Ποιο βιβλίο διαβάζεις τώρα;

[Σκοτεινός Χειμώνας]

Τέλειωσα τον καπετάν-Μιχάλη του Καζαντζάκη.
Παρόλο που δεν είμαι ιδιαίτερα φίλος του συγγραφέα, το βιβλίο με εξαίρεση κάποια σημεία του ήταν εξόχως ενδιαφέρον.
Θα μπορούσα να γράψω πολλά για το έργο αλλά θα αρκεστώ να αναφέρω πως επαναλαμβάνεται το μοτίβο του Καζαντζάκη περί εσωτερικής ελευθερίας του ατόμου. Δηλαδή άρσης των ψυχολογικών του αδιεξόδων είτε με ομαλό είτε με τραχύ τρόπο.
Είναι λυπηρό που η πλειοψηφία των αναγνωστών θεωρούν πως πρόκειται για ύμνο στη εθνική ιδέα. Η κρητική εξέγερση στο βιβλίο χρησιμοποιείται απλά ως το υπόβαθρο όχι ως σκοπός. Άλλωστε καμία μα καμία από τις αποφάσεις των κεντρικών πρωταγωνιστών δεν ελήφθη με βάση ιδεολογικό πλαίσιο αλλά ως λύτρωση από τα προσωπικά τους αδιέξοδα.
Για να μην παρεξηγηθώ, ο συγγραφέας σαφώς και πίστευε στην εθνική ιδέα, όμως το έργο τούτο δεν είχε τόσο ως σκοπό την ύμνησή της όσο τη σκιαγράφησή μέσω αυτής κοινωνικών & ψυχολογικών προφίλ καθώς λαογραφικών στοιχείων της εποχής.
Νομίζω πως αυτό το βιβλίο είναι ο πιο ξεκάθαρος καθρέπτης της φιλοσοφίας του Καζαντζάκης. Η ζωή είναι αγώνας για εσωτερική απελευθέρωση.

 

[Σκοτεινός Χειμώνας]

Τώρα ξεκίνησα το "The Ruin of Kasch" του Roberto Calasso. Η ελληνική έκδοση έχει εξαντληθεί, οπότε κατέφυγα εις την αγγλική.

 

[Χρυσόστομος]

Διαβασα τον "Δερματοστικτη του Αουσβιτς". Το βιβλιο μας εξιστορει την ιστορια ενος εβραιου κρατουμενου για τρια χρόνια στο Αουσβιτς έτσι οπως την διηγηθηκε ο ίδιος στην συγγραφέα. Μας ιστορια που την βρηκα αρκετά αμφιλεγόμενη. Η ο τυπος στην καλύτερη περίπτωση της είπε πολλές μπαρούφες ή ο ρολος του ήταν αρκετά ύποπτος, δηλαδη να συνεργαστηκε με κάποιον τρόπο με τους ναζι. Να εξηγησω γιατι.
Καταρχην πρεπει να ήταν ο μοναδικος εβραίος που ειχε δικό του δωματιο ενω όλοι οι υπόλοιποι στοιβαζονταν στους θαλαμους. Επίσης πρεπει να ήταν και ο μοναδικος έβραιος που δεν πείνασε ούτε μία μέρα. Οχι μονο δεν πεινασε αλλα έβρισκε αφθονα τρόφιμα (σοκολατες, λουκανικα κ.λ.) και εδινε και σε αλλους κρατούμενους. Με καποιον περιεργο, ασαφή και καθολου πειστικο τρόπο που δεν πολυκαταλαβα εβρισκε πολλα χρυσαφικα, διαμαντια και αλλα τιμαλφη, τα οποια τα ανταλλασσε με τροφιμα και αλλα αγαθά. Εκανε καποιες επαφες με πολιτες που μπαιναν στο στρατοπεδο για κατι εργασιες και εκανε τις ανταλλαγες. Περιφεροταν σχεδον ανετα στο στρατοπεδο χωρις να τον ενοχλει κανεις. Μετα απο λιγο μαθευτηκε οτι εβρισκε διαφορα πραγματα και εφτασε στο σημειο ακομα και Γερμανος αξιωματικος να του ζητησει κατι να του φερει απο εξω!! Λες και δεν μπορουσε να παει μονος του να το παρει.
Δεν φτανουν όλα αυτα αλλα βρηκε και γυναικα στο Αουσβιτς. Γνωρισε μια εβραια κρατουμενη και κανανε σχεση (η μετεπειτα γυναικα του). Οι γυναικες ηταν φυλακισμενες σε αλλο στρατοπεδο σε αποσταση τεσσαρων χιλιομετρων απο το Αουσβιτς που ήταν αυτος, αλλα με χαρακτηριστικη ευκολία σχεδον όποτε ήθελε πηγαινε και την εβλεπε. Καλα που δεν μας είπε οτι του δινανε και καμια μηχανη οι ναζι για να μην πηγαινει με τα πόδια. Την επισκεπτοταν λοιπον και μπορουσαν και κανανε και έρωτα!! Αυτα ειναι ορισμενα απο τα απιθανα που μας αφηγηθηκε. Αν λειπανε απο το κειμενο λεξεις όπως Αουσβιτς, ναζι, κρεματοριο κ.λ. θα νομιζες οτι ο τυπος ειναι σε καμμια κατασκηνωση.
Και για να περασω και στο λογοτεχνικο κομματι η αφηγηση ηταν πολυ επιπεδη, πολυ φτωχη χωρις καμμια λογοτεχνική αξία.

Και επειδη διαβασα διαδοχικα 2-3 μετρια-κακά βιβλία θα συνεχισω με ένα σιγουρακι. Θα πάω σε κάτι κλασικό, Ντικενς και "Ιστορια δυο πολεων". Υπηρχε καιρο στην βιβλιοθηκη μου αλλα και η κριτικη της Ελλης προσφατα με εκανε να το πιασω άμεσα.

 

[Ιαβερης]

Χρυσόστομε, το συγκεκριμένο είναι το χειρότερο βιβλίο που έχω διαβάσει για το Ολοκαύτωμα, ό,τι πιο καλογραμμένο και ρηχό έχει γραφτεί πάνω σ'αυτο το θεμα. Σε αντίθεση με σένα δεν το προχώρησα πέρα από τις 50 σελίδες, κατάλαβα από νωρίς ότι πρόκειται για απλή αρπαγή. Ας βάλουμε στο μπολ λίγο Άουσβιτς που τραβάει πάντα το ενδιαφέρον , δύο ψυχές να αγαπιούνται εκεί, λίγο ανακάτεμα και έτοιμο το μπεστσελεράκι. Και το κακό είναι ότι ξεφυτρώνουν συνεχώς τέτοια βιβλία, τις προάλλες είδα σε ένα σουπερμάρκετ να πωλείται ένα βιβλίο με τον τίτλο " The librarian of Auschwits", φαντάζομαι θα είναι ίδια αν όχι χειρότερη πατάτα. Προσωπικά πιστεύω ότι τα καλύτερα έργα πάνω στο θέμα του Ολοκαυτώματος έχουν γραφτεί από ανθρώπους που το έχουν ζήσει από κοντά όπως ο Πρίμο Λέβι λ και ο Ελι Βιζελ.

 

[Ιαβερης]

Πιο πάνω εννοούσα ΚΑΚΟΓΡΑΜΜΈΝΟ, ανάθεμα το autocorrect.

 

[Χρυσόστομος]

Πραγματι Ιαβερη οπως τα λες ειναι και για μενα ισχυει το ιδιο, οτι χειροτερο εχω διαβασει περι του ολοκαυτωματος. Εσυ τουλαχιστον ησουν πιο διορατικος και το παρατησες εγω το διαβασα όλο. Πέρα απο την ιστορία η όποια οπως είπα την βρηκα αρκετα αμφιλεγομενη και η γραφή ήταν κάκιστη. Και να σκεφτεις αυτό το βιβλίο έχει στο goodreads βαθμολογια 4,27!! Και με επηρεασε και αυτο στο να το διαβασω.

 

[Ιαβερης]

Αφήνω το Πέδρο Παραμο στην άκρη καθώς καταλαβαίνω ότι είναι πολύ ιδιαίτερο βιβλίο που θέλει απόλυτη συγκέντρωση, την οποία δεν έχω τώρα, και δε θέλω να το αδικήσω. Συνεχίζω με την Αψίδα του Θριάμβου του Ρεμαρκ.

 

[Καστάλια]

Αφήνω το Πέδρο Παραμο στην άκρη καθώς καταλαβαίνω ότι είναι πολύ ιδιαίτερο βιβλίο που θέλει απόλυτη συγκέντρωση, την οποία δεν έχω τώρα, και δε θέλω να το αδικήσω. Συνεχίζω με την Αψίδα του Θριάμβου του Ρεμαρκ.

Ρεμάρκ, ε; Ωραίος. Κι εγώ σκέφτομαι να ξαναδιαβάσω μερικά δικά του, να δω πότε θα τον στριμώξω ανάμεσα σε όλα τα νέα βιβλία που Ε-Π-Ε-Γ-Ο-Ν-Τ-Ω-Σ πρέπει να διαβάσω.

 

[Ιαβερης]

Ρεμάρκ, ε; Ωραίος. Κι εγώ σκέφτομαι να ξαναδιαβάσω μερικά δικά του, να δω πότε θα τον στριμώξω ανάμεσα σε όλα τα νέα βιβλία που Ε-Π-Ε-Γ-Ο-Ν-Τ-Ω-Σ πρέπει να διαβάσω.

Ναι, κι έχω αλλά 5 δικά του στο ράφι, κατά τη τελευταία μου επίσκεψη στην πατρίδα ψώνισα μπόλικο Ρεμάρκ. )) Μέχρι στιγμής έχω διαβάσει μόνο το Μαύρο Οβελίσκο που ήταν πολύ καλό βιβλίο.

 

[Καστάλια]

Και πού 'σαι ακόμα... Όλη η σειρά, όπως τα είχαν εκδώσει με εξώφυλλα όμοιας αισθητικής, ήταν πολύ ωραία, επένδυσα και εγώ τα ωραία μου τα λεφτουδάκια να τα πάρω έτσι σετ, ψυχαναγκαστική γαρ - αν και φυσικά το περιεχόμενο ήταν που έκανε τόσο δελεαστικά τα βιβλία, όχι η εμφάνιση. Είμαι σίγουρη ότι ο Ρεμάρκ θα μπει στους αγαπημένους σου, απ' όσο ξέρω τα γούστα σου.

 

[Ιαβερης]

Κι έτσι πιστεύω, Καστάλια.

 

[Χρυσόστομος]

Διαβασα την "Φανελα με το εννια" του Κουμανταρέα. Η ιστορια λίγο πολύ γνωστη σε όλους, ενα αστερι του ποδοσφαιρου η ανοδος και η πτώση του. Για την οποία πτώση δεν εφταιγε κανένας άλλος παρά μόνο ο εγωισμος του. Ενας κεντρικός ήρωας υπερόπτης, αλλαζονας, ψωνιο, ενας τσογλανος με τα όλα του. Ο Κουμανταρέας είχε τόση σχέση με το ποδοσφαιρο όση εγώ με το καλλιτεχνικό πατινάζ. Οι περιγραφες των ποδοσφαιρικών αγώνων δεν τις έκανε ουτε δεκαχρονο. Κατα τα άλλα είχε ώραιες περιγραφες απο τις γειτονιες της Αθηνας στις περιπλανησεις του ήρωα και γενικοτερα της ολης εποχης της δεκαετιας του 80. Οσοι ζησανε εκεινη την εποχη θα τους ερθουν πολλες εικονες οπως και εμενα μου θυμισε οντας παιδάκι του δημοτικου τότε, την μπαλα στην γειτονιά, στις πλατειες και στις αλανες με τα ματωμενα γόνατα (μια ζωη θυμαμαι να ξεφλουδιζω τα κακάδια απο γονατα και αγκωνες) και απο αυτην την άποψη μόνο άξιζε η αναγνωση του.

 

[Χανκ Μουντυ]

Τελειωσα τη βιογραφια του -μεγαλυτερου (κατ' εμε) αθλητη ολων των εποχων σε οποιοδηποτε σπορ- Μαικλ Τζορνταν, Ζωη.

Θα συνεχισω με τον πρωτο μου Ηρακλη Πουαρο και το Εγκλημα στο Εξπρες Οριαν, της Αγκαθα Κριστι.

 

[Βάγγυ]

@Χανκ Μουντυ δυνατη αρχή βλέπω.
Εγω τελείωσα -μετά κόπων και βασάνων- το κλειστό φέρετρο και συνεχίζω με το Χιονάνθρωπο του Nesbo. Αν δε με ενθουσιασει ούτε αυτό, θα σταματήσω την προσπάθεια μου κι ας μη μάθω πότε γιατί τρελαίνεται τόσος κόσμος.

 

[Δουλτσινέα]

Ξεκίνησα την Τετραλογία της Νάπολης της Έλενα Φερράντε, είμαι στον πρώτο τόμο ακόμα. Φαίνεται να έχει ωραία γραφή και πλοκή. Ελπίζω να μην χάσω το ενδιαφέρον μου αργότερα.

 

[Έλλη Μ]

Το τελευταίο διάστημα, διάβασα το βιβλίο του Μέλβιλ, Μπάρτλμπυ ο Γραφιάς, το οποιο είναι πράγματι καλό –για την εποχή του- χωρίς όμως να είναι κάτι καινούριο. Υπαρξιακό άγχος, ολίγον απο κάφκα, ολιγον από Μπουβάρ και Πεκυσε (γραφιαδες, γαρ) κλπ. Καλό.
Μετά, σειρά είχε Η ακολουθία της Οξφόρδης, του Γκιγιέρμο Μαρτίνεζ, ένα αστυνομικό τε και μαθηματικο μυθιστόρημα. Οκ, καλούτσικο, εχω διαβάσει απείρως καλύτερα σε αυτό το είδος. Το επόμενο που διάβασα ήταν το Less, του Andrew Sean Greer. Ηταν μια από τις 2 αγορές που έκανα στο Kindle. Σε αντιθεση με τον τίτλο του, πολύς λόγος φαινεται να εχει γινει για το βίβλιο (βραβείο Πούλιτζερ καλυτερο μυθιστορηματος για το 2018) το οποίο μεταφράστηκε και στα ελληνικά με τον τίτλο Πλην. Ακολουθώντας την ιστορία του Less, ομοφυλόφιλου συγγραφέα όπου ο επί 9 χρόνια σύντροφος του, τον χωρίζει και παντρευεται κάποιον άλλο και αυτός αρχίζει τα ταξιδια, για να εχει καλή δικαιολογία ώστε να μην παραστεί. Ο λογος του είναι ωραίος, φρέσκος και περιπαικτικός, αλλά, οκ, μη σπευεσετε να το αγοράσετε. Less is more? No. (Ανατριχιάζω με τις απόπειρες μου για χιούμορ). Η δευτερη αγορά, ήταν το Educated, της Tara Westover, το οποίο σε φάσεις με συγκλόνισε. Προκειται για ένα Memoir (πώς το λέτε σεις εδώ, γιατι ξεχνώ πώς το λέμε εμειεκς εκει;), αυτοβιογραφια εν ολίγοις, όπου καταγράφεται το πώς μεγάλωσε στα βουνά του Αινταχο, μελος μιας πολυμελούς οικογένειας Μορμόνων, αρκετα ταλιμπάν: τα παιδια μενουν και μορφώνοντια στο σπίτι, δεν εμβολιάζονται, δεν πάνε σε γιατρούς, γενικα απέχουν από οτιδήποτε εχει να κάνει με το κράτος. Ο πατέρας, ο οποίος έχει μια μάντρα στην οποία απασχολεί ανά διαστήματα και εκ περιτροπής τα παιδιά του, είναι πολέμιος του κράτους και πιστεύει ότι ερχεται το τέλος του κόσμου (κατά τας γραφας). Περα από όλα τα απιθανα πράγματα που περιγράφει η Westover, το αληθινά συνταρακτικό είναι τα κάθε λογής ατυχήματα που παθαίνουν στο χώρο εργασίας τόσο αυτή όσο και τα αδέρφια της από τη μία και από την άλλη, η απίστευτη βιαιότητα που δέχεται η συγγραφέας από τον αδερφό της. Μου έπεσε το σαγόνι, διαβάζοντας το. Και μου άρεσε πολύ. Φοβερό, η τυπισσα δεν εχει απολυτηριο λυκειου, αλλά εχει PhD.

 

[Έλλη Μ]

Α, ναι. Διαβασα και ένα βιβλίο που μου δάνεισε μια κυρια στη δουλειά, όταν πιασαμε κουβεντα για βιβλία. Βραζιλιάνα, της ειπα ότι μόλις είζα ολοκληρώσει το βιβλιο του Ασίς και μου έφερε το Αγαπώ, ρήμα αμετάβατο του Mario de Andrade. Είναι ένα βιβλιο σε ευθεια αναφορά με τον Ασις και τον βραζιλιάνικο μοντερνισμο, μιας και ο ιδιος σχολιαζει ή συνομιλεί με τον αναγνώστη, εξοκείλει από την αφήγηση και εχει ύφος παιγνιώδες. Το θέμα είναι κοινότοπο και μπαναλ*, το βιβλιο όμως, διαβάζεται νεράκι. Μου άρεσε πολύ, ο Ασίς περισσότερο.

*Πλουσιος μπαμπας, βαρώνος του καφέ, προσλαμβάνει γερμανιδα γκουβερνάντα για τα μαθηματα των παιδιών, με απότερο σκοπό όμως, να μυησει στο σεξ τον έφηβο γιο του.

(Δεν μπορώ να διορθώσω ανάρτηση; Σε καμία χρονική στιγμή;)

 

[Ιαβερης]

Παιδιά, χρειάζομαι τη συμβουλή σας. Σκέφτομαι να διαβάσω κάτι του Τόμας Μπερνχαρντ, ποιο θα μου προτείνατε για αρχη;

 

[Έλλη Μ]

Αν θες να ξεκινησεις λαου λάου, με διηγηματα, θα σου προτεινα τον μιμο των φωνων ή την πρόζα. Αν προτιμας μυθιστορημα (οπου θα συμπερανεις αν σου ταιριαζει το υφος του) θα προτεινα τους φτηνοφαγαδες ή τον ανιψιο του Βιττγκενστάιν. Αν θες να διαβασεις κατι πιο βαρβατο (και το καλυτερο του, κατ' εμε) θα σου προτεινα τη διορθωση. Εγω με αυτο τον ηρασθην σφόδρα ))

 

[Ιαβερης]

Σ'ευχαριστώ πολύ Έλλη για τις προτάσεις!,Μαλλον θα δοκίμαζα με τα δύο μυθιστορήματα που πρότεινες πρώτα, δεν θα ήθελα να πάω στο καλύτερό του ( Η διόρθωση) και μετά στα υπόλοιπα.