Ποια βιβλία δεν αντέξατε να τελειώσετε και για ποιο λόγο;
- Thread starter Λένκοβιτς
- Start date
Δεν τα θυμάμαι όλα, αλλά κάποια τα βρήκα ζόρικα και δεν μπορούσα να διαβάσω τις πρώτες 10-20 σελίδες (όπως: εργοστάσιο εφιαλτών, το άλικο γράμμα), κάποια καρκινοβατούσαν και δεν μπορούσα να τα τελειώσω, όπως το Catch-22. Κρίμα, το συγκεκριμένο ήταν γραμμένο για μένα, αλλά δεν άντεξα, από κάποιο σημείο και μετά βαρέθηκα.
"Το Σμήνος" του Schatzing Frank. Ενώ σαν υπόθεση μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον πρέπει να διάβασα το πολύ 100 σελίδες. Και να σκεφτεί κανείς πως το είδος του μετ αποκαλυπτικού θρίλερ μου αρέσει πολύ. Επίσης άφησα αδιάβαστο 'Το άρωμα του ονείρου" του Τόμ Ρόμπινς. Για το συγκεκριμένο εντωμεταξύ είχα διαβάσει πολύ καλές κριτικές αλλά προφανώς δεν μου ταιριάζει ο τρόπος γραφής του. Με κούρασε πολύ..
Συμφωνώ απόλυτα για τον Τομ Ρόμπινς. Δεν έχω διαβάσει το 'Αρωμα του ονείρου αλλά έχω διαβάσει άλλα βιβλία του, όπως Ο Τρυποκάρυδος και Ο Χορός των επτά πέπλων (δεν θυμάμαι ποια άλλα) και διαπίστωσα ότι δεν μου αρέσει αυτός ο τρόπος γραφής. Οπότε, για μένα ο Τομ Ρόμπινς είναι ένα μεγάλο 'Οχι. Είναι από τους συγγραφείς που είτε θα τον λατρέψεις είτε δεν θα σου αρέσει καθόλου.
@Λούνα και @Λένκοβιτς συντασσομαι μαζί σας οσον αφορά τον Τομ Ρομπινς. Δεν μου ταιριάζει καθολου αυτος ο συγγραφέας. Ειχα διαβάσει τους Αγριεμενους αναπηρους και αγκομαχωντας καταφερα να το τελειωσω. Οταν ξαναδοκιμασα να διαβασω κατι δικό του επιασα το Αρωμα του ονειρου και εν τελει το παρατησα. Ουτε μεχρι την μέση δεν εφτασα.
Μόλις τελείωσα το βιβλίο του Αργύρη Χιόνη "'Εχων σώας τας φρένας". ΄Είναι ένα βιβλίο 200 σελίδων που το μισό είναι διηγήματα και το μισό σχόλια, σημειώσεις και επίμετρο και αυτό με ενόχλησε, στο τέλος βαρέθηκα να τελειώσω το επίμετρο και το άφησα. Τα διηγήματα μου άρεσαν σε γενικές γραμμές, είναι αυτοαναφορικά με λίγη δόση μύθου. Ομολογώ ωστόσο ότι δεν είμαι ιδιαίτερα φαν των διηγημάτων, προτιμώ τα μυθιστορήματα και γι'αυτό το λόγο, ίσως δεν έπρεπε να το διαβάσω τελικά. Δεν είχα ξαναδιαβάσει κάτι δικό του γιατί γράφει περισσότερο ποίηση και δεν πολυδιαβάζω ποίηση, δεν είναι το φόρτε μου μάλλον. Αυτό που με έκανε να αγοράσω αυτό το βιβλίο ήταν οι αναφορές του για το παράλογο της ύπαρξης αλλά αν περιμένετε να διαβάσετε κάτι συγκεκριμένο περί αυτού μέσα στο βιβλίο, χάσατε. Θα πρέπει να το αλιεύσετε μέσα από τα διηγήματα. Good luck with that. Αυτή είναι η προσωπική, υποκειμενική μου άποψη. Από τις κριτικές που είδα, στους περισσότερους άρεσε πολύ.
Και εγώ δεν βλέπω να καταφέρνω να προχωρήσω πέρα από τη σελίδα 350.Tο Ταξίδι στην Ακρη της Νύχτας του Louis Ferdinand Celine. Δύο φορές εχω επιχειρήσει να το διαβάσω, και τις δύο το παρατήσα.Μετά απο τόσα χρόνια, ακόμη παραμένει στα ράφια με τα αδιαβαστα. Οπως το βλέπω εκεί θα παραμείνει στον αιώνα στον άπαντα.
Στη Νομική είχαμε ένα καθηγητή που δίδασκε Φιλοσοφία του Δικαίου. Ήταν μικρό βιβλίο, αν αφαιρούσες τα εξώφυλλα, τις αφιερώσεις, τον πίνακα περιεχομένων, τις κενές σελίδες, έμεναν καθαρά 7 σελίδες μόνο. Κανένας δεν μπορούσε να το μάθει. Για διευκόλυνση των φοιτητών κυκλοφορούσαν φροντιστηριακά που το έκαναν πιο κατανοητό αλλά σε πάνω από 50 σελίδες.
@Λήδα το "Ταξίδι στην άκρη της νύχτας" είναι δύσκολο βιβλίο.. έτσι τουλάχιστον το αντιλήφθηκα εγώ όταν το ξεκίνησα. Tις πρώτες 150 σελίδες τις διάβασα με το ζόρι και τελικά η υπομονή μου ανταμείφθηκε. Για κάποιο περίεργο λόγο το υπόλοιπο βιβλίο το διάβασα ολόκληρο σε ένα βράδυ.. Ήταν λες και ο Σελίν έκρυβε ένα κρυμμένο θησαυρό μετά τις πρώτες αυτές σελίδες.. Δε ξέρω πως αλλιώς να το περιγράψω χωρίς να κάνω spoiler.
Last edited:
Προσπαθώντας εδώ και καιρό να ταξινομήσω αυτούς που έχουν εκφράσει αντιδράσεις -θετικές, αρνητικές-ουδέτερες- και έχουν άποψη στο βιβλίο του Σελίν "Ταξίδι στην άκρη της νύχτας" (χωρίς να έχω εξετάσει αν το έχετε ήδη συζητήσει εσείς εδώ μέσα) τους χωρίζω στις εξής κατηγορίες:
α) Αυτοί που θεωρούν ότι είναι «αριστούργημα», «εκπληκτικό», «θαυμάσιο», «υπέροχο», κλπ, αλλά αποφεύγουν να το σχολιάσουν με περισσότερα λόγια, όσο και αν τους παρακαλέσω.
β) Αυτοί που όταν σε δημόσιο διάλογο είναι τόσο θαμπωμένοι με το βιβλίο που αν κάνω το λάθος και δημόσια θέσω σε δημοσκόπηση «Πως κρίνετε τον Σελίν, μόνο από το βιβλίο «Ταξίδι στην άκρη της νύχτας» και από τίποτα άλλο, είναι φασίστας, προδότης, αντισημίτης, επαναστάτης, χυδαίος, αριστερός αλλά κατά των αριστερών κουλτουριάρηδων, αντιπολεμικός γενικά, κλπ, εισπράττω ύβρεις «κάνε του μπαν», «δεν μπορούμε να ανεχόμαστε τέτοιες βλακείες» κλπ.
γ) Αυτοί που δεν κατάφεραν να διαβάσουν ούτε το μισό στο διάστημα ενός μήνα και το παράτησαν οριστικά, αλλά το θεωρούν «αριστούργημα», "μα ο συγγραφέας είναι καταξιωμένος", όπως η σύζυγός μου (κατά τη γνώμη μου επειδή θαμπώθηκε σε μια συζήτηση σε Λέσχη Ανάγνωσης από τις εντυπώσεις των άλλων).
δ) Αυτοί που το παράτησαν γιατί δεν άντεξαν, και δεν το σχολιάζουν.
ε) Ο φίλος μου ο Παύλος που επιμένει σώνει και καλά να το διαβάσω μέχρι το τέλος για να με κολλήσει στον τοίχο με επιχειρήματα ότι είναι ένα χάλια έργο που κακώς επέλεξα να διαβάσω.
στ) Εγώ που θα αδιαφορήσω για το αν έχει θαμπωθεί ο ένας ή ο άλλος ή έχουν πάθει αλαλία και δεν μπορούν να που με δυο λόγια τις εντυπώσεις ή να αφήσουν σχόλια για το βιβλίο και σχεδιάζω να διαιρέσω την ανάλυση του βιβλίου όπως την έχει κάνει ο Bernard Lalande στη σειρά Profil d’ une oeuvre «Voyage au bout de la nuit»,΄ώστε να αρχίσω τμηματικό σχολιασμό του βιβλίου στο μπλογκ μου, ανά κατηγορίες «Έλλειψη συνέχειας στο έργο», «κίνηση στο χρόνο, πως γράφει σαν να μην ξέρει ενώ προς το τέλος ξέρει πράγματα», «ο καλός και οι κακοί», «προβλήματα δομής», «γλώσσα δεξιού σε ρόλους υποστηρικτού των φτωχών».
Μήπως και έτσι άλαλοι βρουν τη φωνή τους.
α) Αυτοί που θεωρούν ότι είναι «αριστούργημα», «εκπληκτικό», «θαυμάσιο», «υπέροχο», κλπ, αλλά αποφεύγουν να το σχολιάσουν με περισσότερα λόγια, όσο και αν τους παρακαλέσω.
β) Αυτοί που όταν σε δημόσιο διάλογο είναι τόσο θαμπωμένοι με το βιβλίο που αν κάνω το λάθος και δημόσια θέσω σε δημοσκόπηση «Πως κρίνετε τον Σελίν, μόνο από το βιβλίο «Ταξίδι στην άκρη της νύχτας» και από τίποτα άλλο, είναι φασίστας, προδότης, αντισημίτης, επαναστάτης, χυδαίος, αριστερός αλλά κατά των αριστερών κουλτουριάρηδων, αντιπολεμικός γενικά, κλπ, εισπράττω ύβρεις «κάνε του μπαν», «δεν μπορούμε να ανεχόμαστε τέτοιες βλακείες» κλπ.
γ) Αυτοί που δεν κατάφεραν να διαβάσουν ούτε το μισό στο διάστημα ενός μήνα και το παράτησαν οριστικά, αλλά το θεωρούν «αριστούργημα», "μα ο συγγραφέας είναι καταξιωμένος", όπως η σύζυγός μου (κατά τη γνώμη μου επειδή θαμπώθηκε σε μια συζήτηση σε Λέσχη Ανάγνωσης από τις εντυπώσεις των άλλων).
δ) Αυτοί που το παράτησαν γιατί δεν άντεξαν, και δεν το σχολιάζουν.
ε) Ο φίλος μου ο Παύλος που επιμένει σώνει και καλά να το διαβάσω μέχρι το τέλος για να με κολλήσει στον τοίχο με επιχειρήματα ότι είναι ένα χάλια έργο που κακώς επέλεξα να διαβάσω.
στ) Εγώ που θα αδιαφορήσω για το αν έχει θαμπωθεί ο ένας ή ο άλλος ή έχουν πάθει αλαλία και δεν μπορούν να που με δυο λόγια τις εντυπώσεις ή να αφήσουν σχόλια για το βιβλίο και σχεδιάζω να διαιρέσω την ανάλυση του βιβλίου όπως την έχει κάνει ο Bernard Lalande στη σειρά Profil d’ une oeuvre «Voyage au bout de la nuit»,΄ώστε να αρχίσω τμηματικό σχολιασμό του βιβλίου στο μπλογκ μου, ανά κατηγορίες «Έλλειψη συνέχειας στο έργο», «κίνηση στο χρόνο, πως γράφει σαν να μην ξέρει ενώ προς το τέλος ξέρει πράγματα», «ο καλός και οι κακοί», «προβλήματα δομής», «γλώσσα δεξιού σε ρόλους υποστηρικτού των φτωχών».
Μήπως και έτσι άλαλοι βρουν τη φωνή τους.
Ένα άλλο βιβλίο που το έχω μισοτελειωμένο είναι 'Το δόγμα του σοκ' της Ναόμι Κλάιν. Το διαβάζω από το 2012 και δεν κατάφερα να το τελειώσω. Κάθε καμπόσο καιρό το προχωρώ λίγο και μετά το αφήνω. Είναι και ένα τούβλο 717 πυκνογραμμένων σελίδων. Η αλήθεια είναι ότι μαθαίνεις πολλά ιστορικά γεγονότα αλλά το βρίσκω αρκετά προπαγανδιστικό και ενώ έχει ωραία γραφή η Κλάιν πάντα κάπου με ενοχλεί και το αφήνω. Πάντως μετά από εννέα χρόνια έχω φτάσει στην 252 σελίδα αλλά για κάποιο λόγο δεν το έβαλα στη στοίβα με αυτά που δεν θα διαβαστούν ποτέ.
Το συγκεκριμένο βιβλίο @Λίλιθ είναι και η βίβλος απανταχού συνωμοσιολόγων - οπότε αυτό που λες κρύβει μεγάλη (αν όχι την απόλυτη) αλήθεια
Άρα να μην νιώθω άσχημα αν δεν το τελειώσω ποτέ.
Η τριλογία του γητευτή με μεγάλη μου απογοήτευση.
Είχα τελειώσει το παιχνίδι που έχει εμπνευστεί από το βιβλίο. Όταν το τελείωσα, ένας φίλος μου με ενημέρωσε για την ύπαρξη των βιβλίων τα οποία αγόρασα με μεγάλο ενθουσιασμό για να τα διαβάσω. Η μετάφραση είναι επιεικώς άθλια. Λυπάμαι πολύ που δεν κατάφερα να τα διαβάσω.
Είχα τελειώσει το παιχνίδι που έχει εμπνευστεί από το βιβλίο. Όταν το τελείωσα, ένας φίλος μου με ενημέρωσε για την ύπαρξη των βιβλίων τα οποία αγόρασα με μεγάλο ενθουσιασμό για να τα διαβάσω. Η μετάφραση είναι επιεικώς άθλια. Λυπάμαι πολύ που δεν κατάφερα να τα διαβάσω.
Έτσι:
...δε μπορεί να γινει γονιμος διάλογος. Λυπάμαι.
Την κανεις πρωτα τη ζημια ομως.Εν τω μεταξύ, τα βιβλία που ανέφερα είναι συνήθως αγαπημένα αριστουργήματα άλλων αναγνωστών. Κουράγιο παιδιά. Δεν γράφω άλλα μη μου πάθετε και τίποτα.
1. Για ποιον χτυπάει η καμπάνα, του Έρνεστ Χέμινγουεϊ. Έχω προσπαθήσει τρεις φορές -σε τρεις διαφορετικές φάσεις της ζωής μου -να το τελειώσω, αλλά πάντα παρόλο που το (ξανα)ξεκινάω από την αρχή, κολλάω στο ίδιο σημείο! Μού φαίνεται αρκετά κακή και δύστροπη η γραφή -δεν ξέρω αν φτάει ο Χέμινγουεϊ ή η μετάφραση της συγκεκριμένης έκδοσης. Μάλλον το δεύτερο. Ομολογώ πως μάλλον θα παραμείνει ένα στολίδι στη βιβλιοθήκη μου, καθώς δεν έχω καθόλου όρεξη να υποβληθώ πάλι σε αυτή τη διαδικασία. Από την πρώτη σελίδα, δε μου έδινε καμία ευχαρίστηση.
2. Η πανούκλα, του Καμύ. Την ξεκίνησα το καλοκαίρι -έμοιαζε και επίκαιρη με την κατάσταση που ζούμε. Παρόλο που στην αρχή μου κίνησε αρκετά το ενδιαφέρον, κάπου το έχασα -κυρίως με τα ονόματα και τους χαρακτήρες. Δεν καταλαβαίνα ποιος είναι ποιος και συνεπώς αυτό με μπέρδευε στην πλοκή. Έφτασα σχεδόν κάπου στα 2/3 και το έχω παρατήσει. Από ένα σημείο και μετά κιόλας, προσπαθούσα να το συνεχίσω περισσότερο από "αγγαρεία" και όχι από περιέργεια. Δεν ξέρω αν φταίει το συγκεκριμένο βιβλίο, ο Καμύ ο ίδιος ή η μετάφραση. Ελπίζω όχι ο Καμύ :Ρ Θα ήθελα πολύ, σε κάθε περίπτωση, να επιχειρήσω να διαβάσω τουλάχιστον τον Ξένο.
(Όσον αφορά την Κα Νταλόγουει, επειδή αναφέρθηκε αρκετά παραπάνω: Την τελειώσα πρόσφατα και η αλήθεια είναι μου έβγαλε την πίστη! Για να είμαι ειλικρινής, το διάβασα περισσότερο για να το τελειώσω, παρά γιατί κατάλαβα εις βάθος την πλοκή και το νόημά του.Η γραφή της Γουλφ νιώθω ότι θέλει να καταβροχθίσεις το βιβλίο σε μια μέρα για να μη χάσεις τη ροή. Επειδή κιόλας το διάβαζα συνήθως στο μετρό, συχνά το "εκοβα" σε κάποιο σημείο όπου, όταν το ξανά έπιανα, είχα ξεχάσει τι είχε συμβεί! Πολύ δύσκολο βιβλίο -μπερδεύομουν αρκετά με τις εσωτερικές παρεμβολές και κάπου μπέρδεψα τους χαρακτήρες μεταξύ τους. Στο μέλλον θα προσπαθήσω να το διαβάσω με μεγαλύτερη επιμέλεια)
2. Η πανούκλα, του Καμύ. Την ξεκίνησα το καλοκαίρι -έμοιαζε και επίκαιρη με την κατάσταση που ζούμε. Παρόλο που στην αρχή μου κίνησε αρκετά το ενδιαφέρον, κάπου το έχασα -κυρίως με τα ονόματα και τους χαρακτήρες. Δεν καταλαβαίνα ποιος είναι ποιος και συνεπώς αυτό με μπέρδευε στην πλοκή. Έφτασα σχεδόν κάπου στα 2/3 και το έχω παρατήσει. Από ένα σημείο και μετά κιόλας, προσπαθούσα να το συνεχίσω περισσότερο από "αγγαρεία" και όχι από περιέργεια. Δεν ξέρω αν φταίει το συγκεκριμένο βιβλίο, ο Καμύ ο ίδιος ή η μετάφραση. Ελπίζω όχι ο Καμύ :Ρ Θα ήθελα πολύ, σε κάθε περίπτωση, να επιχειρήσω να διαβάσω τουλάχιστον τον Ξένο.
(Όσον αφορά την Κα Νταλόγουει, επειδή αναφέρθηκε αρκετά παραπάνω: Την τελειώσα πρόσφατα και η αλήθεια είναι μου έβγαλε την πίστη! Για να είμαι ειλικρινής, το διάβασα περισσότερο για να το τελειώσω, παρά γιατί κατάλαβα εις βάθος την πλοκή και το νόημά του.Η γραφή της Γουλφ νιώθω ότι θέλει να καταβροχθίσεις το βιβλίο σε μια μέρα για να μη χάσεις τη ροή. Επειδή κιόλας το διάβαζα συνήθως στο μετρό, συχνά το "εκοβα" σε κάποιο σημείο όπου, όταν το ξανά έπιανα, είχα ξεχάσει τι είχε συμβεί! Πολύ δύσκολο βιβλίο -μπερδεύομουν αρκετά με τις εσωτερικές παρεμβολές και κάπου μπέρδεψα τους χαρακτήρες μεταξύ τους. Στο μέλλον θα προσπαθήσω να το διαβάσω με μεγαλύτερη επιμέλεια)
@Σωτηρία
Το Η Χαμένη Τιμή της Καταρίνα Μπλούμ το έχω διαβάσει και εγώ αλλά πριν από καιρό και σε πολύ παλιά έκδοση, έχω ξεχάσει το ύφος της γραφής και γενικά δεν θυμάμαι τι εντύπωση μου είχε κάνει.
@Σελεφά
Τα βιβλία του Μάρτιν που αναφέρεις τα έχω διαβάσει, και όντως είναι πολύ πυκνογραμμένα και ολόκληρα κεφάλαια είναι αχρείαστα και σε νιώθω αλλά δεν μπορούσα να μην τελειώσω το βιβλίο, περίμενα όλο και κάτι να συμβεί
Δεν τελείωσα όπως ανέφερα σε ένα άλλο νήμα το Άρθουρ και Τζόρτζ του Τζούλιαν Μπαρνς. Είχα ξεκινήσει, η αρχή σε κάποια σημεία βαρετή και σε κάποια πολύ ενδιαφέρουσα, εντάξει λέω, θα συνεχίσω, οι αρχές συνήθως είναι αργές, μετά κάπου στην μέση η πλοκή αποκτά πολύ ενδιαφέρον, εδώ είμαστε είπα, και αμέσως μετά ακολούθησε μια στασιμότητα και ένας χείμαρρος ανούσιων πληροφοριών, εντάξει λέω, θα πηδάω κάποια σημεία και θα σταματάω στα ενδιαφέροντα και τελικά από τα πολλά άλματα έγινα σαν τον Τέντογλου και έκλεισα το βιβλίο πριν το ολοκληρώσω. Απογοητεύτηκα πολύ για πολλούς λόγους. ΄Ηταν η πρώτη φορά που διάβαζα κάτι του Μπαρνς και είχα μεγάλες προσδοκίες-έχει εξαιρετική φήμη. Η πλοκή αφορά ένα πραγματικό γεγονός, εγκλήματα στην Αγγλία στις αρχές του 20ου αιώνα και πάντα μου αρέσαν τα ιστορικά μυθιστορήματα. Ένας από τους κεντρικούς χαρακτήρες είναι από τους πιο γνωστούς Βρετανούς συγγραφείς, ο Άρθουρ Κόναν Ντόυλ, ο δημιουργός του Σέρλοκ Χολμς. Είπα λοιπόν, καλός συγγραφέας, ιστορία αληθινού μυστηρίου, ο μπαμπάς του Σέρλοκ, αποκλείεται να μην μου αρέσει. Κι όμως... Μου φάνηκε σαν χαμένη ευκαιρία, πολλές πληροφορίες αχρείαστες, η αφήγηση πλατειάζει και το λογοτεχνικό ύφος αδιάφορο.
Το Η Χαμένη Τιμή της Καταρίνα Μπλούμ το έχω διαβάσει και εγώ αλλά πριν από καιρό και σε πολύ παλιά έκδοση, έχω ξεχάσει το ύφος της γραφής και γενικά δεν θυμάμαι τι εντύπωση μου είχε κάνει.
@Σελεφά
Τα βιβλία του Μάρτιν που αναφέρεις τα έχω διαβάσει, και όντως είναι πολύ πυκνογραμμένα και ολόκληρα κεφάλαια είναι αχρείαστα και σε νιώθω αλλά δεν μπορούσα να μην τελειώσω το βιβλίο, περίμενα όλο και κάτι να συμβεί
="δεν συνέβη, απλά στο τέλος του 5ου βιβλίου προοικονομούνται κάποιοι πολύ σημαντικοί πόλεμοι...."
Δεν τελείωσα όπως ανέφερα σε ένα άλλο νήμα το Άρθουρ και Τζόρτζ του Τζούλιαν Μπαρνς. Είχα ξεκινήσει, η αρχή σε κάποια σημεία βαρετή και σε κάποια πολύ ενδιαφέρουσα, εντάξει λέω, θα συνεχίσω, οι αρχές συνήθως είναι αργές, μετά κάπου στην μέση η πλοκή αποκτά πολύ ενδιαφέρον, εδώ είμαστε είπα, και αμέσως μετά ακολούθησε μια στασιμότητα και ένας χείμαρρος ανούσιων πληροφοριών, εντάξει λέω, θα πηδάω κάποια σημεία και θα σταματάω στα ενδιαφέροντα και τελικά από τα πολλά άλματα έγινα σαν τον Τέντογλου και έκλεισα το βιβλίο πριν το ολοκληρώσω. Απογοητεύτηκα πολύ για πολλούς λόγους. ΄Ηταν η πρώτη φορά που διάβαζα κάτι του Μπαρνς και είχα μεγάλες προσδοκίες-έχει εξαιρετική φήμη. Η πλοκή αφορά ένα πραγματικό γεγονός, εγκλήματα στην Αγγλία στις αρχές του 20ου αιώνα και πάντα μου αρέσαν τα ιστορικά μυθιστορήματα. Ένας από τους κεντρικούς χαρακτήρες είναι από τους πιο γνωστούς Βρετανούς συγγραφείς, ο Άρθουρ Κόναν Ντόυλ, ο δημιουργός του Σέρλοκ Χολμς. Είπα λοιπόν, καλός συγγραφέας, ιστορία αληθινού μυστηρίου, ο μπαμπάς του Σέρλοκ, αποκλείεται να μην μου αρέσει. Κι όμως... Μου φάνηκε σαν χαμένη ευκαιρία, πολλές πληροφορίες αχρείαστες, η αφήγηση πλατειάζει και το λογοτεχνικό ύφος αδιάφορο.