Ποιο βιβλίο διαβάζεις τώρα;

[Κόρτο Μαλτέζε]

Τρεις (ενδιαφέροντες κι όχι μόνο αναγνωστικά) μήνες μετά το τελευταίο μου ποστ στο νήμα και ενώ βλέπω ότι έχετε αγωνία για το τι διάβαζα τόσο καιρό να σας πω:
1. Γιον Φόσε: Τρία έργα. Συλλογή από τρία θεατρικά έργα. Ενδιαφέρουσα αλλά δεν με ενθουσίασε.
2. Μάρτιν μακ Ντόνα: Ο πουπουλένιος. Θεατρικό έργο από έναν αξιόλογο συγγραφέα. Μου άρεσε πολύ.
3. Β. Γ. Σινμπάλντ: Αούστερλιτς. Πρώτη επαφή με τον συγγραφέα, νομίζω αξιόλογο.
4. Μάριο Βάργκας Γιόσα: Η γιορτή του τράγου. Πολύ ενδιαφέρον μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε. Η ιστορία της δολοφονίας του δομινικανού δικτάτορα Τρουχίγιο και τα επακόλουθά της.
5. Κρίστα Βόλφ: Κασσάνδρα. Η ιστορία του Τρωικού Πολέμου μέσα από τα μάτια της Κασσάνδρας, όπως τον θυμάται την τελευταία νύχτα της. Πολύ καλό!
6. Άλβαρ Νούνιεθ Καμπέθα ντε Βάκα: Ναυάγια. Αυτοβιογραφική εξιστόρηση από τον Καμπέθα ντε Βάκα των γεγονότων που τον οδήγησαν αιχμάλωτο των Ινδιάνων και περιγραφή των εθίμων τους. Αξιόλογη σαν μαρτυρία για έναν χαμένο κόσμο (ελεγχόμενης αξιοπιστίας βέβαια όπως όλες οι αυτοβιογραφικές αφηγήσεις) όμως η λογοτεχνική του αξία είναι συζητήσιμη.
7. Αντρέ Μπρετόν: Αρκάνα 17. Κείμενο από τον πνευματικό πατέρα του σουρεαλισμού. Δύσκολο στην ανάγνωση, τελικά δεν μου άρεσε καθόλου.
8. Ισμαήλ Κανταρέ: Ο στρατιγός της νεκρής στρατιάς. Πολύ καλό και πολυεπίπεδο βιβλίο. Το απόλαυσα!
9. Α. Β. Γεοσούα: Ταξίδι στο τέλος της χιλιετίας. Αδιάφορο με κάποιους συμβολισμούς που δεν έπιασα.
10. Ζορζ Πέρεκ: Σκέψη / Ταξινόμηση. Εύθυμη συλλογή από κείμενα και άρθρα του Πέρεκ. Δεν μου άρεσαν όλα, αλλά πέρασα καλά διαβάζοντάς το.
11. Σλάβομιρ Μρόζεκ: Ο Ελέφαντας. Συλλογή σατιρικών διηγημάτων για την κατάσταση στην (κομμουνιστική) Πολωνία της δεκαετίας του 1950. Δεν κατάλαβα όλα τα υπονοούμενα, διαβάζεται εύκολα πάντως και είναι αρκετά διασκεδαστικό.
12. Ναντίν Γκόρντιμερ: Ο συντηρητής. Ν. Αφρική αρχές δεκαετίας του 1970. Πολύ δυνατό ανάγνωσμα!

 

[Δουλτσινέα]

Διάβασα ''Το Δαιμόνιο'' του Θεοτοκά, συγκινητικό, βαθιά ψυχαναλυτικό, αλλά άκρως μελαγχολικό και ειδικά για την ανέμελη καλοκαιρινή περίοδο.
Συνεχίζω με το δεύτερο βιβλίο από την Τετραλογία της Νάπολης τηε Έλενα Φερράντε.

 

[Χρυσόστομος]

Διαβασα το "Επαναστασεις: Οταν οι λαοί γραφουν ιστορία". Μια πολυ καλή συνοπτική ιστορία των σημαντικότερων επαναστάσεων. Μονο που προσωπικά θα προτιμουσα να ήταν περισσότερο ιστορικό και λιγότερο πολιτικό.
Μετά διάβασα την "Φωτεινη πολιτεία" του Ισπανού Αντρες Μπάρμπα. Μου άρεσε ήταν καλο βιβλίο, ατμοσφαιρικό, σκοτεινό, μυστηριωδες. Διαβάζεται με πολυ ενδιαφέρον.
Τωρα θα συνεχίσω με το "Σημα κινδύνου" του Σαμαράκη.

 

[Φτωχόπαιδο]

Ξεκίνησα το "Μέση Αγγλία" του Τζόναθαν Κόου, πολυδιαβασμένος & αγαπημένος μου συγγραφέας.

 

[Αντ Ιωναθαν]

Διαβάζω την "Ανυπομονη καρδιά " του Στ. Τσβάιχ και μου αρέσει πολύ! Είδα ξανά και το "ξενοδοχείο Grand Budapest " και το λάτρεψα.

 

[Χανκ Μουντυ]

Τελειωσα το Εγκλημα στο Εξπρες Οριαν. Ηταν το 2ο της Κριστι που διαβαζω, μετα το Δεκα Μικροι Νεγροι. Κι αυτο απολαυστικο. Εχει τον τροπο η Αγκαθα να σε κραταει σε αγωνια καθως ξεδιπλωνει τη λυση του μυστηριου.

Θα συνεχισω σε αλλο κλιμα. Τι ειδε η Γυναικα του Λωτ, της Ιωαννας Μπουραζοπουλου.

 

[Λούση]

Ξεκίνησα Ρωμαίο και Ιουλιέτα, από Ουίλιαμ Σαίξπηρ

 

[Μακρυγιάννης]

Τέλειωσα το "EROICA" του Κοσμά Πολίτη. Είναι πραγματικά καλό βιβλίο, αντάξιο της φήμης του.
Διαβάζω την "Ελληνική Νομαρχία" του Ανώνυμου Έλληνα (ωραίο-κουραστικό) και μερικά άλλα, παράλληλα, όπως το "Τέλος καλό όλα καλά" του Σαίξπηρ σε μετάφραση Βασίλη Ρώτα. Το έχουμε πει πολλές φορές: η μετάφραση είναι το κλειδί για την ξένη λογοτεχνία.

 

[Χρυσόστομος]

Διαβασα τους "Θεομπαιχτες" του Χαραλαμπουλια. Ενα βιβλιο τουβλο 900 σελιδων (πραγμα σπανιο για ελληνικη λογοτεχνία). Αναρωτιεμαι όμως ποιος γραφει τα οπισθοφυλλα των βιβλίων; Στο συγκεκριμενο γραφει στο οπισθόφυλλο πραγματα που εκτυλισσονται στην 600η σελίδα, πραγματα που δεν θα περίμενες να συμβουν αν δεν είχες διαβάσει το οπισθοφυλλο. Επισης πριν κανα δυο μηνες είχα διαβασει ενα αστυνομικο στο όποιο πάλι στο οπισθοφυλλο αποκάλυπτε μια ωραια ανατροπή που συνεβαινε μετά τα μισά του βιβλίου. Ετυχως δεν γινεται πολυ συχνά αλλα και πάλι μα ποιος γραφει τα οπισθοφυλλα και καποιες φορές καταστρεφουν την αναγνωση του βιβλίου; Απαραδεκτο!

 

[Κουακέρος]

Διάβασα το «Αλέξ» του Πιέρ Λεμέτρ.Γενικά δε διαβάζω αστυνομικά,αυτά που έχω διαβάσει μετριούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού.Με εντυπωσίασε όμως με την πλοκή που ήταν ανατρεπτική και που δεν ήξερες ποιος ήταν το θύμα κ ποιος ο θύτης.
Το έχει διαβάσει κανείς;
Έχω διαβάσει επίσης το «Τρεις μέρες μια ζωή» του ιδίου.

 

[Χρυσόστομος]

Κουακέρε τα εχω διαβασει και τα δυο που ανεφερες. Το "Αλεξ" μου αρεσε και μενα παρα πολυ (καλυτερο απο το τρεις μερες) και η αντιστροφη των ρολων θυτη-θυματος ηταν ευφυέστατη. Επισης εχω διαβασει και το "Ανν" με ηρωα τον ιδιο επιθεωρητη του Αλεξ, τον Βεροβεν αλλα ήταν κατωτερο του Αλεξ. Το καλυτερο παντως βιβλίο του Λεμετρ, το οποιο ήταν το πρωτο του που διαβασα και ήταν και το εναυσμα για να διαβάσω και άλλα δικά του ήταν το "Καλη αντάμωση έκει ψηλά" Αυτο δεν είναι αστυνομικό όπως τα προηγούμενα, ειναι κοινωνικο-ιστορικο αντιπολεμικο μυθιστόρημα. Απο τα αγαπημενα μου βιβλια, προσωπικα το έχω καταταξει στα αριστουργήματα. Περσι μεταφερθηκε και στον κινηματογραφο, η ταινία όμως δεν μου αρεσε και τόσο δεν απεδωσε πιστευω το πνεύμα του βιβλίου.

 

[Κουακέρος]

Ωχ,καλά που μου το είπες γιατί ήμουν έτοιμος να δω την ταινία,καλύτερα να αγοράσω το βιβλίο πρώτα.
Το ερώτημά μου είναι όμως αν γενικά τα αστυνομικά είναι τόσο εφιέστατα ή ακολουθούν προβλέψιμη πλοκή όπως στις ταινίες.Είπαμε ότι δεν έχω ασχοληθεί καθόλου με το είδος.

 

[Βάγγυ]

Τελείωσα χθες το χιονάνθρωπο του Nesbo. Ωραίο βιβλίο δε λέω, αλλά εντέλει καταστάλλαξα οτι δε θα ενθουσιαστώ ποτέ με τον συγκεκριμένο συγγραφέα και δε θα καταλάβω το τρελό hype που έχει δημιουργήσει. Λέω να συνεχίσω με το The Way of Κings του B. Sanderson, το οποίο είναι μεν τερατάκι αλλά είμαι σίγουρη ότι θα μου αρέσει.

 

[Δουλτσινέα]

Ξεκίνησα το βιβλίο του Κάρλος Ρουίθ Θαφόν ''Ο αιχμάλωτος του ουρανού''. Γρήγορη πλοκή, ωραία ιστορία μυστηρίου, μου κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον. Δυστυχώς όταν το δανείστικα από την Εθνική Βιβλιοθήκη του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, που παρεπιπτόντως είναι ένα κόσμημα, δεν γνώριζα ότι αποτελεί το τρίτο βιβλίο μίας τριλογίας του συγγραφέα. Έχω την εντύπωση όμως ότι το κάθε βιβλίο περιγράφει μία ιστορία με αρχή και τέλος οπότε μάλλον δεν θα σταθεί εμπόδιο στην ανάγνωση. Αν κάποιος έχει ήδη διαβάσει την τριλογία ας με διαφωτίσει!

 

[Φαροφύλακας]

Παρεμπιπτόντως, διάβασα επιτέλους τον Πέδρο Πάραμο, στις διακοπές μου. Εσωτερικό, ενδιαφέρον. Δεν με πολυκέρδισε. Είχε όμως ένα απόσπασμα που μου άρεσε πολύ. (θα φροντίσω να το ανεβάσω εκεί που έχουμε τα αγαπημένα αποσπάσματα )

 

[Ιαβερης]

Δουλτσινέα, πρόκειται για τετραλογία ( Η Σκιά του Ανέμου, Το Παιχνίδι των Αγγέλων, Ο Αιχμάλωτος του Ουρανού, Ο Λαβύρινθος των Πνευμάτων, η σειρά με την οποία εκδόθηκαν. ). Χρονικά όσον αφορά την ιστορία πρώτο είναι Το Παιχνίδι των Αγγέλων κι ακολουθούν μετά η Σκιά, ο Αιχμάλωτος κι ο Λαβύρινθος. Σαφώς υπάρχει σύνδεση μεταξύ τους αλλά δεν είναι τραγικό που διάβασες το τρίτο ήδη, μεταξύ μας κιόλας, το θεωρώ το πιο αδύναμο από την τετραλογία. Δε θυμάμαι επίσης να υπήρχαν τρελά σποϊλερ στον Αιχμάλωτο. Μη μασάς, πάρε να διαβάσεις και τα υπόλοιπα, προτείνω τη σειρά με την οποία έχουν εκδοθεί. Πρόκειται για εξαιρετική τετραλογία, το απόλυτο page turner, θα λυπηθείς οτα το τελειώσουν.

 

[Μακρυγιάννης]

Διαβάζω όσα ποιήματα του Νίκου Καββαδία δεν είχα διαβάσει παλιότερα.

 

[Δουλτσινέα]

Ιαβλερη σε ευχαριστώ για την πληροφόρηση! Τετραλογία λοιπόν, επομένως με περιμένει πολύ διάβασμα))!!! Πάντως πραγματικά τον ''Αιχμάλωτο του Ουρανού'' τον τελείωσα σε χρόνο μηδέν, καλογραμμένο με πολλές αναφορές στο καθεστώς του Φράνκο και έναν απίστευτο χαρακτήρα τον Φερμίν με το απόλυτο φλεγματικό χιούμορ!

Συνεχίζω με Ιστορίες από το ''Δεκαήμερον'' του Βοκάκιου, σε μία πολύ προσεγμένη έκδοση (εκδ. Γράμματα) με εικονογραφίες από τον ίδιο τον συγγραφέα και άλλους ζωγράφους που σε μεταφέρουν στην εποχή που διαδραματίζεται το κείμενο, όπως επίσης και καλή μετάφραση του Κοσμά Πολίτη.

 

[Χρυσόστομος]

Διαβασα το "Κατω απο το χώμα" του Πητερ Τζειμς. Αρκετα καλο, πιασαρικο θέμα (θαμμένος ζωντανός), αρκετη αγωνία, ασταματητη δράση, Αν έλειπε και το μεταφυσικό στοιχειο (ο κεντρικός ήρωας-ντετεκτιβ συμβουλευεται μεντιουμ για να βρει εξαφανισμενους!! ) θα διάβαζα κι αλλο δικό του.
Μετα διάβασα το "Βαλε ενα φυλακα" της Χαρπερ Λι. Μεγαλη απογοητευση, καλυτερα να μην κυκλοφορούσε αυτό το βιβλίο αλλά βλεπεις ειναι πολλά τα λεφτά. Απομυθοποιησε πληρως τον Αττικους ο οποιος απο τα κοτσυφια ήταν απο τους πιο αγαπητους χαρακτηρες που έχω γνωρίσει.
Συνεχισα με το "Μπροστα στα ματια τους" της Καρα Χαντερ. Αστυνομικο και αυτο ειχε να κάνει με μια εξαφανιση ενός μικρου κοριτσιού. Μετριο θα έλεγα, ειχε βεβαια κάποιο ενδιαφερον να δεις τι γινεται μετά, αλλα η γραφη ηταν επιπεδη χωρίς ένταση.

 

[Φωτεινή Β]

Διάβασα το Μαγεμένος Τόπος της Rene Denfeld. Αν και κατατάσσεται στην αστυνομική λογοτεχνία, πραγματικά ιδιαίτερη γραφή, πλοκή και άριστη ψυχογράφηση των χαρακτήρων. Το θέμα πρωτότυπο και οι εναλλαγές στα πρόσωπα μοναδικές.
Τώρα ξεκίνησα το Τρώγοντας Ζώα του Τζόναθαν Σαφράν Φοέρ και με έχει ρουφήξει!