Ποιο βιβλίο διαβάζεις τώρα;

[Χανκ Μουντυ]

Ναι, σερι. Θα την παω μονορουφι τη σειρα.

 

[Ιπποπόταμος]

Δεν ξέρω αν θα παραμείνεις εντός ή εκτός ή επι τα αυτά.. τέσπα όπου και να είσαι τελικά, επειδή μου φάνηκε ενδιαφέρον το βιβλίο, θα ήθελα να ακούσω την απόψη σου για το πως σου φάνηκε όταν το τελειώσεις.

Φέρνω κάθετη στην υποτείνουσα και σ απαντώ οτι από τα 5-6 βιβλία του Καλβίνο που έχω διαβάσει μ' άρεσε λιγότερο.
Το βιβλίο δεν απευθύνεται σε εγωιστές αναγνώστες αλλά κυρίως σε (κρυφο-φιλόδοξους*) συγγραφείς. Ειδικά το 1ο (και εν μέρει το 2ο) "μάθημα" με έκανε σχεδόν να το παρατήσω. Στη συνέχεια και ειδικά το 4ο και το 5ο ήταν πολύ καλύτερα.


*Έχω σκαλώσει και δεν μου έρχεται η κατάλληλη λέξη. Ποιά είναι; Χαααλπ!

 

[Πεταλούδα]

Κάθετος και ο λόγος σου, επηρεασμένος από την υποτείνουσα.. Αν κατάλαβα καλά δεν μπαίνει τόσο σε λογοτεχνικά νερά που θα το προτιμούσα, όσο σε πιο τεχνικά συγγραφικά θέματα. Καταλαβαίνω και γιατί δεν σου άρεσε το βιβλίο, δεν είναι μυθιστορία, είναι άλλης θεματολογίας.
Με την ευκαιρία, από αυτά που έχεις διαβάσει, πιο θα πρότεινες για να πάρει κάποιος μια πρώτη γεύση από Καλβίνο; Δεν έχω διαβάσει κανένα του, αν και κυκλοφορούνε δύο δικά του αδιάβαστα στην βιβλιοθήκη μου.

*και μένα δεν μου έρχεται μια κατάλληλη λέξη.. (πχ εκκολαπτόμενος που σκέφτηκα, δεν είναι απαραίτητα κρυφο-φιλόδοξος). Δεν πειράζει όμως, μια χαρά το είπες περιγραφικά.

 

[Σαώρη]

Με την ευκαιρία, από αυτά που έχεις διαβάσει, πιο θα πρότεινες για να πάρει κάποιος μια πρώτη γεύση από Καλβίνο; Δεν έχω διαβάσει κανένα του, αν και κυκλοφορούνε δύο δικά του αδιάβαστα στην βιβλιοθήκη μου.

*και μένα δεν μου έρχεται μια κατάλληλη λέξη.. (πχ εκκολαπτόμενος που σκέφτηκα, δεν είναι απαραίτητα κρυφο-φιλόδοξος). Δεν πειράζει όμως, μια χαρά το είπες περιγραφικά.

επίδοξος μήπως;

Εγώ, αν και μικρότερη επαφή με τον Καλβίνο σε σχέση με τον @Ιπποπόταμος, θα σου πρότεινα μία από τις πρώτες επαφές σου να είναι οι Αόρατες Πόλεις, νομίζω πως θα σου αρέσει.

 

[Ιπποπόταμος]

Το "πρόβλημα" με τον Calvino είναι οτι ενώ καταλαβαίνεις οτι όλα* τα βιβλία είναι γραμμένα από το ίδιο άτομο είναι τόσο διαφορετικά μεταξύ τους που είναι δύσκολο να διαλέξεις κάποιο για μια πρώτη γεύση.

Το πρώτο μου (και μακράν το καλύτερό του) ήταν το "Οι Αόρατες Πόλεις". Πρόσφατα που μου ζήτησε κάποιος να του προτείνω τον πρώτο του Καλβίνο του είπα το "Αν μια νύχτα του χειμώνα ένας ταξιδιώτης" (ίσως το πιο γνωστό και για κάποιους το καλύτερο) και εν τέλει το παράτησε... Παρόλη την "αποτυχία" μάλλον αυτό θα ξαναπρότεινα.

Αν μπορούσα να το κατηγοριοποιήσω κάπως:
- σε ένα βιβλιόφιλο: Αν μια νύχτα του χειμώνα ένας ταξιδιώτης (εναλλακτικά αλλά όχι στο ίδιο επίπεδο ο "Αναρριχώμενος βαρώνος" (νομίζω πλέον κυκλοφορεί μαζί με δυο άλλα ως "Οι πρόγονοί μας")
- σε ένα πειραγμένο αναγνώστη: Οι αόρατες πόλεις
- σε κάποιον που θέλει κάτι "γρήγορο"/παιχνιδιάρικο (ειδικά αν τον εξιτάρει και η αστροφυσική ): Τα κοσμοκωμικά



*όλα= όλα όσα έχω διαβάσει

 

[Πεταλούδα]

Το Αόρατες Πόλεις που το αναφέρεται και οι δύο, το είχα μάθει από μια αναφορά του σε ένα άλλο βιβλίο και μου είχε κάνει εντύπωση. Μου άρεσε επίσης και το Αν μια νύχτα του χειμώνα ένας ταξιδιώτης, πολύ ιδιαίτερη η ιστορία του. Και τώρα που κοίταγα τα βιβλία του, μου κίνησε το ενδιαφέρον και το Οι δύσκολοι έρωτες.

Σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας, όταν πάρει την σειρά του ο Καλβίνο, θα ξεκινήσω με κάποιο από αυτά.

 

[Βάγγυ]

Διαβάζω το Έθιμα ταφής της H. Kent, που ήθελα αρκετό καιρό να το διαβάσω.

 

[Λήδα]

Ξεκίνησα χθές το Τhe Ministry for the Future του Kim Stanley Robinson. O KSR είναι απο τους αγαπημενους μου συγγραφείς. Εχω κολλήσει μαζί του απο την εποχή που πρωτοδιάβασα το Mars Trilogy. Ξενυχτησα λοιπόν χθές διαβαζοντας το, δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου.

 

[Σελεφά]

@Λήδα Όταν το τελειώσεις μπορείς να να σχολιάσεις;;

Λοιπόν με την "άνοια" που έχω ξέχασα να διακόψω τη συνδρομή στο scribd , οπότε αφού πλήρωσα που πλήρωσα το μήνα ξεκίνησα με μια νουβέλα. Έβαλα να ακούσω το Binti της Nnedi Okorafor και θα συνεχίσω με το This Is How You Lose the Time War της Amal El-Mohtar και το Blood of Elves του Andrzej Sapkowski. Έπειτα βλέπουμε...

 

[Χρυσόστομος]

Τελευταία βιβλία που διάβασα.
Ουτε δεκάρα παραπάνω - Τζεφρι Αρτσερ 2/5
Η συναντηση - Μαικλ Κονελυ 4/5
Ρεκβιεμ για ένα όνειρο - Σελμπι Χιουμπερτ 5/5
Ο θειος Τακης - Ξανθουλης 3/5
Sondercommando,μεσα απο την κολαση των θαλαμων αεριου- Σλομο Βενετσια 5/5

 

[Λήδα]

Όταν το τελειώσεις μπορείς να να σχολιάσεις;;

Φυσικά Ειμαι περιπου στο 1/3 του βιβλίου και το συνιστώ ανεπιφυλακτα. Ειδικά σε όσους ενδιαφερονται για την κλιματική αλλαγή και το περιβαλλον.

 

[Έλλη Μ]

@Έλλη Μ, μόλις το τελειώσεις ρίξε τα φώτα σου. Θέματα που θίγει, αν είναι ευκολοδιάβαστο, ύφος κ.λπ.
υγ: δεν λέω να κάνεις κριτική, αλλά να παρουσιάσεις τα πιο επίμαχα σημεία (αν δεν σου είναι κόπος)

Το νυχτoδάσος δεν το ολοκλήρωσα. Το παράτησα στην 160ή σελίδα γιατί δεν καταλάβαινα τί έγραφε. Ειλικρινά, ήμουν μονίμως με ερωτηματικό στο μάτι (φρύδι πάνω), με ερωτηματικο στα χείλη (ελαφρύ ανασήκωμα, αποτέλεσμα ανθυπομειδιάματος και ταυτόχρονη διαστολή ρουθουνιου) και ένιωθα να ασχημαινω.. Περαν της πλάκας, πραγματικά δεν καταλάβαινα.

Το επόμενο που διάβασα, ήταν τα αγόρια του Νίκελ του Colson Whitehead. Πολύ ωραίο βιβλίο, προϊόν μυθοπλασίας, αλλά αντλεί έμπνευση απο πραγματικά γεγονότα: η ιστορία ενός σχολείου -αναμορφωτηρίου της Φλόριντα το οποίο λειτούργησε για 111 χρόνια, μετατρέποντας τις ζωές των τροφίμων του σε πραγματική κόλαση, και του οποίου η ιστορία εγινε γνωστή, οταν οι έρευνες φοιτητών αρχαιολογίας κάπου το 2013- 2014 έφεραν στο φως πτώματα αγνοουμένων οικότροφων του σχολείου. Κι απο κει, ξεκίνησαν οι αποκαλυψεις των θηριωδιών που λαμβαναν χώρα για χρονια. Το πρόβλημα του βιβλίου ειναι ξεκάθαρα η μετάφραση. Ενώ δεν ειναι κακή, δεν ειναι καλή. Δηλαδή, ανα 4-5 σελίδες, καπου σκόνταφτα και χανοταν η ροή της υπόθεσης.

Μετά, είπα να διαβάσω ξανα το Γιατί οι άνθρωποι πιστεύουν σε παράξενα πράγματα του Michael Shermer. Ένα βιβλίο που προσπαθεί να δώσει απάντηση στο γιατί οι άνθρωποι έλκονται από ψευδοεπιστημες, προκαταλήψεις, δεισιδαιμονίες, τηλεπάθειες, αστρολογίες και όλα αυτά τα αλλόκοτα πράγματα, σε μια εποχή που είναι, υποτίθεται, επιστημονικά φωτισμένη. Η πρωτη ανάγνωση με είχε εντυπωσιάσει, στη δευτερη ένιωσα οτι ο συγγραφέας έπρεπε να τα χώνει ακόμη περισσότερο.

Ακολούθησε το Space Invaders της χιλιανής Nona Fernández Sinales. Χωρίς να ειναι κακό, το θέμα της δικτατορίας του Πινοσετ το έχουμε διαβάσει πιο εντονα και γλαφυρά απο τον Λουίς Σεπούλβεδα, ο οποίος υπήρξε, μεταξύ άλλων, πολιτικός ακτιβιστής, οργανωμένος απο νωρίς στην Αριστερά και ηγετικό στέλεχος του φοιτητικου κινήματος της Χιλής. Δεν μου έκανε καμία εντύπωση. Νάδα.

Και ηρθε η ώρα να σας πώ για ένα βιβλίο χρήσιμο. Για ενα βιβλίο ΦΑΡΜΑΚΟ, τι ΦΑΡΜΑΚΟ, βάλσαμο δε λέω καλύτερα;!;!;! (για τις αϋπνίες).

(ντραμς αγωνίας...)

Το σπίτι με τα εφτά αετώματα, του Χωθορν, μου έβγαλε την πσυχούλα.

Η ιστορία δεν ειναι κακή. Και φόνους έχει, και μυστήριο έχει, και λίγο από μεταφυσική έχει, και υπόνοια φαντασματων εχει, και λίγο απο γοτθική ατμόσφαιρα έχει, και λίγο ρομάντζο έχει και λίγο αλλοπρόσαλλους χαρακτήρες έχει. Και καλή γραφη, αναμφισβήτητα. Κι ολα αυτά, θα μπορούσαν να ειπωθουν σε καμια διακοσαρια σελίδες; Α νε τα. Αμ δε! Το βιβλιο μετρά 370 περιπου, στις περισσότερες εκ των οποιων επικρατεί μια αλλοφρονα περιγραφικη πολυλογία που σε αναγκάζει να κλεισεις το βιβλίο, προτού σε κλεισουν στο σπιτι του μπιγκ μπράδερ. Δηλαδη, πόση αποδομηση χρειάζονται οι καταραμενοι κήποι ή τα ξεπουπουλιασμένα κοτόπουλα; Και γιατί να διαβαζω σελίδες επι σελιδών τα εξυπνακίστικα σχόλια του συγγραφέα για εναν πεθαμένο, εως ότου αποκαλυψει οτι, τελικά, ακούνα ματάτα!, εχει πεθάνει, κατι που έχει αντιληφθεί ο καθένας απο την πέμπτη αραδα;!;!;!
Ομως, η μετάφραση της Καλλιφατίδη ειναι καταπληκτικη, εως την παραμικρη λεπτομέρεια, χωρίς να χανεται ο εσωτερικός ρυθμός του κειμένου, γιατι ρυθμό έχει, η υπόθεση ειναι επίπεδη.

Και μετά το girl, woman, other, ξεκινησα το wolf hall της Hilary Mantel, τόμος Α. Στα ελληνικα. Να σφιξω το χέρι θελω σε αυτον που το επιμελήθηκε. #ήρεματολέω.

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

Το νυχτoδάσος δεν το ολοκλήρωσα. Το παράτησα στην 160ή σελίδα γιατί δεν καταλάβαινα τί έγραφε. Ειλικρινά, ήμουν μονίμως με ερωτηματικό στο μάτι (φρύδι πάνω), με ερωτηματικο στα χείλη (ελαφρύ ανασήκωμα, αποτέλεσμα ανθυπομειδιάματος και ταυτόχρονη διαστολή ρουθουνιου) και ένιωθα να ασχημαινω.. Περαν της πλάκας, πραγματικά δεν καταλάβαινα.

Δεν ήξερες, δεν ρώταγες;;

Το σπίτι με τα εφτά αετώματα, του Χωθορν, μου έβγαλε την πσυχούλα.

Βλέπεις αυτή την ταινία και καθάρισες! Σου μένουν και οι καλύτερες εντυπώσεις!

 

[Ιαβερης]

Το σπίτι με τα εφτά αετώματα, του Χωθορν, μου έβγαλε την πσυχούλα.

Η ιστορία δεν ειναι κακή. Και φόνους έχει, και μυστήριο έχει, και λίγο από μεταφυσική έχει, και υπόνοια φαντασματων εχει, και λίγο απο γοτθική ατμόσφαιρα έχει, και λίγο ρομάντζο έχει και λίγο αλλοπρόσαλλους χαρακτήρες έχει. Και καλή γραφη, αναμφισβήτητα. Κι ολα αυτά, θα μπορούσαν να ειπωθουν σε καμια διακοσαρια σελίδες; Α νε τα. Αμ δε! Το βιβλιο μετρά 370 περιπου, στις περισσότερες εκ των οποιων επικρατεί μια αλλοφρονα περιγραφικη πολυλογία που σε αναγκάζει να κλεισεις το βιβλίο, προτού σε κλεισουν στο σπιτι του μπιγκ μπράδερ. Δηλαδη, πόση αποδομηση χρειάζονται οι καταραμενοι κήποι ή τα ξεπουπουλιασμένα κοτόπουλα; Και γιατί να διαβαζω σελίδες επι σελιδών τα εξυπνακίστικα σχόλια του συγγραφέα για εναν πεθαμένο, εως ότου αποκαλυψει οτι, τελικά, ακούνα ματάτα!, εχει πεθάνει, κατι που έχει αντιληφθεί ο καθένας απο την πέμπτη αραδα;!;!;!

@Έλλη Μ Να'σαι καλά, κι εγώ το διάβασα πρόσφατα το καλοκαίρι και σκεφτόμουν περίπου τα ίδια με σένα. Αν και ήταν σχετικά μικρό με τα υπόλοιπα τούβλα της σειράς Orbis Literae ένιωθα σαν να μην είχε τελειωμό. Όπως εύστοχα είπε ο Μέλβιλ : " Ο Χώθορν είναι ένα πρόβλημα." μάλλον δεν το έλεγε με τη καλή έννοια.

Επίσης Τα Αγόρια του Νίκελ δεν μου άρεσε ιδιαίτερα, το βρήκα μέτριο δυστυχώς.

 

[Αντίβαρο]

Το νυχτoδάσος δεν το ολοκλήρωσα... Περαν της πλάκας, πραγματικά δεν καταλάβαινα.

ΩωωΩΩωω κατάλαβα... καλά που το είπες. Με πρόλαβες. Γιατί στους κλειστούς κύκλους είναι γνωστό ότι λειτουργώ με τον Καρβουνιάρη!

@Νικόλας Δε Κιντ κάποιος έπρεπε να είναι το πειραματόζωο (Έλλη εξκουζεμουα κιόλας)...να που πρόλαβα και ρώτησα εγώ.

 

[Τσίου]

Ειλικρινά, ήμουν μονίμως με ερωτηματικό στο μάτι (φρύδι πάνω), με ερωτηματικο στα χείλη (ελαφρύ ανασήκωμα, αποτέλεσμα ανθυπομειδιάματος και ταυτόχρονη διαστολή ρουθουνιου) και ένιωθα να ασχημαινω..

Αχ! το ίδιο πράγμα παθαίνει το ρουθούνι μου όταν κάνω το lip curl του Έλβις Πρέσλυ. (Το παρατήρησε φίλος μου, αλλά και πάλι δεν μπορώ να σταματήσω να ασχημαίνω κι άλλο με το στράβωμα της γαλλικής μου μυτούλας από την Νίκαια του Πειραιά)

Το σπίτι με τα εφτά αετώματα, του Χωθορν, μου έβγαλε την πσυχούλα.
Η ιστορία δεν ειναι κακή. (...) Και καλή γραφη, αναμφισβήτητα. Κι ολα αυτά, θα μπορούσαν να ειπωθουν σε καμια διακοσαρια σελίδες; Α νε τα. Αμ δε!

Κάτι τρέχει με τον Χώθορν. Έχω αρχίσει πολλές φορές το Άλικο γράμμα. Επίσης δεν περίμενα να με κουράσει το Ουεϊκφηλντ που είναι 20 σελίδες μόνο. Τρελό, αλλά με κούρασε.
Άλλο φάρμακο για τις αυπνίες είναι το The mysteries of Udolpho της Ραντκλιφ.

 

[Σελεφά]

Έχω αρχίσει πολλές φορές το Άλικο γράμμα.

Το άλικο γράμμα δεν έχει πολύ καιρό που το διάβασα/άκουσα. Δύσκολο βιβλίο, όσον αφορά το στυλ. Κατά τα άλλα η πλοκή ήταν ενδιαφέρουσα και για την εποχή που γράφτηκε είχε αρκετά πρωτότυπα στοιχεία.

 

[Τσίου]

Γι' αυτό ήθελα να το διαβάσω, αλλά πάντα κολλούσα στις πρώτες σελίδες.

Το άλικο γράμμα δεν έχει πολύ καιρό που το διάβασα/άκουσα.

Για πες. Στα ελληνικά το άκουσες; Είχα δοκιμάσει παλιά ακουστικό στα αγγλικά αλλά δεν τα κατάφερα. Μετά συνειδητοποίησα ότι έχω πρόβλημα συγκέντρωσης, αλλά και πάλι συνεχίζω να κυνηγάω κάποια που αφηγείται ο Νίκολας Μπόουλτον (ξέροντας ότι θα κάνω διπλό "κόπο"—δηλαδή να διαβάζω και να ακούω ταυτόχρονα.)

 

[Σελεφά]

@Τσίου ναι στα ελληνικά το άκουσα και μπούκωσα λιγότερο φαντάζομαι.
Αγκομαχούσα βέβαια πάλι, αλλά ήθελα να το τελειώσω γιατί με ενδιέφερε η σκοπιά της ιστορίας.
Είχα δει και τη ταινία μικρή και μου είχε αρέσει... βέβαια βιβλίο και ταινία είναι μακρινά ξαδέρφια...

 

[Βιστέρια]

Το ουρλιαχτό του Ginsberg (ξανά)