Χωρίς καμια διάθεση αντιλογίας σε ό,τι αφορά τις περιγραφές, καθώς είναι θέμα γούστου & αναγνωστικών προτιμήσεων, απλά να καταθέσω την άποψη ότι ο Barker είναι πολύ μεγάλος μάστορας και τρομερός παραμυθάς (έχει γράψει ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία). Είναι απίστευτο πόσο πολύπλοκη είναι η φαντασία του και πόσο εύκολο του είναι να πάει σε πράγματα/θέματα/καταστάσεις εντελώς απρόβλεπτα/ες και έξω από τα συνηθισμένα, εκεί που άλλοι συγγραφείς του είδους μπορούν να γίνουν σχετικά προβλέψιμοι. Προφανώς αυτό έχει αρνητικό αντίκτυπο στην αναγνωστική διαδικασία και συμμερίζομαι την άποψη που διατυπώθηκε παραπάνω, καθώς έχω βρεθεί στην ίδια κοψοφλεβίτικη θέση με άλλο σύγγραμμά του. Απλά, επειδή κατά τη γνώμη μου ο Barker είναι ιδιαίτερη περίπτωση συγγραφέα, ας μην μένουμε μόνο στην περιγραφική του φλυαρία. Ίσως αποθαρρυνθεί κάποιος που ήθελε να διαβάσει Barker.
Ποιο βιβλίο τελείωσες σήμερα;
- Thread starter Ειφφελ
- Start date
@ΜιΛάμπρος δεν μπορώ να πω τίποτε που να αντικρούει την ανάλυσή σου, και δεν έχω και κανένα λόγο να αμφισβητήσω τα γραφόμενά σου, αφού κιόλας δείχνεις να έχεις σφαιρική άποψη για τον Barker έχοντας διαβάσει αρκετά (και σίγουρα πολύ περισσότερο από τη δική μου πρώτη και μοναδική έως τώρα επαφή). Προσωπικά πάντως θα δυσκολευτώ να πείσω τον εαυτό μου να κάνει δεύτερη προσπάθεια προσέγγισης. Είναι σαν ένα στραβό πρώτο ραντεβού. Δύσκολα δίνεις ευκαιρία για δεύτερο, ακόμα και αν οι άλλοι σου εκθειάζουν το "πρόσωπο".
Προσωπικά έχω διαβάσει αρκετά βιβλία του Μπάρκερ και εκτός από το Καταραμένο παιχνίδι που το είχα αγαπήσει (ίσως και λόγω ηλικίας), τα υπόλοιπα μου είχαν φανεί από μέτρια ως εντελώς χαζά.
Ο κλέφτης του πάντοτε είχε κάποιο ενδιαφέρον επίσης αλλά ως εκεί.
Το Hellraiser που υποτίθεται πως είναι και η έμπνευση για το ολόκληρο το franchise μου είχε φανεί εντελώς χαζό όσο χαζή αντίστοιχα και η πρώτη ταινία!
Επίσης, είχα διαβάσει και το 1ο από τα βιβλία του αίματος. Εκεί διαπίστωσα το αντίθετο από σένα, δλδ πως ο Μπάρκερ δεν έχει τη συγγραφική δεινότητα να απογειώσει την όποια καλή ιδέα.
Τέλος είχα ξεκινήσει το Μεγάλο μυστικό θέαμα και το είχα αφήσει στη μέση. Ανυπόφορο!
Παρ' όλα αυτά, τον Υφαντόκοσμος θα ήθελα να το διαβάσω!
Αυτό το βιβλίο το είχες κερδίσει στην ανταλλαγή βιβλίων σε συνάντηση της λέσχης, το είχα φέρει εγώ, λυπάμαι που δεν σου άρεσε. Είχα διαβάσει πολλά χρόνια πριν τον Υφαντόκοσμο και μου άρεσε πολύ. Το έχω σε ένα ξεφτισμένο bell και προτίμησα να φέρω ένα σε καλύτερη κατάσταση που μου άρεσε απλώς.
Νομίζω όμως ότι και τον Υφαντόκοσμο να διάβαζες δεν θα ξετρελαινόσουν, έχει να κάνει με το στυλ του συγγραφέα.
Αν θα έπιανα εγώ ξανά Μπάρκερ, θα διάβαζα τον Κλέφτη του Πάντοτε που ανάφερε ο @ΜιΛάμπρος.
@ΚρίτωνΓ ευχαριστώ πολύ για την απάντηση.
Νομίζω ήταν λίγο ατσούμπαλη η διατύπωση μου και γενικά είναι αρκετά εξιδανικευμένη και ιδεαλιστική η άποψή μου για τα έργα του πνεύματος. Και οκ, ούτε μενα μ'αρέσει ο Barker, πέρα από τον Κλέφτη (και το Άμπαρατ). Απλά πιστευώ ότι είναι πολύ καλός παραμυθάς και θαυμάζω με κάθε ειλικρίνεια την αχαλίνωτη φαντασία του, η οποία φρονώ ότι οφείλεται στο πολύ υψηλής ποιότητας πράμα που καπνίζει και η οποία εν τέλει καθιστά overwhelming τα γραπτά του.
Όσο για τη σφαιρική άποψη, ούτε γι'αστείο δεν έχω τέτοια.
Νομίζω ήταν λίγο ατσούμπαλη η διατύπωση μου και γενικά είναι αρκετά εξιδανικευμένη και ιδεαλιστική η άποψή μου για τα έργα του πνεύματος. Και οκ, ούτε μενα μ'αρέσει ο Barker, πέρα από τον Κλέφτη (και το Άμπαρατ). Απλά πιστευώ ότι είναι πολύ καλός παραμυθάς και θαυμάζω με κάθε ειλικρίνεια την αχαλίνωτη φαντασία του, η οποία φρονώ ότι οφείλεται στο πολύ υψηλής ποιότητας πράμα που καπνίζει και η οποία εν τέλει καθιστά overwhelming τα γραπτά του.
Όσο για τη σφαιρική άποψη, ούτε γι'αστείο δεν έχω τέτοια.
Αν είχε τελείωσει αρκετά πριν απ'τη μέση, θα ήταν υποφερτό. Πάντως το ΜΜΘ είναι ενα καλό παράδειγμα της αχαλίνωτης φαντασίας: τρεις έφηβες κάνουν μπάνιο σε μια λιμνούλα και μένουν έγκυες. Άθλιο σενάριο b-movie ελληνικής ανεξάρτητης παραγωγής τύπου Ο Πανίσχυρος Μεγιστάνας των Νιντζα. Αλλά γουστάρω
Ο Υφαντόκοσμος μου άρεσε πολύ. Βέβαια το είχα διαβάσει σε νεαρή ηλικία, αν και νομίζω θα μου άρεσε ακόμα να το ξαναδιάβαζα.Παρ' όλα αυτά, τον Υφαντόκοσμος θα ήθελα να το διαβάσω!
Ο @Νικόλας Δε Κιντ, καταλαβαινω, ειναι και ναι και οχι, και οτι και διοτι, και κρεμα και κοντισιονερ, οσον αφορα στον Μπαρκερ.
Τα έφερα όλα από δεξιά!
Τελείωσα χθες τον Οίκο των Κορρίνο (B. Herbert-K. Anderson). Επειδή είμαι κολλημένος με το Dune, δεν θα πω ότι το περίμενα διαφορετικό, ούτε θα πω ότι δεν μου άρεσε όσο περίμενα ή όσο θα ήθελα.
Τις προηγούμενες μέρες τελείωσα αυτό. Σωστή, αλλά κακή (ή μάλλον, αδικαιολόγητα χύμα) μετάφραση. Και η απουσία σχολιασμού για ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο μιας ακόμα περισσότερο ενδιαφέρουσας εποχής χτυπάει άσχημα και υποβαθμίζει μια κατά τ΄άλλα ενδιαφέρουσα εκδοτική πρωτοβουλία.
Τις προηγούμενες μέρες, επίσης, δεν τελείωσα (για δεύτερη φορά) αυτό. Επειδή για λόγους συναισθηματικούς αγαπώ το συγκεκριμένο βιβλίο και τον συγγραφέα του, ας πω απλά ότι δεν είμαι διανοητικά τόσο ικανός για να τα βγάλω πέρα με αυτόν τον αχταρμά, που στηρίζεται στη βεβαιότητα ότι δυο από τα σημαντικότερα φιλοσοφικά κείμενα της ύστερης αρχαιότητας θεωρούνται εκ προοιμίου γνωστά από τον ειδικό ή τον ανειδίκευτο αναγνώστη, ενώ δεν ισχύει κάτι τέτοιο, ούτε είναι δεδομένο πως όλοι ξέρουν την πλατωνική παράδοση της ερμνευτικής του Τίμαιου από τον 2ο αι. μ.Χ. και μετά να περατώσω την ανάγνωση.
Τις προηγούμενες μέρες τελείωσα αυτό. Σωστή, αλλά κακή (ή μάλλον, αδικαιολόγητα χύμα) μετάφραση. Και η απουσία σχολιασμού για ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο μιας ακόμα περισσότερο ενδιαφέρουσας εποχής χτυπάει άσχημα και υποβαθμίζει μια κατά τ΄άλλα ενδιαφέρουσα εκδοτική πρωτοβουλία.
Τις προηγούμενες μέρες, επίσης, δεν τελείωσα (για δεύτερη φορά) αυτό. Επειδή για λόγους συναισθηματικούς αγαπώ το συγκεκριμένο βιβλίο και τον συγγραφέα του, ας πω απλά ότι δεν είμαι διανοητικά τόσο ικανός για να τα βγάλω πέρα με αυτόν τον αχταρμά, που στηρίζεται στη βεβαιότητα ότι δυο από τα σημαντικότερα φιλοσοφικά κείμενα της ύστερης αρχαιότητας θεωρούνται εκ προοιμίου γνωστά από τον ειδικό ή τον ανειδίκευτο αναγνώστη, ενώ δεν ισχύει κάτι τέτοιο, ούτε είναι δεδομένο πως όλοι ξέρουν την πλατωνική παράδοση της ερμνευτικής του Τίμαιου από τον 2ο αι. μ.Χ. και μετά να περατώσω την ανάγνωση.
Χθές τελείωσα ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο.
Το μίσος για τη λογοτεχνία, του Γουίλιαμ Μαρξ.
Ο Μαρξ καταπιάνεται με τους εχθρούς της λογοτεχνίας ανά τους αιώνες και εν τέλει καταλήγει πως οι εχθροί είναι και η πεμπτουσία της. Οι αναφορές του ξεκινάν από τον Πλάτωνα και την Πολιτεία του, στην οποία πίστευε πως οι ποιητές δεν έχουν καμία θέση και καταλήγει στον πρώην πρόεδρο της Γαλλίας, Νικολά Σαρκοζί, ο οποίος μεταξύ σοβαρού και αστείου υποβάθμισε την αξία της λογοτεχνίας σε μια από τις ομιλίες του δείχνοντας πως ούτε και ο ίδιος δεν είχε καταλάβει γιατί διάβασε ό,τι είχε διαβάσει.
Η αντιλογοτεχνία, όπως την ονομάζει ο Μαρξ, υπήρχε και θα υπάρχει σαν αντίποδας της λογοτεχνίας.
Πάντα θα προσπαθεί με έμμεσους ή άμεσους τρόπους να εκτοπίσει την ποίηση και τη λογοτεχνία, πάντα με πρόφαση το συμφέρον και καλό της κοινωνίας. Οπότε, μέσα στο βιβλίο θα δούμε τον Πλάτωνα, τον Ρουσσώ, την Εκκλησία και άλλους διάφορους "στοχαστές" να προσπαθούν να μειώσουν την αξία του γραπτού λόγου και εν τέλει να την εξαφανίσουν.
Το βιβλίο διαβάζεται πολύ ευχάριστα δυστυχώς όμως ο συγγραφέας δεν αποφεύγει κάποιες άσκοπες επαναλήψεις και κάποια συμπεράσματα τα οποία εγώ τα βρήκα πολύ αυθαίρετα. Επίσης, κατάλαβα πως και ο ίδιος το φοβόταν αυτό αλλά όμως δεν μπόρεσε να το αποφύγει. Τουλάχιστο το κάνει με χιούμορ.
Η κατακλείδα του βιβλίου νομίζω περικλείει και όλη την ουσία.
Το κακό δεν είναι να υπάρχει αντιλογοτεχνία, διότι αυτή πάντα θυμίζει ποιός είναι ο εχθρός της και αναδεικνύει την αξία του.
Τα πράγματα θα είναι άσχημα για την τέχνη και το μέλλον της όταν η αδιαφορία θα αντικαταστήσει τους εχθρούς της και μέσω αυτής θα οδηγηθεί στον αφανισμό. Το ζοφερό αυτό μέλλον περιγράφεται στο βιβλίο του Χάξλεϊ, "Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος" όπου η τέχνη έχει χαθεί και όχι μόνο ο κόσμος δεν την αποζητά αλλά όταν έρχεται σε επαφή μαζί της, δεν καταλαβαίνει καν το λόγο ύπαρξης της.
Το μίσος για τη λογοτεχνία, του Γουίλιαμ Μαρξ.
Ο Μαρξ καταπιάνεται με τους εχθρούς της λογοτεχνίας ανά τους αιώνες και εν τέλει καταλήγει πως οι εχθροί είναι και η πεμπτουσία της. Οι αναφορές του ξεκινάν από τον Πλάτωνα και την Πολιτεία του, στην οποία πίστευε πως οι ποιητές δεν έχουν καμία θέση και καταλήγει στον πρώην πρόεδρο της Γαλλίας, Νικολά Σαρκοζί, ο οποίος μεταξύ σοβαρού και αστείου υποβάθμισε την αξία της λογοτεχνίας σε μια από τις ομιλίες του δείχνοντας πως ούτε και ο ίδιος δεν είχε καταλάβει γιατί διάβασε ό,τι είχε διαβάσει.
Η αντιλογοτεχνία, όπως την ονομάζει ο Μαρξ, υπήρχε και θα υπάρχει σαν αντίποδας της λογοτεχνίας.
Πάντα θα προσπαθεί με έμμεσους ή άμεσους τρόπους να εκτοπίσει την ποίηση και τη λογοτεχνία, πάντα με πρόφαση το συμφέρον και καλό της κοινωνίας. Οπότε, μέσα στο βιβλίο θα δούμε τον Πλάτωνα, τον Ρουσσώ, την Εκκλησία και άλλους διάφορους "στοχαστές" να προσπαθούν να μειώσουν την αξία του γραπτού λόγου και εν τέλει να την εξαφανίσουν.
Το βιβλίο διαβάζεται πολύ ευχάριστα δυστυχώς όμως ο συγγραφέας δεν αποφεύγει κάποιες άσκοπες επαναλήψεις και κάποια συμπεράσματα τα οποία εγώ τα βρήκα πολύ αυθαίρετα. Επίσης, κατάλαβα πως και ο ίδιος το φοβόταν αυτό αλλά όμως δεν μπόρεσε να το αποφύγει. Τουλάχιστο το κάνει με χιούμορ.
Η κατακλείδα του βιβλίου νομίζω περικλείει και όλη την ουσία.
Το κακό δεν είναι να υπάρχει αντιλογοτεχνία, διότι αυτή πάντα θυμίζει ποιός είναι ο εχθρός της και αναδεικνύει την αξία του.
Τα πράγματα θα είναι άσχημα για την τέχνη και το μέλλον της όταν η αδιαφορία θα αντικαταστήσει τους εχθρούς της και μέσω αυτής θα οδηγηθεί στον αφανισμό. Το ζοφερό αυτό μέλλον περιγράφεται στο βιβλίο του Χάξλεϊ, "Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος" όπου η τέχνη έχει χαθεί και όχι μόνο ο κόσμος δεν την αποζητά αλλά όταν έρχεται σε επαφή μαζί της, δεν καταλαβαίνει καν το λόγο ύπαρξης της.
Τελείωσα το Do You Dream of Terra-Two?, της Temi Oh.
Είναι νεανικό επιστημονικής φαντασιας.
Γενικά, αρκετά κοινότυπο και για εμένα έχει απογοητευτικό τέλος.
Η συγγραφέας ναι μεν επικεντρώνεται στην εξέλιξη χαρακτήρων, αλλά αφήνει απέξω όλα τα καλά που θα μπορούσε να έχει η ιστορία.
Από τη μια καταλαβαίνω ότι γενικά στην ηλικία 15-20 (εε και ίσως 25) είμαστε κουφιοκέφαλοι, αλλά υποτείθεται ότι τα παιδιά στην ιστορία περνάνε από αξιολογήσεις, κανούν τεστ και μαθαίνουν να ζουν και να δρουν ομαδικά. Ναι... όπως κάθε νεανικό με το που πάνε στην αποστολή μόνο ομαδικό πνεύμα δεν έχουν και οι ενήλικοι που υπάρχουν μαζί τους αντι να τους οργανώσουν, είναι γλάστρες.
Επίσης, δεν κατάλαβα κάποια κοινωνικά -να το πω- στοιχεία της ιστορίας. Δεν έχουν νόημα ή λογική και κάποιες καταστάσεις το ίδιο.
Νομίζω αν το σκεφτώ παραπάνω μπορεί να αφαιρέσω αστεράκια...
Είναι νεανικό επιστημονικής φαντασιας.
Γενικά, αρκετά κοινότυπο και για εμένα έχει απογοητευτικό τέλος.
Η συγγραφέας ναι μεν επικεντρώνεται στην εξέλιξη χαρακτήρων, αλλά αφήνει απέξω όλα τα καλά που θα μπορούσε να έχει η ιστορία.
Από τη μια καταλαβαίνω ότι γενικά στην ηλικία 15-20 (εε και ίσως 25) είμαστε κουφιοκέφαλοι, αλλά υποτείθεται ότι τα παιδιά στην ιστορία περνάνε από αξιολογήσεις, κανούν τεστ και μαθαίνουν να ζουν και να δρουν ομαδικά. Ναι... όπως κάθε νεανικό με το που πάνε στην αποστολή μόνο ομαδικό πνεύμα δεν έχουν και οι ενήλικοι που υπάρχουν μαζί τους αντι να τους οργανώσουν, είναι γλάστρες.
Επίσης, δεν κατάλαβα κάποια κοινωνικά -να το πω- στοιχεία της ιστορίας. Δεν έχουν νόημα ή λογική και κάποιες καταστάσεις το ίδιο.
Νομίζω αν το σκεφτώ παραπάνω μπορεί να αφαιρέσω αστεράκια...
Εξαιρετικό βιβλίο!
Τελείωσα το Ηπειρώτικο Μοιρολόι του Κρίστοφερ Κίνγκ.
Είχα ακούσει πολλά, είχα διαβάσει αρκετά γι' αυτό το βιβλίο κι όταν το αγόρασα ο βιβλιοπώλης το επαίνεσε λέγοντας "τι φανταστικό βιβλίο!"
Δεν ήξερα τι να περιμένω ακριβώς. Οπωσδήποτε περίμενα κάτι σπουδαίο, αλλά αγνοούσα με ποιον τρόπο θα ήταν σπουδαίο, μιας και είμαι παντελώς άσχετος με το θέμα της παραδοσιακής (ή δημώδους) μουσικής, της παράδοσης και της λαογραφίας.
Το βιβλίο, καταρχήν, είναι πάρα πολύ καλό. Είναι μια προσπάθεια ενός αμερικανού να αποτυπώσει την μουσική παράδοση χιλιάδων χρόνων μιας γωνιάς της Ελλάδας. Το έχει καταφέρει. Είναι τεκμηριωμένο, φαίνεται ότι έχει κάνει δουλειά και έρευνα, φαίνεται ότι σέβεται απόλυτα το υλικό και τους ανθρώπους. Κατάφερε να περιγράψει ιστορικά γεγονότα και να συνδυάσει ιστορικές περιόδους της Ηπείρου (αρχαϊκά χρόνια, αρχαιότητα, τουρκοκρατία, εμφύλιος, Β΄Π.Π.) χωρίς να γίνεται κουραστικός, χωρίς να παραλείπει ή να πέφτει σε κλισέ. Αυστηρά προσωπικά, θα ήθελα λίγη ακόμα έρευνα, λίγο ακόμα ιστορικό παρασκήνιο. Αλλά ό,τι παρατίθεται είναι τεκμηριωμένο, είναι σωστό.
Αυστηρά προσωπικά επίσης θα ήθελα λίγη περισσότερη συγγραφική τέχνη. Σε κάποια σημεία φαίνεται σαν "δημοσιογραφική" η αφήγηση. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, είν΄η αλήθεια. Και μέχρι ενός σημείου έπρεπε να είναι έτσι, μιας και φαίνεται ότι ο συγγραφέας διάβασε πολύ και έκανε πάρα πολύ δουλειά. Σκοπός του άλλωστε δεν ήταν να καταγράψει την ιστορία της Ηπείρου, αλλά την εμπειρία από ένα πολύ συγκεκριμένο μουσικό είδος. Ούτε καν την ιστορία του μοιρολογιού. Την εμπειρία μόνο, τις προϋποθέσεις γέννησης του σε σχέση με τον τόπο και τις αντιξοότητες, το εκάστοτε ιστορικό πλαίσιο και την κοσμοθεωρία των ανθρώπων της συγκεκριμένης γεωγραφικής περιοχής.
Απο κει και πέρα, οι 2-3 φιγούρες οργανοπαικτών που αναδύονται από τις σελίδες είναι γοητευτικές, σχεδόν μυθικές. Ο Κίνγκ κατορθώνει να αποτυπώσει τα αισθήματά του περιγράφοντας τη διαδικασία "υλοποίησης" αυτών των ανθρώπων: από την πρώτη του επαφή μέσω ενός δίσκου 78 στροφών, μέχρι τις φωτογραφίες και τις προφορικές ιστορίες που άκουσε στα χωριά του Ζαγορίου. Το γεγονός ότι κατάφερε να συνδυάσει, έστω χαλαρά, την ιστορία των μουσικών της Ηπείρου με εκείνη των έγχρωμων πρωτοπόρων των μπλουζ στο δέλτα του Μισσισσίπη, είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο και συγχρόνως λειτουργεί ευεργετικά για την ανάγνωση. Στα μάτια κάποιου πιο εξοικειωμένου με το θέμα, φαντάζομαι η αφήγηση θα είναι συναρπαστική. Δεν είμαι τόσο εξοικειωμένος, παρ΄ολα αυτά, με συνεπήρε.
Σε γενικές γραμμές, πολύ ωραίο και πολύ ενδιαφέρον βιβλίο.
Είχα ακούσει πολλά, είχα διαβάσει αρκετά γι' αυτό το βιβλίο κι όταν το αγόρασα ο βιβλιοπώλης το επαίνεσε λέγοντας "τι φανταστικό βιβλίο!"
Δεν ήξερα τι να περιμένω ακριβώς. Οπωσδήποτε περίμενα κάτι σπουδαίο, αλλά αγνοούσα με ποιον τρόπο θα ήταν σπουδαίο, μιας και είμαι παντελώς άσχετος με το θέμα της παραδοσιακής (ή δημώδους) μουσικής, της παράδοσης και της λαογραφίας.
Το βιβλίο, καταρχήν, είναι πάρα πολύ καλό. Είναι μια προσπάθεια ενός αμερικανού να αποτυπώσει την μουσική παράδοση χιλιάδων χρόνων μιας γωνιάς της Ελλάδας. Το έχει καταφέρει. Είναι τεκμηριωμένο, φαίνεται ότι έχει κάνει δουλειά και έρευνα, φαίνεται ότι σέβεται απόλυτα το υλικό και τους ανθρώπους. Κατάφερε να περιγράψει ιστορικά γεγονότα και να συνδυάσει ιστορικές περιόδους της Ηπείρου (αρχαϊκά χρόνια, αρχαιότητα, τουρκοκρατία, εμφύλιος, Β΄Π.Π.) χωρίς να γίνεται κουραστικός, χωρίς να παραλείπει ή να πέφτει σε κλισέ. Αυστηρά προσωπικά, θα ήθελα λίγη ακόμα έρευνα, λίγο ακόμα ιστορικό παρασκήνιο. Αλλά ό,τι παρατίθεται είναι τεκμηριωμένο, είναι σωστό.
Αυστηρά προσωπικά επίσης θα ήθελα λίγη περισσότερη συγγραφική τέχνη. Σε κάποια σημεία φαίνεται σαν "δημοσιογραφική" η αφήγηση. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, είν΄η αλήθεια. Και μέχρι ενός σημείου έπρεπε να είναι έτσι, μιας και φαίνεται ότι ο συγγραφέας διάβασε πολύ και έκανε πάρα πολύ δουλειά. Σκοπός του άλλωστε δεν ήταν να καταγράψει την ιστορία της Ηπείρου, αλλά την εμπειρία από ένα πολύ συγκεκριμένο μουσικό είδος. Ούτε καν την ιστορία του μοιρολογιού. Την εμπειρία μόνο, τις προϋποθέσεις γέννησης του σε σχέση με τον τόπο και τις αντιξοότητες, το εκάστοτε ιστορικό πλαίσιο και την κοσμοθεωρία των ανθρώπων της συγκεκριμένης γεωγραφικής περιοχής.
Απο κει και πέρα, οι 2-3 φιγούρες οργανοπαικτών που αναδύονται από τις σελίδες είναι γοητευτικές, σχεδόν μυθικές. Ο Κίνγκ κατορθώνει να αποτυπώσει τα αισθήματά του περιγράφοντας τη διαδικασία "υλοποίησης" αυτών των ανθρώπων: από την πρώτη του επαφή μέσω ενός δίσκου 78 στροφών, μέχρι τις φωτογραφίες και τις προφορικές ιστορίες που άκουσε στα χωριά του Ζαγορίου. Το γεγονός ότι κατάφερε να συνδυάσει, έστω χαλαρά, την ιστορία των μουσικών της Ηπείρου με εκείνη των έγχρωμων πρωτοπόρων των μπλουζ στο δέλτα του Μισσισσίπη, είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο και συγχρόνως λειτουργεί ευεργετικά για την ανάγνωση. Στα μάτια κάποιου πιο εξοικειωμένου με το θέμα, φαντάζομαι η αφήγηση θα είναι συναρπαστική. Δεν είμαι τόσο εξοικειωμένος, παρ΄ολα αυτά, με συνεπήρε.
Σε γενικές γραμμές, πολύ ωραίο και πολύ ενδιαφέρον βιβλίο.
τελείωσα το Χορός των Ρόδων του Σουρούνη εκδς Καστανιώτη
μέτριο μου φάνηκε
αρκετά τίμιο,σχετικά καλογραμμένο,καλή ανάπτυξη των χαρακτήρων -αυτό μου άρεσε περισσότερο
δε μου άρεσε που δε μου έδωσε να καταλάβω σε ποια εποχή εξελίσσεται η ιστορία,αυτά τα ξαφνικά πισωγυρίσματα στην Ελλάδα του 50 (?) και
τα παιδικά και τα εφηβικά χρόνια των χαρακτήρων με αποσυντόνισαν
ήρθε και επιστέγασμα η αναφορά στο Γερμανικό μάρκο και με αποτελείωσε
κάπως οι αναφορές σε μοντέλα αυτοκινήτων ξεδιάλυννε το τοπίο
@ΜιΛάμπρος το βιβλίο σου φαίνεται πολύ ενδιαφέρον
μου θύμισε και μια σκήνη από μια ελληνική ταινία :
είναι σε ενα καφενείο μαζεμένος κόσμος και φωνάζει ο μαγαζάτορας σε έναν από τους μουσικούς
ρε φίλε,παίξε κάτι να διασκεδάσουμε,βάρα ένα μοιρολόι
μέτριο μου φάνηκε
αρκετά τίμιο,σχετικά καλογραμμένο,καλή ανάπτυξη των χαρακτήρων -αυτό μου άρεσε περισσότερο
δε μου άρεσε που δε μου έδωσε να καταλάβω σε ποια εποχή εξελίσσεται η ιστορία,αυτά τα ξαφνικά πισωγυρίσματα στην Ελλάδα του 50 (?) και
τα παιδικά και τα εφηβικά χρόνια των χαρακτήρων με αποσυντόνισαν
ήρθε και επιστέγασμα η αναφορά στο Γερμανικό μάρκο και με αποτελείωσε
κάπως οι αναφορές σε μοντέλα αυτοκινήτων ξεδιάλυννε το τοπίο
@ΜιΛάμπρος το βιβλίο σου φαίνεται πολύ ενδιαφέρον
μου θύμισε και μια σκήνη από μια ελληνική ταινία :
είναι σε ενα καφενείο μαζεμένος κόσμος και φωνάζει ο μαγαζάτορας σε έναν από τους μουσικούς
ρε φίλε,παίξε κάτι να διασκεδάσουμε,βάρα ένα μοιρολόι
Τελείωσα το Έρχονται τα Ρομπότ του Ασίμωφ.
8 ιστορίες γραμμένες τις δεκαετίες του '40-΄50, κάποιες πρόδρομες του I Robot. Εντάξει, τίποτε σπουδαίο.
Αλλά είναι Ασίμωφ...
8 ιστορίες γραμμένες τις δεκαετίες του '40-΄50, κάποιες πρόδρομες του I Robot. Εντάξει, τίποτε σπουδαίο.
Αλλά είναι Ασίμωφ...
@ΜιΛάμπρος , λαμβάνοντας υπόψη το πότε γράφτηκε και το πρωτοπορειακό της σκέψης (μια σκέψη που όπως λες ωρίμασε στο I Robot), θεωρώ πως είναι πολύ πολύ αξιόλογο. Το αδικείς λιγάκι, νομίζω, αν το βγάλεις από το ιστορικό του πλαίσιο και το δεις με τα τωρινά μάτια.
Ισχύει ότι το αδικώ. Δεν κρύβω ότι μου θύμισε σε κάποια σημεία τις γυναίκες του Στέπφορντ.
Μεγάλη κουβέντα αυτό που λες πάντως και η αλήθεια είναι οτι με προβληματίζει συχνά, και όχι μόνο σε περιπτώσεις έργων ΕΦ.
Το καλό με τα διηγήματα ΕΦ είναι ότι αποτυπώνουν πολλές φορές διαχρονικά προβλήματα και ανησυχίες ή φοβίες της ανθρωπότητας, εν προκειμένω τα ρομπότ και το φρανκενσταϊνικό σύνδρομο, ότι δλδ μια μηχανή μπορεί δυνητικά να βλάψει τον άνθρωπο. Πάνω κάτω υπάρχουν τέτοιες ανησυχίες και σήμερα με την ΑΙ (ή ΤΝ ελληνιστί), αν και φαντάζομαι τη δεκαετία του ' 40 και του ' 50 ίσως ήταν πιο έντονο. Αλλά προσωπικά βρίσκω πολύ δύσκολο να μπω σ'αυτό το πλαίσιο, επειδή κατά μια έννοια μεγάλωσα και αλληλεπιδρώ για περισσότερα από 25 χρόνια με διαφόρων ειδών "ρομπότ". Δεν είναι ότι βαριέμαι να μπαίνω στη διανοητική διαδικασία για να εκτιμήσω το έργο στο σωστό του πλαίσιο. Απλά σε πολλές περιπτώσεις δεν έχω το υπόβαθρο να κάνω κάτι τέτοιο.