Το τελευταίο διάστημα διάβασα:
Αποσυσκευάζω τη βιβλιοθήκη μου, Walter Benjamin. Ένα μικρό βιβλιαράκι στο οποίο ο Benjamin καταγράφει τις σκέψεις του αναφορικά με τη βιβλιοθήκη του (σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή) τη μανία του βιβλιοσυλλέκτη και την αγαλλίαση που αισθάνεται, όταν αποκτά ένα νέο, πολυπόθητο, συλλεκτικό βιβλίο.
O καλεσμένος του Δράκουλα, Βαλπούργεια Νύχτα του Bram Stoker. Άλλο ένα βιβλιαράκι (όπως και το παραπάνω) των εκδόσεων Αγρα, από τη σειρά Ατακτος Λαγός. Ο ανώνυμος ήρωας του διηγήματος μοιάζει πάρα πολύ με τον Τζόναθαν Χάρκερ του Δράκουλα καθώς ταξιδεύει προς την Τρανσυλβανία για να συναντήσει τον πελάτη του. Ατμοσφαιρικό και επιβλητικό, υπονοώντας τον τρόμο με την περιγραφη του τόπου και τους θρύλους που τον συνοδεύουν καθώς επίσης και με την συμμετοχή της ίδιας της φυσης, ουσιαστικά μια μάχη ρασιοναλισμού και υπερφυσικού. Φαίνεται ότι αυτό το διήγημα προοριζόταν για την εισαγωγή ή το α κεφάλαιο του Δράκουλα.
Οι νύχτες του Σαν Φρανσίσκο, Caryl Ferey. H ιστορία δυο απεγνωσμενων και δυστυχισμένων ανθρώπων που συναντώνται στον Σαν Φρανσισκο. Νταξ. Μαύρο, ρε παιδί μου.
Ο μαιτρ της δευτέρας Παρουσίας, Leo Perutz. Μια πολύ ιδιαίτερη ιστορία μυστηρίου/αστυνομική/υπαρξιακής αγωνίας κλπ κλπ που πραγματικά είναι καθηλωτικό, γιατί ξεφεύγει από το τυπικό whodunit αστυνομικό μυθιστόρημα. Αδυναμο και βιαστικο βρήκα το κλείσιμο, αλλά μου άρεσε πολύ.
Η Ροσάουρα απόψε στις δέκα, του αργεντινού Μαρκο Ντενεβι. Από τα καλυτερα που διάβασα. Κι αυτό εχει στοιχεία αστυνομικής λογοτεχνίας, με επικεντρο τη διαλεύκανση του φόνου της Ροσάουρα, μέσω των αφηγήσεων 4-5 πρωταγωνιστών προς τον κύριο ανακριτή. Κάθε αφήγηση δημιουργεί πολλές ανατροπές και προσθέτει καποιο καινουριο στοιχειο στην ολοκλήρωση της ιστορίας. Αλλά κι αυτό δεν είναι τυπικό αστυνομικό, μιας και περισσότερο προσπαθούμε να καταλάβουμε πού τελειωνει η πραγματικότητα και που ξεκινα η ονειροφαντασία. Εξαιρετικό, μου άρεσε πολύ. Αστοχη τελείως η απόδοση των c,z ως θ.
Όντα και μη όντα και
Έχων σώας τας φρένας και άλλες τρελες ιστορίες , του Αργυρη Χιονη. Το δεύτερο, ειδικά, μου δανηκε διαμάντι, μιας και συνδιάζει τον ποιητικό του λόγο με μια σκωπτική, και παιχνιδιάρικη γραφη. Φοβερός ο Χιόνης. Φο βε ρός.
Τώρα διαβάζω το
Οι φωνές του ποταμού Παμάνο, Ζαουμε Καμπρέ, που μου αρεσει πολύ μεχρι στιγμής. Βιβλίο που εμπνέεται από τον Ισπανικό Εμφύλιο αυτή τη φορά, με ομοιότητες –ως προς το στυλ και το ύφος- με το Confiteor.
Αυτά.
)
Εγώ αυτό το πράγμα στο κεφάλι μου δεν το βάζω
