Ποιο βιβλίο τελείωσες σήμερα;

Πέρασε καιρός από την τελευταία φορά εδώ και πέρασαν αρκετά βιβλία από τα χέρια μου.
Το μόνο που πραγματικά ξεχώρισε:
Weavers, Scribes, and Kings: A New History of the Ancient Near East, Amanda H. Podany
Από τα τοπ ιστορικά βιβλία που έχω διαβάσει.
Επιφανειακό μεν (3500 έτη ιστορίας σε ένα βιβλίο δεν γίνεται αλλιώς), τρομερά δοσμένο δε.
Εξαιρετική ροή που δεν κάνει κοιλιά και καλή γραφή που δεν πέφτει στην λούπα του ξερού ακαδημαϊκού.
Δεν σε πετάει τις προσωπικές απόψεις της στα μούτρα αλλά τις παρουσιάζει πολύ φυσικά μέσα στο κείμενο και το καλύτερο τις κρατάει πολύ περιορισμένες. Πολύ σπάνιο για τέτοιας θεματολογίας βιβλίο που συνήθως οι συγγραφείς το καβαλάνε και αρχίσουν το ηθικοπλαστικά λογύδρια.
Είναι επίσης ένα βιβλίο που έχει πολλές και πολύ σύγχρονες πληροφορίες.
Κάτι που ενσωματώνει πολύ καλά στην αφήγηση της ζωής των "χαρακτήρων-ηρώων-πρωταγωνιστών" που επιλέγει ως κύριο σημεία για κάθε ιστορική περίοδο/κεφάλαιο.
Το συστήνω ανεπιφύλακτα.
 
Τελείωσα τα βιβλία

1325A Thousand Spendid Suns του Khaled Hosseini. Είχε κυκλοφορήσει και στα ελληνικά (υπάρχει στο metabook).
Δε μου πρόσφερε κάτι καινούργιο. Είναι ιστορία γυναικών που βιώνουν την καταπίεση στο Αφγανιστάν... Είναι φυσικά γεγονότα που θα μπορούσαν να έχουν γίνει ή να γίνονται και αυτή τη στιγμή. Αλλά τα στοιχεία είναι ίδια με άλλα παρόμοια βιβλία, βιογραφές ή και ταινίες. Δεν ένιωσα να ξεχωρίζει με κάποιο τρόπο. Είναι ενδιαφέρον γιατί το έχει γράψει Αφγανός άντρας...
Για μένα θα ήταν πχ ενδιαφέρον να δω από τη σκοπιά κάποιου άντρα ο οποίος όμως ήταν μπροστά από τον καιρό του και το τι δυσκολίες συνάντησε εκείνος (γιατί σίγουρα υπήρχαν και υπάρχουν τέτοιοι άντρες) με την συντηρητική κοινωνία τους, και όχι να γράψει για τις δυσκολίες που βιώνουν οι γυναίκες... Αυτό να πήγαζε μέσα από τη δική του οπτική.

1326Into the Drowning Deep της Mira Grant. Μυστηρίου-θρίλερ με γοργόνες/σειρήνες που δεν έχουν σχέση με αυτές που ξέρουμε από τα παραμύθια. Είναι τρομακτικές και επιθετικές. Τέλειο... αλλά... Παλιότερα είχα διαβάσει τη νουβέλα Rolling in the Deep, το οποίο είναι πρίκουελ του βιβλίου. Όπως και εκεί έτσι και εδώ η πλοκή είναι αργή και δεν έχει ιδιαίτερο σασπένς πέρα από κάποια σημεία. Και στις δυο ιστορίες θεωρώ χαζό την ένταξη στο πρόγραμμα ανθρώπων που δεν πιστεύουν σε διάφορα όντα, στο παραφυσικό ή σε θεωρίες συνωμοσίας, για τον απλό λόγο του ότι αν έκαναν πρόταση σε έναν σοβαρό επιστήμονα να πάρει μέρος σε κάποια "φανταστική" αποστολή και ο ίδιος πίστευε ότι η επιστημονική κοινότητα θα τον χλευάσει για το είδος της αποστολής, απλά δε θα έπαιρνε μέρος. Εκτός και αν είχε μείνει μπατίρης, είχε κόκκινο δάνειο και πλήρωνε διατροφή.
Πέρα από αυτό είναι πάρα πολλοί χαρακτήρες για ένα αυτοτελές βιβλίο 440 σελίδων. Οι αντρικοί χαρακτήρες μπορώ να πω ότι ήταν λίγο άχρηστοι σε σχέση με τους γυναικείους. Σύνηθες φαινόμενο όταν ο συγγραφέας είναι γυναίκα (κάτι αντίστοιχο με τους άντρες συγγραφείς που μας κάνουν γκρινιάρες και κλαψιάρες). (Φυσικά πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις). Πολλές επιστημονικούρες -βέβαια να πω ότι ως ένα σημείο ήταν ενδιαφέρουσες- που με κούρασαν. Το τέλος... απογοητευτικό... χαζό... ξενέρωτο... Μου θύμισε το GoT...Όλοι περιμέναμε τον Night King να γ*** τα πάντα και τελικά μέσα σε ένα 5λεπτο πέθανε...
Η αρχή πάντως ήταν αρκετά ωραία και θα μπορούσε να είναι πολύ καλό, γιατί η ιδεά ήταν εκεί... Οπότε η ιδέα όπως και η περιγραφή των γοργόνων -παρόλο που δεν εμφανίζονται πολύ συχνά στο βιβλίο (δηλαδή έλεος!)- και της "κοινωνίας" τους τα σπάνε.
 
@Χρυσόστομος Μόλις τελείωσα τις Χώρες της Επαγγελίας - τελικά λόγω πολλών υποχρεώσεων δεν μπόρεσα να το διαβάσω νωρίτερα. Λοιπόν, εγώ θα του έβαζα 4.5 αστέρια άνετα, με συνεπήραν οι ιστορίες των ηρώων από το πρώτο βιβλίο και χαίρομαι που κάποιοι χαρακτήρες όπως ο Φρανκ και ο Ίγκορ αναπτύχθηκαν περισσότερο στο δεύτερο. Ένω στη Λέσχη υπήρχε μια ανεμελιά και νωχελικότητα απολύτως ταιριαστή στον πρωταγωνιστή και την αντίληψή του για τον κόσμο, στις Χώρες η αναζήτηση, η ανησυχία και η δράση είχαν τον πρώτο λόγο - τουλάχιστον όσον αφορά τα δύο αδέλφια. Τις τελευταίες περίπου 100 σελίδες τις διάβασα με μια ανάσα από πιστεύω ότι η ιστορία έκλεισε όπως θα ήθελα.
Το κυριότερο ψεγάδι που βρήκα όμως στις Χώρες είναι οι γυναικείοι χαρακτήρες (βασικά και στο πρώτο βιβλίο ξίνιζαν κάπως αλλά όχι τόσο), δεν έχω ξανασυναντήσει τόσες πολλές αλλοπρόσαλλες και αντιπαθητικές γυναίκες που να καταντούν μη ρεαλιστικές . Πραγματικά ήταν "παρ'την μια και χτύπα την άλλη" - οκ η Λουίζ χτυπήθηκε μόνη της (μπλακ χιούμορ :ρ). Επίσης, έχω ένα θέμα, όχι με το συγκεκριμένο μυθιστόρημα μόνο αλλά και με τα περισσότερα βιβλία που διαβάζω, κι αυτό είναι οι διάλογοι. Ώρες-ώρες ήταν τελείως ψεύτικοι, επιτηδευμένοι, δυσανάλογα σύντομοι για τις περιστάσεις.
Εν τέλει, απόλαυσα τις Χώρες της Επαγγελίας σχεδόν εξίσου με τη Λέσχη, και θα το πρότεινα άνετα σε όποιον θα ήθελε να μάθει τη μετέπειτα πορεία των ηρώων από το πρώτο βιβλίο. Σίγουρα δεν πρόκειται για μια απλή αρπαχτή όπου ο συγγραφέας απλώς να ήθελε να εξαργυρώσει την επιτυχία της Λέσχης , ο Γκενασιά φάνηκε να νοιάζεται να κλείσει όμορφα την ιστορία του και πιστεύω ότι το κατάφερε.
 
Last edited:
Τις προηγούμενες ημέρες τελείωσα την Πτώση του Camus.
Έχω ξαναδιαβάσει το βιβλίο, νομίζω κατά τα φοιτητικά μου χρόνια, αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ ποιά ήταν η έκδοση. Θυμάμαι το είχα βρεί λίγο ανούσιο, αλλά η μετάφραση του Καστανιώτη μου άλλαξε αυτή την άποψη.
Σήμερα τελείωσα τον γνωστό και μη εξαιρεταίο, διαβόητο Τίμαιο στη μετάφραση του Βασίλη Κάλφα από την Εστία.
Έχω ένα "θεματάκι" με την εισαγωγή: επικεντρώνεται κυρίως σε θέματα φυσικής και αστρονομίας, αφήνοντας στην άκρη άλλα ζητήματα, ίσως πιο σημαντικά, ίσως και όχι. Όπως και να'χει, ο Β. Κάλφας είναι ειδικός σε τέτοια θέματα, επομένως ο αναγνώστης εισπράττει μια εξαιρετικά συμπαγή και τεκμηριωμένη άποψη.
Από κει και πέρα, το βιβλίο είναι ένα κόσμημα: η μετάφραση εξαιρετική. Ούτε κουράζει, ούτε δυσκολεύει, ρέει ωραιότατα και κάνει το κείμενο πολύ ευχάριστο στην ανάγνωση, χωρίς να κάνει εκπτώσεις στα ειδικά φιλοσοφικά και αστρονομικά νοήματα. Οι σημειώσεις to the point και η όλη έκδοση είναι πολύ προσεγμένη. Ο Κάλφας άλλωστε, τον οποίο δυστυχώς δεν είχα την τύχη να γνωρίσω, είναι άνθρωπος με μεράκι και πολλή αγάπη για τη φιλοσοφική σκέψη, κι αυτό βγαίνει στο βιβλίο.
 
Χθές το βράδι τελείωσε η αναμέτρηση μου με το Ταξίδι στην άκρη της νύχτας του Σελίν. Αναμέτρηση, γιατί η ανάγνωση και μόνο είναι εμπειρία από μόνη της.
Εντελώς καταχρηστικά θα το χωρίσω σε 2 μέρη, αρχή-τέλος της αμερικάνικης εμπειρίας / επιστροφή από την Αμερική-τέλος.

Το πρώτο μέρος ήταν απλά οργιαστικό. Με πολύ δυσκολία προσπαθώ να θυμηθώ κάποιο άλλο βιβλίο που με έπιασε τόσο πολύ από τα μούτρα και με ταρακούνησε, που με απορρόφησε τόσο πολύ.
Το δεύτερο μέρος μου φάνηκε λιγουλάκι πιο "πεζό", εστιάζοντας στην καθημερινότητα του Παρισινού μικροκόσμου. Έκανε και μια κοιλιά, στα πρώτα κεφάλαια μετά την επιστροφή του ήρωα από την Αμερική (η εμπειρία στην Αμερική παρεμπιπτόντως θύμισε πολύ έντονα την Αμερική του Κάφκα). Και πάλι, υπήρξαν συνταρακτικές γραμμές, φράσεις και περιγραφές που παρουσιάζονται με απλότητα και φαινομενικά κάποτε με αφέλεια, αλλά σε ταρακουνούν και σ'αφήνουν να χάσκεις, ξαναδιαβάζοντάς τες δυο και τρεις φορές.

Προφανώς από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει.
 
Τελείωσα μόλις το Έθιμα Ταφής της Κέντ.
Καταρχήν ξεκινώ με την υποσημείωση: @Χρυσόστομος και @Ειφφελ κάτι ξέρω που σας εμπιστεύομαι.
Κατά δεύτερο έχω να πω τα εξής:
- Eίναι ένα βιβλίο που έχει α) μια πλοκή που θα τη χαρακτήριζε κανείς "βραδύκαυστη" β) με πολλές και εκτενείς περιγραφές (που δεν είναι "το δικό μου φλιτζάνι με το τσάι" - τι είπε το άτομο; "not my cup of tea") και γ) σου μαυρίζει λίγο την ψυχή.
- Εάν κάποιος μου έλεγε αυτά τα τρία χαρακτηριστικά - θα έλεγα παρελθέτω απ' εμού το ποτήριον τούτο. (πάλι με ποτήρια και φλιτζάνια - τι με έπιασε;) Όμως πέρα για πέρα και απολύτως ειλικρινά το απόλαυσα σε κάθε του σημείο. Απόλαυσα το βιβλίο από την αρχή μέχρι το τέλος.
- Νομίζω πως δεν θα διστάσω να διαβάσω και άλλο βιβλίο της Χάνα Κεντ (με τη σκέψη βέβαια στο πίσω του μυαλού μου, ότι δεν ξέρω αν μπορεί να ξαναπετύχει η συνταγή).
- Η Ισλανδία είναι ένας ενδιαφέρον προορισμός (πάντα ήταν, αλλά τώρα ανεβαίνει θέσεις στη λίστα).
 
@ΚρίτωνΓ χαίρομαι που σου αρεσε... θα συμφωνήσω με τα σχόλια σου, τόσο για την μαυρίλα όσο και για τις περιγραφές που και για εμένα δεν είναι το καλυτερο μου αλλά στο συγκεκριμένο δεν με κούρασαν καθόλου. Και έγω θέλω καποια στιγμή να διαβασω και αλλο δικό της αλλά σκεφτομαι αυτο που λες, δυσκολα να ξαναπιάσει τα στανταρ αυτού του βιβλίου.
 
Τέλειωσα τις μάγισσες του Βάρντε. Πάρα πολύ ωραίο βιβλίο! Δίνει περισσότερη προσοχή στα αισθήματα και στις αντιδράσεις των χαρακτήρων παρά στην πλοκή, η οποία μπορεί να συνοψισθεί σε ελάχιστες λέξεις: κυνήγι μαγισσών στο Βορρά, μετά από μια τραγωδία.
Ο αναγνώστης πιθανόν να σκεφτεί: "Καλά, πώς θα μπορέσει να γεμίσει η συγγραφέας 400 σελίδες με τόσο λίγο υλικό;" Κι όμως τα συναισθηματικά θέματα τα χειρίζεται τόσο καλά η συγγραφέας που δεν χρειάζεται ιδιαίτερη πλοκή. Κυριαρχούν θέματα σχετικά με το πένθος, τη μοναξιά, την αποξένωση, τη φιλοδοξία, αναλύονται οι γάμοι από προξενιό εκείνης της εποχής και γενικά η (απουσία) ελευθερίας βούλησης των γυναικών εκείνης της εποχής, οι οποίες από προστατευμένες θυγατέρες κατέληγαν καταπιεσμένες παντρεμένες, η βία των αντρών απέναντι στις γυναίκες αλλά υπάρχει και θέμα φιλίας και αγάπης. Κυριαρχεί το θέμα της γυναικείας δύναμης, αλλά οι γυναίκες συνεχίζουν να είναι άνθρωποι του καιρού τους και όχι αναχρονισμοί. Υπάρχουν και αντιρατσιστικά θέματα, τα οποία μου φάνηκαν πολύ ενδιαφέροντα, δεν ήξερα για τον λαό των Σάμι και ότι μέχρι σχετικά τη σύγχρονη εποχή διατηρούσαν τα παγανιστικά τους έθιμα! Μου άρεσε πολύ ο τρόπος που επηρέαζε το φόντο (η ακραία ερημιά του Βορρά, στον πολικό κύκλο, για φανταστείτε!) τους χαρακτήρες και ο έμμεσος τρόπος που γίνονταν οι περιγραφές.
Η συγγραφέας στην ουσία γεμίζει τα κενά των αναμονών για τα μεγάλα γεγονότα με αυτά τα θέματα και τα συναισθήματα, όμως μου φάνηκε τόσο ενδιαφέρον που δεν το θεώρησα αργό. Μάλιστα, κατά το τέλος απόκτησε σχεδόν κινηματογραφικό ρυθμό! Το τέλος να σας πω την αλήθεια μου φάνηκε κάπως προβληματικό:
Κατάλαβα ότι η Μάρεν αρχικά τουλάχιστον σχεδίαζε να αυτοκτονήσει, αλλά δεν μου φάνηκε καλό το κόλπο με την Ούρσα. Γιατί θα γλίτωνε η Ούρσα; Εκείνη δεν θα υποψιάζονταν με την ανακάλυψη του πτώματος του άντρα της; Βέβαια θα μπορούσαν να υποψιαστούν οτιδήποτε, από εκδίκηση των Σάμι ως δεν-ξέρω-κι-εγώ-τι, αλλά ο πρώτος ύποπτος λογικά δεν θα ήταν η γυναίκα του; Κι όχι τίποτε άλλο, αλλά τότε υπήρχαν και τα βασανιστήρια, όπως μας δείχνει και το ίδιο το βιβλίο.
Μου άρεσε πάντως η ακτίνα ελπίδας που αφήνει.
Αυτά και τέλειωσα με το σεντόνι. :))))
 
Τελείωσα μόλις το Έθιμα Ταφής της Κέντ.
Καταρχήν ξεκινώ με την υποσημείωση: @Χρυσόστομος και @Ειφφελ κάτι ξέρω που σας εμπιστεύομαι.
:γιούπι:χαίρομαι που σου άρεσε.

Την Ισλανδία την έχω γυρίσει όλη με τροχόσπιτο. Είναι από τις χώρες που συνιστώ ανεπιφύλακτα σε ταξιδιώτες. Το μόνο κακό που έχει είναι ότι είναι πολύ ακριβη. Αν σου αρέσει η φύση είναι must προορισμός μιας και είναι πολύ έντονη η παρουσία της σε εκφυλιστική μορφή θα έλεγα.

Υ. Γ. Το βόρειο σέλας φαίνεται μόνο το χειμώνα 😁
 
Τελείωσα χθες τον Ιεροκήρυκα της Λέκμπεργ. Αυτό ήταν το δεύτερο από τα τρια όλα κι όλα βιβλία της που έχω, αγορασμένα κατά την επιστροφή από τη δουλειά στο γνωστό περίπτερο στην Ακαδημίας. Καλύτερο από την Χιονοθύελλα που είχα διαβάσει λίγο καιρό πριν, το βρήκα παρ΄όλ΄αυτά βαρετό, πολύ αργό και κατά τη γνώμη μου ανούσιο, για το ότι περιγράφει ιστορίες ανθρώπων και καταστάσεις που δεν έχουν καμία σχέση με την υπόθεση ή το ιστορικό των εμπλεκομένων στην υπόθεση.

Τις προηγούμενες ημέρες τελείωσα το Νησί των αρουραίων του Nesbo. Πέντε ιστορίες που θα ήθελε ο νορβηγός να είναι δυστοπικές/ΕΦ, αλλά δεν το'χει, και φαίνεται (ειδικά στην πρώτη και την τελευταία) ότι το καταλαβαίνει νωρίς και εστιάζει στη δράση, παρά στο δυστοπικό περιβάλλον. Πολύ καλό βιβλίο, 2-3 ιστορίες είναι πάρα πολύ καλές, γνωστός Nesbo για όσους είναι φαν του, αν και νομίζω ότι ο Άρχοντας της ζήλιας είναι καλύτερο.
 
Αγαπημένος συγγραφέας ο Nesbo και έχω να διαβάσω πολύ καιρό βιβλία του... Ένα φεγγάρι τα διάβαζα σωρηδόν! Μάλλον θα πρέπει να επανέλθω σιγά σιγά.
Και δικός μου αγαπημένο συγγραφέας. Αν δεν κάνω λάθος σύντομα θα κυκλοφορήσει το επόμενο βιβλίο με τον Χάρι Χολε. :τρέλα:
 
Λοιπόν τελείωσα το 1Q84, βιβλίο 1ο του Μουρακάμι...
Δεν μπορώ να πω ότι τρελάθηκα ιδιαίτερα, Ειδικά το θέμα το στήθος της αλληνής με ξενέρωνε κάθε φορά που γινόταν αναφορά. Είχε και αρκετές ερωτικές σκηνές, που η αλήθεια είναι ούτε αυτές με ενθουσιάζουν στη λογοτεχνία (ούτε στις ταινίες). Γενικότερα τις βαριέμαι.
Ωστόσο, αρκετά ενδιαφέρουσα η ιστορία, σχετικά απλή αν και αρκετές φάσεις ψιλομπερδεύτηκα με το παράλληλο σύμπαν, που ελπίζω στα επόμενα να μου βγάζει περισσότερο νόημα. Οι χαρακτήρες σίγουρα ξεχωρίζουν.
Ίσως συνεχίσω και με τα άλλα 2 της σειράς... στο άμεσο μέλλον...Θα δείξει.
 
Εχθές τελείωσα "Τα χιόνια του Κιλιμαντζαρο" του Χέμινγουεϊ. Αρκετά απο τα διηγήματα μου άρεσαν πάρα πολύ, κάποια άλλα όμως όχι και τόσο. Κάποια με συγκίνησαν κιόλας, ενώ άλλα τα πέρασα τελείως αδιάφορα, ίσως γιατί δεν μπόρεσα να πιάσω το βαθύτερο νόημα, καθώς ο Χέμινγουεϊ φημίζεται για το οτι αποκρύπτει το βασικό θέμα και αφήνει τον αναγνώστη να ψάχνεται... Αυτό έχει το ενδιαφέρον του, αλλά μερικές φορές δεν είναι τόσο απλό. Όσον αφορά το ομότιτλο διήγημα του βιβλίου, που ήταν αυτό που μου κέντρισε το ενδιαφέρον να ασχοληθώ τώρα με αυτό το βιβλίο, δεν είχε καμία σχέση με το Κιλιματζαρο και ξενέρωσα τελείως! Η έννοια του συγκεκριμένου διηγήματος ήταν ενδιαφέρουσα, αλλά δεν είχε καμία σχέση με το Κιλιμαντζαρο σιχτίρ :τσκτσκ:
 
Τελείωσα το "Το τελευταίο καλοκαίρι στη Ρώμη" το οποίο μου άρεσε πολύ και στα καπάκια το χάρισα στο πιο αγαπημένο μου πρόσωπο!

Διαβάζουμε για τον έρωτα δύο αυτοκαταστροφικών ανθρώπων με φόντο τη Ρώμη.
Οι περιγραφές της Ρώμης είναι ζωντανές, γλαφυρές και σε κάνουν να θες να (ξανα) ταξιδέψεις ως εκεί, να θαυμάσεις τα αξιοθέατά της και να χαθείς στα γραφικά σοκάκια της που είναι γεμάτα τρατορίες και μπαράκια!
Το βιβλίο διαβάζεται πολύ εύκολα, είναι γεμάτο έντονες στιγμές και ο συγγραφέας οδηγεί τον αναγνώστη στο ίδιο αδιέξοδο που καταλήγουν σχεδόν πάντα και οι δύο βασικοί χαρακτήρες.
 
Top