Ποιο βιβλίο διαβάζεις τώρα;
- Thread starter Φαροφύλακας
- Start date
Ποιο βιβλίο του Ντίκενς διάβασες, Έλλη;
Τον τελευταίο καιρό κατάφερα να διαβάσω τα εξής βιβλία :
Young Lions του αγαπημένου μου Irwin Shaw, ένα χορταστικό αντιπολεμικό μυθιστόρημα με υπέροχους χαρακτήρες που σου μένουν για πάντα. Μου θύμισε έντονα τον Ρεμαρκ.
Conversations with Martin Scorsese. Ένα βιβλίο στο οποίο ο Μάρτιν Σκορσέζε συνομιλεί με τον Schickel Richard και μίλα για τα πάντα. Το διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον καθώς ο Σκορσέζε είναι από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες και πάντα ήθελα να " μπω" στο μυαλό του. Έμαθα πολλές άγνωστες πτυχές της ζωής του αλλά των ταινιών που γύρισε, όμως αυτό που μου έμεινε έντονα είναι το πάθος και την αγάπη που έχει για τη δουλειά. Το μοναδικό μειονέκτημα του βιβλίου ήταν ο συνομιλητής του Σκορσέζε που πεταγοταν συνέχεια κι έκανε επίδειξη γνώσεων μπροστά στον σκηνοθέτη.
Lost Continent του Μπιλ Μπράϊσον. Ένα οδοιπορικό στην Αμερική γραμμένο με το γνωστό καυστικό χιούμορ του Bryson, το οποίο ενώ στην αρχή με ενθουσίασε, στη πορεία με έχασε κάπως γιατί μου φάνηκε ότι ο συγγραφέας επαναλμβανοταν από ένα σημείο και μετά. Μέτριο προς καλό το βαθμολογώ.
Τώρα διαβάζω τα Παιδιά από τη Βραζιλία του Αϊρα Λεβιν. Μέχρι στιγμής είναι καλό, θα γράψω αργότερα τις εντυπώσεις μου στο αντίστοιχο νήμα.
Επίσης επιχείρησα να διαβάσω το Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο του Προυστ. Στην εισαγωγή και μόνο κουράστηκα, θα το προσπαθήσω άλλη φορά!
Δεν το έχω διαβάσει όμως δεν αμφιβάλλω ότι θα είναι ωραίο. Ο Ντίκενς είναι εγγύηση.Την Ιστορια των δυο πόλεων, Ιαβέρη.
Ωπ !! Είπες την μαγική λέξη Ιαβέρη. Ρεμάρκ βλέπω οπότε θα τον ψάξω τον κύριο Shaw.
Προσυπογράφω τα λεγόμενα της Έλλης σχετικά με την Ιστορία των δύο πόλεων, είναι απο τα καλύτερα που έχω διαβάσει και πολύ αγαπημένο. Εγώ θα πρότεινα και τον Ζοφερό Οίκο αν και είναι το διπλάσιο, μην πω και παραπάνω, σε έκταση. Μιλάμε όμως για έπος ξεκάθαρα.
Προσυπογράφω τα λεγόμενα της Έλλης σχετικά με την Ιστορία των δύο πόλεων, είναι απο τα καλύτερα που έχω διαβάσει και πολύ αγαπημένο. Εγώ θα πρότεινα και τον Ζοφερό Οίκο αν και είναι το διπλάσιο, μην πω και παραπάνω, σε έκταση. Μιλάμε όμως για έπος ξεκάθαρα.
Αφού μου τέλειωσε η... "Θιβετιανή Ροδακινόπιτα" του Τομ Ρόμπινς, ξεκίνησα το: "Sapiens Μία Σύντομη Ιστορία του Ανθρώπου" του Yuval Noah Harari. Λίγο πριν την 70η σελίδα του βρίσκομαι, και ομολογώ ότι είναι εκπληκτικό. Νομίζω ότι από κάποια πρόταση της Λέσχης μας το ξεκίνησα 
Στιλλ, δυστυχώς το μόνο μυθιστόρημα του Σω που έχω δει και διαβάσει στην Ελλάδα είναι το Πλούσιος Φτωχός κι είναι εξαντλημένο παντού, μόνο σε καμία δημοτική βιβλιοθήκη ίσως να το βρεις, όπως το βρήκα εγώ πριν αρκετά χρόνια. Όσο για τη σύγκριση με τον Ρεμαρκ, ισχύει, πραγματικά μου τον θύμισε έντονα στο Young Lions.
Δεν με προβληματιζει ο ογκος οσο η τιμη. Ειναι αλμυρη.
Τον τελευταιο καιρό διαβασα:
Αραιο διχτυ, αστυνομικο του Χακαν Νεσερ, μετριο βαρετη πλοκή σχεδον αδιαφορο.
Τυφλα ψαρια του Δημητρη Σιμου, καλουτσικο ηταν το προηγουμενο του ομως μου αρεσε περισσοτερο
Το μωρο της Ροζμαρι, αν και δεν ειμαι φιλος του ειδους το συγκεκριμενο μου αρεσε πάρα πολύ, αγωνια, ενταση και με κινηματογραφική ροη
Greek Psycho του Νικου Βλαντη, δεν μου αρεσε το βρηκα χοντροκομμενο και υπερβολικο
Τσερνομπιλ της Αλεξιεβιτς, συγκλονιστικό βιβλίο, ανατριχιαστικο, ενα πραγματικο ιστορικο ντοκουμεντο.
Αραιο διχτυ, αστυνομικο του Χακαν Νεσερ, μετριο βαρετη πλοκή σχεδον αδιαφορο.
Τυφλα ψαρια του Δημητρη Σιμου, καλουτσικο ηταν το προηγουμενο του ομως μου αρεσε περισσοτερο
Το μωρο της Ροζμαρι, αν και δεν ειμαι φιλος του ειδους το συγκεκριμενο μου αρεσε πάρα πολύ, αγωνια, ενταση και με κινηματογραφική ροη
Greek Psycho του Νικου Βλαντη, δεν μου αρεσε το βρηκα χοντροκομμενο και υπερβολικο
Τσερνομπιλ της Αλεξιεβιτς, συγκλονιστικό βιβλίο, ανατριχιαστικο, ενα πραγματικο ιστορικο ντοκουμεντο.
Έχεις δίκιο προφανώς απλά επειδή εγώ το δανείστηκα όπως και τα περισσότερα βιβλία τα οποία διαβάζω γενικώς, δεν με αγγίζει σαν ζήτημα κι ας μαρέσουν τα αλμυράΔεν με προβληματιζει ο ογκος οσο η τιμη. Ειναι αλμυρη.
))
Και ενώ ήμουνα αποφασισμένη να συνεχίσω με το βιβλίο της Αλεξιεβιτς ''Το τέλος του κόκκινου ανθρώπου'', αντ' αυτού ξεκίνησα το ''Έλενα'' του De Assis. Κάπου διάβασα ότι ο De Assis έχει ισάξια θέση στο πάνθεον των κλασσικών συγγραφένω με Σαίξπηρ και Θερβάντες και εντυπωσιάστηκα! Πραγματικότητα, υπερβολή θα το διαπιστώσω σύντομα...
Διαβάζω το Κλειστό φέρετρο της Sophie Hannah, με τον Πουαρω αλλά την αμαρτία μου θα την πω, μέχρι στιγμής που έχω διαβάσει το 1/3 του βιβλίου, δε μου αρέσει. Βασικά υπάρχουν πολλά σημεία που με νευριαζουν κιόλας και δε μου θυμίζει Αγκαθα. Ελπίζω να έχει τουλάχιστον ωραία υπόθεση στη συνέχεια. Σκέφτηκα να το παρατήσω αλλά αν το αφήσω τώρα, δε θα το ξαναπιάσω οπότε λέω κρίμα είναι, άλλωστε μπορεί να αλλάξω γνώμη.
Διαβασα τον Κλεφτη των ποδηλατων του Μπαρτολινι. Τεραστια απογοητευση! Ενω η Ρωμη ειναι βουτηγμενη στην φτωχεια και τη πείνα, ο αφηγητης ειναι ενας εκνευριστικός τύπος που ολη την ωρα κλαψουριζει για το κλεμμενο του ποδηλατο. Την στιγμη μαλιστα που διαθετει και ενα δευτερο ποδηλατο αλλά και την οικονομική δυνατότητα, αφου την επομενη της κλοπής αγοράζει αλλο ένα! Η αφηγηση του είναι γεμάτη στερεοτυπα και κακοπροαίρετες κρίσεις για τους πάντες. Απορω πως απο αυτό το κακο βιβλίο προεκυψε η αριστουργηματική ταινία αν και τα μονα κοινά στοιχεία που έχουν ειναι ο τίτλος και η κλοπη του ποδηλάτου.
Πολυ σωστα Βαγγυ, εκει ταιριαζει απόλυτα. Τετοια αναντιστοιχία μεταξυ ταινίας και βιβλιου δεν έχω ξανασυναντησει.
Τετοια αναντιστοιχία μεταξυ ταινίας και βιβλιου δεν έχω ξανασυναντησει.Τόσο χάλια είναι το βιβλίο τελικά; Και το είχα στα προσεχώς για αγορά. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω δει την ταινία όμως από τις κριτικές που διαβάζω και την βγάζουν αριστούργημα φαντάστηκα ότι και το βιβλίο θα είναι ισάξιο αν όχι καλύτερο.
Επί του θέματος του νήματος τώρα. Τελείωσα Τα Παιδιά από τη Βραζιλία του Λεβιν, μου άρεσε όμως δε τρελάθηκα κιόλας. Ύστερα ακολούθησε το δωμάτιο του Τζιοβάνι το οποίο ξεκίνησε κάπως βαρετά αλλά το δεύτερο μισό του βιβλίου ήταν πολύ καλό.
Τώρα συνεχίζω με το πολυαγαπημενο εδώ στη Λέσχη Πεδρο Παραμο. Οι προσδοκίες είναι μεγάλες, για να δούμε!
Επί του θέματος του νήματος τώρα. Τελείωσα Τα Παιδιά από τη Βραζιλία του Λεβιν, μου άρεσε όμως δε τρελάθηκα κιόλας. Ύστερα ακολούθησε το δωμάτιο του Τζιοβάνι το οποίο ξεκίνησε κάπως βαρετά αλλά το δεύτερο μισό του βιβλίου ήταν πολύ καλό.
Τώρα συνεχίζω με το πολυαγαπημενο εδώ στη Λέσχη Πεδρο Παραμο. Οι προσδοκίες είναι μεγάλες, για να δούμε!
Κι εγω Ιαβερη που έχω δει την ταινια περίμενα κατι ισαξιο η τουλαχιστον κατι κοντινό αλλα δυστυχως έπεσα έξω. Τωρα αυτο βεβαια ειναι η δικη μου υποκειμενικη αποψη. Παντως αν θες να το διαβασεις μην πας να το αγορασεις η οποτε θελησεις να το διαβασεις στειλε μου με π.μ. την διευθυνση σου να στο στειλω με το ταχυδρομειο.