Ποιο βιβλίο διαβάζεις τώρα;

[Τσίου]

Τελείωσα τον μαξιλαρένιο του Μάρτιν ΜακΝτόνα και δεν μπορώ να ξεκινήσω άλλο παράλληλα με το watchmen, μου πάτησε τον κάλο και με τσάκισε. @ Αντέρωτα & Κόρτο: αν το watchmen δεν τελειώσει με όλους τους ήρωες να τρέχουν και να στροβιλίζονται χαρούμενοι σε καταπράσινα λιβάδια κάπως έτσι:

Spoiler

Θα σας πνίξω.

 

[Πεταλούδα]

Μετά από μια μικρή (ή μεγάλη;.. - ο χρόνος είναι σχετικός) αναγνωστική αδράνεια, ξεκίνησα "Ο ξένος στο χώμα" του Φώκνερ.

 

[Αμάντα]

Εγώ διαβάζω Το παιχνίδι του Ρίπλεϊ, της Patricia Highsmith(?).
Εξαιρετικό, πολύ καλογραμμένο.

 

[Τζόνκαν]

Τζονκαν, η Έκθεση ιδεών κυκλοφορει;

Είναι από τις εκδόσεις του Οδυσσέα που έβγαζε σε μικρό μέγεθος ,δεν νομίζω ότι κυκλοφορεί ,πάντως αν και εξαντλημένο βρήκα εύκολα 2 αντίτυπα για φίλους πρόσφατα .
Περιμένω εντυπώσεις σου για τό, αγαπημένο μου, Η επιστολή του λόρδου Τσαντός προς..... είναι από τα κείμενα που έχουν μιλήσει σε βάθος για την σχέση των λέξεων με τη γλώσσα και τα αντικείμενα .

 

[Έλλη Μ]

Περιμένω εντυπώσεις σου για τό, αγαπημένο μου, Η επιστολή του λόρδου Τσαντός προς..... είναι από τα κείμενα που έχουν μιλήσει σε βάθος για την σχέση των λέξεων με τη γλώσσα και τα αντικείμενα .

Δε σου κρύβω οτι περισσότερο με μπέρδεψαν τα εισαγωγικά σημειώματα των Magris και Vila-Matas (διάβασα την έκδοση απο Αγρα), υπο την έννοια ότι μου υπέβαλλαν εναν δρόμο ανάγνωσης πίσω από το κείμενο, ειδάλλως θα το διάβαζα ως τυπική μυθ-ιστορία. Μια επιστολή γραμμένη στα 1902, σπό έναν επινοημένο παραλήπτη η οποία απευθύνεται στον Φράνσις Μπέηκον, δηλαδη 300-350 χρόνια πίσω, και αντικείμενό της τα όρια και η ανεπάρκεια της γλώσσας να περικλεισει το νόημα του κόσμου και η κατάρρευση των λέξεων (ματαιότητα). Γιατί, άραγε, απευθύνεται σε αυτόν (αν υποθέσουμε, μάλιστα, οτι ο Τσάντος ταυτίζεται με τον Χόφμανσταλ);

Διέκρινα μια μικρη ομοιοτητα και με κάποιους άλλους εκπροσωπους του λεγόμενου fin de siecle, κατα κύριο λόγο με τους "παρακμιακούς", ιδίως μέσα απο τις λεπτομερείς περιγραφές του για ασήμαντα αντικείμενα (ή την αποδόμησή αυτών, αν προτιμάς) -π.χ. ένα ποτιστήρι- ή τη διασθητική συμμετοχή του (βούλιαγμα; ) σε ενσταντανέ απο την καθημερινότητά του, π.χ. "...πώς το βλέμμα μου γλιστράει με βουβή λαχτάρα πάνω στις σάπιες σανίδες κάτω από τις οποίες συνηθίζουν να αναζητούν σκουλήκια για το ψάρεμα, εισχωρεί μέσα από τα στενά, με σιδερένεις γρίλιες, παράθυρα, ως το ανήλιαγο δωματιάκι, στη γωνία του οποίου το χαμηλό ντιβάνι και τα χρωματιστά σεντόνια μοιάζουν πάντοτε να περιμένουν κάποιον που θέλει να πεθάνει ή κάποιον που θα γεννήσει".

Eν ολίγοις, μου άρεσε πολύ.

 

[Ηρα Αθηνα]

Jo Nesbo Blood on Snow

Ενα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει τους τελευταίους μήνες. Ενας πληρωμένος δολοφόνος στο Oslo που δουλεύει για τον μεγαλύτερο drug dealer εκεί αναλαμβάνει να σκοτώσει την άπιστη σύζυγο του αφεντικού του. Ισως η πιο δύσκολη αποστολή που έχει αναλάβει αφού το ρίσκο είναι μεγάλο. Διαταραγμένη προσωπικότητα που ακροβατεί μεταξύ αγάπης και θανάτου.

 

[Στιλλ ιλλ]

Κι άλλη νεσμπομάνιακ στην λέσχη μας )
Αυτό μου έχει ξεφύγει για την ώρα αλλα θα επανορθώσω. Αν σε ενοθουσίασε τόσο πολύ θα μπορούσες να κάνεις μια ολοκληρωμένη παρουσίαση σύμφωνα με τον κανόνα για πιο ομοιόμορφα αποτελέσματα και καλύτερα δομημένα. Αλλιώς μπορείς να γράψεις τις εντυπώσεις σου στο σχετικό νήμα '' Ποιό βιβλίο διαβάζεις τώρα''.

 

[Ηρα Αθηνα]

Είναι το δεύτερο βιβλίο του Nesbo που διάβασα και φυσικά θα συνεχίσω. Ηταν συντομο (ειναι μικρο βιβλιο) και εντελως διαφορετικο απο το POLICE που διαβασα πριν. Το POLICE ειχε μπερδεμενη πλοκη, πολλοι χαρακτηρες και φυσικά πολλές ανατροπές. Το Βlood on Snow θα μπορούσε να είναι ένα film noir. Mε εντυπωσίασε ο χαρακτήρας του ήρωα γιατί έχει πολλά αντιφατικά στοιχεία, στυγνός εγκληματίας απο τη μία αλλά απο την άλλη με ευαισθησιες και με μία πολυ soft καρδιά. Aποδιδει δικαιοσυνη ετσι οπως την αντιλαμβανεται ο ιδιος με το να σκοτωνει επι πληρωμη αλλα απο την αλλη πιστευει στην αγάπη. Περισσότερες εντυπώσεις στο σχετικό νήμα. Τώρα διαβάζω το All the missing girls, Megan Miranda. Θρίλερ επίσης! Είμαι στην αρχή όποτε οι εντυπώσεις μου στο τέλος της αναγνωσης

 

[Γουοντερμποϋ]

Μπορεί να έχεις δίκιο εν μέρει. Αυτή η πολυπλοκότητα , ο εγκυκλοπαιδισμός του σε κουράζει....σε κάποιο σημείο. Επειδή στο συγκεκριμένο βιβλίο ο όγκος του είναι μικρός σε σχέση με τα άλλα
(θεωρείται νουβέλλα-280 σελ.) αυτό περιορίζεται και δεν σε κουράζει τόσο. Παρόλα αυτά θεωρώ την γραφή του μοναδική ... μου θύμισε ένα κράμα Καλβίνο και Ντελίλο.

 

[Κόρτο Μαλτέζε]

>Εγώ ξεκίνησα χθες τα Φιλοσοφικά εγκλήματα του Φίλιπ Κερ

 

[Χρυσόστομος]

Κορτο νομιζω αυτο δεν ειναι στην σειρα με τον Mπερνι Γκουντερ ε; Παντως ο Κερ στα βιβλια του με τον Μπερνι ειναι απολαυστικός.

 

[Γουοντερμποϋ]

Εμενα μου αρεσει ο Τζειμς, ο Καφκα αλλα βρίσκω τον Πιντσον εντελώς βαρετο και ασυναρτητο.
Σε κανενα βιβλιο του δεν βρηκα νοημα. Ζει στον κοσμο του και δεν ξερω γιατι πρεπει να απασχολει ολους τους υπολοιπους.
Αν καποιος μπορει να εντυπωσιαστει απο ασυναρτησιες η να εντυπωσιαστει απο το μπερδεμα του παει καλώς.

Μπορεί να έχεις δίκιο εν μέρει. Αυτή η πολυπλοκότητα , ο εγκυκλοπαιδισμός του σε κουράζει....σε κάποιο σημείο. Επειδή στο συγκεκριμένο βιβλίο ο όγκος του είναι μικρός σε σχέση με τα άλλα
(θεωρείται νουβέλλα-280 σελ.) αυτό περιορίζεται και δεν σε κουράζει τόσο. Παρόλα αυτά θεωρώ την γραφή του μοναδική ... μου θύμισε ένα κράμα Καλβίνο και Ντελίλο.

 

[Κόρτο Μαλτέζε]

Όχι δεν είναι Μπέρνι. Από Μπέρνι έχω διαβάσει τη Φλόγα που τρεμοσβήνει και όντως ήταν πολύ καλό!

 

[Τζόνκαν]

Δε σου κρύβω οτι περισσότερο με μπέρδεψαν τα εισαγωγικά σημειώματα των Magris και Vila-Matas (διάβασα την έκδοση απο Αγρα), υπο την έννοια ότι μου υπέβαλλαν εναν δρόμο ανάγνωσης πίσω από το κείμενο, ειδάλλως θα το διάβαζα ως τυπική μυθ-ιστορία. Μια επιστολή γραμμένη στα 1902, σπό έναν επινοημένο παραλήπτη η οποία απευθύνεται στον Φράνσις Μπέηκον, δηλαδη 300-350 χρόνια πίσω, και αντικείμενό της τα όρια και η ανεπάρκεια της γλώσσας να περικλεισει το νόημα του κόσμου και η κατάρρευση των λέξεων (ματαιότητα). Γιατί, άραγε, απευθύνεται σε αυτόν (αν υποθέσουμε, μάλιστα, οτι ο Τσάντος ταυτίζεται με τον Χόφμανσταλ);

Αν έχω καταλάβει σωστά ,η ουσία της εμπειριοκρατίας - της οποίας ο Μπέηκον υπήρξε πρόδρομος- έγκειται στη θέση ότι κάθε ανθρώπινη γνώση προέρχεται από τον αντικειμενικό κόσμο, από τις εντυπώσεις των αισθήσεων και από τις διεργασίες του νου, που δημιουργεί από αυτές την αφηρημένη έννοια και την γενίκευση. Να συμπληρώσω ότι ο Μπέηκον ήταν ο πρώτος που τόνισε την παρατήρηση ως βάση κάθε γνώσης και τη σπουδαιότητα της επαγωγής (induction) απέναντι στην απαγωγή / παραγωγή (deduction).
Ο Μπέηκον πίστευε στην ανεπάρκεια των υπάρχουσων γλωσσών ,τις θεωρούσε ''αγοραία είδωλα'', και πίστευε ότι θα μπορούσε να υπάρξει μια γλώσσα που θα βασιζόταν στον παραλληλισμό των λέξεων με τα αντικείμενα - δεν γνωρίζω πως θα κατάφερνε έναν παραλληλισμό μεταξύ λέξεων και αφηρημένων εννοιών- και έτσι θα κατάφερνε να συγκροτήσει μια ιδανική γλώσσα για την μεταβίβαση της γνώσης. Νομίζω ότι σε αυτή την εμπειριοκρατική αντίληψη για τη γλώσσα αντιτίθεται ο Χόφμενσταλ μέσω της Επιστολής του Λόρδου Τσάντος .
Βέβαια δεν είμαι γλωσσολόγος για να έχω εμπεριστατωμένη γνώμη

 

[Ηρα Αθηνα]

τον Nesbo τον ανακάλυψα τυχαία σε ένα βιβλιοπωλείο. Δεν ειχα ιδέα για τα βιβλία του αλλά μετα το POLICΕ κατάλαβα γιατί ειναι το αστέρι της αστυνομικής λογοτεχνίας. Αν είχα γνώσεις ψυχολογίας θα μπορουσα να ειχα καταλάβει πολύ καλυτερα τον ήρωα του Bloond on Snow. Παρολ αυτά με μάγεψε!!!

 

[Στιλλ ιλλ]

Όποιο βιβλίο του και να πιάσεις θα τον αγαπήσεις ακόμα περισσότερο. Εγώ διάβαζα πριν 3-4 χρόνια κάποιο άλλο σκανδιναβικό αστυνομικό και μου άρεσε αρκετά. Οπότε πήγε η μητέρα στο βιβλιοπωλείο και ρώτησε την υπάλληλο αν υπήρχε κάτι αντίστοιχο και της πρότεινε την Λεοπάρδαλη του Νέσμπο. Απο τότε έγινα φανατική έχω διαβάσει σχεδόν όλα τα βιβλία με τον Χόλε ως πρωταγωνιστή. Και ο Γιός θα σου αρέσει πιστεύω. Εντάξει, χάρη στην λεοπάρδαλη λάτρεψα την αστυνομική λογοτεχνία. Το παραδέχομαι.

 

[Ηρα Αθηνα]

το snowman θελω να πάρω, αλλα ουτως ή άλλως οποιο και να διαβασω θα ειναι εξαιρετικό!!

 

[Αμάντα]

Ηρα Αθηνα, ο Χιονάνθρωπος είναι υπέροχος, όμως κατ'εμέ το καλύτερο του Nesbo είναι το Αστέρι του Διαβόλου. Ήταν το πρώτο του που διάβασα και με είχε απορροφήσει πλήρως
Το μόνο της σειράς που απομένει να διαβάσω είναι η Νέμεσις.

 

[Έλλη Μ]

Αν έχω καταλάβει σωστά ,η ουσία της εμπειριοκρατίας - της οποίας ο Μπέηκον υπήρξε πρόδρομος- έγκειται στη θέση ότι κάθε ανθρώπινη γνώση προέρχεται από τον αντικειμενικό κόσμο, από τις εντυπώσεις των αισθήσεων και από τις διεργασίες του νου, που δημιουργεί από αυτές την αφηρημένη έννοια και την γενίκευση. Να συμπληρώσω ότι ο Μπέηκον ήταν ο πρώτος που τόνισε την παρατήρηση ως βάση κάθε γνώσης και τη σπουδαιότητα της επαγωγής (induction) απέναντι στην απαγωγή / παραγωγή (deduction).
Ο Μπέηκον πίστευε στην ανεπάρκεια των υπάρχουσων γλωσσών ,τις θεωρούσε ''αγοραία είδωλα'', και πίστευε ότι θα μπορούσε να υπάρξει μια γλώσσα που θα βασιζόταν στον παραλληλισμό των λέξεων με τα αντικείμενα - δεν γνωρίζω πως θα κατάφερνε έναν παραλληλισμό μεταξύ λέξεων και αφηρημένων εννοιών- και έτσι θα κατάφερνε να συγκροτήσει μια ιδανική γλώσσα για την μεταβίβαση της γνώσης. Νομίζω ότι σε αυτή την εμπειριοκρατική αντίληψη για τη γλώσσα αντιτίθεται ο Χόφμενσταλ μέσω της Επιστολής του Λόρδου Τσάντος .
Βέβαια δεν είμαι γλωσσολόγος για να έχω εμπεριστατωμένη γνώμη

Τώρα που το λές, ναι, κάπως έτσι είναι τα πράγματα. Ηθελα να το εξηγήσω και στην Τσίου, επαγωγικά.
( )

 

[Ιπποπόταμος]

Τελείωσα το "Ασκήσεις ύφους" και ξαναπιάνω (το είχα αφήσει γύρω στη σελ. 50) το "Το μαύρο βιβλίο" του Ορχάν Παμούκ. Είναι το δεύτερο του Παμούκ που προσπαθώ να διαβάσω αλλά φοβάμαι πως και αυτό θα το παρατήσω αφού κάνω ακόμα μια "προσπάθεια".