Χρυσένια
Αρχαιολόγος του Φόρουμ
Χθες το ξημέρωμα τελειωσα τις θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου, του Márquez .Το τελευταιο του και λίγο παραγκωνισμένο. Ήθελα να του δώσω μια ευκαιρία και μου άρεσε αρκετά. Ειναι ρομαντικό και άτακτο με δόσεις κυνισμού, όπως ακριβώς και ο τίτλος του.
Αυτο, που με κερδισε περισσοτερο, ήταν η μαεστρία με την οποια ο Γκαμπριελ εδινε στον 90χρονο πρωταγωνιστη τον αερα ενός γοητευτικού εφήβου, που σε μαγευε με τις ανασφάλειες παρά το θράσος του και με την αθωότητα παρά τον έκφυλο βίο του. Καθολη την αναγνωση ξεχνουσα πως προκειται για εναν γεράκο και είχα την ψευδαίσθηση πως ειναι ένας ακμαιος νεαρός, που διψά για ζωή και έρωτα. Δε θα τον ξεχασω ποτέ αυτόν τον τύπο.
Αυτο, που με κερδισε περισσοτερο, ήταν η μαεστρία με την οποια ο Γκαμπριελ εδινε στον 90χρονο πρωταγωνιστη τον αερα ενός γοητευτικού εφήβου, που σε μαγευε με τις ανασφάλειες παρά το θράσος του και με την αθωότητα παρά τον έκφυλο βίο του. Καθολη την αναγνωση ξεχνουσα πως προκειται για εναν γεράκο και είχα την ψευδαίσθηση πως ειναι ένας ακμαιος νεαρός, που διψά για ζωή και έρωτα. Δε θα τον ξεχασω ποτέ αυτόν τον τύπο.