@Διχασμένη ok ευχαριστώ πολύ. αξίζει να το κοιτάξω τότε...
Ποιο βιβλίο διαβάζεις τώρα;
- Thread starter Φαροφύλακας
- Start date
@Διχασμένη βασικά με κέρδισε αυτό που είπες
Είναι καιρό στο στόχαστρο μου, οπότε αργά ή γρήγορα θα το πάρω.
Ντάξ, μην νομίζεις ότι είναι και κάτι πολύ στοχαστικό ή πολύ φιλοσοφικό, απλώς επειδή βλέπουμε τα τεκταινόμενα από την οπτική γωνία ενός προσώπου που δεν είναι πολεμιστής και βλέπει ότι πεθαίνουν άνθρωποι, φοβάται, βλέπει την σκλάβα Βρισηίδα ως άνθρωπο... Αυτό όλο κι όλο.
Ναι πολύ καλό το ο "Δρ. Τζεκιλ" το πήρα σε ωραία έκδοση όπως και τον Δρακουλα με σκληρό εξώφυλλο εικονογραφημενες , η έκδοση επίσης με τα διηγήματα του Πόε είναι απίστευτη...
Last edited:
Μόνο με κόμικ θα μπορούσα να δοκιμάσω
είδα σου απάντησαν και για τις μάχες αν και θα σου μεταφέρω και εγω την άποψη μου σε μερικές μέρες...
Ο Κόπολα πήρε ένα επίπεδο - κατά τη γνώμη μου - μυθιστόρημα και δημιούργησε μια μοναδική γοτθική ιστορία αγάπης.
Αν εξαιρέσεις βέβαια τον έρωτα Δράκουλα-Ελιζαμπέτας, που δεν υπήρχε καν στο βιβλίο, η ταινία είναι αρκετά πιστή στο κείμενο.
Συμφωνώ, πέρα απο τη σκηνοθεσία ήταν εξαιρετικό και το καστ ηθοποιών, μου φάνηκε ότι αυτός ο έρωτας που δεν υπήρχε στο βιβλίο έδωσε ένα επιπλέον ενδιαφέρον στην ιστορία...
Πάντως από αυτή τη προσθήκη ξεκίνησε όλη η καταστροφή του μύθου των βρικολάκων που κατέληξε σε ένα σωρό ταινιών και σειρών με ερωτοχτυπημένα βαμπίρ, με εξαίρεση την καταπληκτική σειρά Strain.
Ισως να έγινε απο αυτό, πάντως στη συγκεκριμένη ταινία εμένα προσωπικά μου άρεσε...
Ναι, σε αυτή την ταινία έγινε αριστοτεχνικά. Είναι άλλωστε ένας γοτθικότατος έρωτας. Και είναι απίστευτο πως κατάφερε μια εντελώς χαζή ιδέα (τον έρωτα ενός βαμπίρ για μια γυναίκα) να τη σερβίρει με τέτοιο τρόπο που δημιούργησε ολόκληρο κύμα αντιγραφών
Συμφωνώ απόλυτα
Δεν ξέρω εαν συμφωνώ. Γενικά υπήρχε ένα ερωτικό/ρομαντικό στοιχείο στις ιστορίες με βρυκόλακες. Επίσης και η Ανν Ράις είχε γράψει και τις δικές της ρομαντικές/γοτθικές ιστορίες με βρυκόλακες. Για μένα η πιο απλοϊκή εκδοχή του μύθου ξεκίνησε με την Στέφανι Μέγιερ.
Εξάλλου υπάρχει και αυτό το meme
Αυτό δεν είναι ακριβές.
Τα βαμπίρ πάντα είχαν μια ερωτική διάθεση προς τα θύματά τους.
Για παράδειγμα, στην Καρμίλλα του Λε Φανού που είναι ένα από τα πρώτα μυθιστορήματα με βαμπίρ, ο ερωτισμός είναι διάχυτος (και μάλιστα ο ομοφυλοφιλικός έρωτας μεταξύ βρικόλακα και θύματος). Επίσης, στην ιστορία του Πολιντόρι με το βαμπίρ υπάρχει έντονο το ερωτικό στοιχείο.
Γενικά ερωτισμός και βαμπιρισμός είναι έννοιες που αλληλοσυμπληρώνονται!
Ο ερωτισμός που έχει μια λέαινα για την αντιλόπη. Ο μύθος του βρικόλακα κανένα ερωτισμό δεν είχε αρχικά. Προστέθηκε από τα μυθιστορήματα που αναφέρθηκαν αλλά "απογειώθηκε" από τον Κόπολα και κατέληξε εκεί που κατέληξε. Τα πρώτα μυθιστορήματα δεν είναι αυτά που έφτιαξαν τον μύθο, είναι αυτά που τον εισήγαγαν στη λογοτεχνία.
Τον "Εκριζωτή"(εκδ. Jemma) του Gerald Brom ή Brom σκέτο όπως είναι γνωστότερος. Πρόκειται για ένα σκοτεινό παραμύθι με παιχνίδια που ζωντανεύουν, δαίμονες που τρώνε κεφάλια κλπ κλπ. Είναι ένα illustrated novel όπως τα λέμε στην ορεινή Ναυπακτία εικονογραφημένο από τον ίδιο επειδή είναι και εικονογράφος εκτός από συγγραφέας. Στην αρχή είμαι ακόμα και φαίνεται πολύ ενδιαφέρον βιβλίο.
Νομίζω ότι ανοίγετε εδώ το τεράστιο ζήτημα φαγητό και ερωτισμός. Και τα δύο στοχέυουν παρόμοια (αν όχι τα ίδια) εγκεφαλικά κέντρα της ηδονής. Σε ακραία μορφή το φαγητό υποκαθιστά τον έρωτα. Δεν είναι τυχαίο ότι συνήθως όποτε τα ζευγάρια παύουν να νιώθουν ερωτισμό μεταξύ τους το ρίχνουν στο φαί (με τις όποιες αισθητικές συνέπειες που συνήθως έχουν ακόμα χειρότερη επίδραση στον μισοπεθαμένο ερωτισμό). Οπότε ναι, λογικά και οι βρικόλακες μπορεί να νιώθουν ερωτισμό του αντικείμενου του πόθου, μπορεί ακόμα και αυτόν της λέαινας προς την αντιλόπη ή ίσως και το συνδυασμό τους(το ένα δεν αποκλειει το άλλο).
ΚρίτωνΓ πολύ μου άρεσε το σχόλιο...
Οταν τα λεγε ο Πανουσης απο το 1995 με το Πισσα και πουπουλα, τονε λεγατε ανθηροστομο. Να τα τωρα!
Ξεκίνησα το τελευταίο βιβλίο του Jo Nesbo ''Ο Άρχοντας της Ζήλιας'', περιλαμβάνει διάφορες ιστορίες που δεν συνδέονται μεταξύ τους.
Προς το παρόν ο τρόπος γραφής του με παρακινεί να το συνεχίσω, αν και δεν με έχει εντυπωσιάσει τόσο όσο η ''Δίψα''.
Προς το παρόν ο τρόπος γραφής του με παρακινεί να το συνεχίσω, αν και δεν με έχει εντυπωσιάσει τόσο όσο η ''Δίψα''.