@ΜιΛάμπρος μόνο αυτά τα λίγα διάβασες; 
Μπράβο, διάβαζε εσύ να παίρνουμε ιδέες.
Μπράβο, διάβαζε εσύ να παίρνουμε ιδέες.
Ποιο βιβλίο τελείωσες σήμερα;
- Thread starter Ειφφελ
- Start date
Max Hastings, The Abyss: Nuclear Crisis Cuba 1962
Ίσως το καλύτερο του, πέρα από μερικά σημεία που δεν είναι 100% ακριβή.
Δεν ξεφεύγει από προσωπικούς χαρακτηρισμούς (ιδίως για τον Κάστρο που τον έχει λούσει κυριολεκτικά - για καλό λόγο βέβαια), αλλά γενικά δίνει τα του Καίσαρος τω Καίσαρι σε κάθε έναν που έπαιξε ρόλο. Ακόμη και σε προσωπικότητες που φανερά δεν συμπαθεί.
Λίγο επίσης μπαρμπαδολογεί στο τέλος για τα γεγονότα στην Ουκρανία και την Κίνα, αλλά χαλάλι.
Ίσως το καλύτερο του, πέρα από μερικά σημεία που δεν είναι 100% ακριβή.
Δεν ξεφεύγει από προσωπικούς χαρακτηρισμούς (ιδίως για τον Κάστρο που τον έχει λούσει κυριολεκτικά - για καλό λόγο βέβαια), αλλά γενικά δίνει τα του Καίσαρος τω Καίσαρι σε κάθε έναν που έπαιξε ρόλο. Ακόμη και σε προσωπικότητες που φανερά δεν συμπαθεί.
Λίγο επίσης μπαρμπαδολογεί στο τέλος για τα γεγονότα στην Ουκρανία και την Κίνα, αλλά χαλάλι.
Ποσο το ειχα βαρεθει αυτο το βιβλίο...
Αυτες τις μερες τελειωσα βιβλια κατωτερα των προσδοκιων μου. Δυστυχως.
Αναλφαβητη - Agota Kristof
Παραδειγματικοι Φονοι-Max Aub. Νομιζω οτι το χαντακωσε η πληθωρα φονων που επαναλαμβαναν τον εαυτο τους.
Ο καλος στρατιωτης Ford Madox Ford. Αυτο κι αν ηταν δυσαρεστη εκπληξη,. Οποιες στιγμες ενδιαφεροντος χαθηκαν σε περισσοτερες στιγμες και σελιδες βαρετοτητας.
Στα πλαισια ξεσκαρταρισματοε, ξαναδιαβασα ενα του Μποττον που ειχα διαβασει πριν καμια ποολλλααα χρονια κι εξακολουθω να το βρισκω γρηγορο, comfort book σαν κρεμμυδοσουπα, κολοκυθοσουπα, μανιταροσουπα αλλα και γενικοτερα όποια σουπα λουζεται κανεις.
Διαβασα το καταπληκτικο Ενα μακρυ Σαββατο, συνεντευξεις που παραχωρησε ο George Steiner στη Laure Adler. Οποιος εχει διαβασει το Errata θα του αρεσει εξισου. Συστηνεται, προτεινεται και επιβαλλεται.
Σιγουρα μεσα στα καλυτερα της χρονιας.
Αναλφαβητη - Agota Kristof
Παραδειγματικοι Φονοι-Max Aub. Νομιζω οτι το χαντακωσε η πληθωρα φονων που επαναλαμβαναν τον εαυτο τους.
Ο καλος στρατιωτης Ford Madox Ford. Αυτο κι αν ηταν δυσαρεστη εκπληξη,. Οποιες στιγμες ενδιαφεροντος χαθηκαν σε περισσοτερες στιγμες και σελιδες βαρετοτητας.
Στα πλαισια ξεσκαρταρισματοε, ξαναδιαβασα ενα του Μποττον που ειχα διαβασει πριν καμια ποολλλααα χρονια κι εξακολουθω να το βρισκω γρηγορο, comfort book σαν κρεμμυδοσουπα, κολοκυθοσουπα, μανιταροσουπα αλλα και γενικοτερα όποια σουπα λουζεται κανεις.
Διαβασα το καταπληκτικο Ενα μακρυ Σαββατο, συνεντευξεις που παραχωρησε ο George Steiner στη Laure Adler. Οποιος εχει διαβασει το Errata θα του αρεσει εξισου. Συστηνεται, προτεινεται και επιβαλλεται.
Σιγουρα μεσα στα καλυτερα της χρονιας.Τελείωσα χθες το Ενα βιβλίο για πέταμα του Paul Desalmand, το οποιο ειχα διαβασει οταν ειχε πρωτοκυκλοφορησει.
Το ξαναδιαβασα, για να δω αν μου κάνει την ιδια εντυπωση και τώρα ή αν βελτιώθηκαν τα πράγματα, μιας κι απο αυτό θα κριθει η θέση του στη βιβλιοθηκη.
Ε, κριθηκε. Χωρις να ειναι κακό, δεν ειναι και σουπερ καλό. Δηλαδή, κάπου το βιβλιο (όντως) μέσα στο βιβλίο φαντάζεται μια τεράστια βιβλιοθηκη τα επίπεδα της οποιας ειναι σχεδιασμένα κατα τα πρότυπα των 7 κύκλων από τον παραδεισο στην κόλαση, ξεκινώντας απο τον πρωτο (μεγαλοφυης γραφή) καταληγοντας στον έσχατο (ο συγγραφέας δεν μπορεί να ελέγξει ούτε τη γλώσσα του). Αυτό θα το κατέτασσα στον τεταρτο (κοινότοπη γραφη με καποιες εξάρσεις, μια λάμψη, ένα ξέσπασμα) ή στον πέμπτο κύκλο (σωστή αλλά επίπεδη γραφή, έλλειψη φαντασίας, καμία αισθηση του τι ειναι λογοτεχνία).
Το ξαναδιαβασα, για να δω αν μου κάνει την ιδια εντυπωση και τώρα ή αν βελτιώθηκαν τα πράγματα, μιας κι απο αυτό θα κριθει η θέση του στη βιβλιοθηκη.
Ε, κριθηκε. Χωρις να ειναι κακό, δεν ειναι και σουπερ καλό. Δηλαδή, κάπου το βιβλιο (όντως) μέσα στο βιβλίο φαντάζεται μια τεράστια βιβλιοθηκη τα επίπεδα της οποιας ειναι σχεδιασμένα κατα τα πρότυπα των 7 κύκλων από τον παραδεισο στην κόλαση, ξεκινώντας απο τον πρωτο (μεγαλοφυης γραφή) καταληγοντας στον έσχατο (ο συγγραφέας δεν μπορεί να ελέγξει ούτε τη γλώσσα του). Αυτό θα το κατέτασσα στον τεταρτο (κοινότοπη γραφη με καποιες εξάρσεις, μια λάμψη, ένα ξέσπασμα) ή στον πέμπτο κύκλο (σωστή αλλά επίπεδη γραφή, έλλειψη φαντασίας, καμία αισθηση του τι ειναι λογοτεχνία).
Last edited:
Για πεταμα δεν ειναι (το ξερα, το ξερα οτι θα το πας εκεί...). Δεν πετάω βιβλία με εξαιρεση ενός, αλλά εχω πετάξει βιβλίο σε κεφάλι. Αλλα πρόλαβε κι εσκυψε και βρηκε τοιχο. Το βιβλίο, όχι το κεφάλι. Αν και του αξιζε ο τοιχος. Του κεφαλιου, όχι του βιβλίου.
Καταλαβαινεις, νομιζω, τι εννοώ.
Καταλαβαινεις, νομιζω, τι εννοώ.
Τις προηγούμενες ημέρες τελείωσα τις Ελεγείες του Ντουϊνο του Ρίλκε, τη δίγλωσση έκδοση του Πατάκη, με πολύ χρήσιμες και κατατοπιστικές σημειώσεις και επίμετρο. Παρότι με την ποίηση δεν τα πάμε πολυ καλά, μου άρεσε πάρα πολύ.
Σήμερα, τελείωσα τις Αναμνήσεις ενός επιζώντος της Λέσινγκ. Με διαφορά από τα καλύτερα βιβλία που διάβασα τελευταία. Οργουελική, σχεδόν δυστοπική ατμόσφαιρα, καθηλωτική γραφή και αλήθειες-γροθιά στο στομάχι. Απλά τρομερό.
Σήμερα, τελείωσα τις Αναμνήσεις ενός επιζώντος της Λέσινγκ. Με διαφορά από τα καλύτερα βιβλία που διάβασα τελευταία. Οργουελική, σχεδόν δυστοπική ατμόσφαιρα, καθηλωτική γραφή και αλήθειες-γροθιά στο στομάχι. Απλά τρομερό.
Εχει όντως τις δυσκολίες για τις οποίες έχω διαβάσει; Θελω χρόνια να το πάρω, αλλά με ψιλομπρ..Αυτός κι ο άλλος που ποτέ δεν θα καταλαβω, ο Χελντερλιν.
Έχει δυσκολίες, πράγματι. Οι σημειώσεις ρίχνουν κάποιο χρήσιμο φως σε μερικούς μόνο στίχους, όχι σε όλους. Αν διαβάσει κανείς τις σημειώσεις και επιστρέψει πάλι, βλέπει με πολύ διαφορετική ματιά τα πράγματα και αποκτά κάποιο νόημα. Εντάξει, προσωπικά σε πολλά πράγματα δυσκολεύτηκα, άλλα δεν τα κατάλαβα, υπάρχει από πίσω ολόκληρο ρεύμα και ιστορίες που προφανώς αγνοώ και προφανώς οφείλω να ξέρω για να κατανοήσω καλύτερο το έργο του. Πάντως, απ'ότι βλέπω 6,16 στοιχίζει, φθηνό νομίζω. Και αξίζει, νομίζω, επειδή έχει μερικές πάρα πολύ όμορφες και λυρικές αράδες. Και είναι και πολύ προσεγμένη έκδοση.
Παλι καλά...το ανησυχητικό θα ήταν να είχες πετάξει κεφάλι σε βιβλίο!
Προσεχω τα βιβλια μου κι ας πιστευετε οτι τα κακομεταχειριζομαι επειδη υπογραμμιζω με ο,τι λαχει. 
Σε ποια εκδοση αναφερεσαι; Περισσοτερο η δυσκολια του με αποτρεπει. Η τιμη δεν με πολυαπασχολει, οταν θελω ενα βιβλιο εδω και τωρα.
στο τελος του μηνα κανω ματακια..
Last edited:
Τελείωσα τον ταξιδιώτη του ουρανού του Λόντον. Μου το διαφήμισε με θέρμη ο κύριος του εκδοτικού οίκου στο φεστιβάλ στο Ζάππειο, φέτος. 2 βδομάδες μετά το πήρα, γιατί μου κίνησε την περιέργεια-κυρίως γιατί ο Λόντον βασίστηκε σε πραγματική ιστορία κάποιου φυλακισμένου για να γράψει αυτό το βιβλίο.
Ως ιδέα είναι εξαιρετικό: ένας φυλακισμένος, καταδικασμένος σε θάνατο δι' απαγχονισμού, για να ξεπεράσει τις άθλιες συνθήκες κράτησης και τα απάνθρωπα βασανιστήρια στα οποια τον υποβάλλουν, λόγω μιας κακόβουλης "καρφωτής" από ιδιοτελή και φθονερό συγκρατούμενο, εφαρμόζει στον εαυτό του αυτοϋπνωση και ταξιδεύει σε προηγούμενες ζωές του. Το βιβλίο περιγράφει αυτά τα ταξίδια, τον τρόπο που "έφευγε" ο κρατούμενος και κατόρθωνε να μην νιώθει τις κακουχίες.
Στην πράξη, δεν με κράτησε πολύ. Υπάρχει μια φιλοσοφική βάση για την υπεροχή του πνεύματος σε σχέση με τη σάρκα, αλλά είναι πολύ χαλαρή και ατεκμηρίωτη και σε μερικά σημεία μου φάνηκε λίγο άκομψη και παράταιρη η εμμονή του συγγραφέα με το πνεύμα. Και λίγο επίσης οι ιστορίες από τις προηγούμενες ζωές του κρατουμένου: κάποιες ήταν πάρα πολύ καλές, πραγματικά πάρα πολύ καλές σε σημείο να σε βγάζουν εντελώς από τη ροή του καθαυτό βιβλίου (= την ιστορία του κρατουμένου) και να σε μεταφέρουν σε εντελώς διαφορετικό κόσμο, σαν να διαβάζεις άλλο, πολύ καλό βιβλίο. Κάποιες φαινόταν κομματάκι βιαστικές και άγαρμπες, ιδιαίτερα μια συγκεκριμένη
δεν μου'κατσε καλά (χωρίς να είναι κακή).
Εντάξει, μάλλον περίμενα περισσότερα από την παρουσίαση που άκουσα στο περίπτερο του Ζάππειου. Όπως και να'χει, ο Λόντον είναι εξαιρετικός συγγραφέας.
Ως ιδέα είναι εξαιρετικό: ένας φυλακισμένος, καταδικασμένος σε θάνατο δι' απαγχονισμού, για να ξεπεράσει τις άθλιες συνθήκες κράτησης και τα απάνθρωπα βασανιστήρια στα οποια τον υποβάλλουν, λόγω μιας κακόβουλης "καρφωτής" από ιδιοτελή και φθονερό συγκρατούμενο, εφαρμόζει στον εαυτό του αυτοϋπνωση και ταξιδεύει σε προηγούμενες ζωές του. Το βιβλίο περιγράφει αυτά τα ταξίδια, τον τρόπο που "έφευγε" ο κρατούμενος και κατόρθωνε να μην νιώθει τις κακουχίες.
Στην πράξη, δεν με κράτησε πολύ. Υπάρχει μια φιλοσοφική βάση για την υπεροχή του πνεύματος σε σχέση με τη σάρκα, αλλά είναι πολύ χαλαρή και ατεκμηρίωτη και σε μερικά σημεία μου φάνηκε λίγο άκομψη και παράταιρη η εμμονή του συγγραφέα με το πνεύμα. Και λίγο επίσης οι ιστορίες από τις προηγούμενες ζωές του κρατουμένου: κάποιες ήταν πάρα πολύ καλές, πραγματικά πάρα πολύ καλές σε σημείο να σε βγάζουν εντελώς από τη ροή του καθαυτό βιβλίου (= την ιστορία του κρατουμένου) και να σε μεταφέρουν σε εντελώς διαφορετικό κόσμο, σαν να διαβάζεις άλλο, πολύ καλό βιβλίο. Κάποιες φαινόταν κομματάκι βιαστικές και άγαρμπες, ιδιαίτερα μια συγκεκριμένη
που διαδραματίζεται στην Ιερουσαλήμ, τις ημέρες της δίκης του Χριστού
Εντάξει, μάλλον περίμενα περισσότερα από την παρουσίαση που άκουσα στο περίπτερο του Ζάππειου. Όπως και να'χει, ο Λόντον είναι εξαιρετικός συγγραφέας.
Τις προηγούμενες ημέρες τελείωσα τη λέξη για τον κόσμο της Λε Γκέν.
Η άποψή μου είναι περιττή, νομίζω, καθώς πρόκεται για εξαιρετικό βιβλίο. Και είναι ώρα να εξομολογηθώ την αμαρτία μου: όντας ο Αναρχικός των δυο κόσμων η πρώτη μου επαφή με την Ούρσουλα, με είχε ξενίσει κάπως, από την άποψη ότι μου έλειπε το στοιχείο ΕΦ (γι'αυτό πρέπει να το ξαναδιαβάσω). Το δεύτερο, ο Πλανήτης της εξορίας, με είχε ξενίσει λιγότερο. Με τούτο νομίζω πως άρχισα να καταλαβαίνω καλύτερα το πνεύμα της συγγραφέως και διαπιστώνω ότι δεν είναι καθόλου, μα καθόλου επιφανειακή. Υπάρχει ένα δίπολο (τουλάχιστον σ'αυτά τα ελάχιστα που έχω διαβάσει). Ο ένας πόλος είναι το ανθρώπινο είδος που μάχεται (πολλές φορές χωρίς κανέναν σοβαρό σκοπό) για επικράτηση ή για ό,τι νομίζει ότι είναι καλό για την επιβίωσή του, ενάντια στον άλλο πόλο, τα "εξωγήινα" είδη ή "εξωγήινες" ιδέες (που αλληγορικά πιστεύω παρουσιάζονται με το ένδυμα της ΕΦ ως κάτι ξένο και άγνωστο, ενώ στην πραγματικότητα είναι μια εναλλακτική οδός που πρέπει να πάρει η ανθρωπότητα για να προστατεύσει τον εαυτό της και τον πλανήτη). Νομίζω είμαι πια υποψιασμένος και θα την προσεγγίσω με περισσότερη προσοχή (και σεβασμό!) στη συνέχεια, που ευελπιστώ να διαβάσω και τα υπόλοιπα βιβλία της.
Σήμερα, τελείωσα τη Φορμόλη του Ινδρίδασον.
Ένα πράγμα δεν μπορώ να καταλάβω: γιατί αυτοί οι επιθεωρητές στα αστυνομικά μυθιστορήματα είναι τόσο κατεστραμμένοι και τόσο αποτυχημένοι στη ζωή;
Κατά τ'άλλα, πρωτότυπη ιστορία, αρκετά διαφορετική σε σχέση με τον άλλο σκανδιναυό. Λίγο πολύ προβλέψιμη από ένα σημείο και μετά, χωρίς αυτό να χαλάει την ανάγνωση. Και κάπως επίπεδος ο κύριος χαρακτήρας (και οι συν αυτώ συνάδελφοι επιθεωρητές). Είμαι μεγάλος φαν των Solstafir, οπότε το αποτιμώ θετικά, παρά τις μικρές αδυναμίες του.
Η άποψή μου είναι περιττή, νομίζω, καθώς πρόκεται για εξαιρετικό βιβλίο. Και είναι ώρα να εξομολογηθώ την αμαρτία μου: όντας ο Αναρχικός των δυο κόσμων η πρώτη μου επαφή με την Ούρσουλα, με είχε ξενίσει κάπως, από την άποψη ότι μου έλειπε το στοιχείο ΕΦ (γι'αυτό πρέπει να το ξαναδιαβάσω). Το δεύτερο, ο Πλανήτης της εξορίας, με είχε ξενίσει λιγότερο. Με τούτο νομίζω πως άρχισα να καταλαβαίνω καλύτερα το πνεύμα της συγγραφέως και διαπιστώνω ότι δεν είναι καθόλου, μα καθόλου επιφανειακή. Υπάρχει ένα δίπολο (τουλάχιστον σ'αυτά τα ελάχιστα που έχω διαβάσει). Ο ένας πόλος είναι το ανθρώπινο είδος που μάχεται (πολλές φορές χωρίς κανέναν σοβαρό σκοπό) για επικράτηση ή για ό,τι νομίζει ότι είναι καλό για την επιβίωσή του, ενάντια στον άλλο πόλο, τα "εξωγήινα" είδη ή "εξωγήινες" ιδέες (που αλληγορικά πιστεύω παρουσιάζονται με το ένδυμα της ΕΦ ως κάτι ξένο και άγνωστο, ενώ στην πραγματικότητα είναι μια εναλλακτική οδός που πρέπει να πάρει η ανθρωπότητα για να προστατεύσει τον εαυτό της και τον πλανήτη). Νομίζω είμαι πια υποψιασμένος και θα την προσεγγίσω με περισσότερη προσοχή (και σεβασμό!) στη συνέχεια, που ευελπιστώ να διαβάσω και τα υπόλοιπα βιβλία της.
Σήμερα, τελείωσα τη Φορμόλη του Ινδρίδασον.
Ένα πράγμα δεν μπορώ να καταλάβω: γιατί αυτοί οι επιθεωρητές στα αστυνομικά μυθιστορήματα είναι τόσο κατεστραμμένοι και τόσο αποτυχημένοι στη ζωή;
Κατά τ'άλλα, πρωτότυπη ιστορία, αρκετά διαφορετική σε σχέση με τον άλλο σκανδιναυό. Λίγο πολύ προβλέψιμη από ένα σημείο και μετά, χωρίς αυτό να χαλάει την ανάγνωση. Και κάπως επίπεδος ο κύριος χαρακτήρας (και οι συν αυτώ συνάδελφοι επιθεωρητές). Είμαι μεγάλος φαν των Solstafir, οπότε το αποτιμώ θετικά, παρά τις μικρές αδυναμίες του.
Χθες τελείωσα το Ένα μακρύ Σάββατο: συζητήσεις κι έχω να πω ένα δύο πράγματα.
Ο Στάινερ μιλάει με απόλυτη ειλικρίνεια και με την καρδιά του.
Σε όσα λέει έχει δίκιο και σε όσα δεν ξέρει βάζει ερωτηματικά.
Διαισθανόμενος πως το τέλος πλησιάζει, ο μεγάλος αυτός διανοητής σχεδόν κάνει έναν απολογισμό της ζωής του και τεκμηριώνει το δικό του 'μακρύ Σάββατο".
Κάποιος μπορεί να τον κατηγορήσει για ελιτισμό. Ναι, αυτό είναι αλήθεια! Ένας ελιτισμός όμως που προέρχεται από την αγάπη για την τέχνη. Μια ανόθευτη αγάπη που τον καθοδηγούσε στο καθετί που έλεγε και έγραφε, μέχρι το τέλος της ζωής του.
Διάβασα ότι κάποιοι έγραψαν πως ο Στάινερ είναι μισογύνης και ρατσιστής. Εντελώς αστεία συμπεράσματα, τα οποία όμως αποδεικνύουν για άλλη μια φορά πως ο καθένας διαβάζει και καταλαβαίνει αυτό που θέλει. Ή καλύτερα διαβάζει και καταλαβαίνει βάσει των απωθημένων του. Αν είσαι σίγουρος για το έργο σου (χαχαχαχα) και κυρίως για τον εαυτό σου, δεν προσβάλλεσαι ούτε θίγεται η προσωπικότητα σου. Ειδικά από βαθιές σκέψεις σαν του Στάινερ.
Απλά πράγματα.
Μια γυναίκα αποτυχημένη συγγραφέας, θα προσβληθεί από οποιαδήποτε αναφορά σε γυναίκες συγγραφείς, ενώ ένας τυφλωμένος κομμουνιστής θα θεωρήσει εχθρικό κάτι που αξιολογεί ή κατακρίνει "τα έργα και ημέρες" του πατερούλη Στάλιν.
Ο Στάινερ είναι ευθύς και δεν κρύβεται πίσω από μικροαστισμούς.
Όποιος αντέχει μπορεί να αναμετρηθεί μαζί του, όποιος πάλι όχι ας πάρει να διαβάσει Μπουκάι ή αποτυχημένους κριτικούς με ελιτίστικα ψευδώνυμα.
Ο Στάινερ μιλάει με απόλυτη ειλικρίνεια και με την καρδιά του.
Σε όσα λέει έχει δίκιο και σε όσα δεν ξέρει βάζει ερωτηματικά.
Διαισθανόμενος πως το τέλος πλησιάζει, ο μεγάλος αυτός διανοητής σχεδόν κάνει έναν απολογισμό της ζωής του και τεκμηριώνει το δικό του 'μακρύ Σάββατο".
Κάποιος μπορεί να τον κατηγορήσει για ελιτισμό. Ναι, αυτό είναι αλήθεια! Ένας ελιτισμός όμως που προέρχεται από την αγάπη για την τέχνη. Μια ανόθευτη αγάπη που τον καθοδηγούσε στο καθετί που έλεγε και έγραφε, μέχρι το τέλος της ζωής του.
Διάβασα ότι κάποιοι έγραψαν πως ο Στάινερ είναι μισογύνης και ρατσιστής. Εντελώς αστεία συμπεράσματα, τα οποία όμως αποδεικνύουν για άλλη μια φορά πως ο καθένας διαβάζει και καταλαβαίνει αυτό που θέλει. Ή καλύτερα διαβάζει και καταλαβαίνει βάσει των απωθημένων του. Αν είσαι σίγουρος για το έργο σου (χαχαχαχα) και κυρίως για τον εαυτό σου, δεν προσβάλλεσαι ούτε θίγεται η προσωπικότητα σου. Ειδικά από βαθιές σκέψεις σαν του Στάινερ.
Απλά πράγματα.
Μια γυναίκα αποτυχημένη συγγραφέας, θα προσβληθεί από οποιαδήποτε αναφορά σε γυναίκες συγγραφείς, ενώ ένας τυφλωμένος κομμουνιστής θα θεωρήσει εχθρικό κάτι που αξιολογεί ή κατακρίνει "τα έργα και ημέρες" του πατερούλη Στάλιν.
Ο Στάινερ είναι ευθύς και δεν κρύβεται πίσω από μικροαστισμούς.
Όποιος αντέχει μπορεί να αναμετρηθεί μαζί του, όποιος πάλι όχι ας πάρει να διαβάσει Μπουκάι ή αποτυχημένους κριτικούς με ελιτίστικα ψευδώνυμα.
@ΜιΛάμπρος αφου διαβαζεις αστυνομικά θα σου προτεινα να διαβασεις αν δεν εχεις διαβασει καποιο βιβλίο του Μαικλ Κονελυ. Κατα την γνωμη μου έχει γραψει τα πιο άρτια αστυνομικά βιβλία. Πειστικοί χαρακτηρες και πλοκή, χωρις τερατωδεις υπερβολές, χωρις τρυπες και στο τελος η λυση του μυστηριου να εξηγειται αψογα με όλα τα κομματια να μπαινουν αριστοτεχνικα στην θεση τους χωρις να αφηνει κενά και αποριες.
Ειτε αν προτιμησεις καποιο απο την βασικη σειρά με τον επιθεωρητη Χαρι Μπος ειτε απο την αλλη σειρά με τον δικηγορο Μικι Χολερ πιστευω θα σε αποζημιωσει. Σε κάποια βιβλία πρωταγωνιστουν και οι δυο μαζί.
Εδω να πω οτι εχω βγαλει εγω ενα δικο μου συμπερασμα οτι ο Νεσμπο εμπνευστηκε το ονομα του δικου του επιθεωρητη Χαρι Χολε απο τους ήρωες του Κονελυ. Βεβαια μπορει και να μην ισχυει, οπως προειπα ειναι δικό μου αυθαιρετο συμπερασμα αλλα έτσι μου έχει κάτσει.