Ποιο βιβλίο διαβάζεις τώρα;

[Βασίλισσα]

@Πεταλούδα σε ευχαριστώ που το μοιράστηκες μαζί μου. Όντως δίνει πολλές εικόνες ο Σουλτς.
Είναι υπέροχη η γραφή του και πραγματικά σε ταξιδεύει σε αναμνήσεις, μυρωδιές, τοπία που έχουμε επισκεφτεί και μή.
Είναι πολύ αξιόλογο βιβλίο απλά θεωρώ οτι δεν είναι για καλοκαίρι. Θέλει συγκέντρωση και αφοσίωση.

 

[Τουραντό]

@Σελεφά
Μετά από όλα τα διθυραμβικά σχόλια που είχα ακούσει και δει για το συγκεκριμένο, ίσως είχα μεγάλες προσδοκίες αλλά έβαλα ένα 3/5.
Το κλίμα μου θύμισε το To kill a mocking bird αλλά σε καμία περίπτωση ούτε η συγγραφή, η ροή ή οι χαρακτήρες ήταν, κατά την άποψη μου, ανάλογοι. Δεν τρελάθηκα..

 

[Φαροφύλακας]

Πέρα από την πλάκα, θεωρώ πως ο Χάξλεϊ έπεσε πιο κοντά από όλους τους συγγραφείς ΕΦ του περασμένου αιώνα στις "λογοτεχνικές" προβλέψεις του. Οι περισσότεροι συγγραφείς - συμπεριλαμβανομένου και του Όργουελ - πίστεψαν πως τα κέντρα εξουσίας θα καταφέρουν να ελέγξουν τον άνθρωπο μέσω της παρακολούθησης, της σκληρής εξουσίας και του φόβου.
Αντιθέτως, ο Χάξλεϊ πίστεψε πως ο απόλυτος έλεγχος της κοινωνίας θα προέλθει μέσω της αδιαφορίας της ίδιας της κοινωνίας και του ανθρώπου προς κάθε τι κοινό.

Από συμπτωση, πριν λίγες μέρες, στην παραλία ξεφυλλισα τις πρώτες σελίδες από το Amusing Ourselves to Death, όπου ο συγγραφέας έλεγε περίπου αυτό που σημειώνει εδώ ο @Νικόλας Δε Κιντ

Προσωπικά το 1984 δεν μου πολυάρεσε. Ισως ο Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος μου αρέσει περισσότερο.

 

[Τσίου]

@Φαροφύλακας είδα το amusing ourselves to death από τον λογαριασμό του Μαρκ Μαρον, και είναι στη λίστα μου κοντά έναν χρόνο. Πως σου φαίνεται μέχρι στιγμής; Κυλάει εύκολα;

 

[Φαροφύλακας]

10 σελίδες διάβασα. Μετά επιασα άλλο βιβλίο. Εκεί έφτασα τις 12. Κατά κύριο λόγο κόλλησα να ψάχνω μέσα στα βότσαλα κάτι μικρελάχιστα κοχυλάκια.

Οι 10 σελίδες, πάντως, κύλισαν οκ!

Ο τύπος έχει έναν αυτοκομπασμό που κανονικά τον επιτρέπουμε μόνο στον Νίτσε, αλλά αγγίζει μιαν αλήθεια, οπότε μάλλον και έχει ενδιαφέρον.

Εντωμεταξύ, δεν ξέρω πόσο παρωχημένο μπορεί να φανεί καθώς είναι γραμμένο, και αφορά, στην εποχή της τηλεόρασης ενώ πια βρισκόμαστε στην εποχή του Διαδικτύου, που έχει τα πολύ δικά της, διαφορετικά χαρακτηριστικά.

(Βλέπεις πόσα σοφά έγραψα από 10 σελίδες; φαντάσου να έφτανα τις 20. )

 

[Ειφφελ]

@Φαροφύλακας ,αν για κάποιο λόγο θέλεις τύπου 1984, έπεσε το μάτι μου σε αυτό το βιβλίο. Διάβασε περιγραφή μπορεί να σου αρέσει, εγώ το έβαλα πάντως στη λίστα με τα βιβλία που θα αγοράσω με σκοπό να διαβάσω πριν πεθάνω

 

[Χρυσόστομος]

Ενδιαφερον φαινεται @Ειφφελ . Το εβαλα και εγώ στην λίστα!

 

[Αντίβαρο]

@Ειφφελ είδα ότι σε ενδιαφέρουν τα δυστοπικα. Αν βρεις ποτέ το "στη χώρα των έσχατων πραγμάτων" του Πολ Όστερ, βάλτο στη λίστα σου. Αγαπημένο.
Όσα δυστοπικα έχω διαβάσει (μετρημένα) μου έβγαζαν κάτι απρόσωπο.

(Μέσα στο χάος των νημάτων το είχα ξαναπροτείνει το συγκεκριμένο βιβλίο)

 

[Ειφφελ]

@Αντίβαρο φάνηκε ε;;; θα το βάλω και αυτό στη λίστα. Χαίρομαι πάντως αυτή την περίοδο γιατί εκτός από όρεξη για διάβασμα έχω κάμποσα βιβλία τα οποία μου προκαλούν ενθουσιασμό να τα διαβάσω

 

[Τσίου]

@Φαροφύλακας (κοχυλακια ) ωραία, ευχαριστώ! Δεν με πειράζει αν μυρίζει ναφθαλίνη, αρκεί να μπορώ να το διαβάσω, διότι έχω παρατηρήσει πως τα non-fiction με κουράζουν.

Παιδιά, το catch 22 θα μου άρεσε πάρα πολύ, αν είχαν κοπεί ΠΟΛΛΕΣ σελίδες. Αξίζει, όμως, να το διαβάσετε, ειδικά αν δεν έχετε πρόβλημα με τα μεγάλα βιβλία (ή με τη φλυαρία, ή που ο Γιοσαριαν είναι λιγο τσίου ). Είναι αντιπολεμικό και δίνει άλλον ορισμό στον ηρωισμο.

 

[Διχασμένη]

Παιδιά, το catch 22 θα μου άρεσε πάρα πολύ, αν είχαν κοπεί ΠΟΛΛΕΣ σελίδες. Αξίζει, όμως, να το διαβάσετε, ειδικά αν δεν έχετε πρόβλημα με τα μεγάλα βιβλία (ή με τη φλυαρία, ή που ο Γιοσαριαν είναι λιγο τσίου ). Είναι αντιπολεμικό και δίνει άλλον ορισμό στον ηρωισμο.

Μμ, Τσίου, μου δίνεις ιδέες! Μου το είχαν κάνει δώρο και το φοβόμουν. Μέσα στη χρονιά θα το διαβάσω οπωσδήποτε.[/USER][/QUOTE]

 

[Τσίου]

@Διχασμένη για κάνε την προσπάθεια. Ίσως μπουχτισα επειδή το διάβαζα στα αγγλικά* (γλώσσα που προτιμάω, αλλά δεν ξέρω ειλικρινά, μου φάνηκε πως ό,τι έχτισε το γκρέμισε με άσκοπες σκηνές).
*

(ο εκδοτικός, εντωμεταξύ, –corgi books– είχε από τα πιο ωραία λογότυπα που έχω δει. Μου θυμίζει τον σκύλο μου όταν μου κλέβει βιβλία).

 

[Λένκοβιτς]

"'Ενας άντρας" της Οριάνα Φαλάτσι. Μια από τις πιο απίστευτες και συνταρακτικές αφηγήσεις που έχω διαβάσει ποτέ. 'Οχι μόνο για το περιεχόμενο αλλά και για την αφηγηματική δεινότητα της Φαλάτσι. Πρόκειται για την εμπειρία της και τη σχέση της με τον Αλέκο Παναγούλια, αυτόν που έκανε απόπειρα δολοφονίας εναντίον του δικτάτορα Παπαδόπουλου και μέχρι το θάνατό του. Θα μου μείνει αξέχαστο. Τον Παναγούλια τον παραδέχτηκα για τις θέσεις του όταν είχε πνευματική διαύγεια και τον σιχάθηκα όταν χτύπαγε τη Φαλάτσι. Πολλά ανάμικτα και αντιφατικά συναισθήματα που κάθε στιγμή δεν ήξερες πώς έπρεπε να νοιώσεις διαβάζοντάς το. 'Ενας άντρας που κατασπατάλησε τον εαυτό του (αλλά και την Οριάνα) χωρίς τελικά να καταφέρει τίποτα. Δεν τον άφηνε το μέσα του να ηρεμήσει, δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς, αυτή ήταν η προσωπικότητά του, και μέσα στην αγαθότητά του ήθελε να αναγνωρίζονται οι προσπάθειές του ενάντια σε καθεστώτα και δόγματα οποιασδήποτε πλευράς ως ένας άλλος Ιησούς, ένας άλλος Μεσσίας, ένας άλλος ήρωας. Αυτό που θα θυμάμαι πάντα είναι η αντικειμενική ματιά της Φαλάτσι, κάτι σπάνιο ιδιαίτερα όταν αφορά την πολιτική.

Σήμερα ξεκίνησα το "Το μακρύ ταξίδι στη μοναξιά της Λόλα Στάϊν" της Μαργκερίτ Ντυράς. Πρώτη επαφή μου με τη συγγραφέα. Η αρχή του βιβλίου δεν μου αρέσει, περιμένω να δω τη συνέχεια.

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

Πρόκειται για την εμπειρία της και τη σχέση της με τον Αλέκο Παναγούλια,

Μήπως θες να πεις με τον Αλέκο Παναγούλη;

 

[Λένκοβιτς]

Μήπως θες να πεις με τον Αλέκο Παναγούλη;

Ωχ, ναι. Μου ξέφυγε, thanks!

 

[Λένκοβιτς]

"Το μακρύ ταξίδι στη μοναξιά της Λόλα Στάϊν" ήταν από τα χειρότερα βιβλία που έχω διαβάσει ποτέ. Και αναρωτιέμαι: έτσι γράφει γενικά η Μαργκερίτ Ντυράς; Ανούσιο, σχεδόν χωρίς υπόθεση, άχρωμο, άοσμο, περίεργα γραμμένο. Πρέπει να ήταν πολύ δύσκολο να γράψει κανείς ένα βιβλίο χωρίς νόημα. Πώς τα κατάφερε; Παίρνει 1 αστέρι.


Τώρα, περιμένω να έρθει η Δευτέρα για να δανειστώ πάλι από τη Βιβλιοθήκη. Προς το παρόν συνεχίζω την ανάγνωση του "Προσπάθειες να κάνω κάτι με τη ζωή: Το μυστικό ημερολόγιο του Χέντρικ Χρουν, ετών 83 1/4". Αυτό το βιβλίο το διαβάζω λίγο λίγο σε περιόδους αναμονής άλλων βιβλίων. Οπότε, καταλαβαίνετε ότι είναι ένα βιβλίο που κάποτε άφησα στη μέση γιατί δεν ήταν αυτό που περίμενα και αντέχω μικρές δόσεις του μόνο πού και πού, αναγκαστικά.

 

[Καστάλια]

@Λένκοβιτς, αν δεν το έχεις διαβάσει, βρες το Ινσαλλάχ της Φαλάτσι. Πάνε 25 χρόνια που το πρωτοδιάβασα, κι ακόμα μου σηκώνεται η τρίχα όταν σκέφτομαι ορισμένες σκηνές. Συγκλονιστικό βιβλίο, σίγουρα θα σου αρέσει (πιστεύω...)

 

[Σελεφά]

@Τουραντό και εγώ 3/5 έβαλα. To kill a mocking bird όλο λέω να το διαβάσω και όλο το αφήνω.
Κάτσε να το έχω υπόψη μου για το επόμενο διάστημα.

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

Και αναρωτιέμαι: έτσι γράφει γενικά η Μαργκερίτ Ντιράς;

Εμένα προσωπικά μου αρέσει πολύ η Ντιράς. Και ως σεναριογράφος αλλά και ως συγγραφέας.
Οι ταινίες "Χιροσίμα Αγάπη μου" και "Φλογισμένη Σάρκα" μου άρεσαν πάρα πολύ όπως και τα διηγήματα της "Moderato cantabile" και "Ο εραστής".
Μου ταιριάζει ο τρόπος γραφής της που είναι κάπως τζόις-ικός (sic) και ουσιαστικά πάντα αφήνει χώρο σε θεατή και αναγνώστη να δημιουργήσουν τις δικές τους εκδοχές σε κάθε ιστορία της. Επίσης, θεωρώ πως οι δημιουργίες της είναι βαθιά ερωτικές χωρίς όμως να περνάν καθόλου από το μελό ή το τετριμμένο ρομάντζο.

 

[Τσίου]

@Λένκοβιτς κι εγώ μετά τον εραστή της Β. Κίνας, δεν ξαναδιάβασα Ντυράς. Με τον τρόπο γραφής δεν είχα θέμα, αν θυμάμαι καλά —γιατί πρέπει να το διάβασα, περίπου, 10 χρόνια πριν— ήταν σα να διάβαζα σενάριο, αλλά βρήκα την πλοκή αηδιαστική.
Διαβάζω το Είναι ήδη νεκρός του Τάσου Θεοφίλου.