Ήθελα να το γράψω καιρό τώρα...με έχεις πάρει στο λαιμό σου με τις αναγνώσεις σου συνεργέ & τροφέ. Άσε που στη σελίδα της πολιτείας, εκεί που λέει "το βιβλίο αυτό προτείνουν οι:" είδα μια χρήστη, άνοιξα τη σελίδα με τις προτάσεις της και αυτομάτως και ως διαμαγείας μερικά νούμερα στον τραπεζικό μου λογαριασμό ετοιμάστηκαν για φυγή....Παρ΄όλ'αυτά δεν μπορώ να μη σε ευχαριστήσω: ό,τι πήρα απ΄ό,τι διάβασες με έκανε καλύτερο.
Εντός θέματος, προς το παρόν διαβάζω αυτά:
@ΜιΛάμπρος Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια, αν και δεν πιστευω οτι οι αναγνωστικές μας επιλογές μας κάνουν μόνιμα καλυτερους, όχι οτι ξέρω τι μας κάνει καλύτερους. Σε κάθε περίπτωση,
Τελευταίως σαν εταιρία παρακολουθήσαμε ένα σεμινάριο Management, όπου ο εισηγητής ανέφερε μια-δυό φορές τον Σουν Τζού και το βιβλίο του "Η τέχνη του πολέμου" οπότε είπα να του ξαναρίξω μια ματιά μετά από τουλάχιστο 20 χρόνια.
Διαβάζεται πολύ άνετα αλλά πλέον δεν μου κάνει τόση εντύπωση όπως τότε που το πρωτοδιάβασα.
Πάντως νομίζω πως το μεγαλύτερο πλεονέκτημα αυτού του μικρού βιβλίου είναι πως μπορεί να προσαρμόζεται σε κάθε είδους διοίκηση κι όχι μόνο σε περιπτώσεις πολέμου. Δεν θα ανακαλύψει κανείς τον τροχό όταν το διαβάσει, απλά θα καταλάβει πως η κοινή λογική δεν έχει αλλάξει και πολύ τα τελευταία 2500 χρόνια.
Σε αυτή τη φάση (ξανά)διαβάζω το "Jonathan Strange and Mr Norrel". Πολύ ωραίο φάντασυ βιβλίο, αρκετά πρωτότυπο. Η κοσμοπλασία είναι αρκετά ασυνήθιστη, μια και τα περισσότερα βιβλία φαντασίας έχουν ως setting ψευδομεσαιωνική εποχή, ενώ αυτό διαδραματίζεται σε μια ενναλακτική Αγγλία της εποχής των Ναπολεόντειων Πολέμων (και λίγο μετά) με μαγεία. Οπότε η αφήγηση γίνεται με το στυλ των Μπροντέ και της Όστεν και τις ορθογραφικές συμβάσεις της εποχής. Η αφήγηση διακοσμείται επίσης και με πραγματικά πρόσωπα: τον Wellington (και τη μάχη του Βατερλό, από μια τελείως αντιηρωική σκοπιά), τον βασιλιά Γεώργιο τον Β' και το περιστατικό της φρενοβλάβειάς του, τον Βύρωνα και την παρέα του (ζεύγος Σέλλεϊ και Πολιντόρι), ο οποίος μάλιστα εμπνέεται από τον έναν από τους πρωταγωνιστές για να δημιουργήσει...Εγώ διασκέδασα πολύ με μια έξυπνη αναφορά στο πόνημα το Πολιντόρι "The Vampyre"
όπου ο ένας από τους πρωταγωνιστές, o Strange, νευριάζει με την παρέα του Βύρωνα γιατί τον ρωτάνε... μάλιστα... για Βαμπίρ!!
Μου φαίνεται μαγευτική η εκδοχή των ξωτικών που παρουσιάζει: είναι σύμφωνα με την φοκλορική εκδοχή τους και έχουν μια τελείως διαφορετική ηθική από τους ανθρώπους.
Έχει ωραία και ενδιαφέρουσα πλοκή: η επιστροφή της μαγείας στην Αγγλία, η αντιπαλότητα των δύο πρωταγωνιστών
που είναι και οι δύο οι πρώτοι μάγοι της Αγγλίας μετά από αιώνες
και μια προφητεία. Οι χαρακτήρες είναι επίσης ωραίοι, οι δυο πρωταγωνιστές είναι αντιήρωες και οι δύο, αλλά με τελείως διαφορετικό τρόπο ο καθένας και οι δευτερεύοντες ρόλοι είναι επίσης πολύ καλογραμμένοι. Ειδική μνεία στους επιτυχημένους νομίζω γυναικείους ρόλους: λίγοι, αλλά αφήνουν το σημάδι τους στην πλοκή, χωρίς να υπακούν σε πολιτική ορθότητα και κρατώντας τις συμβάσεις της εποχής.
Διαβάζω τη Θεία Κωμωδία - Κόλαση σε μετάφραση Καζαντάκη
σε ξένη μετάφραση το είχα απολαύσει πραγματικά,τώρα με τους ιδιωματισμούς του κυρ Νίκου είναι αγώνας ματαιοπονίας που προβλέπω να εγκαταλείπω
Τι με πέρασες καλέ για καμια φτηνιάρα; Η χρέωση θα γίνει ανα γράμμα! Γράμμα και ευρώ! Ή κάνουμε δουλίτσα ή παίζουμε Και για να αποζημιωθώ για τη ψυχική οδύνη που θα υποστώ κατά την ανάγνωση, θα βάλω στο τέλος να δω μια συνέντευξη του Αποστολίδη (αν και δεν συμφωνώ μαζί του)...
Να σημειώσω,επίσης, ότι δεν παράτησα το βιβλίο και το έφτασα μέχρι τέλους, καθώς διακατέχομαι συχνά απο τάσεις μαζοχισμού
Κατά τ' άλλα εκτιμώ τον Καζαντζάκη, αν και για όλα υπάρχει ένα όριο! Πήρε ένα αριστούργημα όπως είναι η Θεία Κωμωδία και το έκανε...ας μη πω τι
Παράτησαστην αρχή του την αυτοβιογραφία της Κομανέτσι ,μετά το δυστύχημα δεν είχα διάθεση
και όλο τον Μάρτιο
έχω ξεφυλλίσει το Αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι.τα πρώτα κεφάλαια όπου μιλάει για τις συμπτώσεις
πως 6 απίθανες συμπτώσεις οδήγησαν σε ένα ευτυχές γεγονός
μου ήρθε συνειρμικά το βιβλίο μετά από συζητήσεις για το πόσα ατυχή γεγονότα αθροίστηκαν το βράδυ του δυστυχήματος
πωω τι μου θύμισες
κι εγώ δε μπόρεσα να μπω στο κλίμα που θα έπρεπε με την υπόθεση
ίσως επειδή είχα έντονα στη μνήμη μου άλλους ήρωες του συγγραφέα
περισσότερο δηλαδή ένιωθα ότι η υπόθεση διαδραματίζετε σε κάποιο χωριό της Κρήτης
Διαβάζω τον Κήπο με τα θηρία. Εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο, ακόμη και τα τσιλιμπουρδίσματα της κόρης έχουν τη σημασία τους, καθώς σχετίζονται με τη νοοτροπία τόσο των Γερμανών όσο και των Αμερικάνων. Καλά, σου 'ρχεται να τους χαστουκίσεις τους Αμερικάνους: γίνονται πράματα μπροστά στη μούρη τους κι αυτοί "α, όλα καλά, όλα ανθηρά, έχουν δίκιο γιατί πιέζονται από τους νικητές κλπ κλπ".
Σκέφτομαι να ξεκινήσω το Η πόλη & η πόλη του China Mieville.
Άσχετο το βιβλίο το αγόρασα
1. γιατί μου άρεσε η περίληψη του βιβλίου,
2. με είχε αρέσει -κάπως- η σειρά και
3. νόμιζα ότι ήταν γυναίκα ο συγγραφέας, οπότε ήταν ευκαιρία να διευρύνω τους ορίζοντες μου σε περισσότερες γυναίκες συγγραφείς.
Πριν λίγο είδα ότι είναι άντρας...
Update: Τώρα που το σκέφτομαι πρέπει να το μπέρδεψα με το βιβλίο της N.K. Jemisin The city we became... που είναι γυναίκα.
Ε! την άλλη φορά...
Τελικά διάβασα το 1ο κεφάλαιο και δεν έχω όρεξη για την ώρα για το συγκεκριμένο βιβλίο.
Δυσκολεύομαι με το διάβασμα από την αρχή του χρόνου.
Οπότε έπιασα το Pachinko της Min Jin Lee και για ευκολία θα βλέπω παράλληλα και τη ομώνυμη σειρά.
Διαβασα το "Ενας συνηθισμένος άνθρωπος" του Ντιν Κουντζ. Δευτερο βιβλίο του συγγραφεα που διαβαζω και ήταν εξίσου απογοητευτικό με το πρώτο. Αυτο που με ενόχλησε περισσότερο ήταν οι διαλόγοι. Εξυπνακίστικοι διαλόγοι, δήθεν, τελειως επιτηδευμένοι. Οι ηρωες του βιβλίου συναγωνιζοταν ποιος θα πει την καλυτερη εξυπνάδα και μαλιστα σε ακραιες συνθηκες. Ενα ζευγαρι να το κυνηγαει ένας δολοφονος και αυτοι να ανταλασσουν εξυπνάδες. Καθε φορά που είχε διαλογους έλεγα "μα τι μακακιες καθομαι και διαβαζω". Περαν αυτου η ιστορία είχε καποια ροή, ένα αμυδρό ενδιαφερον πως θα εξελιχθει και ισως έπαιρνε ένα δευτερο αστερακι αν η λυση του μυστηριου στο τελος δεν ήταν τοσο υπερβολική, γελοία και με κενά. Οπότε πήρε ενα αστερακι, όσα ειχε παρει και το προηγουμενο του Κουντζ που είχα διαβασει και μενω με την διαπιστωση οτι αυτος ο συγγραφεας δεν μου αρεσει καθολου, με την βεβαιοτητα οτι δεν προκειται να ξαναδιαβασω κατι αλλο δικό του και με την απορία πως έχει κανει επιτυχια αυτος ο συγγραφεας.
Ας με συγχωρησουν αυτοί που τους αρεσει, προσωπικη αποψη εκφερω μην αρχίσουμε τα μαλλιοτραβηγματα.
@Χρυσόστομος δεν μπορώ να συμφωνήσω περισσότερο, ιδιαίτερα με αυτή την πρόταση:
Εξυπνακίστικοι διαλόγοι, δήθεν, τελειως επιτηδευμένοι. Οι ηρωες του βιβλίου συναγωνιζοταν ποιος θα πει την καλυτερη εξυπνάδα και μαλιστα σε ακραιες συνθηκες. Ενα ζευγαρι να το κυνηγαει ένας δολοφονος και αυτοι να ανταλασσουν εξυπνάδες. Καθε φορά που είχε διαλογους έλεγα "μα τι μακακιες καθομαι και διαβαζω"
Πέρα από βαθύτατη αποστροφή, μου προκαλεί ιδιαίτερο εκνευρισμό το γεγονός ότι ορισμένοι συγγραφείς πιστεύουν ότι διάλογοι διανοητικού επιπέδου αμοιβάδας και αισθητικής αίσθησης καμηλοπάρδαλης ανάμεσα σε χαρακτήρες που βρίσκονται σε καταστάσεις τόσο ακραίες, που ένας πραγματικός άνθρωπος στην πραγματική ζωή θα είχε στην καλύτερη περίπτωση λερώσει το εσώρουχό του, μπορούν να ανεβάσουν την ένταση και να διατηρήσουν την αναγνωστική εμπειρία στην τσίτα. Δεν ξέρω αν είναι θέμα πολιτισμού (και ο Κινγκ έχει πολλές τέτοιες εξυπνάδες, όχι τόσο ανερυθρίαστα προφανείς και άθλιες βέβαια) ή αν είναι θέμα εκδοτικής κουλτούρας (αντιμετώπιση του αναγνώστη ως απόπατου που μπορείς να του πετάξεις ό,τι σκουπίδι κατεβάσει το κεφάλι σου και να βγάλεις μύρια).
Η ταχύτητα πάντως ήταν καλό, αν και πάνε αρκετά χρόνια από τότε που το διάβασα
Είπα να βάλω σε ηχητικό το Crazy Rich Asians του Kevin Kwan, στο οποίο βασίστηκε η ταινία η οποία μέχρι τη μέση μου είχε αρέσει. Υποτίθεται ότι είναι ρομαντικοσατιρικό, αλλά η αλήθεια είναι με νευριάζει. Δεν είμαι σίγουρη αν το παρατήσω ή όχι. Ήθελα κάτι ανάλαφρο γιατί όλα όσα θέλω αυτή τη στιγμή να διαβάσω θέλουν προσήλωση. Ξέρω γκρίνια...
