@Χρυσόστομος ευχαριστώ πολύ για την πρόταση. Δεν τον είχα σκεφτεί ποτέ τον Κόνελυ, να είμαι ειλικρινής. Μάλλον, δεν είχα σκεφτεί ποτέ να διαβάσω κάποιο βιβλίο του. Θα το κάνω με την πρώτη ευκαιρία.
Ποιο βιβλίο τελείωσες σήμερα;
- Thread starter Ειφφελ
- Start date
ο μυστικος διαδοχος της Alessia Tucci δεν ενθουσιαστηκα και ιδιαιτερα
Την Νιέτοτσκα Νιεζβάνοβα του Ντοστογιέφσκι.
Δεν μου άρεσε. Λίγο η μετάφραση (που δεν ήταν καλή), λίγο ο πυρετικός χαρακτήρας της Νιέτοτσκα, λίγο το ότι η ιστορία δεν κύλαγε πολύ, εξ απόψεως διαδοχής γεγονότων και δράσης...
Γενικά, παρά το γεγονός ότι θαυμάζω τον Ντοστό για τις πράγματι βαθειές του ψυχολογικές αναλύσεις, το πώς ζωγραφίζει την κοινωνία της εποχής και του τόπου του, και παρά το ότι υπάρχουν κάποια έργα του που μου άρεσαν πάρα πολύ (π..χ Υπόγειο, Λευκές νύχτες, Παίκτης), βρίσκω τους χαρακτήρες του κουραστικούς κι από ένα σημείο και μετά μη-ρεαλιστικούς. Μου φαίνονται σχεδόν παραληρηματικοί, σε ό,τι αφορά στον τρόπο που αντιδρούν και ανταποκρίνονται σε καταστάσεις που εκείνη την εποχή και σε εκείνη την κοινωνία ίσως ήταν σοβαρές, στα μάτια του αναγνώστη της σημερινής εποχής όμως δεν δικαιολογούν τόσο πυρετικές αντιδράσεις (με τις συνεπακόλουθες ψυχολογικές μεταπτώσεις).
Δεν μου άρεσε. Λίγο η μετάφραση (που δεν ήταν καλή), λίγο ο πυρετικός χαρακτήρας της Νιέτοτσκα, λίγο το ότι η ιστορία δεν κύλαγε πολύ, εξ απόψεως διαδοχής γεγονότων και δράσης...
Γενικά, παρά το γεγονός ότι θαυμάζω τον Ντοστό για τις πράγματι βαθειές του ψυχολογικές αναλύσεις, το πώς ζωγραφίζει την κοινωνία της εποχής και του τόπου του, και παρά το ότι υπάρχουν κάποια έργα του που μου άρεσαν πάρα πολύ (π..χ Υπόγειο, Λευκές νύχτες, Παίκτης), βρίσκω τους χαρακτήρες του κουραστικούς κι από ένα σημείο και μετά μη-ρεαλιστικούς. Μου φαίνονται σχεδόν παραληρηματικοί, σε ό,τι αφορά στον τρόπο που αντιδρούν και ανταποκρίνονται σε καταστάσεις που εκείνη την εποχή και σε εκείνη την κοινωνία ίσως ήταν σοβαρές, στα μάτια του αναγνώστη της σημερινής εποχής όμως δεν δικαιολογούν τόσο πυρετικές αντιδράσεις (με τις συνεπακόλουθες ψυχολογικές μεταπτώσεις).
Πράγματι οι χαρακτήρες του είναι πάντα υστερικοί. 'Ισως τους έδινε ένα κομμάτι του εαυτού του.
Τέλειωσα το Μικρό Χρονικό Τρέλας του Αύγουστου Κορτώ. Ωραίο, λίγο βαρύ, αλλά ταυτόχρονα χαριτωμένο. Ανήκει στον ίδιο τύπο βιβλίου με το βιβλίο της Κατερίνας καθώς κι αυτό μιλάει για ψυχική ασθένεια. Παρόλο που είναι πολύ δύσκολο και πιεστικό το θέμα του, καθώς κιόλας είναι αυτοβιογραφικό, καταφέρνει και σε μερικά σημεία είναι ξεκαρδιστικό, σε μια σκηνή, όπου
γελούσα με φωνή (που λέει κι ο Φαροφύλακας) καθώς εκτός απ' το γελοίο της ίδιας της σκηνής, η οποία περιγράφεται με καντάρια αυτοσαρκασμού, προστίθενται κι οι αντιδράσεις του πτηνού.
Αναφέρεται στο στίγμα της ψυχικής ασθένειας, τις διάφορες παρερμηνείες και παρανοήσεις σχετικά με το ζήτημα αυτό, ανέφερε και κάποια κοινωνικά ζητήματα, μερικά απ' τα οποία γενικά και μερικά άλλα απ' αυτά που τον αφορούσαν ειδικά, χωρίς πείσματα, αλλά με τιμιότητα και ειλικρίνεια. Μου άρεσε το σοβαρό και ήρεμο ύφος του, ήταν μια ευχάριστη έκπληξη σε σχέση με τον υστερικό τόνο των ευθυμογραφημάτων του και την αγριάδα των δραματικών του
ο Κορτώ κυνηγάει ένα περιστέρι στο παρκάκι απέναντι από την Αμερικάνικη πρεσβεία
Αναφέρεται στο στίγμα της ψυχικής ασθένειας, τις διάφορες παρερμηνείες και παρανοήσεις σχετικά με το ζήτημα αυτό, ανέφερε και κάποια κοινωνικά ζητήματα, μερικά απ' τα οποία γενικά και μερικά άλλα απ' αυτά που τον αφορούσαν ειδικά, χωρίς πείσματα, αλλά με τιμιότητα και ειλικρίνεια. Μου άρεσε το σοβαρό και ήρεμο ύφος του, ήταν μια ευχάριστη έκπληξη σε σχέση με τον υστερικό τόνο των ευθυμογραφημάτων του και την αγριάδα των δραματικών του
Ξαναδιάβασα το σ'έναν άγνωστο θεό του Σταϊνμπεκ, μετά από πολλά χρόνια (από τότε που το είχα αγοράσει ως φοιτητής στη Βιβλιοβάρδια στη Ναυαρίνου) και στην έκδοση των Γραμμάτων.
Με πολύ διαφορά ο Σταϊνμπεκ είναι ο αγαπημένος μου συγγραφέας. Ωστόσο δεν το χάρηκα όπως άλλα του έργα. Θα έλεγα πως είναι κάπως μυστικιστικό και απαισιόδοξο.
Με πολύ διαφορά ο Σταϊνμπεκ είναι ο αγαπημένος μου συγγραφέας. Ωστόσο δεν το χάρηκα όπως άλλα του έργα. Θα έλεγα πως είναι κάπως μυστικιστικό και απαισιόδοξο.
Την τελευταία περίοδο ανακάλυψα τον Φόλκερ Κούτσερ, Γερμανός συγγραφέας ο οποίος γράφει αστυνομικά μυθιστορήματα που εκτυλλίσσονται στο Βερολίνο την περίοδο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Η ερτ3 νομίζω είχε προβάλλει την σειρά που βασίστηκε στα βιβλία, το Babylon Berlin αλλά δεν είχα δει κανένα επεισόδιο.
Ήρωας είναι ο αστυνομικός Γκέρεον Ρατ, και αυτό που για μένα κάνει τα βιβλία να ξεχωρίζουν είναι το ιστορικό πλαίσιο: οι κομμουνιστικές παρατάξεις, η άνοδος του ναζισμού, ο αντισημιτισμός, τα δικαιώματα των γυναικών αλλά ειδικότερα το Βερολίνο της εποχής του Μεσοπολέμου (πολλά κτήρια που αναφέρονται καταστράφηκαν από τους βομβαρδισμούς στον Β΄παγκόσμιο).
Ήρωας είναι ο αστυνομικός Γκέρεον Ρατ, και αυτό που για μένα κάνει τα βιβλία να ξεχωρίζουν είναι το ιστορικό πλαίσιο: οι κομμουνιστικές παρατάξεις, η άνοδος του ναζισμού, ο αντισημιτισμός, τα δικαιώματα των γυναικών αλλά ειδικότερα το Βερολίνο της εποχής του Μεσοπολέμου (πολλά κτήρια που αναφέρονται καταστράφηκαν από τους βομβαρδισμούς στον Β΄παγκόσμιο).
Έχω διαβάσει το Βρεγμένο Ψάρι (απο την Ποικίλη Στοά). Πρόκειται για καλογραμμένο βιβλίο που αναδεικνύει ιστορικά γεγονότα και φιγούρες εκείνης της περιόδου με εξαιρετικό τρόπο. Με εξαιρετικό τρόπο επίσης ξεδιπλώνεται η υπόθεση, οι χαρακτήρες είναι πειστικοί, η πλοκή το ίδιο, ώστε να θέλω να ξαναδιαβάσω με πολλή χαρά και τα υπόλοιπα βιβλία του.
Με ενόχλησαν όμως τα εξής: απο τη μια, βρήκα το βιβλίο πολύ περιγραφικό σε ό, τι αφορά στις τοποθεσίες. Μου έδωσε την εντύπωση ότι πολύ συνειδητά ο συγγραφέας θέλησε να περιγραψει το κατεστραμμένο σήμερα Βερολίνο, σε σημείο που δεν έγινε μεν κουραστικό, αλλά κατά περιπτώσεις ήταν αρκετά εμφανές ώστε να γίνει ενοχλητικό και να με αποσπάσει από τη ροή της διήγησης. Από την άλλη, δεν μπορώ να μην κάνω συγκρίσεις (έστω και υποσυνείδητα) με τον Μπέρνι Γκούντερ του Kerr (χωρίς να γνωρίζω αν ο Κερ ή ο Κούτσερ έγραψε πρώτος). Άλλο ύφος βέβαια ο Kerr, όμως έχω την αίσθηση ότι κερδίζει σε ατμόσφαιρα -σε ό,τι αφορά πάντα στην παρουσίαση του προπολεμικού Βερολίνου.
War of the Spider Queen[Richard Lee Byers (Dissolution) , Thomas M. Reid (Insurrection) Richard Baker (Condemnation), Lisa Smedman (Extinction), Philip Athans (Annihilation) , Paul S. Kemp (Resurrection)]
Εξαλογία από διάφορους συγγραφείς, θεωρητικά υπό την εποπτεία του Σαλβατόρες. Ουσιαστικά είναι μάρκετινγκ για την τότε νέα έκδοση του D&D που είχε φέρει αλλαγές στην Κοσμοπλασία.
Έπειτα από καμία ντουζίνα χρόνια το ξανάπιασα εφόσον δεν θυμόμουν και πολλά.
Το βρήκα σε δύο omnibus. 3 βιβλία έκαστο.
Κλασσική σούπα forgotten realms που όμως στα πρώτα 3-4 είναι ομολογουμένως καλή.
Οι περισσότεροι χαρακτήρες ξεχωρίζουν, αν και πολύ περιορισμένοι και πολύ έντζι (wizards of the coast οδηγίες γαρ).
Έπειτα το 4ο, η σειρά παίρνει την κατιούσα. Είναι ολοφάνερο ότι η πλοκή είναι δεδομένη και πατάει γερά σε ράγες.
Έτσι χαρακτήρες αρχίζουν να γίνονται ολοένα πιο ηλίθιοι και το πλοτ άρμορ να γιγαντώνεται.
Τα σχετικά μικρά λογικά κενά των πρώτων βιβλίων γίνονται χάσματα για να σπρώξουν τους χαρακτήρες εκεί που πρέπει.
Οι "ασήμαντοι" ψοφάνε σαν τις μύγες, δίχως ιδιαίτερη σκέψη.
Έτσι στο τελευταίο βιβλίο η πλοκή φεύγει από το παράθυρο, οι χαρακτήρες γίνονται θέατρο σκιών με εγκεφαλική βλάβη και όλα παίρνουν τον δρόμο που χάραξαν οι συγγραφείς του wizard of the coast για μέγιστο κέρδος και το μέγιστο φαν σέρβις για τους πολλούς πελάτες που γουστάρουν drow. Να πω την αλήθεια, πετούσα από κεφάλαιο σε κεφάλαιο στα δύο τελευταία βιβλία, δεν τα διάβασα όλα.
Είναι μέτρια γενικά σειρά και δεν θα έλεγα ότι το μετάνιωσα που το έπιασα, αλλά ήταν κάπως που έδωσαν τέλος με τέτοιο ηλίθιο τρόπο και κατάντησαν τους χαρακτήρες ψιλοκαραγκιόζηδες δίχως ουσία.
Εξαλογία από διάφορους συγγραφείς, θεωρητικά υπό την εποπτεία του Σαλβατόρες. Ουσιαστικά είναι μάρκετινγκ για την τότε νέα έκδοση του D&D που είχε φέρει αλλαγές στην Κοσμοπλασία.
Έπειτα από καμία ντουζίνα χρόνια το ξανάπιασα εφόσον δεν θυμόμουν και πολλά.
Το βρήκα σε δύο omnibus. 3 βιβλία έκαστο.
Κλασσική σούπα forgotten realms που όμως στα πρώτα 3-4 είναι ομολογουμένως καλή.
Οι περισσότεροι χαρακτήρες ξεχωρίζουν, αν και πολύ περιορισμένοι και πολύ έντζι (wizards of the coast οδηγίες γαρ).
Έπειτα το 4ο, η σειρά παίρνει την κατιούσα. Είναι ολοφάνερο ότι η πλοκή είναι δεδομένη και πατάει γερά σε ράγες.
Έτσι χαρακτήρες αρχίζουν να γίνονται ολοένα πιο ηλίθιοι και το πλοτ άρμορ να γιγαντώνεται.
Τα σχετικά μικρά λογικά κενά των πρώτων βιβλίων γίνονται χάσματα για να σπρώξουν τους χαρακτήρες εκεί που πρέπει.
Οι "ασήμαντοι" ψοφάνε σαν τις μύγες, δίχως ιδιαίτερη σκέψη.
Έτσι στο τελευταίο βιβλίο η πλοκή φεύγει από το παράθυρο, οι χαρακτήρες γίνονται θέατρο σκιών με εγκεφαλική βλάβη και όλα παίρνουν τον δρόμο που χάραξαν οι συγγραφείς του wizard of the coast για μέγιστο κέρδος και το μέγιστο φαν σέρβις για τους πολλούς πελάτες που γουστάρουν drow. Να πω την αλήθεια, πετούσα από κεφάλαιο σε κεφάλαιο στα δύο τελευταία βιβλία, δεν τα διάβασα όλα.
Είναι μέτρια γενικά σειρά και δεν θα έλεγα ότι το μετάνιωσα που το έπιασα, αλλά ήταν κάπως που έδωσαν τέλος με τέτοιο ηλίθιο τρόπο και κατάντησαν τους χαρακτήρες ψιλοκαραγκιόζηδες δίχως ουσία.
θα συμφωνησω απολυτα με τον @ΜιΛάμπρος για τον Φολκερ Κουτσερ. Εχω διαβασει και εγω το Βρεγμενο ψαρι . Καλό ητανε αλλά υπερβολικα περιγραφικό με αποτελεσμα εμένα να με κουραζει σε αρκετα σημεία και να με αποσπα απο την πλοκή. Και η συγκριση με τον Κερ είναι αναποφευκτη στην οποια ο Κουτσερ κατα την γνωμη μου χάνει κατα κρατος. Ειναι προφανες οτι πηρε την βασικη ιδεα απο τον Κερ ο οποιος ξεκινησε τουλαχιστον δεκα χρονια πριν. Μετα ακολουθησε και ο Χαραλντ Γκιλμπερς.
Τελείωσα τον κύριο Μερσέντες του Κίνγκ.
Ας αναφέρω αρχικά ότι μου άρεσε, σε γενικές γραμμές. Όπως μου άρεσε σε γενικές γραμμές και το Ό,τι βρεις δικό σου, που νομίζω είναι σαν "συνέχεια" του Μερσέντες.
Ασφαλώς, υπάρχουν σημεία που δεν κατάφερα να χωνέψω, παρά το γεγονός ότι η ιστορία και η εξέλιξή της είναι πολύ δεμένη και καλογραμμένη, δεν υπάρχουν λογικά κενά, παρεμβάσεις "μεταφυσικού τύπου" με παιδιά-ανθρώπους με ειδικές διαισθητικές ικανόητες, ούτε καθημερινοί πεζοί απλοί άνθρωποι που αίφνης μετρατρέπονται στους heroes to save the day. Απλώς ειπείν, καλογραμμένο βιβλίο με τα κλασσικά -πιά- κλισέ του Κίνγκ που οι περισσότεροι μισούμε να αγαπάμε.
Τώρα που το σκέπτομαι, μετά τα Έργα Οδοποιϊας και την Κριστίν, σε ό,τι διάβασα από Κίνγκ τα τελευταία 4 χρόνια, υπάρχουν πολλά που δεν μπορώ να χωνέψω. Και σίγουρα δεν είναι ο Κίνγκ που γνώρισα κατά τα εφηβικά και μετεφηβικά μου χρόνια. Νιώθω ότι παίρνει μια αστυνομικο-κοινωνική κατεύθυνση, ότι έχει στο νου του κάποιες ιστορίες που πιστεύει ότι αξίζουν να δημοσιοποιηθούν. Και τις γράφει, γιατί απλά μπορεί. Γιατί είναι ικανός για καταπληκτικά βιβλία (Νεκρωταφείο Ζώων, Ντολόρες Κλέμπορν, Joyride, Έργα Οδοποιϊας, Σάλεμς Λοτ, Ντούμα Κη, Το παιχνίδι του Τζέραλντ, Κριστίν, Πράσινο Μίλι, Χρήσιμα Αντικείμενα + όσα ξεχνάω και δεν διάβασα ακόμα), αλλά και για καταπληκτικές πατάτες (Αναβίωση, Νυχτερινή Πτήση 29, Ρυθμιστές, Από μια Μπιούικ 8, Ονειρο[βλακο]παγίδα, Δόκτορ Ύπνος, Μαύρο Σπίτι κλπ).
Παράξενο φρούτο ο Στίβεν
Ας αναφέρω αρχικά ότι μου άρεσε, σε γενικές γραμμές. Όπως μου άρεσε σε γενικές γραμμές και το Ό,τι βρεις δικό σου, που νομίζω είναι σαν "συνέχεια" του Μερσέντες.
Ασφαλώς, υπάρχουν σημεία που δεν κατάφερα να χωνέψω, παρά το γεγονός ότι η ιστορία και η εξέλιξή της είναι πολύ δεμένη και καλογραμμένη, δεν υπάρχουν λογικά κενά, παρεμβάσεις "μεταφυσικού τύπου" με παιδιά-ανθρώπους με ειδικές διαισθητικές ικανόητες, ούτε καθημερινοί πεζοί απλοί άνθρωποι που αίφνης μετρατρέπονται στους heroes to save the day. Απλώς ειπείν, καλογραμμένο βιβλίο με τα κλασσικά -πιά- κλισέ του Κίνγκ που οι περισσότεροι μισούμε να αγαπάμε.
Τώρα που το σκέπτομαι, μετά τα Έργα Οδοποιϊας και την Κριστίν, σε ό,τι διάβασα από Κίνγκ τα τελευταία 4 χρόνια, υπάρχουν πολλά που δεν μπορώ να χωνέψω. Και σίγουρα δεν είναι ο Κίνγκ που γνώρισα κατά τα εφηβικά και μετεφηβικά μου χρόνια. Νιώθω ότι παίρνει μια αστυνομικο-κοινωνική κατεύθυνση, ότι έχει στο νου του κάποιες ιστορίες που πιστεύει ότι αξίζουν να δημοσιοποιηθούν. Και τις γράφει, γιατί απλά μπορεί. Γιατί είναι ικανός για καταπληκτικά βιβλία (Νεκρωταφείο Ζώων, Ντολόρες Κλέμπορν, Joyride, Έργα Οδοποιϊας, Σάλεμς Λοτ, Ντούμα Κη, Το παιχνίδι του Τζέραλντ, Κριστίν, Πράσινο Μίλι, Χρήσιμα Αντικείμενα + όσα ξεχνάω και δεν διάβασα ακόμα), αλλά και για καταπληκτικές πατάτες (Αναβίωση, Νυχτερινή Πτήση 29, Ρυθμιστές, Από μια Μπιούικ 8, Ονειρο[βλακο]παγίδα, Δόκτορ Ύπνος, Μαύρο Σπίτι κλπ).
Παράξενο φρούτο ο Στίβεν
Προσωπικά πιστεύω πως ο Κινγκ μετά από τις πρώτες του επιτυχίες, έχει αναθέσει το έργο του σε συγγραφική ομάδα.
Ρίχνει αυτός μια ιδέα και την υλοποιούν άλλοι.
Μου φαίνεται περίεργο να γράφει κάποιος 2 και 3 βιβλία τον χρόνο.
Από την άλλη μπορεί να ξέμεινε από ιδέες...
Ρίχνει αυτός μια ιδέα και την υλοποιούν άλλοι.
Μου φαίνεται περίεργο να γράφει κάποιος 2 και 3 βιβλία τον χρόνο.
Από την άλλη μπορεί να ξέμεινε από ιδέες...
Με 1000 ζόρια τελείωσα το Σκοτεινό Δάσος του Liu Cixin. Τελείως διαφορετικό στυλ από το 1ο της τριλογίας. Ενώ είχε στοιχεία που μου άρεσαν παρόλα αυτά και κουράστικα και βαρέθηκα και νευρίασα με το βιβλίο.
Επίσης τελείωσα το Έμμα της Τζέιν Ώστιν. Δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε. Κυρίως βαρέθηκα. Η/Οι ταινία/ες μου άρεσαν περισσότερο.
Τέλος, τελείωσα το βιβλίο Αφανισμός του Jeff VanderMeer. Δεν τρελάθηκα αλλά διαβαζόταν εύκολα. Δε μου αρέσουν ιδιαίτερα οι εσωτερικοί διάλογοι, οπότε ως ένα βαθμό ήμουν εκτός του γούστου μου. Ωστόσο, θα συνεχίσω την τριλογία. Από όσο θυμάμαι η ταινία οπτικά μου είχε αρέσει, αν και δεν είχα βγάλει και πολύ νόημα.
Επίσης τελείωσα το Έμμα της Τζέιν Ώστιν. Δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε. Κυρίως βαρέθηκα. Η/Οι ταινία/ες μου άρεσαν περισσότερο.
Τέλος, τελείωσα το βιβλίο Αφανισμός του Jeff VanderMeer. Δεν τρελάθηκα αλλά διαβαζόταν εύκολα. Δε μου αρέσουν ιδιαίτερα οι εσωτερικοί διάλογοι, οπότε ως ένα βαθμό ήμουν εκτός του γούστου μου. Ωστόσο, θα συνεχίσω την τριλογία. Από όσο θυμάμαι η ταινία οπτικά μου είχε αρέσει, αν και δεν είχα βγάλει και πολύ νόημα.
Το βιβλίο μεχρι τη μέση είναι ένα απολαυστικο σουρεαλιστικο, γρήγορο, διασκεδαστικό μυθιστόρημα που εκτυλισσεται γυρω από μια εκκεντρική ημικωφη γριούλα και την παρέα της, που αποτελειται από επισης εκκεντρικες γριούλες, ολες μαζι να διαμενουν σε έναν τυπου New Age οικο ευγηρίας, ο γιατρός διευθυντης του οποίου ασκειται και τις ασκει στις αρχες του εσωτερισμου, νεοχριστιανισμου, κατι λίγο χίπικο, κατι απροσδιόριστο με γενικευσεις, αοριστολογίες κλπ κλπ, καπου στην Αμερική, εκτός ΗΠΑ σιγουρα, μαλλον Μεξικο. Η γριούλα βρισκεται εκει, γιατι την παρκάρει η οικογένειά της που θελει να την ξεφορτωθει, εχει πάρει και το ακουστικό κερατο που της εκανε δώρο η φίλη της η Καρμελα (καπως ετσι θελω να ειμαι στα 90 μου, μια εκκεντρικη γριά που να σχεδιάζει ριφιφι, @ΜιΛάμπρος , με αρματα μάχης, ελευθερους σκοπευτες και μπισκοτα σοκολατας)
Στην τραπεζαρία του ιδρυματος, στον τοιχο, υπάρχει το πορτρέτο μιας μοναχής που μοιαζει να κανει wink. Καπου εκει, όταν η πρωταγωνιστρια διαβαζει την ιστορία της μοναχής, μοιαζει να ανοιγουν κι άλλες πόρτες σουρεαλιστικές μεν, αλλά με πληθώρα τρόπων που προσωπικά, δεν καταφερα να παρακολουθησω.
Στο σημειο οπου διαβαζει αυτην την ιστορία, θυμιζει το κουβαρι που προσπαθουσαν να ξετυλιξουν καποιοι γνωστοι μου για να ξαναφτιάξουν τον κόσμο.
Μετα, μου ηρθε στο νου μια κουβεντα που ειχα πρόσφατα με έναν ανθρωπο που εκτιμώ ιδιαιτερως, το συμπέρασμα της οποίας, είναι και η κατακλειδα μου για εργα τεχνης σαν κι αυτό. Δυσκολευομαι πολύ να κανω relate με οτιδήποτε αποκλινει τόσο πολύ από τον Ρεαλισμό και ταυτόχρονα το μέσο που χρησιμοποιείται είναι φορτωμένο με πάρα πολλες διαφορετικής φυσεως τεχνικές. Δηλαδή, εδώ οι θεματικές από τις οποιες αντλησε για το (ωραίο) παραλογο της ιστορίας ξεκινούσαν από τους σουρεαλ διαλόγους και κατεληγαν σε χορο μαγισσων, ναϊτες,δικέφαλα ζώα και εκθεματα τσίρκων, πυρηνικό πολεμο κλπ κλπ..
Νομιζω γι’ αυτό μερικές φορες καθομαι αποσβολωμένη, αν βρεθω σε καποια εκθεση μοντέρνας τέχνης. Το νοημα είναι αντιληπτό, ο τρόπος είναι απωθητικός/αποτρεπτικος. Και είναι φοβερο, αν κατσεις και σκεφτεις ενας ανθρωπος που, για παραδειγμα, για να καταγγείλει την παρακμή ή την περιβαλλοντική ασυνειδησία, φτιαχνει ένα installation που αποτελειται από γυαλινα κουτιά με μουχλα ή μυγακια που ψοφολογάνε, πώς, λοιπόν, αυτός ο άνθρωπος βλέπει τον κόσμο γενικά. Χασμα.
40-50 σελιδες προς το τελος εψαχνα στο διαδικτυο να βρω μήπως ο Γκιλλιαμ ειχε εμπευστει (μερικώς) τους 12 πιθηκους από το βιβλιο, γιατι γινεται και περιβαλλοντικό μανιφέστο, εκτός από ένα φεμινιστικο, αντιπατριαρχικό βιβλίο, που ασκεί εντονη κριτική στο πώς μεταχειριζόμαστε τους ηλικιωμένους και κυριως τις γυναικες αυτης της ηλικίας.
Last edited:
)Α σας ευχαριστώ, αν και σε αυτο το βιβλίο, με αριστα το 5, θα εβαζα 2,5 ακριβως. Δεν θα του χαριζα το 0,5.
Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα, ονόματα και καταστάσεις είναι συμπτωματική.
Ναι, ισως, δεν εχεις κι αδικο. Και σκεφτομουν σήμερα οτι πραγματικά θα προτιμούσα εναν κοσμο με περισσότερο εκκεντρικούς, ιδιορρυθμους ανθρωπους, δεν ενοχλουν κανέναν, κανουν αυτό που πραγματικά λαχταρούν και ειναι με το χαμογελο διαρκώς, γι' αυτόν ακριβως το λόγο. Δηλαδή, με άλλα λόγια, θα προτιμούσα αυτή την εκκεντρικοτητα, αλλως ελευθερία, να μην τη δικαιολογεί η προχωρημένη ηλικία ή η ανοια αλλά να ειναι αποδεκτη και φυσιολογική, γενικότερα, σε κάθε άνθρωπο που θελει να εκφράζεται οπως θελει να εκφράζεται, χωρις να χαρακτηριζεται δυσπροσάρμοστος.
Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα, ονόματα και καταστάσεις είναι συμπτωματική.
Last edited:
Μάλλον εννοείς σύγχρονης τέχνης - όχι μοντέρνας. Η μοντέρνα και νόημα βγάζει και αισθητική λογική. Τα κουτάκια και τα μυγάκια είναι σύγχρονη τέχνη (τι θέλει να πει ο δημιουργός;) Μοντέρνα τέχνη έχει η Εθνική Πινακοθήκη (https://www.nationalgallery.gr/) και τη βλέπεις με τέρψη. Σύγχρονη έχει το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (https://www.emst.gr/) και τη βλέπεις με βάλιουμ.
Επίσης ερώτημα: σε αυτή την ηλικία υπάρχει πρόσθετος σεξισμός ή μόνο ο ρατσισμός έναντι της τρίτης ηλικίας; (αντιμετωπίζεται διαφορετικά η γραία από τον γέρο; Ή ίσως οι ηλικιωμένοι είναι η πρώτη περίπτωση που αμβλύνεται το πατριαρχικό της κοινωνίας;)
Last edited:
Παντως τα μυγακια στην Εθνικη Πινακοθηκη τα ειδα, στον τρίτο όροφο, πηδώντας τον δευτερο γιατι δεν ειχα χρονο (δηλαδη i flipped a coin και κερδισε ο λαθος όροφος), μαζι με αλλα εργα που κατα τη γνωμη μου ανηκαν αλλου, μιας και μου προσέφεραν απο αφθονο γελιο εως απέραντη πληξη κι αδιαφορια.
Νομιζω οτι απλώς τους διαγράφουμε αυθωρει κάποια δικαιώματα, δυστυχώς εχεις δικιο σε αυτό που ρωτάς στο πρώτο σκελος, νιωθω οτι ετσι ειναι, οτι πραγματι υπαρχει σεξισμός (κρινω απο τον εαυτό μου ως ηλιθιο κριτη μερικες φορες).
Το δευτερο σκελος της ερωτησης, δεν το καταλαβα, Κριτωνα, συγγνωμη.
Νομιζω οτι απλώς τους διαγράφουμε αυθωρει κάποια δικαιώματα, δυστυχώς εχεις δικιο σε αυτό που ρωτάς στο πρώτο σκελος, νιωθω οτι ετσι ειναι, οτι πραγματι υπαρχει σεξισμός (κρινω απο τον εαυτό μου ως ηλιθιο κριτη μερικες φορες).
Το δευτερο σκελος της ερωτησης, δεν το καταλαβα, Κριτωνα, συγγνωμη.
Δεν ήξερα για τον διαχωρισμό σύγχρονης και μοντέρνας τέχνης. Μου άρεσε το θέμα της έκθεσης στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και θέλω να την επισκεφτώ. Θα το κάνω κάποια στιγμή, αλλά θα πάω προετοιμασμένη ψυχολογικά για το τι μπορεί να δω.
Στα εντός θέματος τελείωσα "Το παιχνίδι της αντιστροφής", το οποίο το αγάπησα, όπως όλα τα βιβλία του Ταμπούκι που έχω διαβάσει ως τώρα.