Το ξέρω ότι γίνομαι σπαστικός, αλλά καλό είναι να αποφεύγετε τέτοια ψυχαναλυτικά τεστ γιατί είναι τύπου fishing. Αν λύσετε πολλά μάλλον θα μπουν στα εσώψυχα του υπολογιστή σας
Ποιο βιβλίο διαβάζεις τώρα;
- Thread starter Φαροφύλακας
- Start date
.
.
Ο 'Εντουαρντ Λάνιον, ο νεαρός ιδιοκτήτης του Hattig Hall, ετοιμάζεται να παντρευτεί την Μάριαν Μπέραν. Τις ετοιμασίες επιβλέπει ανήσυχος ο Μπένετ. Οι φίλοι και οι συγγενείς έχουν συγκεντρωθεί, η νύχτα είναι θερμή και καθάρια, οι καλεσμένοι του γάμου κάνουν τον περίπατό τους στους κήπους, κάτω από τα άστρα, και τότε συμβαίνει το πιο παράξενο πράγμα.
'Ενα από τα πιο άγνωστα βιβλία της Murdoch. Το βρήκα στη Δημοτική βιβλιοθήκη. Αν κρίνω από τα άλλα της βιβλία έχω μεγάλες προσδοκίες. Για να δούμε...
Σχετικά με το βιβλίο που διάβασα "Λύκοι, σας παρακαλώ μην κλαίτε": Ενδιαφέρον, άκρως διασκεδαστικό (τέλειο χιούμορ) και σοκαριστικό σε κάποια σημεία. Το προτείνω.
'Ενα από τα πιο άγνωστα βιβλία της Murdoch. Το βρήκα στη Δημοτική βιβλιοθήκη. Αν κρίνω από τα άλλα της βιβλία έχω μεγάλες προσδοκίες. Για να δούμε...
Σχετικά με το βιβλίο που διάβασα "Λύκοι, σας παρακαλώ μην κλαίτε": Ενδιαφέρον, άκρως διασκεδαστικό (τέλειο χιούμορ) και σοκαριστικό σε κάποια σημεία. Το προτείνω.
Last edited:
22 μέρες μου πήρε ο πρώτος τόμος της Συντροφιάς του Δαχτυλιδιού. Τώρα θα κάνω μια μέρα διάλειμμα και από Παρασκευή ξεκινάω το Δύο Πύργοι. Θα το προχωράω χαλαρά και θα διαβάζω 20-24 σελίδες την ημέρα.
Η Συντροφιά του Δαχτυλιδιού ήταν ευχάριστη τελικά. Απογοητεύτηκα λίγο με τις συνεχείς περιγραφές της φύσης καθώς προτιμούσα τους διαλόγους, αλλά άξιζε τον κόπο και διαφέρει από την ταινία (αν και έχει κάποιες ομοιότητες) καθώς και τα λέει πιο αναλυτικά.
Υπάρχουν και εικόνες στο διαδίκτυο οι οποίες αναπαριστούν σκηνές από το βιβλίο και τις βρίσκω μέσω google γράφοντας τα ονόματα των τοποθεσιών. 'Ετσι ακόμα και αν έχω μπερδευτεί λίγο με τις περιγραφές, τα βλέπω μπροστά μου.
Η Συντροφιά του Δαχτυλιδιού ήταν ευχάριστη τελικά. Απογοητεύτηκα λίγο με τις συνεχείς περιγραφές της φύσης καθώς προτιμούσα τους διαλόγους, αλλά άξιζε τον κόπο και διαφέρει από την ταινία (αν και έχει κάποιες ομοιότητες) καθώς και τα λέει πιο αναλυτικά.
Υπάρχουν και εικόνες στο διαδίκτυο οι οποίες αναπαριστούν σκηνές από το βιβλίο και τις βρίσκω μέσω google γράφοντας τα ονόματα των τοποθεσιών. 'Ετσι ακόμα και αν έχω μπερδευτεί λίγο με τις περιγραφές, τα βλέπω μπροστά μου.
Last edited:
Στις διακοπές μου διάβασα το Manhattan Transfer, το οποίο κυλούσε αργά μα η μαεστρία του Passos φαινόταν στην τραγική και ακριβής αποτύπωση των δύο όψεων του αμερικανικού ονείρου όσο και στον λογοτεχνικό του λόγο. Διανθιζόταν με σύγχρονες και κινηματογραφικές τεχνικές που προσέδιδαν κάτι μοντέρνο στην όλη αφήγηση. Το αρνητικό που είναι συνάμα και θετικό για τους σκοπούς του συγγραφέα ήταν η αποσπασματικότητα καθώς πιάναμε και αφήναμε τους ήρωες σε διαφορετικές χρονικές στιγμές.
Το δεύτερο ήταν ένα ευκολοδιάβαστο και ποπ ψυχολογικό θρίλερ, το οποίο το απόλαυσα στο έπακρο παρολη την υπερβολή του. Πρόκειται για την σιωπηλή ασθενή του Michaelides.
Τώρα έχω πιάσει τις Διαθήκες της αγαπημένης μου Άτγουντ, που είναι η συνέχεια στην τρομακτική της δυστοπία που τοποθετείται στο θεοκρατικό καθεστώς της Γαλαάδ. Εμπλουτίζει τις οπτικές και τα βιώματα εισάγοντας τρείς νέες διαφορετικές αφηγήτριες που βρίσκονται σε διαφορετική θέση και κατάσταση μέσα σε αυτή την συνθήκη.
Το δεύτερο ήταν ένα ευκολοδιάβαστο και ποπ ψυχολογικό θρίλερ, το οποίο το απόλαυσα στο έπακρο παρολη την υπερβολή του. Πρόκειται για την σιωπηλή ασθενή του Michaelides.
Τώρα έχω πιάσει τις Διαθήκες της αγαπημένης μου Άτγουντ, που είναι η συνέχεια στην τρομακτική της δυστοπία που τοποθετείται στο θεοκρατικό καθεστώς της Γαλαάδ. Εμπλουτίζει τις οπτικές και τα βιώματα εισάγοντας τρείς νέες διαφορετικές αφηγήτριες που βρίσκονται σε διαφορετική θέση και κατάσταση μέσα σε αυτή την συνθήκη.
Το τελευταιο διαστημα λόγω αυξημενων υποχρώσεων έχουν πέσει οι αναγνωστικοι μου ρυθμοί, παρόλα αυτα διάβασα κάποια βιβλία.
Ο θαλαμος αρ.6 - Τσεχοφ 4/5
Η κολαση της Τρεμπλινκα - Γκρόσμαν 5/5. Ενταξει τι να πεις τωρα...δεν υπαρχουν λόγια..μένεις βουβος μπροστα σε αυτην την κτηνωδία. Εχω διαβασει αρκετα βιβλία-μαρτυριες για τα στρατοπεδα εξοντωσης των ναζι και καθε φορα νοιώθω την ίδια φρίκη, το ίδιο σφίξιμο στο στομάχι και την ιδια ανικανοτητα να συλλαβει, να χωρεσει το μυαλό μου όλη αυτην την βαρβαρότητα. Αδιανοητο!
Το χαμενο παιδι - Κριστιαν Γουαιτ 4/5
Και τωρα έχω ξεκινησει το 1915 ο Εθνικος διχασμος του Μαυρογορδάτου. Εχω διαβασει καμμια εκατοστη σελίδες και ο συγγραφεας-ιστορικος κάνει μια αναδρομη στην πολυτάραχη δεκαετια του 10. Τι δεκαετια και αυτή;.. Αλλαζαν οι πρωθυπουργοι πιο συχνα και απο τους παικτες σε αγώνα μπάσκετ. Κοιμοσουν με Βενιζελο πρωθυπουργο, ξυπναγες για δουλειά με Γουναρη και σχολαγες με Ζαιμη.. Μπάχαλο.
Ο θαλαμος αρ.6 - Τσεχοφ 4/5
Η κολαση της Τρεμπλινκα - Γκρόσμαν 5/5. Ενταξει τι να πεις τωρα...δεν υπαρχουν λόγια..μένεις βουβος μπροστα σε αυτην την κτηνωδία. Εχω διαβασει αρκετα βιβλία-μαρτυριες για τα στρατοπεδα εξοντωσης των ναζι και καθε φορα νοιώθω την ίδια φρίκη, το ίδιο σφίξιμο στο στομάχι και την ιδια ανικανοτητα να συλλαβει, να χωρεσει το μυαλό μου όλη αυτην την βαρβαρότητα. Αδιανοητο!
Το χαμενο παιδι - Κριστιαν Γουαιτ 4/5
Και τωρα έχω ξεκινησει το 1915 ο Εθνικος διχασμος του Μαυρογορδάτου. Εχω διαβασει καμμια εκατοστη σελίδες και ο συγγραφεας-ιστορικος κάνει μια αναδρομη στην πολυτάραχη δεκαετια του 10. Τι δεκαετια και αυτή;.. Αλλαζαν οι πρωθυπουργοι πιο συχνα και απο τους παικτες σε αγώνα μπάσκετ. Κοιμοσουν με Βενιζελο πρωθυπουργο, ξυπναγες για δουλειά με Γουναρη και σχολαγες με Ζαιμη.. Μπάχαλο.
Τίσις όπως αιμοπτυσΙς; (ναι, κι εγω ξεπαγιασα)
Εχοντας διαβασει το βιβλιο (νομίζω το ειχα αναφερει και σε ενα παιγνιδι εδω στη λέσχη -την αρχη και το τέλος του) καταλαβαινω γιατι παρέλειψες την άτη.
τα άλλα δύο , δεν τα εχω διαβασει, αλλά όλα τα παραπάνω ειναι φοβερες επιλογές.
Αν και διαβασες ό,τι ειχες να διαβασεις απο Νοτόμπ.
Last edited:
@Σελεφά, μας ζηλεύουν 
@Στιλλ ιλλ, από Πάσος ήθελα να διαβάσω τον 42ο παραλληλο. Τώρα θέλω να διαβάσω και το Μανχάταν τρανσφερ
@Στιλλ ιλλ, από Πάσος ήθελα να διαβάσω τον 42ο παραλληλο. Τώρα θέλω να διαβάσω και το Μανχάταν τρανσφερ
Διάβασα το Μεφίστο του Κλάους Μαν κι έχοντας καταναλώσει πολλές λογοτεχνικές και μη σελίδες αναφορικά με τον ΒΠΠ και λίγο πριν, το Ολοκαύτωμα κλπ, ομολογώ ότι ο Μεφίστο είναι στο τοπ 3 των βιβλίων αυτής της θεματικής και μάλλον καταλαμβάνει την πρώτη θέση.
Διάβασα την Ανωμαλία του Λε Τελιε το οποίο ήταν ευρηματικό -στα όρια της ΕΦ (ποια όρια, εντός της)- pageturner, καθολου βαρύγδουπο αλλά με ανάλαφρη διάθεση κι ας θίγει διάφορα θέματα, όμως κάπου με μπουρδούκλωσε, όταν αρχισε η παράθεση πιθανών εξηγησεων για την χωροχρονική ανωμαλία γύρω από την οποία ξετυλίγεται το μυθιστόρημα, δηλαδή δεν κατάλαβα.
Διάβασα του ιδιου το Όλα τα μανιτάρια τρώγονται (αν και ορισμένα μόνο μια φορά) ή Χίλιες απαντήσεις στην ερώτηση «Τι σκέφτεσαι;», που είναι ακριβώς αυτό: τσιτάτα, σκέψεις-σηνάκια, εξυπνάδες και σαχλαμαρότητες (σικ) που απαντούν σε αυτό το ερωτημα: Τι σκέφτεσαι; Πολύ διασκεδαστικό, εξάλλου ο Τελιέ είναι μέλος των Ουλίπο και το βιβλιο μυριζει Κενώ και Περεκ.
Διάβασα του Kelley το Ενας διαφορετικός τυμπανιστής το οποίο, στο μυαλό μου, το συνέκρινα με τον Ταξιδιώτη του Μποσβίτς (ένα άλλο βιβλιο για τον ΒΠΠ που διάβασα φέτος), έτσι, χωρίς λόγο. Τι γινεται, τώρα, με αυτό το βιβλίο; Εχει παράλληλη ιστορία με αυτή του Στόουνερ, δηλαδη (επαν)ανακαλύφθηκε όψιμα κι αρχισε ένας αναλογος ντόρος. Το βιβλίο πραγματευεται με εξυπνο τρόπο το φυλετικό, στην Αμερική, από τη σκοπια των λευκών, με τρόπο που δεν εχω ξαναδιαβάσει: Ενας απελεύθερος τα βροντάει και φευγει από εκεί που μένει και κοντά σε αυτόν, εγκαταλειπουν τα σπιτια τους κι οι υπόλοιποι μαυροι κατοικοι του επινοημένου μερους της επινοημένης πολιτείας στην οποία διαδραματίζεται η ιστορία. Το βιβλιο γινεται καλύτερο και καλύτερο, όσο προχωρα η αναγνωση.
Στα θετικά του είναι ότι αποφευγει να πέσει στη μανιέρα του yet another book about racism με το να μην μιλάει για τα βάσανα και τις κακουχιες που υπέστησαν οι μαυροι από τους λευκούς, αλλά να χρησιμοποιεί τη φυγή των τελευταίων ως προσχημα ώστε να καταδειξει ότι ακόμη και με την απελευθερωση των δούλων, αυτοί ηταν μόνο κατ’ ευφημισμό ισοι με τους λευκους. Κι ίσως αυτός ο πασιφιστικός τρόπος αντιμετώπισης του φυλετικού να καταδεικνύει την ίδια τη φιλοσοφία του Κελι, με την οποία ειμαι μάλλον αντιθετη, μιας και τάσσομαι αναφανδόν με τον τελευταίο στίχο του ποιητή, στον Κεμάλ, στνο οποίο φτάνεις να καταληξεις (ξανά και πάλι και νυν και αεί) διαβάζοντας τις τελευταιες 20 σελίδες του βιβλίου.
@Τσιου, αν τον αποτολμησεις (τον παράλληλο), πες εντυπώσεις. Εχω την τριλογία αλλά διστάζω να το ξεκινήσω.
Τωρα, φλερτάρω με τον Κατάλογο απολεσθέντων της Σαλάνσκυ που αναφέρει παραπάνω η @Βασίλισσα μιας και οι πρώτες 50 σελίδες ειχαν πολύ μεγάλο ενδιαφέρον και πραγματικά βουτάς μέσα τους και έχει άρωμα Δακτυλίων του Κρόνου του Ζεμπαλντ, το οποίο ειναι απο τα βιβλία αναφοράς μου. Δηλαδή, ενα απο τα δυο θα πάρει σειρά.
Διάβασα την Ανωμαλία του Λε Τελιε το οποίο ήταν ευρηματικό -στα όρια της ΕΦ (ποια όρια, εντός της)- pageturner, καθολου βαρύγδουπο αλλά με ανάλαφρη διάθεση κι ας θίγει διάφορα θέματα, όμως κάπου με μπουρδούκλωσε, όταν αρχισε η παράθεση πιθανών εξηγησεων για την χωροχρονική ανωμαλία γύρω από την οποία ξετυλίγεται το μυθιστόρημα, δηλαδή δεν κατάλαβα.
Διάβασα του ιδιου το Όλα τα μανιτάρια τρώγονται (αν και ορισμένα μόνο μια φορά) ή Χίλιες απαντήσεις στην ερώτηση «Τι σκέφτεσαι;», που είναι ακριβώς αυτό: τσιτάτα, σκέψεις-σηνάκια, εξυπνάδες και σαχλαμαρότητες (σικ) που απαντούν σε αυτό το ερωτημα: Τι σκέφτεσαι; Πολύ διασκεδαστικό, εξάλλου ο Τελιέ είναι μέλος των Ουλίπο και το βιβλιο μυριζει Κενώ και Περεκ.
Διάβασα του Kelley το Ενας διαφορετικός τυμπανιστής το οποίο, στο μυαλό μου, το συνέκρινα με τον Ταξιδιώτη του Μποσβίτς (ένα άλλο βιβλιο για τον ΒΠΠ που διάβασα φέτος), έτσι, χωρίς λόγο. Τι γινεται, τώρα, με αυτό το βιβλίο; Εχει παράλληλη ιστορία με αυτή του Στόουνερ, δηλαδη (επαν)ανακαλύφθηκε όψιμα κι αρχισε ένας αναλογος ντόρος. Το βιβλίο πραγματευεται με εξυπνο τρόπο το φυλετικό, στην Αμερική, από τη σκοπια των λευκών, με τρόπο που δεν εχω ξαναδιαβάσει: Ενας απελεύθερος τα βροντάει και φευγει από εκεί που μένει και κοντά σε αυτόν, εγκαταλειπουν τα σπιτια τους κι οι υπόλοιποι μαυροι κατοικοι του επινοημένου μερους της επινοημένης πολιτείας στην οποία διαδραματίζεται η ιστορία. Το βιβλιο γινεται καλύτερο και καλύτερο, όσο προχωρα η αναγνωση.
Στα θετικά του είναι ότι αποφευγει να πέσει στη μανιέρα του yet another book about racism με το να μην μιλάει για τα βάσανα και τις κακουχιες που υπέστησαν οι μαυροι από τους λευκούς, αλλά να χρησιμοποιεί τη φυγή των τελευταίων ως προσχημα ώστε να καταδειξει ότι ακόμη και με την απελευθερωση των δούλων, αυτοί ηταν μόνο κατ’ ευφημισμό ισοι με τους λευκους. Κι ίσως αυτός ο πασιφιστικός τρόπος αντιμετώπισης του φυλετικού να καταδεικνύει την ίδια τη φιλοσοφία του Κελι, με την οποία ειμαι μάλλον αντιθετη, μιας και τάσσομαι αναφανδόν με τον τελευταίο στίχο του ποιητή, στον Κεμάλ, στνο οποίο φτάνεις να καταληξεις (ξανά και πάλι και νυν και αεί) διαβάζοντας τις τελευταιες 20 σελίδες του βιβλίου.
@Τσιου, αν τον αποτολμησεις (τον παράλληλο), πες εντυπώσεις. Εχω την τριλογία αλλά διστάζω να το ξεκινήσω.
Τωρα, φλερτάρω με τον Κατάλογο απολεσθέντων της Σαλάνσκυ που αναφέρει παραπάνω η @Βασίλισσα μιας και οι πρώτες 50 σελίδες ειχαν πολύ μεγάλο ενδιαφέρον και πραγματικά βουτάς μέσα τους και έχει άρωμα Δακτυλίων του Κρόνου του Ζεμπαλντ, το οποίο ειναι απο τα βιβλία αναφοράς μου. Δηλαδή, ενα απο τα δυο θα πάρει σειρά.
@Έλλη Μ θα αργήσω πολύ γιατί παλευω με το τούνελ του Γκας. Θέλω πρώτα να φύγει αυτό από την μέση και μετά να πάω σε άλλο τουβλάκι. Μεταξύ μας; μέχρι να φύγει, θα έχει αλλάξει και ο κόσμος () θα το έχεις διαβάσει και συ. (Σχετικό-άσχετο, επειδή ανέφερες βιβλίο της Νοτομπ –που κι αυτό με περιμένει χρόνια– έχεις διαβάσει το φόβος και τρόμος;)
) θα το έχεις διαβάσει και συ. (Σχετικό-άσχετο, επειδή ανέφερες βιβλίο της Νοτομπ –που κι αυτό με περιμένει χρόνια– έχεις διαβάσει το φόβος και τρόμος;)
Διάβασα πρόσφατα τον Δράκουλα του Μπραμ Στοκερ, πολύ καλό αν και για κάποιο λόγο μου άρεσε πιο πολύ η ταινία του Κόπολα, το Δόκτωρ Τζεκιλ και κύριος Χαιντ, 21 ιστορίες και το κοράκι η εξαιρετική έκδοση με διηγήματα του Πόε και τώρα διαβάζω Το τραγούδι του Αχιλλέα της Madeline Miller...
Είμαι στα μισά του βιβλίου αυτή τη στιγμή, στο 1ο μέρος επικεντρωνεται όντως λίγο περισσότερο στο αισθηματικό κομμάτι παρόλα αυτά έχει ενδιαφέρον (αν και δεν μου αρέσει προσωπικά αυτή η εκδοχή του δεσμού Αχιλλέα-Πάτροκλου) γτ κάνει και το "build up" της εκστρατείας, των ικανοτήτων του Αχιλλέα στη μάχη κλπ. Απο ότι ξέρω στο 2ο μέρος που είναι πλέον στη Τροία επικεντρωνεται πιο πολύ σε επικές μάχεςτο βιβλίο για προφανείς λόγους... Τώρα είμαι στο σημείο που ξεκινάνε την εκστρατεία οπότε ίσως μπορώ να σου απαντήσω καλύτερα για τις μάχες αργότερα
Οοο πραγματικά ωραίες εκδόσεις αυτές,αν και ξέρω αγγλικά δεν έχω δοκιμάσει ποτέ να διαβάσω βιβλίο γιατι θα δυσκολευτώ πιστεύω όταν θα "χάνω" καμιά λέξη, ναι με χαρά θα σε ενημερώσω αργότερα, εκτός και αν με προλάβει κάποιος άλλος που το έχει διαβάσει ήδη...
"Το τραγούδι" δεν το έχω διαβάσει, συμφωνώ για τον "Δράκουλα", ο "Δρ.Τζέκυλ" και η συγκεκριμένη έκδοση του Πόε είναι από τα αγαπημένα μου!
Σελεφά, έχω διαβάσει το τραγούδι του Αχιλλέα: ωραίο (αν και πολύ purple prose βρε παιδάκι μου στις ερωτικές σκηνές) αλλά αν περιμένεις επικές μάχες, θα απογοητευτείς. Έχει περιγραφή των μαχών φυσικά στο δεύτερο μέρος, στην Τροία, αλλά επειδή όλη η αφήγηση γίνεται απ' τον Πάτροκλο κι αυτός δεν συμμετέχει σε πολλές μάχες, απ' αυτήν την πλευρά δεν έχει πολύ επικό, αν και όταν περιγράφει τις μάχες είναι συγκλονιστικό, από άποψη όμως το δράμα του πολέμου.
Έλλη, με έκανες να μου τρέξουν τα σάλια με το Μέφιστο! Συμπαθώ πολύ και τα βιβλία αυτού του συγγραφέα, ότι δικό του έχω διαβάσει είναι αξιαγάπητο.
Έλλη, με έκανες να μου τρέξουν τα σάλια με το Μέφιστο! Συμπαθώ πολύ και τα βιβλία αυτού του συγγραφέα, ότι δικό του έχω διαβάσει είναι αξιαγάπητο.