είχε αρέσει και μένα πολύ και εγώ κάπου στις τελευταίες τάξεις του δημοτικού το είχα διαβάσει.

 

[Τζόνι Κας]

Το πρώτο μου βιβλίο που διάβασα ήταν "τα στενά παπούτσια"της Ζωρζ Σαρρη που ήταν της αδελφής μου!Ήταν στη τετάρτη δημοτικού και εξακολουθεί να είναι αγαπημένο βιβλίο!!!

 

[Χαριποτερίστρια]

Πραγματικά δεν έχω ιδέα ποιο ήταν το πρώτο μου βιβλίο... Από όταν είμασταν μικρές με την αδερφή μου, μας διάβαζαν και μας έφερναν δώρο πολλά βιβλία, κυρίως του Ευγένιου Τριβιζά. Οπότε υποψιάζομαι ότι το πρώτο ήταν κάποιο δικό του, από τη σειρά με τις Ιστορίες από το Νησί των Πυροτεχνημάτων!

 

[Καστάλια]

Το πρώτο μου βιβλίο ήταν η Πίπη Φακιδομύτη, και το θυμάμαι σαν σήμερα. Ήταν πολύ παράξενο, αστείο, με όμορφη εικονογράφηση που από μόνη της αποτελούσε αφορμή να το χαζεύω ώρα, και είναι ένα βιβλίο που από τότε ξαναδιάβασα πολλές πολλές φορές. Προϊόντος του χρόνου, εκτίμησα και τη δουλειά της μεταφράστριας που είχε τρελά κέφια όταν μετέφερε τα καλαμπούρια της Άστριντ Λίντγκρεν, σε βαθμό που είχα φτάσει να πιστεύω ότι αποκλείεται η ίδια η συγγραφέας να τα είχε πει πιο πετυχημένα. Θεωρώ ότι η τόσο έντονη σχέση που έχω αποκτήσει με το διάβασμα οφείλεται εν μέρει σ' αυτή την υπέροχη πρώτη εμπειρία μου.

 

[Μαρτίνι]

Το δικό μου πρώτο, χωρίς να είμαι 100% σίγουρος αλλά είναι η πιο ζωντανή και δυνατή βιβλιοανάμνηση από τα παιδικά μου χρόνια, πρέπει να είναι το ίδιο με της Λορένας που το αναφέρει στην πρώτη ανάρτηση. Δηλαδή, η καλύβα του μπαρμπα Θωμά. Θυμάμαι σκληρό εξώφυλλο, πορτοκαλοκόκκινου χρώματος, που παρεμπιπτόντως δεν μου είχε κάνει καλή εντύπωση όταν μου το αγόρασαν. Αποδείχτηκε όμως πως ήταν ένα πολύ ωραίο βιβλίο.

 

[Οντι]

Στα χρονια δημοτικου και γυμνασιου δεν ημουν πολυ του βιβλιου.Προτιμουσα να παιζω playstation 1 και κοπροσκυλιασμα .Καπου στο λυκειο θυμαμαι οτι το πρωτο που διαβασα ηταν το Μανιφεστο του Κομμουνιστικου κομματος και απο λογοτεχνια το Σινταρτα.

 

[Άλντερ]

Το πρώτο βιβλίο που θυμάμαι να διάβασα ήταν Η καλύβα του Μπαρμπα-Θωμά, των εκδόσεων Δαμιανού. Ήταν το πρώτο δώρο απο τους γονείς μου, το οποίο όμως παρόλο που το διάβασα, δεν μου μετέδωσε την αγάπη για τα βιβλία. Να πώ την αλήθεια πρέπει να το διάβασα σαν ανάγνωση και όχι για να μάθω την ιστορία. Η μετάβαση απο παιχνίδια σε κάτι ιδιαίτερο όπως το βιβλίο, ήταν λίγο απότομη θα έλεγα και έτσι η πρώτη απόπειρα στέφθηκε με αποτυχία.

Η κακή μου τύχη το είχε σε γιορτές και γενέθλια να μαζεύω ένα σωρό ρούχα, στυλούς parker, και χρήματα (προς αγορά ποδηλάτου, σχολικών κλπ) και όχι πολλά παιχνίδια. Έτσι όταν μου έφεραν δυο βιβλία του Ιούλιου Βέρν (σε ξεχωριστές γιορτές) ήταν σχεδόν ότι πιο ξεκάρφωτο μπορούσαν να μου φέρουν. Κάπου ανάμεσα σε βαρεμάρα και σε αναζήτηση ενός νέου παιχνιδιού, αποφάσισα να δώ τι ήταν τα βιβλία αυτά που μου έφεραν (με την θύμηση του Μπαρμπα-Θωμά να είναι σχετικά φρέσκια και με ενδείξεις του να μήν ξαναπιάσω βιβλίο ποτέ ξανα).

Τα κατεβάζω απο την βιβλιοθήκη και αναρωτιέμαι ποιό να διαβάσω, βασιζόμενος στα παιδικά μου μάτια πάντα. Το πρώτο ήταν ο Ροβήρος ο Κατακτητής με έναν κύριο με περίεργο πρόσωπο και ενα πλοίο με ελικοπτεράκια (εκδόσεις Αγκυρα). Το δεύτερο ήταν ο Γύρος του Κόσμου σε 80 ημέρες με άλλον έναν κύριο με μια μεγάλη μουστάκα, και ένα άγαλμα απο πίσω (Εκδόσεις Αστήρ). Άντε τώρα να αποφασίσω ποιό να διαβάσω! Ο κλήρος έπεσε στον Γύρο του Κόσμου, απλά και μόνο για το αισθητικό κομμάτι. Το βιβλίο ήταν πιο μικρό σε μέγεθος (άρα και πιο γρήγορα θα το τελείωνα!) και το εξώφυλλο ήταν απλά επιβλητικό σε χρώματα και όπως και να είχε, ποιός ήταν αυτός ο Ρόβηρος, τι κατέκτησε και γιατί με κοιτούσε έτσι? (Ο τίτλος ήταν στα κεφαλαία οπότε μου έμεινε έτσι το όνομα του, με λάθος τονισμό, λάθος που εξακολουθώ να ακολουθώ ακόμα και σήμερα βάσει του εύηχου της υπόθεσης! Ροβήρος.. κολάει πουθενα; Δεν κολάει και ακούγεται και άσχημα.. οπότε Ρόβηρος που το κάνει να ακούγεται μεγαλοπρεπές).

Έτσι, ο συνδυασμός του ονόματος Ρόβηρος, το βλοσσυρό βλέμμα και το ότι μου το είχε κάνει δώρο μια θεία που πάντα είχα ενός είδους φοβία απέναντι της, έφεραν τον Γύρο του Κόσμου στην πρώτη γραμμή για ανάγνωση. Και με κέρδισε κατα κράτος. Υπέροχη και γρήγορη αφήγηση, γεμάτη περιπέτεια και ένα σωρό μέρη, και με έβαλε στο κλίμα του τι σημαίνει "διαβάζω ένα βιβλίο". Δεν ακολούθησαν πολλά βιβλία βέβαια, αλλά το βιβλίο αυτό έγινε η αφορμή να διαβάσω και τον Ροβήρο, και ξανα τον Μπαρμπα-Θωμά, και μερικά άλλα αργότερα που δεν θυμάμαι.. αλλα όλα άφησαν την όμορφη εμπειρία του "διαβάζω". Έτσι αν χρωστάω κάτι σε ένα βιβλίο που ήταν η πόρτα σε ένα όμορφο κόσμο, αυτό ήταν ο Γύρος του Κόσμου σε 80 ημέρες. Και λατρεύω τον Βερν έκτοτε.

 

[Σκάρλετ]

Μολις ειχα μαθει να διαβαζω καπου στις πολυ αρχες του δημοτικου διαβασαμε μαζι με τον παππου μου το ''Ο γυρος του κοσμου σε 80 ημερες'' του Βερν (μια σελιδα διαβαζε εκεινος, μια εγω)!Το πρωτο βιβλιο ομως που διαβασα εντελως μονη μου νομιζω οτι ειναι ''Ο μεγαλος περιπατος του Πετρου'' της Αλκης Ζεη στην τριτη δημοτικου.

 

[Μονόκερος]

Ενα παιδί μετράει τίτλους

Λατρεύω τα θεατρικά έργα. Παρότι κατάγομαι από ένα μικρό χωριό της Ρόδου, ως δια μαγείας στη βιβλιοθήκη του αγροτόσπιτού μας υπήρχαν πάρα πολλά θεατρικά έργα από τις εκδόσεις Δωδώνη. Ενα μικρό επαρχιωτάκι χάνονταν μέσα σε απίστευτα έργα της παγκόσμιας θεατρικής λογοτεχνίας. Αλήθεια ήμουν πολύ τυχερός. Δεν θα ενδώσω στον πειρασμό να γράψω τίτλους, αλλά βάλτε με το μυαλό σας τα πιο μεγάλα έργα ... από Ιψεν και Γκόγκολ,μέχρι Μολιέρο, Ντάριο Φο, Ντυρενματ, Καμύ κλπ
Τότε ήταν που είχα θεοποιήσει τον Πανώριο, τον σκηνογράφο της Δωδώνης, που είχε την επιμέλεια όλων των εξώφυλλων των εκδόσεων.
Οταν κάποια στιγμή, σαν σπουδαστής πέρασα το κατώφλι των εκδόσεων, εκεί κοντά στην Ακαδημία (δεν θυμάμαι την οδό, κάθετα στη Σόλωνος) έμαθα με απογοήτευση πως ο Μάκης Πανώριος είχε σοβαρό πρόβλημα με την όρασή του και ίσως δεν θα έφτιαχνε ποτέ ξανά τα σκηνικά που τόσο λάτρευα.
Δεν έμαθα ποτέ τι έγινε με το πρόσωπο αυτό... όπως και με τις αγαπημένες εκδόσεις Δωδώνη.
Σας γράφω αυτές τις λίγες γραμμές για να μοιραστώ μαζί σας την πολύτιμη αυτή, παιδική μου ανάμνηση.
Πολύ θα ήθελα να διαβάσω και τις δικές σας πρώτες, βιβλιοαναγνωστικές σας εμπειρίες

 

[Φαροφύλακας]

Καλωσόρισες, Μονόκερε (μιας και το έγραψες με όμικρον ;) ).

Συμπτωματικά, μοιραζόμαστε την εμπειρία. Η οικογενειακή βιβλιοθήκη ήταν γεμάτη θεατρικά βιβλία κι έτσι θεατρικά όπως αυτά που αναφέρεις (Γκόγκολ, Ίψεν, Σαίξπηρ κτλ.) ήταν από τα πρώτα βιβλία που διάβασα. Κλασική σειρά της Δωδώνης με εξαίρετες επιλογές και πράγματι, χαρακτηριστικά εξώφυλλα που όμως καμιά φορά δεν μου βγαίναν όταν τα συνέκρινα με την περιγραφή του συγγραφέα (μου έρχεται χαρακτηριστικά η περίπτωση από το "Ο Παγοπώλης Έρχεται" του Ο'Νιλ).

Ο Ντάριο Φο μου είχε αρέσει τόσο πολύ που πήγα και παρήγγειλα (παιδί) στο βιβλιοπωλείο να μου φέρουν ό,τι βρουν από Ντάριο Φο κι έπειτα είχα άγχος μην είναι πάρα πολλά και κοστίσουν πολλά χρήματα. Τελικά, παλευόταν.

 

[Μονόκερος]

Φαροφύλακα, έχεις δίκιο με τα εξώφυλλα... ο Πανώριος ως σκηνογράφος στη Δωδώνη έδινε εντελώς άλλη πινελιά στη φαντασία του συγγραφέα Αγαπημένος Ντάριο Φο και πάντα... αξέχαστη Φράνκα Ράμε!!

 

[Υπεράνθρωπος]

Δεν θυμάμαι ηλικία που διάβασα το πρώτο μου βιβλίο, ίσως ήταν όταν πήγαινα δευτέρα ή τρίτη Δημοτικού. Το βιβλίο όμως το θυμάμαι ξεκάθαρα. Είχα ένα φίλο, μεγαλύτερο από μένα που μέναμε στην ίδια πολυκατοικία και μια μέρα με πήγε σε μια δανειστική βιβλιοθήκη. Ε, εκεί δανείστηκα τους "Μυστικούς Εφτά" , μια παρέα πιτσιρικάδες που έλυναν διάφορες υποθέσεις στη πόλη τους, βάζοντας τα γυαλιά στους μεγάλους. Το βιβλίο το λάτρεψα και διάβασα αρκετά, αν όχι όλα τα βιβλία της σειράς.

 

[Άγγελος Κ]

Δεν είμαι βέβαιος αν είναι το πρώτο μου, αλλά σίγουρα είναι ένα από τα πρώτα μου!!!

 

[Διατσέντα]

Καλημέρα σας! Ξεκινάμε πριν το Δημοτικό. Τα πράγματα τότε δεν ήταν τόσο πλούσια σε ποσότητα όσο σε ποιότητα. Να’μουν τεσσάρων χρόνων; Το πολύ πέντε! Όχι όμως έξι, γιατί τότε πήγα σχολείο κι εκεί άρχισαν άλλα...Ήταν δυο παραμύθια εικονογραφημένα, που μου διάβαζαν κι εγώ φυσικά άκουγα και ταυτόχρονα όμως βυθιζόμουν στην ολοσέλιδη εικονογράφιση και ήταν σαν να ήμουν κάπου οργανικό μέρος της εικόνας κι εγώ...Το ένα ήταν ο Παπουτσωμένος Γάτος και το άλλο Το κοριτσάκι με τα σπίρτα. Όταν πήγα στο Δημοτικό κι αρχίσαμε να γράφουμε εκθεσούλες, εγώ κάθησα κι έγραψα τη δική μου προσαρμοσμένη στη ζωή μου ιστορία του κοριτσιού με τα σπίρτα, απλά γιατί όπως το κοριτσάκι έτσι κι εγώ μεγάλωνα με τη γιαγιά μου κι έλεγα πως αν πέθαινε η γιαγιά μου έτσι θα ήθελα να έρθει να με πάρει τα Χριστούγεννα για να είμαστε μαζί και να μη χωρίσουμε ποτέ...Μετά την Τρίτη Δημοτικού αρχίσανε τα όργανα κανονικά. Είχαμε δανειστική βιβλιοθήκη, ήμουν η βιβλιοθηκάριος, τα διάβασα όλα. Βερν, Ντίκενς, Χάριετ Μπ. Στόου, Δουμά, Μπροντέ, Έλενορ Πόρτερ, Λουίζα Μαίυ Άλκοτ, Άννα Σήγουελ, Δέλτα, Καρκαβίτσα ένας Θεός ξέρει...Σκληρά εξώφυλλα, αρκετά ογκώδη, με μεγάλα ωραία στόγγυλα γράμματα...εικόνες...κλάψαμε πολύ μαζί με πολύ χαρά όμως στη Χάϊντι η μικρούλα των Άλπεων κι εκεί ονειρευόμουν έναν παππού, που εγώ δεν είχα γιατί και οι δυό είχαν πεθάνει και να ζω στο βουνό...με κατσικούλες και τα τοιαύτα και να έχω κι έναν φίλο σαν τον φίλο της Χάϊντι...Γιατί τρελλάθηκα με την Ιστορία των δυο πόλεων δεν ξέρω, γιατί φοβόμου κάπως με την Χριστουγεννιάτικη Ιστορία επίσης δεν ξέρω...Είχα έναν ακαθόριστο φόβο...Όχι με τον Όλιβερ Τουίστ τόσο. Επίσης είχα πολλά Κλασσικά εικονογραφημένα κι εκεί χανόμουνα μέσα στην εικόνα και διάβαζα και Μικρό ήρωα. Το Ζευγάρι Κατερίνας-Γιώργου ήταν λατρεμένο, αλλά μέγιστη αγάπη είχα για το Σπίθα...

Αυτά κι άλλα πολλά-πολλά...