Για να μετατρέψω την ερώτηση σε θέση, θεωρώ ότι δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ ανδρών και γυναικών υπερηλίκων .Είναι όλοι απλά υπερήλικες (κοινώς για την κοινή αντίληψη σκ@τογεροι, ενόχληση - σαν τα μυγάκια στα κουτάκια- και κοινωνική φύρα) οπότε υφίστανται το "ρατσισμό κατά του γέρου" κατά ίδιο και απαράλλακτο τρόπο. Οι γυναίκες (που έχουν συνηθίσει πιο πολύ να υφίστανται διακρίσεις) τους κακοφαίνεται και λιγότερο. Βέβαια (άσχετο) οι γυναίκες είναι και αριθμητικά περισσότερες διότι βαστούν και πιο πολύ σε τούτον τον πλανήτη (διαρκούν περισσότερο).
Δεν ήξερα για τον διαχωρισμό σύγχρονης και μοντέρνας τέχνης. Μου άρεσε το θέμα της έκθεσης στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και θέλω να την επισκεφτώ. Θα το κάνω κάποια στιγμή, αλλά θα πάω προετοιμασμένη ψυχολογικά για το τι μπορεί να δω.
Να πω κι εγώ την άποψη μου για το συγκεκριμένο βιβλίο που το τελείωσα σχετικά πρόσφατα.
Καταρχήν συμφωνώ με το σχόλιο της @Έλλη Μ και συμπληρώνω πως ειδικά στο δεύτερο μέρος, θα πρέπει να υπήρχαν αρκετοί συμβολισμοί από διάφορες μυθολογίες όμως για μένα στάθηκε αδύνατο να τις παρακολουθήσω οπότε στάθηκα στο σουρεάλ του πράγματος.
Επίσης υπάρχουν και αρκετά creepy στιγμές.
Αν Θυμάσαι πχ Έλλη
όταν κατεβαίνει στο υπόγειο του Πύργου η Μαριάν και βρίσκει τη σωσία της να μαγειρεύει μια σούπα που βασικό συστατικό είναι η ίδια!!
Τέλος, η ιστορία μου θύμισε κάτι από διηγήματα του ΕΤΑ Χόφμαν, κυρίως το "Χρυσό δοχείο".
το πραο και ψύχραιμο σχόλιό σου σκεφτομαι οτι, μερικες φορες, για να χαρακτηρισω τα δικα μου και εμενα συνεκδοχικα, θα χρειαζοταν να επινοησω ενα καινουριο ουσιαστικο απο τον υπερθετικο του επιθετου ξινός-ή-ό, η, her royal ξινοτατiveness ή κατι τετοιο.
SMERSH: Stalin's Secret Weapon: Soviet Military Counterintelligence in WWII, Vadim J. Birstein
Τελείωσα το συγκεκριμένο.
Δεν είναι εύκολο βιβλίο (για λόγους που θα γράψω παρακάτω) και είναι γραμμένο περισσότερο ως μελέτη, παρά ιστορικό για το ευρύ κοινό.
Αλλά είναι ίσως το πιο πλήρες και σίγουρα από τα βιβλία που ο συγγραφέας μπήκε στον κόπο σε κάθε σχεδόν πρόταση να βάλει πηγή. Οι οποίες είναι κυριολεκτικά εκατοντάδες και πολλές από αρχειακό υλικό που δεν έχει ξαναεκδοθεί. Σε κάποιες περιπτώσεις ήταν απόρρητο έως τα μέσα/τέλη του 2000.
Τα δύσκολα ξεκινάν επειδή οι μυστικές υπηρεσίες της Σταλινικής ΕΣΣΔ ήταν δαιδαλώδεις και ιδιαίτερα καφκικές. Με πολλαπλούς οργανισμούς να δημιουργούνται, να αλλάζουν σκοπό και να καταργούνται/συγχωνεύονται σε λίγα χρόνια. Πολλαπλά ονόματα οργανισμών και πολύ μεγάλες λίστες ονομάτων (εκτός από δύο-τρεις εξαιρέσεις). Οι περισσότεροι των οποίων εκτελέστηκαν.
Με το τελευταίο να είναι κύριο χαρακτηριστικό του βιβλίου.
Είναι μια ατελείωτη λιτανεία διωγμών, εκτελέσεων (κάποια εκατομμύρια σύνολο), βασανισμών και "περίεργων" εξαφανίσεων.
Από άλλα βιβλία ήξερα πάνω-κάτω τι γινόταν με την NKVD/OO και τους προδρόμους της KGB, αλλά η πραγματικότητα ήταν πολύ πιο τρομερή και σε περισσότερες χώρες από όσο ήξερα.
Δεν έχω πολλά άλλα να γράψω, είναι βιβλίο που πρέπει να διαβαστεί πιστεύω από όλους όσους θέλουν να μάθουν για την ιστορία της εποχής και όχι μόνο. Πολλές πρακτικές εφαρμόζονται ακόμη από την Ρωσία και την FSB.
Έχετε δίκιο για τις περιγραφές.
Εδώ να πω ότι το πρώτο που διάβασα ήταν το Βρεγμένο Ψάρρι σε κόμικ και εκ των πραγμάτων οι μεγάλες περιγραφές δεν υπήρχαν.
Μέχρι να ξεκινήσω τα βιβλία (και εγώ από Ποικίλη Στοά), με είχε κερδίσει η ατμόσφαιρα και οι χαρακτήρες.
Ο Κερ σαφώς και ήταν επιρροή, αλλά ανήκω στην μικρή κατηγορία των αναγνωστών που δεν τους συγκινεί το ύφος γραφής του. Προτιμώ Κούτσερ με τις ατέλειες του.
Εντωμεταξύ κάποια στιγμή είχε βγει ένα ντοκυμαντέρ με Κερ, Κουτσερ και Ντομινίκ Μανότι (τα δικά της βιβλία αφορούν εξιχνίαση εγκλημάτων στο κατοχικό Παρίσι αλλά από όσο ξέρω δεν έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά) όπου συζητάνε για αστυνομικά μυθιστορήματα και τον Β' Παγκόσμιο.
Τελείωσα το Οι Φόνοι της Κίσσας του Χόροβιτς.
Το βιβλίο κινείται σε δύο επίπεδα, στο πρώτο, η Σούζαν μια επιμελήτρια βιβλίων ερευνά τις περίεργες συνθήκες θανάτου του συγγραφέα Άλαν Κόνγουεη. Στο δεύτερο διαβάζουμε το τελευταίο βιβλιο του Άλαν, όπου ο επιθεωρητής Άττικους Πυντ ερευνά τις περίεργες συνθήκες θανάτου του Μάγκνους Πάι. Η πραγματικότητα και η φαντασία αλληλοσυνδέονται ενώ προφανώς το βιβλίο αποτελεί φόρο τιμής στην Κρίστι.
Το προτείνω για όσους τους αρέσουν τα μεταλογοτεχνικά βιβλία και τα αστυνομικά.
Εντωμεταξύ κάποια στιγμή είχε βγει ένα ντοκυμαντέρ με Κερ, Κουτσερ και Ντομινίκ Μανότι (τα δικά της βιβλία αφορούν εξιχνίαση εγκλημάτων στο κατοχικό Παρίσι αλλά από όσο ξέρω δεν έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά) όπου συζητάνε για αστυνομικά μυθιστορήματα και τον Β' Παγκόσμιο.
To διαβασα ενα καλοκαίρι, σχετικά προσφατα, μαλλον στην Αντιπαρο κι ειναι φοβερό οτι δεν θυμάμαι το παραμικρό.Τιποτε. Ναδα. Ομως εκεινο το καλοκαίρι κατεληξα οτι δεν μου ταιριαζει πολύ η αστυνομική λογοτεχνία, παρόλο που το διάβασα πολύ γρηγορα και το απολαυσα
Έχοντας διαβάσει κάμποσο Kerr, συμφωνώ και διαφωνώ.
Συμφωνώ γιατί πράγματι, εκτός της σειράς βιβλίων με τον Μπ. Γκούντερ, δεν είναι και τίποτε σπουδαίο ο Kerr. Η τριλογία με τον προπονητή ποδοσφαίρου Σκοτ Μεϊσον
νεαρός, αθλητικός, φραγκάτος, με ακριβό τζίπ, επιτυχημένος πρώην ποδοσφαιριστής με μεγάλο ......., πριν τελειώσει η τρίτη δεκαετία της ζωής του καταφέρνει να γίνει προπονητής σε ομάδα ρώσου βαθύπλουτου μαφιόζου της πρέμιερ λιγκ, ντεντέκτιβ εξιχνιάζοντας φόνους, ενώ πρόλαβε να φάει φυλακή και να μάθει ακατονόμαστα μυστικά του έρωτα που αποπλανούν όποια αστυνομικίνα και δημοσιογράφο βρεθεί στο δρόμο του
στάζει σεξισμό, αχρείαστο ματσό αντριλίκι και κονσερβοποιημένα λογοτεχνικά κλισέ (τα οποία καρακοδοκούν και στον Μπέρνι Γκούντερ, αλλά ευτυχώς "πνίγονται") που θυμίζουν καρικατούρα του Μπορίς Βιάν (ο οποίος μοιάζει εκπληκτικά με τον Μακρόν!). Το Γκρινταϊρον του ιδίου ήταν αδιάφορο, όπως παγερά αδιάφορο ήταν και τα φιλοσοφικά εγκλήματα, όπου προσπάθησε ανεπιτυχέστατα να εμπλέξει τον Βιτγκεσταϊν σ'ενα κατά τ'άλλα πολύ ενδιαφέρον, εξ απόψεως ηθικής, ζήτημα για τις μεθόδους σωφρονισμού.
Διαφωνώ όμως, επειδή έχει το χάρισμα να πλαισιώνει έναν πολύ ενδιαφέροντα χαρακτήρα, τον Μπέρνι Γκούντερ, σ'ενα εξίσου ενδιαφέρον ιστορικό πλαίσιο, χωρίς να κουράζει και χωρίς να είναι ιστορικά ανακριβής. Υπάρχει βέβαια κι εδώ ένας αστερίσκος, αλλά ας το αφήσουμε προς το παρόν.
Ον τόπικ, τελείωσα το Μαζάγκ, του Ρομπέρ Σολέ.
Δεν μ'άρεσε. Το βρήκα πολύ δημοσιογραφικό, διεκπαιρεωτικό. Πρόκειται για την ιστορία Αιγυπτίου μετανάστη στη Γαλλία τη δεκαετία του '50, όπως την διηγείται εξάδελφός του, επίσης μετανάστης 10 χρόνια μετά, ο οποίος κατορθώνει να στήσει ένα δίκτυο γνωριμιών κάνοντας κάθε είδους (νόμιμες) εξυπηρετήσεις και διευκολύνσεις, με μόνη ανταμοιβή την ικανοποίηση του μαζάγκ του, κάτι που θα μπορούσε να παρομοιαστεί με τη δική μας επικουρική ηδονή.
Εκνευρίστηκα, επειδή το σκηνικό με προδιάθεσε θετικά: το Παρίσι της δεκαετίας του ΄50 και του ΄60 απ΄τη μια. Η Αλεξάνδρεια πριν και κατά τον Νάσερ απ'την άλλη. Όμως δεν το εκμεταλεύτηκε. Αντ' αυτού, υπάρχει μια επαναλαμβανόμενη περιγραφή, σχεδόν δημοσιογραφική, των εκάστοτε εξυπηρετήσεων (από ένα τραπεζάκι Λουϊ Σέζ ως την εύρεση εργασίας στο βυρσοδεψείο ενός πιστού καθολικού αλσατού), με απώτερο στόχο να σκιαγραφηθεί ο χαρακτήρας του κεντρικού ήρωα. Και τούτο, γίνεται ρηχά, όπως ρηχές είναι οι αναδρομές στην Αίγυπτο πριν τον Νάσερ, όπως ρηχές είναι και οι αναδρομές στα πρώτα χρόνια του ήρωα, στο Παρίσι του '50.
Κρίμα.
Τα "Φιλοσοφικα εγκληματα" ηταν μια απογοητευση. Υπερβολικα φορτωμενο, θα έλεγα σαν να προσπαθουσε ο Κερ να κάνει μια επιδειξη των ομολογουμενως πλουσιων γνωσεων που διέθετε. Και δυο βιβλια με τον προπονητη που εχω διαβασει μετριότατα. Θα συμφωνησω οτι εκτος της σειρας με τον Γκουντερ οτι αλλο εχει γραψει είναι πολυ κατωτερο.
Λοιπόν, τέλειωσα τον κόμη Βλαντ του Κάρλος Φουέντες. Εε, δεν μ' άρεσε. Δηλαδή είχε και καλά σημεία, αλλά από ένα σημείο και μετά απλώς καταστράφηκε για μένα. Γιατί, κύριε συγγραφέα, περιγράφεις μια σκηνή διαστροφής μπροστά στα μούτρα του αναγνώστη και με τόσες λεπτομέρειες;
ποιος ο λόγος να κάνεις το δράκουλα και τους συνενόχους του παιδόφιλους;
Έχω βέβαια μια ιδέα ότι μάλλον ήθελε να απεικονίσει την ηθική παρακμή και διαφθορά της παλιάς άρχουσας τάξης, αλλά υπάρχουν και οι υπαινιγμοί, τέλος πάντων! Δεν είναι ανάγκη να απεικονίζονται όλα! Επίσης, και στον Δράκουλα του Στόκερ με την Λούσυ υπάρχουν διάφοροι αλλόκοτοι υπαινιγμοί, όπως και η ιστορία της Κλαυδίας στην Anne Rice έχει τέτοια ατμόσφαιρα, και φαντάζομαι από εκεί εμπνεύστηκε, αλλά αυτά περιορίζονται σε υπαινιγμούς και κάνουν πολύ καλύτερα τη δουλειά τους (δηλαδή να ανατριχιάσουν).
Υπάρχουν βέβαια και καλά/ενδιαφέροντα στοιχεία. Έχει κοινωνικό και πολιτικό σχόλιο σχετικά με την άρχουσα τάξη και τον τρόπο που καταδυναστεύει και σχετικά με την κατάσταση στις χώρες της Λατινικής Αμερικής. Θα ήθελα όμως αυτά τα στοιχεία να ήταν πολύ πιο τονισμένα. Μιλάει επίσης για τη φύση της εξουσίας. Με διασκέδασε η διακειμενικότητά του: εκεί που αναφέρει τα διάφορα είδη βρικολάκων της Ρουμανίας, ανάμεσα σε πραγματικό φολκλορ αναφέρει επίσης τους λουγκόζι, οι οποίοι προφανώς είναι το όνομα του ηθοποιού Μπέλα Λουγκόζι, του πιο διάσημου ενσαρκωτή βρικολάκων στις ταινίες της Universal και τους νοσφεράτου, οι οποίο προέρχονται μισά από το φοκλόρ και μισά από την ταινία νοσφεράτου. Πετυχημένο στοιχείο είναι επίσης ότι ο Δράκουλας αναφέρει και διάφορες άλλες ενσαρκώσεις του, όπου "εξαφανίστηκε μέσα στον κόσμο της πόλης". Συγκεκριμένα, οι πόλεις αυτές είναι το Λονδίνο (ο αρχικός Δράκουλας του Στόκερ), Μπρέμερχαβεν, όπου νόμιζα ότι διαδραματίζεται η ταινία με τον Νοσφεράτου, αλλά δεν είναι έτσι, Ρώμη, όπου δεν έχω ιδέα ποια ενσάρκωση αφορά, και Νέα Ορλεάνη (είτε τα βιβλία της Ann Rice είτε την βρικολακοιστορία της Πόπι Μπράιτ).
Ας όψεται η μανία μου με τους βρικόλακες. Πήρα γουρούνι στο σακί, ούτε καν το ξεφύλλισα να δω τι παίζει, ούτε είχα ξαναδιαβάσει κάτι δικό του. Το είχε σε καλή τιμή, ήταν κι οι βρικόλακες, οπότε τυφλή αγορά, χαχα.
ΥΓ: Το μόνο καλό είναι ότι δεν θα μου πέσουν ιδιαίτερα βαριές τώρα οι ιστορίες της Μπράιτ, της οποίας το μυθιστόρημα με βρικόλακες ήθελα να διαβάσω, αλλά αμφέβαλλα λόγω αυξημένου gore και παράγοντα σοκ.
Τελείωσα τα
Tress of the emerald sea του Μπράντον Σάντερσον. Ευχάριστο και παραμυθένιο βιβλίο με κάποιες ανατροπές, μπόλικα στοιχεία φαντασίας, καθώς και easter eggs του Cosmere. Νομίζω μπορεί άνετα να διαβαστεί από όλες τις ηλικίες.
Κιμ Τζιγιάνγκ, Γεννημένη το 1982 της Cho Nam-Joo.
Μιλάει για τη θέση της γυναίκας στην Κορέα μέσα από τα μάτια της Κιμ Τζιγιάνγκ.
Αρκετά ευχάριστο ανάγνωσμα, το οποίο περιέχει αρκετά στατιστικά στοιχεία για γέννες, απωλείσεις από δουλειες κτλ, που άλλες φορές είναι εμφανές το στατιστικό στοιχείο και άλλες φορές ρέει με το κείμενο.
Το μόνο που με χάλασε ήταν ότι δεν έδωσε ιδιαίτερη βαρύτητα στη «μεταμόρφωσή» σε άλλες γυναικείες προσωπικότητες.
Μου έκανε εντύπωση ότι γενικότερα έχουν κατακριθεί κάποιες γυναίκες καλλιτέχνες που διάβασαν το βιβλίο.
Δηλαδή οκ...
Ο Barker μοιάζει να έχει το χάρισμα - την ικανότητα να γράφει. Αλλά μέχρι εκεί. Το ταλέντο της γραφής του συγγραφέα του δεν αρκεί για να κάνει το βιβλίο ενδιαφέρον.
Προσπάθησα αρκετά για να καταφέρω να το τελειώσω, γιατί συχνά μπήκα στον πειρασμό να το παρατήσω. Και ο λόγος δεν είναι το αντικείμενο ή η πλοκή - αν και δεν είμαι φαν της φαντασίας, του τρόμου και του μεταφυσικού. Το πρόβλημα δεν ήταν εκεί. Μάλιστα μπορώ να πω ότι το θεώρησα και σαν μια ευκαιρία να εμπλουτίσω τα λογοτεχνικά πεδία που διαβάζω. Το πρόβλημα ήταν οι εκτενείς, μακρόσυρτες, λεπτομερείς και συνεχείς, εξαντλητικές περιγραφές, ακόμα και των καθημερινών πραγμάτων - π.χ να πάει ο πρωταγωνιστής από το σημείο Α στο σημείο Β. Δεν εξυπηρετούν πουθενά την εξέλιξη της πλοκής, πέραν του να γεμίζουν τις σελίδες για να φτιάξουν ένα χοντρό βιβλίο. Δεν κρύβω το γεγονός ότι βαρέθηκα τη ζωή μου και ότι δεν ήταν λίγες οι αράδες που τις έτρεχε το μάτι με ταχύτητα σπριντ, χωρίς το μυαλό να ακολουθεί. Αν βάζαμε αστεράκια, θα έδινα δυο (και αργοσβήνουν - σαν τον "Οίκο του Θεού" που αναφέρει μέσα).
, πριν τελειώσει η τρίτη δεκαετία της ζωής του καταφέρνει να γίνει προπονητής σε ομάδα ρώσου βαθύπλουτου μαφιόζου της πρέμιερ λιγκ, ντεντέκτιβ εξιχνιάζοντας φόνους, ενώ πρόλαβε να φάει φυλακή και να μάθει ακατονόμαστα μυστικά του έρωτα που αποπλανούν όποια αστυνομικίνα και δημοσιογράφο βρεθεί στο δρόμο του
Έχω βέβαια μια ιδέα ότι μάλλον ήθελε να απεικονίσει την ηθική παρακμή και διαφθορά της παλιάς άρχουσας τάξης, αλλά υπάρχουν και οι υπαινιγμοί, τέλος πάντων! Δεν είναι ανάγκη να απεικονίζονται όλα! Επίσης, και στον Δράκουλα του Στόκερ με την Λούσυ υπάρχουν διάφοροι αλλόκοτοι υπαινιγμοί, όπως και η ιστορία της Κλαυδίας στην Anne Rice έχει τέτοια ατμόσφαιρα, και φαντάζομαι από εκεί εμπνεύστηκε, αλλά αυτά περιορίζονται σε υπαινιγμούς και κάνουν πολύ καλύτερα τη δουλειά τους (δηλαδή να ανατριχιάσουν).
Πήρα γουρούνι στο σακί, ούτε καν το ξεφύλλισα να δω τι παίζει, ούτε είχα ξαναδιαβάσει κάτι δικό του. Το είχε σε καλή τιμή, ήταν κι οι βρικόλακες, οπότε τυφλή αγορά, χαχα.
αλλά αμφέβαλλα λόγω αυξημένου gore και παράγοντα σοκ.
