Επίτηδες, το άφησα να το διαβάσω προς το τέλος της καραντίνας διότι σχεδόν όλοι που το έχουν διαβάσει τούς δημιούργησε ένα περίεργο συναίσθημα.
Ποιο βιβλίο διαβάζεις τώρα;
- Thread starter Φαροφύλακας
- Start date
Ξεκινάω το αναγνωστικό μου ταξίδι στον κόσμο του Μπαλζάκ και του Ρολάν Μπαρτ. Το 'πα και το' κανα. (by the way 25 ευρώ είχε του Μπαρτ).
'Εχω ήδη αρχίσει το "Σαραζίν", του Μπαλζάκ, ούτως ώστε να συνεχίσω μετά με το S/Z που είναι η λογοτεχνική κριτική αυτού του βιβλίου από τον Ρολάν Μπαρτ. Δύσκολο εγχείρημα, για μένα τουλάχιστον, γιατί δεν έχω ξαναδιαβάσει τον Μπαρτ και δεν είναι ο πιο εύκολος για να τον κατανοήσεις απ' ότι μαθαίνω. Μπαίνω στα βαθιά λοιπόν. Wish me good luck.
'Εχω ήδη αρχίσει το "Σαραζίν", του Μπαλζάκ, ούτως ώστε να συνεχίσω μετά με το S/Z που είναι η λογοτεχνική κριτική αυτού του βιβλίου από τον Ρολάν Μπαρτ. Δύσκολο εγχείρημα, για μένα τουλάχιστον, γιατί δεν έχω ξαναδιαβάσει τον Μπαρτ και δεν είναι ο πιο εύκολος για να τον κατανοήσεις απ' ότι μαθαίνω. Μπαίνω στα βαθιά λοιπόν. Wish me good luck.
Αν σου αρέσει, διάβασε μετά τη φάρμα των ζώων και το η θεραπαινιδα
Την φάρμα, την έχω διαβάσει και μου άρεσε πάρα πολύ!
Η " Θεραπαινίδα", είναι από την ίδιο συγγραφέα?
Last edited:
Η Θεραπαινίδα είναι της Μάργκαρετ 'Ατγουντ. Δυστοπικό μυθιστόρημα κι αυτό αλλά μπροστά στο 1984 και στη φάρμα των ζώων είναι πολύ λίγο κατά τη γνώμη μου.
Θα το σημειώσω,το βιβλίο για να το έχω στα υπόψη.
Ευχαριστώ για την πληροφορία!
Τον τελευταίο καιρό τελείωσα τα:
Έγκλημα και τιμωρία- Φιόντορ Ντοστογέβσκη. Αρκετά ωραία μυθιστόρημα, γρήγορη, σφιχτοδεμένη πλοκή, εμβληματικοί, ρεαλιστικοί, χαρακτήρες, υπέροχος διάλογος. Παρά ταύτα με ξίνισε η γραφή, καθώς είμαι λιγάκι πιο συνηθισμένος στην λογοτεχνία του 20ου αιώνα, και ομολογουμένως την βρήκα φτωχή. Γενικά όμως πιστεύω πως αξίζει ως βιβλίο, μόνο και μόνο για το διδακτικό/ψυχολογικό/φιλοσοφικό περιεχόμενό του. 7/10
Κάποιος Λούκας- Χούλιο Κορτάσαρ. Το όνομα του συγγραφέα μιλά μόνο του. Πρόκειται για συλλογή με μικρά ολιγοσέλιδα πεζά. Είναι αστεία, συγκινητικά, σε βάζουν σε σκέψη, απλά Κορ-τά-σαρ. Η γραφή εξαιρετική (όπως πάντοτε με τον συγκεκριμένο) και συνολικά ένα άριστο βιβλίο από σχεδόν κάθε άποψη. 9/10
Το πορτρέτο του καλλιτέχνη- Τζέημς Τζόυς. Αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα του Τζόυς, σχετικά μικρό σε έκταση. Μου άρεσε αρκετά, αφενός για την πολύ ωραία γραφή του, αφετέρου για την καλοδουλεμένη θεματολογία του, η αγνότητα vs η αμαρτία, η πατρίδα και η θρησκεία vs η αναζήτηση για τον εαυτό, η προσπάθεια αυτοέκφρασης του νεαρού πρωταγωνιστή. Εντάξει, δεν είναι Οδυσσέας, αλλά θα πάρει ένα 8/10.
Μικρά ονόματα- Γιώργος Πρεβεδουράκης. Το συγκεκριμένο μπορεί να φαίνεται τελείως άσχετο με τα υπόλοιπα, γιατί είναι. Πρόκειται για συλλογή μικρών ολιγόστιχων ποιημάτων, αφιερωμένα στον ποιητή Λάμπρο Σπυριούνη. Εξερευνούν τον θάνατο, την απώλεια γενικότερα, τον έρωτα... Διαποτισμένα με την λεπτή ειρωνεία του Πρεβεδουράκη, εμφανή και σε άλλες συλλογές του, είναι μια σπουδαία κατ' εμέ συλλογή της νεοελληνικής ποίησης. Σας προτείνω τον συγκεκριμένο, πιστεύω αξίζει. 8/10
Αυτά. Τώρα διαβάζω το Σημειώσεις από το υπόγειο του Ντοστογέβσκη και τον Μαρκοβάλντο του Ίταλο Καλβίνο.
Έγκλημα και τιμωρία- Φιόντορ Ντοστογέβσκη. Αρκετά ωραία μυθιστόρημα, γρήγορη, σφιχτοδεμένη πλοκή, εμβληματικοί, ρεαλιστικοί, χαρακτήρες, υπέροχος διάλογος. Παρά ταύτα με ξίνισε η γραφή, καθώς είμαι λιγάκι πιο συνηθισμένος στην λογοτεχνία του 20ου αιώνα, και ομολογουμένως την βρήκα φτωχή. Γενικά όμως πιστεύω πως αξίζει ως βιβλίο, μόνο και μόνο για το διδακτικό/ψυχολογικό/φιλοσοφικό περιεχόμενό του. 7/10
Κάποιος Λούκας- Χούλιο Κορτάσαρ. Το όνομα του συγγραφέα μιλά μόνο του. Πρόκειται για συλλογή με μικρά ολιγοσέλιδα πεζά. Είναι αστεία, συγκινητικά, σε βάζουν σε σκέψη, απλά Κορ-τά-σαρ. Η γραφή εξαιρετική (όπως πάντοτε με τον συγκεκριμένο) και συνολικά ένα άριστο βιβλίο από σχεδόν κάθε άποψη. 9/10
Το πορτρέτο του καλλιτέχνη- Τζέημς Τζόυς. Αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα του Τζόυς, σχετικά μικρό σε έκταση. Μου άρεσε αρκετά, αφενός για την πολύ ωραία γραφή του, αφετέρου για την καλοδουλεμένη θεματολογία του, η αγνότητα vs η αμαρτία, η πατρίδα και η θρησκεία vs η αναζήτηση για τον εαυτό, η προσπάθεια αυτοέκφρασης του νεαρού πρωταγωνιστή. Εντάξει, δεν είναι Οδυσσέας, αλλά θα πάρει ένα 8/10.
Μικρά ονόματα- Γιώργος Πρεβεδουράκης. Το συγκεκριμένο μπορεί να φαίνεται τελείως άσχετο με τα υπόλοιπα, γιατί είναι. Πρόκειται για συλλογή μικρών ολιγόστιχων ποιημάτων, αφιερωμένα στον ποιητή Λάμπρο Σπυριούνη. Εξερευνούν τον θάνατο, την απώλεια γενικότερα, τον έρωτα... Διαποτισμένα με την λεπτή ειρωνεία του Πρεβεδουράκη, εμφανή και σε άλλες συλλογές του, είναι μια σπουδαία κατ' εμέ συλλογή της νεοελληνικής ποίησης. Σας προτείνω τον συγκεκριμένο, πιστεύω αξίζει. 8/10
Αυτά. Τώρα διαβάζω το Σημειώσεις από το υπόγειο του Ντοστογέβσκη και τον Μαρκοβάλντο του Ίταλο Καλβίνο.
Τελείωσα το "Σαραζίν", του Μπαλζάκ, το οποίο παίρνει 5 αστέρια για την υπέροχη λογοτεχνική γραφή του και για το πολύ πρωτότυπο και ιδιαίτερο θέμα του - για εκείνη την εποχή τουλάχιστον-, τον ερμαφροδιτισμό.
Ξεκίνησα το S/Z, του Ρολάν Μπαρτ, -τη λογοτεχνική κριτική και ανάλυση του πιο πάνω βιβλίου-, διάβασα την πρώτη σελίδα και κατάλαβα τι με περιμένει. Καλό μου κουράγιο.
Ξεκίνησα το S/Z, του Ρολάν Μπαρτ, -τη λογοτεχνική κριτική και ανάλυση του πιο πάνω βιβλίου-, διάβασα την πρώτη σελίδα και κατάλαβα τι με περιμένει. Καλό μου κουράγιο.
@Τρύφωνας η Θεραπαίνιδα υπάρχει και σε σειρά. Ο πρώτος κύκλος αρκετά καλός... άντε και ο δεύτερος... μετά ήρθε η πτώση.
Εγώ ξεκίνησα το Within the Sanctuary of Wings, που είναι το πέμπτο και τελευταίο βιβλίο της σειράς The Memoirs of Lady Trent της Marie Brennan.
Παρόλο που εντάσσεται στη λογοτεχνία του φανταστικού, δεν υπάρχει το παραμικρό στοιχείο μαγείας.
Είναι βιβλία φυσικής ιστορίας για τους δράκους, οι οποίοι παρουσιάζονται ως πλάσματα της φύσης και με ότι αυτό συνεπάγεται και όχι ως μυθικά όντα μαγείας, με φωτιές που γκρεμίζουν τα Red Keep, ή που με την παραχώρηση της καρδίας τους μπορεί να αναστηθεί κάποιος.
Τοποθετείται χρονικά σε βικτωριανού τύπου εποχή και η ηρωίδα του βιβλίου είναι σαρκαστική, έξυπνη και γενικότερα απολαυστική, χωρίς τα υπερβολικά στοιχεία του δυναμισμού της γυναίκας.
Επίσης, ακούω το A Dance with Dragons, 5ο βιβλίο της σειράς A Song of Ice and Fire, του George RR Martin. Επιτέλους το έπιασα μετά από 3(;)... 4(;) χρόνια που τελείωσα το 4ο βιβλίο της σειράς, που ήταν για εμένα απογοήτευση.
Εγώ ξεκίνησα το Within the Sanctuary of Wings, που είναι το πέμπτο και τελευταίο βιβλίο της σειράς The Memoirs of Lady Trent της Marie Brennan.
Παρόλο που εντάσσεται στη λογοτεχνία του φανταστικού, δεν υπάρχει το παραμικρό στοιχείο μαγείας.
Είναι βιβλία φυσικής ιστορίας για τους δράκους, οι οποίοι παρουσιάζονται ως πλάσματα της φύσης και με ότι αυτό συνεπάγεται και όχι ως μυθικά όντα μαγείας, με φωτιές που γκρεμίζουν τα Red Keep, ή που με την παραχώρηση της καρδίας τους μπορεί να αναστηθεί κάποιος.
Τοποθετείται χρονικά σε βικτωριανού τύπου εποχή και η ηρωίδα του βιβλίου είναι σαρκαστική, έξυπνη και γενικότερα απολαυστική, χωρίς τα υπερβολικά στοιχεία του δυναμισμού της γυναίκας.
Επίσης, ακούω το A Dance with Dragons, 5ο βιβλίο της σειράς A Song of Ice and Fire, του George RR Martin. Επιτέλους το έπιασα μετά από 3(;)... 4(;) χρόνια που τελείωσα το 4ο βιβλίο της σειράς, που ήταν για εμένα απογοήτευση.
Ευχαριστώ, για τις πληροφορίες@Τρύφωνας η Θεραπαίνιδα υπάρχει και σε σειρά. Ο πρώτος κύκλος αρκετά καλός... άντε και ο δεύτερος... μετά ήρθε η πτώση.
Εγώ ξεκίνησα το Within the Sanctuary of Wings, που είναι το πέμπτο και τελευταίο βιβλίο της σειράς The Memoirs of Lady Trent της Marie Brennan.
Παρόλο που εντάσσεται στη λογοτεχνία του φανταστικού, δεν υπάρχει το παραμικρό στοιχείο μαγείας.
Είναι βιβλία φυσικής ιστορίας για τους δράκους, οι οποίοι παρουσιάζονται ως πλάσματα της φύσης και με ότι αυτό συνεπάγεται και όχι ως μυθικά όντα μαγείας, με φωτιές που γκρεμίζουν τα Red Keep, ή που με την παραχώρηση της καρδίας τους μπορεί να αναστηθεί κάποιος.
Τοποθετείται χρονικά σε βικτωριανού τύπου εποχή και η ηρωίδα του βιβλίου είναι σαρκαστική, έξυπνη και γενικότερα απολαυστική, χωρίς τα υπερβολικά στοιχεία του δυναμισμού της γυναίκας.
Επίσης, ακούω το A Dance with Dragons, 5ο βιβλίο της σειράς A Song of Ice and Fire, του George RR Martin. Επιτέλους το έπιασα μετά από 3(;)... 4(;) χρόνια που τελείωσα το 4ο βιβλίο της σειράς, που ήταν για εμένα απογοήτευση.
Βάζω,στα υπόψη ( για κάποια στιγμή) η Θεραπαινίδα.
(@Έλλη Μ κάπου μου είχες πει για το Ουέικφιλντ --βλέπω δεν το έθαψα, 3 του έβαλα-- αν θυμάμαι καλά με χάλασε που αν και τοσοδούλι, με έκανε να νιώθω λες και διαβάζω την Οδύσσεια)
Τελειώνω το 'Το έγκλημα του Ψυχικού' που στην αρχή με είχε ιντριγκάρει, αλλά μετά το ψιλοβαρέθηκα. Και πιάνω το 'Γιάκομπ Φον Γκούντεν' του Ρόμπερτ Βάλζερ
Τελειώνω το 'Το έγκλημα του Ψυχικού' που στην αρχή με είχε ιντριγκάρει, αλλά μετά το ψιλοβαρέθηκα. Και πιάνω το 'Γιάκομπ Φον Γκούντεν' του Ρόμπερτ Βάλζερ
Αααα, σε φιλώ και σε ασπαζομαι.πιάνω το 'Γιάκομπ Φον Γκούντεν' του Ρόμπερτ Βάλζερ
'Ετσι, για να πάρετε μια ιδέα του τι διαβάζω τώρα και των αλλεπάλληλων εγκεφαλικών που περνάω. Αυτή είναι η αρχή της εισαγωγής του S/Z, του Ρολάν Μπαρτ. 'Οποιος το κατάλαβε πλήρως να μας πει και το νόημα.
1. Αξιολόγηση
Λέγεται πως με την άσκηση μερικοί Βουδιστές κατορθώνουν να δουν ένα ολόκληρο τοπίο πάνω σε ένα κουκί. Αυτό ακριβώς θα ήθελαν και οι πρώτοι αναλυτές της αφήγησης: να δουν όλες τις αφηγήσεις του κόσμου (και υπάρχουν, υπήρξαν τόσες πολλές) σε μία μόνο δομή: θα βγάλουμε, σκέφτονταν, από κάθε παραμύθι το μοντέλο του, και μετά, από τα μοντέλα αυτά, θα φτιάξουμε μια μεγάλη αφηγηματική δομή, την οποία θα εφαρμόζουμε (για επαλήθευση) σε κάθε αφήγηση: έργο εξαντλητικό ("Επιστήμη της υπομονής, Το μαρτύριο είναι βέβαιο") και τελικά ανεπιθύμητο, γιατί το κείμενο χάνει έτσι τη διαφορά του. Αυτή η διαφορά δεν είναι προφανώς μια ποιότητα πλήρης, αναμφισβήτητη (σύμφωνα με μια μυθική άποψη περί λογοτεχνικής δημιουργίας), δεν είναι αυτή που δηλώνει την ατομικότητα κάθε κειμένου, αυτή που το ονομάζει, το υπογράφει, το μονογράφει, το τελειώνει' αντίθετα, δεν σταματάει, και αρθρώνεται στο άπειρο των κειμένων, των γλωσσών, των συστημάτων: είναι μια διαφορά που επιστρέφει με κάθε κείμενο. Πρέπει λοιπόν να επιλέξουμε: ή θα τοποθετήσουμε όλα τα κείμενα σε ένα αποδεικτικό πηγαινέλα, θα τα εξισώσουμε υπό το βλέμμα μιας α-διάφορης επιστήμης, θα τα υποχρεώσουμε να ενωθούν επαγωγικά με το Αντίγραφο από το οποίο θα τα κάνουμε στη συνέχεια να προκύψουν' ή αλλιώς θα αποκαταστήσουμε κάθε κείμενο όχι προς την ατομικότητά του, αλλά ως προς το παιχνίδι του' πριν καν μιλήσουμε γι' αυτό, θα το βάλουμε να αντλήσει από το απέραντο παράδειγμα της διαφοράς, θα το υποβάλουμε εκ των προτέρων σε μια θεμελιακή τυπολογία, μια αξιολόγηση. Πώς θα ορίσουμε λοιπόν την αξία ενός κειμένου; Πώς θα θεμελιώσουμε μια πρώτη τυπολογία των κειμένων; Η θεμελιακή αξιολόγηση όλων των κειμένων δεν μπορεί να προέλθει ούτε από την επιστήμη, γιατί η επιστήμη δεν αξιολογεί, ούτε από την ιδεολογία, γιατί η ιδεολογική αξία ενός κειμένου (ηθική, αισθητική, πολιτική, αληθειακή) είναι αξία αναπαράστασης και όχι παραγωγής (η ιδεολογία "αντανακλά", δεν επεξεργάζεται). Η αξιολόγησή μας μπορεί να συνδέεται μόνο με μια πρακτική, και η πρακτική αυτή είναι η γραφή. Από τη μια υπάρχει αυτό που μπορεί να γραφτεί, κι από την άλλη αυτό που δεν μπορεί πια να γραφτεί: αυτό που βρίσκεται μέσα στην πρακτική του συγγραφέα κι αυτό που έχει βγει από αυτήν: ποια κείμενα θα δεχτώ να γράψω (να ξανα-γράψω), να επιθυμήσω, να προωθήσω σαν μια δύναμη σε αυτόν τον κόσμο που είναι ο δικός μου; Αυτό που βρίσκει η αξιολόγηση είναι τούτη εδώ η αξία: αυτό που σήμερα μπορεί να γραφτεί (να ξανα-γραφτεί): το γραφήσιμο. Γιατί το γραφήσιμο είναι η αξία μας; Διότι η πρόκληση για τη λογοτεχνική δουλειά (τη λογοτεχνία ως εργασία) είναι να κάνει τον αναγνώστη όχι πια καταναλωτή, αλλά παραγωγό του κειμένου. Η λογοτεχνία μας έχει σημαδευτεί από το αλύπητο διαζύγιο που ο φιλολογικός θεσμός συντηρεί ανάμεσα στον κατασκευαστή και τον χρήστη του κειμένου, τον ιδιοκτήτη και τον πελάτη, τον συγγραφέα του και τον αναγνώστη του. Ο αναγνώστης βυθίζεται έτσι σε ένα είδος απραξίας, παθητικότητας και, για να τα πούμε όλα, σοβαρότητας: Αντί να παίζει και ο ίδιος, αντί να εισέρχεται εξολοκλήρου στη μαγεία του σημαίνοντος, στη φιληδονία της γραφής, δεν του μένει πια στο μεράδι του παρά μόνο η φτωχή ελευθερία να δεχτεί ή να απορρίψει το κείμενο: η ανάγνωση είναι πια απλώς και μόνο ένα referendum. Μπροστά στο γραφήσιμο κείμενο τίθεται λοιπόν το αντίβαρό του, η αρνητική, η αντιδραστική αξία του: αυτό που μπορεί να διαβαστεί μα όχι να γραφτεί: το αναγνώσιμο. Θα αποκαλέσουμε κλασικό κάθε αναγνώσιμο κείμενο.
1. Αξιολόγηση
Λέγεται πως με την άσκηση μερικοί Βουδιστές κατορθώνουν να δουν ένα ολόκληρο τοπίο πάνω σε ένα κουκί. Αυτό ακριβώς θα ήθελαν και οι πρώτοι αναλυτές της αφήγησης: να δουν όλες τις αφηγήσεις του κόσμου (και υπάρχουν, υπήρξαν τόσες πολλές) σε μία μόνο δομή: θα βγάλουμε, σκέφτονταν, από κάθε παραμύθι το μοντέλο του, και μετά, από τα μοντέλα αυτά, θα φτιάξουμε μια μεγάλη αφηγηματική δομή, την οποία θα εφαρμόζουμε (για επαλήθευση) σε κάθε αφήγηση: έργο εξαντλητικό ("Επιστήμη της υπομονής, Το μαρτύριο είναι βέβαιο") και τελικά ανεπιθύμητο, γιατί το κείμενο χάνει έτσι τη διαφορά του. Αυτή η διαφορά δεν είναι προφανώς μια ποιότητα πλήρης, αναμφισβήτητη (σύμφωνα με μια μυθική άποψη περί λογοτεχνικής δημιουργίας), δεν είναι αυτή που δηλώνει την ατομικότητα κάθε κειμένου, αυτή που το ονομάζει, το υπογράφει, το μονογράφει, το τελειώνει' αντίθετα, δεν σταματάει, και αρθρώνεται στο άπειρο των κειμένων, των γλωσσών, των συστημάτων: είναι μια διαφορά που επιστρέφει με κάθε κείμενο. Πρέπει λοιπόν να επιλέξουμε: ή θα τοποθετήσουμε όλα τα κείμενα σε ένα αποδεικτικό πηγαινέλα, θα τα εξισώσουμε υπό το βλέμμα μιας α-διάφορης επιστήμης, θα τα υποχρεώσουμε να ενωθούν επαγωγικά με το Αντίγραφο από το οποίο θα τα κάνουμε στη συνέχεια να προκύψουν' ή αλλιώς θα αποκαταστήσουμε κάθε κείμενο όχι προς την ατομικότητά του, αλλά ως προς το παιχνίδι του' πριν καν μιλήσουμε γι' αυτό, θα το βάλουμε να αντλήσει από το απέραντο παράδειγμα της διαφοράς, θα το υποβάλουμε εκ των προτέρων σε μια θεμελιακή τυπολογία, μια αξιολόγηση. Πώς θα ορίσουμε λοιπόν την αξία ενός κειμένου; Πώς θα θεμελιώσουμε μια πρώτη τυπολογία των κειμένων; Η θεμελιακή αξιολόγηση όλων των κειμένων δεν μπορεί να προέλθει ούτε από την επιστήμη, γιατί η επιστήμη δεν αξιολογεί, ούτε από την ιδεολογία, γιατί η ιδεολογική αξία ενός κειμένου (ηθική, αισθητική, πολιτική, αληθειακή) είναι αξία αναπαράστασης και όχι παραγωγής (η ιδεολογία "αντανακλά", δεν επεξεργάζεται). Η αξιολόγησή μας μπορεί να συνδέεται μόνο με μια πρακτική, και η πρακτική αυτή είναι η γραφή. Από τη μια υπάρχει αυτό που μπορεί να γραφτεί, κι από την άλλη αυτό που δεν μπορεί πια να γραφτεί: αυτό που βρίσκεται μέσα στην πρακτική του συγγραφέα κι αυτό που έχει βγει από αυτήν: ποια κείμενα θα δεχτώ να γράψω (να ξανα-γράψω), να επιθυμήσω, να προωθήσω σαν μια δύναμη σε αυτόν τον κόσμο που είναι ο δικός μου; Αυτό που βρίσκει η αξιολόγηση είναι τούτη εδώ η αξία: αυτό που σήμερα μπορεί να γραφτεί (να ξανα-γραφτεί): το γραφήσιμο. Γιατί το γραφήσιμο είναι η αξία μας; Διότι η πρόκληση για τη λογοτεχνική δουλειά (τη λογοτεχνία ως εργασία) είναι να κάνει τον αναγνώστη όχι πια καταναλωτή, αλλά παραγωγό του κειμένου. Η λογοτεχνία μας έχει σημαδευτεί από το αλύπητο διαζύγιο που ο φιλολογικός θεσμός συντηρεί ανάμεσα στον κατασκευαστή και τον χρήστη του κειμένου, τον ιδιοκτήτη και τον πελάτη, τον συγγραφέα του και τον αναγνώστη του. Ο αναγνώστης βυθίζεται έτσι σε ένα είδος απραξίας, παθητικότητας και, για να τα πούμε όλα, σοβαρότητας: Αντί να παίζει και ο ίδιος, αντί να εισέρχεται εξολοκλήρου στη μαγεία του σημαίνοντος, στη φιληδονία της γραφής, δεν του μένει πια στο μεράδι του παρά μόνο η φτωχή ελευθερία να δεχτεί ή να απορρίψει το κείμενο: η ανάγνωση είναι πια απλώς και μόνο ένα referendum. Μπροστά στο γραφήσιμο κείμενο τίθεται λοιπόν το αντίβαρό του, η αρνητική, η αντιδραστική αξία του: αυτό που μπορεί να διαβαστεί μα όχι να γραφτεί: το αναγνώσιμο. Θα αποκαλέσουμε κλασικό κάθε αναγνώσιμο κείμενο.
Αυτό με το κουκί και το τοπίο, λέω να το δοκιμάσω. Τώρα για τα άλλα, να μας πει τι ναρκωτικά παίρνει (αν όχι ο Ρολάν, ο μεταφραστής του).
@Λένκοβιτς γιατί το κάνεις αυτό στον εαυτό σου; Έχεις κάποιο τάμα;
@Λένκοβιτς γιατί το κάνεις αυτό στον εαυτό σου; Έχεις κάποιο τάμα;
Γιατί ο Σιρχάν ήρθε στα μέρη μας. Λοιπόν, όταν ο γιος μου ήταν μπεμπέκος και τον ρωτούσαμε: Γιατί Χάρη έκανες αυτό ή εκείνο; Μας απαντούσε: γιατί ο σιλχά. Και για πάρα πολύ καιρό προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τι εννοεί. Μια μέρα λοιπόν, έβλεπε στην τηλεόραση τον Μόγλη και κάθισα μαζί του. Και, ξαφνικά, ακούω τον αρκούδο (νομίζω, αν θυμάμαι καλά αυτός ήταν) που όταν τον ρώτησε ο Μόγλης: γιατί; , του απάντησε: Γιατί ο Σιρχάν (ο κακός τίγρης, αν θυμάμαι καλά) ήρθε στα μέρη μας. Και μας λύθηκε επιτέλους η απορία. Και γλύτωσε και ο Χάρης από τις ερωτήσεις μας με αυτή την ατάκα και ξεμπέρδευε. Οπότε, στην ερώτησή σου δεν ξέρω τι άλλο να σου απαντήσω. 'Αβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.
'Οσο για το κουκί και το τοπίο, αν το δοκιμάσεις και πετύχει πες μου και μένα να κάτσω να στραβωθώ να το κοιτάω γιατί πιο πιθανό το βρίσκω να το καταλάβω αυτό παρά το βιβλίο του Μπαρτ.
Τελείωσα το S/Z του Ρολάν Μπαρτ. Το πιο δύσκολο, περίπλοκο, πολλές φορές ακατανόητο βιβλίο που έχω διαβάσει μέχρι στιγμής. Τελικά, με προσπάθεια, υπομονή και επιμονή, κατάφερα να το καταλάβω σε μεγάλο βαθμό. Για να το προσπαθήσεις, βέβαια, πρέπει να σε ενδιαφέρει πολύ. Αλλιώς θα το παρατήσεις στην πρώτη σελίδα. 'Ηθελα να έχω μια τουλάχιστον εμπειρία από Μπαρτ για να ξέρω περί τίνος πρόκειται. Είναι από τα βιβλία που, μάλλον, τα έγραψαν για να τα καταλαβαίνουν μεταξύ τους οι ανάλογοι διανοούμενοι και να προσπαθούν να εντυπωσιάσουν ο ένας τον άλλον.
Τώρα ξεκίνησα το Καλυψώ:
Τώρα ξεκίνησα το Καλυψώ:
Τελείωσα το ξεκαρδιστικό βιβλίο του David Sedaris, Καλυψώ. Πολύ γέλιο παιδιά, δεν το περίμενα.
Σήμερα ξεκίνησα ένα βιβλίο που είμαι σίγουρη ότι είναι αριστούργημα. Το μυθιστόρημα του Δον Σανδάλιο, σκακιστή. Για να πάρετε μια ιδέα, σας βάζω και το οπισθόφυλλο:
«Αν θέλετε να χάσετε έναν άνθρωπο, μάθετέ του να παίζει σκάκι». Δεν γνωρίζω καλύτερη απεικόνιση αυτού του αφορισμού, που αποδίδεται στον Όσκαρ Ουάιλντ, από τη διαφωτιστική σκηνή όπου ο Βίλχελμ Στάινιτς, ένας από τους πιο αμείλικτους σκακιστές του 19ου αιώνα, ο οποίος εγκλείστηκε σε άσυλο όταν έχασε τα λογικά του, προκαλεί τον Θεό να παίξει μαζί του μια τελευταία παρτίδα, παραχωρώντας του μάλιστα το πλεονέκτημα ενός στρατιώτη. Αυτός ο Εβραίος από τη Βοημία, μέσα στην τρέλα του είχε καταλάβει, πριν από τον Νίτσε, ότι όποιος αναμετριέται με τον Θεό γίνεται ο ίδιος Θεός.
Αυτό το σύντομο αφήγημα παρουσιάζει έναν μισάνθρωπο που δεν αντέχει άλλο τη βλακεία. Αναγνώστης του Φλωμπέρ, αποσύρεται στην ακροθαλασσιά, σε ένα ξενοδοχείο όπου δεν τον ξέρει κανείς και όπου, δόξα τω Θεώ, ούτε εκείνος γνωρίζει κανέναν. Θα συνάψει, ωστόσο, περίεργο δεσμό με έναν άγνωστο, εξίσου σιωπηλό και αινιγματικό σαν τον ίδιο, έναν κάποιο δον Σανδάλιο, που πηγαίνει στη λέσχη μόνο για να παίξει σκάκι, και παίζει χωρίς να αρθρώνει λέξη, με αρρωστημένη μανία.
"Για τον δον Σανδάλιο", γράφει ο Ουναμούνο, "οι στρατιώτες, οι αξιωματικοί, οι πύργοι, τ' άλογα, οι βασίλισσες και οι βασιλιάδες του σκακιού έχουν πιο πολλή ψυχή απ' τα πρόσωπα που τα κινούν. Μπορεί και να 'χει δίκιο". Έξαλλου, το παιχνίδι του σκακιού είναι πέρα από το κακό και το καλό.
Αλλά ο Ουναμούνο, συντάσσοντας αυτή τη νουβέλα, έχει πάντα στο μυαλό του ότι είναι ο συγγραφέας του "Τραγικού αισθήματος της ζωής", αδελφό πνεύμα του Κίρκεγκωρ, του φιλοσόφου που αναρωτιέται: "Είμαστε, γίνεται να είμαστε, κάτι περισσότερο από παίκτες σκακιού;".
Σήμερα ξεκίνησα ένα βιβλίο που είμαι σίγουρη ότι είναι αριστούργημα. Το μυθιστόρημα του Δον Σανδάλιο, σκακιστή. Για να πάρετε μια ιδέα, σας βάζω και το οπισθόφυλλο:
«Αν θέλετε να χάσετε έναν άνθρωπο, μάθετέ του να παίζει σκάκι». Δεν γνωρίζω καλύτερη απεικόνιση αυτού του αφορισμού, που αποδίδεται στον Όσκαρ Ουάιλντ, από τη διαφωτιστική σκηνή όπου ο Βίλχελμ Στάινιτς, ένας από τους πιο αμείλικτους σκακιστές του 19ου αιώνα, ο οποίος εγκλείστηκε σε άσυλο όταν έχασε τα λογικά του, προκαλεί τον Θεό να παίξει μαζί του μια τελευταία παρτίδα, παραχωρώντας του μάλιστα το πλεονέκτημα ενός στρατιώτη. Αυτός ο Εβραίος από τη Βοημία, μέσα στην τρέλα του είχε καταλάβει, πριν από τον Νίτσε, ότι όποιος αναμετριέται με τον Θεό γίνεται ο ίδιος Θεός.
Αυτό το σύντομο αφήγημα παρουσιάζει έναν μισάνθρωπο που δεν αντέχει άλλο τη βλακεία. Αναγνώστης του Φλωμπέρ, αποσύρεται στην ακροθαλασσιά, σε ένα ξενοδοχείο όπου δεν τον ξέρει κανείς και όπου, δόξα τω Θεώ, ούτε εκείνος γνωρίζει κανέναν. Θα συνάψει, ωστόσο, περίεργο δεσμό με έναν άγνωστο, εξίσου σιωπηλό και αινιγματικό σαν τον ίδιο, έναν κάποιο δον Σανδάλιο, που πηγαίνει στη λέσχη μόνο για να παίξει σκάκι, και παίζει χωρίς να αρθρώνει λέξη, με αρρωστημένη μανία.
"Για τον δον Σανδάλιο", γράφει ο Ουναμούνο, "οι στρατιώτες, οι αξιωματικοί, οι πύργοι, τ' άλογα, οι βασίλισσες και οι βασιλιάδες του σκακιού έχουν πιο πολλή ψυχή απ' τα πρόσωπα που τα κινούν. Μπορεί και να 'χει δίκιο". Έξαλλου, το παιχνίδι του σκακιού είναι πέρα από το κακό και το καλό.
Αλλά ο Ουναμούνο, συντάσσοντας αυτή τη νουβέλα, έχει πάντα στο μυαλό του ότι είναι ο συγγραφέας του "Τραγικού αισθήματος της ζωής", αδελφό πνεύμα του Κίρκεγκωρ, του φιλοσόφου που αναρωτιέται: "Είμαστε, γίνεται να είμαστε, κάτι περισσότερο από παίκτες σκακιού;".
Παρήγγειλα το "Καλυψώ". Ευχαριστώ για την υπόδειξη! Το άλλο μπαίνει στα υπόψη για μετά, διότι οι δικοί σου ρυθμοί είναι μοναδικοί - δε θα τολμήσω ποτέ να σε κοντράρω.