Ποιο βιβλίο διαβάζεις τώρα;
- Thread starter Φαροφύλακας
- Start date
Διάβασα πρόσφατα τρία εξαιρετικά βιβλία. Τον Σωσία του Ντοστογιέβσκι, υπέροχη νουβέλα η οποία όπως διάβασα είναι από τα πρώτα που έγραψε ο τεράστιος Φιοντορ κι όμως δεν υστερεί σε σχέση με τα υπόλοιπα έργα του. Μάλιστα από τα μικρά του πεζά θεωρώ τον Σωσία το καλύτερο.
Ύστερα διάβασα τη Μεταμόρφωση κι άλλες ιστορίες του Κάφκα. Ο Κάφκα μου ειναι δυσνόητος γενικά, στο περελθόν είχα προσπαθήσει να διαβάσω τη Δική και τον Πύργο όμως δεν τα κατάφερα με κανένα. Με τη Μεταμόρφωση ήταν διαφορετικά ωστόσο. Είμαι σίγουρος ότι δεν έχω κατανοήσει πλήρως τη νουβέλα, σε μια δεύτερη ανάγνωση θα ανακαλύψω κι άλλα πράγματα. Αλλά μου εξιταρε το ενδιαφέρον στην αρχή (πώς στο διάολο ξυπνά κάποιος μεταμορφωμένος σε έντομο;;;), μετά ήρθε η συμπόνια για τον Σάμσα και τέλος η οργή για την οικογένειά του. Από τις υπόλοιπες ιστορίες του βιβλίου ξεχώρισα τη Σωφρονιστική Αποικία, διήγημα το οποίο μου θύμισε έντονα την Έρημο των Ταρτάρων και λίγο τον Πόε ως προς το μακάβριο τρόπο περιγραφής της μηχανής. Όσοι το έχετε διαβάσει μάλλον ξέρετε τι εννοώ.
Τον Επαρχιακό Γιατρό δεν τον κατάλαβα καθόλου όμως! Αν κάποιος έχει διαβάσει το συγκεκριμένο διήγημα του Κάφκα ίσως με διαφωτίσει τι ήθελε να πει ο ποιητής.
)
Τέλος διάβασα, ή μάλλον ξαναδιάβασα, τον Γιο του Νεσμπο. Δε χρειάζεται συστάσεις, εάν είσαι φαν του Νορβηγού δεν υπάρχει περίπτωση να μην το λατρέψεις.
Τώρα συνεχίζω με το Περί Φυσικης της Μελαγχολιας του συμπατριώτη μου Georgi Gospodinov, δεύτερη κι ελπίζω τυχερή προσπάθεια μου να το διαβάσω.
Ύστερα διάβασα τη Μεταμόρφωση κι άλλες ιστορίες του Κάφκα. Ο Κάφκα μου ειναι δυσνόητος γενικά, στο περελθόν είχα προσπαθήσει να διαβάσω τη Δική και τον Πύργο όμως δεν τα κατάφερα με κανένα. Με τη Μεταμόρφωση ήταν διαφορετικά ωστόσο. Είμαι σίγουρος ότι δεν έχω κατανοήσει πλήρως τη νουβέλα, σε μια δεύτερη ανάγνωση θα ανακαλύψω κι άλλα πράγματα. Αλλά μου εξιταρε το ενδιαφέρον στην αρχή (πώς στο διάολο ξυπνά κάποιος μεταμορφωμένος σε έντομο;;;), μετά ήρθε η συμπόνια για τον Σάμσα και τέλος η οργή για την οικογένειά του. Από τις υπόλοιπες ιστορίες του βιβλίου ξεχώρισα τη Σωφρονιστική Αποικία, διήγημα το οποίο μου θύμισε έντονα την Έρημο των Ταρτάρων και λίγο τον Πόε ως προς το μακάβριο τρόπο περιγραφής της μηχανής. Όσοι το έχετε διαβάσει μάλλον ξέρετε τι εννοώ.
Τον Επαρχιακό Γιατρό δεν τον κατάλαβα καθόλου όμως! Αν κάποιος έχει διαβάσει το συγκεκριμένο διήγημα του Κάφκα ίσως με διαφωτίσει τι ήθελε να πει ο ποιητής.
)Τέλος διάβασα, ή μάλλον ξαναδιάβασα, τον Γιο του Νεσμπο. Δε χρειάζεται συστάσεις, εάν είσαι φαν του Νορβηγού δεν υπάρχει περίπτωση να μην το λατρέψεις.
Τώρα συνεχίζω με το Περί Φυσικης της Μελαγχολιας του συμπατριώτη μου Georgi Gospodinov, δεύτερη κι ελπίζω τυχερή προσπάθεια μου να το διαβάσω.
Διαβασα το "Μυστηριο του κιτρινου δωματιου" του Γκαστον Λερου. Μετριο, παλαιικό στυλ γραφης φαινονται τα χρονια που κουβαλάει.
Τωρα διαβαζω το "Τρεις συντροφοι" του Ρεμαρκ.
Τωρα διαβαζω το "Τρεις συντροφοι" του Ρεμαρκ.
Εγώ αυτές τις μέρες διαβάζω το lying next to me από Gregg Olsen.
Έλεγα να τελειώσω το "Μαθητευόμενος Εκτελεστής της Robin Hobb αλλά μου έκαναν δώρο το "Νυχτερίδα" του Jo Nesbo. Είναι το 1ο της σειράς με ήρωα τον Χάρι Χόλε και είπα να το πιάσω για να δω αν μου αρέσει η σειρά. Έχω διαβάσει μόνο το "Κυνηγοί Κεφαλιών" του ίδιου και σχετικά μου άρεσε.
Αν προλάβω θα είναι το τελευταίο βιβλίο του 2019.
Αν προλάβω θα είναι το τελευταίο βιβλίο του 2019.
Διαβασα το "Τρεις συντροφοι" του Ρεμαρκ. Υπέροχο βιβλίο, ειναι απιστευτο το πόσο όμορφα έγραφε αυτός ο άνθρωπος.
Συνεχιζω με το "Μοναχο" του Ρομπερτ Χαρις. Εχει κάνει πολύ δυνατη αρχη, στο βιβλιο αναφερονται τα ιστορικά γεγονότα και τα παρασκηνια γύρω απο την περίφημη Διάσκεψη του Μονάχου.
Συνεχιζω με το "Μοναχο" του Ρομπερτ Χαρις. Εχει κάνει πολύ δυνατη αρχη, στο βιβλιο αναφερονται τα ιστορικά γεγονότα και τα παρασκηνια γύρω απο την περίφημη Διάσκεψη του Μονάχου.
Μέσα στις γιορτές τελείωσα το "ο εκατονταχρονος που πήδηξε από το παράθυρο...", Το "θείος Βάνιας" του Τσέχωφ και το "καρδιά τόσο άσπρη" του Marías.
Έχοντας πρώτη επαφή με Τσέχωφ μπορώ να πω με σιγουριά πως τον αγάπησα. Στο έργο του αυτό συνδιάζει το υπαρξιακό αδιέξοδο στα πλαίσια του έρωτα, η Σόνια και ο θείος της Βάνιας γεύονται την απογοήτευση της ερωτικής απόρριψης. Ένιωθα πως συμπάσχω στην ιστορία τους, συμπάσχω στον απροσπέλαστο Έρωτα.
Όσο για το "καρδιά τόσο άσπρη", θα πω ότι είναι ένα βιβλίο ιδεών με τις φιλοσοφικές και εμπειρικες ατάκες να διαδέχονται η μία την άλλη. Ο Χουάν (πρωταγωνιστής) κατέχει τη διττή και δύσκολη "δουλειά" του διερμηνέα και παρατηρητή. Ένας καμβάς από επαναληψεις, χωρίς να προσπαθεί ο συγγραφέας να σου επιβάλει τα πιστεύω του. Οι επαναλήψεις συμπεριλαμβάνουν τη απέχθεια για τον Κούντερα, ενώ δεν ξεχνά να υπενθυμίζει στον αναγνώστη ότι είναι φανατικός Σαιξπηρικος. Στις επαναλήψεις μιλάει και για τα όνειρα των γυναικών. Τελικά τα λόγια και οι πράξεις μας καθορίζουν το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον μας.
Μειονέκτημα του έργου οι παρενθέσεις με τα συμπληρώματα και τις επεξηγησεις, όπου σε πολλές περιπτώσεις απέφευγα να διαβάσω. (Τέτοια λογοτεχνική φλυαρία έχω να συναντήσω από τον Σαραμάγκου)
Έχοντας πρώτη επαφή με Τσέχωφ μπορώ να πω με σιγουριά πως τον αγάπησα. Στο έργο του αυτό συνδιάζει το υπαρξιακό αδιέξοδο στα πλαίσια του έρωτα, η Σόνια και ο θείος της Βάνιας γεύονται την απογοήτευση της ερωτικής απόρριψης. Ένιωθα πως συμπάσχω στην ιστορία τους, συμπάσχω στον απροσπέλαστο Έρωτα.
Όσο για το "καρδιά τόσο άσπρη", θα πω ότι είναι ένα βιβλίο ιδεών με τις φιλοσοφικές και εμπειρικες ατάκες να διαδέχονται η μία την άλλη. Ο Χουάν (πρωταγωνιστής) κατέχει τη διττή και δύσκολη "δουλειά" του διερμηνέα και παρατηρητή. Ένας καμβάς από επαναληψεις, χωρίς να προσπαθεί ο συγγραφέας να σου επιβάλει τα πιστεύω του. Οι επαναλήψεις συμπεριλαμβάνουν τη απέχθεια για τον Κούντερα, ενώ δεν ξεχνά να υπενθυμίζει στον αναγνώστη ότι είναι φανατικός Σαιξπηρικος. Στις επαναλήψεις μιλάει και για τα όνειρα των γυναικών. Τελικά τα λόγια και οι πράξεις μας καθορίζουν το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον μας.
Μειονέκτημα του έργου οι παρενθέσεις με τα συμπληρώματα και τις επεξηγησεις, όπου σε πολλές περιπτώσεις απέφευγα να διαβάσω. (Τέτοια λογοτεχνική φλυαρία έχω να συναντήσω από τον Σαραμάγκου)
Τελείωσα με το "Η άβυσσος" της Γιουρσενάρ.
Κολοσσιαίο και μνημειώδες έργο. Απαιτητικό αλλά και βαθιά ανθρώπινο. Ο αλχημιστής, γιατρός και φιλόσοφος Ζήνωνας ταξιδεύει στον μεσαιωνικό κόσμο και μεταμορφώνεται σχεδόν σε όλες τις αμφιλεγόμενες προσωπικότητες του 16ου αιώνα.
Κακώς η Γιουρσενάρ δεν έχει την φήμη που της αξίζει στην χώρα μας...
Κολοσσιαίο και μνημειώδες έργο. Απαιτητικό αλλά και βαθιά ανθρώπινο. Ο αλχημιστής, γιατρός και φιλόσοφος Ζήνωνας ταξιδεύει στον μεσαιωνικό κόσμο και μεταμορφώνεται σχεδόν σε όλες τις αμφιλεγόμενες προσωπικότητες του 16ου αιώνα.
Κακώς η Γιουρσενάρ δεν έχει την φήμη που της αξίζει στην χώρα μας...
Γιατί δεν το παραταω; Αναρωτιεμαι. Δεν εχω φτααει καν στη μεση. Μου μοιαζει βαρετο και ειναι φουλ στις σεξουαλικες περιγραφες ενος ενηλικα και της θανουσης ερωμένης του, την οποια αναπολει, ακροβατωντας αναμεσα στην εκσπερματιση πανω απο τον ταφο της και στις αυτοκτονικες του τασεις. Αυτην και τη μανα του. Νταξ.
Το είχα ξεχάσει αυτό...
Κι αυτό...Μου το εχεις προτεινει. Το έχω διαβασει. Κατα την απουσια σου.
Τι θα έλεγες αν σου πρότεινα τούτο;
Διαβάζω το "Αϋπνία", βιβλίο που μου πρότεινε η Πεταλούδα. @Πεταλούδα, κάνε υπομονή, δεν σε έχω ξεχασει. Διάβαζα, διάβαζα (στα διαλείμματα για τσιγάρο ή αργά το βραδυ) και είχα την εντύπωση ότι είμαι στο 2ο κεφάλαιο. Ναι... Προχθές γύρισα σελίδα και κατάλαβα ότι μόλις είχα τελειώσει τον πρόλογο, και είχα μπει στο 1ο κεφάλαιο. Είμαι πιο αργή κι από την καθυστέρηση. 