Ποιο βιβλίο τελείωσες σήμερα;

Πεταλούδα

Θαλασσογέννητη Ελπίδα των Ηλιόμορφων Ονείρων
Τελείωσα το βιβλίο "Ο κάμπος στις φλόγες" του Χουάν Ρούλφο, ο οποίος συγκαταλέγεται στους συγγραφείς που έχουν αφήσει λίγο, ωστόσο σημαντικό λογοτεχνικό έργο, με το βιβλίο του "Πέδρο Πάραμο" να θεωρείται πρόδρομος του μαγικού ρεαλισμού. Το αμέσως επόμενο σημαντικό βιβλίο του, που εκδόθηκε πρώτο, είναι μια συλλογή διηγημάτων με τίτλο "Ο κάμπος στις φλόγες".

Η θεματική και των δύο βιβλίων αναδείχνει την ζωή του μεξικάνικου λαού στις αρχές του εικοστού αιώνα. Η γραφή των ιστοριών διαφοροποιείται, μερικές από αυτές τις διακατέχει η μαγική υφή του "Πέδρο Πάραμο". Ενώ στις υπόλοιπες κυριαρχεί ο ρεαλισμός, παρόλα αυτά οι ίδιες οι ιστορίες τoν υπερβαίνουν, καθώς η ματιά του συγγραφέα τις μεταθέτει σε ένα άλλο επίπεδο. Άλλοτε οι ήρωες αιωρούνται στην ασάφεια του χρόνου και του χώρου και άλλοτε τρεμοπαίζουν από τα δεινά που αντιμετωπίζουν.
Με φόντο τον πόλεμο, την θρησκεία, την οικογενειακή ζωή και την πολιτική, οι ιστορίες μαρτυρούν πόνο και θλίψη. Το τραχύ ομιχλώδες και ξερό τοπίο εντείνει την δύσκολη καθημερινότητά τους και η επιβίωσή τους εξαρτάται από την εξαπάτηση και την σκληρότητα που θα επιδείξουν. Οι άνθρωποι γίνονται ένα με το ξερό τοπίο και η ψυχή τους πότε λειαίνεται και πότε μαίνεται από την τρέλα, την μοιχεία, την πείνα, τις σφαγές, την ερημιά, την φτώχεια.
Οι ιστορίες είναι γραμμένες απλά και σε αγγίζουν με την αμεσότητά τους. Αν και ανεξάρτητες μεταξύ τους, έχουν μια ροή και μπορεί να υποθέσει κανείς ότι είναι μέρη της ίδιας ιστορίας. Ο συνδετικός κρίκος τους, που είναι η περιγραφή της μεξικανικής ζωής, είναι μια ουσιαστική ματιά στα δεινά της ζωής της υπαίθρου και των χωριών του Μεξικού και στα πάθη των κατοίκων τους.

(Το εξώφυλλο του βιβλίου είναι από φωτογραφία του συγγραφέα και όποιον τον ενδιαφέρει, μπορεί να ψάξει να δει και να θαυμάσει το εξίσου σημαντικό φωτογραφικό έργο του.)
 
Ολοκλήρωσα το βιβλίο η αστυνομία της μνήμης (@Νικόλας Δε Κιντ).
Έχω πειστεί πως θα μου αρέσει.
Ο τρόπος της Ογκάουα μου ταιριάζει, οπότε αν είναι καλή και η ιδέα!! :τρέλα:

@Πεταλούδα τρομερή συλλογή διηγημάτων!
Νομίζω μου άρεσε εξίσου με το Πέδρο Πάραμο. Κάποιες με είχαν στοιχειώσει για αρκετό καιρό!
 
@Νικόλας Δε Κιντ Καλά σίγουρα θα πιάσω και άλλο δικό της.

Τελείωσα το Pachinko της Min Jin Lee. Κυκλοφορεί και στα ελληνικά.
Πολύ ωραίο βιβλίο. Αφηγείται την ιστορία μιας οικογένειας μέσα στα χρόνια 1900-1989. Η ιστορία ξεκινάει με την ζωή στην Κορέα κατά τη διάρκεια της Ιαπωνικής κυριαρχίας και αργότερα τη μετανάστευση της νεαρής πρωταγωνίστριας στην Ιαπωνία, όπου διαδραματίζεται το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας. Παρόλο που είναι καινούργιες για εμένα πληροφορίες, ωστόσο είναι τόσο γνώριμες που ξεπερνούν τα όρια της οποιαδήποτε εθνικότας. Πολέμους, κατοχή, προσωπικό εξευτελισμό γνώρισαν και γνωρίζουν πάρα πολλοί λαοί που έζησαν ή ζουν σε παρόμοιες συνθήκες, που κάνει το βιβλίο αρκετά οικείο.

"Τελείωσα" το Μολύνθηκες του james Schanner, και λέω "τελείωσα" γιατί το βιβλίο είναι διαφορετικό οπότε αν διαλέξεις άλλο μονοπάτι σε βγάζει σε άλλες περιπέτειες για τον δρόμο της επιβίωσης ή σε οδηγεί στο θάνατο. Στην 1η διαδρομή που διάλεξα επιβίωσα μετά από 17 επιλογές. Σε κάποια φάση λίγο το έχασα και δε ξέρω αν εγώ δε κατάλαβα τι γινόταν ή αν ο συγγραφέας δε το εξήγησε σωστά, μια ή άλλη μπερδεύτηκα και με δάγκωσαν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχασα. Πάνω σε αυτό δε ξέρω κατά πόσο θα μπορούσε το βιβλίο να γίνει καλύτερο με περισσότερες λεπτομέρεις και δυνατότητα επιλογών βάσει περισσότερων στοιχείων του περιβάλλοντος και των ανθρώπων που συναντάμε στην πορεία. Είναι 519 σελίδες και πιθανότατα να διπλασιοζοντουσαν αν εμπαινάν αυτά που λέω.
Στη 2η διαδρομή, στην οποία άλλαξα μια επιλογή που είχα κάνει στην 1η επέζησα μετά από 38 επιλογές.
Στην 3η διαδρομή ουσιαστικά έφτασα πιο γρήγορα στο απότέλεσμα της 2ης διαδρομής.
Στην 4η διαδρομή άλλαξα πάλι μια επιλογή που έκανα στην 1η διαρομή πέθανα σε όλες τις επιλογές που μου είχε.
Μετά βαρέθηκα και το άφησα.
Ήταν ξερό ανάγνωσμα, άδειο και ρηχό, παρόλο που ήταν ενδιαφέρον ως ένα βαθμό.
 
"Τελείωσα" το Μολύνθηκες του james Schanner, και λέω "τελείωσα" γιατί το βιβλίο είναι διαφορετικό οπότε αν διαλέξεις άλλο μονοπάτι σε βγάζει σε άλλες περιπέτειες για τον δρόμο της επιβίωσης ή σε οδηγεί στο θάνατο.
Δεν έχω διαβάσει ποτέ μου τέτοιο βιβλίο! Έτσι όπως το περιγράφεις μου θυμίζει βιντεο-παιχνίδι. Περι αυτού πρόκειται;
 
Ναι είναι σαν τα βιντεοπαιχνίδια.
Μήπως έχεις παίξει το The Walking Dead της Telltale Games and Skybound Games;
Είναι ακριβώς το ίδιο αλλά σε βιβλίο.
Απλά το παιχνίδι είναι μακράν πιο διαδραστικό και φυσικά οι χαρακτήρες που γνωρίζεις κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού
αληθοφανείς.
Είναι ουσιαστικά ατομικό rpg...
 
Καλημέρα. Η τελευταία φορά που έπαιξα τέτοιο παιχνίδι ήταν πριν 20 χρόνια και απο τότε το έκοψα μαχαίρι! Ήταν τρομερά εθιστικό σε σημείο να μην κοιμάμαι το βράδυ για να βγάλω το επίπεδο....Αφού τελικά το τερμάτισα και έβγαλα όλα τα επίπεδα, τερμάτισα και τη καριέρα μου σε αυτά :)
Δεν ήξερα όμως ότι υπάρχουν και σε βιβλία! Είχα μείνει μόνο στα βιβλία που τα κάνουν βιντεοπαιχνίδια.
 
Τελείωσα χθες τον Κατασκευαστή των άστρων του Στάπλετον.
Βιβλίο που αγόρασα κάπου στα μέσα της τελευταίας δεκαετίας του προηγούμενου αιώνα, σίγουρα είναι η 2η (αν όχι η 3η) φορά που το διαβάζω. Δύσκολο ανάγνωσμα.
 
Δεν έχω διαβάσει ποτέ μου τέτοιο βιβλίο! Έτσι όπως το περιγράφεις μου θυμίζει βιντεο-παιχνίδι. Περι αυτού πρόκειται;
Όταν ήμουν στο σχολείο κυκλοφορούσαν παρόμοια βιβλία που λέγονταν βιβλία-παιχνίδια.
Δηλαδή ήταν διαδραστικά και η όλη υπόθεση / στυλ ήταν φανταζι ή αν θες τύπου Dungeons & Dragons. Τότε είχα παίξει /διαβάσει όλη τη σειρά και μου είχε φανεί πολύ πολύ διασκεδαστική! Μετά ήρθαν τα βιδεοπαιχνίδια...:)

@ΜιΛάμπρος είχα διαβάσει από τον Στάπλετον το "Παράξενος Τζον" και μου είχε φανεί εντελώς αφελές και ξεπερασμένο.
Μετά είχα ξεκινήσει και τον Κατασκευαστή των Άστρων αλλά δεν τραβούσε με τίποτα...
Μάλλον δεν μου ταιριάζουν οι κάπως χίπικες και ουτοπικές ιδέες του συγγραφέα!
 
Δεν ξέρω πότε ακριβώς πήγαινες σχολείο, αλλά όταν εγώ πήγαινα σχολείο ας μη πω καλύτερα τι διάβαζα με τις φίλες μου στα διαλείμματα :μουάχαχα:(μου θύμισες ωραία πράγματα!)

Η μόνη διαδραστική ασχολία που θυμάμαι στο σχολείο είναι οι επισκέψεις σε μουσεία, ακόμα και αρχαιολογικά και αυτό γιατί γενικά διαθέτω μεγάλη φαντασία που έπαιρνε φωτιά όταν συνέδεα αυτά που διάβαζα με αυτά που έβλεπα στα μουσεία! Κατά τ άλλα η διαδραστικοτητα που περιγράφεις μπήκε στη ζωή μου όταν απέκτησα η/υ και αυτο έγινε όταν ήμουν φοιτήτρια. Τότε ξεκίνησε και η καριέρα μου στα παιχνίδια που δεν μου έκαναν και πολύ καλό εμένα :)
 
Μετά είχα ξεκινήσει και τον Κατασκευαστή των Άστρων αλλά δεν τραβούσε με τίποτα...
Μάλλον δεν μου ταιριάζουν οι κάπως χίπικες και ουτοπικές ιδέες του συγγραφέα!
Είχα σκεφτεί να κάνω παρουσίαση του Κατασκευαστή για δυο λόγους: πρώτον, επειδή θεωρείται σχετικά σημαντικό έργο για την ΕΦ, για τον κάπως παράδοξο λόγο ότι αποτελεί προσπάθεια συστηματικής καταγραφής όσων περισσότερων εξωγήινων μορφών ζωής σε όσο πιο απομακρυσμένους γαλαξίες, η οποία όμως δεν κατορθώνει να απεμπολίσει τον "ανθρωπομορφισμό" ή τις ανθρωπομορφικές δομές στις οποίες στήριζονται αυτές οι εξωγήινες κοινωνίες (μάλιστα νομίζω στο news247 είχα διαβάσει ένα σχετικό άρθρο για τον Κατασκευαστή που εξηγούσε ακριβώς αυτό: ότι ο ανθρώπινος νους δεν μπορεί να ξεφύγει από τις οικείες του παραστάσεις όταν επιχειρεί να περιγράψει εξωγήινες κοινωνίες - βάζω εδώ μια σελίδα με περιλήψεις επιστημονικών άρθρων για το έργο του Στάπλετον, να κι ένα απόσπασμα:
Star Maker: Olaf Stapledon's Divine Tragedy
Abstract .--Olaf Stapledon's Star Maker (1937) is without doubt an unusual work of SF, but it follows the pattern of other extraordinary voyages like Dante's Divine Comedy and Swift's Gulliver's Travels in that the anonymous traveller's cosmic voyage is a metaphor for his journey toward spiritual discovery. The narrator crosses space and time in a metaphysical quest to find answers to fundamental questions about human existence and humanity's place in a seemingly indifferent universe).

Δεύτερον, επειδή η εμμονή στον ανθρωπομορφισμό και την ανθρωπομορφική αναπαράσταση των διαγαλαξιακών κοινωνιών είναι κατά κάποιο τρόπο εσκεμμένη: ο Στάπλετον υπήρξε φιλόσοφος κι έγραψε τον Κατασκευαστή λίγο πριν το ξέσπασμα του Β΄Π.Π. Ορισμένες από τις περιγραφές του είναι αλληγορικές κι ένας προσεκτικός (και υπομονετικός) παρατηρητής θα βρεί στις γραμμές του Στάπλετον ιστορικές αντιστοιχίες με κοινωνίες που ανέβηκαν και έπεσαν με τον ίδιο τρόπο που και η δική του κοινωνία εκείνη την εποχή ήταν έτοιμη να πέσει. Υπάρχουν αναφορές σε ουτοπίες και ιδανικές κοινωνίες και υποθέτω ότι αν έβαζα δίπλα δίπλα κάποια κομμάτια του Κατασκευαστή με την Ουτοπία του Μορ ίσως έβρισκα παράλληλα....Τέλος, η προσπάθεια να βρει τον Κατασκευαστή των Άστρων (ή την οντότητα εκ της οποίας προέκυψαν τα πάντα και που συμβατικά αποκαλούμε θεό) και η συνειδητοποίηση της φύσεως του Κατασκευαστή μπορεί να θεωρηθεί και ως το παράπονο ενός σκεπτόμενου ανθρώπου που αγωνιά για το μέλλον της ανθρωπότητας. Παράπονο γιατί ο Κατασκευαστής είναι τόσο αδιάφορος προς τα δημιουργήματά του.
Υπάρχουν ορισμένες πανέμορφες γραμμές, βαθιά φιλοσοφικές και ανθρώπινες. Αλλά δεν το σώζουν δυστυχώς. Είναι δύσκολο, ξεπερασμένο, βαρετό και μοιραία κουραστικό.

είχα διαβάσει από τον Στάπλετον το "Παράξενος Τζον" και μου είχε φανεί εντελώς αφελές και ξεπερασμένο.
Προσωπικά το είχα βρει εντελώς χαζό και το παράτησα πολύ πριν τη μέση. Εϊναι πολύ κρίμα που δεν έχει μεταφραστεί το Last and first men, το οποίο λέγεται ότι είναι εξαιρετικό.
 
Δεν ξέρω πότε ακριβώς πήγαινες σχολείο, αλλά όταν εγώ πήγαινα σχολείο ας μη πω καλύτερα τι διάβαζα με τις φίλες μου στα διαλείμματα :μουάχαχα:(μου θύμισες ωραία πράγματα!)
Για ρίξε μια ματιά εδώ!
Αν μου πεις πότε πήγαινες σχολείο θα σου βρω εγώ τι διάβαζες! :φιρουλί:

Με τα παιχνίδια σε υπολογιστές και pc δεν είχα ποτέ καλές σχέσεις. Ωστόσο θεωρώ πως έπαιξα κάποια ωραία σε άσχετες περιόδους όπως το FFVII, το Heavy Rain και το icewind Dale. Αλλά μέχρι εκεί.
Δεν ξέρω, αλλά τα θεωρούσα λίγο χάσιμο χρόνου και αρκετά εθιστικά...
Σαν γέρος ακούστηκα, οπότε μην σου πω πότε ήμουν μαθητής στο σχολείο!!:πανικός:
 
Last edited:
Υπάρχουν ορισμένες πανέμορφες γραμμές, βαθιά φιλοσοφικές και ανθρώπινες. Αλλά δεν το σώζουν δυστυχώς. Είναι δύσκολο, ξεπερασμένο, βαρετό και μοιραία κουραστικό.
Πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση Λάμπρο.
Πάντως, για να σου πω την αλήθεια, ο Κατασκευαστής υπάρχει σε πολλές λίστες τύπου 100 καλύτερα βιβλία ΕΦ. 100 καλύτερα βιβλία EVER, 100 καλύτερες συνταγές για πίτσα 🤦‍♂️🤦‍♂️κλπ οπότε για ακόμη μια φορά γίνομαι επιφυλακτικός σε τέτοιου είδους λίστες και σε παρόμοιες αξιολογήσεις.
Από την άλλη, ίσως κάποια βιβλία με την πάροδο των χρόνων να χάνουν τη δυναμική τους.
 
εθιστικά...
λέει...

Άγριο κόλλημα, που όχι να φας δε θέλεις, αλλά ψάχνεις να αγοράσεις εκείνη τη τουαλέτα που έχουν οι περιπτεράδες...
Υποτροπίασα πριν ένα μήνα. Ξεπατώθηκα στο παιχνίδι, στο τέλος νευριάσα με έναν από τους κόσμους που ήμουν και σταμάτησα.
Τώρα περιμένω να πληρωθώ για να αγοράσω το Metro Exodus, το οποίο είναι βασισμένο στη σειρά METRO του Dmitry Glukhovsky.
 
@Νικόλας Δε Κιντ @Σελεφά επειδή έχω πλήρη άγνοια των βιβλιοπαιχνιδιών, βάζω ένα ωραιότατο σελιδοδείκτη εδώ και σε ένα τρίμηνο απο τώρα θα επανέλθω για να βρω βιβλίο και να πω εντυπώσεις! Μετά το κρίμα στο λαιμό σας! :ρ

@Νικόλας Δε Κιντ τελείωσα το λύκειο το '94. Για πες, για πες :))))

Δεν με ενδιαφέρει πως θα ακουστώ και σίγουρα δεν είμαι ούτε αισθάνομαι γριά! :ματιά:
 
Εγώ έχω ξεφυλίσει και το θέλω, αν και δεν το είχα όταν ήμουν μικρή, ένα του Τριβιζά που είναι στη λογική των βιβλιοπαίχνιδων, με τη γνωστή φαντασία αυτού του συγγραφέα, τη Χαρά και το Γκουντούν.
Ρίξτε το ματιά οι φαν. Και μην νομίζετε ότι είναι όλο αίσια τέλη: έχει τέλη που την ηρωίδα την τρώνε αρκούδες και δράκοι, πέφτει από γκρεμούς κλπ.
 
Σουπερ Κατερίνα; :χμ:
Εν μέρη μέσα έπεσες φυσικά! :αγαπώ: Απο ένα σημείο και μετά οι Σούπερ Κατερίνες δεν ήταν και τόσο σούπερ και πιάσαμε τα πιο σκληροπυρηνικά περιοδικά της εποχής! Στην επαρχία κυκλοφορούσαν σχεδόν ασύστολα :μουάχαχα::μουάχαχα:

ΥΓ. Απο ηλεκτρονικά παιχνίδια έπαιζα πολύ Tetris και Mahjong. Γενικά λατρεύω τα επιτραπέζια παιχνίδια μέχρι και σήμερα!!!
 
ΥΓ. Απο ηλεκτρονικά παιχνίδια έπαιζα πολύ Tetris και Mahjong. Γενικά λατρεύω τα επιτραπέζια παιχνίδια μέχρι και σήμερα!!!
Εγώ πάλι έπαιζα Shinobi, Kung Fu Master, Ghost N' Goblins, Wonder Boy και μπιλιάρδο (αναλογικό :)))))

Να φανταστώ σκληροπυρηνικά εννοείς τα περιοδικά με δώρο βιντεοκασέτες ή αυτά τύπου Βαβέλ;; 🤦‍♂️🤦‍♂️
 
Εγώ μια φορά αγόρασα τη Σουπερ Κατερινά...
Δεν καταλάβαινα γιατί τόσος ντόρος με το περιοδικό... Γενικότερα με όλα τα περιοδικά.

Από παιχνίδια επαιζά αυτά της κονσόλας μαϊμού του nintendo που ειχε το Σούπερ Μάριο.
1319
Ήταν το μόνο που μου είχαν πάρει οι γονείς γύρω στο '92.
Με είχαν μυριστεί από τότε ότι θα κολλούσα...
Αν και ένας άλλος λόγος που δε μου το πήραν ήταν γιατί είμαι κορίτσι...
μμμ! σεξιστές... όποτε τους βόλευε... γιατί κατά τα άλλα όταν ξεχνούσαν τα κλειδιά με έβαζαν να πηδάω από το μπαλκόνι της γειτόνισσας στο δικό μας για να ανοίξω την πόρτα. Ίσως να με έβλεπαν για τσίτα εκείνη τη στιγμή.
Τέσπα... πριν 10 χρόνια χάρισαν την παιχνιδομηχανή... φυσικά και μούτρωσα και έκανα σκηνή.:οργή:
Και φυσικά ξεκίνησαν τα ολόκληρη γαϊδούσα και μπλα-μπλα-μπλα.:γρμβ:
Ευτυχώς, που δεν ήμουν μικρότερη, γιατί θα πήγαινα στο σπίτι του παιδιού και θα την έπαιρνα...
Βέβαια και το έκανα εικόνα στο μυαλό μου ότι πήγα... :))))

Σχετικά με τα βιβλιοπαιχνίδια είχα παίξει μικρή τα 3 παιχνίδια της σειράς Μοναχικός Λύκος του Dever Chalk.
1320
 
Εγώ μια φορά αγόρασα τη Σουπερ Κατερινά...
Την αγοραζα για τα δωρα κυριως και εχω την αισθηση οτι ακομα και μικρη καποια πραγματα που ελεγε μεσα νομιζω οτι μου φαινονταν λιγο κριντζ χαχαχαχα. Οσο για παιχνιδια... δεν ξερω αν θυμασαι καποια cd του περιοδικου pc rama (;) αν θυμαμαι καλα, ειχε και καποια softwares τα οποια δοκιμαζα χωρις λογο ΚΑΙ απο την αλλη πλευρα του cd παιχνιδια. Ετυχε ενα τευχος να εχει το Mario forever... ειχα κολλησει τοσο που ηταν το τελευταιο παιχνιδι που επαιξα γιατι φοβομουν μην ξανακολλησω :όχισουλέω:
 
Top