Διαβασα; Διαβασα
Τι διάβασα;
Να τι διάβασα:
Να τελειώνουμε με τον Έντυ Μπελγκέλ – Εντουάρ Λουί
Τι είναι αυτό το βιβλίο: Η ιστορία ενός ομοφυλόφιλού που μεγαλώνει τη δεκαετία του 90 σε κάποιο φτωχό, λούμπεν –πληθυσμιακά- χωριο του γαλλικού βορρά, από την παιδική έως την εφηβική του ηλικία. Ναι, και; Λέει κάτι καινούριο; Όχι. Πέφτει κανείς από τα σύννεφα με την κοινωνική ανισότητα που περιγράφεται, τους αλκοολικούς γονείς, τους σκληρούς μαθητές, το μίσος απέναντι στους ομοφυλόφιλους; (θα συμφωνήσω με τον συγγραφέα, ο οποίος αποστρέφεται τον ορο ομοφοβικός/ομοφοβία μιας και μοιάζει να υποδηλώνει φοβία που γεννά το πρώτο συνθετικό της λέξης, ενώ η πραγματικότητα απέχει παρασάγγας, ας μη γελιόμαστε).
Είναι ένα βιβλίο πολύ σκληρό αλλά διαβάζεται απνευστί, όχι όμως με κουτσομπολίστικη ή κλειδαροτρυπική (sic) διάθεση. Ο αφηγητης είναι τελειως αποστασιοποιημένος από όσα βιώνει. Απλώς τα καταγράφει. Ούτε θύμα το παίζει ουτε αυτολύπηση εκφράζει ούτε ως ήρωας παρουσιάζεται. Αλλα, δικαια και ακριβως όπως πρέπει σκληρά, αυστηρά και άτεγκτα, τις ίδιες αποστάσεις κρατά κι από τους γονείς και τον περίγυρό του. Δεν οικτίρει κανέναν, όμως δεν συγχωρεί και κανεναν.
Διαβάζοντας τις συνεντεύξεις του, μου ταιριαξε πάρα πολύ, ο θυμός του, η αυστηρότητά του και η ξεκάθαρη και θαρραλέα θέση του για το τι σημαίνει ελευθερία, σε επιπεδο ατομικό, συλλογικό, σχεσιακό, σε απευθείας συνομιλία με τους Σαρτρ-Μπουβουάρ. Ετσι αποφάσισα να τον διαβάσω. Και μου άρεσε πραγματικά πάρα πολύ.
Το βιβλίο το γέλιου και της λήθης – Μίλαν Κούντερα
Δεν θυμόμουν καθολου το περιεχόμενό του, αλλά ηταν πολύ απολαυστικο. Αν κρατάω κάτι, αυτό είναι η λέξη
litost
Μονόλογοι – Μίλαν Κούντερα
Το μισό, μαζί με την εισαγωγή του Ζουραρη (!!!), μου άρεσε. Το υπόλοιπο, δεν με αφορά μαλλον
Χρονοκαταφύγιο – Γκοσποντίνοφ
Δεν είναι ένα κακό βιβλιο, το αντίθετο. Είναι καλο, πολύ καλό. Όμως είναι ένα βιβλιο που δεν θα με έκανε να διαβάσω τα προηγούμενά του όπως τα προηγούμενά του με έκαναν να σπεύσω να αγοράσω το επόμενό του. Αν θέλω να ειμαι πολυ ειλικρινής, όμως, μιας και με ξέρω αρκετά καλά, από αυτό λείπει η δυσκολία και η δυστροπία που χαρακτηρίζει τα άλλα δύο. Πιθανολογώ ότι εκεί με έχασε, γιατί, θέλoντας να ειμαι ειλικρινής και πάλι, αν το βιβλίο δεν μου κάψει μερικες χιλιάδες εγκεφαλικά κύτταρα, δεν με ψηνει, βρε παιδι μου.
Ομπλόμοβα ή Οι κακοί πεθαίνουν νέοι – Jerome Charyn
Μια αστυνομικη νουβελα που διαβάζεται γρηγορα και ξεχνιέται ακομη γρηγορότερα. Δηλαδη, ειχε καλές προθεσεις κι εμεινε εκεί. Στις προθέσεις. Το μόνο ενδιαφέρον με το βιβλίο είναι ότι, μια μερα πριν το ξεκινησω, φλερταρα με την αγορά του Ομπλομοβ του Γκοντσαροβ, έτσι, στο άσχετο.
O φιλος – Sigrid Nunez
Κατι ανάμεσα σε μυθιστόρημα, ασκήση πενθους, επιστολής, memoir, όχι ιδιαιτέρως βαρύ και καταθλιπτικό, παρόλο που καταπιάνεται με την αυτοκτονία του φίλου της πρωταγωνιστριας. Με πολλές βιβλιοφιλικές και διακειμενικές αναφορές τόσες που, ίσως κάποιος την κατηγορήσει για name dropping,καταγραφή τσιτάτων κλπ κλπ, όχι εγώ πάντως μιας και πέρασα πάρα πολύ καλα.
Το αστειο είναι ότι έπεσα δυο φορές πάνω στο ίδιο, εξαιρετικο (άγνωστο σε μενα)
ποιημα του Οντεν, διαβάζοντας το Χρονοκαταφυγιο και τον Φιλο, και με κάτι τέτοιες ανόητες συμπτώσεις και συνάφειες, πολύ χαζοχαίρομαι.
