Στο χωριό μου, λίγο έξω από την Βασκερβίλλη, συχνά οι ασπρομάλληλες γέροντες στα πετρόχτιστα τεϊοποιεία θυμόσοφα κουνούσαν το κεφάλι τους και με αχνά, θά 'λεγε κανείς σχεδόν πονηρά, χαμόγελα πού 'φευγαν σαν χελιδόνια μέσα από τ' άγρια γένια τους, ψιθύριζαν, κοιτώντας με νόημα ο ένας τον άλλον, "πες μου τον εκδότη σου να σου πω ποιος είσαι"... Βέβαια, αυτή είναι μια φράση που ακόμα και τώρα, πάνε πια τόσα πολλά χρόνια, δεν είμαι σε θέση να κατανοήσω πλήρως, λαμβάνοντας μάλιστα υπόψη ότι η τέχνη του εκδότη στην πατρίδα μου ήταν και είναι τόσο σπάνια και δυσεύρετη — όσο σπάνια και δυσεύρετη είναι η τέχνη του βαφέα πορφύρας στα χωριά των Άλπεων — μολονότι τα τέκνα της γράφουν τόσο πολλά και τόσο πολύ... Ω, πόσα νέα πράγματα μπορεί να μαθαίνει κανείς κάθε μέρα, και πόσα ακόμα μπορεί να μάθει αν το επιθυμήσει...