Καλή ερώτηση.....έχω την αίσθηση ότι δεν θα τα πολυκαταφέρω.
Όταν μεγαλώσω κι άλλο (μες στη Λέσχη) ίσως το τολμήσω.
Ποιο βιβλίο τελείωσες σήμερα;
- Thread starter Ειφφελ
- Start date
Όταν μεγαλώσω κι άλλο (μες στη Λέσχη) ίσως το τολμήσω.
@ΜιΛάμπρος τα είπες όλα πολύ ωραία.
Επίσης μου θύμισες να το παραγγείλω κι γώ στο πρωτότυπο!
@Έλλη Μ περιμένω τικ τακ τικ τακ
@Εστελλ έχε το νου σου στο metabook. Όλο και εμφανίζεται τελευταίως!
Επίσης μου θύμισες να το παραγγείλω κι γώ στο πρωτότυπο!
@Έλλη Μ περιμένω τικ τακ τικ τακ
@Εστελλ έχε το νου σου στο metabook. Όλο και εμφανίζεται τελευταίως!
Νομιζω οτι μια χαρα τα ποκυκαταφερες παραπανω με το σχόλιό σου.
Χθες τέλειωσα το διάσημο "Εκεί που το τραγουδάν οι καραβίδες", της Ντέλια Όυενς. Εντάξει, κουφός τίτλος (είναι μια ιδιωματική φράση του αμερικάνικου νότου).
Μου άφησε ανάμικτες εντυπώσεις, ομολογώ. Ενώ το υπόλοιπο βιβλίο το βρήκα πολύ όμορφο με ολοζώντανες περιγραφές της φύσης και γενικά φυσιολατρεία χωρίς διδακτισμό και πολύ πετυχημένη απόδοση των αποτελεσμάτων που έχει η απόλυτη μοναξιά και η έλλειψη οποιασδήποτε επαφής με τους ανθρώπους σε έναν νέο άνθρωπο όπως και η επίδραση των προκαταλήψεων πάνω στην πρωταγωνίστρια, το τέλος μου ξίνισε. Αρχικά, η τελική αποκάλυψη αλλάζει όλο το χαρακτηρισμό της πρωταγωνίστριας (δεν μπορώ να δεχτώ ότι η πρωταγωνίστρια θα ήταν
και ενώ ως τότε τη συμπαθούσα μετά την αποκάλυψη της
νευρίασα. Όχι πως δεν είχε τα δίκια της, αλλά όσο να ναι δεν μ' αρέσει πολύ το θέμα της
. Δεύτερον, ενώ
στο τέλος δεν εξηγεί πώς τελικά της δόθηκε η δυνατότητα ενώ πριν μας έλεγε όλα αυτά. Τέλος, πολύ απότομα μεταστράφηκαν οι συμπάθειες του κόσμου προς το μέρος της: ενώ από την αρχή τη θεωρούσαν κάτι σαν το βρωμόπαιδο του βάλτου και στη δίκη ως ένα σημείο απεικονίζονται χαιρέκακοι,
Ο Λόφος των Ονείρων είναι τέλειο! Πράγματι, ο ήρωας σε κάποια φάση είναι τελείως καμένος, αλλά μάλλον αυτή είναι και η χάρη του. Εμένα δεν με νευρίασε, περισσότερο με μελαγχόλησε. Ευχαριστούμε για την πολύ ωραία ανάλυση ΜιΛάμπρο.
Μου άφησε ανάμικτες εντυπώσεις, ομολογώ. Ενώ το υπόλοιπο βιβλίο το βρήκα πολύ όμορφο με ολοζώντανες περιγραφές της φύσης και γενικά φυσιολατρεία χωρίς διδακτισμό και πολύ πετυχημένη απόδοση των αποτελεσμάτων που έχει η απόλυτη μοναξιά και η έλλειψη οποιασδήποτε επαφής με τους ανθρώπους σε έναν νέο άνθρωπο όπως και η επίδραση των προκαταλήψεων πάνω στην πρωταγωνίστρια, το τέλος μου ξίνισε. Αρχικά, η τελική αποκάλυψη αλλάζει όλο το χαρακτηρισμό της πρωταγωνίστριας (δεν μπορώ να δεχτώ ότι η πρωταγωνίστρια θα ήταν
ικανή ψυχικά να σκοτώσει άνθρωπο και στη δίκη είχε τη συμπεριφορά αθώου, νομίζω
αυτοδικίας
αυτοδικίας
στη δίκη με έπεισαν τα επιχειρήματα ότι πρακτικά δεν γινόταν να τον σκοτώσει, οι ώρες δεν βόλευαν και δεν είχε τον καιρό να φτάσει στη θέση και επίσης οι οδηγοί των λεωφορείων δεν παρατήρησαν κάτι
ξαφνικά, με την αθώωσή της βλέπουμε να χαίρονται ακόμη και όσοι την αντιπαθούσαν και τη φοβόνταν ενώ στο τέλος γίνεται θετικός θρύλος αυτή και το παρατσούκλι της.
Τελείωσα το "Εικασία 3ν+1" του Τεύκτρου Μιχαηλίδη.
Θα πω, επ' ευκαιρίας δυο λόγια για τις εντυπώσεις μου σχετικά με το βιβλίο - το οποίο σημειωτέον είναι το πρώτο που διαβάζω από τον συγκεκριμένο συγγραφέα.
Λοιπόν πρόκειται για ένα μαθηματικό μυθιστόρημα, γραμμένο από έναν μαθηματικό (https://el.wikipedia.org/wiki/Τεύκρος_Μιχαηλίδης).
Το μόνο που ήξερα γι' αυτόν είναι ότι το εξαιρετικό φιλμ του Τσαφούλια Έτερος Εγώ* είχε βασιστεί σε δικό του διήγημα
*το συστήνω για θέαση -υπάρχει επισήμως ελεύθερο στο youtube (
)
Αλλά ας επανέλθω στις εντυπώσεις μου για το βιβλίο. Καταρχήν δεν πρέπει να τρομάζει αυτούς που δεν έχουν μαθηματικό υπόβαθρο (background για όσους δεν γνωρίζουν ξένες γλώσσες). Τα μαθηματικά του είναι εντελώς απλά και εξηγούνται και εντελώς ώστε να μπορούν να είναι κατανοητά από τον καθένα. Είναι λοιπόν ένα hardcore αστυνομικό μυθιστόρημα, κατά βάση, και όσοι αγαπούν το είδος νομίζω ότι θα αγαπήσουν και αυτό γιατί έχιε όλα τα στοιχεία εκείνα που το κάνουν καλό:
1. μυστήριο μπόλικο,
2. πλοκή με αγωνία - αν και όχι μέχρι το τέλος (αφού ένα σημαντικό τελευταίο τμήμα του βιβλίου η δράση έχει παραδώσει τη σκυτάλη στην ανάλυση και την εξήγηση
3. Ενδιαφέροντες χαρακτήρες πρωταγωνιστές και δευτεραγωνιστές.
Έχει κάτι που μπορώ να χαρακτηρίσω ως ιδιαιτερότητα και αυτό είναι η "μαθηματική εξύφανση" όλη της ιστορίας - για να το πω με απλά λόγια εάν δεν μου έλεγαν τίποτε και το διάβαζα θα καταλάβαινα άνετα ότι το έχει γράψει ένας μαθηματικός (ακόμα και αν δεν ήταν "μαθηματικό" το αντικείμενο της ιστορίας. Κάποιος (ένας παλιός πρωτοδεσμίτης, όπως εγώ) μπορεί εύκολα να δει το πως εξελίσσεται με μαθηματικό τρόπο η ιστορία. Αξιώματα - θεωρήματα - αποδείξεις. Το μυθιστόρημα είναι χτισμένο / δομημένο με μαθηματικό τρόπο / με μαθηματική σκέψη. Το οποίο, από την μία είναι πλεονέκτημα, γιατί όλα έχουν λογική, οι τρύπες κλείνουν σταδιακά, και αν και πολύπλοκα, όλα έρχονται και δένουν, ακόμα και ψηφίδες φαινομενικά περίεργα δοσμένες σε άσχετα σημεία. Είναι μαεστρικός ο τρόπος της εξύφανσης της πλοκής. Αλλά έχει και ένα μείον. Ότι η ανάλυση - γίνεται σε κάποια σημεία υπέρ-ανάλυση (κι μάλιστα δοσμένη σε διαλόγους και όχι σε δράση και εξέλιξη) και χάνεται η μαγεία και γίνεται κάπου κουραστική.
Πάντως το συνολικό πρόσημο (μια και μιλάμε μαθηματικά) είναι σίγουρα θετικό - πολύ θετικό.
Θα πω, επ' ευκαιρίας δυο λόγια για τις εντυπώσεις μου σχετικά με το βιβλίο - το οποίο σημειωτέον είναι το πρώτο που διαβάζω από τον συγκεκριμένο συγγραφέα.
Λοιπόν πρόκειται για ένα μαθηματικό μυθιστόρημα, γραμμένο από έναν μαθηματικό (https://el.wikipedia.org/wiki/Τεύκρος_Μιχαηλίδης).
Το μόνο που ήξερα γι' αυτόν είναι ότι το εξαιρετικό φιλμ του Τσαφούλια Έτερος Εγώ* είχε βασιστεί σε δικό του διήγημα
*το συστήνω για θέαση -υπάρχει επισήμως ελεύθερο στο youtube (
Αλλά ας επανέλθω στις εντυπώσεις μου για το βιβλίο. Καταρχήν δεν πρέπει να τρομάζει αυτούς που δεν έχουν μαθηματικό υπόβαθρο (background για όσους δεν γνωρίζουν ξένες γλώσσες). Τα μαθηματικά του είναι εντελώς απλά και εξηγούνται και εντελώς ώστε να μπορούν να είναι κατανοητά από τον καθένα. Είναι λοιπόν ένα hardcore αστυνομικό μυθιστόρημα, κατά βάση, και όσοι αγαπούν το είδος νομίζω ότι θα αγαπήσουν και αυτό γιατί έχιε όλα τα στοιχεία εκείνα που το κάνουν καλό:
1. μυστήριο μπόλικο,
2. πλοκή με αγωνία - αν και όχι μέχρι το τέλος (αφού ένα σημαντικό τελευταίο τμήμα του βιβλίου η δράση έχει παραδώσει τη σκυτάλη στην ανάλυση και την εξήγηση
3. Ενδιαφέροντες χαρακτήρες πρωταγωνιστές και δευτεραγωνιστές.
Έχει κάτι που μπορώ να χαρακτηρίσω ως ιδιαιτερότητα και αυτό είναι η "μαθηματική εξύφανση" όλη της ιστορίας - για να το πω με απλά λόγια εάν δεν μου έλεγαν τίποτε και το διάβαζα θα καταλάβαινα άνετα ότι το έχει γράψει ένας μαθηματικός (ακόμα και αν δεν ήταν "μαθηματικό" το αντικείμενο της ιστορίας. Κάποιος (ένας παλιός πρωτοδεσμίτης, όπως εγώ) μπορεί εύκολα να δει το πως εξελίσσεται με μαθηματικό τρόπο η ιστορία. Αξιώματα - θεωρήματα - αποδείξεις. Το μυθιστόρημα είναι χτισμένο / δομημένο με μαθηματικό τρόπο / με μαθηματική σκέψη. Το οποίο, από την μία είναι πλεονέκτημα, γιατί όλα έχουν λογική, οι τρύπες κλείνουν σταδιακά, και αν και πολύπλοκα, όλα έρχονται και δένουν, ακόμα και ψηφίδες φαινομενικά περίεργα δοσμένες σε άσχετα σημεία. Είναι μαεστρικός ο τρόπος της εξύφανσης της πλοκής. Αλλά έχει και ένα μείον. Ότι η ανάλυση - γίνεται σε κάποια σημεία υπέρ-ανάλυση (κι μάλιστα δοσμένη σε διαλόγους και όχι σε δράση και εξέλιξη) και χάνεται η μαγεία και γίνεται κάπου κουραστική.
Πάντως το συνολικό πρόσημο (μια και μιλάμε μαθηματικά) είναι σίγουρα θετικό - πολύ θετικό.
Τελείωσα τον Αποχαιρετισμό στα όπλα. Εντάξει, δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Όσο "δύσκολο" κι αν είναι από άποψη ρυθμού και γραφής, δεν παύει να είναι ενα εξαιρετικό έργο.
Τελείωσα επίσης και το Κάρλ Μάρξ του Berlin. Καταπληκτικό βιβλίο. Δεν περιορίζεται στην παρουσίαση των ιδεών του Μάρξ, αλλά πηγαίνει βαθύτερα, στο περιρρέον κλίμα της εποχής του: στις μεγάλες κοινωνικοπολιτικές ζυμώσεις του 19ου αιώνα πανευρωπαϊκά, στα πρόσωπα, τις ιδέες και τις δράσεις τους (Μπακούνιν, Λασάλ κλπ), αλλά και σε προγενέστερα γεγονότα και απόψεις, του 18ου αι., που διαμόρφωσαν τις κοινωνίες και κατά συνέπεια τις θέσεις του Μάρξ. Δεν πρόκειται για αγιογραφία ή απλή φιλοσοφική έκθεση του ιστορικού υλισμού. Πρόκειται για εξαντλητική και εξαιρετικά τεκμηριωμένη ιστορία των ιδεών που οδήγησαν στη θεωρητική διαμόρφωση του κομμουνισμού. Ούτε ο Μάρξ παρουσιάζεται εξειδανικευμένος. Αντιθέτως, η ματιά είναι αντικειμενική και ψύχραιμη, περιγράφοντας τις σχέσεις του με συμμάχους και αντιπάλους, αδυναμίες και εμμονές, το ευαίσθητο για τον ίδιο θέμα της εβραϊκής του καταγωγής.
Το προτείνω ανεπιφύλακτα και με θέρμη, για όποια/ον έχει κάποιο ενδιαφέρον για τέτοια θέματα. Απλά, είναι σχετικά σπάνιο βιβλίο, μέρος μιας πάρα πολύ αξιόλογης σειράς μονογραφιών περί φιλοσοφίας των εκδόσεων Scripta, τις οποίες προσπαθώ να αποκτήσω σιγά-σιγά.
Τελείωσα επίσης και το Κάρλ Μάρξ του Berlin. Καταπληκτικό βιβλίο. Δεν περιορίζεται στην παρουσίαση των ιδεών του Μάρξ, αλλά πηγαίνει βαθύτερα, στο περιρρέον κλίμα της εποχής του: στις μεγάλες κοινωνικοπολιτικές ζυμώσεις του 19ου αιώνα πανευρωπαϊκά, στα πρόσωπα, τις ιδέες και τις δράσεις τους (Μπακούνιν, Λασάλ κλπ), αλλά και σε προγενέστερα γεγονότα και απόψεις, του 18ου αι., που διαμόρφωσαν τις κοινωνίες και κατά συνέπεια τις θέσεις του Μάρξ. Δεν πρόκειται για αγιογραφία ή απλή φιλοσοφική έκθεση του ιστορικού υλισμού. Πρόκειται για εξαντλητική και εξαιρετικά τεκμηριωμένη ιστορία των ιδεών που οδήγησαν στη θεωρητική διαμόρφωση του κομμουνισμού. Ούτε ο Μάρξ παρουσιάζεται εξειδανικευμένος. Αντιθέτως, η ματιά είναι αντικειμενική και ψύχραιμη, περιγράφοντας τις σχέσεις του με συμμάχους και αντιπάλους, αδυναμίες και εμμονές, το ευαίσθητο για τον ίδιο θέμα της εβραϊκής του καταγωγής.
Το προτείνω ανεπιφύλακτα και με θέρμη, για όποια/ον έχει κάποιο ενδιαφέρον για τέτοια θέματα. Απλά, είναι σχετικά σπάνιο βιβλίο, μέρος μιας πάρα πολύ αξιόλογης σειράς μονογραφιών περί φιλοσοφίας των εκδόσεων Scripta, τις οποίες προσπαθώ να αποκτήσω σιγά-σιγά.
Πολύ ενδιαφέρον προσωπικότητα. Πολύ αξιολογος άνθρωπος με τρομερό λόγο, χαίρεσαι να τον ακούς. Εχει στο youtube μια πολύ ωραία συνέντευξη του, κάνα δεκάλεπτο είναι στο provocateur. Άξιζει να την δεις.
@Διχασμένη εγώ είδα την ταινία... Όλα όσα είπες τα ίδια ακριβώς σκέφτηκα και εγώ για την ταινία.
Θα μπορούσε η συγγραφέας να το άφηνε εκεί ότι
Από ότι καταλαβαίνω ούτε και στο βιβλίο γίνεται λόγος για εσωτερικές σκέψεις της πάνω στο θέμα, οπότε
Χαίρομαι που μοιράστηκες την εμπειρία σου μαζί μας. Γενικότερα σκεφτόμουν να πιάσω και το βιβλίο, αλλά αφού δεν προσφέρει κάποιο βάθος στο γεγονός, θα με χαλάσει όπως με χάλασε και η ταινία.
Θα μπορούσε η συγγραφέας να το άφηνε εκεί ότι
την είχαν παρεξηγήσει λόγω της κατάστασής της, τόσο την οικονομική όσο και την ψυχολογική.
αν η συγγραφέας ήθελε σένει και ντε να την κάνει δολοφόνο, θα έπρεπε τουλάχιστον να δείξει κάτι, μια προδιάθεση. Αντιθέτως, η πρωταγωνίστρια ενώ δεν είναι καθόλου βίαιη, μετρατρέπεται σε τιμωρό. Και φυσικά εκείνη τη στιγμή αφού δεν απειλείται η ζωή της δεν μπορεί να ενταχθεί ούτε στην αυτοάμυνα.
Συμφωνώ Σελεφά. Καλά θα κάνεις να μην το πιάσεις. Αν το άφηνε εκεί, ότι την είχαν παρεξηγήσει την πρωταγωνίστρια, θα ήταν μια χαρά. Μετά το χάλασε. Κι όχι, ούτε εσωτερικές σκέψεις της πρωταγωνίστριας για το γεγονός είχε.
. Οι εσωτερικές σκέψεις της πρωταγωνίστριας αφορούν μόνο τη μοναξιά της, τη σύνδεσή της με τα ζώα και το άγχος της έλλειψης ελευθερίας και της αποκοπής της από τη ζωή όταν
μόνο κάτι υπαινιγμούς παρακολουθώντας τη συμπεριφορά των πυγολαμπίδων
την έκλεισαν στη φυλακή. Είναι τελείως μη ρεαλιστικό να σκοτώσει κάποιος άνθρωπο και να μην επιδράσει καθόλου στην ψυχική ζωή του. Λογικά θα έπρεπε να την απασχολήσει κάπως, αντίθετα, η συγγραφέας το προσπερνά τελείως.
Sharon Kay Penman, Time and Chance
Δεύτερο της σειράς για τον Ερρικό τον Β' και την Ελέονορ από την Πένμαν.
Πολύ καλό ιστορικό μυθιστόρημα, αν και έχει κάποια σημεία που τα λογικά κενά και οι αναχρονισμοί βγάζουν μάτι.
Η συγγραφέας πλάθει πολύ ωραία τους πιθανούς χαρακτήρες των ιστορικών προσώπων, ως ανθρώπους με πάθη και προσωπικότητα, αλλά - επίτηδες πιστεύω - τους δίνει μια θετική χροιά. Κατά βάση ως άτομα που θέλουν να κάνουν καλό ή/και είναι καλά.
Βέβαια οι ιστορική πραγματικότητα δείχνει μάλλον ότι το ζεύγος ήταν αρκετά κοπρόσκυλα και ιδιαίτερα αδίστακτοι στο να κάνουν ότι μπορούν για την εξουσία.
Εκεί χάνει την μπάλα πραγματικά και δεν βγάζει λογικό νόημα να κάνουν οι χαρακτήρες του μυθιστορήματος αυτά. Πραγματικά σχιζοφρενής συμπεριφορά.
Το καλό είναι ότι στην πλειοψηφία των περιπτώσεων "δύσκολων και άβολων" ιστορικών στιγμών, η συγγραφέας δίνει πάρα πολύ ωραίες εξηγήσεις μέσω των διαλόγων και των σκέψεων των "ηρώων".
Άλλο σημείο που δεν με άρεσε καθόλου, είναι οι αναχρονισμοί. Όλος σχεδόν ο Ουαλικός κύκλος είναι ένας τεράστιος αναχρονισμός. Όχι τόσο για τα γεγονότα, όσο για τους προταγωνιστές. Η Πένμαν έβαλε ως γυναίκα ήρωα μια τυφλή. Κάτι που δεν είναι ανήκουστο, αλλά ο τρόπος που την συμπεριφέρονται είναι πολύ μοντέρνος. Αυτά σε μια εποχή που τέτοια προβλήματα/ασθένειες ήταν ανάθεμα. Στην κυριολεξία η Εκκλησία της εποχής έλεγε ότι ήταν Θεία Δίκη και ότι ο πάσχων/ουσα είχε κάνει κάτι πολύ ανήθικο/αντιχριστιανικό για να το πάθει. Αυτά για μια γυναίκα που στην ιστορία δεν είναι κάτι ιδιαίτερο από άποψη γενιάς και θέσης.
Έτσι όλοι οι διάλογοι, όλες οι διαπροσωπικές σχέσεις, όλα τα γεγονότα φεύγουν από το παράθυρο.
Τέλος σε δύο σημεία ο αναχρονισμός γίνεται γελοίος επειδή πραγματικά βγάζει μάτι. Αμφότερες για ζωολογία και για παροιμίες και γνώσεις που είναι κοινές στον 20/21ο αιώνα, αλλά μέχρι τα 1940-50 πέρα των ζωολόγων/βιολόγων δεν ήταν διαδεδομένες....
Τέλος πάντων. Καλό βιβλίο, καλή ιστορία που δένει τα γεγονότα, μερικά σημεία που δεν είναι και τόσο ωραία.
Το συστήνω.
Δεύτερο της σειράς για τον Ερρικό τον Β' και την Ελέονορ από την Πένμαν.
Πολύ καλό ιστορικό μυθιστόρημα, αν και έχει κάποια σημεία που τα λογικά κενά και οι αναχρονισμοί βγάζουν μάτι.
Η συγγραφέας πλάθει πολύ ωραία τους πιθανούς χαρακτήρες των ιστορικών προσώπων, ως ανθρώπους με πάθη και προσωπικότητα, αλλά - επίτηδες πιστεύω - τους δίνει μια θετική χροιά. Κατά βάση ως άτομα που θέλουν να κάνουν καλό ή/και είναι καλά.
Βέβαια οι ιστορική πραγματικότητα δείχνει μάλλον ότι το ζεύγος ήταν αρκετά κοπρόσκυλα και ιδιαίτερα αδίστακτοι στο να κάνουν ότι μπορούν για την εξουσία.
Εκεί χάνει την μπάλα πραγματικά και δεν βγάζει λογικό νόημα να κάνουν οι χαρακτήρες του μυθιστορήματος αυτά. Πραγματικά σχιζοφρενής συμπεριφορά.
Το καλό είναι ότι στην πλειοψηφία των περιπτώσεων "δύσκολων και άβολων" ιστορικών στιγμών, η συγγραφέας δίνει πάρα πολύ ωραίες εξηγήσεις μέσω των διαλόγων και των σκέψεων των "ηρώων".
Άλλο σημείο που δεν με άρεσε καθόλου, είναι οι αναχρονισμοί. Όλος σχεδόν ο Ουαλικός κύκλος είναι ένας τεράστιος αναχρονισμός. Όχι τόσο για τα γεγονότα, όσο για τους προταγωνιστές. Η Πένμαν έβαλε ως γυναίκα ήρωα μια τυφλή. Κάτι που δεν είναι ανήκουστο, αλλά ο τρόπος που την συμπεριφέρονται είναι πολύ μοντέρνος. Αυτά σε μια εποχή που τέτοια προβλήματα/ασθένειες ήταν ανάθεμα. Στην κυριολεξία η Εκκλησία της εποχής έλεγε ότι ήταν Θεία Δίκη και ότι ο πάσχων/ουσα είχε κάνει κάτι πολύ ανήθικο/αντιχριστιανικό για να το πάθει. Αυτά για μια γυναίκα που στην ιστορία δεν είναι κάτι ιδιαίτερο από άποψη γενιάς και θέσης.
Έτσι όλοι οι διάλογοι, όλες οι διαπροσωπικές σχέσεις, όλα τα γεγονότα φεύγουν από το παράθυρο.
Τέλος σε δύο σημεία ο αναχρονισμός γίνεται γελοίος επειδή πραγματικά βγάζει μάτι. Αμφότερες για ζωολογία και για παροιμίες και γνώσεις που είναι κοινές στον 20/21ο αιώνα, αλλά μέχρι τα 1940-50 πέρα των ζωολόγων/βιολόγων δεν ήταν διαδεδομένες....
Τέλος πάντων. Καλό βιβλίο, καλή ιστορία που δένει τα γεγονότα, μερικά σημεία που δεν είναι και τόσο ωραία.
Το συστήνω.
Carlo Rovelli, Seven Brief Lessons on Physics
Βιβλίο για την μοντέρνα αστροφυσική.
Το πρόβλημα είναι ότι είναι ότι ίσως θα έπρεπε να ήταν άρθρο, εφόσον είναι τόσο μικρό.
Επίσης η γραφή είναι πέρα για πέρα επιφανειακή, περισσότερο ως παιδικό, παρά ως εκλαϊκευμένο.
Το τελείωσα σε λίγες ώρες και πιστεύω ότι ο συγγραφέας δεν σπατάλησε παραπάνω χρόνο για να το γράψει.
Αρπαχτή και τσαπατσουλιά ή απλά πολύ μικρή προθεσμία;
Εάν το βρει κάποιος τζάμπα και δεν ξέρει τίποτα για το θέμα, ίσως αξίζει, ειδάλλως είναι χάσιμο (λίγου ομολογουμένως) χρόνου.
Βιβλίο για την μοντέρνα αστροφυσική.
Το πρόβλημα είναι ότι είναι ότι ίσως θα έπρεπε να ήταν άρθρο, εφόσον είναι τόσο μικρό.
Επίσης η γραφή είναι πέρα για πέρα επιφανειακή, περισσότερο ως παιδικό, παρά ως εκλαϊκευμένο.
Το τελείωσα σε λίγες ώρες και πιστεύω ότι ο συγγραφέας δεν σπατάλησε παραπάνω χρόνο για να το γράψει.
Αρπαχτή και τσαπατσουλιά ή απλά πολύ μικρή προθεσμία;
Εάν το βρει κάποιος τζάμπα και δεν ξέρει τίποτα για το θέμα, ίσως αξίζει, ειδάλλως είναι χάσιμο (λίγου ομολογουμένως) χρόνου.
Τελείωσα τη μικρή εισαγωγή στην αρχαία φιλοσοφία της Julia Annas. Δεν ξέρω αν είναι πράγματι "εισαγωγή", έχοντας υπόψη άλλες, εκτενέστερες και πιο λεπτομερειακές εισαγωγές. Η αλήθεια είναι ότι καταπιάνεται με ορισμένα θέματα/κλάδους της φιλοσοφίας από μια διαφορετική οπτική, η οποία θα μπορούσε να λειτουργήσει ως εισαγωγή. Και αυτή η οπτική έχει ένα ενδιαφέρον, περισσότερο επειδή σε βάζει στη διαδικασία να ξαναθυμηθείς θεωρίες και θέσεις, παρά να τις επανεκτιμήσεις. Αλλά μου φάνηκε ετεροβαρές, δίνοντας περισσότερο χώρο στον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, πολύ λίγο στους Στωικούς και τον Επίκουρο και σχεδόν καθόλου στους προσωκρατικούς.
Άφησα επίσης (δεν τελείωσα) το Τοστ ζαμπόν του Μπουκόφσκι. Με τον συγγραφέα γνωριζόμαστε και υπάρχει κάποια εκτίμηση. Το συγκεκριμένο όμως απλά δεν διαβάζεται. Αφηγήσεις κατορθωμάτων στο σχολείο που δεν οδηγούν πουθενά. Και φυσικά δεν έχουν κανένα νόημα...
Άφησα επίσης (δεν τελείωσα) το Τοστ ζαμπόν του Μπουκόφσκι. Με τον συγγραφέα γνωριζόμαστε και υπάρχει κάποια εκτίμηση. Το συγκεκριμένο όμως απλά δεν διαβάζεται. Αφηγήσεις κατορθωμάτων στο σχολείο που δεν οδηγούν πουθενά. Και φυσικά δεν έχουν κανένα νόημα...
...την οποία έχασα όταν τον είδα σε ένα βίντεο να κλωτσάει και να βρίζει την κοπέλα του...
Το είχα διαβάσει παλιότερα και δεν το θυμάμαι να σου πω την αλήθεια. Σχετικά με αυτά που γράφεις δεν θυμάμαι να κατάλαβα κάτι τέτοιο εγώ αλλά ενδεχομένως επειδή δεν είμαι και τόσο εξοικειωμένη με το θέμα.
Αν πω ότι ένα άλλο βιβλίο του που διάβασα ήταν καλύτερο (εξ' ου η εκτίμηση, όχι για το ποιόν του ανδρός που υπήρξε ομολογουμένως ρεμάλι) δεν το σώζω με τίποτα ε;
Μια χαρά το σώζεις γιατί πέρα από το χαρακτήρα του συγγραφέα πρέπει να κρίνουμε τη λογοτεχνία του και όχι το χαρακτήρα του. 'Ενα δύο βιβλία δικά του έχω διαβάσει και δεν ενθουσιάστηκα. Διαφορετικά το πιο πιθανό ήταν να τον ξαναδιαβάσω. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν επηρεάστηκα αρνητικά από το βίντεο που είδα. Τι να σου πω...εξαρτάται από πολλά πράγματα.
Camilla Townsend, Fifth Sun
Βιβλίο για την ιστορία των Αζτέκων (γενικά των μεσοαμερικάνων της περιοχής που μετανάστευσαν εκεί από τον 9-12ο αιώνα).
Πυκνογραμμένο και αρκετά ποιοτικό. Δυστυχώς είναι πυκνογραμμένο και κάπως ακαδημαϊκό, δίχως να έχει την στιβαρή "ουδέτερη" και "ξερή" ηθική και προσέγγιση των καθαρά ακαδημαϊκών.
Έτσι έχει αναθεωρητική ματιά στην ιστορία, αλλά γενικά είναι ισορροπημένο.
Μεγάλη ήταν η έρευνα που έκανε η συγκεκριμένη σε πηγές γραμμένες από τους αζτέκους έπειτα την κατάκτηση και τις σύγκρινε λεπτομερώς με τις Ισπανικές πηγές της εποχής.
Έτσι προσφέρει τεράστιο πλούτο πληροφορίας, κυρίως για την προ-Ισπανική περίοδο, το πως ιδρύθηκε η Tenochtitlan, πως γιγαντώθηκε η δύναμη τους και πως έγινε η Τριπλή Συμμαχία των πόλεων η "αυτοκρατορία των Αζτέκων" που βρήκε ο Κορτέζ.
Εκεί που αρχίζει να χωλαίνει είναι στην Ισπανική κατάκτηση και έπειτα. Εκεί χάνει την μπάλα σε συναισθηματισμούς, θεωρίες που καθαρά έχουν να κάνουν με δικές τις ιδέες (π.χ. η διαβόητη εξήγηση της κατάκτησης σε 10χιλιάδες χρόνια ευρωπαϊκής αγροτιάς vs 3 χιλιάδες χρόνια αμερικάνικης) και είναι ξεκάθαρο ότι συμπάσχει παραπάνω του δέοντος και της ιστορικής ιδεολογίας με τους Μέξικα/Αζτέκους.
Είναι καλό βιβλίο, αλλά πρέπει να το προσεγγίσει κανείς με προσοχή για να μην βγάλει λάθος συμπεράσματα.
Kurt Vonnegut, Slaughterhouse-Five
To εξαιρετικά γνωστό αντιπολεμικό μικρό βιβλίο.
Μικρό και γενικά επιφανειακά σουρεάλ ιστορία, αν και είναι ξεκάθαρο ότι ο πρωταγωνιστής είναι ψυχικά άρρωστος και πάσχει από πολλαπλά PTSD από τις εμπειρίες της πολιτικής και στρατιωτικής του ζωής. Ωραία ιστορία (μαύρη κωμωδία κυρίως) για το παρανοϊκό του πολέμου, για την ζωή που τα φέρνει πολύ περίεργα κάποιες φορές και γενικά για την πλάνη του χρόνου.
Οι χαρακτήρες είναι...περίεργοι, αλλά τραβούν το ενδιαφέρον.
Αλλά η ιστορία παραείναι edgy (που λεν και οι νεολαίοι) σε πολλά σημεία για τα γούστα μου.
Φαντάζομαι ότι επί Βιετνάμ που γράφηκε, θα ήταν στο κλίμα της εποχής και αρκετά πρωτοπόρο.
Σε μια δεκαετία που οι ΗΠΑ μόλις έβγαιναν από το Χολυγουντιανουπερπατριωτικό μύθο του "Good War" και των "ηρώων" αλά Τζόν Γουέην.
Για περισσότερα στο θέμα της γενιάς που γράφηκε το S5, βλέπε το Enduring Vietnam, James Wright.
Δεν ξετρελάθηκα να πω την αλήθεια.
Όχι ότι δεν είναι καλό, αλλά έπειτα από 50αριά χρόνια, όλα όσα έγραψε είναι πια ψιλοσούπα, εφόσον έχουν γραφεί/αναπαραχθεί αλλού καλύτερα και η γενιά/κουλτούρα που αφορούσε το βιβλίο έχει γενικά ψιλοχαθεί. Φυσικά τα αντιπολεμικά ισχύουν.
Τέλος ως μη Αμερικάνος πολλά που υποτίθεται ότι προσπαθεί να περάσει δεν με άγγιξαν καθόλου.
Βιβλίο για την ιστορία των Αζτέκων (γενικά των μεσοαμερικάνων της περιοχής που μετανάστευσαν εκεί από τον 9-12ο αιώνα).
Πυκνογραμμένο και αρκετά ποιοτικό. Δυστυχώς είναι πυκνογραμμένο και κάπως ακαδημαϊκό, δίχως να έχει την στιβαρή "ουδέτερη" και "ξερή" ηθική και προσέγγιση των καθαρά ακαδημαϊκών.
Έτσι έχει αναθεωρητική ματιά στην ιστορία, αλλά γενικά είναι ισορροπημένο.
Μεγάλη ήταν η έρευνα που έκανε η συγκεκριμένη σε πηγές γραμμένες από τους αζτέκους έπειτα την κατάκτηση και τις σύγκρινε λεπτομερώς με τις Ισπανικές πηγές της εποχής.
Έτσι προσφέρει τεράστιο πλούτο πληροφορίας, κυρίως για την προ-Ισπανική περίοδο, το πως ιδρύθηκε η Tenochtitlan, πως γιγαντώθηκε η δύναμη τους και πως έγινε η Τριπλή Συμμαχία των πόλεων η "αυτοκρατορία των Αζτέκων" που βρήκε ο Κορτέζ.
Εκεί που αρχίζει να χωλαίνει είναι στην Ισπανική κατάκτηση και έπειτα. Εκεί χάνει την μπάλα σε συναισθηματισμούς, θεωρίες που καθαρά έχουν να κάνουν με δικές τις ιδέες (π.χ. η διαβόητη εξήγηση της κατάκτησης σε 10χιλιάδες χρόνια ευρωπαϊκής αγροτιάς vs 3 χιλιάδες χρόνια αμερικάνικης) και είναι ξεκάθαρο ότι συμπάσχει παραπάνω του δέοντος και της ιστορικής ιδεολογίας με τους Μέξικα/Αζτέκους.
Είναι καλό βιβλίο, αλλά πρέπει να το προσεγγίσει κανείς με προσοχή για να μην βγάλει λάθος συμπεράσματα.
Kurt Vonnegut, Slaughterhouse-Five
To εξαιρετικά γνωστό αντιπολεμικό μικρό βιβλίο.
Μικρό και γενικά επιφανειακά σουρεάλ ιστορία, αν και είναι ξεκάθαρο ότι ο πρωταγωνιστής είναι ψυχικά άρρωστος και πάσχει από πολλαπλά PTSD από τις εμπειρίες της πολιτικής και στρατιωτικής του ζωής. Ωραία ιστορία (μαύρη κωμωδία κυρίως) για το παρανοϊκό του πολέμου, για την ζωή που τα φέρνει πολύ περίεργα κάποιες φορές και γενικά για την πλάνη του χρόνου.
Οι χαρακτήρες είναι...περίεργοι, αλλά τραβούν το ενδιαφέρον.
Αλλά η ιστορία παραείναι edgy (που λεν και οι νεολαίοι) σε πολλά σημεία για τα γούστα μου.
Φαντάζομαι ότι επί Βιετνάμ που γράφηκε, θα ήταν στο κλίμα της εποχής και αρκετά πρωτοπόρο.
Σε μια δεκαετία που οι ΗΠΑ μόλις έβγαιναν από το Χολυγουντιανουπερπατριωτικό μύθο του "Good War" και των "ηρώων" αλά Τζόν Γουέην.
Για περισσότερα στο θέμα της γενιάς που γράφηκε το S5, βλέπε το Enduring Vietnam, James Wright.
Δεν ξετρελάθηκα να πω την αλήθεια.
Όχι ότι δεν είναι καλό, αλλά έπειτα από 50αριά χρόνια, όλα όσα έγραψε είναι πια ψιλοσούπα, εφόσον έχουν γραφεί/αναπαραχθεί αλλού καλύτερα και η γενιά/κουλτούρα που αφορούσε το βιβλίο έχει γενικά ψιλοχαθεί. Φυσικά τα αντιπολεμικά ισχύουν.
Τέλος ως μη Αμερικάνος πολλά που υποτίθεται ότι προσπαθεί να περάσει δεν με άγγιξαν καθόλου.
Terry Pratchett, Making Money
Αυτή την φορά ο ήρωας είναι...τραπεζίτης.
Από τα μέτρια του θα έλεγα.
ΟΚ ιστορία με μεγάλη βουτιά στο τέλος το οποίο φαίνεται ότι ξέμεινε από ιδέες ο συγγραφέας.
Οι νέοι ήρωες είναι απλά μέτριοι, δίχως να ξεχωρίζει κάτι κάπου.
Εκεί που συνεχίζει να είναι το πιο δυνατό του σημείο είναι το απίστευτο και καυστικότατο χιούμορ του σε ορισμένα σημεία.
Όταν αναφέρεται στους τραπεζίτες και το τραπεζικό σύστημα δεν είναι απλά ακριβέστατος και αναλυτικότατος για το τι πραγματικά συμβαίνει, αλλά είναι απολαυστικότατος.
Προσωπικά βλέπω ότι είναι από τους καλύτερους να αναλύει καταστάσεις και personas στην σύγχρονη κοινωνία.
Δίχως να πέφτει στην λούπα του "Πολύ Νόημα" και "Τι θέλει να πει ο Ποιητάς;" όπως κάνουν άλλοι.
Αντίθετα όχι μόνο είναι προσβάσιμο αυτό που γράφει, αλλά εξαιρετικά αστείο.
Αυτή την φορά ο ήρωας είναι...τραπεζίτης.
Από τα μέτρια του θα έλεγα.
ΟΚ ιστορία με μεγάλη βουτιά στο τέλος το οποίο φαίνεται ότι ξέμεινε από ιδέες ο συγγραφέας.
Οι νέοι ήρωες είναι απλά μέτριοι, δίχως να ξεχωρίζει κάτι κάπου.
Εκεί που συνεχίζει να είναι το πιο δυνατό του σημείο είναι το απίστευτο και καυστικότατο χιούμορ του σε ορισμένα σημεία.
Όταν αναφέρεται στους τραπεζίτες και το τραπεζικό σύστημα δεν είναι απλά ακριβέστατος και αναλυτικότατος για το τι πραγματικά συμβαίνει, αλλά είναι απολαυστικότατος.
Προσωπικά βλέπω ότι είναι από τους καλύτερους να αναλύει καταστάσεις και personas στην σύγχρονη κοινωνία.
Δίχως να πέφτει στην λούπα του "Πολύ Νόημα" και "Τι θέλει να πει ο Ποιητάς;" όπως κάνουν άλλοι.
Αντίθετα όχι μόνο είναι προσβάσιμο αυτό που γράφει, αλλά εξαιρετικά αστείο.
Λίγο εκτός, λίγο εντός θέματος... Στα εντός, τελείωσα πριν λίγο την Μικρή κυρία του μεγάλυο σπιτιού του Λόντον και μου άρεσε πολύ, παρά το ότι στην αρχή δεν φαινόταν ότι θα έφτανε εκεί που έφτασε η ιστορία.
Τις προηγούμενες μέρες (στα εκτός) τελείωσα το απαιτητικό, αλλά φανταστικό Π΄ρασινο σπίτι του Γιόσα, την Προτεσταντική ηθική του Βέμπερ -πυκνό σε νοήματα και κομματάκι δύσκολο, ωστόσο εξαιρετικό βιβλίο- και το Μισόγεμο Φεγγάρι του πολυαγαπημένου μου Ραμπινατράθ Ταγκόρ.
Τις προηγούμενες μέρες (στα εκτός) τελείωσα το απαιτητικό, αλλά φανταστικό Π΄ρασινο σπίτι του Γιόσα, την Προτεσταντική ηθική του Βέμπερ -πυκνό σε νοήματα και κομματάκι δύσκολο, ωστόσο εξαιρετικό βιβλίο- και το Μισόγεμο Φεγγάρι του πολυαγαπημένου μου Ραμπινατράθ Ταγκόρ.