Ναι είναι κάπως η μετάφραση των εκδόσεων Ζαχαρόπουλος, κι εγώ αυτήν έχω. Και τους Μπούντεμπροκς έχω διαβάσει, πράγματι ωραίο.@Διχασμένη Έχω διαβάσει το Μαγικό Βουνό πριν χρόνια και σε γενικές γραμμές μου άρεσε. Το είχα από τις εκδόσεις Ζαχαρόπουλος και νομίζω ότι η μετάφραση ήταν κάπως, γι'αυτό από κάποιο σημείο και μετά είχα κουραστεί. Έχω διαβάσει κι άλλα βιβλία του Τόμας Μαν, από άλλες εκδόσεις όπου δεν συνάντησα αυτό το πρόβλημα με τη γραφή του οπότε ρίχνω το φταίξιμο στη μετάφραση. Αν δεν το έχεις κάνει ήδη διάβασε και τους Μπουντεμπροκς, το καλύτερο του Τόμας Μαν για μένα.
Ποιο βιβλίο διαβάζεις τώρα;
- Thread starter Φαροφύλακας
- Start date
Δυσκολευόμουν αυτό το καιρό με το διάβασμα... οπότε μαζεύτηκαν 4 βιβλία...
1. Σε ebook 2. Από το ράφι 3. Σε ηχητικό και 4. Από το ράφι (έχει καιρό που το άρχισα, αλλά δεν έχω όρεξη).
Κερδίζει έδαφος το Nemesis Games και μετά το Forward the Foundation... μη κοιτάτε τη μπάρα δεν την έχω ανανεώσει.
Από ό,τι φαίνεται έχω όρεξη για sci-fi.
Αυτό δεν είναι το ποιο βιβλίο διαβάζεις τώρα, πιο πολύ μοιάζει με "ποιο βιβλιοπωλείο διαβάζεις τώρα"!
Ναι ρε συ @Μοκαντάσα αλ Σάφερ επτά φόνοι επτακόσιες σελίδες. Εκατό σελίδες ο φόνος δεν είναι και τόσο αναλυτική. Φόνος είναι, δεν είναι συνταγή για κολοκυθόπιτα.
Φόνος: Παίρνεις το όπλο της αρεσκείας σου(μαχαίρι, πιστόλι, δηλητήριο κλπ) και καρφώνεις/τραβάς τη σκανδάλη/ρίχνεις λίγες σταγόνες στο ποτό ή το φαγητό. Τέλειωσες.
Κολοκυθόπιτα: Πρέπει να ξύσεις τη κολοκύθα(αυτό παίρνει πολλή ώρα), να ανοίξεις φύλλο(εφιάλτης), να τρίψεις το τυρί, να ζεστάνεις το φούρνο, να τη ψήσεις σωστά, να την αφήσεις να κρυώσει, να την κόψεις σε κομμάτια και να σερβίρεις. Ακόμα κι αν πάρεις έτοιμο φύλλο και έτοιμη τριμμένη κολοκύθα, θέλεις ένα δυωράκι.
Λοιπόν μπάρμπα- @ΚρίτωνΓ , ποιο είναι πιο πολύπλοκο; Αστυνομικό ρεπορτάζ ή εκπομπή μαγειρικής;
Κολοκυθόπιτα: Πρέπει να ξύσεις τη κολοκύθα(αυτό παίρνει πολλή ώρα), να ανοίξεις φύλλο(εφιάλτης), να τρίψεις το τυρί, να ζεστάνεις το φούρνο, να τη ψήσεις σωστά, να την αφήσεις να κρυώσει, να την κόψεις σε κομμάτια και να σερβίρεις. Ακόμα κι αν πάρεις έτοιμο φύλλο και έτοιμη τριμμένη κολοκύθα, θέλεις ένα δυωράκι.
Λοιπόν μπάρμπα- @ΚρίτωνΓ , ποιο είναι πιο πολύπλοκο; Αστυνομικό ρεπορτάζ ή εκπομπή μαγειρικής;
Ρε συ, η εκτέλεση έυκολη είναι συνήθως (εκτός εάν έχεις κανα Ρασπούτιν που δεν ψοφάει με τίποτε). Η οργάνωση είναι η μανούρα. Σε αντίθεση με την κολοκυθόπιτα που έχεις εύκολα τα υλικά (εκτός αν καλλιεργείς μόνος σου τα κολοκύθια και έχεις να ταϊσεις της κότες και να αρμέξεις τη γελάδα) και έχεις βαβούρα στην εκτέλεση της συνταγής.
Με συγκίνησε η αναφορά στο Ρασπούτιν...
Τέλειωσα το "Στοιχειωμένο Κουκλόσπιτο" του James, που πολύ μου άρεσε, και τώρα στις διαδρομές με το λεωφορείο θα με συνοδεύουν τα "Σκοτεινά Παραμύθια" του Ντύλαν Τόμας, εκδ. Ροές.
Φόνος με άρωμα κολοκυθόπιτας...συγγραφείς λέσχη.gr
(Άσχετο η συνταγή του Πετρετζίκη για πίτσα δεν είναι άσχημη.)
(Άσχετο η συνταγή του Πετρετζίκη για πίτσα δεν είναι άσχημη.)
Ο "Οδυσσέας" του Τζόυς είναι το βιβλίο που με είχε στοιχειώσει από τα μικράτα μου, καθώς ποτέ δεν κατάφερα να το διαβάσω. Ως συνδρομήτρια της Audible, όμως βρέθηκα να τον έχω σε αφήγηση - στα Αγγλικά βέβαια - με ένα ερμηνευτικό pdf αρχείο ως μπόνους με τη συνδρομή μου. Έτσι, το ξεκίνησα για άλλη μια φορά και η ακρόαση λύνει πολλά προβλήματα της αφήγησης, καθ'ως ο αφηγητής "ερμηνεύει" κατά κάποιον τρόπο. Τόσο η εναλλαγή των αφηγητών όσο και το συνοδευτικό "λυσάρι" έχουν κάνει το κείμενο πολύ πιο φιλικό και προσιτό. Μπορεί και να το ολοκληρώσω, τελικά! 
Διαβασα το "Χιροσίμα 1945" των Γουαλας-Βαις. Ενα χρονικό των περίπου τεσσαρων τελευταιων μηνών πριν απο την ρίψη της βόμβας. Γραμμενο σαν μυθιστορημα είναι μια όλοκληρωμενη καταγραφη όλων των γεγονοτων και όλων των προσωπων που συμμετειχαν σε αυτό. Απο τον προεδρο Τρουμαν, τους υπουργους, την στρατιωτικη ηγεσία, τους επιστημονες που εργαστηκαν με επικεφαλή τον Οπενχαιμερ (παρεπιπτοντως οι Αμερικάνοι είχαν μαζεψει όλη την αφροκρεμα της επιστημονικης κοινοτητας της εποχης), το πληρωμα του βομβαρδιστικου που έκανε την ρίψη, μεχρι τους χιλιαδες απλους πολίτες που εργαζονταν στις εγκαταστασεις χωρις να γνωριζουν πάνω σε τι δουλευαν.
Ασχολειται εκτενως με ολα τα ηθικα διλημματα πουπροεκυψαν και αφορουσαν την χρηση της. Μια όμαδα των επιστημονων όσο προχωρουσαν και συνειδητοποιουσαν την τρομακτικη ισχύ της βομβας και τις συνεπειες που θα προκαλεσει άρχισαν να εναντιωνονται στην χρηση της. Υπαρχουν αναφορες απο το προσωπικο ημερολογιο του Τρουμαν ο οποίος αφου αμφιταλαντευτηκε λίγο χλιαρά θα έλεγα, εντελει εδωσε σχετικα εύκολα την εντολή. Το βασικό επιχειρημα των Αμερικανων ήταν οτι μπορει μεν να σκοτωθουν χιλιαδες αμαχοι ομως αυτο θα σημανει την λήξη του πολέμου και θα σωθουν πολλαπλασιοι αλλοι (στρατιωτες) που θα σκοτωνονταν στην αποβαση στις Ιαπωνικες ακτες που ετοιμαζονταν.
Ουσιαστικα δηλαδη παταει πάνω στην θεωρια του ωφελιμισμου των Μπενθαμ και Τζων Στιουαρτ Μιλ. Παρολα αυτα η συγκεκριμενη θεωρια έχει τις αδυναμιες της και τα κενά της. Τελος παντων το θεμα χωραει πολλη συζητηση περι του τι ειναι ηθικα σωστό. Κατα την γνωμη μου ήταν ένα φρικτό εγκλημα των Αμερικανων και εν συντομία δεν μπορεις να βαζεις στην ίδια ζυγαρια τις ζωες αθωων, γυναικων, παιδιων, βρεφων με τους μαχιμους στρατιωτες.
Εν τελει για να επιστρεψω στο βιβλίο πάλι, ήταν πολυ αξιόλογο, ενδιαφερον με πολλες πληροφορίες, έχει γινει εξαντλητική ερευνα τόσο που σε καποια σημεια γινεται υπερβολικά λεπτομερειακό και οποιος θελει να διαβασει σχετικα με το θέμα προτεινεται ανεπιφυλακτα.
Ασχολειται εκτενως με ολα τα ηθικα διλημματα πουπροεκυψαν και αφορουσαν την χρηση της. Μια όμαδα των επιστημονων όσο προχωρουσαν και συνειδητοποιουσαν την τρομακτικη ισχύ της βομβας και τις συνεπειες που θα προκαλεσει άρχισαν να εναντιωνονται στην χρηση της. Υπαρχουν αναφορες απο το προσωπικο ημερολογιο του Τρουμαν ο οποίος αφου αμφιταλαντευτηκε λίγο χλιαρά θα έλεγα, εντελει εδωσε σχετικα εύκολα την εντολή. Το βασικό επιχειρημα των Αμερικανων ήταν οτι μπορει μεν να σκοτωθουν χιλιαδες αμαχοι ομως αυτο θα σημανει την λήξη του πολέμου και θα σωθουν πολλαπλασιοι αλλοι (στρατιωτες) που θα σκοτωνονταν στην αποβαση στις Ιαπωνικες ακτες που ετοιμαζονταν.
Ουσιαστικα δηλαδη παταει πάνω στην θεωρια του ωφελιμισμου των Μπενθαμ και Τζων Στιουαρτ Μιλ. Παρολα αυτα η συγκεκριμενη θεωρια έχει τις αδυναμιες της και τα κενά της. Τελος παντων το θεμα χωραει πολλη συζητηση περι του τι ειναι ηθικα σωστό. Κατα την γνωμη μου ήταν ένα φρικτό εγκλημα των Αμερικανων και εν συντομία δεν μπορεις να βαζεις στην ίδια ζυγαρια τις ζωες αθωων, γυναικων, παιδιων, βρεφων με τους μαχιμους στρατιωτες.
Εν τελει για να επιστρεψω στο βιβλίο πάλι, ήταν πολυ αξιόλογο, ενδιαφερον με πολλες πληροφορίες, έχει γινει εξαντλητική ερευνα τόσο που σε καποια σημεια γινεται υπερβολικά λεπτομερειακό και οποιος θελει να διαβασει σχετικα με το θέμα προτεινεται ανεπιφυλακτα.
Τελείωσα το ''Τι είδε η γυναίκα του Λωτ'' της Ι.Μπουραζοπούλου. Δυστοπικό μυθιστόρημα, εξαιρετικά καλογραμμένο, με διάχυτους συμβολισμούς για τα απολυταρχικά συστήματα εξουσίας, τον φόβο και την υποταγή των πολιτών, καθώς και την προσωπική μάχη των ηρώων με τους φόβους και τις ενοχές τους.
Το εντυπωσιακό ήταν πως ολόκληρο το βιβλίο ήταν δομημένο σαν ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, αποτελούμενο από πολλές επιστολές γραμμένες από του έξι βασικούς ηρώες και ο αναγνώστης προσπαθούσε να βρει την άκρη στον ''μίτο της Αριάδνης''. Για τους λάτρεις και μη του είδους, αξίζει να διαβαστεί.
Συνεχίζω με τους ''Οικογενειακούς Δεσμούς'' της Κλαρίσα Λισπέκτορ, κατόπιν σύστασης ενός βιβλιοπώλη στον Πειραιά. Δεν ξέρω εάν ευθύνεται η μετάφραση/απόδοση του κειμένου στα ελληνικά, ή η ίδια η θεματολογία, η ουσία είναι όμως ότι θα ήταν προτιμότερο να άκουγα την κλασσική μουσική που υπήρχε στο εν λόγω βιβλιοπωλείο, παρά την πρόταση του βιβλιοπώλη. Το θετικό είναι ότι είναι σχετικά ολιγοσέλιδο και λογικά δεν θα αργήσω να το τελειώσω.
Το εντυπωσιακό ήταν πως ολόκληρο το βιβλίο ήταν δομημένο σαν ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, αποτελούμενο από πολλές επιστολές γραμμένες από του έξι βασικούς ηρώες και ο αναγνώστης προσπαθούσε να βρει την άκρη στον ''μίτο της Αριάδνης''. Για τους λάτρεις και μη του είδους, αξίζει να διαβαστεί.
Συνεχίζω με τους ''Οικογενειακούς Δεσμούς'' της Κλαρίσα Λισπέκτορ, κατόπιν σύστασης ενός βιβλιοπώλη στον Πειραιά. Δεν ξέρω εάν ευθύνεται η μετάφραση/απόδοση του κειμένου στα ελληνικά, ή η ίδια η θεματολογία, η ουσία είναι όμως ότι θα ήταν προτιμότερο να άκουγα την κλασσική μουσική που υπήρχε στο εν λόγω βιβλιοπωλείο, παρά την πρόταση του βιβλιοπώλη. Το θετικό είναι ότι είναι σχετικά ολιγοσέλιδο και λογικά δεν θα αργήσω να το τελειώσω.
Διάβασα το γκροτέσκο θεατρικό Killer Joe του Τρέισι Λετς [Tracy Letts], και φυσικά μου άρεσε (Γιάννη μου, Στάνκογλου μου, Γιάννη μου το μαντήλι σου. Σκούντα με όσο θες). Το Darkness visible με συγκίνησε αρκετά (ως υπότιτλο στο βιβλίο θα έβαζα Last night Brahms saved my life), και τώρα διαβάζω το The doll who ate his mother του Ράμσι Κάμπελ [Ramsey Campbell]