@ΜιΛάμπρος τι ειναι ενα τοσο δα ευρουλακικαισαράνταλεπτακια μπροστα στην ικανοποιηση που θα αποκομισεις;! 
:φατσατάχαμουαθώα:
Πες κι εσύ @Νικόλας Δε Κιντ
:φατσατάχαμουαθώα:
Πες κι εσύ @Νικόλας Δε Κιντ
Ποιο βιβλίο διαβάζεις τώρα;
- Thread starter Φαροφύλακας
- Start date
Ξεκίνησα τον θάνατο του κύριου Γκόλουζα, του Μπρανιμίρ Στσεπάνοβιτς. Η ομότιτλη ιστορία είναι μια σπουδή πάνω στο παράλογο και το αναπόφευκτο και είναι απο τα πολύ ωραία διηγήματα που έχω διαβάσει. Κοβω το κεφάλι μου ότι θα αυξηθουν:
- οι αναγνωστες του μετά απο την επανεκδοση του Στόματος (που αυτο ειναι πολύ καλο) και
- οι αποψεις περι ενταξης της λογοτεχνίας του Στσεπανοβιτς στη νεοσυσταθεισα κατηγορία βαλκανικος μαγικος ρεαλισμος (est. 202..), οπως η Μπουραζοπούλου (που αυτό ειναι για γέλια).
Δεν νομίζω ότι η κατηγορία "βαλκανικός μαγικός ρεαλισμός" (αν υποθέσουμε δηλαδή ότι υπάρχει) είναι τόσο νέα! Η Ζυράνα Ζατέλη αυτό που γράφει είναι σίγουρα κάποιο είδος μαγικού ρεαλισμού. Στο "και με το φως του λύκου επανέρχονται" (καλά, κι αυτό πρόσφατα εκδόθηκε, το 2009, απλά όχι τόσο πολύ πρόσφατα) υπάρχει ένα μακεδονικό χωριό και η ιστορία μιας οικογένειας και ταυτόχρονα διάφορα περιέργα, με τελετουργικά, όνειρα, ψυχές, αλλοπαρμένους και ιδίως αλλοπαρμένες...
Πάντως ψήθηκα για το βιβλιαράκι με τις δύο ιστορίες επιστημονικής φαντασίας. Έχω διαβάσει τα καλύτερα για αυτόν τον συγγραφέα, αν και ξέρω ότι είναι επίσης κάπως τρομερός. Πάντως, δεν χάνω τίποτε να βάλω το βιβλιαράκι ως συμπλήρωση για κάποια παραγγελία.
@Διχασμένη, καταλαβαινω τι εννοείς και πολύ ευστοχο παράδειγμα οι λύκοι (a propos, εξαιρετικο βιβλιο)
Στην ελληνική λογοτεχνία υπάρχει μεγάλη παραδοση με αλαφροϊσκιωτους, μαγγανοβαρεμενους, συμπλεξη μυθου, λαογραφίας, δοξασιών κλπ κλπ, και πολλά πολλά παραδείγματα που αντλουν την έμπνευσή τους απο την λαϊκη παραδοση των παραμυθιων. Δεν καταλαβαινω γιατι σωνει και ντε θα πρεπει να μην κανουμε χρηση αυτής της παραδοσης και να εφευρουμε κάτι που -κατα την γνωμη μου- δεν στεκεται πέρα απο τη χωρα που το(ν) γεννησε. Ο μαγικος ρεαλισμός, πάλι κατα τη γνωμη μου, δεν μπορεί να νοηθει εκτός Λατινικης Αμερικής.
Αντε, καλά. Δεν τον νοω
εγω.Τους λύκους της Ζυράνας Ζατέλη είχα πάλι στο νου μου. Το ο μετρ και η μαργαρίτα είναι τελείως διαφορετικό. Εκεί το υπερφυσικό είναι καθαρά ορισμένο. Αντίθετα, στους λύκους το υπερφυσικό δεν είναι σαφώς καθορισμένο και τρυπώνει ύπουλα από κάθε μεριά. Αυτό περίπου δεν είναι ο μαγικός ρεαλισμός;
Πιο συγκεκριμένα, η συγγραφέας περιγράφει πχ
όχι με όρους φολκλορ, αλλά ως κάτι πολύ δυνατό, σαν κάλεσμα πνευμάτων έρωτα και θανάτου,
διαδραματίζονται στο χώρο του υπερφυσικού, αλλά ασαφώς, ύπουλα, χωρίς να λέει η συγγραφέας κάτι τέτοιο,
αλλά πάλι πλάγια, χωρίς να εμφανίζεται (οπότε και θα ερχόταν στο χώρο της φαντασίας), απλώς για να εξηγηθεί κάτι που στον τόπο και στον χρόνο της αφήγησης θα φαινόταν ανεξήγητο στους χαρακτήρες. Σε όλα αυτά, το υπερφυσικό δεν εξηγείται, αλλά παραμένει ως πιθανότητα, δίνοντας κάτι ονειρικό.
Εμένα μ' άρεσε αυτό το αόριστα ονειρικό στοιχείο, αλλά περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, που λένε.
Πιο συγκεκριμένα, η συγγραφέας περιγράφει πχ
τελετές οι οποίες είναι προφανώς τα καρναβάλια του Σοχού
η αρρώστια και η τρέλα των δυο κοριτσιών, μικρής και μεγάλης Ιουλίας, αντίστοιχα
στη φωτιά στο χάνι και το θάνατο της Κλυτίας προσωποποιείται ο Χάρος,
Στη μάνα μου πάντως δεν άρεσε καθόλου το "και με το φως του λύκου επανέρχονται".
Ο μαγικος ρεαλισμος ειναι η συνθηκη κατα την οποια, παρόλο που οτιδηποτε συμβαινει ειναι στη σφαιρα του ανοικειου και του φασματικου, γινεται αποδεκτό ως τετοια, δεν σχολιαζεται επουδενι ως διαφορετικότητα, ως εξωπραγματικοτητα κλπ. Ο μαγικός ρεαλισμος εχει πολύ λεπτα ορια μεταξυ πραγματικοτητας και φαντασίας τα οποια δυσκολα διακρινονται ή ο αναγνωστης χρειαζεται σελιδες αρκετες να ξεδιαλυνει. Βασική αρχή και κόσμος ειναι ο πραγματικος κι οτιδηποτε παρεισφρεει σε αυτόν γινεται χωρις καμια διαταραξη οποιασδηποτε ταξης. Ειναι κοσμοι που συνυπάρχουν ταυτοχρονα, "συμβαινουν" ταυτοχρονα και κανεις δεν αμφισβητει ή αμφιβάλλει ή εντυπωσιαζεται απο τη διαφορετικότητά τους. Γι' αυτό και δεν μπορει να χαρακτηριστει παράλογος.
Αν τολμουσα ποτε να αναζητησω μαγικο ρεαλισμο εκτος Λατινικης Αμερικης, ο μοναδικος που πλησιαζει ειναι ο Μουρακαμι. Βλεπε το πουλι. Αλλα και παλι.
Παράλληλα με όλα όσα διαβάζω τελευταίως, είπα να ρίξω και μια ματιά στο Οι νεκροί ας θάψουν τους νεκρούς τους!
'Εχω γεμίσει το κομοδίνο δίπλα στο κρεβάτι μου με μια στίβα βιβλία!!
Σιλμαρίλλιον, ΝΟΒΑ, κλπ κλπ!
Πάντως, του Αλμπάτη φαίνεται πολύ ενδιαφέρον και διαβάζεται πολύ εύκολα. Είναι η ιστορία ενός παιδιού που ανακαλύπτει πως έχει την ικανότητα να επικοινωνεί με τους νεκρούς, και μάλιστα ανακαλύπτει πως αυτό το χάρισμα του είναι κληρονομικό!!Εντάξει, προς ώρας δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας αλλά η υπόθεση προχωράει πολύ καλά.
'Εχω γεμίσει το κομοδίνο δίπλα στο κρεβάτι μου με μια στίβα βιβλία!!
Σιλμαρίλλιον, ΝΟΒΑ, κλπ κλπ!
Πάντως, του Αλμπάτη φαίνεται πολύ ενδιαφέρον και διαβάζεται πολύ εύκολα. Είναι η ιστορία ενός παιδιού που ανακαλύπτει πως έχει την ικανότητα να επικοινωνεί με τους νεκρούς, και μάλιστα ανακαλύπτει πως αυτό το χάρισμα του είναι κληρονομικό!!Εντάξει, προς ώρας δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας αλλά η υπόθεση προχωράει πολύ καλά.
Μου έχει κάψει το μυαλό...Ακους τον Λεοπολδο Μπλουμ;;; Σε καλει φωναχτά!!
!Ναι.
Αποφάσισα να το ολοκληρώσω πριν την 21η τρέχοντος που θα έρθει η αγαπημένη μου στο νησί και δεν θα διαβάζω ούτε πινακίδες στο δρόμο γιατί θέλω να το ολοκληρώσω. Έχω βαρεθεί να βλέπω φωτογραφίες/λίστες με "τα βιβλία που προσποιούμαστε ότι έχουμε διαβάσει" στις οποίες φιγουράρει μεταξύ άλλων ο Οδυσσέας.
Προσπαθώ, με πολύ πνευματικό κόστος είν' η αλήθεια, να διαβάζω περίπου 100 σελίδες τη μέρα. Μέχρι στιγμής βγαίνει. Από Τετάρτη, δεν ξέρω, θα δείξει.
@ΜιΛάμπρος μου αρεσει πολυ ο ευγενης στοχος που εχεις θεσει, εξ ιδιας εμπειρίας, δεν μοιαζει ρεαλιστικος, αλλα μου αρεσει. Αν θυμαμαι σωστα, ειχα ξεκινησει το βιβλίο Μαρτιο με σκοπο να το εχω ολοκληρωσει πριν την Bloomsday. Χωρίς να λεω οτι η δυσκολια του αυξανεται βαθμιαία, θα σου πω οτι τα κεφάλαια που εξοντωσαν εμενα, επονται. Οχι ολα!! Αν θυμαμαι, τα βοδια με κουρασαν αλλα με αποτελειωσε ο Ευμαιος. Σε καθε περιπτωση, διαβαζεις ενα βιβλιο που εχεις ξαναδιαβασει παντου και ειναι ωραια αναμετρηση με τις δυναμεις σου (τα νευρα σου και το φαρμακειο της γειτονιας σου 
)
)Σου επιστρεφω feedback (με την ελπιδα οτι θα ριξεις λιγο φως στον κυριο του φωτος).
Εχει πολυ ενδιαφερουσα ιστορια, δεν ειναι αυτο που εμοιαζε αρχικα, μου εχει λιγο καψει τα κυτταρα γιατι δεν εχω καταλαβει τελειως και μου λειπει συνοχη. Δηλαδη:
Εχω καταλαβει οτι δεν μιλαμε για το απωτατο παρελθον. Ο ενας εχει παραμασχαλα μια καπνοσακουλα και στρίβει τσιγαρα, μηχανες αναβοσβηνουν κι αποσυναρμολογουται (οχι απο μονες τους ), η ενδυση ειναι αλλοπροσαλλη (κατω παντελονι ιππασιας, πανω τουρπανι ), ενας αλλος ψεκαζει με δαιμονοαπωθητικα 
.
Δεν ειμαστε στη γη.
Η αφηγηση σιγορα δεν ειναι γραμμικη. Ειτε ξεκινησε στο τωρα κι αφηγειται το πριν ειτε ξεκινησε στο πριν και αφηγειται το μετα. Ειμαι καπου μετα την διακοσιοστη εικοστη σελιδα και δεν το έχω ξεκαθαρο ακομη.
Ειναι ανθρωποι που γινανε θεοι; Ειναι ανθρωποι που υποδουλωσαν τεχνολογικα αλλους ανθρωπους και το παιζουνε θεοι; Ειναι αμιγως θεοι vs ανθρωπων;
Ειναι ενας εκπεσων πρωην θεος νυν ανθρωπος (ο Σαμ, Σινταρτα κλπ) ο οποιος μεταφερει το πνευμα και τις δυνατοτηες του απο σωμα σε σωμα ανα τους αιωνςς και τασσεται εναντιον των θεων και υπερ των ανθρωπων;
), η ενδυση ειναι αλλοπροσαλλη (κατω παντελονι ιππασιας, πανω τουρπανι ), ενας αλλος ψεκαζει με δαιμονοαπωθητικα .Δεν ειμαστε στη γη.
Η αφηγηση σιγορα δεν ειναι γραμμικη. Ειτε ξεκινησε στο τωρα κι αφηγειται το πριν ειτε ξεκινησε στο πριν και αφηγειται το μετα. Ειμαι καπου μετα την διακοσιοστη εικοστη σελιδα και δεν το έχω ξεκαθαρο ακομη.
Ειναι ανθρωποι που γινανε θεοι; Ειναι ανθρωποι που υποδουλωσαν τεχνολογικα αλλους ανθρωπους και το παιζουνε θεοι; Ειναι αμιγως θεοι vs ανθρωπων;
Ειναι ενας εκπεσων πρωην θεος νυν ανθρωπος (ο Σαμ, Σινταρτα κλπ) ο οποιος μεταφερει το πνευμα και τις δυνατοτηες του απο σωμα σε σωμα ανα τους αιωνςς και τασσεται εναντιον των θεων και υπερ των ανθρωπων;
Πρώτον και κύριον: ευχαριστώ που με θυμήθηκες.
Ναι, είναι η απάντηση στο παραπάνω.
Δεν μπορώ να πω περισσότερα, γιατί είναι όντως καυσοκυτταρική η ιστορία. Αρκετά μπερδεμένη και λιγουλάκι χαοτική.
Ωστόσο, είναι όμορφο ως βιβλίο. Το βρήκα πολύ γοητευτικό ως αφήγηση, έστω και αν δεν καταλάβαινα πολλά ως προς τη συνοχή και τη γραμμικότητα, την οποία ορθά αναφέρεις ότι δεν υπάρχει.
Υποθέτω ότι σε πήρα στο λαιμό μου και σε έβαλα σε ένα αχρείαστο έξοδο. Ενθουσιάστηκα, παρ΄όλα αυτά με το συγκεκριμένο βιβλίο
Κάνω ένα διάλλειμμα από τον Οδυσσέα. Έπεσα με τα μούτρα στα Αιδοία.
To be continued...
Δεν με πηρες καθολου στο λαιμο σου και κανενα βιβλιο που αγοραζω δεν θεωρω αχρειαστο εξοδο. Εκτος απο εκεινα που αγοραζω, άθελά μου, για δευτερη φορα.
Ειναι οντως πολύ ωραια ιστορια κυριως γιατι, μεχρι ενα σημειο, διαβαζα καπως αδιαφορα και ξαφνικα καταλαβαινω οτι δεν ειναι βουδιστες_μοναχοι_σαμσαρα_νιρβανα_προσευχη_βουδας_βισνου και καλι κλπ κλπ. Αυτο το τουίστ μ εβγαλε απο την αρχικη νιρβανα με το οποιο το προσεγγιζα.
Ομως, εξακολουθω να μην εχω καταλαβει ολοτελα τι συμβαίνει. Ειναι σκορπια ακομη στο κεφαλι μου
Ειναι οντως πολύ ωραια ιστορια κυριως γιατι, μεχρι ενα σημειο, διαβαζα καπως αδιαφορα και ξαφνικα καταλαβαινω οτι δεν ειναι βουδιστες_μοναχοι_σαμσαρα_νιρβανα_προσευχη_βουδας_βισνου και καλι κλπ κλπ. Αυτο το τουίστ μ εβγαλε απο την αρχικη νιρβανα με το οποιο το προσεγγιζα.
Ομως, εξακολουθω να μην εχω καταλαβει ολοτελα τι συμβαίνει. Ειναι σκορπια ακομη στο κεφαλι μου