Δανείστηκα από φίλη το
The lost cent του Serge Onnen, διότι μου αρέσει η δουλειά του. Το κακό είναι ότι την ρώτησα από που τον ξέρει αυτόν, και πήρα την απάντηση: Ήταν καθηγητής μου. Ακολούθησε σιωπή κατά τη διάρκεια της οποίας από μέσα μου ήμουν 50% "Aah" και 50% "Συγγνώμη, κυρία μου, γνωριζόμαστε;", και την έσπασε για να συμπληρώσει: κάναμε έκθεση μαζί. Και εκεί που ανοίγω το στόμα για να πω, εγώ γιατί το μαθαίνω τώρα; Παθαίνω
και θυμάμαι ότι ο λόγος που έχω χάσει αρκετά επεισόδια είναι επειδή συνηθίζω να εξαφανίζομαι (δεν σηκώνω τηλέφωνα, δεν απαντώ στα μηνύματα, δεν ανοίγω την πόρτα και άλλα όμορφα πράγματα, που κάνει κάθε ζαβός άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του), και δεν με έπαιρνε να ζητήσω τα ρέστα, θα έπεφτε κράξιμο, οπότε πήρα αγκαλίτσα το γκράφικ νόβελ, είπα με την έκφραση του τσιουάουα, "μπράβο, μπράβο" και προχωρήσαμε παρακάτω.
Υ.Γ Ναι, στο εξώφυλλο υπάρχει κολλημένο αληθινό cent.