Ποιο βιβλίο τελείωσες σήμερα;

[Προφέσορας]

Χθες Σάββατο διάβασα γύρω στα 6 POVs (100+ σελίδες) και ολοκλήρωσα το πρώτο μέρος από το Θύελλα από Ατσάλι (Παγωμένες Λεπίδες).

Ουσιαστικά πρόκειται για μισό βιβλίο, για αυτό και τα πάντα τελειώνουν απότομα (η αγορά του δεύτερου τόμου ήταν απαραίτητη ωστόσο αν δεν είχα δει την τηλεοπτική σειρά θα ανυπομονούσα περισσότερο για την συνέχεια )

Έλεγα σήμερα να ξεκινήσω το δεύτερο μέρος (Αίμα και Χρυσάφι) ωστόσο αποφάσισα να κάνω break αλλάζοντας κλίμα ξεκινώντας το Όνειρο του Μισισιπή το οποίο μέχρις στιγμής το βρίσκω εξαιρετικό.

 

[Λένκοβιτς]

Συγκλονιστικό που πέρασε ένα μέρος της ζωής του σαν φυλακισμένος λόγω του φετφά των Ιρανών για το βιβλίο του Σατανικοί στίχοι.
'Ομως...ήταν το πιοοοοοο...αργόοοοοο...βιβλίοοοοο...που έχω...διαβάσει...στη ζωήηηηη μουυυυυυ! Βασανιστικά αργό όπως βασανιστικά αργή ήταν η ζωή του μέσα στην ιδιότυπη φυλακή του.

Σας βάζω και το οπισθόφυλλο για να καταλάβετε περί τίνος πρόκειται:

Στις 14 Φεβρουαρίου του 1989, την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, ο Σαλμάν Ρούσντι δέχτηκε ένα τηλεφώνημα από κάποιον δημοσιογράφο του BBC ο οποίος του ανακοίνωσε ότι είχε "καταδικαστεί σε θάνατο" από τον Αγιατολάχ Χομεϊνί. Τότε άκουσε για πρώτη φορά τη λέξη φετφά. Το έγκλημά του; Είχε γράψει ένα μυθιστόρημα με τον τίτλο "Σατανικοί Στίχοι" και τον κατηγορούσαν ότι με αυτό στρεφόταν "ενάντια στο Ισλάμ, τον Προφήτη και το Κοράνι".
Έτσι αρχίζει η εξωφρενική περιπέτεια ενός συγγραφέα που αναγκάστηκε να ζει λαθραία, να μετακινείται από σπίτι σε σπίτι με τη διαρκή παρουσία μιας ομάδας ένοπλων φρουρών ασφαλείας. Του ζήτησαν να επιλέξει ένα ψευδώνυμο το οποίο θα χρησιμοποιούσε η αστυνομία για τη δική του προστασία. Εκείνος σκέφτηκε τους αγαπημένους του συγγραφείς και άρχισε να κάνει διάφορους συνδυασμούς με τα ονόματά τους και τότε το βρήκε: ο Κόνραντ και ο Τσέχοφ - "Τζόζεφ Άντον".
Πώς ένας συγγραφέας και η οικογένειά του ζουν με την απειλή του φόνου για περισσότερο από εννιά χρόνια; Πώς ο συγγραφέας μπορεί και συνεχίζει να δουλεύει; Πώς ερωτεύεται και χωρίζει; Πώς καθορίζει η απόγνωση τις σκέψεις και τις ενέργειές του, πώς και γιατί διστάζει και παραπατά, πώς μαθαίνει να αντεπιτίθεται; Σε αυτό το αξιοθαύμαστο αυτοβιογραφικό κείμενο, ο Ρούσντι διηγείται για πρώτη φορά την ιστορία του· την ιστορία ενός από τους πιο κρίσιμους αγώνες που δόθηκαν στην εποχή μας για την ελευθερία του λόγου. Περιγράφει τις άλλοτε θλιβερές και άλλοτε κωμικές συνθήκες της ζωής μαζί με ένοπλους αστυνομικούς καθώς και το δεσμό φιλίας που τον ένωσε με τους προστάτες του· περιγράφει, επίσης, τον αγώνα που έκανε για να κερδίσει την υποστήριξη και τη συμπαράσταση κυβερνήσεων, κρατικών υπηρεσιών, εκδοτών, δημοσιογράφων και συναδέλφων συγγραφέων· περιγράφει, τέλος, πώς κέρδισε ξανά την ελευθερία του.
Πρόκειται για ένα βιβλίο πρωτοφανούς ειλικρίνειας και εντιμότητας, συναρπαστικό, προκλητικό, συγκινητικό και άκρως σημαντικό μια και αυτό που συνέβη στον Σαλμάν Ρούσντι δεν ήταν παρά η πρώτη πράξη σε ένα δράμα που παίζεται κάθε μέρα σε κάποιο μέρος του κόσμου.

 

[Πράκτωρ ΔΔ]

Robert Forsyth, Luftwaffe Special Weapons
Τελείωσα το συγκεκριμένο.
Καλό για να δώσει μια γενική εικόνα, με ωραίες φωτογραφίες και εικονογραφήσεις.
Με σωστά συμπεράσματα, αναλύσεις και δίχως τρελούς ισχυρισμούς ή/και "κλικμπέητ what if".
Συστήνεται ως "εγκυκλοπαίδεια" που συνοδεύει άλλα βιβλία για τον Β' ΠΠ.

 

[ΜιΛάμπρος]

Τελείωσα και τον τρίτο τόμο της Υπερβορέας του Μιχάλη Αντωνόπουλου, τον οποίο βρήκα χορταστικό και καλύτερο σε σχέση με τους δυο προηγούμενους.

Spoiler: spoiler

Υπάρχει μια εκτενέστατη, πάρα πολύ λεπτομερής και πάρα πολύ γλαφυρή περιγραφή της απέλπιδας προσπάθειας μιας τεθωρακισμένης ταξιαρχίας των Ες Ες να υπερασπιστεί ό, τι μπορεί μετά τη συμμαχική απόβαση στη Νορμανδία, που θα τη ζήλευε κάθε ιστορικός

Παρότι δεν είναι τριλογία, με τη στενή έννοια, η θεματολογία είναι κοινή: τρεις περιπτώσεις γερμανικών (=ναζιστικών) αποστολών λίγο πριν το ξέσπασμα του Β' Π.Π. σε Ανταρκτική, Ελλάδα και Αρκτική, με σκοπό την ανακάλυψη των μυστικών των Υπερβόρειων (α' τόμος), της δύναμης του Διονύσου (β' τόμος) και του μυθικού Τυφώνα που είναι θαμμένος στην Κοίλη Γη (γ' τόμος). Όλα αυτά υποτίθεται θα έδιναν στο Ράϊχ τις απαραίτητες για παγκόσμια κυριαρχία υπεροπλία και γνώση. Ωστόσο, η υπερβολική αυτοπεποίθηση και η εμπιστοσύνη στη δύναμη που δίνουν τα ανθρώπινα κατασκευάσματα (όπλα, οργάνωση κλπ) στη συνάντησή τους με τις μυθικές δυνάμεις χάνουν κατά κράτος με ολέθρια αποτελέσματα για τους πρωταγωνιστές (κάτι σαν ύβρις).
Η γραφή θυμίζει Lovecraft. Έντονη είναι και η επιστημονική ματιά του συγγραφέα, ο ορθολογισμός αλλά και η αγάπη του για τους Ελληνικούς μύθους, οι οποίοι όμως μένουν στο παρασκήνιο. Υπάρχουν φορές που κουράζει, υπάρχουν φορές που κάπου χάνεται το νήμα της αφήγησης με την παρεμβολή ιστορικών αναδρομων. Υπάρχουν και φορές που η αφήγηση θα φανεί υπερβολική ή ακόμη και περιττή. Αλλά για συναισθηματικούς λόγους αγαπώ πολύ αυτά τα βιβλία.

 

[Πράκτωρ ΔΔ]

@ΜιΛάμπρος
Από εναλλακτική ιστορία, έχω το Fatherland, H. Roberts να περιμένει χρόνια στο Calibre. Υποτίθεται αριστούργημα στο genre.
Από την μια είμαι πολύ περίεργος να το διαβάσω, από την άλλη οτιδήποτε alt-history με φέρνει ψιλοαλλεργία λόγω πολύ γνωστών αλμπάνιδων που πουλάν παπάδες και ορισμένων παρατάξεων/ιδεολογιών που λυμαίνονται τον τομέα...

 

[Χρυσόστομος]

Διαβασα τα ανεμοδαρμένα ύψη. Δεν θυμάμαι να έχω συναντήσει ξανά τόσους πολλούς αντιπαθητικόυς χαρακτήρες μαζεμένους σε ένα βιβλίο.

 

[ΜιΛάμπρος]

Για τους αλμπάνιδες (ή αλμπάνηδες;) με βρίσκεις 100% σύμφωνο. Από την άλλη, νομίζω ότι ο συγγραφέας πήρε ως βάση κάτι εταιρείες της Θούλης, μυστικισμούς του Χίμλερ, τεύτονες βαγκνερικους Γερμανούς και τα συναφή, τα έδεσε κάπως με την ελληνική μυθολογία και έφτιαξε μια τριλογία ΕΦ. Να είμαι ειλικρινής, αν είναι λογοτεχνοποιημένη (sic) alt-history, δεν το πήρα χαμπάρι. Θα είχε ενδιαφέρον να κάνει κάποιος τον κόπο να το διαβάσει και να καταθέσει μια άποψη.

@ΜιΛάμπρος
Από εναλλακτική ιστορία, έχω το Fatherland,

Λοιπόν, αυτό το βλέπω πολύ καιρό και πρέπει κάποια στιγμή να το διαβάσω...

 

[Πράκτωρ ΔΔ]

Εφόσον δεν υπάρχει σοβαρή ιστορική αναφορά σε πράγματα που αναφέρει ο συγγραφέας, που βασίζονται στον νεο-ναζιστικό εσωτερισμό περισσότερο παρά στη Μεσοπολεμική ιστορική πραγματικότητα, είναι alt history.

η. Δεν θυμάμαι να έχω συναντήσει ξανά τόσους πολλούς αντιπαθητικόυς χαρακτήρες μαζεμένους σε ένα βιβλίο.

Ρε είσαι όνομα και πράμα!
Πεστα, γιατί νόμιζα ήμουν ο μόνος.
Όλοι για μάπες και κλωτσές.

 

[Σελεφά]

Χθες τελείωσα το βιβλίο Aletered Carbon (1ο βιβλίο της σειράς Takeshi Convats) του Richard Morgan.
@ΜιΛάμπρος Δε ξέρω αν έχεις δει τη σειρά... Επίσης... μη τρομάξεις ακολουθεί έκθεση

Spoiler: Spolier

Το βιβλίο σε γενικά πλαίσια μου άρεσε αρκετά. Γενικότερα τα cyberpunk -ειδικά στις ταινίες- μου αρέσουν.
Πέρα από αυτό η ιδέα με τη διατήρηση/μεταφορά της νοημοσύνης είναι από τις αγαπημένες.
Η εξιχνίαση του μυστήριου γύρω από τον θάνατο του Bancroft, δε με τρέλανε (το ίδιο ισχύει και για τη σειρά, αν και εκεί τα πράγματα εξελίχθηκαν λίγο διαφορετικά). Μου άρεσε το ότι τίθεται το ερώτημα του τι στ' αλήθεια είναι ο άνθρωπος και αν μέσα από τις συνεχόμενες μεταφορές της νοημοσύνης σε νέα σώματα, αν ουσιαστικά παραμένουμε οι ίδιοι ή όχι, καθώς και το πως μπορεί κάποιος να χάσει την ανθρωπιά του όταν δεν πεθαίνει. Ένα άλλο στοιχείο που μου άρεσε πως η αγάπη που νιώθεις για τον άνθρωπο σου θα μπορούσε να διαστρεβλωθεί αν τον ζήσεις μέσα στο σώμα κάποιου άλλου, δείχνοντας ότι ναι μεν είναι η ψυχή του άλλου που αγαπάμε, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν είμαστε δεμένοι και με το σώμα. Επιπροσθέτως, βλέπουμε ότι το ίδιο το σώμα ακόμα και με την αλλαγή νοημοσύνης δε παύει να έχει της δικές του συνήθειες που απέκτησε με τον αρχικό του ιδιοκτήτη. Αυτά που περιγράφω είναι διάσπαρτα στο βιβλίο, αλλά είναι στοιχεία που μου άρεσαν.
Η ταξική ανισότητα στο συγκεκριμένο βιβλίο είναι πέρα για πέρα εμφανής με το ποιος έχει τη δυνατότητα να πάρει ένα καλό σώμα, ή να ζήσει πολλά χρόνια, ή να έχει απόθεμα δικών του κλώνων για τοποθέτηση της νοημοσύνης. Αυτή την ανισότητα η Falconer και οι ακόλουθοι της κοιτάνε να καταρρίψουν και όχι την αθανασία (κάτι που στη σειρά είναι τελείως διαφορετικά όλα και είναι ένας λόγος που μπερδεύτηκα εξαρχής). Νομίζω η τοποθέτηση του βιβλίου σε σχέση με τους Απεσταλμένους και τους επαναστάτες αγγίζει περισσότερο την πραγματικότητα, από ότι αυτή της σειράς. Ότι αφορά το γεγονός στο πως κάποιος γίνεται Απεσταλμένος, μου άρεσε και πραγματικά πιστεύω ότι και αυτό αγγίζει τα όρια της πραγματικότητας.
Οι σεξουαλικές σκηνές... θα μπορούσα να ζήσω και χωρίς αυτές, όπως και με τις περιγραφές των υπόλοιπων γυναικών... Ο Τακ σαν χαρακτήρας δεν μπορώ να πω ότι παρουσίασε κάποια μεγάλη εξέλιξη και για τα δικά μου γούστα ήταν αρκετά βαρύς -ντάξει κατούρα και λίγο. Επίσης, με χάλασε λίγο το γεγονός, που δε γνωρίζουμε καλύτερα τους υπόλοιπους χαρακτήρες του βιβλίου, αλλά σε αυτό φταίει το γεγονός ότι είναι γραμμένο στο α' πρόσωπο, οπότε όλα τα βλέπουμε μέσα από τα μάτια του Τακ. Ξενέρωσα με τον Χέντριξ του βιβλίου, γιατί απλά αγάπησα τον Ποε της σειράς.

@Διχασμένη Το βιβλίο για τα δικά μου τα γούστα είναι ωραίο. Ωστόσο, από ότι κατάλαβα εσένα η βία δε σου αρέσει. Το βιβλίο έχει αρκετή βία από και προς τα δυο φύλα. Έχει και κάποιες έντονες σεξουαλικές περιγραφές, οπότε δε θεωρώ ότι είναι από τα βιβλία που θα σου αρέσουν.

@Χανκ Μουντυ αν δεν έχεις πρόβλημα με τη βία το βιβλίο έχει ωραία υπόθεση αν και κάπου στη μέση βαλτώνει λίγο και η πλοκή μοιάζει να μη προχωράει μπροστά.

 

[Χρυσόστομος]

Όλοι για μάπες και κλωτσές.

Ναι σε θυμηθηκα όταν το διαβαζα που το είχες αναφέρει κάπου. Ο μόνος που μπορουσες να τον δεις έτσι με κάποια συμπαθεια ήταν ο Χερτον.

 

[Διχασμένη]

Χθες τελείωσα το βιβλίο Aletered Carbon (1ο βιβλίο της σειράς Takeshi Convats) του Richard Morgan.



[/SPOILER]

@Διχασμένη Το βιβλίο για τα δικά μου τα γούστα είναι ωραίο. Ωστόσο, από ότι κατάλαβα εσένα η βία δε σου αρέσει. Το βιβλίο έχει αρκετή βία από και προς τα δυο φύλα. Έχει και κάποιες έντονες σεξουαλικές περιγραφές, οπότε δε θεωρώ ότι είναι από τα βιβλία που θα σου αρέσουν.

Ευχαριστώ για την προειδοποίηση! Οι έντονες σεξουαλικές περιγραφές δεν με πειράζουν, αλλά η περιγραφική βία (θα δεις τι εννοώ στο the steel remains) μου χαλάει το στομάχι (εκτός αν πρόκειται για κάποιο κοινωνικό ζήτημα, όπως πχ οι περιγραφές των βασανιστηρίων που έκαναν στους ιθαγενείς οι αποικιοκράτες στο όνειρο του Κέλτη, οι οποίες έχουν κιόλας αυτόν τον σκοπό: να ανακατέψουν το στομάχι του αναγνώστη και να τον αφυπνίσουν), οπότε λέω να σ' ακούσω και να μην δοκιμάσω ούτε την επ. φαντασίας σειρά του.
Και πάλι σε ευχαριστώ που με γλίτωσες από σπατάλη και όχι πολύ ευχάριστες εμπειρίες.

 

[ΜιΛάμπρος]

@Σελεφά ευχαριστώ πολύύύύ που το θυμήθηκες!!!!!

Ο Τακ σαν χαρακτήρας δεν μπορώ να πω ότι παρουσίασε κάποια μεγάλη εξέλιξη και για τα δικά μου γούστα ήταν αρκετά βαρύς -ντάξει κατούρα και λίγο.

Συμφωνώ σε όλα όσα λες αναφορικά με το βιβλίο (γιατί δεν έχω δει τη σειρά), κυρίως για τον χαρακτήρα του Τακ, γιατί αυτός ήταν ο αρχικός μου προβληματισμός. Μου έδωσε την αίσθηση ότι ήθελε να δημιουργήσει έναν χαρακτήρα ντεντέκτιβ από τα παλιά, κάτι που έρχεται σε αντίθεση με τη φουτουριστική ατμόσφαιρα του βιβλίου, η οποία μου θύμισε Γκίμπσον και μου άρεσε πολύ.

 

[Σελεφά]

Αυτός ο τύπος ντετέκτιβ από τα "παλιά", γενικότερα παίζει πάρα πολύ σε βιβλία, στις δε ταινίες συναντάς μόνο αυτό το μοντέλο.
Έγραψε ένας συγγραφέας έναν τέτοιο χαρακτήρα και μετά όλοι οι υπόλοιποι το μιμήθηκαν.

Πάντως σκοπεύω να διαβάσω και τα άλλα δυο της σειράς, απλά ξέρω ότι θα με χαλάσει ο Τακ, σαν χαρακτήρας.

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

Μετά από 2300 σελίδες και αρκετές εβδομάδες ανάγνωσης τελείωσα με τον Κόμη Μοντεχρίστο!!
Δεν θα πω πολλά, μιας και σκοπεύω να κάνω μια ωραία παρουσίαση για αυτό το πραγματικά αριστουργηματικό βιβλίο.
Θα προσπαθήσω να μην γίνω πιεστικός, αλλά όσοι δεν το έχετε πηγαίνετε να το αγοράσετε και όσοι το έχετε και δεν το έχετε διαβάσει, σταματήστε ό,τι κάνετε και ξεκινήστε το ΤΩΡΑ!!

ΥΓ: Οι εκδόσεις Gutenberg θα πρέπει να βελτιώσουν ποιοτικώς τα βιβλία της σειράς Orbis Literae διότι μετά από λίγο γίνονται σαν .... εχμμ δεν θα το πω.

 

[Σελεφά]

Περιμένω την παρουσίαση.
Εγώ πέθανα μέχρι να το τελειώσω... αν και σε γενικά πλαίσια μου άρεσε.

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

Θα είναι τόσο καλή, που θα θελήσεις να το ξαναδιαβάσεις!!

 

[Σελεφά]

Τι να σε πω...
Σε κάποια σημεία είχα ξεπατωθεί στο rewind (το άκουσα βασικά το βιβλίο), γιατί με έπιανε ο ύπνος.

 

[Μοκαντάσα αλ Σάφερ]

Τελείωσα το Νησί του δρος Μορώ και η αλήθεια είναι ότι πολύ το ευχαριστήθηκα. Μεγάλη κουταμάρα που το άφησα τόσα χρόνια στο ράφι να περιμένει.... Τώρα σειρά έχει Ο Βασιλιάς με τα Κίτρινα που το έχω αφήσει κι αυτό παραπονεμένο από το καλοκαίρι.

 

[Σελεφά]

Μόλις τελείωσα το Κραυγή σε κύκλο (@Διχασμένη).

Είχε πραγματικά ωραία κεντρική ιδέα -για αυτό και το πήρα- αλλά με έχασε σαν αναγνώστη.
Είναι νουβέλα για το πρώτο μισό του βιβλίου αναλώνεται σε ιστορικά (;) στοιχεία με πολλά ονόματα πόλεων και ανθρώπων.
ενώ κάπου-κάπου μεταξύ των κεφαλαίων παρεμβάλλονται σημειώσεις/αποκόμματα από βιβλία/συνεντεύξεις κτλ για να προσφέρουν κάποια αληθοφάνεια... Ωστόσο, αυτές οι σημειώσεις δεν έχουν κάποια πηγή, όπως συμβαίνει συνήθως σε παρόμοια βιβλία. Ναι μεν είναι εναλλακτική ιστορία, αλλά τα θεμέλιά της βασίζονται πάνω σε αληθινά γεγονότα, οπότε είτε η σημειώσεις είναι πραγματικές άρα θα έπρεπε να υπάρχει κάποιο στοιχείο παραπάνω, είτε δεν είναι άρα θα έπρεπε κάπου να αναγράφεται αυτό.
Ναι μεν οι χαρακτήρες δεν θυματοποιούνται από τον ρατσισμό και ευτυχώς ο συγγραφέας δε χρησιμοποιεί τα πάθη τους ως μοχλό συμπάθειας, ωστόσο δε μας προσφέρει κάποιο στοιχείο του χαρακτήρα τους ώστε να μπορέσω να δεθώ ή να τους συμπαθήσω. Μου είναι παντελώς αδιάφοροι. Αντιθέτως, έναν από τους κακούς τον χτίζει καλά.
Από τη μέση του βιβλίου και μετά προστίθενται τα μαγικά στοιχεία περισσότερο, αλλά είναι το ένα μετά το άλλο και ξαναλέω είναι νουβέλα, που αν η μορφοποίηση του βιβλίου ήταν διαφορετική οι σελίδες σίγουρα δε θα ήταν 199. Οπότε τουυυ ματσ.
Τέλος, στο βιβλίο πρωταγωνιστούν 3 κοπέλες... οι χαρακτήρες που βιβλίου από την πλευρά της αντίστασης είναι γυναίκες (υπάρχουν και άντρες αλλά γίνεται μια μικρή μνεία σε αυτούς), ενώ όλοι οι κακοί είναι άντρες... εκτός ίσως από ένα στοιχειό, που είναι γυναίκα. Με πειράζει πάντα όταν συμβαίνει αυτό: γυναίκες καλές άντρες κακοί, ή γυναίκες χαζές άντρες έξυπνοι...

Γενικά, το βιβλίο δε με ενθουσίασε. Περίμενα μια ιστορία ελαφρώς πολύπλοκη με κυνήγι τεράτων, ευνόησε σε αυτό και το οπισθόφυλλο που αναφέρει "Ποιος φταίει για το μίσος που προκάλεσε το μίσος". Δυστυχώς, η ιστορία δε δούλεψε για εμένα.

 

[Σελεφά]

@Καστάλια δες την ανάρτηση από πάνω...

Εγώ είχα διαβάσει το the black god's drums του ίδιου και μου είχε αρέσει. Νουβέλα και αυτό.
Το The Haunting of Tram Car 015 είναι στα προσεχώς.