Ποιο βιβλίο διαβάζεις τώρα;

[Αλεξιος]

Διαβαζω το "Προελευση των Πάντων" του DAVID BERCOVICI, ενα βιβλιο για την δημιουργια των παντων: απο το συμπαν και την μεγαλη εκρηξη,στους γαλαξιες και τους αστερες,τον ηλιο,το ηλικαο μας συστημα και την γη,το κλιμα της και τις πρωτες μορφες ζωης εως τον ανθρωπο. Ομορφο,περιληπτικο και περιεκτικο βιβλιο,προσπαθει με ευληπτο τροπο να τα περασει στον αναγνωστη αλλα η αληθεια ειναι οτι χρειαζεται μια προτερη εξοικειωση με τα θεματα. Ειναι διασταυρωση πολλων επιστημων,οπως φυσικη/γεωφυσικη,αστρονομια,/αστροφυσικη,γεωλογια/κλιματολογια,βιολογια.. Μονο να κερδισει εχει καποιος διαβαζοντας το,αποκτας μεγαλυτερο σεβασμο για το φαινομενο της ζωης...

Υ.Γ ηθελα λιγα σχηματα,εικονες,διαγραμματα για ευκολοτερη εξηγηση καποιων πραγματων. Οσες λεξεις και να γραψεις καποιες φορες...

 

[Χρυσόστομος]

Τον σάκο τον είχα κερδίσει όταν είχε εκδοθεί σε κάποιον διαγωνισμό. Δεν έχει τύχει να τον διαβάσω όμως ακόμα.

Παντως Κορτο μην αποθαρρυνεσαι απο το δικό μου σχόλιο (αν και δεν νομιζω να το κανεις), αν εν τελει το διαβασεις εσενα μπορει να σου αρέσει περισσότερο.

 

[Φιλιπ]

μόλις τέλειωσα το εξαιρετικό "Στο χείλος της αβύσσου" του Kestner και επιστρεφω στην αγαπημένη μου ρωσική λογοτεχνεία με τον "Σάσκα Ζιγκουλιόφ" του Αντρέγιεφ !

 

[Χρυσόστομος]

Φιλιπ αν δεν βαριέσαι πες μας δυο λογια για το "Στο χείλος της αβύσσου". Το εχω σταμπαρει και εγω αυτο το βιβλίο. Και αν δεν ζηταω πολλά καθοτι ξερω οτι εισαι Γιοσικός πες μου την γνωμη σου για τον Διακριτικο ήρωα αν το εχεις διαβάσει.

 

[Φιλιπ]

λοιπον,το "στο χείλος της αβύσσου" μιλάει για την γερμανια του 1930,που ειναι αγαπημενο μου θεμα στα βιβλία και φαινεται οτι εκεινη η περίοδος εβγαλε και εξαιρετικους γερμανους συγγραφεις όπως ο ρεμαρκ, ο αλφρεντ ντεμπλιν και ο φάλλαντα.ειδικά αν σου αρέσει ο φάλλαντα θα σου αρέσει και το "χειλος της αβύσσου".σιγουρα πραγματα.
ο "Διακριτικός ήρωας" δεν εχει σχεση με την "γιορτη του τραγου" ή την "πόλη και τα σκυλια" πχ,αλλα ειναι πολύ πιο απλα γραμμένο,κυλάει ευκολα και γρήγορα και δεν βαριέσαι.αν σου αρεσει ο Γιοσα θα σου αρέσει αλλα πιστευω οτι θα πρεπει να εχεις διαβασει αρκετα απο τα προηγουμενα βιβλία του λιοσα για να καταλαβεις καποιες ατακες ή ιστοριουλες που εχει μεσα στο βιβλίο,οπως τα "Ο λιτουμα στις Ανδεις",τα "Τετραδια του δον ριγοβερτο" κ.α.. επειδη συνδέει προσωπα κ καταστασεις καποιες φορες με ιστοριες απο παλαιοτερα βιβλια του,χωρις ομως να ειναι συνεχεια καποιου.δεν ειναι απαραιτητο δλδ για την κατανοηση του βιβλιου αλλα θα σου ξεφυγουν καποιοι συνειρμοί..

 

[Χρυσόστομος]

Ευχαριστώ πολύ για την απαντηση Φιλιπ. Το "χειλος της αβυσσου" ξερω οτι εκτυλισσεται τα χρονια της Δημοκρατιας της Βαιμαρης, εποχη που και εμενα με ενδιαφερει και με τραβαει πολυ. Ε, αφου μου εριξες και το όνομα Φαλαντα μέσα τελείωσε, έκλεισε. Θα το προμηθευτώ άμεσα. Οσο για τον Γιοσα θα τον τσιμπήσω και αυτόν αν και δεν εχω διαβασει αυτα που ανεφερες οτι σχετιζονται, (εχω διαβασει την γιορτη, την πολη και τον Μαυτα) αλλα δεν πειράζει ας χάσω και κατι.

 

[ΙωναΣΣΣ]

Τελείωσα Μωπασάν και τώρα διαβάζω Η ζωή κι ο θάνατος του Ιβάν Ιλιτς. Το ανοίγω πάλι μετά από καιρό, ότι καλύτερο γράφτηκε ποτέ για τον θάνατο (αν έχετε την όρεξη βέβαια να διαβάσετε κάτι τέτοιο γιατί το θέμα μπορεί να σας πέσει βαρίδι...). Συστήνεται σε όσους υπέφεραν κάποτε από σκέψεις που αφορούν την ύπαρξη και μόνο. Αν δεν είστε σε φάση καλύτερα να πάρετε κάτι άλλο, το τονίζω...

 

[Ιαβερης]

Όντως, ΙωναΣΣΣ, ο θάνατος του Ιβάν Ίλιτς είναι ότι καλύτερο έχει γραφτεί πάνω στο θέμα του θανάτου. Μαζί με την Άννα Καρένινα είναι από τα αγαπημένα μου του Τολστόι.
Τον περασμένο μήνα κατάφερα να διαβάσω μόνο 3 βιβλία. Οι Φτωχοί του Ντοστογιέφσκι το οποίο μου φάνηκε απλά καλό, φαίνεται ότι είναι από τα πρώιμα έργα του συγγραφέα, διαβάζεται ευχάριστα πάντως. Μετά ακολούθησε το Εκκρεμές του Φουκώ το οποίο μου άρεσε λιγότερο από την πρώτη φορά που το διάβασα, αρκετά κουραστικό. Τέλος διάβασα το Εκεί που ζουν οι τίγρεις του Ζαν Μαρί Τάδε το οποίο είναι το πρώτο βιβλίο για το 2019 που με κράτησε από τη πρώτη μέχρι τη τελευταία σελίδα. Κοινωνικό, φιλοσοφικό, περιπετειώδες γενικά πολυεπίπεδο μυθιστόρημα το οποίο πιστεύω θα ευχαριστήσει και τον πιο απαιτητικό αναγνώστη, σας το προτείνω ανεπιφύλακτα.

Τώρα συνεχίζω με τα Διηγήματα του Ρεϊμόντ Κάρβερ, ένα από τα πολλά μισοτελειωμένα της περσινής χρονιάς.

 

[ΙωναΣΣΣ]

Ιαβέρη συμφωνούμε απόλυτα και χαίρομαι! Μου αρέσει που έχεις κριτική ματιά αποστασιοποιημένη. Το εκτιμώ αυτό σ' αυτούς που διαβάζουν, δείχνει άποψη. Αν εχεις κάποια πρόταση από κάτι καινούργιο θα χαρώ να μου την αναφέρεις! Καλησπέρα σε όλους!

 

[Αλεξιος]

Νωριτερα στην αρχη της χρονιας ειχα διαβασει το "Μοναχο" του Ρομπερτ Χαρις, το οποιο ειναι υπεροχο μυθιστορημα εποχης Β' ΠΠ. Χωρις πολλες υπερβολες,δραματα και κλισε, σε μεταφερει σε εκεινη την εποχη με ωραιους χαρακτηρες και ενδιαφερουσα πλοκη.

 

[Χρυσόστομος]

Διαβασα το εξαιρετικο "Δωματια γεματα καπνό" της Κρις Νελσκοτ. Το βιβλιο αποτελει συνεχεια του "Ενας επικινδυνος δρομος" αν και μπορει να διαβαστει και αυτονομα. Ενω το πρωτο βιβλιο εκτυλισσεται γυρω απο την δολοφονια του Μαρτιν Λουθερ Κινγκ, τωρα η δραση μεταφερεται λιγους μηνες αργότερα στις ταραχες που ξεσπασαν στο Σικαγο το 1968 κατα την διαρκεια του συνεδρίου των Δημοκρατικών. Επληκτικη περιγραφη της εποχης και της εκρηκτικης ατμοσφαιρας που επικρατουσε σε βαζει για τα καλα μεσα στο κλιμα των ημερων. Συναρπαστικο βιβλίο, σκληρο σε καποιες στιγμες, περισσοτερο κοινωνικο-πολιτικο αυτην την φορά παρα αστυνομικο, αν και το αστυνομικο κομματι επισης δεν υστερει καθολου. Εξαιρετικη συγγραφεας η Νελσκοτ, βλεπω οτι εχει γραψει και αλλα βιβλία με τον ιδιο ήρωα, κριμα που δεν εχουν μεταφραστει στην Ελλαδα παρα μόνο αυτα τα δύο.

 

[Γρίλος]

Αφού διάβασα το πρώτο βιβλίο από το "Διάβασε ένα αγαπημένο μου 2018", άρχισα το "Η γιορτή του Ταύρου". Τα τρία πρώτα κεφάλαιο μου δίνουν την εντύπωση ότι θα μου αρέσει αρκετά σαν βιβλίο.

 

[Βάγγυ]

Συντοπίτισα ευχαριστώ !! Επίσης τώρα είδα στο αβατάριό σου ποιο βιβλίο διαβάζεις . Να μας ενημερώσεις μόλις το τελειώσεις άν σου αρεσε .

Σμίλα, άργησα αλλά τελείωσα με την εκδίκηση. Η αλήθεια είναι ότι το περίμενα πιο δυνατό, να τρομάξω λιγάκι κάτι το οποίο δε συνέβη ιδιαίτερα. Δεν είναι ότι δεν ήταν καλό, απλά ηταν... λίγο. Σίγουρα το χρόνο του κάποιος δεν τι χάνει διαβάζοντάς το, αλλά δε νομίζω ότι θα μου μείνει για καιρό. Εσύ τι έχεις διαβάσει;

 

[Κόμισσα]

Καλησπέρα σε όλους σας! Τελείωσα την θεραπεία των αναμνήσεων του Χρήστου Αστερίου πριν λίγες μέρες. Αρκετά καλό, καταπιάνεται με θέματα κοινότοπα αλλά πάντα επίκαιρα. Σήμερα ξεκίνησα "Το τραγούδι του Χιλμπίλη" του Τζέιμς Ντέιβιντ Βανς.

 

[Βάγγυ]

Ξεκίνησα να διαβάζω το Shadows of self του Brandon Sanderson, το δεύτερο βιβλίο της δεύτερης εποχής των ομιχλογέννητων. Αν δεν έχει γίνει ακόμη σαφές ότι έχω ερωτευτεί τη γραφή και τους κόσμους αυτού του συγγραφέα, παρακαλώ να γίνει.

 

[Ιαβερης]

Βάγγυ, στα αγγλικά το διαβάζεις; Και γενικά τι λέει η δεύτερη τριλογία των ομιχλογέννητων; Καλύτερη από τη πρώτη;

 

[Βάγγυ]

Ιαβέρη, ναι, στα αγγλικά, δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά. Κοίτα, την πρώτη τριλογία για μένα δεν την ξεπερνάει καμία σειρά, έχω ιδιαίτερη αγάπη μαζί της και με πολλούς χαρακτήρες της. Αλλά και η δεύτερη τριλογία είναι εξίσου καλή, είναι εντελώς διαφορετική όμως από την πρώτη. Τόσο διαφορετική που αν δε λεγόταν Mistborn novel δε θα καταλάβαινες καν ότι έχουν κάποια σχέση. Δε θυμάμαι αν έχεις διαβάσει και τα τρία βιβλία οπότε δε θα πω τίποτα που να είναι σποιλερ, απλά γίνονται αναφορές σε άτομα αλλά μέχρι εκεί. Σκέψου ότι είναι 300 χρόνια μετά το τέλος της πρώτης τριλογίας. Έχει επίσης κι ένα διαφορετικό σύστημα μαγείας - καινούριο- το οποίο βρίσκω τρομερα ενδιαφέρον. Να τα προτιμήσεις σίγουρα στο άμεσο μέλλον.

 

[Δημήτρης Μ]

Raymond Carver's Collected Stories. Είμαι ακόμα στις αρχές, αλλά με εντυπωσιάζει ο τρόπος που ο Κάρβερ διεισδύει στον κόσμο των χαρακτήρων του, αποκαλύπτοντας πτυχές τους στον αναγνώστη με πολύ έμμεσο τρόπο. Οι ιστορίες του είναι σαν να ζητούν να επεξεργαστείς αφού τις διαβάσεις.. και η ατμόσφαιρα τους θα έλεγα πως αποπνέει ένα περίεργο μυστήριο.

 

[Ιαβερης]

Με προϊδεάζεις πολύ θετικά για τη συνέχεια, Βάγγυ, θα δώ κάποια στιγμή ίσως ξαναβάλω στο πρόγραμμα τους Ομιχλογέννητους.
Δημήτρη, κι εγώ κατά σύμπτωση διαβάζω τα διηγήματα του Κάρβερ αυτή τη περίοδο, παράλληλα με κάποια άλλα βιβλία, απλώς διαβάζω δύο-τρια διηγήματα κάθε τρεις και λίγο. Με έχει μπερδέψει λίγο ο Κάρβερ, δεν ξέρω ακόμα εάν μου αρέσει η όχι. Έχουν μια ζωντάνια και αμεσότητα οι ιστορίες του όμως μερικές δεν τις καταλαβαίνω, δεν πιάνω το νόημα τους. Εσύ πώς τις βλέπεις;

 

[Δημήτρης Μ]

Μου αφήνουν ένα αίσθημα ανολοκλήρωτου, έχοντας όμως περάσει κάθε φορά το μήνυμά τους. Διακρίνω στον Κάρβερ ένα εξέχον ταλέντο όσον αφορά στη σκιαγράφηση των ψυχών των ηρώων του, και μου φαίνεται πως παίζει πολύ με τη λεπτομέρεια, η παραμικρή κουβέντα που θα ξεστομίσει ο κάθε χαρακτήρας, ή η περιγραφή ενός χώρου, μπορεί συχνά να αποτελεί το "κλειδί" για την κατανόηση της ιστορίας. Διαβάζοντας Κάρβερ, έχω την εντύπωση πως κοιτάζω πίνακες του Hopper ή φωτογραφίες του Robert Frank. Στιγμιότυπα της καθημερινότητας ανθρώπων, που σαν να ζητούν διαρκώς κάτι και να μην το βρίσκουν.