Διάβασα το Ορλάντο, της Βιρτζίνια Γουλφ. Ωραίο βιβλίο, ιδιαίτερο, αρκετά διαφορετικό απ' την κα Νταλογουέι που έχω διαβάσει, σε συναίσθημα και στιλ. Είναι πολύ ζωντανό, εύθυμο και ειρωνικό (σατιρίζει κυρίως τον Πόουπ και τους συγγραφείς της εποχής του, αλλά και τους κριτικούς λογοτεχνίας). Μόνο όσο πλησιάζουμε στη σημερινή εποχή (εννοώ το σήμερα της συγγραφέως) γίνεται πιο μοντέρνο και ανησυχαστικό, με μονολόγους που αφορούν τη μνήμη, το υποσυνείδητο, την γυναικεία φύση και το χρόνο. Η συγγραφέας προβληματίζεται επίσης με τον τρόπο συγγραφής μιας βιογραφίας, μέσω των σχολίων του αφηγητή, με τη θέση της γυναίκας και με την πράξη της συγγραφής. Υπάρχει πότε-πότε και μια έλξη προς το θάνατο, αλλά δεν το σκοτεινιάζει ουσιαστικά, καθώς είναι μια ταύτιση με τη φύση, μια στιγμή ωκεάνιου συναισθήματος. Επίσης, κατά τη σάτιρα της συγγραφέως προς τη βικτωριανή εποχή υπάρχει μια φάση μαύρου χιούμορ με μια αυτοκτονία.
Στην αρχή δεν κατάλαβα γιατί βάζει την ηρωίδα της να υπάρχει από την ελισσαβετιανή εποχή μέχρι σήμερα, αλλά το εξηγεί η ίδια η συγγραφέας: μερικοί άνθρωποι, λέει, αν και νέοι, είναι ψυχικά σαν να έχουν ζήσει αιώνες. Επίσης, με αυτόν τον τρόπο η συγγραφέας εξερευνά τη σχέση των φύλων και τη θέση της γυναίκας που γράφει κατά τη διάρκεια της ιστορίας.
Το συστήνω ιδιαίτερα στον φαροφύλακα, λόγω μιας συζήτησης για τη ρευστότητα φύλου και το κοινωνικό φύλο που είχε γίνει κατά τη συνάντηση της Θεσσαλονίκης. Η συγγραφέας εξετάζει το κοινωνικό φύλο μέσω της ενδυμασίας και λέει, πράγμα που συμφωνώ, ότι σε πολλές γυναίκες μπορεί να υπάρχουν αντρικά στοιχεία και σε πολλούς άντρες γυναικεία.
Διάβασα το παιχνίδι χωρίς κανόνες, της Γαλάτειας Γρηγοριάδου-Σουρέλη, που μιλάει για τη μετανάστευση. Αρκετά σκληρό βιβλίο και ομολογώ ότι τα μπηξα.
Τώρα διαβάζω το σπίτι για πέντε της Λότης Πέτροβιτς Ανδροτσοπούλου, ένα ωραίο παιδικό βιβλίο για τη σχέση μεταξύ ετεροθαλών αδερφιών.
