Δεν άντεξα να τελειώσω το "Φέρντυντουρκε" του Γκόμπροβιτς. Προς το τέλος το παράτησα για άλλη φορά που δεν θα έχω τι να διαβάσω. Τον δοκίμασα κι αυτόν, δεν μου άρεσε, πάμε παρακάτω.
Ξεκινάω σήμερα το "Η ζωή του χειρουργού" του Παναγιώτη Γιαννόπουλου.
Οπισθόφυλλο:
Κάθε ασθενής που ξαπλώνει στο χειρουργικό τραπέζι, γνωρίζει ότι εναποθέτει τη σωματική ακεραιότητα και τη ζωή του σε έναν άνθρωπο που έχει απόλυτη εξουσία πάνω του: τον χειρουργό.
Το επάγγελμα του χειρουργού είναι από τα πλέον αγχώδη, παρόμοιο με το επάγγελμα του πιλότου. Οι χειρουργοί και οι πιλότοι έχουν στατιστικά μειωμένο προσδόκιμο επιβίωσης σε σύγκριση με εκείνο των άλλων επαγγελμάτων.
Στα πενήντα τρία χρόνια του χειρουργικού μου βίου δεν έχει υπάρξει ούτε μία ημέρα δίχως άγχος.
Μετά από κάθε επιτυχημένη εγχείρηση –ιδίως αν είναι πολύ δύσκολη και περίπλοκη– η επιτυχία της σε γεμίζει με ενδορφίνες (ορμόνες της ευτυχίας). Όταν σώζεις τη ζωή του ασθενούς αισθάνεσαι σαν μικρός Θεός. Μέσα στα μάτια του ασθενούς και των συγγενών του, διακρίνεις την απέραντη ευγνωμοσύνη και τον απέραντο σεβασμό.
Είσαι ο Σωτήρας τους!
Πολλές φορές σου φιλούν τα χέρια, επειδή πιστεύουν ότι αυτά είναι που εκτελούν την εγχείρηση. Όμως, η αλήθεια είναι ότι την εκτελούν υπό την καθοδήγηση του μυαλού.
Με βασικό εφόδιο τη μεγάλη πείρα που απέκτησα όλα αυτά τα χρόνια, θα προσπαθήσω να σκιαγραφήσω χωρίς εξιδανικεύσεις το αληθινό πορτρέτο ενός χειρουργού, να καταδείξω τον ρόλο του στην Ιατρική Επιστήμη της εποχής μας και να αναφερθώ στη σχέση του με την κοινωνία.
...στη χειρουργική αίθουσα άκουγες μόνο τους κτύπους της καρδιάς του ασθενούς καθώς το monitor τους μετέδιδε σε υπερβολικά ταχύ ρυθμό. Ο χειρουργός προσπαθούσε με λαβίδες να σταματήσει την αιμορραγία. Το πρόσωπό του ήταν κάτωχρο, το βλέμμα του φοβισμένο και άγριο, ενώ κρύος ιδρώτας έτρεχε από το πρόσωπό του. Το χειρουργικό τραύμα ήταν γεμάτο αίμα και θρόμβους. Με είχαν καλέσει να επέμβω.
Ο αναισθησιολόγος έντρομος, χορηγούσε αίμα με πίεση στον ασθενή προσπαθώντας να τον κρατήσει στη ζωή.
«Γιατρέ, κάντε κάτι!» ψέλλιζε κοιτάζοντάς με στα μάτια. «Τον χάνουμε». Το πρόσωπο του ασθενούς ήταν έξαιμο, ολόλευκο σαν σεντόνι· η πίεσή του ήταν πολύ χαμηλή, 40, 50, 60 mm της στήλης υδραργύρου. Ο θάνατος ήταν εκεί· παραμόνευε· ένιωθες την παρουσία του. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, έπρεπε να δράσω άμεσα, με αποφασιστικότητα, ευθυκρισία, με γρήγορες κινήσεις ακριβείας. Ακόμη και το δευτερόλεπτο είχε ζωτικότατη σημασία...
Νόμιζα ότι θα ήταν εκλαϊκευμένη επιστήμη αλλά τελικά ήταν σκέτο επιστήμη. Από την αρχή μέχρι το τέλος γεμάτο τεχνικές λεπτομέρειες, πολύ κουραστικό και δύσκολο να το παρακολουθήσει κάποιος χωρίς να είναι βιολόγος. Πολύ ενδιαφέρον, ναι, αλλά δεν μπορώ να αξιολογήσω φυσικά τις θεωρίες του, μόνο ένας ειδικός μπορεί. Είναι από τα βιβλία που πρέπει να σε ενδιαφέρει πάρα πολύ το θέμα για να κάτσεις να σπάσεις το κεφάλι σου για να προσπαθήσεις να θυμάσαι τόσες μικροσκοπικές λεπτομέρειες. Στις τελευταίες σελίδες δεν άντεξα άλλο και το άφησα για να κάνω διάλειμμα. 
