Ποιο βιβλίο τελείωσες σήμερα;
- Thread starter Ειφφελ
- Start date
Τελείωσα τα
The Lost Metal του Μπράντον Σάντερσον. Για μένα ήταν αρκετά μέτριο -και με την καμία δεν εντάσσομαι στο hype του βιβλίου- και αυτό κυρίως του Wayne. Σαχλό χιούμορ τετάρτης δημοτικού. Ενώ σαν ιδέα μου άρεσε η 2η Εποχή, αλλά χαρακτήρες όπως ο Wayne, μου χάλασαν την διάθεση. Το βιβλίο λειτουργεί ξεκάθαρα ως πάτημα για την 3η Εποχή της σειράς Ομιχλογέννητων, και έχει πολλά στοιχεία και easter eggs από το Cosmere. Το Lost Metal και το Edgedancer νομίζω είναι για εμένα από τα χειρότερα του Σάντερσον.
The Red Palace της June Hur. Για κάποιο λόγο νόμιζα ότι ήταν φαντασίας... Ε! κάπου στις 30 σελίδες ψιλιάστικα ότι δεν έχει καμία σχέση με φαντασία. Η συγγραφέας εμπνεύστηκε την ιστορία από ένα πραγματικό γεγονός της κορεατικής ιστορίας και το προσάρμοσε στο νεανικό στοιχείο μυστηρίου που ήθελε. Παρόλο που για άλλο πήγαινα άλλο βρήκα ήταν ευχάριστο το διάβασμα (αν και η αληθινή ιστορία ιντριγκάρει περισσότερο). Οι χαρακτήρες παρόλο που είναι νέοι σε ηλικία, δεν έχουν την χαρακτηριστική κλαψιάρικη συμπεριφορά που συναντάω σχεδόν σε όλα τα νεανικά. Συμπεριφέρονται σαν ανθρώπινα όντα, τα οποία έχουν ευθύνες χωρίς αυτό να σβήνει αυτόματα τις όποιες επιθυμίες έχουν. Ταιριάζουν επίσης στο κλίμα της εποχής που διαδραματίζεται η ιστορία, γιατί ένα 18χρονο του σήμερα με ένα 18χρονο του 1700 φαντάζομαι έχουν μια κάποια διαφορά στην ωρημότητα. Θα διαβάσω και τα άλλα μυστηρίου της συγγραφέας, που διαδραματίζονται και εκείνα πάνω κάτω στη Δυναστεία Τζόσον.
The Girl who Fell Beneath the Sea της Axie Oh είναι αναδιήγηση ενός κορεατικού παραμυθιού. Αυτή τη φορά το βιβλίο ήταν φαντασίας, με την ηρωίδα να θυσιάζεται στον θαλάσσιο θεό και ταξιδεύει στη χώρα των θεών και των πνευμάτων. Αρκετά παραμυθένια και πολύχρωμη ιστορία και για κάποιο λόγο όση ώρα το διάβαζα σκεφτόμουν κλασική μουσική (σπάνιο για μένα). Κάπου προς στο τέλος με έχασε λίγο, αλλά οκ... Δεν μπορώ να πω ότι είναι κάτι αξιοσημείωτο, και φυσικά καταλαβαίνω τους λόγους που σε αρκετούς δεν άρεσε. Ωστόσο, προσωπικά μου άρεσαν τα μυθολογικά στοιχεία και για αυτό το λόγο έπιασα το συγκεκριμένο βιβλίο. Το διαφημιζουν ως φεμινιστικό... ναι δεν είναι και ούτε πλησιάζει, οπότε δε ξέρω αν πολλοί το έπιασαν με αυτό στο νου τους. Το γεγονός ότι ο κεντρικός χαρακτήρας είναι κοπέλα δεν το κάνει αυτόματα και φεμινιστικό. Ήδη από το λαϊκό παραμύθι ο κεντρικός χαρακτήρας ήταν γυναίκα, οπότε δεν προσφέρει κάτι ιδιαίτερο στο φεμινιστικό κομμάτι. Απλά ήταν και είναι γυναίκα... Τάμπελες... τι να πεις... Πέρα από αυτό, γενικότερα είμαι και αναγνώστρια που κάποιες φορές επηρεάζομαι από τη ψυχολογία μου, οπότε το απόλαυσα.
Εξ αίματος της Οκτάβια Μπάτλερ. Ιστορικό με στοιχεία ας πούμε sci-fi. Η Ντέινα, η κεντρική χαρακτήρας μεταφέρεται για κάποιον άγνωστο λόγο στο παρελθόν 50 περίπου χρόνια την κατάργηση της δουλείας στην Αμερική. Το βιβλίο εστιάζει κυρίως στη πλοκή και όπως είναι φυσικό οι καταστάσεις περνάνε και φεύγουν. Αυτό γενικότερα με χάλασε γιατί κάποιες καταστάσεις και σχέσεις ήθελαν περισσότερο ανάπτυξη. Το πήγαινε και έλα της Ντέινα με αποπροσανατόλισε αρκετά και απλά λειτουργούσε ως μοχλός για να μεταφερόμαστε μέσα στα χρόνια και όχι για να μας δείξει πως άλλαζε σταδιακά η νοοτροπία και γενικότερα οι καιροί με κάθε μεταφορά της στο παρεθόν. Άλλο σημείο που απλά δεν έβγαζε νόημα ήταν το πέρασμα του χρόνου και στις δυο εποχές. Δεν είχε σωστή συνοχή. Ας πούμε ότι δεν πειράζει... Τώρα η βια και ο ρατισμός που περιγράφονται στο βιβλίο δεν με άφησαν άφωνη. Έχοντας δει ταινίες, όπως το 12 χρόνια σκλάβος (να θυμηθώ να διαβάσω και το βιβλίο κάποια στιγμή) που οι σκηνές χαράκτηκαν στην μνήμη μου, το βιβλίο χάνει σε αυτό το σημείο. Βέβαια χράφτηκε το 1979, οπότε το πιθανότερο είναι ότι για εκείνη την εποχή ήταν αρκετά γραφικό. Δεν έγινε το αγαπημένο μου, αλλά δε μετανιώνω που το έπιασα.
The Mercies της Kiran Millwood Hargrave. Κυκλόφορεί στα ελληνικά με τον τίτλο Οι Μάγισσες του Βάρντε. Είναι βασισμένο σε αληθινά γεγονότα γύρω από τη δίκη μαγισσών, κάτι που σπάνια συναντάω πέρα από τη πιο γνωστή αυτή του Σάλεμ. Το βιβλίο εστιάζει περισσότερο στους χαρακτήρες και λιγότερο στην πλοκή, σε σημείο που να μπουσουλάει και ένιωσα να αφαιρούμαι. Σίγουρα θα προτιμούσα περισσότερο πλοκή, αλλά μια ή άλλη αφηγείται ένα ενδιαφέρον γεγονός της Σκανδιναβικής ιστορίας άγνωστο για εμένα και μου άρεσε ως έχει. Παίζει με το φόβο και την καχυποψία και γενικότερα ένοιωσα την ατμόσφαιρά του 1600, τόσο του περιβάλλοντος όσο και της κοινωνίας. Τώρα σε σχέση με το φεμινιστικό κομμάτι που σχολίασα παραπάνω με το βιβλίο της Oh εδώ η αλήθεια είναι ότι όντως φαίνεται. Οι γυναίκες στο βιβλίο είναι πολυπρόσωπες και πολυπράγμονες και η συγγραφέας το κάνει με φυσικό τρόπο χωρίς υπερβολικά και ακραία στοιχεία που δεν θα ταιριάζουν στην εποχή που διαδραματίζεται η ιστορία, για χάρη της γυναικέιας ενδυνάμωσης. Καλά μη γίνομαι και στρίγγλα, άλλη ιστορία η μια άλλο η άλλη.
Ψάχνοντας για τη φώτο του βιβλίου είδα ότι το γεγονός έγινε θεατρικό και παίχτηκε στο θέατρο Αυλαία.
The Lost Metal του Μπράντον Σάντερσον. Για μένα ήταν αρκετά μέτριο -και με την καμία δεν εντάσσομαι στο hype του βιβλίου- και αυτό κυρίως του Wayne. Σαχλό χιούμορ τετάρτης δημοτικού. Ενώ σαν ιδέα μου άρεσε η 2η Εποχή, αλλά χαρακτήρες όπως ο Wayne, μου χάλασαν την διάθεση. Το βιβλίο λειτουργεί ξεκάθαρα ως πάτημα για την 3η Εποχή της σειράς Ομιχλογέννητων, και έχει πολλά στοιχεία και easter eggs από το Cosmere. Το Lost Metal και το Edgedancer νομίζω είναι για εμένα από τα χειρότερα του Σάντερσον. The Red Palace της June Hur. Για κάποιο λόγο νόμιζα ότι ήταν φαντασίας... Ε! κάπου στις 30 σελίδες ψιλιάστικα ότι δεν έχει καμία σχέση με φαντασία. Η συγγραφέας εμπνεύστηκε την ιστορία από ένα πραγματικό γεγονός της κορεατικής ιστορίας και το προσάρμοσε στο νεανικό στοιχείο μυστηρίου που ήθελε. Παρόλο που για άλλο πήγαινα άλλο βρήκα ήταν ευχάριστο το διάβασμα (αν και η αληθινή ιστορία ιντριγκάρει περισσότερο). Οι χαρακτήρες παρόλο που είναι νέοι σε ηλικία, δεν έχουν την χαρακτηριστική κλαψιάρικη συμπεριφορά που συναντάω σχεδόν σε όλα τα νεανικά. Συμπεριφέρονται σαν ανθρώπινα όντα, τα οποία έχουν ευθύνες χωρίς αυτό να σβήνει αυτόματα τις όποιες επιθυμίες έχουν. Ταιριάζουν επίσης στο κλίμα της εποχής που διαδραματίζεται η ιστορία, γιατί ένα 18χρονο του σήμερα με ένα 18χρονο του 1700 φαντάζομαι έχουν μια κάποια διαφορά στην ωρημότητα. Θα διαβάσω και τα άλλα μυστηρίου της συγγραφέας, που διαδραματίζονται και εκείνα πάνω κάτω στη Δυναστεία Τζόσον. The Girl who Fell Beneath the Sea της Axie Oh είναι αναδιήγηση ενός κορεατικού παραμυθιού. Αυτή τη φορά το βιβλίο ήταν φαντασίας, με την ηρωίδα να θυσιάζεται στον θαλάσσιο θεό και ταξιδεύει στη χώρα των θεών και των πνευμάτων. Αρκετά παραμυθένια και πολύχρωμη ιστορία και για κάποιο λόγο όση ώρα το διάβαζα σκεφτόμουν κλασική μουσική (σπάνιο για μένα). Κάπου προς στο τέλος με έχασε λίγο, αλλά οκ... Δεν μπορώ να πω ότι είναι κάτι αξιοσημείωτο, και φυσικά καταλαβαίνω τους λόγους που σε αρκετούς δεν άρεσε. Ωστόσο, προσωπικά μου άρεσαν τα μυθολογικά στοιχεία και για αυτό το λόγο έπιασα το συγκεκριμένο βιβλίο. Το διαφημιζουν ως φεμινιστικό... ναι δεν είναι και ούτε πλησιάζει, οπότε δε ξέρω αν πολλοί το έπιασαν με αυτό στο νου τους. Το γεγονός ότι ο κεντρικός χαρακτήρας είναι κοπέλα δεν το κάνει αυτόματα και φεμινιστικό. Ήδη από το λαϊκό παραμύθι ο κεντρικός χαρακτήρας ήταν γυναίκα, οπότε δεν προσφέρει κάτι ιδιαίτερο στο φεμινιστικό κομμάτι. Απλά ήταν και είναι γυναίκα... Τάμπελες... τι να πεις... Πέρα από αυτό, γενικότερα είμαι και αναγνώστρια που κάποιες φορές επηρεάζομαι από τη ψυχολογία μου, οπότε το απόλαυσα. Εξ αίματος της Οκτάβια Μπάτλερ. Ιστορικό με στοιχεία ας πούμε sci-fi. Η Ντέινα, η κεντρική χαρακτήρας μεταφέρεται για κάποιον άγνωστο λόγο στο παρελθόν 50 περίπου χρόνια την κατάργηση της δουλείας στην Αμερική. Το βιβλίο εστιάζει κυρίως στη πλοκή και όπως είναι φυσικό οι καταστάσεις περνάνε και φεύγουν. Αυτό γενικότερα με χάλασε γιατί κάποιες καταστάσεις και σχέσεις ήθελαν περισσότερο ανάπτυξη. Το πήγαινε και έλα της Ντέινα με αποπροσανατόλισε αρκετά και απλά λειτουργούσε ως μοχλός για να μεταφερόμαστε μέσα στα χρόνια και όχι για να μας δείξει πως άλλαζε σταδιακά η νοοτροπία και γενικότερα οι καιροί με κάθε μεταφορά της στο παρεθόν. Άλλο σημείο που απλά δεν έβγαζε νόημα ήταν το πέρασμα του χρόνου και στις δυο εποχές. Δεν είχε σωστή συνοχή. Ας πούμε ότι δεν πειράζει... Τώρα η βια και ο ρατισμός που περιγράφονται στο βιβλίο δεν με άφησαν άφωνη. Έχοντας δει ταινίες, όπως το 12 χρόνια σκλάβος (να θυμηθώ να διαβάσω και το βιβλίο κάποια στιγμή) που οι σκηνές χαράκτηκαν στην μνήμη μου, το βιβλίο χάνει σε αυτό το σημείο. Βέβαια χράφτηκε το 1979, οπότε το πιθανότερο είναι ότι για εκείνη την εποχή ήταν αρκετά γραφικό. Δεν έγινε το αγαπημένο μου, αλλά δε μετανιώνω που το έπιασα.The Mercies της Kiran Millwood Hargrave. Κυκλόφορεί στα ελληνικά με τον τίτλο Οι Μάγισσες του Βάρντε. Είναι βασισμένο σε αληθινά γεγονότα γύρω από τη δίκη μαγισσών, κάτι που σπάνια συναντάω πέρα από τη πιο γνωστή αυτή του Σάλεμ. Το βιβλίο εστιάζει περισσότερο στους χαρακτήρες και λιγότερο στην πλοκή, σε σημείο που να μπουσουλάει και ένιωσα να αφαιρούμαι. Σίγουρα θα προτιμούσα περισσότερο πλοκή, αλλά μια ή άλλη αφηγείται ένα ενδιαφέρον γεγονός της Σκανδιναβικής ιστορίας άγνωστο για εμένα και μου άρεσε ως έχει. Παίζει με το φόβο και την καχυποψία και γενικότερα ένοιωσα την ατμόσφαιρά του 1600, τόσο του περιβάλλοντος όσο και της κοινωνίας. Τώρα σε σχέση με το φεμινιστικό κομμάτι που σχολίασα παραπάνω με το βιβλίο της Oh εδώ η αλήθεια είναι ότι όντως φαίνεται. Οι γυναίκες στο βιβλίο είναι πολυπρόσωπες και πολυπράγμονες και η συγγραφέας το κάνει με φυσικό τρόπο χωρίς υπερβολικά και ακραία στοιχεία που δεν θα ταιριάζουν στην εποχή που διαδραματίζεται η ιστορία, για χάρη της γυναικέιας ενδυνάμωσης. Καλά μη γίνομαι και στρίγγλα, άλλη ιστορία η μια άλλο η άλλη.Ψάχνοντας για τη φώτο του βιβλίου είδα ότι το γεγονός έγινε θεατρικό και παίχτηκε στο θέατρο Αυλαία.
Into the Great Emptiness, David Roberts
Το τελείωσα σήμερις έπειτα από προσπάθεια, κυρίως στο τέλος.
Το κύριο θέμα είναι ο εν πολλοίς άγνωστος εξερευνητής των αρχών του 20ου αιώνα Henry George Watkins και οι δύο μεγάλες του αποστολές στην Αρκτική Γροιλανδία-Καναδά.
Αν και μεγάλος φαν τέτοιων βιβλίων, αυτό δεν θα έλεγα ότι με εντυπωσίασε.
Η γραφή είναι μέτρια, σε μερικά σημεία επαναλαμβάνεται και γενικά οι πηγές για τον πραγματικό Watkins είναι σχετικά λιγοστές και μερικές φορές αντιφατικές, έτσι ο συγγραφέας κάνει πολλά λογικά άλματα για να βγάλει την πλοκή.
Αυτό δεν θα ήταν πρόβλημα, εάν δεν είχε το κακό συνήθειο να μεγαλοποιεί τρομερά τις ικανότητες του, να κράζει τους Σκοτ-Σακλετόν ώστε να δείξει το πόσο "καλύτερος" είναι ο "ήρωας" του και να δίνει ιδιαίτερο νόημα σε καταστάσεις που πολύ απλά δεν ξέρουμε.
Πολύ περίεργος επίσης ο τρόπος που βάζει πληροφορίες για τους εσκιμώους της Γροιλανδίας και γενικά να δίνει context.
Εν ολίγης, ψιλοτσαπατσουλιά και μετριότητα.
Το τελείωσα σήμερις έπειτα από προσπάθεια, κυρίως στο τέλος.
Το κύριο θέμα είναι ο εν πολλοίς άγνωστος εξερευνητής των αρχών του 20ου αιώνα Henry George Watkins και οι δύο μεγάλες του αποστολές στην Αρκτική Γροιλανδία-Καναδά.
Αν και μεγάλος φαν τέτοιων βιβλίων, αυτό δεν θα έλεγα ότι με εντυπωσίασε.
Η γραφή είναι μέτρια, σε μερικά σημεία επαναλαμβάνεται και γενικά οι πηγές για τον πραγματικό Watkins είναι σχετικά λιγοστές και μερικές φορές αντιφατικές, έτσι ο συγγραφέας κάνει πολλά λογικά άλματα για να βγάλει την πλοκή.
Αυτό δεν θα ήταν πρόβλημα, εάν δεν είχε το κακό συνήθειο να μεγαλοποιεί τρομερά τις ικανότητες του, να κράζει τους Σκοτ-Σακλετόν ώστε να δείξει το πόσο "καλύτερος" είναι ο "ήρωας" του και να δίνει ιδιαίτερο νόημα σε καταστάσεις που πολύ απλά δεν ξέρουμε.
Πολύ περίεργος επίσης ο τρόπος που βάζει πληροφορίες για τους εσκιμώους της Γροιλανδίας και γενικά να δίνει context.
Εν ολίγης, ψιλοτσαπατσουλιά και μετριότητα.
Πολύ ενδιαφέρουσες οι επιλογές σου Σελεφά. Θα πάρω άμεσα τις μάγισσες του Βάρντε, που τις είχα έτσι κι αλλιώς στον κατάλογό μου, αλλά είχαν πέσει πίσω μ' αυτά και μ' αυτά. Απλά αναρωτιέμαι, να τις πάρω στο χάρτινο βιβλίο ή στο e-book; 
Διχάζομαι, διότι γεμίζουν σιγά-σιγά τα ράφια κι εδώ, κι επίσης το e-book είναι λίγο πιο φθηνό.
Αφού ενδιαφέρεσαι για τις δίκες των μαγισσών και αν διαβάζεις αστυνομικά, σου προτείνω τη μάγισσα της Καμίλα Λάκμπεργκ. Φυσικά, στο συγκεκριμένο η δίκη των μαγισσών είναι μόνο μια υποιστορία, η οποία μάλιστα συνδέεται αρκετά χαλαρά με την υπόλοιπη πλοκή. Όλο το άλλο βιβλίο διαδραματίζεται στη σύγχρονη εποχή και έχει να κάνει με θέματα ενοχής, εφηβικού εκφοβισμού, προσφυγικό και ρατσισμός και ψυχολογία δραστών και θυμάτων. Πρόσεχε, δεν μπορώ να πω ότι ξετρελλάθηκα κυρίως λόγω θεμάτων συνοχής και αντικλιμακτικού τέλους, αλλά είναι ένα άρτιο και άξιο να διαβαστεί βιβλίο. Η σύνδεση της ιστορίας του 16ου αιώνα με τα υπόλοιπα είναι αρκετά ασαφής, αλλά η ίδια η ιστορία μου φάνηκε ενδιαφέρουσα, καθώς η μόνη ιστορία με δίκες μαγισσών που ξέρουμε οι Έλληνες είναι οι δίκες του Σάλεμ, άντε να ξέρουμε κάτι για τις δίκες μαγισσών στην Αγγλία.
Διχάζομαι, διότι γεμίζουν σιγά-σιγά τα ράφια κι εδώ, κι επίσης το e-book είναι λίγο πιο φθηνό.Αφού ενδιαφέρεσαι για τις δίκες των μαγισσών και αν διαβάζεις αστυνομικά, σου προτείνω τη μάγισσα της Καμίλα Λάκμπεργκ. Φυσικά, στο συγκεκριμένο η δίκη των μαγισσών είναι μόνο μια υποιστορία, η οποία μάλιστα συνδέεται αρκετά χαλαρά με την υπόλοιπη πλοκή. Όλο το άλλο βιβλίο διαδραματίζεται στη σύγχρονη εποχή και έχει να κάνει με θέματα ενοχής, εφηβικού εκφοβισμού, προσφυγικό και ρατσισμός και ψυχολογία δραστών και θυμάτων. Πρόσεχε, δεν μπορώ να πω ότι ξετρελλάθηκα κυρίως λόγω θεμάτων συνοχής και αντικλιμακτικού τέλους, αλλά είναι ένα άρτιο και άξιο να διαβαστεί βιβλίο. Η σύνδεση της ιστορίας του 16ου αιώνα με τα υπόλοιπα είναι αρκετά ασαφής, αλλά η ίδια η ιστορία μου φάνηκε ενδιαφέρουσα, καθώς η μόνη ιστορία με δίκες μαγισσών που ξέρουμε οι Έλληνες είναι οι δίκες του Σάλεμ, άντε να ξέρουμε κάτι για τις δίκες μαγισσών στην Αγγλία.
Λάκμπεργκ διαβάζω όταν θέλω κάτι χαλαρό... αν και τώρα που το σκέφτομαι, έχω αρκετό καιρό να πίασω βιβλίο από την συγκεκριμένη συγγραφέα. Θα το έχω στα υπόψη μου...
Αυτό μετα τα ράφια ξαναπές το... Αααααν και εχω χωρό στο σπίτι για τοποθέτηση 12 ράφιων 90 εκ. και 2 ράφιων 70 εκ. Ο σύντροφος δεν χαίρεται με την προοπτική εργασίων, όταν θα έρθει η ώρα, αλλά είναι από τα πράγματα που πρέπει να θυσιάσει για την ευτυχία μας
Αυτό μετα τα ράφια ξαναπές το... Αααααν και εχω χωρό στο σπίτι για τοποθέτηση 12 ράφιων 90 εκ. και 2 ράφιων 70 εκ. Ο σύντροφος δεν χαίρεται με την προοπτική εργασίων, όταν θα έρθει η ώρα, αλλά είναι από τα πράγματα που πρέπει να θυσιάσει για την ευτυχία μας
Operation Valuable Fiend: The CIA's First Paramilitary Strike Against the Iron Curtain, Albert Lulushi
Βιβλίο για τις πρώτες μέρες του Ψυχρού πολέμου και θεωρητικά ιδιαίτερου ενδιαφέροντος λόγω Βαλκανίων και ενεργού ρόλου της τότε Ελληνικής κυβέρνησης σε επιχειρήσεις της ΣΙΑ κατά του καθεστώτος Χότζα.
Το άφησα στις 20-30 σελίδες - εισαγωγή - όταν ο συγγραφέας άρχισε να γράφει κάτι κουλά για καταπιεσμένους Αλβανούς στην Ήπειρο του 20ου αιώνα, κατοχή της Β. Ηπείρου, αδικία στους Βαλκανικούς και εκπλήρωση του ονείρου της Μεγάλης Αλβανίας επί ναζιστικής κατοχής....
Βιβλίο για τις πρώτες μέρες του Ψυχρού πολέμου και θεωρητικά ιδιαίτερου ενδιαφέροντος λόγω Βαλκανίων και ενεργού ρόλου της τότε Ελληνικής κυβέρνησης σε επιχειρήσεις της ΣΙΑ κατά του καθεστώτος Χότζα.
Το άφησα στις 20-30 σελίδες - εισαγωγή - όταν ο συγγραφέας άρχισε να γράφει κάτι κουλά για καταπιεσμένους Αλβανούς στην Ήπειρο του 20ου αιώνα, κατοχή της Β. Ηπείρου, αδικία στους Βαλκανικούς και εκπλήρωση του ονείρου της Μεγάλης Αλβανίας επί ναζιστικής κατοχής....
Δυστυχώς ήταν βαλούτες για διαφορετικούς λόγους.
Αλλά δίχως να δοκιμάσεις δεν ξέρεις.
Αλλά δίχως να δοκιμάσεις δεν ξέρεις.
Τελείωσα χθες την άνοδο της μονοδοξίας στην ύστερη αρχαιότητα της Πολύμνιας Αθανασιάδη.
Πολύ ενδιαφέρον βιβλίο. Ψύχραιμη και αντικειμενική ματιά σχετικά με πολλά θέματα που θεωρούνται "θέσφατα", ειδικά σε ό,τι αφορά στην εκκλησία και την θρησκευτική πολιτική αυτοκρατόρων και επισκόπων. Βέβαια, δεν πηγαίνει σε βάθος, ούτε παρουσιάζει εξαντλητικά, αλλά και κατ' αντιπαράθεση τις πηγές. Αυτό το τελευταίο είναι ένα θεματάκι, γιατί δεν υπάρχει ο αντίλογος και αυστηρά προσωπικά κάτι τέτοιο μου δίνει την εντύπωση ότι θέλει πολύ να υπηρετήσει το σκοπό της, που είναι η κατάδειξη της θρησκευτικής μισαλλοδοξίας και η πορεία προς τη μονοδοξία, οπότε ίσως "θυσιάζει" ορισμένα πραγματάκια. Παρ' όλ'αυτά σε βάζει σε ένα κλίμα να δεις τα πράγματα αλλιώς.
Εξαιρετική, αψεγάδιαστη η έκδοση της Εστίας.
Πολύ ενδιαφέρον βιβλίο. Ψύχραιμη και αντικειμενική ματιά σχετικά με πολλά θέματα που θεωρούνται "θέσφατα", ειδικά σε ό,τι αφορά στην εκκλησία και την θρησκευτική πολιτική αυτοκρατόρων και επισκόπων. Βέβαια, δεν πηγαίνει σε βάθος, ούτε παρουσιάζει εξαντλητικά, αλλά και κατ' αντιπαράθεση τις πηγές. Αυτό το τελευταίο είναι ένα θεματάκι, γιατί δεν υπάρχει ο αντίλογος και αυστηρά προσωπικά κάτι τέτοιο μου δίνει την εντύπωση ότι θέλει πολύ να υπηρετήσει το σκοπό της, που είναι η κατάδειξη της θρησκευτικής μισαλλοδοξίας και η πορεία προς τη μονοδοξία, οπότε ίσως "θυσιάζει" ορισμένα πραγματάκια. Παρ' όλ'αυτά σε βάζει σε ένα κλίμα να δεις τα πράγματα αλλιώς.
Εξαιρετική, αψεγάδιαστη η έκδοση της Εστίας.
Beyond, Mercedes Lackey
Είναι ένα βιβλίο μα τι βιβλίο!
Οι ήρωες, ΟΚ, ψιλοσούπα, αλλά την παλεύεις.
Ο κακός από την άλλη λειτουργεί καλά όταν είναι μια αδιόριστη οντότητα στο υπόβαθρο. Κάτι που ρίχνει την "βαριά σκιά του" στους ήρωες.
Όταν κάνει ντου στην ιστορία, όλα διαλύονται. Ο κακός λοιπόν αποδεικνύεται χαρακτήρας από τον Καραγκιόζη εξ' ου και η σκια...
Βέβαια εκεί που λες "που πέσαμε μεγάλε" είναι η πλοκή.
Η οποία είναι γελοιοδέστατα κακή από ένα σημείο και μετά.
Οι αρχικές λακούβες λογικής γίνονται τρούπες και έπειτα φαράγγια.
Οι ήρωες έχουν κάτι ιδέες/σχέδια αναλόγου σοβαρότητας και ρεαλισμού με το "να κλέψουμε την τράπεζα κοιμίζοντας τους υπαλλήλους με τραγουδάκια" και ο άλλος να λέει "όχι καλύτερα να ντυθούμε αρλεκίνοι να τους κάνουμε να γελάσουν μέχρι να πέσουν κάτω". Ή "ας κλέψουμε τα λάστιχα των μπάτσων όταν αυτοί είναι μέσα, έτσι και αλλιώς τα αμάξια έχουν 4, εάν πάρουμε τα 2 δεν θα το πάρουν χαμπάρι"...
Γενικά η εμπειρία ήταν μικτή. Ήταν συμπαθητικό έως ένα σημείο και γελοίο στο υπόλοιπο.
Το τέλος δε ήταν τόσο κακό που τα γελοία σχέδια που έκαναν οι ήρωες δεν είχαν κυριολεκτικά κανένα λόγο ύπαρξης, το deus ex έλυσε τα πάντα στο τελευταίο λεπτό και το "Ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα" έλαμψε άλλη μια φορά.
Ακόμη και για young adult η βλακεία ήταν ανυπόφορη.
BTW: Στο goodreads το εξυμνούν με 4.4 βαθμολογία....
Είναι ένα βιβλίο μα τι βιβλίο!
Οι ήρωες, ΟΚ, ψιλοσούπα, αλλά την παλεύεις.
Ο κακός από την άλλη λειτουργεί καλά όταν είναι μια αδιόριστη οντότητα στο υπόβαθρο. Κάτι που ρίχνει την "βαριά σκιά του" στους ήρωες.
Όταν κάνει ντου στην ιστορία, όλα διαλύονται. Ο κακός λοιπόν αποδεικνύεται χαρακτήρας από τον Καραγκιόζη εξ' ου και η σκια...
Βέβαια εκεί που λες "που πέσαμε μεγάλε" είναι η πλοκή.
Η οποία είναι γελοιοδέστατα κακή από ένα σημείο και μετά.
Οι αρχικές λακούβες λογικής γίνονται τρούπες και έπειτα φαράγγια.
Οι ήρωες έχουν κάτι ιδέες/σχέδια αναλόγου σοβαρότητας και ρεαλισμού με το "να κλέψουμε την τράπεζα κοιμίζοντας τους υπαλλήλους με τραγουδάκια" και ο άλλος να λέει "όχι καλύτερα να ντυθούμε αρλεκίνοι να τους κάνουμε να γελάσουν μέχρι να πέσουν κάτω". Ή "ας κλέψουμε τα λάστιχα των μπάτσων όταν αυτοί είναι μέσα, έτσι και αλλιώς τα αμάξια έχουν 4, εάν πάρουμε τα 2 δεν θα το πάρουν χαμπάρι"...
Γενικά η εμπειρία ήταν μικτή. Ήταν συμπαθητικό έως ένα σημείο και γελοίο στο υπόλοιπο.
Το τέλος δε ήταν τόσο κακό που τα γελοία σχέδια που έκαναν οι ήρωες δεν είχαν κυριολεκτικά κανένα λόγο ύπαρξης, το deus ex έλυσε τα πάντα στο τελευταίο λεπτό και το "Ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα" έλαμψε άλλη μια φορά.
Ακόμη και για young adult η βλακεία ήταν ανυπόφορη.
BTW: Στο goodreads το εξυμνούν με 4.4 βαθμολογία....
Τελείωσα τον Κουρσάρο Πέδρο Καζάς, του Κόντογλου. Εκείνο που σας τα'χα πρήξει με το podcast από την εκπομπή του τρίτου.
Δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός με τον Κόντογλου. Τον αγαπώ πολύ. Οπότε το βιβλίο είναι φανταστικό.
Δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός με τον Κόντογλου. Τον αγαπώ πολύ. Οπότε το βιβλίο είναι φανταστικό.
The World's Most Dangerous Place: Inside the Outlaw State of Somalia, James Fergusson
Πολύ καλό βιβλίο.
Εντάξει όχι τελείως βιβλίο, αλλά συλλογή δημοσιογραφικών άρθρων σε χρονική σειρά.
Αφηγείται ταξίδια & εμπειρίες στην Σομαλία, Κένυα, ΗΠΑ, Αγγλία την περίοδο γύρω στα 2010-12.
Σκοπός του είναι να δώσει πλήρη εικόνα όχι μόνο από την Σομαλία, αλλά και στην ομογένεια των Σομαλών ανά τον κόσμο.
Πάμπολες συνεντεύξεις από πολύ διαφορετικές φιγούρες.
Στιβαρή δημοσιογραφία και ισορροπημένη αφήγηση για τα γεγονότα και τους ανθρώπους που συναντά και μιλά.
Είναι πολύ θετικό ότι γράφηκε πριν την καμπάνια του "κριτική στο ισλάμ = ισλαμοφοβικός και ρατσιστής, & μετανάστευση == μόνο καλό για την χώρα δίχως τίποτα κακό" και έτσι δεν φοβάται να κρίνει και να δώσει εξηγήσεις ρεαλιστικά, δίχως περιορισμούς και φόβο ότι η καριέρα του θα πατώσει
Αναλύει ότι μπορεί, από τις μαύρες επιχειρήσεις της CIA στην Σομαλία, στον καθοριστικό ρόλο της Κένυας-Αιθιοπίας (και τις πολιτικές σκοπιμότητες) στην Σομαλία, την Αλ-Κάϊντα και την Αραβική-Πακιστανική επιρροή και χρηματοδότηση των Σομαλών φονταμενταλιστών ισλαμιστών, στις παραδοσιακές κοινωνίες-φατριές που ακόμη υπάρχουν (και έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο στον εμφύλιο που διάλυσε την Σομαλία), στο πως οι Σομαλοί έχουν πολλοίς αποτύχει στην ενσωμάτωση στην Δύση με τεράστια ποσοστά παραβατισμού και φοντεμενταλισμού (αν και δίνει θετική χροιά σε πολλά σημεία και εξηγεί τους λόγους που κυρίως έχουν να κάνουν με τον εμφύλιο), στο πρώτο κύμα "φονταμεταλιστών πολεμιστών του Ισλάμ" από τις δυτικές χώρες/γκέτο σε περιοχή πολέμου (όπως έγινε και στο Αφγανιστάν και στο μόρφωμα του ISIS) κ.ο.κ.
Γενικά δύσκολο βιβλίο λόγω θέματος, αλλά από τα καλύτερα δημοσιογραφικά κομμάτια που διάβασα για το θέμα.
Το συστήνω.
Πολύ καλό βιβλίο.
Εντάξει όχι τελείως βιβλίο, αλλά συλλογή δημοσιογραφικών άρθρων σε χρονική σειρά.
Αφηγείται ταξίδια & εμπειρίες στην Σομαλία, Κένυα, ΗΠΑ, Αγγλία την περίοδο γύρω στα 2010-12.
Σκοπός του είναι να δώσει πλήρη εικόνα όχι μόνο από την Σομαλία, αλλά και στην ομογένεια των Σομαλών ανά τον κόσμο.
Πάμπολες συνεντεύξεις από πολύ διαφορετικές φιγούρες.
Στιβαρή δημοσιογραφία και ισορροπημένη αφήγηση για τα γεγονότα και τους ανθρώπους που συναντά και μιλά.
Είναι πολύ θετικό ότι γράφηκε πριν την καμπάνια του "κριτική στο ισλάμ = ισλαμοφοβικός και ρατσιστής, & μετανάστευση == μόνο καλό για την χώρα δίχως τίποτα κακό" και έτσι δεν φοβάται να κρίνει και να δώσει εξηγήσεις ρεαλιστικά, δίχως περιορισμούς και φόβο ότι η καριέρα του θα πατώσει
Αναλύει ότι μπορεί, από τις μαύρες επιχειρήσεις της CIA στην Σομαλία, στον καθοριστικό ρόλο της Κένυας-Αιθιοπίας (και τις πολιτικές σκοπιμότητες) στην Σομαλία, την Αλ-Κάϊντα και την Αραβική-Πακιστανική επιρροή και χρηματοδότηση των Σομαλών φονταμενταλιστών ισλαμιστών, στις παραδοσιακές κοινωνίες-φατριές που ακόμη υπάρχουν (και έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο στον εμφύλιο που διάλυσε την Σομαλία), στο πως οι Σομαλοί έχουν πολλοίς αποτύχει στην ενσωμάτωση στην Δύση με τεράστια ποσοστά παραβατισμού και φοντεμενταλισμού (αν και δίνει θετική χροιά σε πολλά σημεία και εξηγεί τους λόγους που κυρίως έχουν να κάνουν με τον εμφύλιο), στο πρώτο κύμα "φονταμεταλιστών πολεμιστών του Ισλάμ" από τις δυτικές χώρες/γκέτο σε περιοχή πολέμου (όπως έγινε και στο Αφγανιστάν και στο μόρφωμα του ISIS) κ.ο.κ.
Γενικά δύσκολο βιβλίο λόγω θέματος, αλλά από τα καλύτερα δημοσιογραφικά κομμάτια που διάβασα για το θέμα.
Το συστήνω.
@ΜιΛάμπρος, τον τίτλο όμως τον έψαχνε πολύ. Πολύ ψαγμένος!
@ΚρίτωνΓ είναι ψαγμένος και ωραίος, αλλά τελείως άχετος με την υπόθεση.
Ξέρεις, αυτό θυμίζει το ανέκδοτο με το νεαρό συγγραφέα που δεν ήξερε πως να τιτλοφορήσει το βιβλίο του. Το πήγε, λοιπόν, σε έναν ηλικιωμένο, εγνωσμένης αξίας βιβλιοκριτικό, συγγραφέα, καθηγητή κλπ. Ο γέρος βαριόταν να διαβάσει το βιβλίο για να τον βοηθήσει να βρει τίτλο. Τον ρωτάει."Γράφεις μέσα για τύμπανα;" "Όχι" του λέει ο άλλος. "Για τρομπέτες;" "Ο..όχι". Ε τότε τιτλοφόρησέ το "χωρίς τύμπανα και τρομπέτες"
Τέλειωσα τη μοναξιά του δρομέα μεγάλων αποστάσεων. (μην ξεγελιέστε - δεν υπάρχει διαθέσιμο, μόνο μεταχειρισμένο στο metabook)
Ένα μικρό βιβλιαράκι του Άλαν Σίλιτοου (Alan Sillitoe) με εξαιρετικά διηγήματα που ακτινογραφούν με μια πολύ γλαφυρή ματιά την φτωχολογιά της εργατικής τάξης της Αγγλίας στις δεκαετίες λίγο πριν και λίγο μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Παρότι η θεματολογία και οι ιστορίες είναι αρκετά "μαύρες", το άψογο ύφος της γραφής του και το πικρό χιούμορ του το κάνει ευκολοδιάβαστο και ευχάριστο στην ανάγνωση. Μου άφησε μια αίσθηση "κρίμα που δεν έχει και άλλες ιστορίες".
Και εάν θέλουμε να βάλουμε και αστεράκια (μια και είθισται) θα έλεγα 4 με αυστηρότητα (άντε κρατάμε τα πέντε για τίποτε αριστουργήματα).
Ένα μικρό βιβλιαράκι του Άλαν Σίλιτοου (Alan Sillitoe) με εξαιρετικά διηγήματα που ακτινογραφούν με μια πολύ γλαφυρή ματιά την φτωχολογιά της εργατικής τάξης της Αγγλίας στις δεκαετίες λίγο πριν και λίγο μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Παρότι η θεματολογία και οι ιστορίες είναι αρκετά "μαύρες", το άψογο ύφος της γραφής του και το πικρό χιούμορ του το κάνει ευκολοδιάβαστο και ευχάριστο στην ανάγνωση. Μου άφησε μια αίσθηση "κρίμα που δεν έχει και άλλες ιστορίες".
Και εάν θέλουμε να βάλουμε και αστεράκια (μια και είθισται) θα έλεγα 4 με αυστηρότητα (άντε κρατάμε τα πέντε για τίποτε αριστουργήματα).
Last edited:
Τελείωσα χθες βράδι τις χίλιες διακόσιες ογδόντα μαύρες ψυχές του Τόμσον (εκδ. Γνώση), γνωστό επίσης και με τον τίτλο pop 1280 που κυκλοφορεί από τις εκδ. Οξύ.
Ακάματο παλιοτόμαρο, σερίφης μικρής κομητείας που μετρά 1280 ψυχές (χωρίς τους μαύρους, γιατί οι μαύροι δεν έχουν ψυχή) μας περιγράφει τον αγώνα του να παραμείνει σερίφης, δηλαδή να μπορεί να ρίχνει υπνάκους, να τρώει, να συνευρίσκεται με διάφορες κυρίες και φυσικά να μην κάνει τίποτα. Η προσπάθεια περιλαμβάνει φόνους, διασπορά συκοφαντιών και πολλά άλλα τόσο κυνικά αλλά και τόσο "ευτράπελα", που στο τέλος τον συμπαθείς τον τύπο. Και απολαμβάνεις και το βιβλίο.
Πολύ cult.
Ακάματο παλιοτόμαρο, σερίφης μικρής κομητείας που μετρά 1280 ψυχές (χωρίς τους μαύρους, γιατί οι μαύροι δεν έχουν ψυχή) μας περιγράφει τον αγώνα του να παραμείνει σερίφης, δηλαδή να μπορεί να ρίχνει υπνάκους, να τρώει, να συνευρίσκεται με διάφορες κυρίες και φυσικά να μην κάνει τίποτα. Η προσπάθεια περιλαμβάνει φόνους, διασπορά συκοφαντιών και πολλά άλλα τόσο κυνικά αλλά και τόσο "ευτράπελα", που στο τέλος τον συμπαθείς τον τύπο. Και απολαμβάνεις και το βιβλίο.
Πολύ cult.