Καλημέρα! Τελείωσα το διήγημας - Γιώτα Τσεμπρίδου. Είναι ένα διήγημα που ενώ είναι πεζό, κάποιες στιγμές φαντάζει ποίημα. Θα μπορούσα να πω πως είναι "αφιερωμένο" σε όλους τους θηλυκούς ανθρώπους καθώς είναι γεμάτο από βία, γυναικοκτονίες και κακοποίηση. Πολύ καλό βιβλίο κι ας σου σκίζει την ψυχή.
Ποιο βιβλίο τελείωσες σήμερα;
- Thread starter Ειφφελ
- Start date
Τελείωσα χθές το Eyes of Heisenberg του Herbert.
Ψιλο-συνηθισμένο θέμα: ομάδα υπερ-ανθρώπων που ζουν δεκαδες χιλιάδες χρόνια έχουν υπό τον γενετικό τους έλεγχο ομάδες στείρων ανθρώπων. Στο παρασκήνιο, αντεργράουντ ομάδες και cyborg εργάζονται για την ανατροπή της άρχουσας τάξης.
Αρκετά ενδιαφέρον, καλούτσικο και για σκληροπυρηνικούς Herbert-ικούς.
Ψιλο-συνηθισμένο θέμα: ομάδα υπερ-ανθρώπων που ζουν δεκαδες χιλιάδες χρόνια έχουν υπό τον γενετικό τους έλεγχο ομάδες στείρων ανθρώπων. Στο παρασκήνιο, αντεργράουντ ομάδες και cyborg εργάζονται για την ανατροπή της άρχουσας τάξης.
Αρκετά ενδιαφέρον, καλούτσικο και για σκληροπυρηνικούς Herbert-ικούς.
Τελειωσα το "Ο Μαυρος Πυργος" του Στιβεν Κινγκ, εβδομο και τελευταιο βιβλιο της ομωνυμης σειρας, ολοκληρωνοντας ετσι αυτο το υπεροχο ταξιδι.
Σχετικό νήμα: Μενέλαος Λουντέμης : Η τετραλογία τού Μέλιου
Τελείωσα "Το Μαργαριτάρι" του John Steinbeck ,η έμπνευση για το βιβλίο προέρχεται απο έναν μεξικάνικο μύθο, όπου ένα ζευγάρι ιθαγενών και ο γιος τους που είναι μωρό ζουν σε ένα αχυροκαλυβο φτωχικά αλλα ευτυχισμένα,ώσπου ο άντρας που είναι ψαράς σε μία κατάδυση του βρίσκει ένα μεγάλο μαργαριτάρι.
Ενθουσιασμένοι πίστευαν ότι επιτέλους η τύχη τους χαμογέλασε και θα καταφέρουν πουλώντας το να αλλάξουν τη ζωή τους,κάνοντας όνειρα για το πως θα αξιοποιήσουν τα χρήματα που θα πάρουν.Αλλα δυστυχώς η συνέχεια της ιστορίας γίνεται ολο και χειρότερη γι αυτούς μέχρι το τραγικό φινάλε.
Το βιβλίο αν και σύντομο και ευκολοδιαβαστο έχει πολλά νοήματα για τη κοινωνία και το ψυχισμό των ανθρώπων, πως φθονουν και διαφθειρονται.Μου άρεσε πολύ η γραφή του συγγραφέα και το ευχαριστήθηκα μέχρι το δραματικό τέλος του.
Ενθουσιασμένοι πίστευαν ότι επιτέλους η τύχη τους χαμογέλασε και θα καταφέρουν πουλώντας το να αλλάξουν τη ζωή τους,κάνοντας όνειρα για το πως θα αξιοποιήσουν τα χρήματα που θα πάρουν.Αλλα δυστυχώς η συνέχεια της ιστορίας γίνεται ολο και χειρότερη γι αυτούς μέχρι το τραγικό φινάλε.
Το βιβλίο αν και σύντομο και ευκολοδιαβαστο έχει πολλά νοήματα για τη κοινωνία και το ψυχισμό των ανθρώπων, πως φθονουν και διαφθειρονται.Μου άρεσε πολύ η γραφή του συγγραφέα και το ευχαριστήθηκα μέχρι το δραματικό τέλος του.
Tελείωσα το "Αν μια νύχτα του χειμώνα ενας ταξιδιώτης" του Ιταλο Καλβίνο. Πραγματικά ειναι τόσο δύσκολο να μπορέσεις να περιγράψεις τον μαγικό τρόπο με τον οποίο καταφέρνει με το μοναδικό του στυλ να σε αιχμαλωτίζει στην ανάγνωση και στο σύμπαν που δημιουργεί ο Καλβίνο. Σίγουρα είναι πολύ διαφορετικός, μόλις όμως τον συνηθίσεις ή έχεις εξοικειωθεί μαζί του σε αποζημιώνει. Είχα διαβάσει και στο παρελθόν τη μαγική τριλογία του "Οι προγονοι μας" (που ειχε τα Διχοτομημένος Υποκόμης, Αναρριχώμενος Βαρόνος και ο Ανύπαρκτος Ιππότης) και όπως και τότε δεν με απογοήτευσε. Κάποια στιγμή θα ήθελα να διαβάσω και τις Αόρατες Πόλεις . Η ιστορία είναι για έναν αναγνώστη που αγοράζει ένα βιβλίο και την ώρα που το διαβάζει ανακαλύπτει πως από κάποιο τυπογραφικό λάθος, μετά το δεκαεξασέλιδο, το βιβλίο επαναλαμβάνεται από την αρχή. Προσπαθώντας να βρεί τη συνέχεια του, ο Αναγνώστης αρχίζει δέκα φορές να διαβάζει ένα βιβλίο και που λόγω κάποιον γεγονότων ανεξάρτητων από τη βούλησή του, δεν κατορθώνει να τελειώσει ποτέ.
Τελείωσα χθες την μέρα της δημιουργίας του Ballard.
Από τις πρώτες κιόλας σελίδας μου θύμισε έντονα τη δυστοπική ατμόσφαιρα της πλημμύρας: ιατρός του ΠΟΥ βρίσκεται κάπου μεταξύ Τσάντ και Σουδάν στην προσπάθειά του να ορίσει τις τύχες ενός ποταμού που ο ίδιος δημιούργησε κατά λάθος έρχεται αντιμέτωπος με πολέμαρχους, αντάρτες και λογής άλλους τυχοδιώκτες, σε ένα πυρετικό ταξίδι, ακορβατώντας ανάμεσα στην πραγματικότητα και την παραίσθηση.
Εξαιρετικά καλογραμμένο βιβλίο σε εξαιρετική μετάφραση, σίγουρα το καλύτερο από τα 3 του συγγραφέα που έχω διαβάσει μέχρι στιγμής. Μου έκανε εντύπωση ο τρόπος που στήνει τους χαρακτήρες της ιστορίας: είναι απόμακροι, φασματικοί, ορίζονται από το άγριο & εχθρικό τοπίο της Αφρικής, παρά το ορίζουν (όπως πιστεύουν).
Αλλά συγχρόνως είναι πολύ "δύσκολο", πολύ αργό. Με ταλαιπώρησε αρκετά με τις μακροσκελείς, λεπτομερείς περιγραφές. Δεν είναι κουραστικό, το αντίθετο, είναι άκρως λυρικές και τρομερά πρωτότυπες στον τρόπο που παρουσιάζουν τη βρωμιά, την κακοήθεια και την τραγωδία ενός κόσμου που παλεύει για επιβίωση και αναζητά συγχρόνως τη ματαιοδοξία του δυτικού πολιτισμού. Αλλά ο ρυθμός είναι φοβερά αργός, βασανιστικός, σαν να παλεύεις κι εσύ να περάσεις μέσα από την άμμο και τις λάσπες του νεοδημιουργημένου ποταμού.
Παρ΄ολ΄αυτά είναι ένα πάρα πολύ καλό βιβλίο.
Τις προηγούμενες ημέρες τελείωσα και το παιδί από το Κολοράντο του Κίνγκ.
Κακό. Πολύ κακό. Όχι σαν τις πατάτες τύπου "Οι Ρυθμιστές", "Από μια Μπιούϊκ 8", "Ονειροπαγίδα" κλπ. Ούτε κακογραμμένο. Απλά μια ιδέα του Κίνγκ που επενδύθηκε με τα εκφραστικά κλισέ που όλοι αγαπάμε να μισούμε, βγήκε σ' ένα μικρό βιβλιαράκι και έγινε best seller επειδή γράφει Stephen King. Δώστε τα 4,88 που κοστίζει το βιβλίο για καφέ και κρουασάν βουτύρου.
Από τις πρώτες κιόλας σελίδας μου θύμισε έντονα τη δυστοπική ατμόσφαιρα της πλημμύρας: ιατρός του ΠΟΥ βρίσκεται κάπου μεταξύ Τσάντ και Σουδάν στην προσπάθειά του να ορίσει τις τύχες ενός ποταμού που ο ίδιος δημιούργησε κατά λάθος έρχεται αντιμέτωπος με πολέμαρχους, αντάρτες και λογής άλλους τυχοδιώκτες, σε ένα πυρετικό ταξίδι, ακορβατώντας ανάμεσα στην πραγματικότητα και την παραίσθηση.
Εξαιρετικά καλογραμμένο βιβλίο σε εξαιρετική μετάφραση, σίγουρα το καλύτερο από τα 3 του συγγραφέα που έχω διαβάσει μέχρι στιγμής. Μου έκανε εντύπωση ο τρόπος που στήνει τους χαρακτήρες της ιστορίας: είναι απόμακροι, φασματικοί, ορίζονται από το άγριο & εχθρικό τοπίο της Αφρικής, παρά το ορίζουν (όπως πιστεύουν).
Αλλά συγχρόνως είναι πολύ "δύσκολο", πολύ αργό. Με ταλαιπώρησε αρκετά με τις μακροσκελείς, λεπτομερείς περιγραφές. Δεν είναι κουραστικό, το αντίθετο, είναι άκρως λυρικές και τρομερά πρωτότυπες στον τρόπο που παρουσιάζουν τη βρωμιά, την κακοήθεια και την τραγωδία ενός κόσμου που παλεύει για επιβίωση και αναζητά συγχρόνως τη ματαιοδοξία του δυτικού πολιτισμού. Αλλά ο ρυθμός είναι φοβερά αργός, βασανιστικός, σαν να παλεύεις κι εσύ να περάσεις μέσα από την άμμο και τις λάσπες του νεοδημιουργημένου ποταμού.
Παρ΄ολ΄αυτά είναι ένα πάρα πολύ καλό βιβλίο.
Τις προηγούμενες ημέρες τελείωσα και το παιδί από το Κολοράντο του Κίνγκ.
Κακό. Πολύ κακό. Όχι σαν τις πατάτες τύπου "Οι Ρυθμιστές", "Από μια Μπιούϊκ 8", "Ονειροπαγίδα" κλπ. Ούτε κακογραμμένο. Απλά μια ιδέα του Κίνγκ που επενδύθηκε με τα εκφραστικά κλισέ που όλοι αγαπάμε να μισούμε, βγήκε σ' ένα μικρό βιβλιαράκι και έγινε best seller επειδή γράφει Stephen King. Δώστε τα 4,88 που κοστίζει το βιβλίο για καφέ και κρουασάν βουτύρου.
Το συγκεκριμένο κάποτε σκεφτόμουν να το αγοράσω αλλά δεν θυμάμαι για ποιο λόγο τελικά δεν το πήρα.
Για τα τελευταία βιβλία του Κινγκ, γενικά υπάρχει ένα θέμα, εμένα με κουράζει που είναι τόσο νοσταλγικά, όπως είχαμε συζητήσει σε ένα άλλο νήμα.
Τελείωσα τα "Κόκκινα φύλλα" του Φωκνερ,ένα πολύ ενδιαφέρον διήγημα με έντονο το αίσθημα καταδίωξης.Η ιστορία είναι μίας φυλής ιθαγενών που το έθιμο τους είναι όταν πεθαίνει ο άρχοντας της περιοχής να τον θάβουν μαζί με το σκύλο, το άλογο και το σκλάβο του,ο σκλάβος όμως αποδρα...
Η πλοκή εναλλάσσεται μεταξύ των ινδιάνων που τον κυνηγούν και μέσα απο τα μάτια του σκλάβου.Ο συγγραφέας ουσιαστικά σατιρίζει με τη χρήση των ινδιάνων τους λευκούς και τους νεγρους σκλάβους που είχαν..
Όπως αναφέρεται και στο οπισθόφυλλο του βιβλίου "τα Κόκκινα φύλλα είναι,παρά τη βία που τα διαποτιζει,ένα κείμενο ποιητικό και πυκνό σε συμβολισμούς, που αποτυπώνει τον τρόμο του ανθρώπου ενώπιον του θανάτου και την ασβεστη δίψα του για ζωή".
Η πλοκή εναλλάσσεται μεταξύ των ινδιάνων που τον κυνηγούν και μέσα απο τα μάτια του σκλάβου.Ο συγγραφέας ουσιαστικά σατιρίζει με τη χρήση των ινδιάνων τους λευκούς και τους νεγρους σκλάβους που είχαν..
Όπως αναφέρεται και στο οπισθόφυλλο του βιβλίου "τα Κόκκινα φύλλα είναι,παρά τη βία που τα διαποτιζει,ένα κείμενο ποιητικό και πυκνό σε συμβολισμούς, που αποτυπώνει τον τρόμο του ανθρώπου ενώπιον του θανάτου και την ασβεστη δίψα του για ζωή".
Τελείωσα σήμερα το the war hound and the world's pain του Michael Moorcock. Πρόκειται για την πρώτη ιστορία της τριλογίας του Von Bek.
Ο Ulrich von Beck, λοχαγός κατά τον τριακονταετή πόλεμο, συνάπτει συμφωνία με τον Εωσφόρο για να βρεί το Άγιο Δισκοπότηρο που θα απαλλάξει τον κόσμο από τον πόνο του και θα επιτρέψει στον οξαποδώ να αποκατασταθεί στον παράδεισο. Ευγενής και μορφωμένος, ο Von Beck ξεκινά την αναζήτησή του έχοντας στο κατόπι του δαιμόνια και τελώνια που για ευνόητους λόγους δεν θέλουν την συμφιλίωση του Άρχοντα της κολάσεως με το Θεό.
Ιδού η ιστορία σε γενικές γραμμές. Είναι κάπως flat, δεν είναι τόσο συμπαγής όσο η ιστορία του λατρεμένου Έλρικ. Όχι συμπαγής δεν σημαίνει ότι δεν είναι καλά δομημένη ή ότι έχει κενά. Δεν είναι και πολύ εκλεπτυσμένη, δεν έχει την αύρα του Έλρικ. Ούτε κι ο Ούλριχ είναι τόσο τραγικός όσο ο καταρένος αλμπίνο βασιλιάς. Είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα προσωπικότητα, δεν χωρά καμία αμφιβολία, και θα έλεγε κανείς πως ο Moorcock κατάφερε να περιγράψει τέλεια έναν σαρκαστικό ουμανιστή ευρωπαίο ευγενή του 17ου αιώνα. Απλά δεν έχει το βάρος και την τραγικότητα του Έλρικ. Η σύγκριση με τον Έλρικ δεν είναι ατυχής, επειδή το Von Bek εντάσσεται στον κύκλο του Αιώνιου Πρόμαχου (eternal champion), εκεί που ανήκουν όχι μόνο ο Έλρικ, αλλά κι ο Χόκμουν, ο Κόρουμ, ο Ερεκόζι και αρκετοί ακόμα χαρακτήρες του multiverse του άγγλου συγγραφέα.
Εκείνο όμως που είναι εντυπωσιακό και με έκανε να απολαύσω κάθε αράδα του βιβλίου είναι η γραφή. Φανταστική, σαγηνευτική, πανέμορφη. Ομολογώ ότι για πρώτη φορά ήρθα σε επαφή με το έργο του Moorcock στο πρωτότυπο και δηλώνω καταγοητευμένος και ενθουσιασμένος. Είναι απλά υπέροχο να βλέπεις στο πρωτότυπο τους διαλόγους, τις περιγραφές, την ειρωνία και το σαρκασμό, τις ιδέες ενός αρκούντως ενδιαφέροντος ήρωα. Έχω την αίσθηση ότι σε ελληνική μεράφραση θα χάνονταν πολλή από τη μαγεία και τη γοητεία του κειμένου, καταλήγοντας ρηχό και πεζό (σαν -θα τολμήσω να το πω- τη σειρά του Κόρουμ).
Ο Ulrich von Beck, λοχαγός κατά τον τριακονταετή πόλεμο, συνάπτει συμφωνία με τον Εωσφόρο για να βρεί το Άγιο Δισκοπότηρο που θα απαλλάξει τον κόσμο από τον πόνο του και θα επιτρέψει στον οξαποδώ να αποκατασταθεί στον παράδεισο. Ευγενής και μορφωμένος, ο Von Beck ξεκινά την αναζήτησή του έχοντας στο κατόπι του δαιμόνια και τελώνια που για ευνόητους λόγους δεν θέλουν την συμφιλίωση του Άρχοντα της κολάσεως με το Θεό.
Ιδού η ιστορία σε γενικές γραμμές. Είναι κάπως flat, δεν είναι τόσο συμπαγής όσο η ιστορία του λατρεμένου Έλρικ. Όχι συμπαγής δεν σημαίνει ότι δεν είναι καλά δομημένη ή ότι έχει κενά. Δεν είναι και πολύ εκλεπτυσμένη, δεν έχει την αύρα του Έλρικ. Ούτε κι ο Ούλριχ είναι τόσο τραγικός όσο ο καταρένος αλμπίνο βασιλιάς. Είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα προσωπικότητα, δεν χωρά καμία αμφιβολία, και θα έλεγε κανείς πως ο Moorcock κατάφερε να περιγράψει τέλεια έναν σαρκαστικό ουμανιστή ευρωπαίο ευγενή του 17ου αιώνα. Απλά δεν έχει το βάρος και την τραγικότητα του Έλρικ. Η σύγκριση με τον Έλρικ δεν είναι ατυχής, επειδή το Von Bek εντάσσεται στον κύκλο του Αιώνιου Πρόμαχου (eternal champion), εκεί που ανήκουν όχι μόνο ο Έλρικ, αλλά κι ο Χόκμουν, ο Κόρουμ, ο Ερεκόζι και αρκετοί ακόμα χαρακτήρες του multiverse του άγγλου συγγραφέα.
Εκείνο όμως που είναι εντυπωσιακό και με έκανε να απολαύσω κάθε αράδα του βιβλίου είναι η γραφή. Φανταστική, σαγηνευτική, πανέμορφη. Ομολογώ ότι για πρώτη φορά ήρθα σε επαφή με το έργο του Moorcock στο πρωτότυπο και δηλώνω καταγοητευμένος και ενθουσιασμένος. Είναι απλά υπέροχο να βλέπεις στο πρωτότυπο τους διαλόγους, τις περιγραφές, την ειρωνία και το σαρκασμό, τις ιδέες ενός αρκούντως ενδιαφέροντος ήρωα. Έχω την αίσθηση ότι σε ελληνική μεράφραση θα χάνονταν πολλή από τη μαγεία και τη γοητεία του κειμένου, καταλήγοντας ρηχό και πεζό (σαν -θα τολμήσω να το πω- τη σειρά του Κόρουμ).
Καλημέρα. Τελείωσα το Υπόθεση πατρίδα του Volker Kutscher. Απο τα καλύτερα ως τώρα της συγκεκριμένης σειράς. Παρόλο τον όγκο του δεν κάνει κοιλιά, η υπόθεση κυλάει ευχάριστα με συνοχή και χωρίς λάθη. Αν και αγγίζει αρκετά επιφανειακά τα πολιτικά γεγονότα της εποχής, σου αφήνει μια ιδέα για την κατάσταση που επικρατούσε τότε.
Η περιγραφή των τοπίων ήταν πολύ ενδιαφέρουσα, η προσωπική ζωή του Γκέρεον Ρατ όπως πάντα πικάντικη και επιτέλους έχουμε κι ένα βιβλίο όπου η Τσάρλι έχει την τιμητική της καθώς εκτός από μεγάλη αναφορά στο βιβλίο, έχει ενεργή συμμετοχή στην υπόθεση σε μεγάλο βαθμό.
Η υπόθεση είναι αρκετά περίπλοκη καθώς μπλέκεται παρελθόν με παρόν και διαφορετικά μέρη της Γερμανίας (Βερολίνο, Μαζουρία κλπ) στο τέλος δένουν όλα βέβαια.
Ο Γκέρεον όπως πάντα είναι μ@@@@@ς αν και νομίζω πως είναι ένα τσακ παραπάνω σ αυτο το βιβλίο
4/5
Η περιγραφή των τοπίων ήταν πολύ ενδιαφέρουσα, η προσωπική ζωή του Γκέρεον Ρατ όπως πάντα πικάντικη και επιτέλους έχουμε κι ένα βιβλίο όπου η Τσάρλι έχει την τιμητική της καθώς εκτός από μεγάλη αναφορά στο βιβλίο, έχει ενεργή συμμετοχή στην υπόθεση σε μεγάλο βαθμό.
Η υπόθεση είναι αρκετά περίπλοκη καθώς μπλέκεται παρελθόν με παρόν και διαφορετικά μέρη της Γερμανίας (Βερολίνο, Μαζουρία κλπ) στο τέλος δένουν όλα βέβαια.
Ο Γκέρεον όπως πάντα είναι μ@@@@@ς αν και νομίζω πως είναι ένα τσακ παραπάνω σ αυτο το βιβλίο
4/5
Τελείωσα "Τα Βαλκάνια" του Μαζάουερ και μπορώ πλέον να πω οτι είχατε δίκιο! Είναι ένα μεστό και πολύ καλογραμμένο βιβλίο για την ιστορία μιας αρκετά περίπλοκης, πολιτικά-εθνοτικά-θρησκευτικά, περιοχής. Ομολογώ οτι δεν πίστευα οτι θα μπορούσε να χωρέσει μέσα σε λίγες σελίδες η ιστορία των Βαλκανίων και όμως ο Μαζάουερ το έχει πετύχει περίτεχνα!
Αυτό που είναι περισσότερο άξιο λόγου είναι η ατμόσφαιρα της περιοχής που μεταφέρεται απο τα γραπτά αποσπάσματα λόγιων, ταξιδευτών και πάσης φύσεως ατόμων που πέρασαν ή έζησαν στα Βαλκάνια!!! Κρατώ, λοιπόν, την ατμόσφαιρα των Βαλκανίων που μου μετέφερε το βιβλίο του Μαζάουερ και σύντομα θα διαβάσω και την περισσότερο αναπτυγμένη άποψη του Σταυριανού, καθώς πιστεύω οτι μετά την ανάγνωση του βιβλίου του Μάζαουερ θα έχει πολύ ενδιαφέρον!
@Χρυσόστομος σε ευχαριστώ και πάλι για την τόσο ενδιαφέρουσα πρόταση και πλέον έχω σκοπό να διαβάσω και άλλα βιβλία του Μαζάουερ, όπως πχ το "Θεσσαλονίκη πόλη των φαντασμάτων"!
Αυτό που είναι περισσότερο άξιο λόγου είναι η ατμόσφαιρα της περιοχής που μεταφέρεται απο τα γραπτά αποσπάσματα λόγιων, ταξιδευτών και πάσης φύσεως ατόμων που πέρασαν ή έζησαν στα Βαλκάνια!!! Κρατώ, λοιπόν, την ατμόσφαιρα των Βαλκανίων που μου μετέφερε το βιβλίο του Μαζάουερ και σύντομα θα διαβάσω και την περισσότερο αναπτυγμένη άποψη του Σταυριανού, καθώς πιστεύω οτι μετά την ανάγνωση του βιβλίου του Μάζαουερ θα έχει πολύ ενδιαφέρον!
@Χρυσόστομος σε ευχαριστώ και πάλι για την τόσο ενδιαφέρουσα πρόταση και πλέον έχω σκοπό να διαβάσω και άλλα βιβλία του Μαζάουερ, όπως πχ το "Θεσσαλονίκη πόλη των φαντασμάτων"!
Χαίρομαι που σου άρεσε @Κεχριμπάρι !
Τέλειωσα Το τηλεφώνημα που δεν έγινε του Απόστολου Δοξιάδη. Χωρίς να αμφισβητώ στο ελάχιστο το συγγραφικό του ταλέντο και την ικανότητά του (ας μην ξεχνάμε ότι μας έχει δώσει το υπέροχο "Ο θείος Πέτρος και η εικασία του Γκόλντμπαχ") -εμφανή και σε αυτό το μικρό βιβλίο - έχω σχεδόν μόνο κακά να πω για το συγκεκριμένο.
Είναι ένα βιβλίο κουραστικό και εντελώς μα παραληρηματικό σε λόγο - στο οποίο εξηγεί τα ψυχαναλυτικά του απωθημένα - και ερμηνεύει τη "χαμηλή του πτήση" στο σινεμά και τη συγγραφή μέσα από μια ιστορία που του συνέβη ως 14χρονος οικότροφος στην Ουάσινγκτον. Βαρετό πέρα ως πέρα.
Με ενδιαφέρον ωστόσο στοιχείο το "θάψιμο" του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου που παρήγαγε ανερμάτιστες ταινίες κουλτούρας αυτοβαυκαλιζόμενων δημιουργών τις δεκαετίες 80-90 που παρίσταναν τους σκηνοθέτες με άποψη. Πόσο "μιλάει την αλήθεια" αυτό. "Κουλτούρα να φύγουμε α'μαλάι να 'ουμε" που έλεγε και ο Χάρυ Κλύν.
Εν κατακλείδι, δεν σας το συστήνω και ας είναι:
- Στη μικρή λίστα των βραβείων του Περιοδικού «Αναγνώστης» 2023
- Το καλύτερο βιβλίο του 2022, σύμφωνα με τους συντάκτες της Athens Voice.
Αν θέτε και αστεράκια; Δύο
Είναι ένα βιβλίο κουραστικό και εντελώς μα παραληρηματικό σε λόγο - στο οποίο εξηγεί τα ψυχαναλυτικά του απωθημένα - και ερμηνεύει τη "χαμηλή του πτήση" στο σινεμά και τη συγγραφή μέσα από μια ιστορία που του συνέβη ως 14χρονος οικότροφος στην Ουάσινγκτον. Βαρετό πέρα ως πέρα.
Με ενδιαφέρον ωστόσο στοιχείο το "θάψιμο" του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου που παρήγαγε ανερμάτιστες ταινίες κουλτούρας αυτοβαυκαλιζόμενων δημιουργών τις δεκαετίες 80-90 που παρίσταναν τους σκηνοθέτες με άποψη. Πόσο "μιλάει την αλήθεια" αυτό. "Κουλτούρα να φύγουμε α'μαλάι να 'ουμε" που έλεγε και ο Χάρυ Κλύν.
Εν κατακλείδι, δεν σας το συστήνω και ας είναι:
- Στη μικρή λίστα των βραβείων του Περιοδικού «Αναγνώστης» 2023
- Το καλύτερο βιβλίο του 2022, σύμφωνα με τους συντάκτες της Athens Voice.
Αν θέτε και αστεράκια; Δύο
Καλημέρα και καλή βδομάδα! Τελείωσα το Οι Ιστορίες Του Χόρχε - Σπύρος Γραμμένος. Μικρά "αστεία" διηγήματα με μαύρο χιούμορ, διαδραματιζόμενα στο χωριό με background πάντα την κουλτούρα και συμπεριφορά που συνεπάγεται η ζωή σε μια μικρή κοινωνία. Το βιβλίο πωλείται μαζί με το cd το οποίο εγώ το πήρα στην καταπληκτική τιμή των 5,25€, για τα 15€ που είναι η τιμή πώλησης το βιβλίο σίγουρα δεν τα αξίζει. Οκ ναι είναι και το cd μαζί αλλά και πάλι δεν θα το πρότεινα σε αυτά τα χρήματα.
Τελείωσα χθές τη Μυστηριώδη φλόγα της βασίλισσας Λοάνα, του Έκο, ολοκληρώνοντας έτσι την ανάγνωση όλων των μυθιστορημάτων του συγγραφέα. Βέβαια, νομίζω ότι πρέπει να ξαναδιαβάσω την τριάδα Όνομα-Εκκρεμές-Κοιμητήριο, που μου είχαν κάνει την μεγαλύτερη εντύπωση.
Αν και μπερδεύτηκα στα τελευταία κεφάλαια του βιβλίου, γιατί δεν κατάλαβα τι ακριβώς συνέβη στον πρωταγωνιστή, το βιβλίο ήταν απολαυστικό και πολύ εύκολα ταυτίζεται μαζί του όποια/ος έχει το μικρόβιο του συλλέκτη και αυτό που λέει ο Έκο, χάρτινη μνήμη.
Αν και μπερδεύτηκα στα τελευταία κεφάλαια του βιβλίου, γιατί δεν κατάλαβα τι ακριβώς συνέβη στον πρωταγωνιστή, το βιβλίο ήταν απολαυστικό και πολύ εύκολα ταυτίζεται μαζί του όποια/ος έχει το μικρόβιο του συλλέκτη και αυτό που λέει ο Έκο, χάρτινη μνήμη.
@ΜιΛάμπρος θα συμφωνήσω στα δύο από την τριάδα Όνομα-Εκκρεμές. Προσωπικά βάζω τρίτο μάλλον το Μπαουντολίνο γιατί είχε κάτι έντονα παραμυθένιο ((βραχεία κεφαλή Το νησί της επόμενης ημέρας - πιο πεζο).
Συμφωνώ επίσης ότι η Μυστηριώδης Φλόγα δεν είναι από τα καλύτερα του (παραμένει φυσικά πολύ πολύ καλό)
Συμφωνώ επίσης ότι η Μυστηριώδης Φλόγα δεν είναι από τα καλύτερα του (παραμένει φυσικά πολύ πολύ καλό)
Εγώ συμφωνώ με αυτή τη τριάδα!!!
Μπαουντολινο και...βασίλισσα Λοανα στα προσεχές
Τελείωσα χθες το Ένας τάφος για τον Μπόρις Νταβίντοβιτς, του Ντανίλο Κις.
Επτά αλληλένδετες ιστορίες (με την ομώνυμη να είναι η πιο ενδιαφέρουσα), οι οποίες είναι κατά κάποιο τρόπο ιστορικές καταγραφές που αφορούν σε πρόσωπα (εν πολλοίς άγνωστα) που έδρασαν κατά τις πρώτες δεκαετίες της εγκαθίδρυσης του κομμουνισμού στη Ρωσία, αλλά και κάποιες ιστορίες με Εβραίους.
Ούτε μου άρεσε, ούτε δεν μου άρεσε. Είχε παρ΄όλα αυτά ενδιαφέρον, όχι μόνο ιστορικό: χωρίς να έχω πλήρη εικόνα των βαλκάνιων συγγραφέων του προηγούμενου αιώνα (20ου), από τα λίγα που έχω διαβάσει διαπιστώνω ότι το "παιχνίδι" με τη μνήμη (συλλογική, ιστορική κλπ) είναι αρκετά προσφιλές.
Το συγκεκριμένο βιβλίο πάντως προφανώς δεν προτείνεται σαν μια πρώτη γνωριμία με τον συγγραφέα.
Επτά αλληλένδετες ιστορίες (με την ομώνυμη να είναι η πιο ενδιαφέρουσα), οι οποίες είναι κατά κάποιο τρόπο ιστορικές καταγραφές που αφορούν σε πρόσωπα (εν πολλοίς άγνωστα) που έδρασαν κατά τις πρώτες δεκαετίες της εγκαθίδρυσης του κομμουνισμού στη Ρωσία, αλλά και κάποιες ιστορίες με Εβραίους.
Ούτε μου άρεσε, ούτε δεν μου άρεσε. Είχε παρ΄όλα αυτά ενδιαφέρον, όχι μόνο ιστορικό: χωρίς να έχω πλήρη εικόνα των βαλκάνιων συγγραφέων του προηγούμενου αιώνα (20ου), από τα λίγα που έχω διαβάσει διαπιστώνω ότι το "παιχνίδι" με τη μνήμη (συλλογική, ιστορική κλπ) είναι αρκετά προσφιλές.
Το συγκεκριμένο βιβλίο πάντως προφανώς δεν προτείνεται σαν μια πρώτη γνωριμία με τον συγγραφέα.