Ποιο βιβλίο διαβάζεις τώρα;

[Βασίλισσα]

υπερβαίνει δηλ την ταινία; αξίζει να το πάρει;

 

[Τσίου]

^ Ναι, ναι! Αφού είναι η αγαπημένη της ταινία, πες της να το αγοράσει!

Διάβασα το Cruddy, της Λίντα Μπάρυ. Η αφήγηση, χωρίς ίχνος αλί αλί και τρισαλί, κάνει την ιστορία ρεαλιστική και υποφερτή μέσα στην υπερβολή και την ωμότητά της. Το γκροτέσκο άγγιξε επίπεδο Geek love, και δεν ξέρω αν η εκδικητική μακάβρια φάρσα στο δεύτερο μισό ωθούσε ένα συγκεκριμένο φανταστικό χαρακτήρα (Αμελί) να κάνει cartwheels από την χαρά του, αλλά αν ο Ταραντίνο διάβαζε τις σκηνές βίας, δάκρυα συγκίνησης θα γέμιζαν τα μάτια του. Εξαιρετικό, ίσως γιατί χτύπησε χορδή, στα θετικά υπολογίζω και τα σκίτσα που παρεμβάλλονται.
Για να μη χαλάσω την ωραία ατμόσφαιρα , συνεχίζω με το θεατρικό 'night, Mother, της Μάρσα Νόρμαν.

 

[Χρυσόστομος]

Ξεκινησα το "Ανατολικα της Δυσης" του Πενκοφ και μεχρι στιγμης μου αρεσει πάρα πολύ! Θα επανελθω με τις τελικες εντυπώσεις.

 

[Μπιατριξ Κιντο]

Εγω μολις τελειωσα το "Ελπιδες Στον Ανεμο" της Elaine Barbieri, δραματικο-αισθηματικο, ηταν ωραιο και πολυ ενδιαφερον... τωρα ξεκινησα να διαβαζω το "Ολα Ειναι Δυνατα" του Στιβεν Κινγκ γιατι με ελκυει ο τρομος στη λογοτεχνια και ισως ειναι το μοναδικο βιβλιο του απο τα πολυ δημοφιλη του που δεν ειχα διαβασει.
Προς το παρον μου φαινεται ενδιαφερον, μολις το τελειωσω θα πω εντυπωσεις.

 

[Τσίου]

Γροθιά στο στομάχι το 'night, Mother, της Μάρσα Νόρμαν, μπήκε στα αγαπημένα μου (Δομάζ, αν βλέπεις πες μου αν έχεις δει την παράσταση). Συνέχισα με το The Seducer, του Jan Kjaerstad (δεν ξέρω πως προφέρεται), το παράτησα την ίδια μέρα, και έπιασα το I Heard You Paint Houses, του Τσαρλς Μπραντ.

 

[Δομάζ]

Λυπάμαι, Τσίου. Όχι μόνο δεν το έχω δει, δεν το έχω καν υπόψη μου ως παράσταση.

 

[Μπιατριξ Κιντο]

Μεσα σε δυο μερονυχτα διαβασα το "Κοκκινο Κοραλλι" της Ρενας Ρωσση Ζαιρη. Πριν λιγο το τελειωσα. Μου αρεσε παρα πολυ και η πλοκη και οι χαρακτηρες μου φανηκαν ενδιαφεροντες και πολυδιαστατοι, αλλα επισης εκτιμησα το γεγονος οτι δεν ειχε πολλη αφηγηση για να κουρασει.. προπερσι ειχα διαβασει και τα "Διδυμα Φεγγαρια" της ιδιας συγγραφεως και μου αρεσε εξισου. Μαλλον θα βαλω στο προγραμμα να διαβασω και αλλα βιβλια της.

 

[Χρυσόστομος]

Τελειωσα το "Ανατολικα της Δυσης" και μου αρεσε παρα παρα πολυ. Εξαιρετικη συλλογη διηγηματων με πολυ δυνατες και ολοζωντανες εικόνες. Ομορφη γραφη, αυθεντικη, γεματη συναισθημα. Οι ιστοριες εκτυλισσονται στην φτωχικη κομμουνιστική και μετακομμουνιστικη Βουλγαρια και ο συγγραφεας καταφερνει μεσα απο αυτες τις ιστοριες να μας δωσει την τοιχογραφια του λαού του. Και τα οκτω διηγηματα ηταν υπεροχα, ξεχωρισα το ομωνυμο και το τελευταιο τα οποία ηταν πραγματικά διαμαντάκια!
Και για ακομα μια φορα Ελλη υποκλινομαι.. Οι προτασεις σου παντα ειναι εξαιρετικες.

Τωρα θα συνεχισω με Αγκαθα Κριστι και το "Ποιος σκοτωσε τον Ακρουντ" που απο οσο ξερω θεωρειται απο τα καλυτερα της.

 

[Καστάλια]

Χρυσόστομε, θα διαβάσεις και το μυθιστόρημά του, Το Βουνό των πελαργών; Αν σου άρεσαν οι ιστορίες, αυτό παίζει να σε ενθουσιάσει ακόμα περισσότερο. Μεταφέρει τη νοσταλγία όλης της γενιάς του που ενηλικιώθηκε την εποχή της μεταπολίτευσης, με όλα τα παράξενα συναισθήματα που ξύπνησε αυτή η απότομη αλλαγή καθεστώτος. Και η γλώσσα του, το ίδιο πλούσια και περιγραφική. Διαβάζεται σαν ένα σύγχρονο παραμύθι.

 

[Χρυσόστομος]

Κασταλια με το που το τελειωσα το βιβλίο κοιταξα να δω τι αλλο εχει γραψει και ειδα το βιβλίο που λες. Ειδα οτι οι κριτικες δεν ειναι τοσο καλες οσο το Ανατολικα αλλα δεν πτοηθηκα σιγουρα θα το διαβασω καποια στιγμή.

 

[Χανκ Μουντυ]

Τελειωσα το αρκετα καλο αστυνομικο θριλερ Το πυρ το Εξωτερον, των Νταγκλας Πρεστον και Λινκολν Τσαιλντ και θα συνεχισω με Φιλιπ Ντικ και το βιβλιο του Ο Ανθρωπος στο Ψηλο Καστρο. Το οποιο θα ειναι κατα πασα πιθανοτητα και το τελευταιο βιβλιο που θα διαβασω μεσα στο 2018.

 

[Καστάλια]

Κασταλια με το που το τελειωσα το βιβλίο κοιταξα να δω τι αλλο εχει γραψει και ειδα το βιβλίο που λες. Ειδα οτι οι κριτικες δεν ειναι τοσο καλες οσο το Ανατολικα αλλα δεν πτοηθηκα σιγουρα θα το διαβασω καποια στιγμή.

O Πενκοφ έχει γίνει λίγο το poster boy για τους Βούλγαρους συγγραφείς που έφυγαν από τη χώρα με τη μεταπολίτευση και τα κατάφεραν στο εξωτερικό, εκμεταλλευόμενοι το "φολκλόρ" των παιδιών που μεγάλωσαν την εποχή του κομμουνισμού. Πολλοί τού καταλογίζουν ότι παίζει το εύκολο παιχνίδι του εντυπωσιασμού με σκόρπιες πληροφορίες για εκείνη την εποχή που γοητεύουν τους αδαείς ξένους, ενώ για τους ντόπιους αυτά είναι γλυκανάλατες σαχλαμάρες. Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση, νομίζω. Έχει κάμποσα κλισέ και χτυπάει συχνά τη συναισθηματική νότα για την πρόκληση εύκολης συγκίνησης, αλλά σε γενικές γραμμές θεωρώ ότι το στιλ γραφής του και οι ιστορίες που υφαίνει από το υλικό που έχει αξίζουν λίγη επιείκεια. Πιστεύω ότι αν σου άρεσαν τα διηγήματα, το πιθανότερο είναι να σου αρέσει και το μυθιστόρημα - εγώ τουλάχιστον δεν απογοητεύτηκα, παρότι δεν το διάβασα καν στη μητρική του γλώσσα (όπου ο ίδιος απρόθυμα το μετέφρασε, τι κουλό και τούτο πάλι...)

Τον Γκοσποντινοφ τον έχεις διαβάσει;

 

[Χρυσόστομος]

Ενδιαφερον οι πληροφοριες που μας δινεις Καστάλια και μου κινεις ακομα περισσοτερο το ενδιαφερον να διαβασω και το αλλο του βιβλίο.
Γκοσποντινοφ οχι δεν εχω διαβασει. Τωρα που τον ανεφερες ειδα ενα βιβλιο του που κυκλοφορει. Πολυ ιδιαιτερο και απαιτητικο μου φανηκε, λιγο μακρια απο τα γουστα μου.

 

[Καστάλια]

Ο Γκοσποντίνοφ χαίρει μεγαλύτερης εκτίμησης από τους συμπατριώτες του συγκριτικά με τον Πένκοφ γιατί θεωρείται πιο "κουλτουριάρης" (ξέρω ότι η λέξη έχει άσχημες συνεκδοχές που δεν αντιστοιχούν σ' αυτό που εννοώ, απλά αυτή τη στιγμή αδυνατώ να βρω καλύτερο τρόπο να αποτυπώσω την αντίθεση ανάμεσα στον πρώτο που γράφει για να εκφραστεί και τον δεύτερο που όπως σου ανέφερα πιο πάνω κατηγορείται ότι γράφει για να εντυπωσιάζει). Υπό αυτή την έννοια ο Γκοσποντίνοφ είναι πιο γνήσιος Βούλγαρος συγγραφέας και παρά τη φήμη τού δύσκολου, στην πραγματικότητα έχει ένα πολύ καθηλωτικό ύφος (σεβόμενοι πάντα τα προσωπικά γούστα του καθενός, εννοείται). Μάλιστα, στο Περί φυσικής της μελαγχολίας χτίζει την ιστορία του πάνω στον μύθο του Μινωταύρου με έναν αρκετά απρόσμενο τρόπο που εγώ προσωπικά βρήκα ένα πρωτότυπο και αρκετά πετυχημένο όχημα να εκφράσει τους προβληματισμούς του για τις ανθρώπινες σχέσεις και τα αδιέξοδα των συμπατριωτών του στη νέα, παράξενη εποχή.

 

[Χρυσόστομος]

Η πρωτη επαφη παντως με Βουλγαρο συγγραφεα, τον Πενκοφ, (δεν θυμαμαι να εχω διαβασει αλλον) ηταν πολυ θετικη. Σιγουρα θα διαβασω και το αλλο του βιβλιο και ποιος ξερει, ισως πιασω καποια στιγμη και τον Γκοσποντινοφ. )

Και παρεπιπτοντως για να μην ξεχναμε και το νημα τελειωσα το "Ποιος σκοτωσε τον Ακρουντ" και η Αγκαθα με εκανε αλλη μια φορα να υποκλιθω στο τεραστιο ταλεντο της. Απιστευτο φιναλε, απροσδοκητο οσο δεν παει... Μεχρι στιγμης παντα θεωρουσα καλυτερο βιβλιο της το "Δεκα μικροι νεγροι", πλεον ο Ακρουντ το ξεπερασε.

 

[Μπου Ραντλι]

Αφού τελείωσα τα "Ποιήματα" του Ντύλαν Τόμας, μία ιδιαίτερη συλλογή 30 χαρακτηριστικών του έργων, συνεχίσω με το "Φαρενάιτ 451" του Ρέι Μπράντμπερι για να ολοκληρώσω τη "χρυσή" δυστοπική τριλογία...

 

[Φτωχόπαιδο]

Διαβάζω το: "Ο Γυρισμός" της Ρόζαμουντ Πίλτσερ, ογκώδες βιβλίο πάντως!

 

[Χρυσόστομος]

Διαβαζω το "Υποθεση Jacob" του Γουιλιαμ Λαντει και μεχρι στιγμης με εχει συνεπάρει.

 

[Φωτόδεντρο]

Διαβάζω το υπέροχο "Σάπιενς" του Χαράρι.

 

[Βάγγυ]

Διαβάζω το «Η σκιά στο σπίτι» του Κέλλη, που μου κάνανε δώρο τα Χριστούγεννα. Έχω διαβάσει πάνω από το μισό και όσο προχωραει όλο και πιο πολύ μου θυμίζει τη Λάμψη του Κινγκ.