Ποιο βιβλίο διαβάζεις τώρα;
- Thread starter Φαροφύλακας
- Start date
Μμ, τέλειο φαίνεται αυτό το βιβλίο που τέλειωσες! Αστυνομικό με Ελευσίνια μυστήρια; Υπέροχη συνταγή! Ήδη μου τρέχουν τα σάλια.Τελειωσα το the maidens του Μιχαηλιδη, και I'm shooketh. Καπου εδω να ξαναπω οτι με αυτο το ειδος λογοτεχνιας ειμαι δυσβασταχτα ευκολη. Η Ναξος (πολυαγαπημενο νησι), η Θεα Δημητρα(bow down, bitches), ο ναος της στο νησι (στον οποιο εχω βγει φωτογραφια, αλλα την εχω χασει—κριμα, ηταν καταλληλη για meme) και η κορη της, ειναι σαν κεντρικοι χαρακτηρες στην ιστορια, η οποια ειναι διανθισμενη απο τις τραγωδιες του Ευριπιδη, ως μικρα ενοχοποιητικα στοιχεια για το εγκλημα. Πηγα να γραψω οτι ειναι αρκετα επικαιρο, αλλα παντα ζουσαμε σε
ενα καστρομια ζουγκλα, οποτε... Μου αρεσε επισης που συνδεεται χαλαρα, σχεδον ανεπαισθητα, με το πρωτο του βιβλιο. Οι ματιες που εριχναν οι κυκνοι, για καποιο ανεξηγητο λογο, με φρικαραν οπως με ειχε φρικαρει η κατσικα σε ενα βιβλιο της Κριστι (νομιζω στο: ο φονος ειναι ευκολος).
Τελειωνοντας το, σκεφτηκα αυτο που ειχε πει καπου εδω η @Έλλη Μ, και συχνα πυκνα την μελεταμε με μια ψυχη, γι' αυτην την ατακα, η οποια ειναι: παντα ξερεις.
Σκεφτομαι να ξεκινησω το sliver του Αιρα Λεβιν, αλλα θελω να το φυλαξω για τον χειμωνα, γι' αυτο μαλλον θα διαβασω τον γατο του Σιμενον.
Αν και λες ότι συνδέεται με το πρώτο του βιβλίο. Εγώ που δεν το έχω διαβάσει, θα μπορώ να διαβάσω αυτό;
Δεν κολώνω με αυτό που λες ότι φρικάρισες, γιατί δεν θυμάμαι καμμιά κατσίκα στην ΆΓκαθα Κρίστι και γιατί εγώ ποτέ δεν φρικάρισα με την Άγκαθα Κρίστι. Θα πάω να ψάξω την κατσίκα, γιατί μου έβαλες ψύλλους στα αυτιά
Ναι, ναι, κι από αυτό (Ελευσίνια μυστήρια) έχει, απλώς μόνο χαμήλωσε τις προσδοκίες σου, γιατί 1) δύσκολα απογοητευομαι από αστυνομικο/θριλερ, 2) τα αρχαιοελληνικα στοιχεία είναι για ομορφιά. Μη φανταστείς καμία ανάλυση που δεν ξέρεις ήδη. Δεν έχεις φρικάρει με Άγκαθα; 
Μάλλον είμαι πολύ φοβητσιαρα 
. Στο η σοφιτα με τις αράχνες, ειδικά, πέταξα το βιβλίο με στριγγλιά. Με άκουσε όλος ο Άγιος Προκόπιος (στη Νάξο 
).
Μάλλον είμαι πολύ φοβητσιαρα . Στο η σοφιτα με τις αράχνες, ειδικά, πέταξα το βιβλίο με στριγγλιά. Με άκουσε όλος ο Άγιος Προκόπιος (στη Νάξο ).
@Στιλλ ιλλ έχεις διαβάσει το λάθος του Σαμαράκη;;
Κι εμένα μ' αρέσουν πολύ τα αστυνομικά/θρίλερ, οπότε ανήκω μάλλον στο 1 σου. Για το δεύτερο, άντε δεν σε πιστεύω! Εδώ εσύ διαβάζεις τα trangressive και τα ωμά της Μαριάνα Ενρικέζ. Βέβαια, χωρίς πλάκα, το τέλος που δίνει στη σοφίτα με τις αράχνες και η ταυτότητα του δολοφόνου είναι πολύ τραγικά. Για αυτό η μάνα μου δεν το ξαναδιαβάζει. Εμένα μου φάνηκε απλώς πολύ τραγικό.Ναι, ναι, κι από αυτό (Ελευσίνια μυστήρια) έχει, απλώς μόνο χαμήλωσε τις προσδοκίες σου, γιατί 1) δύσκολα απογοητευομαι από αστυνομικο/θριλερ, 2) τα αρχαιοελληνικα στοιχεία είναι για ομορφιά. Μη φανταστείς καμία ανάλυση που δεν ξέρεις ήδη. Δεν έχεις φρικάρει με Άγκαθα;
Καλε, ειμαι φοβιτσιαρα! Φοβαμαι (και αντιπαθω) τους ανθρωπους, γι' αυτο δυσκολα θα πω πως "α, τραβηγμενο απο τα μαλλια αυτο", οπου μπλεκονται ανθρωποι, ολα παιζουν. Θυμαμαι μετα την αναγνωση του haunted του Πολανικ, βιβλιο που εκραξαν ακομη και οι φαν (εγω ξετρελαθηκα), εγινε mass shooting στο Λας Βεγκας, κι ενας θαρραλεος αντι να σκυψει για να γλιτωσει τις σφαιρες, φωναζε και προκαλουσε τον ψυχακια να του ριξει. Οταν ειδα το βιντεο εντυπωσιαστηκα, αυτο κρατησε λιγα δευτερολεπτα, μετα αρχισα να σκεφτομαι οτι το εκανε για δημοσιοτητα. Πολυ αδικος αυτος ο τροπος σκεψης, αλλα εχει φοβηθει το ματι μου.
Αν θυμαμαι καλα ουτε η @Βάγγυ ξετρελαθηκε με την σοφιτα. Εμενα μονο φορειο δεν ηρθε να με παρει
Αν θυμαμαι καλα ουτε η @Βάγγυ ξετρελαθηκε με την σοφιτα. Εμενα μονο φορειο δεν ηρθε να με παρει
Για ονομα, τι γραφω πιο πανω για να εξηγησω οτι θα αγορασω οποιον υποπτο και ο,τι κινητρο μου πουλησεις; 
Τελος παντων, οχι μονο στην σοφιτα ημουν ανυποψιαστη, με φρικαρε κιολας.
@Διχασμένη βλεπω δεν απαντησα στην ερωτηση σου, οχι, δεν χρειαζεται να εχεις διαβασει το πρωτο βιβλιο.
Τελος παντων, οχι μονο στην σοφιτα ημουν ανυποψιαστη, με φρικαρε κιολας.@Διχασμένη βλεπω δεν απαντησα στην ερωτηση σου, οχι, δεν χρειαζεται να εχεις διαβασει το πρωτο βιβλιο.
Δεν μπορώ να τη διαβάζω ως θεραπενιδα!
(αγνόησε, ειμαι ηλικιωμένη και την θυμάμαι ως πορφυρή δούλη).
Εν τω μεταξυ, δε σας φαινεται υπερτιμημενος ο Χάξλεη;
Για το βιβλίο ή για την κοπέλα; Αν το βιβλίο το διάβαζε ένας θηριώδης αξύριστος τύπος με δολοφονικό βλέμμα, θα πάθαινες το ίδιο κάτι μέσα σου;
ΥΓ: Λέγε με προβοκάτορα
Απο μένα ειναι ναι
Απο μένα, ειναι ναι. Μα εισαι ρε διάολε. Δηλαδή, πχ, φαντάσου έναν θηριώδη αξύριστο τύπο με δολοφονικό βλέμμα να διαβάζει
Η αγάπη άργησε μια μέρα. Και να κυλάει ένα δακρυ
Αν πω θα ειναι oversharing, και μπορει να εχω την ταση να εκτιθεμαι χωρις δευτερη σκεψη, λογω παρορμητικοτητας, μετα ομως το "τι ηθελα και μιλησα" με τρωει απο μεσα προς τα εξω 
Δεν θυμαμαι αν με εχει πιασει, μαλλον επειδη θα αναλωθω στο "του/της αρεσει αραγε, οσο εμενα;" και η απαντηση που δινω ειναι: μαλλον οχι.
Δεν θυμαμαι αν με εχει πιασει, μαλλον επειδη θα αναλωθω στο "του/της αρεσει αραγε, οσο εμενα;" και η απαντηση που δινω ειναι: μαλλον οχι.
Στη γη είμαστε πρόσκαιρα υπέροχοι. Μόλις ολοκλήρωσα την ανάγνωση του βιβλίου. Επειδή είναι ένα βιβλίο που έχει να δώσει πράγματα στον αναγνώστη θα ήθελα να αναφέρω μερικά πράγματα γι' αυτό.
Η γραφή του είναι απίστευτη, ο συγγραφέας έχει κάνει πάρα πολύ καλή δουλειά, το ίδιο και ο μεταφραστής. Όσο το διάβαζα ένιωθα ότι οι λέξεις έκαναν μασάζ στο μυαλό μου. Το βιβλίο στην ουσία είναι αυτοβιογραφικό γράμμα του συγγραφέα προς την μητέρα του, είναι κάπως σαν να διαβάζεις ημερολόγιο. Έχει αποτυπώσει τις σκέψεις του με τον τρόπο που τις επεξεργάζεται το μυαλό του, περιγράφει ένα γεγονός και επικεντρώνεται σε ότι τον επηρέασε από αυτό, μεταφέροντας το εντελώς υποκειμενικά στο βιβλίο. Έχει καταφέρει να κεντρίζει το ενδιαφέρον του αναγνώστη χωρίς να προσπαθεί να το κάνει. Γράφει όπως τα έχει στο μυαλό του τις σκέψεις χωρίς να επηρεάζεται από το να τις κάνει να αρέσουν. Δεν ξέρω αν οι σκέψεις του είναι όντως αυτές ή αν το κάνει επίτηδες να φαίνεται ότι είναι αυτές, αν ισχύει το δεύτερο, το κάνει πολύ καλά.
Διαπραγματεύεται ζητήματα όπως bulling, ομοφυλόφιλια, ναρκωτικά, μεταναστευτικό, πόλεμο, ερωτικές σχέσεις μεταξύ γυναικών και στρατιωτών της εχθρικής χώρας, πλούσιων φτωχών, κακών ερωτικών σχέσεων, καλών ερωτικών σχέσεων, αγάπης, διαφθοράς... Είναι τόσα πολλά που δεν μπορώ να τα σκεφτώ καν. Από όλα αυτά τα ζητήματα έχει αντλήσει εποικοδομητικά πράγματα και τα μεταφέρει στον αναγνώστη.
Επειδή είμαι στην γραμμή για να ξεπεράσω την σωστή αναφορά στο βιβλίο χωρίς spoiler, θα σταματήσω εδώ. Είναι ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί. Επειδή είναι λίγο καταθλιπτικό, καλό θα ήταν να είστε σε καλή ψυχολογική κατάσταση για να το διαβάσετε, μην πέσουμε και στα πατώματα καλοκαιριάτικο.
Θα του άξιζε μία παρουσίαση αλλά και αυτά που γράφω, τα γράφω κουνώντας το καροτσάκι του μωρού να μην κλαίει οπότε.. Συμπαθάτε με
Η γραφή του είναι απίστευτη, ο συγγραφέας έχει κάνει πάρα πολύ καλή δουλειά, το ίδιο και ο μεταφραστής. Όσο το διάβαζα ένιωθα ότι οι λέξεις έκαναν μασάζ στο μυαλό μου. Το βιβλίο στην ουσία είναι αυτοβιογραφικό γράμμα του συγγραφέα προς την μητέρα του, είναι κάπως σαν να διαβάζεις ημερολόγιο. Έχει αποτυπώσει τις σκέψεις του με τον τρόπο που τις επεξεργάζεται το μυαλό του, περιγράφει ένα γεγονός και επικεντρώνεται σε ότι τον επηρέασε από αυτό, μεταφέροντας το εντελώς υποκειμενικά στο βιβλίο. Έχει καταφέρει να κεντρίζει το ενδιαφέρον του αναγνώστη χωρίς να προσπαθεί να το κάνει. Γράφει όπως τα έχει στο μυαλό του τις σκέψεις χωρίς να επηρεάζεται από το να τις κάνει να αρέσουν. Δεν ξέρω αν οι σκέψεις του είναι όντως αυτές ή αν το κάνει επίτηδες να φαίνεται ότι είναι αυτές, αν ισχύει το δεύτερο, το κάνει πολύ καλά.
Διαπραγματεύεται ζητήματα όπως bulling, ομοφυλόφιλια, ναρκωτικά, μεταναστευτικό, πόλεμο, ερωτικές σχέσεις μεταξύ γυναικών και στρατιωτών της εχθρικής χώρας, πλούσιων φτωχών, κακών ερωτικών σχέσεων, καλών ερωτικών σχέσεων, αγάπης, διαφθοράς... Είναι τόσα πολλά που δεν μπορώ να τα σκεφτώ καν. Από όλα αυτά τα ζητήματα έχει αντλήσει εποικοδομητικά πράγματα και τα μεταφέρει στον αναγνώστη.
Επειδή είμαι στην γραμμή για να ξεπεράσω την σωστή αναφορά στο βιβλίο χωρίς spoiler, θα σταματήσω εδώ. Είναι ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί. Επειδή είναι λίγο καταθλιπτικό, καλό θα ήταν να είστε σε καλή ψυχολογική κατάσταση για να το διαβάσετε, μην πέσουμε και στα πατώματα καλοκαιριάτικο.
Θα του άξιζε μία παρουσίαση αλλά και αυτά που γράφω, τα γράφω κουνώντας το καροτσάκι του μωρού να μην κλαίει οπότε.. Συμπαθάτε με
Last edited:
Η αλήθεια είναι πως η θεραπαινίδα είναι κομψός ως τίτλος για να αποδώσει την φρίκη που κρύβει ο ρόλος των γυναικών στο συγκεκριμένο κόσμο/καθεστώς. Ο Χάξλευ μου άρεσε προσωπικά, αλλά λιγότερο απο Άτγουντ και Όργουελ. Τώρα σχετικά με το αν είναι υπερτιμημένος νομίζω είναι αναπόφευκτο για συγγραφείς που καταπιάνονται με τέτοια θέματα. Αποκτούν και λίγο διάσταση θεική επειδή προέβλεψαν το μέλλον, και περιέγραψαν την ανθρώπινη συνθήκη σε αποσύνθεση και ανασύνθεση κάποτε στο μέλλον.Δεν μπορώ να τη διαβάζω ως θεραπενιδα!
(αγνόησε, ειμαι ηλικιωμένη και την θυμάμαι ως πορφυρή δούλη).
Εν τω μεταξυ, δε σας φαινεται υπερτιμημενος ο Χάξλεη;
Το είχαμε κάνει στο σχολείο...Πολλή σιωπή και βουβαμάρα έπεσε με το πέρας της ανάγνωσης. Αλλά θέλω να το ξαναδιαβάσω αν μη τι άλλο με τον δικό μου ρυθμό και τρόπο. Θα εντυπωθεί διαφορετικά μέσα μου, σε αυτή την ηλικία. Τότε με έπνιγε ένας κόμπος στον λαιμό.